เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกที่แต่งแบบตั้งใจสุดๆ (เหตุผลหนึ่งเพราะต้องส่งอาจารย์วิชาภาษาไทยด้วย = =")
แรงบันดาลใจจาก "คืนล่าจักรกล" ของพี่ ฯคีตกาล ขอขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ m_ _m
หากย้อนเวลาไปเมื่อร้อยปีก่อน คงไม่มีใครคิดว่าทุกวันนี้ หุ่นยนต์จะจะกลายเป็นส่วนหนึ่งในการดำรงชีวิตของมนุษย์ มันถูกพัฒนาเพื่อมาอำนวยความสะดวกให้กับเจ้านายของมัน เพื่อเป็นสัตว์เลี้ยง หรือแม้จะทั่งเป็นเพื่อนยามเหงา
ดังเช่นหุ่นยนต์ที่มีรูปร่างเหมือนเด็กชายวัยสิบสี่นามว่า ต้นน้ำ ซึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าของชายชราขณะนี้
ต้นน้ำเป็นหุ่นยนต์ที่ไม่ได้มาตรฐานและถูกโละจากโรงงาน มาขายในราคาถูก เขาได้ต้นน้ำมาจากลูกชายเมื่อปีก่อน
"ผมกลัวว่าพ่อจะเหงาน่ะครับ แล้วผมก็ไม่มีเวลามาเยี่ยมพ่อบ่อยๆด้วย งานมันเยอะ ผมหวังว่าพ่อจะเข้าใจ"
นั่นคือเหตุผลจากปากลูกชาย ที่ชายแก่ไม่ได้พบหน้าอีกเลยตั้งแต่วันนั้น ครั้นเขาจะเป็นฝ่ายติดต่อไปหา ก็กลัวว่าลูกจะรำคาญ หัวอกคนเป็นพ่อจึงต้องยอมรับกับสภาพที่เป็นอยู่
ชายชราได้แต่ถอนใจ
"อาหารที่ผมทำไม่อร่อยหรือครับ" ต้นน้ำถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล เมื่อเห็นท่าทีของ 'คุณตา' ที่นั่งเหม่อ ใช้ช้อนเขี่ยอาหารในจานไปมาอย่างเลื่อนลอย
"อร่อยสิ อร่อยมากด้วย" คุณตาแย้มยิ้ม ความคิดกลับมาอยู่ที่ปัจจุบัน "ตาแค่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย"
ต้นน้ำเด็กดีเสมอ ไม่เคยก่อเรื่องให้ชายชราลำบากใจ เขาจึงเอ็นดูและเลี้ยงต้นน้ำเหมือนหลานคนหนึ่ง ซื้อเสื้อผ้าดีๆให้ใส่ สรรหาของเล่นมาให้ รวมถึงให้เข้าโรงเรียนเหมือนเด็กคนอื่นๆ
ชายแก่รักต้นน้ำมาก เท่าที่ตาคนหนึ่งจะรักหลานได้
ต้นน้ำเองก็มีความสุขที่ได้อยู่กับคุณตา เด็กชายรู้สึกกว่าตนเองโชคดีกว่าหุ่นยนต์ตัวอื่นๆ ที่ไม่ต้องถูกนำไปใช้แรงงาน
ทว่า... ในความสุขนั้น ความรู้สึกบางอย่างกลับก่อกำเนิดขึ้นเงียบๆ
ความรู้สึกที่ว่า... ตนเองแปลกแยกจากผู้อื่น
ถึงแม้เขาจะถูกเลี้ยงดูมาเหมือนเด็กธรรมดา แต่ก็มีขีดจำกัดบางอย่างที่หุ่นยนต์เกรดต่ำอย่างเขาไม่สามารถทำได้ เช่นการกินอาหาร ถ้าหากเป็นหุ่นราคาแพงที่จำลองร่างกายมนุษย์มาทุกประการก็ทำได้ง่ายๆ แต่สำหรับต้นน้ำ การกินหรือดื่มจะทำให้ระบบไฟฟ้าในตัวลัดวงจร ถึงขั้น'ตาย'ได้
และถึงแม้เขาจะมีเพื่อนมากมายที่โรงเรียน แต่ก็มีสายตาบางคู่ที่มองมาอย่างเคลือบแคลง มีคำพูดถากถางเรียกเขาว่า "หุ่นกระป๋อง" และมีกลุ่มเด็กเกเรที่คอยรังแกเขาอยู่เรื่อยๆ
