ความคิดเห็นที่ 1 “เอาเถอะค่ะ ” ราวกับจะจับความวุ่นวายในหัวของผมได้ราวกับวิ่งบนฝ่ามือ เธอกลับเป็นฝ่ายเบี่ยงประเด็น พลางจูงมือของผมไปยังพื้นที่ว่างที่อยู่ไม่ห่างกันมากนัก “เรามาเต้นกัน” “ผมเต้นไม่เก่ง ” “ชั้นก็ไม่เก่งเท่าไหร่นักหรอกค่ะ ” “ผมไม่คิดว่าอย่างนั้นนะ ” ประโยคจากริมฝีปากหนาและรอยยิ้มที่มุมปากปรายขึ้นบนใบหน้า ผมนึกถึงท่วงท่าอันสง่างามของเธอในยามโดดเดี่ยว คงพูดได้เพียงแค่สาวสวยคนนี้คงจะประเมินตัวเองต่ำไปสักนิดเสียแล้วล่ะ เธอจ้องหน้าผม หรี่ตาลงเล็กน้อยราวกับจะล่วงรู้ความคิด รอยยิ้มและสายตาเชื้อเชิญปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาวผ่องในพื้นที่ริบหรี่แสงไฟ เราสองจ้องตากันเพียงชั่วครู่ ก่อนที่จะปล่อยให้เสียงเพลงแนวทรานซ์ที่แสนจะพลิ้วไหวเป็นประหนึ่งเข็มทิศที่ชี้นำเราให้ลอยล่องไป ทุกอย่างดำเนินไปตามวิถีทางแห่งใจ ท่วงท่าร่ายรำอันไร้ระเบียบและเก้อเขินไว้ตัวของผม สามารถสอดประสานเข้ากับท่วงท่าแห่งโบฮีเมียนของเธอได้อย่างกลมกลืนใน ราวกับว่ามันกำลังจะดูดผมให้หลอมรวมเข้ากับจังหวะของเธอคนนั้นอย่างช้าๆ ไปพร้อมกับตัวเร่งที่ฟุ้งกระจายอยู่ในทุกอณูอากาศ แอลกอฮอล์ เสียงเพลง แสงไฟ เรือนร่าง กลิ่นกาย   ผมเบียดชิดเข้าหาเธอทางด้านหลังอย่างแผ่วเบา สองมือตระกองโอบไว้รอบเอว คางเชยกับหัวไหล่ขวาในขณะที่เธอปล่อยตัวเอนศีรษะมาซบกับหัวไหล่ซ้าย ค่อยๆ เลื่อนมือขวาลูบไล้ไปตามลำตัวของเธอ มือซ้ายลูบไปตามต้นขา สัมผัสถึงความอ่อนนุ่มของเนื้อผ้า เป้ากางเกงยีนส์สีสนิมซีดรับรู้ความโค้งเว้าของบั้นท้ายอันแสนอวบอัดราวกับไม่มีเครื่องนุ่งห่มใดๆ มาปิดกั้น แก้มข้างขวาสัมผัสได้ถึงความเนียนของต้นแขนที่โอบรอบมาทางด้านหลัง ลมหายใจอุ่นของผมถือวิสาสะแตะไปที่ใบหน้าที่กำลังหลับตาพริ้มของเธอ พร้อมกับที่ผมปลดปล่อยความคิดและจิตวิญญาณไปกับจังหวะเสียงเพลงราวกับจะหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกัน  รู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังนั่งจ้องมองภาพสามมิติ ผลงานการสร้างอันแสนหลอกตาที่เคยเป็นของเล่นฮิตติดกระแสลมบนอยู่พักหนึ่งเมื่อครั้งอดีต จะต่างกันตรงที่จุดรวมสายตาหาใช่ตำหนิที่ถูกทำขึ้นบนภาพ หากแต่เป็นสะเก็ดแห่งความทรงจำอันหลากหลายที่ค่อยๆ ก่อกำเนิดขึ้น และผลสัมฤทธิ์สุดท้ายที่กำลังเป็นรูปเป็นร่าง .คือเธอที่อยู่ต่อหน้าผม “คุณกำลังคิดอะไรอยู่หรือคะ?”