ความคิดเห็นที่ 1 ร่างบางถูกฉูเป่ยเจี๋ยอุ้มตัวลอยมาตลอดทางจนถึงห้องนอน แม้จะซุกกายอยู่ในอ้อมอกของชายหนุ่ม ทว่านัยน์ตาของพิงถิงกลับเบิกกว้าง ระหว่างทางกลับห้อง มียามแจ้งเหตุที่ซ่อนตัวอยู่กี่คน ยามเฝ้าเส้นทางกี่คน ยามเฝ้าทางเข้ากี่คน นางต่างจำเอาไว้ในใจจนหมดสิ้น เมื่อเข้ามาในห้อง กลิ่นหอมจรุงใจก็รวยรินมากระทบจมูก บรรยากาศภายในห้องนอนของสตรีสูงศักดิ์ช่างแตกต่างโดยสิ้นเชิงกับบรรยากาศอึมครึมของคุกใต้ดินเมื่อครู่ ชายหนุ่มวางร่างบอบบางลงบนเตียง ห่มผ้าให้นาง แล้วกล่าวอย่างอ่อนโยน “อย่าปล่อยให้ตัวเย็นล่ะ” จากนั้นหันไปร้องสั่งให้สาวใช้นำน้ำชาร้อนๆ มา หญิงสาวขมวดคิ้ว “ข้าไม่กระหายน้ำ” ด้วยการบังคับอย่างอ่อนโยน น้ำชาได้ล่วงผ่านริมฝีปากแดงระเรื่อเข้าไปจนได้ ตามด้วยสั่งให้คนยกขนมมา “ข้าไม่หิว” การประท้วงอันปวกเปียกไร้ผลเช่นเคย ขนมจึงลงไปอยู่ในท้องอีกอย่าง ทานขนมเสร็จ ก็ถึงคราวฉูเป่ยเจี๋ยทาน “ของหวาน” บ้างแล้ว “อืมม์......ฝ......ฝ่าบาททำรุ่มร่ามอีกแล้ว......” “เปิ่นหวางทำรุ่มร่ามแต่กับเจ้าคนเดียวเท่านั้น” ลิ้นสากระคายแทรกเข้ามาโดยไม่ฟังเสียง ม้วนกระหวัดดั่งพายุบุแคม กวาดผ่านแนวเหงือกสีชมพู ฟันทุกซี่ต่างไม่อาจรอดพ้นการรุกรานนี้ สุดท้าย...ดอกติงเซียง(๑)ที่พลิ้วหนีก็ถูกคว้าเอาไว้ได้ ตกเป็นเชลยในอุ้งมือทัพศัตรู พิงถิงฝืนใจเลี่ยงหนี นัยน์ตากลมโตสุกใสเปี่ยมไปด้วยแววอุธัจ อ้อนวอนว่า “หม่อมฉัน......อุ๊ย......อา......แค่กแค่ก......” ด้วยไม่อาจขัดขืนการเรียกร้องของชายหนุ่ม หญิงสาวจึงพลันไอออกมาโดยแรง ฉูเป่ยเจี๋ยตะลึง รีบถอยออกห่างเล็กน้อย เอามืออังหน้าผากนางเอ่ยถามว่า “ป่วยจริงๆ หรือนี่ ? ข้านึกว่าเจ้าแค่กลัวเลือด ผ่านไปสักพักก็จะดีขึ้นเองเสียอีก” จากนั้นหันไปร้องสั่งเสียงดัง “ใครก็ได้ ไปตามเฉินกวนจื่อมาซิ !” พิงถิงรีบดึงแขนเสื้อของชายหนุ่ม “ไม่ต้องเพคะ พักสักครู่เดี๋ยวก็หายเอง อีกอย่าง หม่อมฉันไม่ชอบยาที่เฉินกวนจื่อเขียนใบสั่งให้ ขมจะแย่” “ยาต้องขมถึงจะดีนี่นา” ชายหนุ่มหันกลับมามองนาง ครั้นเห็นหญิงสาวนิ่วหน้าทำตาละห้อย ก็พูดเอาใจว่า “ถ้าไม่ชอบจริงๆ  เปลี่ยนเป็นหมอคนอื่นก็ได้” “ไยต้องหาหมอคนอื่นเพคะ ? วันนี้หม่อมฉันก็เขียนใบสั่งยาให้ม่อหรานไป