ความคิดเห็นที่ 1 “วันนี้คุณพ่อจะกลับบ้านเร็วจริงๆ หรือครับ? คุณแม่” ข้าวเม่าถามอย่างกระตือรือร้นเมื่อขึ้นมานั่งบนรถแล้วเรียบร้อย “ข้าวเม่าดีใจจัง จะได้ให้คุณพ่อสอนการบ้านเลข” ภัคพรกำพวงมาลัยแน่น หล่อนได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วดังอยู่ข้างๆ แต่ฟังไม่ถนัดว่าลูกพูดเรื่องอะไร สายตาจ้องเขม็งไปเบื้องหน้า แต่ความคิดคำนึงกลับพาหล่อนย้อนกลับไปเมื่อกว่าสิบปีก่อน ‘ตฤณโชค’ หนุ่มรุ่นพี่ที่เนื้อหอมที่สุดในมหาวิทยาลัย เขารูปหล่อ ผลการเรียนดี กีฬาเด่น แถมยังมีฐานะร่ำรวยไม่แพ้ใคร สาวๆ ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้องและรุ่นเดียวกันพากันทอดสะพานให้เขาออกเกรียว แต่เขากลับเลือกคบกับผู้หญิงธรรมดา ท่าทางเรียบๆ อย่างภัคพร ใครๆ ต่างพากันคิดว่านี่ล่ะนางซินเดอเรลล่ายุคศตวรรษที่ 20 “พี่รักภัค เพราะภัคเป็นคนดี ไม่ใช่เพราะอย่างอื่นเลย” ตฤณโชคบอกหล่อนอย่างนี้ทุกครั้งที่หล่อนแสดงท่าทีกังวลหรือหมดความมั่นใจ คำพูดพร้อมสายตาอ่อนโยนของเขาทำให้หล่อนเชื่อมั่นได้ทุกครั้ง และมันก็ยิ่งทำให้หล่อนแน่ใจมากขึ้นเมื่อเขาคบกับหล่อนยาวนานจนกระทั่งเรียนจบ แล้วมันก็เหมือนๆ กับเรื่องน้ำเน่าในนิยายทั่วๆ ไปนั่นล่ะว่าครอบครัวของตฤณโชคไม่โปรดหล่อนเอาเสียเลย แม้ภัคพรจะพยายามสักเพียงใด ก็ดูจะไร้ประโยชน์ไปเสียหมด จนในตอนท้าย หล่อนกับเขาก็ต้องแยกจากกันเพราะชายหนุ่มถูกบังคับให้ไปเรียนต่อเมืองนอก โดยที่ลูกสาวครอบครัวข้าราชการจนๆ อย่างหล่อนไม่มีปัญญาจะติดตามไปได้ “รอพี่นะ พี่สัญญาว่ากลับมาแล้วเราจะแต่งงานกัน” ตฤณโชคให้คำมั่นกับหล่อน ซึ่งแม้ว่าจะไม่สบายใจเพียงใด ภัคพรก็ยังเชื่อว่านั่นเป็นคำพูดที่มั่นคงจริงใจเช่นทุกครั้ง แต่เขาไปได้ไม่ถึงปี ข่าวการแต่งงานระหว่างตฤณโชคกับลูกสาวตระกูลดังก็ลอยมาเข้าหู พร้อมๆ กับการขาดการติดต่อไปของคนรัก บางคนว่าเขาถูกบังคับให้แต่งงานเพราะครอบครัวเห็นดีเห็นงาม แต่ไม่ว่ามันจะเพราะเหตุผลใด ภัคพรก็รู้ดีว่าหล่อนไม่มีวันได้เขากลับคืนมา ตีสองกว่าแล้วเมื่อภัคพรสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะเสียงเปิดและปิดประตูห้องนอน ฝีเท้าคู่หนึ่งย่องกริบมาหยุดอยู่ที่ตู้เสื้อผ้าปลายเตียง เสียงเปิดประตูตู้ เสียงค้นหาเสื้อผ้า เสียงเท้าย่ำไปบนพรม เสียงเปิดประตูห้องน้ำ เสียงไขฝักบัว ฯลฯ หล่อนได้ยินทั้งหมดแต่แสร้งทำเป็นหลับตานอนนิ่ง แม้เมื่อเขากลับมาออกมาจากห้องน้ำแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ หล่อนก็ไม่ได้ไหวตัวให้เขารู้สักนิดว่าหล่อนตื่นแล้ว หล่อนไม่อยากพูดกับเขา...สามีที่แสนจะน่าเบื่อและน่ารังเกียจ หล่อนแต่งงานกับเขามาได้เจ็ดปีแล้ว เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ผ่านเข้ามาในชีวิต หลังจากที่ภัคพรต้องดำเนินชีวิตแบบคนตายทั้งเป็นเพราะคนรักแต่่งงานไปกับผู้หญิงคนอื่น ทันทีที่เขาขอแต่งงานหล่อนจึงไม่ปฏิเสธ หล่อนหวังเพียงว่าคนรักใหม่จะช่วยเยียวยาจิตใจที่แหว่งวิ่นไปให้กลับคืนดี แต่หล่อนคงคิดผิด...หล่อนไม่เคยรักเขา และเขาก็คงรู้ ชีวิตครอบครัวของหล่อนจึงไม่สวยงาม ภายหลังจากคลอดลูกชาย สามีของหล่อนก็กลับไปใช้ชีวิตอย่างเดียวกับชายโสดไร้พันธะ เขากลับบ้านดึก วันหยุดไม่เคยอยู่ติดบ้าน...แต่เขาจะไปนอนที่ไหนก็ช่างเขาปะไร ภัคพรไม่เคยสนใจ ตราบใดที่เขายังมีเงินจ่ายค่าใช้จ่ายภายในบ้านและค่าเทอมของลูกชายก็เพียงพอแล้ว แม้จะเจ็บปวดเพียงใด ภัคพรก็ต้องทน ในเมื่อหล่อนเลือกทางนี้ด้วยตัวเอง ความรัก?...