หญิงสาวเอ่ยขึ้น ในขณะที่มือทั้งสองข้างยังคงคลอเคลียอยู่กับต้นคอ กลิ่นหอมจางๆ ของแชมพูบนเส้นผมลอยกระทบจมูก “แล้วคุณล่ะ?” “ไม่รู้สิ ชั้นแค่คิดว่า ” เธอหยุดเว้นช่วง หากแต่เรือนร่างยังคงโยกย้ายสัมพัทธ์กับการเลื่อนไหลของเสียงเพลง “ถ้าสิ่งต่างๆ เหล่านี้เป็นเพียงความฝัน ชั้นก็ไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย .” “อย่างนั้น เราก็ยังไม่ต้องตื่น .” ผมรำพึง พร้อมกับบรรจงจุมพิตที่แก้มข้างขวาของเธอ ก่อนจะกระซิบแผ่วเบาที่ใบหู กับคำพูดที่ผมอยากจะบอกกับเธอมากที่สุดในห้วงเวลานั้น “คืนนี้คุณอยู่กับผมนะ .” ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ความเงียบงัน เสียงครางของเครื่องยนต์ดังอย่างเรียบๆ ภายใต้บรรยากาศที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงวิทยุรายงานสภาพการจราจรแห่งค่ำคืนที่ดังแผ่วผสานกับเสียงเครื่องปรับอากาศในรถแท็กซี่ที่โดยสารมา ผมนั่งจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง เม็ดฝนหยดลงประปราย สีสันและแสงไฟจากตึกรามบ้านช่องบิดเบี้ยวสะท้อนเรียงรายยาวเป็นทางก่อกำเนิดเป็นรูปร่างที่แปลกตาสวยงามท่ามกลางโมงยามที่ท้องฟ้าคว้าราตรีกาลมาห่มคลุม ผมละเลียดความงดงาม ดื่มด่ำกับภาพแห่งท้องถนนเปื้อนสายฝน และรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวเบาๆ ทางด้านซ้ายของตัวเอง . เธอคนนั้น . ตัวเลขดิจิตอลบนนาฬิกาติดรถบอกเวลาห้าทุ่มกับอีกสิบนาที แม้จะเหลืออีกสามส่วนสี่ของหน้าปัดที่ซินเดอเรลลาจะต้องลาจากเจ้าชายไปสู่เคหาสถานด้วยรถม้าฟักทอง แต่ในยามนี้ มีแต่เพียงหญิงสาวผู้กำลังเอนศีรษะพิงกับหัวไหล่ของชายหนุ่มผู้ที่มีแต่ความสับสนวิ่งวนเต็มหัวใจในรถแท็กซี่สีส้ม ลมหายใจของเธอแผ่วเบา กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยเจือกับน้ำหอมปรับอากาศจางๆ มือของเรายังคงเกาะกุมไว้อย่างหลวมๆ ไม่อาจจะรู้ได้แน่ชัดว่าเธอกำลังหลับ หรือตื่นอยู่ ความฝัน .? ผมไม่อาจจะแน่ใจด้วยซ้ำ ว่าเธอตอบรับคำเชิญอันแสนอุกอาจนั้นอย่างไร พยักหน้าแผ่วเบา? จุมพิตที่แก้มข้างซ้าย? หรือเป็นเธอเองที่จูงมือผมออกมาโบกรถหน้าร้าน? .ในตอนนี้ สายตาของผมที่มองตรงไป กลับไม่เห็นภาพใดๆ นอกจากความฝันกับความเป็นจริงที่เหลื่อมซ้อนทับถมกันอย่างยากจะจำแนก ผมไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน ไม่เคยผูกความสัมพันธ์กับใครๆ เกินกว่าความจำเป็นทางด้านการงาน มีเพื่อนอย่างผิวเผิน ไม่รับ และไม่ให้ประโยชน์อะไรกับใคร ไม่แสดงความต้องการของตนเองอย่างออกนอกหน้า