ถ้าต้มเสร็จแล้วดื่มสักถ้วย......” ขณะที่กำลังพูด ด้านนอกห้องก็มีเสียงดังมาว่า “กราบทูลฝ่าบาท ต้าหวางมีบัญชาให้เข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” ฉูเป่ยเจี๋ยบีบมืออ่อนนุ่มของหญิงสาว ร้องถามเสียงหนัก “เรื่องใดกันถึงจะให้เข้าวังดึกดื่นเที่ยงคืนแบบนี้ ?” “ดูเหมือนขบวนทูตที่ส่งไปเป่ยม่อจะเกิดเรื่องพ่ะย่ะค่ะ......” ฉู่ม่อหรานตอบ “เอ๊ะ ?” ฉูเป่ยเจี๋ยขมวดคิ้ว พิงถิงกำลังหวังให้ชายหนุ่มจากไปพอดี จึงรีบดันไหล่กว้างพลางพูดว่า “สถานการณ์ใหญ่สำคัญกว่าเพคะ รีบไปเถิด อย่าให้ต้าหวางต้องรอจนร้อนใจ” “อย่างนั้นเจ้ารออยู่ที่นี่ดีๆ ล่ะ ข้าจะสั่งคนใช้ต้มยามาให้เจ้า” “อย่าเสียเวลาเลยเพคะ ไว้หม่อมฉันจะสั่งเอง รีบไปเถิด” สีหน้าชายหนุ่มปรากฏแววละอายใจ กำชับโน่นนี่อีกเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวอย่างอ่อนโยน “ข้าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด” “เพคะ” พิงถิงมองร่างสูงสง่าลับหายออกไปนอกประตู แล้วเลือดลมร้อนระอุที่พยายามระงับเอาไว้ก็แล่นพล่านไปทั่วร่างทันที หญิงสาวซุกกายอยู่ในผ้าห่มรอฟังเสียงความเคลื่อนไหวภายนอกห้องอย่างอดทน แล้วจึงสูดหายใจลึก เลิกผ้าห่มออกกระโดดลงจากเตียง สวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยอย่างว่องไว ก่อนจะเดินไปที่ริมหน้าต่าง นัยน์ตาดำขลับมองผ่านหน้าต่างออกไปกวาดผ่านลานด้านนอกอย่างระแวดระวัง ดูเหมือนม่อหรานจะตามไปส่งฉูเป่ยเจี๋ยออกจากวัง เพราะไม่ได้ยืนเฝ้าอยู่ที่หน้าห้องแต่อย่างใด ริมฝีปากจิ้มลิ้มโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ หันกายเดินไปที่โต๊ะ หยิบสมุนไพรที่ทหารองครักษ์นำมาให้หลังจากฉูเป่ยเจี๋ยจากไปขึ้นมา จัดแจงบดอย่างรวดเร็ว “สูตรลับเฉพาะ” หญิงสาวพึมพำพลางกะปริมาณยา “คุกใต้ดินของวังมีทหารเฝ้าอยู่ไม่มากนัก น่าจะพอให้รับมือได้แล้ว” ระหว่างสกัดยามอมวิญญาณอย่างกระตือรือร้น กิริยาร่าเริงของหญิงสาวสะดุดชะงักไปเล็กน้อย “หากเขาทราบเข้าละก็...