แหะๆ เผอิญได้ไปเห็นกระทู้ " ผู้ชายดีๆ มีแต่ในนิยาย " มา ถูกใจกับประโยคนี้สุดๆ เลยเป็นเหตุให้เกิดเรื่องสั้นเรื่องนี้ขึ้นมา อาจจะไม่ค่อยได้เรื่องสักเท่าไหร่นะคะ เพราะคนแต่งก็ยังรู้สึกงงๆ อยู่เหมือนกัน (ฮา) อีกอย่างไม่รู้ว่าเค้ายกเลิกโครงการนี้ไปแล้วรึยัง แต่ก็ยังดันทุรังแต่งค่ะ 5555+
ยังไงก็ขอบคุณที่เผลอเข้ามาอ่านนะคะ 5555
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
นี่ พี่ฟ้าว่าไหม ผู้ชายดีๆ นี่มันมีแต่ในนิยายจริงๆ นะ
ยายลูกแมวชมพูของผมพูดขึ้นมาลอยๆ ในสายวันหนึ่ง ขณะที่เราสองคนนั่งจิบกาแฟเรื่อยๆ เชื่อยๆ อยู่บนโซฟารูปริมฝีปากสีแดงแปร๊ด...โซฟารูปปากจริงๆ ครับ ไม่ได้อ่านผิดหรอก...ฝีมือของยายเหมียวชมพูตัวดีนั่นน่ะแหละที่ดึงดันจะเอาให้ได้ตอนไปเลือกโซฟาห้องนั่งเล่นตัวใหม่ แหม...จะว่าไงได้ล่ะ ในเมื่อผมเองดันเป็นคนออกปากชวนแกมบังคับยายตัวแสบนี่ให้มาอยู่ด้วยกันเองนี่นา
ปัดโธ่...เป็นคุณ จะใจร้ายกับแฟนของเพื่อนสนิทที่เดินทางข้ามประเทศมาซัมเมอร์ไกลถึงต่างประเทศนี่คนเดียว แถมยังไม่มีที่ซุกหัวนอนเลยแบบนี้ลงคอเหรอครับ ขอถามหน่อย อีกอย่างนายภัทร เพื่อนซี้ผมน่ะคงได้ชกหน้าผมจนบวมเป็นส้มโอแน่ หากปล่อยให้แฟนสุดหวงของเขาต้องระเห็จไปนอนข้างถนนเป็นแมวเอเชียตาดำๆ ถูกทอดทิ้ง ยายลูกเหมียวตัวแสบที่มีอายุน้อยกว่าผมเพียงแค่หนึ่งปี แต่หน้าตาดันอ๊อนอ่อนเสียจนกลัวว่า เวลาไปไหนมาไหนกับยายนี่ ตำรวจจะมาลากผมเข้าซังเตเอาฐานพรากผู้เยาว์แบบนี้ เธอมีชื่อเล่นน่ารักๆ สมตัวว่า ชมพู แต่ผมมักจะเรียกเธอว่า ยายลูกแมวชมพู เสียมากกว่า ก็คอยดูลีลาการออดอ้อนวอนขอของแม่เจ้าประคุณเวลาอยากได้อะไรสิ ง้องแง้งแง้วเงี้ยวเหมือนแมวไม่มีผิด (แถมถ้าไม่ได้ดั่งใจอะไรก็จะฝากรอยเล็บข่วนประดับไว้บนท่อนแขน หรือส่วนต่างๆ ของร่างกาย...เอ่อ..ผมหมายถึงใบหน้านะครับ..อะแฮ่ม นั่นแหละ ให้ดูต่างหน้า) ไม่แปลกหรอกที่เพื่อนซี้ของผม มันจะรักจะหลงเอามากขนาดนี้
โอ้โห...นอกเรื่องไปเสียไกล ไหนดูซิ สงสัยโซฟารูปปากสีแดงของยายลูกแมวชมพูเริ่มทำให้ผมเพี้ยนโดยไม่รู้ตัวซะแล้ว สายวันนั้น ในขณะที่เรากำลังนั่งดื่มกาแฟ เอ..ไม่สิ ต้องเรียกว่าผมดื่มกาแฟ แต่ชมพูดื่มโกโก้ร้อนของโปรดของเจ้าตัว (เพราะเธอไม่ชอบดื่มกาแฟ เด็กน้อยก็อย่างนี้แหละ) อยู่บนโซฟาเจ้าปัญหา เธอก็พูดอะไรพิลึกๆ ออกมา พลางสายตาที่เคยจ้องเขม็งอยู่บนจอทีวีที่กำลังเล่นแผ่นหนังซีรีย์เกาหลีของยายเด็กช่างฝัน ที่อุตสาห์หอบข้ามน้ำข้ามทะเลมาด้วยถึงที่นี่ ก็หันกลับมาจ้องหน้าผมเขม็งแถมเลิ่กคิ้วน้อยๆ เป็นเชิงขอความเห็น
ผู้ชายดีๆ นี่สิงสถิตย์อยู่แค่ในนิยาย ใช่ไหมคะะะะ!!!!!! เมื่อผมยังไม่ยอมตอบ ยายชมพูจึงตามราวีไม่เลิก พี่ฟ้าาาา!!!!
