ความคิดเห็นที่ 1 แสงสีส้มทองปรากฏที่ปลายขอบฟ้า เล็กงัวเงียขยี้ตาขึ้นมองทิวทัศน์ข้างหน้า สถานีขนส่งเล็กๆ แห่งหนึ่ง มีต้นหูกวางเรียงรายอยู่ทางทิศที่แสงสีส้มทองปรากฏอยู่ ตึกเล็กๆ เรียงกันเป็นแถว ชายหนุ่มขยับตัวลุกจากที่นั่งพร้อมกับเด็กประจำรถเดินมาบอกว่าถึงจุดหมายปลายทางแล้ว เขาหลับสนิทถึงขั้นนี้เลยเหรอ ถึงกับไม่รู้ว่าตัวเองถึงที่ไหนเมื่อไร เล็กลุกขึ้นยืนเต็มสัดส่วนบิดซ้ายขวาเสร็จก็เดินจากรถไปรับสัมภาระที่ถูกยัดไว้ใต้ท้องรถ เขาเดินทางมากี่ชั่วโมงกันนี่ ชายหนุ่มรู้สึกหิวขึ้นมาทันควัน เมื่อได้กินน้ำเต้าหู้ ปาท่องโก๋ และก็กาแฟจากร้านแผงลอยข้างๆ รถบัสที่จอดนิ่งสนิทอยู่ตรงฟากซ้ายมือ หลังจากจัดการกับอาหารเช้าแบบเรียบง่ายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เล็กก็ตัดสินใจถามแม่ค้าเพราะไม่รู้จะเริ่มทางไหนดี “ป้าครับ พอดีผมจะไปม่อนแสงจันทร์ ไม่ทราบว่าต้องขึ้นรถตรงไหนครับ” “อ้อ รถไปม่อนแสงจั๋นกาเจ้า ต๋อนนี้บ่มีคนวิ่งรถเจ้า เปิ้นไปวิ่งฮับของแตน น้ำมันรถมันแปงนะน้อง ถ้าจะไปต้องเหมารถไป บะจะอั้น ก่อต้องโบกรถหมู่มูลนิธิไป” เสียงซาวนด์แทร็คภาษาเหนือทำเอาชายหนุ่มชาวกรุงถึงกับงงเต๊ก ได้แต่ทำหน้าเอ๋อๆ “เอ่อ ขอบคุณครับ” “คุณจะไปม่อนแสงจันทร์เหรอ ไปทำไม” เสียงหวานใสดังมาจากข้างหลังทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปมอง “เอ่อ ไปเป็นอาสาสมัครครับ” เล็กตอบพร้อมกับจ้องหน้าผู้หญิงตรงหน้าแบบตาไม่กระพริบ ผู้หญิงตัวเล็กผิวขาว ในชุดชาวเขาเผ่าใดก็ไม่แน่ใจ เพราะเล็กไม่สันทัดเรื่องการแยกชาติพันธุ์ ชายหนุ่มไม่อยากเชื่อว่าหัวใจเขาจะเต้นไม่เป็นล่ำเป็นส่ำแบบนี้ ทั้งที่ปกติเขาก็เจอผู้หญิงสวยๆ เยอะแยะ “หน้าแบบเนี้ยะ จะไปเป็นอาสาสมัครบนม่อนแสงจันทร์ ถ้ามั่นใจไปกับฉันก็ได้” “เอ่อ ครับขอบคุณครับ” เล็กรีบละล่ำละลักตอบด้วยความตื่นเต้นที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร “เอ้า สุเอ จะกลับม่อนละกา ฝากป้อหนุ่มคนนี้ตวยกะดี เป๋นต๋าจังจะอี้กั๋วจะโดนสาวเต็ก” เจ้าของร้านขายกาแฟ คุยกับหญิงสาวด้วยภาษาที่ชายหนุ่มได้แต่มองแบบไม่เข้าใจ “อื่อ นะก่าป้า เป๋นต๋าจังเกิ๋นเหตุ บ่ฮู้จะไปยะหยัง ขี้ค้านแหมสองวันจะไห้ลงมานะก่า” “โอย สุเอ จะปล่อยฮื้อลงมายะหยังยับไว้เต๊อะเมินๆ จะหันคนเป๋นต๋าจังจะอี้ซักคน” เสียงสนทนาภาษาถิ่นจบไปด้วยความสับสนยิ่งกว่าเดิมของหนุ่มจากเมืองกรุง เขาได้แต่ยืนยิ้มเอ๋อเหรอ แอบจ้องหน้าของสาวที่น่าจะชื่อว่า “สุเอ” “ไปคุณ เดินตามฉันมาไวๆ ลุงจะสอกวักมือเรียกแล้ว” ผู้หญิงตัวเล็กที่ดูจะแบบบางไม่สู้แดดสู้ฝน