ไม่รู้จะแค้นข้ามากแค่ไหน” หัวใจดั่งถูกกระชากจนเจ็บแปลบปลาบ ดวงหน้าหมดจดเกลี้ยงเกลาทอประกายหม่นเศร้า ถอนหายใจยาว “จะกลัวก็กลัวแต่ว่าเขา......” ความกังวลพลิ้วผ่านเข้ามาในใจอย่างแผ่วจางเพียงวูบเดียว ชั่วครู่สั้นๆ ความเคลื่อนไหวที่สะดุดชะงักก็หวนกลับมาคล่องแคล่วดังเดิม “อย่าไปคิดอีกเลย ข้าก็ต้องช่วยนายน้อยกับตงจั๋วอยู่แล้ว” ดำเนินการไปตามลำดับขั้นตอนที่คิดเตรียมเอาไว้อยู่ก่อน ใช้เวลาเพียงหนึ่งเค่อ(๒) ทุกอย่างก็พร้อมสรรพ พิงถิงมองไปนอกห้อง ม่อหรานยังไม่กลับมา หญิงสาวจึงพกยามอมวิญญาณค่อยๆ ก้าวออกจากประตูห้อง คืนเหมันต์ แมลงสูญร่องรอยแต่ก่อนหน้า(๓) บนนภาจันทร์เสี้ยวดั่งคมเคียวแขวนประดับ เปล่งรัศมียะเยียบเย็นชา หญิงสาวพ่นลมหายใจออกจากปาก แล้วเดินไปทางทิศที่ตั้งของคุกใต้ดิน จากที่จับตาสังเกตมาหลายวัน การจะหลบเลี่ยงจากยามที่เดินลาดตระเวนอย่างมีระบบระเบียบของวังแห่งนี้ไม่ได้ยากเย็นอะไร หากบังเอิญพบบ่าวทาสในวังเข้ากลางทาง เพียงได้เห็นใบหน้าของพิงถิงที่พวกเขาต่างรู้จักคุ้นเคยดี เหล่าบ่าวทาสก็จะยิ้มพร้อมกับเอ่ยทักทาย แล้วเดินเลี่ยงจากไปเอง หลังจากเดินอ้อมต้นไผ่ผอมซีดและภูเขาจำลอง หญิงสาวก็มาถึงประตูทางเข้าคุกใต้ดินอย่างไร้ซุ่มเสียง ผู้คุมคุกตาไว มองเห็นเงาคนเดินมาแต่ไกล ครั้นเพ่งมองดูดีๆ ปรากฏว่าคือพิงถิงนั่นเอง จึงเดินเข้ามารับหน้าแล้วยิ้มพลางพูดว่า “หยางเฟิ่งกูเหนี่ยง เหตุใดถึงมาที่นี่ได้เล่าขอรับ ? หวา...อากาศหนาวชะมัด” “ข้าทำปิ่นตก ก็เลยมาหาน่ะ” “ปิ่นหรือขอรับ ?” ผู้คุมคุกทำหน้างง “ไม่ได้ตกอยู่ในห้องหรือขอรับ ?” “ข้าหาดูแล้ว ไม่พบเลย ข้าว่าน่าจะตกอยู่ในคุกใต้ดินนี่แหละ” หญิงสาวลดเสียงเบาลงพูดเสียงอ่อนเป็นเชิงขอร้องว่า “ปิ่นนี้หวางเยี่ยให้ข้ามาวันนี้เอง เพิ่งจะนำมาปักผมก็ตกหายเสียแล้ว หากพรุ่งนี้หวางเยี่ยถามถึง จะให้ข้าตอบว่าอย่างไร ? ช่วยหน่อยเถอะนะ เปิดประตูให้ข้าลองเข้าไปหาดูหน่อยเถิด” “เอ้อ......” ผู้คุมคุกทำหน้าลำบากใจ “คุกใต้ดินเป็นสถานที่สำคัญ ไม่อาจปล่อยให้ผู้ใดเข้าไปโดยพลการได้ขอรับ” “วันนี้ข้าก็เข้าไปมาแล้วไม่ใช่หรือไร ?” ผู้คุมคุกหุบปากทันที แล้วได้แต่ปั้นหน้ายิ้ม “กูเหนี่ยง แบบนี้เท่ากับจงใจทำให้ข้าลำบากใจนะขอรับ ถ้าเกิดหวางเยี่ยถามข้าขึ้นมาละก็......" พิงถิงไม่ฝืนใจอีกฝ่าย แต่แสร้งทำท่าร้อนใจ “อย่างนั้นท่านช่วยเข้าไปหาให้ข้าหน่อยเถิดนะ ช่วยหาทั้งบนพื้นบนบันไดให้ละเอียด