“จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า   ขอข้าวขอแกง  ขอแหวนทองแดง  ผูกมือหลานข้า…”   ฉันกำลังนอนหนุนตักยาย มองพระจันทร์อยู่เพลินๆ     ก็พอดีได้ยินเสียงช้าๆเนิบๆ ของแกดังขึ้นแข่งกับเสียงจักจั่นเรไรที่กำลังร้องดังระงมได้ที่ในยามหัวค่ำกลางฤดูร้อนแบบนี้  
“ ยายจ๋า..  ” ฉันพูดแทรกขึ้นมาทันทีที่หาจังหวะได้ตอนที่ยายกำลังบ้วนน้ำหมากลงในกระโถนข้างกาย  มือก็กำลังร้อยมาลัยไปด้วย
“ พระจันทร์อยู่ตั้งไกลขนาดนั้นจะได้ยินเราด้วยเหรอจ๊ะ ”
ยายเอามือลูบหัวฉันอย่างนุ่มนวล  แล้วหัวเราะเบาๆ  จนฉันแอบนึกสงสัยในใจว่าฉันพูดอะไรผิดไปรึเปล่านะ
“ พระจันทร์ท่านมีหูทิพย์น่ะ หนูแก้ว   ”  ยายพูดเสียงงึมงำๆเนื่องจากกำลังเคี้ยวหมากไปด้วย
“ ท่านจะดลบันดาลพรให้กับคนที่ทำความดีเสมอ  ”
“พระจันทร์นี่ใจดีจังเลยนะคะ”  ฉันว่าพลางแอบหยิบดอกมะลิดอกหนึ่งขึ้นมาดม ตอนยายเผลอ  
(  ยายมักจะบ่นฉันเสมอ ว่ามะลิสำหรับร้อยพวงมาลัยไหว้พระ ห้ามเอามาดม)
“ จ้า  หนูแก้ว  ….หนูเองก็ต้องเป็นเด็กดีนะ  พระจันทร์ท่านจะได้เอ็นดู ”
“ จ้ะ ยาย ”  ฉันตอบ พลางแอบชำเลืองมองรอยย่นที่แก้มยาย  ที่มักจะปรากฏให้เห็นตอนยายยิ้มอย่างตอนนี้  
และมันก็ยิ่งทำให้ยายดูใจดีขึ้นอีกเป็นกอง

“ หนูแก้ว… ”   ยายว่า ขณะจะเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์     “ หนูเคยเห็นตากับยาย ตำข้าวอยู่บนดวงจันทร์มั้ยลูก ”
“...ไม่เคยจ้ะยาย ”   ฉันตอบขึ้นทันใด พลางลุกมาจ้องยายด้วยความฉงนอยู่ในที  “ มีตากับยายอยู่บนนั้นด้วยเหรอจ๊ะ ”
...........ยายหัวเราะเบาๆอีกครั้ง  พลางชี้มือไปที่พระจันทร์  “ หนูดูดีๆ....... ”  
….ฉันหลิ่วตามองตามนิ้วยายไป    
“ เห็นรอยนั่นมั้ย   ....  ลองมองดูดีๆจะเห็นตากับยายตำข้าวอยู่บนนั้น   ”  ยายว่า

ฉันเพ่งดูอยู่ซักพักหนึ่ง  จึงเห็นเป็นอย่างที่ยายว่า
“ โอ้โหยาย ....หนูเห็นแล้วล่ะ   กำลังช่วยกันตำกันอย่างขะมักขเม้นเลย ”

ยายยิ้มส่งหวานให้ฉันอีกครั้ง   ก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืน
“ เอ้าดึกแล้วลูก    เข้านอนได้แล้วล่ะหนูแก้ว  ”
แล้วฉันก็เดินตามยายไปอย่างว่าง่าย
.........................
จากวันนั้น  ทุกครั้งที่ฉันเฝ้าดูดวงจันทร์   ...ฉันจะอธิษฐานขอพรจากตากับยายที่อยู่บนนั้น
บางคืนฉันเผลอนั่งคุยกับดวงจันทร์อยู่ตั้งนาน  จนยายต้องมาตามไปนอน
....
หลายเดือนผ่านไป  เมื่อฉันขึ้นชั้นป.3    
ในคาบวิทยาศาสตร์.....คุณครูได้สอนพวกเราเกี่ยวกับเรื่องระบบสุริยะจักรวาล
....ครูบอกว่า  บนพระจันทร์ไม่มีอากาศ  ไม่มีแรงโน้มถ่วง  
...จึงไม่มีกระต่าย หรือ ตายายอยู่บนนั้น  
รอยที่พวกเราเห็นนั้น  แท้จริงเป็นเพียงแค่หลุมบนดวงจันทร์เท่านั้นเอง