กับการที่ผมเรียกร้องเพื่อให้ใครสักคนมาอยู่เป็นเพื่อนในคืนหนึ่ง มันออกจะผิดวิสัยที่เคยเป็นมาอยู่เอามากๆ ผมเบนสายตาจับจ้องนอกหน้าต่างอีกครั้ง สายฝนยังคงโปรยปรายไม่ขาดสาย ความลังเลใจยังคงวนเวียนอยู่ในสำนึก อยากเอื้อนเอ่ยถามไปกับหยดน้ำที่เกาะอยู่ข้างกระจก ว่าผมต้องการเช่นนี้จริงๆหรือ? ต้องการเธอ ที่กำลังเบียดชิดอิงแอบกับผมในเบาะหลังรถแท็กซี่ หรือว่าใครคนหนึ่งที่อยู่ในห้วงแห่งความทรงจำห่างไกลกันแน่ . “เป็นอะไรไปคะ?” เสียงหวานใสดังขึ้นอย่างเรียบๆ แทรกตัวเข้ามาในห้วงคำนึง หันหน้ากลับไป เธอยังไม่หลับ รวมถึงสายตาสดใสเย้ายวนคู่นั้นก็บ่งบอกว่าฤทธิ์แอลกอฮอล์ไม่ได้ซึมเข้าเส้นจนตัดเอาสติสัมปะชัญญะของเธอให้ขาดสะบั้นลงอย่างสิ้นเชิง “ผมแค่คิดอะไรหน่อยนึงน่ะ” ผมเสตอบ พลางเบนสายตากลับมายังภาพจากกระจกใสหน้ารถ ท้องถนนยังคงเต็มไปด้วยแสงไฟข้างทาง และความงดงามของริมน้ำเจ้าพระยา แต่ในใจของผมกลับรู้สึกเวิ้งว้าง เปล่าเปลี่ยว ราวกับเส้นทางสู่ห้องพักย่านกรุงเก่าของผมนั้นมืดมน และทอดยาวไปยังสถานที่ที่ไม่เคยไปและไม่คุ้นเคยมาก่อน ผมเอนศีรษะกับพนักพิง มือขวาเสยผมและขยับกรอบแว่น     “ทำไมคุณถึงตัดสินใจที่จะมากับผมล่ะ?” น้ำเสียงเรียบขยับเป็นคำถาม แต่ไม่คาดหวังว่าจะได้คำตอบใดๆ ออกมา หญิงสาวขยับตัวเบียดชิดกับผมมากขึ้น แนบสนิทจนสัมผัสได้ถึงกลิ่นกายของสตรีเพศอันแสนอ่อนโยน เร่งเร้า ศีรษะของเธอซบลงกับหัวไหล่ . “ก็แค่อยากรู้ .” “รู้อะไร?” “รู้ว่าชั้นเป็นใครคนนั้นของคุณรึเปล่า .” มันยังเป็นคำถามที่วนเวียนหลอกหลอนอยู่ในใจของผม ความกังขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน สะท้อนก้องในโมงยามแห่งสุญญากาศทางความรู้สึกในขณะนี้ แล้วผมล่ะ . ผมยังต้องการจะรู้ หรือแสวงหาคำตอบของคำถามนั้นอยู่อีกหรือ ? เธออาจจะไม่ได้ถือเอามันมาเป็นสาระสำคัญอะไรเลยก็เป็นได้ ร่างของเราทั้งสองยังคงเบียดชิดเพื่อเรียกหาความอบอุ่นของกันและกัน แต่จิตใจผมพลันประหวัดไปถึงภาพยนตร์ของผู้กำกับหว่องการ์ไวขึ้นมาโดยทันควัน รถแท็กซี่ บรรยากาศยามค่ำคืน . หญิงซบไหล่ชาย . เคลื่อนคล้อยตะกายในความเปลี่ยวเหงา . นึกขำขื่นอยู่ในใจ นี่มันเหมือนสร้างมาเพื่อสถานการณ์นี้โดยเฉพาะชัดๆ เหมือนผมเป็นโจวมู่หวัน ชายหนุ่มอกตรมผู้ฝังใจกับภาพรักแห่งอดีตกาลใน In the mood for Love หรือจะเป็นยกไจ๋ ชายเพลย์บอยผู้ไม่อาจมอบความรักให้กับใครใน Day of Being Wilds แต่จะอย่างไรก็ช่าง ผมรู้อยู่เพียงแค่คำตอบเดียว . ณ ตอนนี้ .เธอคือโซวไหล่เจิน . ณ ตอนนี้ ..