ข้าจะรออยู่ตรงนี้ล่ะ” กล่าวจบก็เหมือนจะถูกลมหนาวแทรกซึม จึงเอามือปิดปากไอออกมาโดยแรงจนตัวโยน ลมเหนือหนาวเสียดกระดูก แม้แต่ผู้คุมคุกเองยืนอยู่หน้าปากทางเข้าคุกใต้ดินก็ยังหนาวเสียจนต้องกระทืบเท้าช่วยคลายหนาว ครั้นเห็นหญิงสาวไอจนตัวโยน ผู้คุมคุกก็ชักจะกังวล “กูเหนี่ยงกลับไปก่อนเถิด รอจนหาพบแล้ว ข้าจะนำไปส่งให้เองขอรับ” “ไม่ๆ  ข้ารออยู่ที่นี่ล่ะดีแล้ว แค่กๆๆ......แค่ก......ข้า......แค่ก......ข้ากำลังร้อนใจ หน้าผากนี่อย่างกับไฟ จึงไม่รู้สึกหนาวหรอก” หญิงสาวพูดเสียงสั่นสะท้านจนผู้คุมคุกเริ่มลังเล ผู้คุมคุกทราบดีว่าสตรีผู้นี้เป็นที่รักใคร่โปรดปรานของหวางเยี่ยอย่างมาก เพื่อรักษาอาการป่วยของนาง หวางเยี่ยถึงกับเชิญให้หมอเลื่องชื่อเฉินกวนจื่อมาประจำการอยู่ที่วังเป็นกรณีพิเศษ ไม่แน่ว่าต่อไปนางอาจจะเป็นพระชายาเจ้านายของพวกเขาก็เป็นได้ หากปล่อยให้นางต้องยืนหนาวอยู่ที่ปากทางคุกใต้ดินนี่จนล้มป่วยละก็ มีหวัง...... หลังจากใคร่ครวญอยู่ชั่วครู่ ผู้คุมคุกก็กัดฟันพูดว่า “เชิญเข้าไปดีกว่าขอรับ ข้างในจะอุ่นกว่าหน่อย กูเหนี่ยงเข้าไปหาเอาเองเถิด จะได้วางใจได้” จากนั้นจึงเปิดประตูคุกใต้ดิน ปล่อยให้หญิงสาวเข้าไป แล้วปิดประตูลงอย่างละเอียดรอบคอบ <>::<>::<> ๑. ดอกติงเซียง (dingxiang) ชื่อภาษาละติน Flos Caryophyllata เป็นดอกไม้ชนิดหนึ่งของจีน มี 2 สี คือสีขาวและสีม่วงอ่อน มีกลิ่นหอมเย็น นำมาใช้ทำเป็นน้ำหอม ออกดอกเป็นกอเหมือนดอกเข็ม ดอกมี 4 กลีบ ลักษณะและขนาดของดอกก็มีส่วนคล้ายดอกเข็ม แต่ก้านดอกจะอวบและนิ่มกว่า กลีบดอกก็ใหญ่กว่าและนิ่มกว่ากลีบดอกเข็ม ๒. เค่อ (ke) วิธีนับเวลาของคนจีนโบราณ หนึ่งวันจะมี 100 เค่อ ดังนั้น 1 เค่อ จะนานประมาณ 15 นาที ๓. ในฤดูหนาวของเขตที่มีหิมะตกจะไม่มีแมลง เพราะอากาศหนาวเกินไปจนแมลงต้องจำศีล จากคุณ : Linmou - [ 25 ส.ค. 51 08:22:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 สุดทางคุกใต้ดิน ภายในห้องจองจำซึ่งมืดสนิท ตงจั๋วกำลังก้มศีรษะพักผ่อน เด็กหนุ่มไม่รู้สึกหนาว เพราะบาดแผลบนร่างต่างร้อนวูบวาบราวกับถูกคบไฟหลายสิบอันยื่นเข้ามาลนจนเกือบชิดพร้อมกัน เสื้อซึ่งเปื้อนเลือดแห้งกรังกลายเป็นแผ่นแข็งกระด้างเกาะติดอยู่กับลำตัว