ความสุข? ปล่อยให้มันเป็นเรื่องเพ้อฝันของบรรดาเด็กสาวที่ยังไม่รู้เดียงสาเถอะ! “อ้าว ภัค เจอกันอีกแล้วนะ” ทันทีที่หล่อนเปิดประตูแล้วก้าวลงจากรถ หล่อนก็มองเห็นตฤณโชคยืนอยู่ข้างๆ รถยุโรปคันงามของเขาก่อนแล้ว “เอ้อ สวัสดีค่ะพี่ตั้ม” หล่อนทักทายเสียงเรียบ พยายามบังคับสีหน้าและน้ำเสียงให้ไปในทิศทางเดียวกัน “มารับลูกเวลานี้ทุกวันหรือ?” เขาถาม ขณะเดินเคียงข้างกันเข้าไปในตึกเรียน “อ๋อ ค่ะ พอดีที่ทำงานภัคอยู่ไกล กว่าจะมาถึงก็เลยเย็นมากไปหน่อย” “อืม ดี คราวหน้าพี่จะได้กะเวลามาให้พอดี” เขาพูดเรื่อยๆ แต่กลับทำให้ภัคพรใจเต้นแรง เขาหมายความว่ายังไง? ยังไม่ทันคิดจะถาม ร่างเล็กๆ ของเด็กชายสองคนก็เดินตามกันเข้ามาหา เด็กชายข้าวเม่ายิ้มแย้มแจ่มใสตามเคย ในขณะที่เด็กชายภูมิมีสีหน้าเรียบเฉยจนเป็นบุคลิก “คุณแม่ครับ วันนี้เราไปกินไอติมได้ไหมครับ? ข้าวเม่าตกลงกับน้องภูมิไว้” ลูกชายเงยหน้าขึ้นมาถามหล่อน “เอ้อ จะดีเหรอลูก คุณลุงเขาคงไม่ว่าง” หล่อนเหลือบตามองชายหนุ่มนิดหนึ่ง “ว่างสิครับ ดีเหมือนกัน คุณลุงกับคุณแม่จะได้คุยกันด้วย” ตฤณโชคพูด ยิ้มกว้างให้เด็กชาย “แล้วการบ้านล่ะครับ เดี๋ยวกลับบ้านดึกแล้วข้าวเม่าจะทำการบ้านไม่ทันนะครับ” ภัคพรยังอ้าง “ข้าวเม่าทำเสร็จแล้วครับ” ลูกชายอมยิ้มแก้มตุ่ย “ช่วยกันทำกับน้องภูมิ ใช่ไหม?” เด็กชายภูมิพยักหน้าง่ายๆ ตอบรับคำถามของเพื่อน “อ้า ถ้างั้นก็ดีเลย พาลูกๆ ไปกินไอติมเถอะภัค นานๆ ที หรือว่าภัคต้องรีบกลับไปทำกับข้าวอีก?” ชายหนุ่มถาม ภัคพรยิ้มเซียวพร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ หล่อนไม่จำเป็นจะต้องกลับไปทำกับข้าวเผื่อใคร ในเมื่อสามีไม่เคยกลับมาทันเวลาอาหารเย็นมาหลายปีแล้ว แต่การอยู่ใกล้เขาต่างหากที่ทำให้หล่อนหวั่นใจ แต่เมื่อสบสายตามีความหวังของลูกชาย หล่อนก็เลยต้องพยักหน้ายินยอม “พี่ไม่ได้พาตาภูมิไปไหนมาไหนมาหลายปีแล้วล่ะ” ตฤณโชคเล่ายิ้มๆ ขณะมองดูเด็กชายสองคนนั่งทานไอศครีมอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ที่โต๊ะข้างๆ “เหรอคะ?” ภัคพรเลิกคิ้วมองเขา มือก็หยิบทิชชู่เช็ดปากให้ลูกชาย “พี่ไม่ค่อยว่างน่ะ งานเยอะ แต่...ตอนนี้กิจการของพี่ไม่ค่อยดี ก็เลย...มีเวลาให้ลูกมากขึ้น” เขาตอบ สายตาจับไปยังที่ไกลๆ แล้วก็เบือนกลับมาหาหล่อน “แล้วภัคล่ะ? มีความสุขดีไหม?” ภัคพรอ้ำอึ้ง แต่แล้วก็กลบเกลื่อนด้วยอาการยิ้ม “ก็ดีค่ะ” “สามีภัค...” ตฤณโชคเว้นระยะนิดหนึ่งเหมือนลังเล “เขา...ดีกับภัคไหม?” “ก็...เรื่อยๆ ค่ะ” หล่อนว่าแล้วหลบตา “คุณแม่ครับ ข้าวเม่ากับน้องภูมิขอไปเล่นของเล่นตรงโน้นได้ไหมครับ” เด็กชายข้าวเม่าลุกขึ้นยืนทันทีที่ไอศครีมเกลี้ยงถ้วย เลียริมฝีปากแผล่บ แล้วขออนุญาตผู้เป็นแม่ด้วยดวงตาเป็นประกาย ภัคพรมองดูบรรดาเครื่องเล่นพลาสติกที่ตั้งอยู่ในบริเวณร้านไอศครีมแล้วก็พยักหน้าอนุญาต ไม่วายกำชับด้วยความห่วงใย “ระวังหน่อยนะลูก” เด็กชายสองคนวิ่งตื๋อตามกันไป ตฤณโชคมองตามแผ่นหลังเล็กๆ นั้นแล้วหันกลับมายิ้มกับหล่อน “ท่าทางภัครักแล้วก็เป็นห่วงลูกมากเลยนะ” “แน่นอนซีคะ ข้าวเม่าเป็นแก้วตาดวงใจของภัคเลยก็ว่าได้” ชายหนุ่มถอนใจ ดวงตาโรยลงเล็กน้อย “ถ้าเมียพี่เป็นอย่างภัค ก็คงดี” ภัคพรรู้สึกเหมือนหัวใจกระตุกวูบ หล่อนพึมพำ “เอ่อ...พี่ตั้มมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?” ตฤณโชคเงยหน้าขึ้นสบตาหล่อน แววหม่นหมองฉายชัด “เขา...ไม่ค่อยมีเวลาให้ครอบครัวเท่าไหร่ วันๆ เขาก็ทำแต่งาน ออกงานสังคมเสียจนลืมงานครอบครัวไปแล้วล่ะมัง” ชายหนุ่มถอนใจเฮือก ภัคพรอดมองเขาด้วยความเห็นใจไม่ได้ “ยิ่งช่วงหลังกิจการของพี่ไม่ค่อยดี เขาก็ถือว่าตัวเองต้องรับผิดชอบทั้งบ้าน วันๆ แทบจะไม่ได้เจอกัน ยิ่งกับลูก...