คงงั้นมั้งคะ ผมตอบ
จริงๆ นะ พี่ฟ้า ไม่รู้ว่ายายลูกแมวไม่รู้จริงๆ ว่าผมตอบแบบส่งๆ ไป หรือไม่เจ้าหล่อนก็ไม่สน เธอจึงได้ดึงแขนผมให้ไปร่วมวงซีรีย์เกาหลีที่มีพระเอกหน้าตาพอดูได้แต่นิสัยไม่ดี (แน่นอนผมหล่อกว่า) มีนางเอกเอ๋อๆ หน้าตาน่ารักเป็นคู่กัด กับพระรองบุญน้อยจอมแห้วตลอดศกอยู่ได้ แถมริมฝีปากบางๆ นั่นก็ยังคงเจื้อยแจ้วไปเรื่อยไม่รู้เบื่อ เดี๋ยวก็เปลี่ยนชื่อเป็นยายนกแก้วซะเลยนี่
ดูสิตัว พระเอกนิสัยไม่เห็นดีเลย ชอบทิ้งให้นางเอกเสียใจ เฮ้อ ไอ้ซื่อบื้อเอ๊ย! ว่าไปก็ตะโกนด่าตัวละครในทีวีไป ดีที่เขาไม่ได้ยิน ไม่งั้นยายเหมียวน้อยของผมคงปากเป็นสีไปแล้ว ฮ่วย น่าสงสารพระรองจะตาย หล้อหล่อ นิสัยก็น่ารัก แถมตามใจนางเอกตลอดทั้งเรื่อง ดูสิๆ ว่าแล้วก็มาปลอบใจนางเอกตามสไตล์เหมือนเคย นางเอกนี่ก็งี่เง่าจริง เพอร์เฟ็กแบบนี้นะ เป็นชมพู ชมพูรักตายยยยยยเลย
จริงง่ะ ผมแกล้งแหย่เธอเล่นๆ สนุกดีที่ได้เห็นเธอทำหน้างอ ถ้ามันหล่อ เริ่ด เพอร์เฟ็กขนาดนั้น แล้วทำไมนางเอกถึงไม่ชอบล่ะคะ
ก็เพราะผู้ชายที่ดีขนาดนั้นมันมีอยู่แต่ในนี้น่ะสิ ตาบื้อ อีกอย่าง ถ้าคนแบบนี้มีอยู่จริงเหมือนในละครนะ ไม่ต้องรอนางเอกหรอกค่ะ ชมพูนี่แหละจะไปสอยมาไว้ข้างกายสักคน! ยายลูกแมวชมพูชี้ไปที่จอทีวีและในขณะเดียวกันก็หยิบหมอนอิงใบใหญ่มาโยนใส่ผมที่รับเอาไว้ได้ด้วยมือเดียวอย่างพอดิบพอดี ในขณะที่อีกข้างก็ยังประคองถ้วยกาแฟเอาไว้ได้ ดีนะที่เป็นนักบาสเก่า ไม่งั้นแย่
ค่า คนดี ผมเออออไปกับเธออย่างเสียมิได้ ก่อนน้องเหมียวชมพูของผมจะยิ่งหน้าบูดไปมากกว่านี้ มีอยู่แค่ในนิยายก็ได้ค่ะ พอใจรึยังคะ พี่จะอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ
ผมว่า พร้อมทั้งวางมือลงบนศีรษะเล็กๆ ของยายชมพูและบังคับให้หันกลับไปทางเดิมคือจอทีวีที่มีหน้าของพระรองหนังเกาหลีสุดเพอร์เฟ็กของยายลูกแมวโชว์หราอยู่ แต่ชมพูก็ไม่วายหน้างอพลางบ่นงึมงำ
โด่เอ๊ย พี่ฟ้าเนี่ยไม่ไหวเลย เสียแรงที่คนสวยอย่างชมพูอุตสาห์มาอยู่ด้วยให้เป็นอาหารตา ทำตัวให้น่ารักกับเค้าหน่อยก็ไม่ได้ เนี่ย ถ้าเป็นพี่ภัทรของเค้านะ พี่ภัทรก็ต้องบอกว่า...บลา บลา บลา
นั่นแหละครับการเริ่มต้นอารัมภบทมหกรรมชมแฟนตัวเองของยัยลูกแมวชมพู เฮ้อ...พี่ภัทรของเค้าดีอย่างโน้น พี่ภัทรของเค้าดีอย่างนี้
ในสายตาของยายชมพูน่ะ ถ้าถอดรหัสออกมาได้คงมีแต่ชื่อ นายภัทร อยู่เต็มหน้ากระดาษจนแม้แต่แดน บราวน์ยังต้องอายแน่ๆ ครับ ผมก็เข้าใจหรอกนะเพราะสองคนนี้รักกันมากถึงแม้จะไม่เคยเจอกันก็เถอะ ใช่แล้วครับ ภัทรกับชมพูเพิ่งมาเป็นแฟนกับได้เพียงปีกว่าๆ โดยที่เขาทั้งสองคนไม่เคยเจอกันมาก่อนเลย อืม...