เคลื่อนกายออกไปอย่างรวดเร็วและพลิ้วไหวดังสายลม “ป้าครับขอบคุณนะครับ” เล็กตะโกนบอกเจ้าของร้านกาแฟพร้อมกับก้าวยาวๆ รีบตามหญิงสาวไป “สุเอ พาใครมาด้วยครับ” เสียงชายสูงวัยที่ยืนยกของอยู่ท้ายกระบะรถถามหญิงสาวด้วยสำเนียงที่ไม่ค่อยชัด “คนแปลกถิ่น เขาจะไปม่อนแสงจันทร์ จะไปที่มูลนิธิครูอาสา เลยจะให้ติดไปด้วย” “อ้อ ได้ครับ แต่ว่าสุเอจะให้นั่งที่ไหนละครับ ผมกลัวว่าจะไม่มีที่ว่างให้นั่งนี่สิครับ” เสียงชายสูงวัยแสดงความกังวลเมื่อมองมายังหนุ่มแปลกหน้า “เออ คุณผมนั่งบนกองสัมภาระพวกนั้นก็ได้นะคุณไม่ต้องห่วงหรอก” ชายหนุ่มรีบออกตัว “ถ้าคุณไม่นั่งบนกองพวกนั้น คุณก็ต้องเดินไปเองแล้วแหละ เพราะคนขับคือลุงจะสอ และอีกสักพักหง่าเอ จะพาเจ้าบุญชูมา ข้างหน้าก็ไม่ว่างให้ใครได้นั่งแล้วล่ะ” หญิงสาวบอกชายหนุ่มพร้อมกับกระโดดแผล็วขึ้นบนกองสัมภาระบนท้ายรถกระบะ “ลุงจะสอ หง่าเอพาบุญชูไปซื้ออะไรนะ” หญิงสาวหันไปถามผู้สูงวัยพร้อมกับหันหลังหาที่พิง “ไปซื้อเสื้อกันหนาวกับถุงมือถุงเท้า ตามที่สุเอบอก” ชายสูงวัยเจ้าของนามจะสอ หันมาตอบพร้อมกับยิ้มด้วยความเขินอาย “ก็ดีแล้ว แทนที่จะเอาเงินไปซื้อของเล่น หรืออย่างอื่น ก็ซื้อเสื้อผ้าให้เด็กใส่ดีกว่ารอเขาบริจาคมา” “ครับ อ้อ นะฟ้ากับบุญชูมาพอดีเลยครับ สุเอ ไปเรากลับบ้านกัน” ชายหนุ่มเห็นหญิงชราคนหนึ่งจูงมือเจ้าหนูวัยคงไม่ถึงสองขวบเดินเตาะแตะมาที่รถ พร้อมกับรอยยิ้มบริสุทธิ์ และคำถามอันใสซื่อ “สุเอ เอาใครไปนั่งข้างๆ หน้าตาแปลกๆ ไม่เคยเห็นมาก่อน” “คนจะไปม่อนนะจ๊ะหง่าเอ จะไปมูลนิธิครูอาสา เขาติดรถไปด้วย” “ทำไมสุเอ ไม่ให้คุณเขามานั่งข้างหน้า เดี๋ยวหง่าเอ ไปนั่งกับสุเอ” “อย่าเลยหง่าเอ บุญชูจะไม่สบายเปล่าๆ หง่าเอนั่งหน้าดีแล้ว”บทสนทนาจบลงแบบอิดเอื้อน หญิงชรายอมรับข้อสรุปแบบไม่ค่อยจะเต็มใจ ดูสีท่าเธออยากให้เขาไปนั่งข้างหน้ามากกว่า “ไป หง่าเอ อย่าห่วงสุเอเลยน่า สุเอเก่งอยู่แล้ว” ชายสูงอายุล้อหญิงชราพร้อมกับขึ้นรถติดเครื่องเตรียมออกเดินทาง “อื่ม คุณชื่ออะไรเหรอครับ ผมชื่อเล็ก ขอบคุณในความเอื้อเฟื้อนะครับ” ชายหนุ่มตัดสินใจพูดออกมาด้วยเสียงสั่นๆ ขาดความมั่นใจแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “สุเอ แล้วก้อไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันว่าคุณเตรียมขอบคุณคนที่จะพาคุณลงมาส่งข้างล่างดีกว่า วันสองวันแบบคุณคงร้องไห้กลับบ้านแล้วละ” “นี่คุณ” ชายหนุ่มหน้าแดง รู้สึกโมโห และรู้สึกใจเต้นแบบประหลาดๆ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกเสียดแทงใจกับคำพูดดูหมิ่นของเธอนัก “อย่าเถียงฉันนะ เดี๋ยวก็บอกให้ลุงจะสอจอดรถทิ้งไว้ข้างทางหรอก โด่ เดี๋ยวก็ได้ร้องไห้หลงทางตั้งแต่วันแรกหรอก” หญิงสาวท่าทางแบบบางที่เขาเห็นชักจะไม่เป็นแบบที่คิดแล้วสิ เล็กได้แต่จ้องหน้าเธอตาไม่กระพริบ “งั้นคุณก็รอดูละกัน” ชายหนุ่มตอบกลับไปพร้อมกับหันหน้าไปชมทิวทัศน์สองข้างทาง เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกตื่นเต้นยามสบตาเธอเอาไว้ ทั้งสองนั่งเงียบไปตลอดเส้นทางอันวกวนคิดเคี้ยว และทุรกันดาร เล็กเริ่มจะเชื่อว่าถ้าเธอทิ้งเขาไว้กลางทางเขาคงต้องร้องไห้หาทางกลับไม่ถูกแน่ๆ รถจอดตรงทางแยกเล็กๆ ที่เขียวครึ้มไปด้วยแมกไม้ แม้จะเป็นยามฤดูแล้ง หญิงสาวข้างๆ หันมาบอกให้ชายหนุ่มลงจากรถพร้อมกับยกมือชี้ทิศทางพร้อมบอกว่าเขาต้องเดินไปเอง เล็กเห็นอาคารคล้ายโรงเรียนแถวชายแดนที่เห็นในทีวี อยู่ไกลลิบตา กะจากสายตาระยะทางน่าจะไม่ต่ำกว่าหนึ่งกิโลเมตร ชายหนุ่มลงจากรถพร้อมกับขอบคุณหญิงสาวและผู้ร่วมทางที่ให้เขาอาศัยมาด้วย พร้อมกับยกเป้ขึ้นหลังเตรียมเดินไปยังอาคารที่เห็นเบื้องหน้า “สุเอ ทำไมไม่ไปส่งเขาถึงมูลนิธิละ แกล้งเขาทำไม” เสียงหญิงชราถามเมื่อชายหนุ่มเดินออกไปไกลพอสมควร “ก็พิสูจน์คนไงค่ะหง่าเอ ดูว่าแค่นี้ถ้าเดินไม่ได้ก็จะมาเป็นอาสาทำไม” หญิงสาวตอบพร้อมทำท่าซุกซน จนหญิงชราอดยิ้มกับท่าทางของเธอไม่ได้ “สุเอนี่จริงๆ เลย สงสัยหง่าเอตอนเป็นสาวต้องชอบแกล้งหนุ่มๆ แบบนี้แน่ๆ” ลุงจะสอแซวกลับมาบ้าง “ไปจะสอกลับบ้าน บุญชูหลับแล้ว” หง่าเอตัดบทลูกชายพร้อมกับอุ้มหลานชายไว้ในอ้อมแขน แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 51 14:03:27 จากคุณ : sugarhut - [ 27 ส.ค. 51 14:00:25 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เล็กตื่นขึ้นมาบนกระท่อมไม้ซุงหลังเล็ก เพราะอากาศอันหนาวเหน็บ เขามาอยู่ที่นี่ได้หลายสัปดาห์แล้ว แต่เจ้าหน้าที่พี่เลี้ยงในมูลนิธิยังไม่ให้เขาลงพื้นที่ เขายังไม่ได้ทำกิจกรรมการสอนเป็นชิ้นเป็นอันนอกจากฝึกสอนคู่กับพี่เลี้ยงและเข้ารับฟังวิธีปฏิบัติตัวกับชาวบ้าน เกี่ยวกับจารีตของพี่น้องกลุ่มชาติพันธุ์ “พี่เล็กๆๆ ไปในเมืองกัน วันนี้ต้องไปรับของบริจาค” เสียงเจ้าหน้าที่รุ่นน้องในมูลนิธิตะโกนเรียกมาจากหน้าเคบิน “อืม ขอเวลาสองนาทีได้ไหม ให้พี่แต่งตัวแป๊บ” “ได้ครับ แล้วเจอกันหน้าศูนย์นะพี่” เล็กยืนมองอนุสาวรีย์พ่อขุนเม็งรายแบบอาการใจลอย อนุสาวรีย์แห่งนี้เงียบสงบไม่พลุกพล่านเหมือนอนุสาวรีย์ในเมืองกรุงที่เขาเคยไปนั่งมองบ่อยๆ ยามเกิดการประท้วง “เฟี้ยว” เสียงลมพัดผ่านร่างอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงเครื่องยนต์กระหึ่มทำให้เล็กกระโดดลอยตัวไปยืนอยู่กลางแปลงดอกไม้ด้วยความตกใจ สิ้นเสียงลมและเสียงเครื่องยนต์เล็กมองตามรถกระบะคันยักษ์ที่วิ่งผ่านไปราวกับพายุ มีข้อความติดข้างหลังกระบะอย่างท้าทายว่า “สิงเหนือเสือผู้หญิง” “พี่เล็กๆๆ เกิดอะไรขึ้นพี่ ทำไมไปยืนอยู่แปลงดอก เดี๋ยวได้โดนด่ากันหรอก” เสียงเอะอะด้วยความตกใจของเจ้าหน้าที่มูลนิธิดังขึ้น “ก็ไอ้รถกระบะคันเมื่อกี้สิ ทำเอาพี่ตกใจ พี่ยืนอยู่บนฟุตบาทกำลังมองอนุสาวรีย์พ่อขุนอยู่ มันก็ปาดมาชิดทางเท้าพุ่งไปอย่างรวดเร็ว เกือบชนพี่แนะ” เล็กขยับตัวลงจากแปลงดอกพร้อมกับก้มดูดอกไม้ที่แหลกลาญด้วยรอยเท้าเขา “พี่จำป้ายทะเบียนได้ไหม ขับรถนิสัยแย่แบบนี้แจ้งจราจรไว้สักหน่อยอาจจะช่วยได้” “พี่ไม่ทันได้ดูป้ายมัวแต่ตกใจ แต่มีสติ๊กเกอร์ติดท้ายกระบะตัวเบ้อเริ่มว่า ‘สิงห์เหนือเสือผู้หญิง’ คาดแถบสีแดงเด่น” เล็กนึกทวนภาพท้ายกระบะคันนั้น “เออ ซวย งั้นไม่ต้องไปแจ้งความหรอก รถที่กล้าติดป้ายแบบนั้นแถวนี้มีคันเดียว รถของลูกพ่อเลี้ยงเผ่า ได้ยินเขาลือกันว่า เจ้าของรถเนี่ยโหดชนิดยิงคนได้ตาไม่กระพริบ หนำซ้ำมันยิงปืนแม่นด้วย” “เจ้าพ่อแถวนี้เหรอ ถึงได้โหดขนาดนั้น” “ไม่เชิงเจ้าพ่อหรอกพี่ พ่อเลี้ยงเผ่าแกเป็นคนใจดีกว้างขวาง แต่การค้าและธุรกิจมันจำเป็นต้องมีอิทธิพล ลูกของแกสองคนเลยถูกฝึกมาแบบพวกเพชฌฆาต” “อือ พี่ก็ไม่อยากมีปัญหากับใคร กลับศูนย์เถอะ ดูท่าวันนี้ดวงไม่ดี” สองหนุ่มพากันหอบข้าวของที่รับจากศูนย์บริจาคกลับมูลนิธิด้วยความรู้สึกที่ต่างกันออกไป เล็กมัวแต่นั่งใจลอยครุ่นคิดอะไรเพียงลำพัง ด้านเพื่อนร่วมทางก็มองเล็กอย่างเป็นห่วง เขาสังเกตว่าตั้งแต่เล็กมาอยู่ที่นี่ ดูเหมือนจะมีความสุขดี แต่ใจลอยคล้ายกำลังคิดถึงใครอยู่ “พี่เล็กอย่าว่าผมจุ้นจ้านเลยนะ พี่คิดถึงใครเหรอ” เสียงจากคนขับที่กำลังบังคับรถให้พ้นหลุมบ่อบนถนนถามขึ้นมา ทำให้เล็กสะดุ้งตัว หลุดจากภวังค์ความคิด “เอ่อ พี่จะบอกไงดีละ นัท มันพูดยาก” “ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดก็ได้ แต่ถ้าอยากพูดก็พูดมาเถอะ ผมจะจับใจความเอา” “คือ...ตอนพี่มาที่นี่ครั้งแรก พี่เจอผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นลูกสาวพี่น้องชนเผ่ามั้ง... ไม่รู้ทำไม พี่ใจเต้นตึกตัก โดยไม่ทราบสาเหตุ ทุกวันนี้พี่ก็ยังหาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไม แล้วภาพเธอก็วนเวียนอยู่ในความคิดพี่แทบตลอดเวลาถ้าพี่ไม่มีงานทำนะนัท” เสียงปรารภจากเล็กได้การตอบรับเป็นเสียงหัวเราะลั่นของเพื่อนร่วมทาง “โธ่ พี่ ตอนเป็นวัยรุ่นไม่เคยตกหลุมรักสาวแบบแรกเจอเหรอไง หน้าตาหล่อเหลาปานนี้” นัทหัวเราะพร้อมกับถามแบบขำๆ “เห้ย นัท แกว่าพี่ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเจอเหรอ” เสียงเล็กถามย้ำด้วยความตกใจ ยิ่งทำให้นัทขำหนักเข้าไปอีก จนกระทั่งกลับถึงที่พัก นัทก็บอกเล็กว่าเขากำลังตกหลุมรักสาวคนนั้นแน่ คืนนั้น เล็กนอนคิดถึงแต่หน้าของสาวร่างเล็กผิวขาวที่เขาเจอวันแรก “สุเอ” ชื่อแปลกดี เขาถามคนแถวนี้ว่าสุเอแปลว่าอะไร ก็ไม่มีใครตอบได้ ทุกคนบอกว่าภาษาชนเผ่าของพี่น้องชาติพันธุ์ก็ไม่มีคำนี้ แปลกดีเล็กยิ้มด้วยความสนใจ ขณะที่คิดถึงใบหน้า ขาวเกลี้ยงเกลา จมูกเล็กเชิดรั้น ปากสีชมพูโดยไม่ได้แต่งแต้ม คิ้วโก่ง บางเข้ากับรูปหน้า เหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบเนื้อดี แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 51 14:08:43 จากคุณ : sugarhut - [ 27 ส.ค. 51 14:02:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วันเด็กแห่งชาติ ... ชุมชนบนดอยกำลังวุ่นไปด้วยผู้คนจากต่างถิ่น ครูอาสา และเจ้าหน้าที่จากมูลนิธิหลายแห่ง ร่วมกันจัดงานวัดเด็กอย่างใหญ่โต รื่นเริง สนุกสนานกันถ้วนหน้า เล็กเรียกเด็กที่มาร่วมกิจกรรมให้เข้าแถวเพื่อรับของขวัญวันเด็ก ฉับพลันสายตาเขาก็เห็นสุเอ เดินอยู่ในกลุ่มของผู้ที่มาเป็นสปอนเซอร์ของงาน เล็กนึกถึงคำพูดของนัท ที่บอกว่าเวลาเราเจอคนที่เราชอบหัวใจจะเต้นไม่เป็นจังหวะ สงสัยจะจริง ตอนนี้หัวใจในอกซ้ายของเล็กเต้นราวกับจะหลุดออกมาจากอก เขาไม่คิดว่าจะได้เจอสุเอในวันนี้ หลังจากที่วุ่นอยู่กับภารกิจสอนเด็กเขาก็ไม่มีโอกาสสืบหาข้อมูลของสุเออีกเลย เหมือนสวรรค์ลิขิตมาโดยแท้ ที่ให้เขามาเจอสุเออีก แต่ดูเธอกำลังวุ่นกับงานตรงหน้า คล้ายจะกำลังประสานงานกับกลุ่มผู้สนับสนุนทุนในการจัดกิจกรรมและกลุ่มชาวบ้านอยู่ เล็กจึงมองแบบเงียบๆ “ครูๆๆๆๆ ครูมองใคร” เสียงเด็กในแถวถามพรวดขึ้นมา “นี่ นะสอ รู้จักพี่สุเอไหม พี่สุเอ เป็นลูกป้านะฟ้า หรือเปล่า ครูเห็นพี่สุเอเรียกป้านะฟ้าว่า หง่าเอ” เล็กตัดสินใจสอบถามข้อมูลจากเด็กนักเรียนโดยไม่รีรอ “รู้จัก แต่พี่สุเอไม่ใช่ลูกนะฟ้า นะฟ้าเป็นหง่าเอของลุงจะสอ พี่สุเอเป็นคนพื้นล่าง แต่นะฟ้ารักเลยให้เรียกหง่าเอ” เด็กนักเรียนบอกเล็กเสียงแจ่มแจ๋ว เล็กยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอเป็นคนพื้นราบสินะ ก็แสดงว่าเขาไม่ต้องกังวลเรื่องจารีตประเพณีอีกต่อไป เล็กยินดีที่เขาเจอสุเออีกครั้งพร้อมทั้งข่าวดีที่ราบว่าเธอไม่ใช่พี่น้องชนเผ่า เดือนกว่าๆ ที่ผ่านมา เขาเฝ้าคิดถึงสุเอ และเป็นกังวลกลัวว่าถ้าเจอเธออีกครั้งเขาจะวางตัวไม่ถูก กลัวพ่อแม่ของเธอจะไม่พอใจชายหนุ่มจากเมืองไกล กลัวทำผิดจารีตของพี่น้องชนเผ่า เขากลัวไปสารพัด “ครู ครูเหม่ออีกแล้ว ครูแอบชอบพี่สุเอแหงแก๋เลยครู” ประโยคคำพูดถ้อยชัดคำแต่ออกเสียงอักขระไม่ค่อยชัดดังขึ้นมาปลุกให้เขาหลุดจากจินตนาการและได้แต่ยิ้มเก้อ “หยุดเลย พวกเธอเงียบเลยนะ เดี๋ยวครูไม่ให้ของขวัญวันเด็กซะนี่” เล็กแกล้งทำหน้าเข้มและขู่เด็กๆ ที่ยิ้มล้อครูหนุ่มด้วยความคึกคะนอง “ไม่ได้ ครูขี้โกง ถ้าครูไม่ให้จะไปบอกพี่สุเอ” เด็กๆ พากันโต้กลับครู “ได้ๆๆ ครูให้ แต่ตกลงกันก่อน ห้ามไปบอกพี่สุเอนะ ครูขอร้อง” “ได้ครับ แต่ครูต้องเล่าให้เราฟังนะถ้าครูจีบพี่สุเอ” เสียงเด็กที่โตที่สุดในกลุ่มซึ่งกำลังเป็นวัยรุ่นเรียกร้องข้อตกลงจากเล็ก ด้วยความแก่แดดแก่ลม “ไอ้เด็กพวกนี้นี่เดี๋ยวเหอะ เห็นว่าวันนี้เป็นวันเด็กหรอกนะ ยอมสักวันก็ได้” เล็กตอบกลับไปแบบอารมณ์ดีพร้อมรอยยิ้มร่าบนใบหน้า เด็กๆต่างพากันหัวเราะชอบใจ เด็กทุกคนรู้ว่าครูเล็กแกล้งขู่ไปยังงั้นแหละ โดยเฉพาะหัวหน้าแกงค์ เขารู้ดีว่าครูใจดีแค่ไหน งานวันเด็กจบลงด้วยความรื่นเริงเปรมปรีดิ์ของผู้งานร่วมทุกฝ่าย เล็กชะเง้อหาสุเอ เขากะว่าเสร็จงานแล้วจะไปทักทายเธอ แต่เล็กก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสุเอ เดินคล้องแขนกับผู้ชายผิวคล้ำตาคมเข้ม รูปหน้าหล่อเหลาไปขึ้นรถกระบะที่ติดสติ๊กเกอร์ข้างหลังว่า “สิงห์เหนือเสือผู้หญิง” เล็กกลับถึงที่พักด้วยอาการซึม แววตาเหงาหงอยจนเพื่อนร่วมงานหลายคนแปลกใจ แม้กระทั่งป้าสา แม่บ้านในมูลนิธิที่เป็นคนในพื้นที่ เข้ามาทำงานแค่เฉพาะตอนกลางวันก็สังเกตเห็นได้ว่า ครูอาสาหนุ่มหล่อที่สาวๆ แอบพูดถึงกันลับหลังกำลังซึม “คุณครูค่ะ ครูไม่สบายหรือเปล่า หรือป้าทำอาหารไม่อร่อยค่ะ ช่วงนี้ทำไมครูไม่สดชื่นเลย” ป้าสาตัดสินใจถามชายหนุ่มอายุคราวลูก “สบายดีครับ ป้าทำอาหารอร่อยเหมือนเดิมเลย แต่ผมคงล่องลอยไปกับอากาศเองมั้งครับ ดูเหมือนหมอกลงเยอะจนดูเศร้า” เล็กตอบป้าสาพร้อมกับอาการใจลอยเพ้ออะไรงึมงำๆ อยู่ในลำคอ “ไม่สบายใจเล่าให้ป้าฟังได้นะค่ะ ป้ามีลูกชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับคุณตอนนี้ไปทำงานอยู่กรุงเทพ คุณก็คิดว่าป้าเป็นเหมือนแม่ละกัน” แม่บ้านใจดีกล่าวด้วยความโอบอ้อมอารี “ขอบคุณครับป้า ผมไม่เป็นไรหรอก...