เขาแทบจะไม่ได้พูดหรือกอดเลย ตาภูมิก็เลยกลายเป็นเด็กเงียบๆ อย่างที่เห็นนั่นแหล่ะ” “โธ่ พี่ตั้มคะ อย่าคิดมากเลย” หล่อนพยายามปลอบ “ถึงอย่างไร เขาก็ทำเพื่อครอบครัว” เขายิ้มแค่น พูดเบาๆ เหมือนรำพึงกับตัวเอง “ใช่สิ เดี๋ยวนี้เขาก็เลยกลายเป็นใหญ่ในบ้านไปแล้ว” ภัคพรมองดูเขาด้วยความรู้สึกทั้งเห็นใจทั้งสงสารปนๆ กัน ผู้ชายตรงหน้่าหล่อนเปลี่ยนไปมาก เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มร่าเริงที่หล่อนเคยรู้จัก แต่เป็นผู้ชายที่เป็นทั้งสามีและพ่อของลูกคนหนึ่ง และเขากำลังมีปัญหาครอบครัวไม่น้อยไปกว่าหล่อน หญิงสาวรู้สึกละอายใจที่วูบหนึ่งเกิดความรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ ที่รู้ว่าเขาและภรรยาไม่ลงรอยกัน “ถ้าภรรยาพี่เป็น...ภัค ก็คงดีนะ พี่กับลูกคงมีความสุข” *แก้คำผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 51 14:07:25 แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 51 14:06:07 จากคุณ : ชญาลี - [ 25 ส.ค. 51 13:30:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อยู่ๆ ตฤณโชคก็เงยหน้าขึ้นมองดูหล่อนนิ่ง เขาพูดช้าชัด ดวงตาเป็นประกายไม่ผิดไปจากดวงตาของเด็กหนุ่มเมื่อหลายปีก่อน เขาเคยมองหล่อนอย่างนี้เสมอ และทุกครั้งมันเคยทำให้ภัคพรหวั่นไหวอย่างไร เดี๋ยวนี้ มันก็ยังคงเป็นอย่างนั้น! “เอ้อ...ภัคว่า ภัคกลับก่อนดีกว่าค่ะ” หล่อนลนลานลุกขึ้นทันที พยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น “อ้าว ทำไมล่ะ?” เขาพลอยลุกตาม “กลับค่ำแล้วรถจะติดน่ะค่ะ ไปก่อนนะคะ” แล้วหล่อนก็ผละออกจากโต๊ะ เรียกลูกชายที่ทำท่าอิดออดเล็กน้อยแต่ก็ยินยอมบอกลา ‘คุณลุง’ แต่โดยดี เขาพูดแบบนั้นทำไม? หรือเขายังมีเยื่อใยกับหล่อนอยู่? ภัคพรถามตัวเองในใจไปตลอดทางที่ขับรถกลับบ้าน นับจากวันนั้น ภัคพรก็พบกับตฤณโชคเสมอที่โรงเรียนของลูกชาย เขามักมาดักรอหล่อนที่ลานจอดรถและเดินเข้าไปรับลูกชายพร้อมกัน จากนั้นก็จะพาเด็กทั้งสองไปทานไอศครีมหรือดูหนังสักเรื่องก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน แรกทีเดียวภัคพรพยายามหลีกเลี่ยงการพบกัน แต่ยิ่งนานวันหล่อนก็ต้องยอมรับว่าไม่อาจฝืนความปรารถนาในหัวใจของตัวเองได้ หล่อนยังรักเขาอยู่ เช่นเดียวกับที่ก็แน่ใจว่า ตฤณโชคยังรักหล่อนเช่นกัน และวันนี้เมื่อเขาหวนกลับมา ภัคพรอดรู้สึกไม่ได้ว่าดอกไม้แห่งความรักของหล่อนกำลังผลิบานขึ้นอีกครั้ง “เรื่องของเราไม่ควรเป็นอย่างนี้เลยนะ” ตฤณโชคพูดเศร้าๆ ขณะที่นั่งมองลูกชายปีนป่ายเครื่องเล่นอยู่ในศูนย์การค้าแห่งหนึ่ง “แต่พี่ไม่มีทางเลือกจริงๆ ตอนนั้นสถานะทางการเงินของที่บ้านพี่ไม่สู้ดี” “ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะพูดถึงมันอีกค่ะ พี่ตั้ม” ภัคพรยิ้ม ดวงตาเป็นประกายคล้ายสาวน้อยแรกแย้มที่ริมีความรัก “ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ พี่จะไม่ยอมให้คุณพ่อคุณแม่บังคับพี่เด็ดขาด” เขาพูดพร้อมกับสบตาหล่อน ดวงตาบ่งบอกสิ่งที่อยู่ภายในใจอย่างแจ่มชัด “แต่เราก็ย้อนเวลาไม่ได้นี่คะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ช่างมันเถอะค่ะ” “ภัคแน่ใจหรือว่าอยากให้มันผ่านไปจริงๆ” หญิงสาวนิ่งงัน “พี่ตั้มหมายความว่าไงคะ?” ชายหนุ่มสบตาหล่อน พูดหนักแน่น “เรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะ ภัค!” “พี่ตั้ม!!” ภัคพรร้องเสียงแหลม “พี่รู้ตัวรึเปล่าคะว่าพูดอะไรออกมา?” “รู้สิภัค พี่รู้ตัวดี” เขาฉวยมือหล่อนมากุมไว้ “พี่คิดมาดีแล้ว พี่จะหย่ากับเขา!” “พี่ทำอย่างนั้นไม่ได้นะคะ” หล่อนพยายามดึงมือออก แต่เขาจับไว้แน่น “ทำไมจะทำไม่ได้? ทำไมเราต้องทนอยู่กับคนที่เราไม่ได้รักและเขาก็ไม่ได้ดีกับเราด้วย ภัคก็น่าจะรู้ดี สามีภัคเขาก็ไม่ได้ดีกับภัคไม่ใช่หรือ? พี่รู้นะว่าเขาไม่เคยอยู่ติดบ้านเลย เขาอาจจะไม่ซื่อสัตย์กับภัคก็ได้” “พี่ตั้มรู้ได้ยังไงคะ?” “พี่ถามตาข้าวเม่ามาหมดแล้ว ถ้าครอบครัวภัคมีความสุขจริง ภัคก็คงไม่มากับพี่ทุกเย็นหรอกจริงไหม?” ภัคพรนิ่งอึ้ง เขาพูดถูก ถ้าครอบครัวของหล่อนมีความสุข ถ้าสามีของหล่อนเอาใจใส่ดูแลหล่อนบ้าง หล่อนก็คงลืมคนตรงหน้านี้ไปนานแล้ว “ยอมรับความจริงเถอะภัค เรารักกันและเรายังมีสิทธิเลือก!” ตฤณโชคย้ำ บีบมือหล่อนแน่น “แต่...