เวลาที่ถูกกลั่นแกล้ง ต้นน้ำรู้ว่าจะต้องรู้สึก'เจ็บ'ที่ร่างกายตรงไหน เพราะโปรแกรมที่ตั้งไว้บ่งบอก แต่เด็กชายก็ไม่เข้าใจ... ว่าความรู้สึกเจ็บแปลบในใจแปลกๆมาจากไหน ระบบในตัวเขาไม่สามารถตอบได้ ต้นน้ำจึงสรุปเองว่าข้อมูลนั้นหายไปจากระบบเพราะความผิดพลาดในขั้นตอนการผลิต
ความรู้สึกแปลกๆนั้นปรากฏขึ้นถูกครั้งที่เด็กชายพบว่าตัวเองมีบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างจากมนุษย์
"ต้นน้ำมานี่สิลูก ตามีอะไรจะให้" ในคืนวันหนึ่ง คุณตาได้ให้บางสิ่งบางอย่างแก่เขา มันคือหนังสือนิทานเก่าๆเล่มหนึ่งที่มีฝุ่นจับ ชายแก่ใช้ผ้าเช็ดหน้าปกจนสะอาด เห็นตัวอักษรที่เป็นชื่อเรื่องเขียนว่า 'การผจญภัยของพิน็อคคิโอ'
"ตาไปค้นเจอมาจากห้องนอนของลูกตา ตอนสมัยเด็กๆมันเป็นเรื่องโปรดของเขาเลยล่ะ ลองเอาไปอ่านดูนะ"
"ขอบคุณครับ คุณตา" ต้นน้ำรับมาอย่างดีใจ
เด็กชายอ่านเรื่องพิน็อคคิโอจบในคืนนั้น เพราะความสนุกตื่นเต้น ชวนติดตาม ทำให้ต้นน้ำรู้สึกราวกับว่าได้ร่วมเดินทางไปกับตัวละครในเรื่อง
จนกระทั้งตอนจบที่พิน็อคคิโอได้รับพรจากนางฟ้า ให้กลายเป็นคนจริงๆ ต้นน้ำก็ยิ้มออกมาด้วยความสุขใจ
ได้เป็นคนจริงๆ...
ความคิดนี้วนเวียนอยู่ในหัวของเด็กชาย จนกระทั่งเขาหลับไป
"คุณตาครับ" ต้นน้ำละมือจากตัวต่อที่เขาเล่นอยู่ เมื่อเห็นชายชราเข้ามาในห้องนั่งเล่น
"หือ? มีอะไรหรือ ต้นน้ำ" คุณตาถามพลางนั่งลงบนโซฟาแล้วกางหนังสือพิมพ์อ่าน
"นางฟ้า... มีจริงไหมครับ" สิ้นคำถาม เด็กชายก็แทบจะกลั้นหายใจรอคำตอบ ไม่รู้ว่าคุณตาจะคิดว่าเขาเหลวไหลไหม ที่ถามอะไรแบบนี้ออกไป แต่สิ่งนี้ค้างคาใจเขามาตั้งแต่คืนนั้น
คุณตาดูมีท่าทีแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ยิ้ม ก่อนจะเอ่ยว่า
"มีสิ ทุกคนล้วนมีนางฟ้าประจำตัวคอยคุ้มครอง หากเราเป็นคนดี"
หัวใจของต้นน้ำพองโตด้วยความดีใจ ใช่แล้ว… เขาจะเป็นเด็กดี จะเชื่อฟังคุณตา แล้วสักวันหนึ่งนางฟ้าของเขาจะมอบพรให้เป็นรางวัล
เหมือนกับที่พิน็อคคิโอได้รับ
แล้ววันที่ทุกสิ่งเปลี่ยนไปก็มาถึง...
วันนี้เป็นวันเกิดชองลูกชายคุณตา แล้วต้นน้ำไม่รู้หรอก เขาสังเกตเพียงแต่ว่าคุณตาดูแปลกไป ดูเหม่อลอยคล้ายกับคิดถึงบางสิ่งบางอย่างอยู่ตลอดเวลา บางครั้งก็หยิบรูปของลูกชายขึ้นมาดูแล้วถอนหายใจ
คุณตาดูไม่มีความสุข
ต้นน้ำไม่รู้อะไรเกี่ยวกับลูกของคุณตามากนัก เด็กชายรู้แค่ว่า คนๆนั้นเป็นคนมอบเขาให้คุณตา
แม้จะไม่รู้สาเหตุความทุกข์ใจของชายชรา แต่ต้นน้ำก็พยายามทำให้คุณตาร่าเริงขึ้น เด็กชายเตรียมอาหารเย็นอร่อยๆเอาไว้หลายอย่าง เขาเอารูปวาดที่ได้คะแนนเต็มสิบจากโรงเรียนมาอวด แล้วเอาเกมทายคำศัพท์ที่ทั้งสองชอบเล่นออกมา
"สวยดีนี่ลูก" คุณตาเอ่ยแค่นั้น แล้วยิ้มฝืนๆเมื่อเห็นรูปของต้นน้ำ
ดวงตาของชายแก่ไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลย...