เออ ป้าผมถามไรหน่อยได้ไหมครับ” เล็กตอบหญิงสูงวัยและตัดสินใจจะถามเรื่องราวบางอย่างขึ้นมาอย่างกะทันหัน “ได้สิค่ะ ถ้าป้าทราบป้าก็จะตอบค่ะ ครูถามมาเถอะ” แม่บ้านใจดีนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆ ชายหนุ่ม “ป้าครับ พ่อเลี้ยงเผ่ามีลูกกี่คนครับ ชื่ออะไรบ้าง” ชายหนุ่มยิงคำถามทันที “อ้อ คุณมีปัญหาอะไรกับพ่อเลี้ยงหรือลูกแกหรือเปล่าค่ะ” ป้าสาไม่ยอมตอบในทันทีแต่ถามกลับมายังชายหนุ่มก่อน “เปล่าครับ พอดีทราบว่าตอนวันเด็กพ่อเลี้ยงแกเป็นเจ้าภาพหลักในการจัดงานร่วมกับมูลนิธิ ผมเลยอยากรู้ว่าลูกชายแกจะเล่นการเมืองหรือยังไง” ชายหนุ่มเลี่ยงตอบไปไม่ตรงกับความจริง ซึ่งจริงๆ แล้วเขาอยากรู้ว่าคนที่เดินควงแขนสุเอชื่ออะไรแค่นั้นเอง “คงไม่หรอกมั้งค่ะ แกใจดีแบบนั้นแหละค่ะลูกแกก็ใจดี พ่อเลี้ยงเผ่ามีลูกสองคนค่ะ ชื่อสิงห์ กับเสือ ชื่อจริงก็คุณไพรีพินาศ กับ นิราศนารี มั้งค่ะ พ่อเลี้ยงแกตั้งชื่อลูกจากฉายาที่คนแถวนี้เรียกแกกับแม่เลี้ยงพรรณว่า สิงห์เหนือเสือใต้ คนเขาเลยฮือฮา เรื่องชื่อลูกแกกันพักใหญ่ ตอนแกไปแจ้งกับอำเภอว่าจะตั้งชื่อลูกแบบนั้น” ป้าสาตอบคำถามชายหนุ่มพร้อมเล่าเรื่องราวที่เป็นที่โด่งดังของชุมชน “นิราศนารี นี่คือ เสือ...ผู้หญิง ใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มถามป้าสา เขาเว้นตรงคำว่าผู้หญิงที่เขาเห็นบนท้ายรถนิดหน่อย เพราะไม่แน่ใจป้าสาจะพอใจหรือไม่ถ้าหากเรียกนายเสือ ที่ดูป้าสาจะชื่นชอบเป็นพิเศษเต็มฉายาว่า เสือผู้หญิง “อ้อ ใช่ค่ะคุณเสือผู้หญิง แกน่ารักมากชาวบ้านแถวนี้รักแกทุกคนโดยเฉพาะป้านะฟ้า” ป้าสาตอบชายหนุ่มพร้อมกับรอยยิ้มในแววตาเวลาพูดถึงนายเสือ แสดงให้เห็นถึงความชื่นชอบที่มีต่อคนที่กล่าวถึง “อ้อ ขอบคุณครับป้า ไม่มีอะไรละ เดี๋ยวผมต้องไปเตรียมตัวสอนเด็กก่อนนะครับ” เล็กยกนาฬิกาขึ้นดูพร้อมบอกลาแม่บ้าน “ค่ะ ถ้ามีอะไรเกี่ยวกับคุณเสือ คุณถามป้าได้นะค่ะ ป้ารู้จักดี แกน่ารักมาก” ป้าสายังไม่วายภูมิใจ “เออ ป้าคุณเสือของป้านี่เจ้าของรถ ที่ติดป้ายสิงห์เหนือเสือผู้หญิงด้วยใช่ไหม” เล็กหันกลับมาถามแม่บ้าน “ค่ะ ใช่ค่ะ รถคันนั้นแหละของคุณเสือ” ป้าสาตอบพร้อมกับขยับตัวเก็บของเตรียมกลับไปยังโรงครัว เล็กนั่งมองท้องฟ้ายามค่ำคืน ดวงดาวสุกสกาวเต็มฟ้า เขานึกถึงสุเอ ทำไมป้านะฟ้าจะไม่ชอบไอ้คุณเสือเขาเล่า ก็แม่สาวคนโปรดของนะฟ้า ควงแขนไอ้ผู้ชายคนนั้นแนบแน่นยิ่งกว่าแฟนเสียอีก เล็กรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอกหัก เขาอยากตะโกนถามดาวว่าทำไม ทำไม แต่ฟ้าคงไม่มีคำตอบให้เขา หึ นิราศนารี ไอ้เสือลูกเจ้าพ่อ สมแล้วที่ได้ฉายาว่าเสือผู้หญิงแม้กระทั่งชื่อจริงก็ยังบ่งบอกความเจ้าชู้ แล้วสุเอรักผู้ชายแบบนั้นได้ไง เล็กถามตัวเอง พร้อมกับได้แต่ความไม่เข้าใจคืนกลับมา แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 51 14:09:41 จากคุณ : sugarhut - [ 27 ส.