ภัคแต่งงานแล้ว...แล้วตาข้าวเม่า” ภัคพรอึกอัก กลอกตาไปมาด้วยความสับสน “ภัคไม่ได้รักสามีของภัคไม่ใช่หรือ? ทำไมต้องทนอยู่กับเขาต่อไปด้วย ทำไมภัคไม่เลือกความสุขของตัวเอง ส่วนเรื่องตาข้าวเม่า ภัคก็รู้ว่าพี่กับแกเข้ากันได้ดี คงไม่มีปัญหาอะไรถ้าพี่จะเป็นพ่อใหม่ให้แก ดีเสียอีก ตาภูมิก็ดูจะร่าเริงขึ้นมาก ตั้งแต่ภัคกับข้าวเม่ามาด้วยกัน” “แต่...” ตฤณโชคถอนใจใหญ่ เขาคลายฝ่ามือออกเล็กน้อย “เอาล่ะ ภัคไม่ต้องตอบพี่ตอนนี้ก็ได้ พี่ให้เวลาภัคไปคิดทบทวนให้ดีแล้วค่อยให้คำตอบ แต่จำไว้นะ...อย่าให้นานนัก พี่ชักจะอดใจไม่ไหว” เขาพูด แล้วประทับจูบลงไปกลางฝ่ามือหล่อนเร็วๆ ก่อนที่เด็กชายสองคนจะวิ่งเข้ามาหา เลือกใหม่งั้นหรือ? หล่อนยังมีสิทธินั้นอยู่จริงล่ะหรือ? ภัคพรแทบจะวางหน้าไม่สนิทเมื่ออยู่ต่อหน้าลูกชาย ผิดกับเขาที่ดูจะไม่อนาทรร้อนใจทั้งๆ ที่เพิ่งขอให้หล่อนหย่าขาดจากสามีอยู่หยกๆ แล้วหล่อนจะตัดสินใจอย่างไร ภัคพรก็ยังไม่รู้ หญิงสาวพาลูกชายกลับบ้านช้ากว่าปกติไปเล็กน้อย ทันทีที่ขับรถเข้าบ้านก็รู้สึกแปลกใจที่ไฟในบ้านสว่างโร่ “คุณพ่อ!!” ข้าวเม่าตะโกนอย่างดีใจ เมื่อมองเห็นร่างสูงที่ยืนอยู่กลางห้องรับแขก “ทำไมคุณพ่อกลับไวจังครับ วันนี้” เขาก้มลงรับร่างเล็กที่โผเข้าไปหา อุ้มเด็กชายไว้อย่างทะนุถนอม “พ่อเลิกงานเร็วครับ จะรีบกลับมาเล่นกับข้าวเม่าไงล่ะ” “จริงเหรอครับ ดีใจจังเลย” เด็กชายยิ้มร่า “งั้นเดี๋ยวเราเล่นเกมคอมพิวเตอร์กันนะครับ” “ได้สิครับ แต่ก่อนอื่น ข้าวเม่าขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ สระผมด้วย แล้วเดี๋ยวพ่อตามขึ้นไป” เขาพูด พร้อมกับวางลูกลง เด็กชายพยักหน้า แล้ววิ่งตื๋อขึ้นบันไดชั้นสองไปอย่างรวดเร็ว คงจะขึ้นไปอาบน้ำสระผม แล้วก็แต่งตัวนั่งรอคนเป็นพ่ออยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ในห้องนอน “เอ้อ กลับเร็วจังนะคะวันนี้” ภัคพรอึกอัก รู้สึกเหมือนวัวสันหลังหวะ “คุณไปไหนมา?” เขาไม่สนใจคำทักทายของหล่อน แต่กลับถามเสียงห้วน “...ก็ไปรับข้าวเม่าที่โรงเรียนไงล่ะคะ” “แล้วทำไมกลับดึกนัก” “รถติด...แล้วฉันก็พาลูกไปแวะทานข้าวมาด้วย” หล่อนตอบ เดินเลี่ยงจะเข้าไปยังห้องครัว “โกหก!!” เสียงตะคอกดังตามหลัง “คุณอย่านึกว่าผมไม่รู้นะว่าคุณไปทำอะไรมา?” ภัคพรหันหน้ากลับมาทันที ทั้งๆ ที่ใจหล่นไปอยู่แทบแท้า แต่หล่อนก็ยังโต้ตอบ “คุณพูดอย่างนี้หมายความว่าไง?” “มีคนเห็นว่าคุณไปเที่ยวไหนๆ กับผู้ชายทุกวัน ภัคพร! อย่านึกว่าผมไม่รู้” ภัคพรใจหายแว้บ เขารู้! แต่หล่อนก็ปฏิเสธเร็วปรื๋อ “บ้า คุณไปฟังใครพูดมา โกหกทั้งนั้น!” “จะโกหกได้ยังไง! เขาถ่ายรูปมาให้ผมเห็นกับตา คุณจับมือถือแขนกับมันสนิทสนม คุณคิดว่าผมเป็นไอ้โง่หรือไง?” หล่อนตะลึงงัน มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะปฏิเสธเสียแล้ว! “แล้วทีคุณล่ะ คุณกลับบ้านดึำกๆ ดื่นๆ ไปนอนกับผู้หญิงที่ไหนมาล่ะสิ!!” “คุณอย่ามาหาเรื่องผมนะ ผมกลับบ้านดึกเพราะไปทำงาน ไม่ได้ไปทำเหลวไหลอย่างคุณ!” “โกหก คุณนั่นแหล่ะที่มีเมียน้อย คุณนั่นแหล่ะที่ทรยศฉัน ทำไมฉันถึงจะทำบ้างไม่ได้ล่ะ?” “พร! คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง เพราะหมอนั่นใช่ไหม บอกมาซิมันเป็นใคร คนรักเก่าของคุณใช่ไหม?” เขาชี้หน้าหล่อนด้วยมือสั่นระริก “ใช่!” หล่อนเลือดขึ้นหน้า ตะเบ็งเสียงดังลั่น “เขาเป็นคนรักของฉัน! ไม่ใช่คนรักเก่า เพราะเดี๋ยวนี้ฉันก็ยังรักเขาอยู่!” “ภัคพร!!” สามีหล่อนโกรธจนตัวสั่น “คุณเป็นเมียผม คุณไม่มีสิทธิพูดอย่างนี้!” “ฉันมีสิทธิจะรักเขา