เพียงขยับกายเล็กน้อยก็จะดึงรั้งบาดแผลจนเจ็บแปลบ เด็กหนุ่มนั่งพิงผนังคุก พยายามออมแรงเอาไว้ให้ได้มากที่สุด เอี๊ยด...... ในความเงียบสงัด ประตูใหญ่หลอมจากเหล็กถูกผลักเปิดออกเบาๆ แสงสว่างลำหนึ่งลอดผ่านเข้ามาจากด้านนอก เด็กหนุ่มแสดงปฏิกิริยาตอบโต้ลืมตาขึ้นทันควัน “ตงจั๋ว ?” พิงถิงถือคบไฟปรากฏกายขึ้นตรงประตู มุมปากเด็กหนุ่มโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นเช่นที่มักจะเป็น “กำลังรอเจ้าอยู่พอดีเชียว” จบคำก็ลุกขึ้นยืน บาดแผลถูกเสื้อกระตุกรั้งจนต้องแยกเขี้ยวด้วยความเจ็บ ตรวนเหล็กบนข้อเท้าและกุญแจมือเสียดสีกันเป็นเสียงดัง พิงถิงก้าวปราดเข้ามาในห้องจองจำ มือถือกุญแจขึ้นแกว่งอวดไปมาพร้อมกับยิ้มกว้าง เมื่อตรวนและกุญแจมือถูกปลดออกจนหมด ตงจั๋วจึงถามว่า “คนข้างนอกล่ะ ?” “หลับกันหมดแล้ว” นัยน์ตากลมโตสุกใสของหญิงสาวทอประกายวูบวับ “ฝีมือของเจ้าสูตรลับเฉพาะที่เมื่อก่อนเคยมอมคนในวังจิ้งอานหวางเสียสลบเหมือดแทบจะทั้งวังนั่นน่ะเรอะ ?” พิงถิงกระตุกยิ้มมุมปากอย่างภาคภูมิใจ “ตามข้ามา” ออกจากคุกใต้ดิน ปรากฏว่าผู้คุมคุกและเหล่าทหารองครักษ์เฝ้าคุกต่างนอนระเกะระกะอยู่กับพื้นจริงๆ  คนทั้งสองต่างผ่านสมรภูมิมาแล้ว จึงจัดแจงเปลี่ยนไปสวมเครื่องแบบทหารองครักษ์ของวังอย่างฉลาดหัวไว พิงถิงซึ่งคิดแผนการและเตรียมการทุกอย่างเรียบร้อยอยู่ก่อนนำตงจั๋วอาศัยความมืดของราตรีมุ่งตรงไปถึงคอกม้าอย่างรวดเร็วไร้อุปสรรค ยังห่างจากยามฟ้าสางอยู่ครู่ใหญ่ คนขับรถม้าจึงยังคงนอนหลับสนิท ตงจั๋วเลือกม้าชั้นดีมาสองตัว ตัวหนึ่งให้พิงถิง ส่วนอีกตัวให้เขาเอง “ดูท่าทางฉูเป่ยเจี๋ยจะยังไม่กลับมา นับว่าสวรรค์ช่วยอำนวยจริงๆ” พิงถิงแหงนหน้ามองฟ้า “ช่วงเวลานี้คนที่เฝ้าประตูเล็กทางด้านหลังคือเหล่าจาง(๔) จะจัดการเขาน่ะง่ายมาก เจ้าเคลื่อนไหวให้รวบรัดว่องไวหน่อยก็แล้วกัน” หลังจากจัดการทุบศีรษะเหล่าจางซึ่งกำลังนั่งสัปหงกอยู่ที่ประตูเล็กด้านหลังจนสลบเหมือด ทั้งสองก็ออกจากวังเจิ้นเป่ยหวางไปได้อย่างปลอดภัยไร้อันตราย ทั้งคู่หันมายิ้มให้กัน รู้สึกคุ้นเคยกันขึ้นมากอย่างบอกไม่ถูก ต่างสะบัดแส้เร่งห้อตะบึงโดยพร้อมเพรียง ยิ่งไปให้ไกลจากพื้นที่อันตรายนี้ได้มากเท่าไร