ค. 51 14:04:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สีน้ำน้อยกลัวว่าจะเขียนไม่จบอีกเรื่อง แฮะๆๆ ถ้าเห็นหายไปเกินสองสัปดาห์ แล้วมีท่านใดสนใจติดตาม ช่วยกรุณาจิกด่าและตบตีสีน้ำน้อยให้รู้สึกจิ๊ดๆๆ ทางกายหน่อยนะค่ะ เผื่อจะได้เขียนออก (มาแนวนักเขียนซาดิสม์) ป.ล. ถึงเล็กเจ้าของชื่อ ที่ไม่ได้มีบุคลลิกเหมือนในเรื่อง เห็นไหม แอมเขียนเรื่องให้เล็กเป็นพระเอกแล้วนะแต่ไม่รู้จะจบไหม แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 51 14:12:56 จากคุณ : sugarhut - [ 27 ส.ค. 51 14:05:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เราว่านิราศนารีต้องเป็นสุเอแน่เลย จากคุณ : ทราย (ลี้อาเฮง) - [ 27 ส.ค. 51 16:18:07 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีจ้า ทราย อย่าลืมตามอ่านตอนสองละ ตอนสองก็กิ๊กกุ๊กตามประสาสาวหวานหนุ่มแหวว แต่ยังไม่ได้เขียนฮ่าๆๆๆๆ จากคุณ : sugarhut - [ 27 ส.ค. 51 18:12:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แล้วพ่อนึกยังตั้งชื่อลูกอย่างนั้น กันท่าไว้หรือไง เคยไปค่ายแล้วถูกคนทิ้งเหมือนกัน เขาคงอยากจะลองน้ำใจมั้ง น้องคนนึงเลยเป็นลม คนทิ้งคงไม่รู้ว่าเราไม่ได้นอนมาทั้งคืน ตอนนั้นจะเที่ยงแล้ว แล้วก็ยังไม่ได้กินข้าวเช้ากันเลย จากคุณ : scottie - [ 27 ส.ค. 51 19:53:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 waiting for the next part ka. จากคุณ : Tyra - [ 27 ส.ค. 51 22:21:43 ]

ความคิดเห็นที่ 9 น้องสีน้ำน้อย ไม่คุ้นบุคลิกพระเอก แต่นางเอกรู้สึกคุ้น ๆ จัง ยังไงก็เขียนให้จบนะ ไม่งั้นอาจจะไม่ได้กินขนมก็ได้ จากคุณ : ทิวลิปสีน้ำเงิน - [ 28 ส.ค. 51 09:17:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ยัยหนู พี่ มาช้า แต่ก้อคง. . .ดีกว่าไม่มา นะคะ ครั้งแรก ว่าจะลองเฉี่ยว ๆ อ่านตอนเดียวก่อน สำหรับ คืนนี้ แต่ ติดลม คงต้องกัดฟันถ่างตาอ่านจนจบแล้วแหละ ดึก เปน ดึก (ดูเวลาสิคะ) ด้วยวิญญาณ นักพัฒนา แต่เก่า ก่อน เรียกร้องอยู่ . . . ป.ล. ". . .ใบหน้าขาว เกลี้ยงเกลา จมูกเล็ก เชิดรั้น ปากสีชมพู โดยไม่ได้แต่งแต้ม คิ้วโก่งบาง เข้ากับรูปหน้า เหมือน ตุ๊กตากระเบื้องเคลือบเนื้อดี. . ." เห็นด้วย กับ หลวงพี่ทิว เพราะ Character นางเอก มันรู้สึก คุ้น เกินเหตุ ค่ะ. พี่เอง ค่ะ. จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 19 ก.ย. 51 02:37:56 ]