เธอคือจางม่านอวี้ . ณ ตอนนี้ ..เธอคือคนๆนั้นของผม .. รถแท็กซี่ยังคงขับเคลื่อนต่อไปบนท้องถนน ผมโอบกอดร่างงามไว้กับตัว หลับตา ละเลียดสายลมจากเครื่องปรับอากาศ รับรู้เพียงความสั่นไหวของลมหายใจที่อยู่ข้างๆ เตรียมพร้อมกับเส้นทางที่ผมจะเป็นผู้เปิดออกไปด้วยตนเอง ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 28 ส.ค. 51 03:35:40 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บรรยากาศภายในห้องพักนั้นอบอ้าวยิ่งนัก พัดลมตัวใหญ่บนฝ้าเพดานส่งเสียงครางแข่งกับสายฝนที่เทกระหน่ำด้านนอกระเบียง เสียงกองกระดาษตีพั่บๆ จากสายลมดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ร่างของเธอถูกผมดันให้แนบชิดติดกับกำแพง ลิ้นของเราพันกันแลกเปลี่ยนของเหลวผ่านริมฝีปากด้วยความกระเส่าร้อนเร่าบ้าระห่ำ มือข้างซ้ายของผมวาดผ่านลำตัวของเธอที่ห่มคลุมด้วยชุดแซกอย่างเด็กผู้อยากรู้อยากเห็นลงมาจนถึงขอบชั้นใน สัมผัสถึงความขรุขระของลายลูกไม้ที่หลบซ่อนอยู่ใต้เนื้อผ้า รับรู้ถึงความฉ่ำที่แทบจะล้นทำนบจนไม่อาจจะปิดกั้นไว้ในฝ่ามือ ข้างหญิงสาวก็ใช่เล่น มือไม้ข้างหนึ่งลูบไล้ผ่านแผ่นหลังหนา ส่วนอีกข้างลากไปตามหน้าท้องของผมที่แซมไปด้วยชั้นไขมัน ก่อนจะลดยาวลงมาที่ซิบกางเกงยีนส์สีสนิมซีด คลำหาตะขอเพียงเพื่อจะปลดและได้สัมผัสกับความเป็นชายที่มันพร้อมจะออกสู่อิสรภาพในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้ หลังจากก้าวลงรถแท็กซี่ ผ่านประตูทางเข้าชั้นล่างสุด และเดินขึ้นมาถึงห้อง 203 ที่พักของผม กระบวนการทั้งหมด ด้วยระยะทางเพียง 26 ขั้นบันไดกับอีกสิบเมตรกว่าๆ และใช้เวลาไม่ถึงห้านาที เราสองคนกลับทำได้แค่เพียงโอบกอด ไม่กล้าแม้แต่จะจ้องตา ไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อนเอ่ยวาจาใดๆ เพราะต่างรู้ดีอยู่กับใจ ว่าไฟพิศวาสในอกมันสุมก่อปะทุขึ้นเป็นกองรอแค่เวลาระเบิด ยิ่งเข้าใกล้ที่หมายมากขึ้นเท่าไหร่ ความอดทนที่มีอยู่น้อยนิดก็ยิ่งลดถอยลง จนผมและเธอแทบจะกระโจนเข้าใส่กันในทันทีที่ลั่นดาลลงกลอนประตูห้อง   “ไม่ต้องเปิดไฟนะคะ ” เสียงหวานกระเส่าบางเบาร้องขอหลังจากที่กิจกรรมโอ้โลมเรียกน้ำย่อยปิดม่านลงไปหนึ่งองก์ ท่ามกลางความมืดมิดอนธกาล มันเป็นความยากลำบากที่จะจับภาพใดๆ ที่อยู่ต่อหน้า นอกเหนือไปจากภาพที่อยู่ในจิตใจ ดวงหน้าของเธอเป็นเพียงเงารางๆ ผมใช้ริมฝีปากไซ้บดไปตามซอกคอ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเครื่องประทินโฉมลอยผ่านจมูก