ฉันมีสิทธิจะทำอย่างนี้ในเมื่อคุณเองก็ไม่เคยสนใจฉันเหมือนกัน จำเอาไว้เลยนะ ว่าฉันไม่เคยรักคุณ!! ทุกวันที่ฉันอยู่กับคุณฉันไม่เคยมีความสุขเลยสักวันเดียว!” ภัคพรกรีดร้องเสียงดัง ฝ่ามือใหญ่สะบัดมากระทบแก้มซีกซ้ายอย่างแรงจนชาไปทั้งแถบ! ภัคพรชะงัก หล่อนยกมือกุมแก้ม จ้องหน้าคนตบตาลุก ทั้งตกใจทั้งไม่อยากเชื่อ “คุณตบฉัน!” หล่อนคำราม แล้วตรงเข้าตบตีเขาเป็นพัลวัน ปากก็ร้องไห้โฮ “คุณกล้าทำร้ายฉันได้ยังไง” สามีหล่อนมีท่าทีเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปเหมือนกัน เขาปัดป้องจนจวนตัวแล้วก็ผลักหล่อนลงไปกองกับพื้น ภัคพรร้องไห้ตัวโยน หล่อนคิดผิดจริงๆ ที่เลือกเขา แต่หล่อนจะไม่มีทางยอมรับชะตากรรมนี้อีกต่อไปแล้ว! ร่างนั้นผุดลุกขึ้นแล้วผลุนผลันออกจากบ้าน หล่อนสตาร์ทรถถอยหลังปราด ไม่สนใจต่อเสียงร้องเรียกตามหลังของลูกชายที่คงจะลงมาเห็นเหตุการณ์เข้าพอดี หญิงสาวโทรหาตฤณโชค เขารีบมาหาหล่อนทันที พวกเขาเปิดห้องในโรงแรมเล็กๆ แห่งหนึ่งเพื่อหลบจากสายตาของคนรู้จักที่อาจมาพบเข้า “เจ็บมากไหม ภัค?” ชายหนุ่มลูบแก้มหล่อนที่บวมแดงเป็นปื้นอย่างอ่อนโยน “นิดหน่อยค่ะ แต่เจ็บใจมากกว่า” หล่อนพูด เช็ดน้ำตาป้อย “โธ่ เพราะพี่แท้ๆ พี่ไม่ระวังเอง ไม่คิดว่าจะมีใครที่เรารู้จักมาเห็นเข้า” “ไม่ใช่ความผิดของพี่ตั้มหรอกค่ะ เขาต่างหากที่ผิด เขาทำร้ายภัคทั้งกายทั้งใจ” หล่อนจับมือชายหนุ่มมากุมไว้แน่น “แล้วคราวนี้ ภัคจะเอายังไง?” “ภัคจะหย่ากับเขาค่ะ วันนี้เขากล้าทำร้ายภัค ครั้งต่อไปเขาก็ต้องทำอีก” หล่อนพูดเสียงกร้าว แต่แล้วก็พึมพำ “แต่...เขาคงไม่ยอมหย่าให้” “ถ้าอย่างนั้น ภัคก็ต้องฟ้องหย่า” “ฟ้องหย่าหรือคะ?” ภัคพรทวนคำ “ภัคไม่อยากเป็นคดีความอย่างนั้นเลย ภัคห่วงลูก ข้าวเม่าคงเสียใจ อีกอย่าง ถ้าเขายกเรื่องพี่ตั้มมาอ้าง เราอาจจะแพ้” ตฤณโชคชั่งใจ แล้วเอ่ยเบาๆ “ถ้าอย่างนั้น เราก็หนีไปด้วยกัน” “เอ๊ะ?” หญิงสาวอุทานเสียงแหลม เบิกตามองหน้าเขา “จริงๆ นะ มันเป็นทางเดียว เมียพี่เขาก็คงไม่ยอมหย่าให้เหมือนกัน เราหนีไปด้วยกันเถอะ ไปเมืองนอกก็ได้ ไปในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก” “แต่...ภัคห่วงลูก” “พาเขาไปด้วย พี่เองก็รักข้าวเม่าไม่แพ้ภูมิเหมือนกัน” ภัคพรลังเล หล่อนนึกถึงลูกชายแล้วก็ให้เจ็บปวดในหัวอก ลูกชายหล่อนยังเล็กนัก เขายังไม่พร้อมที่จะเจอกับเรื่องร้ายแรงอย่างนี้แน่ พ่อแม่แยกทางกัน ซ้ำแม่ยังพาเขาหนีไปกับผู้ชายอีกคน ข้าวเม่าลูกแม่ หนูจะรู้สึกอย่างไร? แต่ภัคพรก็ต้องหยุดความคิดลง เมื่อตฤณโชคเคลื่อนร่างเข้ามาใกล้ ริมฝีปากสัมผัสแก้มบวมช้ำของหล่อนเบาๆ แล้วค่อยพรมจูบไปทั่วใบหน้า “พี่ตั้ม...อย่าค่ะ” หล่อนครางแผ่ว สองมือพยายามผลักแผงอกเขาออก แต่กลับสิ้นไร้เรี่ยวแรงเมื่อเขาจูบหนักที่ริมฝีปาก “อย่าเพิ่งคิดถึงเรื่องอื่นเลยภัค รู้ไหม...พี่เฝ้าคิดถึงภัคมาเป็นสิบปี จนตอนนี้อดใจไม่ไหวเสียแล้ว” เขาพึมพำมาจากซอกคอหล่อน และละเรื่อยต่ำลงไปอย่างย่ามใจ ภัคพรสิ้นแรงขัดขืน หล่อนโอนอ่อนอยู่ในอ้อมกอดเขา ความสำนึกผิดชอบชั่วดีล่องลอยห่างไกลออกไป ใบหน้าของสามีและลูกชายกลายเป็นหมอกไอที่รางเลือน สัมผัสจับต้องไม่ได้ ไม่เหมือนร่างสูงใหญ่ที่ชะโงกเงื้อมเหนือร่างหล่อนในขณะนี้ จะเป็นไรไป ในเมื่อหล่อนได้เลือกแล้ว! หล่อนจะไปกับเขาในทุกๆ ที่ สุดแท้แต่แรงปรารถนาจะชักนำ คราวนี้แหล่ะ หล่อนจะได้พบความสุขที่หล่อนไขว่คว้ามาตลอดเสียที... จากคุณ : ชญาลี - [ 25 ส.