ก็ยิ่งดีมากเท่านั้น ไม่นานต่อมาทั้งสองก็ออกไปจากเมือง หลังจากเร่งห้อตะบึงอีกพักหนึ่ง รอบด้านก็มีแต่ทิวทัศน์ของชานเมือง ภายใต้ท้องฟ้าสีเทาทึม ทิวหญ้าซีดเหลืองสั่นสะท้านและต้นไม้แห้งแกร็นที่เหยียดตรงอย่างทระนงได้ปรากฏสู่คลองจักษุ เมื่อนึกถึงว่าอันตรายได้ค่อยๆ อยู่ห่างไกลออกไป ฝีเท้าม้าก็ชะลอลงเล็กน้อย ทั้งสองต่างเหน็ดเหนื่อยสิ้นแรง จึงลงจากหลังม้าเลือกหาที่นั่งพักผ่อน ตงจั๋วก้มหน้าคิดอยู่ชั่วครู่ แล้วอดใจไม่อยู่เอ่ยถามขึ้นว่า “ความจริงคำถามนี้ควรจะเอาไว้ถามทีหลัง แต่ว่า......พิงถิง เจ้าเข้าไปอยู่ในวังของฉูเป่ยเจี๋ยได้ยังไงหรือ ?” รอยยิ้มตรงมุมปากของหญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะกลับเป็นปกติอย่างรวดเร็ว พูดเบาๆ ว่า “เจ้าเอียงหูมาสิ ข้าจะบอกให้” ตงจั๋วเอียงหูเข้าไปหา หลังจากฟังสิ่งที่หญิงสาวกระซิบบอก สีหน้าเด็กหนุ่มก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป จวบจนเมื่อฟังถึงตอนท้าย จึงผงกศีรษะพรวดขึ้นทันควัน จ้องหน้าหญิงสาวอย่างตกตะลึง พิงถิงถามด้วยสีหน้าปกติ “อะไรหรือ ?” “เป็นอย่างนี้หรอกหรือนี่......” “เอาล่ะ มาเข้าเรื่องกันก่อนดีกว่า” หญิงสาวเอ่ย “ทางวังทำนักโทษหาย ฉูเป่ยเจี๋ยจะต้องส่งทหารกองใหญ่ออกไล่ตามอย่างแน่นอน ในพวกเราสองคนจำเป็นต้องให้คนหนึ่งล่อกองทหารที่ไล่ตามมาพวกนั้น ส่วนอีกคนไปพบนายน้อย” “พิงถิง ข้าว่าเรื่องนี้ลองคิดทบทวนดูใหม่จะดีกว่านะ” สีหน้าหญิงสาวเปลี่ยนเป็นเย็นชา กล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ยังจะมีอะไรต้องคิดทบทวนดูใหม่อีกรึ ?” จบคำก็ลุกพรวดขึ้นยืนโดยไม่รอให้ตงจั๋วทันได้เอ่ยอะไร แล้วเชิดหน้าพูดว่า “ข้าเพิ่งออกมาจากวังเจิ้นเป่ยหวาง จึงมีเรื่องมากมายที่ต้องรายงานนายน้อยต่อหน้า ดังนั้นได้แต่รบกวนให้เจ้าช่วยล่อทหารที่ไล่ตามมาไปอีกทาง ข้าจะมุ่งหน้าไปทางตะวันออกหานายน้อย ส่วนเจ้าไปทางตะวันตก ไปเถอะ” ตงจั๋วยังคงลังเล หญิงสาวจึงผลักอีกฝ่ายขึ้นหลังม้า หวดแส้ใส่บั้นท้ายม้าไปหนึ่งครั้ง จากนั้นมองม้าเร่งฝีเท้าห้อตะบึงจากไปราวเหินบิน “นายน้อย...