แทรกด้วยเสียงครวญครางน่าฟังจากลำคอ “ทำไมล่ะ?” ผมเอ่ยถาม พลางใช้มือข้างขวาที่ยังเป็นอิสระบดลงกับอกอวบอิ่มในชุดแซกของเธอ หญิงสาวไม่ตอบคำถามด้วยคำพูด หากแต่หยุดการกระทำทุกอย่างของผมในห้วงขณะนั้นๆ ผมนิ่งชะงักด้วยความประหลาดใจ ก่อนที่จะร่างงามในความมืดสลัวนั้นจะคุกเข่าก้มลง รู้สึกได้ถึงความอ่อนนุ่มเรียบลื่นของเส้นผมที่ไล้ผ่านหน้าท้อง มือข้างหนึ่งของเธอคว้าเอาตัวแทนของความเป็นชายของผมที่เขม็งตึงประหนึ่งเหล็กเพชรมาลูบไล้อย่างเชื่องช้า เนิ่นนาน ก่อนที่จะสัมผัสได้ถึงการจุมพิตอย่างแผ่วเบา และรับรู้ได้ถึงความฉ่ำที่ครอบคลุมในทุกๆอณูในวินาทีถัดมา ในตอนนั้น ราวกับถูกแช่แข็ง ที่ทุกประสาทสัมผัส ทุกความทรงจำ ทุกการรับรู้ในแง่เวลาและสถานที่ของผม ถูกทำลายพังพาบลงจนไม่เหลือชิ้นดี ผมครางในลำคออย่างเปี่ยมสุข การเชื่อมประสานกันของภาพความทรงจำและความเป็นจริงที่เกิดขึ้นต่อหน้า หลอมรวมจนเป็นเนื้อเดียวกัน มากขึ้นทุกขณะ “พอได้แล้ว” ผมเอ่ยตัดบทการกระทำของเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พอกันที ผมรั้งตัวของเธอขึ้นมา ประสานสายตาของเราเข้าด้วยกัน ก่อนจะขยี้ปากเธอด้วยความหื่นกระหายในความต้องการอย่างรุนแรง หญิงสาวดูเหมือนจะชะงักในช่วงแรก ก่อนจะสนองตอบผมในระดับความปราถนาที่ใกล้เคียงกัน ผมกระชากชั้นในตัวจิ๋วของเธอจนขาดติดมือ เธอปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของผม ทุกการกระทำดำเนินไปอย่างบ้าคลั่งทั้งๆ ที่เราสองยังไม่ได้ละริมฝีปากออกจากกันเลยด้วยซ้ำ “คุณพร้อมนะ?” ผมละปากก่อนเอ่ยคำถาม พร้อมกับเงาร่างของหญิงสาวที่พยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนที่ผมจะจัดแจงเอาลำท่อนความเป็นชายชำแรกเข้าไปในร่างกายของเธอ สัมผัสได้ถึงแรงต้านน้อยๆ ที่สะท้อนกลับออกมาและแรงกดจิกจากเล็บที่ฝังลงบนท่อนแขน ผมค่อยๆ ประคองร่างบางของเธอวางลงบนเตียง สองมือของหญิงสาวตระกองก่ายไปที่แผ่นหลังกำยำของผม ก่อนจะตามมาด้วยความเคลื่อนไหวของสองเราที่เริ่มต้นจากความเนิบช้าสู่จังหวะที่เร่งขึ้นในทุกอณูของความรู้สึก ลมหายใจของเธอขาดห้วง เสียงครางกระเส่าในลำคอ ในขณะที่ลมหายใจของผมรุนแรงถี่ยิบราวกับจักรผัน และเสียงคำรามในลำคอราวกับสัตว์ป่าเมาเลือด ในห้วงเวลานั้นเอง ที่ภาพจากห้วงลึกของความทรงจำค่อยๆ ผุดขึ้นมา อย่างช้าๆ ปรากฏออกมาให้เห็นเป็นเธอคนนั้น . รักครั้งแรกของผม . ความหวานล้ำ ความประทับใจ และความบริสุทธิ์ในความสัมพันธ์อันไร้รอยแปดเปื้อนระหว่างสองเราในวัยเยาว์ลอยเด่นขึ้นมา