เอาเป็นว่าฝ่ายหญิงจำหน้าฝ่ายชายที่เดินตามเจ้าหล่อนยังกับสโตรเกอร์ในงานมหกรรมหนังสือแห่งชาติต้อยๆ ไม่ได้ดีกว่าแฮะ แถมหลังจากที่ด้วยเหตุบังเอิญหรือพรหมลิขิตอะไรก็ตามที ที่ทำให้ยายชมพูดันกลายมาเป็นเพื่อนร่วมคณะกับน้องสาวของนายภัทรเข้าอย่างพอดิบพอดี หมอนั่นก็ยังเที่ยวไปขับรถแอบตามเขาอยู่นานสองนาน และอีกหลายๆ เรื่องบังเอิญ โดยมีผมอยู่ในเหตุการณ์แทบจะทุกครั้ง จนกระทั่งน้องสาวของนายภัทร ยายพิณ ทนคำขอร้องแกมบังคับของพี่ชายไม่ไหว จึงแนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกันหลังจากที่นายภัทรบินไปเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกาได้พักนึงแล้ว (ส่วนผมเองก็บินมาต่อโทที่ต่างประเทศตามความต้องการของที่บ้านด้วยเช่นกัน) ยังกับในนิยาย...อย่างที่ผมเคยกัดนายภัทรเอาไว้
ด้วยเหตุนี้ทั้งสองจึงกลายมาเป็นแฟนกันโดยที่ไม่เคยเจอกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว (เอากับเค้าสิ) และทั้งคู่พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้เจอกัน แต่จะว่าด้วยดวงชะตาที่มันยังไม่อำนวยหรืออย่างไร ที่ทำให้นายภัทรประสบอุบัติเหตุขาหัก หลังจากวันรับปริญญา จนถึงกับต้องเข้าโรงพยาบาลอยู่ที่บอสตัน ยังดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ก็ทำให้ต้องเลื่อนวันที่จะบินกลับมาหายายชมพูซึ่งหงอยเป็นแมวเหงาไปตามระเบียบ คุณแม่ยังสาวของชมพูจึงส่งเธอมาซัมเมอร์ที่นิวซีแลนด์พร้อมกับผมซึ่งต้องมาทำงานถึงนี่แทน แผนการณ์ที่เธอวางเอาไว้กับนายภัทรทั้งหมด (ผมก็รู้จักและสนิทกับคุณแม่ของชมพูผ่านทางนายภัทรเช่นกัน) เพราะหมอนั่นเองก็ไม่ยอมให้ชมพูบินไปหาที่บอสตันเนื่องจากกลัวว่าเมื่อถึงเวลา หากขายังไม่หายดี เขาคงจะทำใจไม่ได้ที่จะเห็นชมพูกลับไปโดยไม่มีเขา ดูเหตุผลมัน...พระเอกจริงๆ ให้ตาย
ผมรู้จักและสนิทกับยายลูกแมวชมพูทางนายภัทร เนื่องจากผมกับมันเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก เพราะว่าพ่อแม่ของเราท่านเป็นเพื่อนกัน ภัทรกับผมมีนิสัยคล้ายๆ กันและชอบอะไรเหมือนๆ กัน ซึ่งนั่นก็เป็นเหตุผลทำให้ผมสนิทกับชมพูได้อย่างรวดเร็วถึงผมจะอยู่ไกลถึงอังกฤษก็ตามที (ไม่งั้นจะมีโทรศัพท์ข้ามประเทศเอาไว้ทำไม) เธอมักจะคอยซักผมเกี่ยวกับเรื่องนายภัทร เช่น ตอนงานหนังสือว่าไปเจอเธอได้ยังไง ภัทรแต่งตัวยังไง ตอนนั้นเจ้าชู้ไหม เป็นคนยังไง และภัทรรักเธอมากไหม เพราะผมเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของนายภัทรและผมก็อยู่กับมันตลอดเวลา ผมเห็นในสิ่งมันเห็น และบางครั้งผมก็รู้สึกในสิ่งที่มันรู้สึกเหมือนกัน...
แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 51 13:33:10
แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 51 14:38:10
แก้ไขเมื่อ 27 ส.ค. 51 14:32:38
จากคุณ :
Azure_p 
- [
27 ส.ค. 51 14:22:24
]
[ผู้ชายดีๆ มีแต่ในนิยาย] : << เพราะผู้ชายดีๆ...มีแต่ในนิยาย >> (เรื่องสั้นร่วมโครงการ)