ในที่สุดพิงถิงก็จะได้พบท่านแล้ว” หญิงสาวพึมพำซ้ำอยู่หลายครั้ง ตามองตงจั๋วลับหายไปกับสุดปลายของทุ่งกว้าง แล้วค่อยขึ้นขี่ม้ามุ่งหน้าไปทางทิศที่ได้ตกลงไว้กับตงจั๋วเมื่อครู่ <>::<>::<> หญิงสาวไม่ได้ทายผิดจริงๆ  วันนี้หิมะได้ตกลงมาอย่างหนัก... ยามเช้าตรู่ ดวงตะวันเพิ่งจะโผล่หน้ามาได้เพียงเล็กน้อย ก็รีบหลบไปอยู่ด้านหลังชั้นเมฆ เพียงหนึ่งชั่วยามให้หลัง สีขาวเทาก็แผ่ปกคลุมทั่วผืนฟ้า พิงถิงแหงนหน้าขึ้นมองจากบนหลังม้า เห็นหิมะปุยใหญ่ปุยแล้วปุยเล่าพลิ้วลอยลงมา “อา...หิมะปุยใหญ่จริงๆ” หญิงสาวยื่นมือออกไปคว้าหิมะจากกลางอากาศมาปุยหนึ่ง มองมันละลายอยู่ในฝ่ามือซึ่งแดงก่ำเพราะอากาศหนาว แล้วเผยอยิ้มออกมาราวกับเด็กน้อย ...ไม่ได้เห็นหิมะดีๆ แบบนี้มานานมากแล้ว... ในกาลก่อนทุกครั้งที่หิมะตก นายน้อยเป็นต้องร้องเรียกนางไม่ได้หยุด “เร็วเข้าๆ ! ไปชมหิมะกัน แล้วก็พิณด้วย อย่าลืมเอาพิณไปด้วยล่ะ !” นายน้อยผู้องอาจสง่างาม แม้ยามนี้จะเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า แต่ก็น่าจะดีใจกับหิมะในครั้งนี้กระมัง ? หญิงสาวไม่ได้เร่งม้า ทว่าขี่ไปอย่างแช่มช้าพลางชมปุยหิมะที่พลิ้วไสวร่วงลงมาจากฟากฟ้ากอปรเป็นภาพสีขาวบริสุทธิ์อันงดงามตระการตา เสื้อคลุมกันลมขนสุนัขจิ้งจอกขาวที่วางอยู่บนส่วนท้ายของหลังม้าถูกนางนำออกมาสวมแต่แรก เสื้อคลุมตัวนี้ฉูเป่ยเจี๋ยเพิ่งจะให้นางมา ดูเหมือนจะเป็นเครื่องบรรณาการจากแคว้นเล็กๆ แคว้นใดสักแคว้น และเป็นของดีโดยแท้ เมื่อสวมเข้ากับตัว ลมก็ไม่อาจผ่านเข้ามาได้แม้แต่น้อย เนื่องจากนางเดาได้อยู่ก่อนว่าหิมะจะต้องตกหนัก จึงแน่นอนอยู่แล้วว่าย่อมจะต้องเตรียมตัวเอาไว้ล่วงหน้าอย่างพร้อมมูลเพื่อตัวของนางเอง “ด้วยกลียุค จึ่งเกิดวีรชน ด้วยวีรชน จึ่งมียอดพธู สุดจะยั้งซึ่งยุคเข็ญ สุดจะยั้งซึ่งยุคเข็ญ......” ทิวทัศน์ตระการตา แม้จะเหน็บหนาว แต่หญิงสาวกลับเกิดอารมณ์สุนทรีย์ จึงร้องเพลงออกมาเบาๆ เงาแผ่วจางก่อกวนอยู่ในห้วงความคิดของนาง มุมปากหญิงสาวแต้มรอยยิ้ม ขณะที่ส่วนลึกของดวงตาปรากฏประกายลังเลไม่มั่นใจอยู่เล็กน้อย แต่เสียงเพลง...ยังคงไพเราะชวนเคลิบเคลิ้มถึงเพียงนั้น “ด้วยใฝ่รบ จึ่งได้เรืองนาม ด้วยเรืองนาม จึ่งมิหน่ายเล่ห์ อันการศึกมิหน่ายเล่ห์ อันการศึกมิหน่ายเล่ห์......” ทันใดนั้นนางได้นึกถึงฉูเป่ยเจี๋ย นึกถึงท่าทางในยามกราดเกรี้ยวเมื่อทราบว่าถูกหลอกของเขา สองแก้มนวลแดงก่ำในทันที ราวแต่งแต้มด้วยเครื่องประทินโฉมกระนั้น ...