แต่ผมกลับไม่สามารถจดจ้องมองเค้าหน้าเธอได้ตรงๆ มีก็แค่เพียงเงารางเจือจาง ที่กลับกลายเป็นเพียงหญิงสาวที่อยู่ต่อหน้าผมเท่านั้น ยิ่งพยายามนึกเท่าไหร่ ภาพเก่าๆ เหล่านั้นก็ดูเหมือนจะหลุดลอยห่างไกลออกไป ผมพยายามขืนตัวเองจากทุกกิจกรรมที่กำลังกระทำ ผมต้องหยุด ผมต้องทำลายอารมณ์พิศวาสที่กำลังดำเนินไปเหล่านี้ และไล่ตามภาพเหล่านั้นก่อนที่มันจะสูญสลายหายไปตลอดกาล แต่ร่างกายกลับตอบสนองในทางตรงกันข้าม ราวกับว่าทั้งตัวของผมกำลังหล่นลงสู่บ่อโคลนดูดที่ไร้ก้น และเสียงแห่งความหวาดกลัวที่ฝังอยู่ในจิตใจ กลับกลายเป็นเสียงครางเปี่ยมสุขจากลำคอที่ไม่อาจควบคุม ในตอนนั้นเอง ที่ผมรู้สึกราวกับตัวตนที่อยู่ภายใน หลุดลอยออกจากร่างเนื้อกายหยาบ ยืนจ้องมองกิจกรรมทางเพศอันดุเดือดคลุ้มคลั่งที่ไม่อาจมีสิ่งใดเข้าไปหยุดยั้งมันได้ ผมกลายเป็นเพียงวิญญาณ เป็นเพียงสายลมพัดผ่าน . เป็นเพียงอณูว่างเปล่าที่ไร้ตัวตน “หยุด! หยุดก่อน! แกไม่เห็นเหรอว่าบางสิ่งกำลังจะหายไปน่ะ!!! รีบตามมันไปสิ!!” ผมตะโกนใส่ร่างเนื้อที่อยู่ต่อหน้าที่กำลังไซร้ซอกคอหญิงสาว แต่ไร้ผล ทุกอย่างยังคงดำเนินไปตามวิถีของมัน ลำตัวขยับเร็วขึ้น เร็วขึ้น ในวินาทีนั้นเอง ที่ผมกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง พร้อมคลื่นแห่งจุดสูงสุดที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย สติผมขาดห้วง เสียงคำรามจากลำคอดังกึกก้อง ใบหน้าเงยเหยเกจากความอิ่มสุขที่ถะถั่งจนแทบล้น แผ่นหลังรู้สึกถึงการจิกกดของเล็บของหญิงสาว พร้อมกับบางสิ่งในตัว .ได้ขาดหายไปกลายเป็นช่องว่างที่เงียบงัน ..ตลอดกาล ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ เสียงเข็มนาฬิกาเดินบอกเวลาแห่งค่ำคืนเชื่องช้า คลาคล่ำไปกับเสียงแห่งจราจรบางเบาในถนนเก่าเลียบน้ำเจ้าพระยา พัดลมตัวใหญ่บนเพดานครางหึ่ง เสียงกองกระดาษต้องลมกระทบกันชวนให้รำคาญ ผมนั่งเปลือยอกบนขอบเตียง ละเลียดควันบุหรี่สีเทาจางที่ลอยละลายไปกับอณูอากาศอย่างเอื่อยเฉื่อย สายตาหม่นเศร้าจับจ้องที่ร่างของหญิงสาวที่นอนตะแคงเอียงข้างหันหลังอยู่บนเตียง  ผมละเลียดควันบุหรี่เข้าปอดอีกหนึ่งชุด หมดสิ้นแล้ว ผมรำพึงกับตนเอง เพียงระยะเวลาไม่กี่นาทีแห่งกิจกรรมเริงสังวาส ภาพแห่งอดีตรักเก่า ตัวตน และความทรงจำทั้งหลายในวัยเยาว์ของผม ราวกับถูกฉีกทึ้งลงไม่เหลือแม้แต่ชิ้นดี ประหนึ่งว่าทุกกระบวนการที่ผ่านมา ได้บรรจบทุกสิ่งให้ครบวัฏจักรที่เดินทางมาสู่บทสรุปอันเป็นหนึ่ง .. ผมไม่เหลือภาพของเธอคนนั้นอีกแล้ว . ถอนหายใจหนึ่งเฮือก รู้สึกใจหายว่างเปล่า ก่อนจะหยิบแผ่นหนัง Last Life in the Universe ของเป็นเอก รัตนเรืองใส่เข้าไปในถาดเครื่องเล่น DVD พร้อมภาพหนังรักเศร้าๆ เหงาๆ จะฉายขึ้นบนจอ สายตาของผมจับจ้อง ควันบุหรี่ลอยเอื่อย แต่ในหัวกลับนึกคำนึงถึงคำพูดที่ผมเอ่ยถามหญิงสาวเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านั้น . ผมอยากจะแน่ใจว่าคุณใช่ ‘คนๆนั้น’ ของผมหรือเปล่า?.... มันคงไม่สำคัญอีกแล้วว่าเธอจะเป็น หรือไม่เป็น มันเลยขอบเขตในการชี้วัดความเป็นไปของทุกสิ่งอย่างที่มันควรเป็น ผมเดินทางไปสู่ดินแดนที่ไม่สามารถย้อนกลับได้ ที่ภาพของเธอผู้นอนนิ่งอยู่บนเตียง ได้เข้ามาแทนที่ภาพของ ‘เธอ’ ผู้อยู่ในความทรงจำอันห่างไกล ทาบทับสนิทได้อย่างน่าประหลาด คงเหมือนกับเคนจิ เจ้าหนุ่มบรรณารักษ์ขี้อาย อดีตยากุซ่า พระเอกของเรื่อง ผู้มีความทรงจำทาบทับนิด สาวน้อยที่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ก่อนที่เขาจะให้ภาพของน้อย พี่สาวของเธอเข้ามาเป็นส่วนที่เป็นจริงที่สุด จะต่างกันก็ตรงที่ ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว .จบสิ้น ปิดฉาก สวมทับ ไร้ความต่าง . ผมฆ่าความทรงจำของตัวเองด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ .. นาฬิกาบอกเวลาตีสี่กับอีกสิบนาที ภาพในจอโทรทัศน์ฉายให้เห็นเจ้าหนุ่มเคนจิ ในสภาพที่ถูกตรวจค้นในตอนจบของเรื่อง ยกมวนบุหรี่ของน้อยขึ้นมาทาบกับปาก ในจังหวะเดียวกันกับที่ผมดูดบุหรี่เข้าปอดอีกหนึ่งอึก สีหน้า แววตาของเขาในเรื่อง ช่างเปี่ยมล้น สงบสุข บรรลุถึงความพึงพอใจและความหวังอันสดใสที่เขาตั้งมั่นไว้กับเธอผู้อยู่ห่างไกล . “พร้อมกับสายตาอันเลื่อนลอยของผม ที่ค่อยๆ อาบด้วยหยาดน้ำที่ไหลรินรดสองแก้ม ให้กับความว่างเปล่าที่เกาะกุมในหัวใจ .” จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 28 ส.ค. 51 03:37:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีครับพี่ๆ นักเขียนทุกท่าน วันนี้ ผม นายปากกาผจญภัย กลับมาอีกครั้งพร้อมผลงานเรื่องสั้นที่มาแวะเวียนให้พี่ๆ ได้ลองอ่านและติชมกัน ร้างไปนานครับ เลยขอกลับมาลับฝีมือสักหน่อย อย่างไรเสีย ก็ขอฝากผลงานล่าสุดนี้ไว้ด้วยนะครับ ขอบคุณมากครับ จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 28 ส.ค. 51 03:39:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ   อ่านตอนแรกๆ น่าติดตามมาก  อ่านมา อ่านมา...