ต้นน้ำรู้สึกใจหาย เขาไม่เคยเห็นคุณตาเป็นแบบนี้มาก่อน
"คุณตามาทานข้าวด้วยกันเถอะครับ ผมทำอาหารเสร็จแล้ว" เด็กชายเข้าไปดึงแขนเบาๆ
"เก็บไว้พรุ่งนี้เช้าแล้วกันลูก ตาไม่หิว" น้ำเสียงที่ตอบกลับมานั้น.... ช่างแห้งแล้ง
"ไม่หิวก็ต้องทานนะครับ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา จะปวดท้อง"
"ช่างตาเถอะ"
"นะครับ คุณตา"
"ตาบอกว่าไม่กินไงเล่า! อย่าเซ้าซี้ พูดไม่รู้เรื่องนะต้นน้ำ!" ชายชราขึ้นเสียง แล้วสะบัดมือที่รบเร้าเขาออก ต้นน้ำผงะถอย ตกใจกลัว
"ขะ ขอโทษครับ"
เด็กชายรีบผลุบออกมาจากห้องนั่งเล่น แต่เขายังแอบยืนอยู่ข้างๆประตู พอเหลียวมองกลับเข้าไปก็เห็นคุณตาหยิบรูปใบเดิมขึ้นมากอดไว้แนบอก
ราวกับพยายามกอดลูกชาย ที่ไม่เคยกลับมาเหลียวแล
ต้นน้ำมองภาพนั้นอยู่นาน เขารู้สึกเจ็บปวดราวกับหัวใจถูกบีบ น้ำใสๆที่มนุษย์เรียกว่า 'น้ำตา' ล้นเอ่อออกมา
ทั้งๆที่มีตัวตนอยู่ตรงนี้... อยู่ข้างๆคุณตาเสมอ แต่ทำไมคุณตาถึงเฝ้ารอแต่คนที่ทิ้งตนไปแล้ว ทุกสิ่งที่เขาทำ ไม่สามารถทดแทนหรือทำให้คุณตาเห็นค่าได้เลยหรือ?
ต้นน้ำเดินลากเท้ากลับไปยังห้องครัวช้าๆ อาหารที่เตรียมไว้เย็นชืดหมดแล้ว...
เด็กชายเก็บกวาดทุกอย่างตามปกติ ทั้งที่ความคิดหลายอย่าง วนเวียนอยู่ในหัว
เขาเริ่มสงสัยว่า... คุณตารักเขาจริงๆ หรือเห็นเขาเป็นเพียงตัวแทนของลูกชายที่หายไป
และถ้าหากสักวันหนึ่งเขาได้เป็นคนจริงๆ คุณตาจะรักเขามากขึ้นไหม
เพียงแค่คิด มือของต้นน้ำที่ถือจานอยู่ก็เริ่มสั่นนิดๆ
เขาตัดสินใจแล้วว่า จะต้องทำอะไรสักอย่าง
ในคืนที่เงียบสงัดนั้นเอง ขณะที่ชายชราหลับไปแล้ว แต่ปรากฏเงาตะคุ่มๆของใครคนหนึ่งถือกระเป๋าสะพายใบใหญ่ ค่อยๆย่องลงจากบันไดและตรงไปยังประตู
ต้นน้ำนั่นเอง!
เด็กชายออกจากบ้านอย่างเงียบกริบ เขาหันกลับไปมองหน้าต่างชั้นสองที่เป็นห้องนอนของคุณตาอย่างอาวรณ์ แต่เขาก็จะไม่เปลี่ยนใจ
หากว่านางฟ้ายังไม่เห็นความดีที่เขาทำ
หากคุณตายังคงทุกข์ใจอยู่เช่นนี้
ต้นน้ำก็จะเป็นฝ่ายออกตามหานางฟ้าเอง!
เพื่อจะขอให้เธอเสกเขาให้กลายเป็นคนจรงๆ ถึงตอนนั้น คุณตาก็จะดีใจและคงจะรักเขามากขึ้น
รัก... อย่างที่รักลูกชายคนนั้น
เด็กชายสะพายเป้ขึ้นหลัง แล้วออกเดิน
แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 51 21:41:33
แก้ไขเมื่อ 25 ส.ค. 51 21:36:35
จากคุณ :
สิชา
- [
25 ส.ค. 51 21:35:04
]