คนผู้นั้น...ชายผู้นั้น... หญิงสาวหยุดร้อง ถอนหายใจแผ่วเบา ...ชายผู้นั้นนี่...บรรยายอย่างไรก็ไม่เพียงพอจริงๆ... หิมะตกหนักติดต่อกันสามวัน พิงถิงได้มุ่งหน้าไปทางตะวันออกเป็นเวลาสามวัน สามวันให้หลัง หิมะหยุดตก หญิงสาวร้องเพลงไปพลางสะบัดแส้เร่งม้าท่ามกลางพื้นหิมะไปพลาง บัดนี้ได้มาถึงชายแดนของตงหลินแล้ว... นางได้หยุดม้าลงตรงตำแหน่งซึ่งห่างจากเขตแดนระหว่างตงหลินกับกุยเล่อชั่วระยะเวลาเดินทางครึ่งวัน <>::<>::<>::<>::<>::<> ๔. เหล่าจาง : จาง (Zhang) เป็นแซ่; เหล่า (lao) เป็นคำใช้เรียกผู้ที่แก่วัยกว่าหรืออายุเท่ากันด้วยความสนิทสนม จากคุณ : Linmou - [ 25 ส.ค. 51 08:23:18 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สงสารฉูเป่ยเจี๋ย...... แล้วจะกลับมาเจอกัน จะกลับมา..รักกัน.. ได้ไหม? เฮ้อ....นายน้อย รีบออกมาหน่อยเถอะ ไม่งั้นหนมจีนย้ายข้าง ไปเชียร์ฉูเป่ยเจี๋ยแล้วนา จากคุณ : หนมจีน - [ 25 ส.ค. 51 11:14:00 A:58.41.214.192 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หนีออกมาซะแล้ว ทายผิดเลย จากคุณ : scottie - [ 25 ส.ค. 51 20:07:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หนมจีน @ อ้าว เชียร์นายน้อยอยู่หรอกหรือ ? นายน้อยน่ะไม่ใช่ "พระรอง" หรอกนะ ^^"  ว่าแต่เชียร์ "นายน้อย" นี่ แปลว่าอยากให้พิงถิงเป็นเมียน้อยเขาหรือ ? - -"  เพราะอยู่กับนายน้อย พิงถิงไม่มีทางได้เป็นแม้แต่เมียหลวงด้วยซ้ำนะ อย่าว่าแต่เมียเดียว คุณ scottie @ ที่เหนือความคาดหมายยังมีอีกเยอะค่ะ TvT จากคุณ : Linmou - [ 26 ส.ค. 51 06:43:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เมิ่งจิ่ว 1 จากคุณ : Linmou - [ 15 ต.ค. 51 22:12:50 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เมิ่งจิ่ว 2 จากคุณ : Linmou - [ 15 ต.ค. 51 22:13:19 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เมิ่งจิ่ว 3 จากคุณ : Linmou - [ 15 ต.ค. 51 22:13:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เมิ่งจิ่ว 4 จากคุณ : Linmou - [ 15 ต.ค. 51 22:14:53 ]