เอ้อ ..ติดเรทนะเนี่ย !!! และก็ ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องของความทรงจำที่พูดถึงค่ะ ... อืมม หรือว่าอ่านไม่เข้าใจเองก็ไม่รู้เนอะ ... จากคุณ : teansri - [ 28 ส.ค. 51 04:29:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เลือกเองนี่นา กางเกงยีนส์สีสนิม .. ไม่ค่อยเจอเท่าไหร่เนอะ ยีนส์สีแดงน้ำตาลเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 28 ส.ค. 51 19:26:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 รู้สึกหม่นเศร้ามาตั้งแต่ต้นเรื่อง และเป็นฉากเลิฟซีนที่ทำให้ผมเศร้ามากที เดียวเชียว  บางส่วนของความทรงจำ ที่เหมือนใบไม้ใกล้ร่วง ในที่สุด ก็ถูก สายลมแห่งความเป็นจริง กระชากจนหลุดลอย และคงไม่กลับมาอีก ชอบประเด็นที่นำเสนอครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 ส.ค. 51 21:16:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เหมือนไม่เจอคุณปากกาผจญภัยมานานแฮะ ชอบนะเนี่ย เข้าใจเขียน มันดึงๆ อารมณ์ยังไงบอกไม่ถูก จากคุณ : BestChild - [ 28 ส.ค. 51 21:46:10 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เขียนได้มีไดนามิกดีจังค่ะ จากคุณ : Mnemosyne - [ 29 ส.ค. 51 13:07:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีครับ พี่ๆ นักเขียนทุกท่าน ก่อนอื่น ต้องขอบคุณสำหรับการแวะเวียนเยี่ยมเยียนเรื่องสั้นของผมในครั้งนี้นะครับ รู้สึกดีที่ได้กลับมาเขียนอีกคัร้งหลังจากร้างหายไปนานพอสมควร (เรื่องล่าสุดก็ช่วงสงกรานต์นู่นเลย) สำหรับเรื่องสั้นเรื่องนี้ ใช้เวลาค่อนข้างนานครับ เกือบสี่เดือน แต่เป็นในส่วนช่วงสุดท้ายของเรื่องน่ะครับที่ใช้เวลานานขนาดนั้น เพราะเรื่องนี้เขียนขึ้นจากอารมณ์และความรู้สึกที่ 'เกิดขึ้นจริง' และผมกลัวครับ กลัวความรู้สึกที่เคยสวยงามมันจะถูกฉีกทึ้งขาดหายไม่อาจย้อนกลับคืน แต่หลายๆ อย่างที่ผ่านเข้ามา ก็ทำให้ผมตัดสินใจจะปิดฉากมันเสียที ถ้าถามว่ารู้สึกอย่างไร ก็คงต้องบอกว่าโล่งครับ โล่งขึ้นเยอะ ตอนนี้ได้ไอเดียสำหรับเรื่องใหม่แล้ว ถ้าเรียบร้อยจะมาขอคำชี้แนะอีกครั้ง สำหรับครั้งนี้ ขอบคุณคุณ teansri , คุณ scottie , คุณพีทคุง (พิธันดร) , คุณ BestChild และคุณ Mnemosyne มากๆนะครับ ขอบพระคุณจริงๆ จากคุณ : ปากกาผจญภัย (บ้าเกม) - [ 29 ส.ค. 51 14:08:25 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 51 12:10:16 จากคุณ : ter2million - [ 8 ต.ค. 51 12:05:39 ]