ค. 51 13:33:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ภัคพรกลับเข้าบ้านตอนสาย ประตูบ้านปิดสนิท รถของสามีไม่อยู่แล้ว เขาคงออกไปทำงานตั้งแต่เช้ามืดตามปกติแล้วก็คงจะแวะไปส่งลูกชายที่โรงเรียน หล่อนชั่งใจนิดหนึ่งก่อนเปิดประตูเข้าบ้าน แม้จะตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าวันนี้หล่อนจะต้องหนีไปให้ไกล แต่ความห่วงใยในตัวลูกชายก็ยังทำให้หล่อนตัดเยื่อใยในบ้านหลังนี้ไม่ขาด ภาพถ่ายวันแต่งงานในห้องนอนทำให้หญิงสาวชะงักเล็กน้อย แต่แล้วก็สลัดความคิดทิ้งไป สัมผัสร้อนผ่าวของตฤณโชคยังติดตรึงอยู่ทั่วร่าง หล่อนเลือกแล้ว! ภัคพรคิดขณะลงมือเก็บเสื้อผ้าและข้าวของทั้งของตัวเองและลูกชาย โรงเรียนเริ่มร้างผู้คนเมื่อภัคพรไปถึง หล่อนมารับข้าวเม่าก่อนไปหาตฤณโชคยังที่นัดพบ หล่อนกับเขาจะหนีไปด้วยกัน อาจจะหลบไปต่างจังหวัดสักพักเพื่อรอให้เรื่องเอกสารและตั๋วเครื่องบินไปต่างประเทศเรียบร้อยเสียก่อน น่าสงสารเด็กชายภูมิที่จะต้องถูกทิ้งไว้เพียงลำพัง กว่าภรรยาของเขาจะรู้ เด็กชายอาจจะต้องนั่งรอจนดึกดื่นก็ได้ ข้าวเม่าวิ่งตื๋อมาหาหล่อนเช่นเคย ใบหน้าของเด็กชายร่าเริง ไม่ได้เอะใจเลยสักนิดว่าผู้เป็นแม่กำลังจะทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไป ...ขอโทษนะข้าวเม่า แต่แม่ทนอยู่กับพ่อของหนูต่อไปไม่ได้จริงๆ...แม่ไม่เคยมีความสุขเลยแม้แต่วันเดียว “ทำไมวันนี้คุณแม่มารับช้าจังครับ” ใบหน้ากลมนั้นแหงนเงยขึ้นมาถาม “แม่ไปธุระมาน่ะจ้ะ” หล่อนตอบ ไม่ยอมสบตา “แล้วเมื่อคืนคุณแม่ไปไหนมาครับ?” คำถามต่อมาอ้อมแอ้ม “คุณแม่ทะเลาะกับคุณพ่อเหรอครับ?” ภัคพรรู้สึกละอายใจที่จะตอบคำถามลูก หล่อนส่ายหน้าปฏิเสธ “เฮ้อ ข้าวเม่าค่อยโล่งใจ นึกว่าคุณแม่โกรธกับคุณพ่อเสียอีก เมื่อเช้านี้คุณพ่อก็ดูซึมๆ” เด็กชายคุยจ้อ คำพูดคำจาฉลาดเกินเด็ก “หรือครับ?” “ช่ายครับ คุณพ่อบอกว่าคุณแม่โกรธคุณพ่อที่ไม่ค่อยอยู่บ้าน ข้าวเม่าก็เลยบอกคุณพ่อว่าข้าวเม่าก็โกรธคุณพ่อบ่อยๆ เหมือนกัน” ภัคพรหยุดเดิน หล่อนหันมาหาลูกชาย ย่อตัวลงแล้วจับไหล่เล็กๆ นั้นไว้ “ข้าวเม่าโกรธคุณพ่อบ่อยเหรอลูก?” เด็กชายพยักหน้า “ใช่ครับ คุณพ่อชอบสัญญาว่าจะกลับมาเล่นกับข้าวเม่าไวๆ แต่ก็ไม่เคยทำได้สักที” “งั้นถ้าข้าวเม่ามีพ่อที่อยู่กับข้าวเม่าได้ตลอดเวลา ข้าวเม่าจะดีใจไหมครับ?” หล่อนถามหยั่งเชิง บางทีหล่อนอาจจะหว่านล้อมลูกชายได้ง่ายๆ ก็ได้ “ดีใจสิครับ” ข้าวเม่าตาเป็นประกาย “ถ้าคุณพ่ออยู่กับข้าวเม่า พาข้าวเม่าไปเที่ยว พาไปกินไอติมเหมือนอย่างลุงตั้มก็ดี” ภัคพรใจชื้น ลูกชายหล่อนรักตฤณโชคอย่างนี้ เรื่องที่จะให้ยอมรับเขาเป็นพ่อก็ไม่ใช่เรื่องยาก “ถ้าอย่างนั้น ข้าวเม่าอยากได้ลุงตั้มเป็นพ่อไหมล่ะลูก?” “ไม่ครับ!” เด็กชายปฏิเสธทันควัน “ถึงคุณพ่อจะผิดสัญญากับข้าวเม่าบ่อยๆ แต่ข้าวเม่าก็รักคุณพ่อคนนี้ ไม่อยากได้คุณพ่อคนอื่น” หญิงสาวหน้าเจื่อน ลูกชายยืนกรานหนักแน่นว่าไม่ต้องการผู้ชายคนใดมาแทนที่พ่อของตน แล้วหล่อนจะเกลี้ยกล่อมลูกได้ล่ะหรือ “ทำไมคุณแม่ทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ” ข้าวเม่าถาม มองหน้าหล่อนด้วยความสงสัย “ข้าวเม่าพูดอะไรผิดหรือครับ?” คนเป็นแม่ส่ายหน้า ยิ้มซีดเซียว “คุณแม่โกรธเหรอครับ? คุณแม่ท่าทางไม่มีความสุขเลย ถ้างั้น...ข้าวเม่ายอมให้ลุงตั้มเป็นพ่ออีกคนก็ได้” ข้าวเม่าเอ่ยตามประสาเด็ก เพียงเพราะหวังจะเอาใจมารดา “ข้าวเม่ายอมเหรอลูก?” หล่อนมองลูกชายที่แม้จะหน้าม่อย แต่ก็ทำท่าขึงขัง “ถึงข้าวเม่าจะไม่อยากได้ลุงตั้มมาเป็นพ่ออีกคน แต่...ถ้าข้าวเม่ายอมแล้วคุณแม่มีความสุข ข้าวเม่าก็ทำได้ครับ คุณแม่เคยสอนว่าถ้าคนที่เรารักมีความสุข เราก็จะมีความสุข ข้าวเม่ารักแม่ ถ้าแม่มีความสุข ข้าวเม่าก็มีความสุขครับ!” ภัคพรนิ่งงัน มองดวงหน้ากลมป้อมนั้นแล้วก็น้ำตารื้น หล่อนซบหน้าลงกับไหล่เล็กๆ ของลูกชาย สะอื้นฮัก ความรู้สึกละอายใจพุ่งขึ้นมาจนทำนบน้ำตาทะลักทลาย “แม่ขอโทษ! ข้าวเม่า แม่ขอโทษ” “คุณแม่เป็นอะไรครับ? ใครทำอะไรคุณแม่ครับ” เสียงเด็กชายตื่นตระหนก มือเล็กๆ ลูบหลังคนเป็นแม่เบาๆ เหมือนทุกครั้งที่เขาร้องไห้แล้วแม่มักจะลูบหลังลูบไหล่เพื่อปลอบใจ “แม่ไม่เป็นอะไรครับ ข้าวเม่า ขอบคุณมากลูก...