วันนั้นฉันกลับบ้านด้วยความหดหู่ผสมผเสกับอารมณ์โมโหยายที่มาหลอกกันได้
.....พอถึงบ้าน  ฉันเดินขึ้นบันไดบ้านด้วยเสียงปึงปัง  เห็นยายกำลังนั่งเจียนใบตองอยู่
จึงบอกยายด้วยอารมณ์กำลังเดือดปุดๆไปว่า  
“ วันนี้ครูวิทยาศาสตร์ที่โรงเรียนหนูบอกว่า  พระจันทร์ไม่มีตากับยายอยู่บนนั้นซะหน่อย
ยายโกหกหนูเหรอ”  
.......ยายหัวเราะเบาๆ …ยังคงนั่งเจียนใบตองอย่างใจเย็น  ไม่พูดไม่จาอะไร  
........จนฉันกำลังจะโวยวายต่อนั่นแหละ  ยายถึงได้พูดขึ้นมาราวกับจะรู้ทัน  ด้วยเสียงช้าๆเนิบๆว่า

“  วิทยาศาสตร์น่ะ….   บางทีมันก็อธิบายทุกสิ่งไม่ได้หรอกนะ หนูแก้วเอ๋ย ”
…..
 ฉันจำไม่ได้ว่าพูดอะไรกับยายต่อ    แต่ยังพอจำได้ว่า  ...ณ ตอนนั้น ฉันไม่ค่อยเข้าใจประโยคนั้นของยายเท่าไหร่นักหรอก  
……………
………………….

“ แม่จ๋า....  แม่ ”   เสียงของยัยปาน ทำเอาฉันตื่นจากภวังค์    “ แม่ยังไม่ตอบคำถามหนูเลย ”
“  อ๊ะ... อ๋อ จ้ะลูกปาน”  ฉันยังงงๆอยู่  อารมณ์ประมาณเพิ่งตื่นนอนใหม่ๆ   ยัยปานยืนอยู่ข้างๆกำลังแหงนมองไปยังพระจันทร์เบื้องบน

ฉันเหม่อมองลอดหน้าต่างห้อง  ทอดสายตาลงไปเบื้องล่าง   ......จากชั้นที่พวกเราอยู่นี้ สามารถมองเห็นทัศนียภาพของกรุงเทพในมุมมองที่กว้างไกล  ตึกรามบ้านช่องเบียดเสียดที่กันอย่างแออัด ..แซมไปด้วยตึกสูงจำนวนมาก  จนราวกับว่าจะแข่งกันพุ่งทะยานขึ้นสู้ฟ้า...เพื่อแย่งชิงอากาศบริสุทธิ์เบื้องบน      

..... นึกแล้วก็รู้สึกใจหาย   มหานครแห่งนี้แตกต่างไปจากเมื่อยี่สิบปีก่อนโดยสิ้นเชิง    บ้านสวนหลังเก่าของยาย ป่านนี้คงถูกแทนที่ด้วยตึกคอนโดมิเนียมไปเรียบร้อยแล้ว   เสียงจักจั่นเรไรก็คงถูกแทนที่ด้วยเสียงแตรรถบนถนนไปจนหมด  

 ...ฉันทอดอาลัยกับตัวเอง......วิทยาศาสตร์ และ เทคโนโลยีได้นำพาความศิวิไลซ์ให้คืบคลานเข้ามาเร็วเหลือเกิน    

“ เมื่อกี๊ลูกถามว่าอะไรนะ ? ”  ฉันถามยัยปานกลับไป    

“ อ๋อ...หนูถามแม่ว่า   บนดวงจันทร์มีกระต่ายอยู่บนนั้นจริงมั้ยจ๊ะแม่ ”  ยัยปานถามขึ้นด้วยน้ำเสียงช่างสงสัย
นัยน์ตาแป๋วแหววคู่นั้นก็ยังคงจับจ้องพระจันทร์อยู่อย่างนั้น  
....ฉันมองตามไปบ้าง   พระจันทร์เต็มดวงคืนนี้ช่างสุกสว่างงดงามเสียจริงๆ  แม้จะอยู่ในเมืองแบบนี้ก็ยังคงเห็นได้ชัดเจน    
แอบนึกขอบคุณรอบข้างที่ไม่สูงชะลูดขึ้นมาบดบังพระจันทร์จนหมด    อย่างน้อยก็ยังให้ยัยปานได้เห็นพระจันทร์บ้าง

“ มีสิจ๊ะ ”  ฉันตอบลูกไป    “ ......แล้วยังมีตากับยายตำข้าวอยู่บนนั้นด้วยนะ ”  

ยัยปานยังคงไม่ละสายตาไปจากพระจันทร์   ฉันแอบเห็นรอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นที่มุมปากของยัยปาน   ... ดวงตาของเธอก็มีประกายซุกซน เหมือนเช่นทุกครั้งที่ฉันเล่านิทานก่อนนอนให้ฟัง
............ฉันนึกสงสัยว่า ป่านนี้จินตนาการของเธอจะบินออกจากเมืองอันวุ่นวาย  ...ล่องลอยไปไกลถึงไหนกันนะ  .............


‘วิทยาศาสตร์น่ะ….   บางทีมันก็อธิบายทุกสิ่งไม่ได้หรอกนะ หนูแก้วเอ๋ย ’  
ฉันหวนนึกถึงคำพูดที่ทิ้งไว้เป็นปริศนาของยาย

….
‘ยายจ๋า   ตอนนี้หนูเข้าใจที่ยายพูดแล้วล่ะ’