ขอบคุณจริงๆ” หล่อนดึงตัวออกจากร่างเล็ก เช็ดน้ำตาแล้วลุกขึ้น จับมือน้อยไว้มั่นแล้วพูดเด็ดเดี่ยวอย่างคนที่ตัดสินใจแล้ว “เรากลับบ้านกันเถอะ! วันนี้แม่จะทำของโปรดให้ข้าวเม่านะครับ” เด็กชายตัวน้อยพยักหน้า ยิ้มแต้ ลืมเรื่องที่พูดกับแม่เมื่อครู่ไปหมดสิ้น สองแม่ลูกจับจูงมือกันเดินไป ภัคพรพร่ำบอกตัวเองในใจ หล่อนโง่สิ้นดีที่เฝ้าฝันถึงความรักที่ผ่านเลยไป วิ่งไล่คว้าความสุขที่หล่อนไม่มีทางได้เป็นเจ้าของ แล้วกลับหันหลังให้คนรักตัวน้อยๆ ของหล่อน ความรักบริสุทธิ์ที่เป็นของหล่อนโดยแท้จริง ช่างปะไรกับความสุขของตัวเอง...ในเมื่อทั้งชีวิตของหล่อนอยู่ที่เด็กชายคนนี้ ภัคพรชะงักเท้าลงเมื่อคิดถึงเด็กชายภูมิ พ่อของเขาจะคิดได้อย่างหล่อนไหมนะ? แล้วถ้าเขาไม่กลับมารับลูกอีกเลยล่ะ เด็กชายตัวน้อยที่เพิ่งยิ้มออกเมื่อไม่นานมานี้ จะกลับมาร่าเริงอีกได้ไหม? “ข้าวเม่า เราชวนน้องภูมิกลับด้วยดีไหมครับ เดี๋ยวแม่จะไปส่งที่บ้านให้เอง” ข้าวเม่าเงยหน้าขึ้นมายิ้มร่า พวงแก้มเป็นสีแดงจัด “น้องภูมิกลับไปตั้งนานแล้วครับคุณแม่ ลุงตั้มมารับ น้องภูมิบอกว่าจะแวะไปหาคุณแม่เขาที่ทำงาน วันนี้ลุงตั้มก็เป็นอะไรไม่รู้ครับ มารับน้องภูมิแล้วก็ร้องไห้ใหญ่ เหมือนคุณแม่เลย” หญิงสาวนิ่งงัน “คุณแม่ครับ คุณแม่กับลุงตั้มเป็นอะไรกันหรือครับ?” เด็กชายกระตุกแขนหล่อนแรงๆ ถามด้วยความไร้เดียงสา ภัคพรก้มลงจูบแก้มลูกชายซ้ายขวาแล้วรัดร่างเล็กป้อมนั้นแนบไว้กับอกแน่น หล่อนหัวเราะทั้งน้ำตาขณะตอบคำถามลูกชาย “แม่กับลุงตั้ม...กำลังมีความรักครับ” *******************************จบค่ะ******************************* แรงบันดาลใจจาก The Bridge of Medison County และ Little Children ค่ะ (สะกดถูกไหมหวา?) ฝากไว้นะคะ ^^ เชิญวิพากษ์กันตามสะดวกค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 51 23:17:46 แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 51 15:42:47 จากคุณ : ชญาลี - [ 25 ส.ค. 51 13:37:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตั้งชื่อเรื่องได้เจ็บดีครับ [เรื่องสั้นฉันรักผัวเขา] ตอนนี้ไม่ค่อยสะดวกอ่านเลยขอแปะไว้ก่อนครับ เดี๋ยวตอนเย็นๆมาอ่านนะ จากคุณ : Cryptomnesia - [ 25 ส.ค. 51 14:14:59 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบจังค่ะ อ่านแล้วรู้สึกว่าถ้าคนที่เป็นพ่อ เป็นแม่ คิดได้อย่างนี้ทุกคน เรื่องยุ่งยาก ปัญหาต่างๆ คงไม่เกิดขึ้น แต่ก็นึกต่อไปอีกว่า ถ้าไม่รักกัน อยู่ด้วยกันแล้วก็ไม่มีความสุข ลูกจะรู้สึกยังไงนะ ถ้ารู้ว่าพ่อแม่ไม่รักกัน (คิดไปกันใหญ่อีกแน่ะ) (แก้คำผิดค่า) แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 51 14:28:37 จากคุณ : tato_jang - [ 25 ส.ค. 51 14:26:41 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านตอนจบแล้วรู้สึกดีมากๆค้าบ แง๊วววว จากคุณ : ข้าวโพดแมวติสต์แตก - [ 25 ส.ค. 51 15:34:00 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นี่ละหนอ รักใดจะยิ่งใหญ่เท่ารักของพ่อแม่ จากคุณ : Cryptomnesia - [ 25 ส.ค. 51 16:35:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โชคดีของน้องภูมิกับข้าวเม่านะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 25 ส.ค. 51 19:21:29 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ความรัก มีหลายแบบ แต่คงไม่มีรักใดอบอุ่นและจีรังเท่ากับรักของพ่อแม่ที่มีต่อลูกค่ะ จากคุณ : teansri - [ 25 ส.ค. 51 20:06:42 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ในที่สุด ฉันรักผัวเขาก็ออกมาจนได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า (ถูกใจ) แถมเขายังรักเมีย ชาวบ้านอีก งวดหน้าขอเรื่องเขารักผัวฉันมั่งนะ น่าจะสนุกดี เอิ๊กๆ จากคุณ : BestChild - [ 25 ส.ค. 51 21:06:36 ]

ความคิดเห็นที่ 11 litter หรือ little แน่หนอ พลาดไปหน่อยนึง แต่ก็ยังกลับตัวได้ทันทั้งคู่เนาะ :) จากคุณ : scottie - [ 25 ส.ค. 51 23:01:56 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ^__^ กำลังดูสมจิตรค่ะ เสียดายจังไม่ได้ไปรับวีรบุรุษเลยวันนี้ คุณ Cryptomnesia : เหอๆ ตั้งชื่อไว้อย่างนั้นให้ดึงดูดเฉยๆ ค่ะ คุณ tato_jang : จริงๆ มันน่าจะผิดตั้งแต่เลือกคนที่ไม่รักแล้วล่ะเนาะ แต่ว่า มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะอ้าง ในการหนีตามคนที่รักไปโดยไม่สนใจอะไรเลย คุณ ข้าวโพดแมวติสต์แตก : ขอบคุณค่ะ ^__^ คุณ พีทคุง (พิธันดร) : คงอย่างนั้นแหล่ะค่ะ แต่ก็ไม่รู้นะคะว่าจากนี้ 2 ครอบครัวนี้จะเป็นยังไงต่อไป คุณ teansri : ตัวนางเอกเลือกที่จะรักในทางที่ถูกมากกว่าน่ะค่ะ คุณ BestChild : เอ่อ...เขารักผัวฉันนี่ให้คุณ Bestฯ เขียนดีกว่ามั้ง รออ่านเลยนะเนี่ย หุหุ คุณ scottie : อ๊าย อายจัง >///< พิมพ์ผิด แก้แล้วเรียบร้อย ขอบคุณค่ะ แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 51 23:37:36 จากคุณ : ชญาลี - [ 25 ส.ค. 51 23:37:02 ]

ความคิดเห็นที่ 13 โอ้..มาอีกแนวเลยนะคุณชญาลี อ่านแล้วเดาตอนจบไม่ถูกเลยเรื่องนี้ จากคุณ : Paulo - [ 26 ส.ค. 51 07:55:25 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผ่านมาอ่าน...   จากคุณ : ชายยอดนักทดลอง - [ 26 ส.ค. 51 08:31:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15 สงสาร แต่กรอบระเบียบของสังคมก็เป็นเรื่องที่ฝืนได้ยาอกนะคะ แล้วโดยเฉพาะถ้าเด็กจะต้องมาเจ็บด้วยแล้ว ต้องคิดให้มากๆ จากคุณ : Mnemosyne - [ 26 ส.ค. 51 09:36:41 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 26 ส.ค. 51 17:07:56 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ^__^ คุณ Paulo: ลองเขียนหลายๆ แนวดูน่ะค่ะ เผื่อจะเวิร์ค ^^ คุณ ชายยอดนักทดลอง: ขอบคุณที่ผ่านมาอ่านค่ะ คุณ Mnemosyne: บางที ถ้าภัคพรเลือกที่จะหนีไป อาจจะต้องเจ็บปวดกับความละอายใจไปตลอดชีวิตก็ได้ (หนีตามผู้ชาย มันไม่สวยนักหรอกเนาะ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม) คุณ ดาด๊าดา: ขอบคุณค่ะ ^__<" (ขยิบตากลับ) แก้ไขเมื่อ 26 ส.ค. 51 20:53:41 จากคุณ : ชญาลี - [ 26 ส.ค. 51 20:50:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ซึ้งมากค่ะ อยากมีลูกมั่งจัง 55+ แต่ยังหาแฟนไม่ได้เลย - -* จากคุณ : oldword - [ 26 ส.ค. 51 23:03:35 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ภาคต่อ >>>> "เขารักผัวฉัน" มาลงเมื่อไหร่ อย่าลืมบอกกัน ใครเขียนก็ได้ค่ะ คุณชญาลี หรือคุณ Bestฯ หรือนักเขียนท่านอื่นๆ ก็ได้ค่ะ อยากอ่าน จากคุณ : tato_jang - [ 27 ส.ค. 51 11:43:49 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ^ ^ อ้าวๆ อย่าท้านา จากคุณ : BestChild - [ 27 ส.ค. 51 12:02:16 ]

ความคิดเห็นที่ 21 555 ไม่ได้ท้านะ ก็แค่บอกว่าอยากอ่าน เอ๊... อย่างนี้แปลว่าอีกไม่นานคงได้อ่านแน่ๆ ใช่มั้ยคะ จากคุณ : tato_jang - [ 28 ส.ค. 51 08:53:23 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ^__^ คุณ oldword : เรามันหัวอกเดียวกัน T^T คุณ tato_jang และ คุณ BestChild : ท้าค่ะคุณ Bestฯ จัดมาเลย อย่าให้เสียเวลา ^^ จากคุณ : ชญาลี - [ 28 ส.ค. 51 14:55:22 ]

ความคิดเห็นที่ 23 นี่ บอกแล้วว่าอย่าท้า ก็คนมันลูกบ้าเยอะ ยังไม่ถึงสิบหกห้ามอ่าน! http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W6942306/W6942306.html จากคุณ : BestChild - [ 30 ส.ค. 51 02:52:36 ]