ความคิดเห็นที่ 1 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/06/W6719976/W6719976.html .....เนื้อเรื่อง ตอนแรก ถึงตอนที่ สาม ครับ ................................................................................................. น  า  ง ส า ว ส ว ย ล า ก ไ ส้   กั บ   รั ก ใ ส ใ ส ข อ ง น า ย เ ดี่ ย ว ..............................................................................................  ตอนที่ ๔ “โอ๊ก อี เอ๊ก อ๊าก” ไก่โต้งบ้านโก่งขันออกเสียงผิดเพี้ยนไปหมด ขนาดไก่ยังผวากระแส ข่าวกระสือจนขันผิดขันเพี้ยน ในเวลาจะเช้าตรู่  ครั้งก่อน เมื่อหมู่บ้านสงบ สุข ตีสี่ พวกมันก็ออกมากระพรือปีกพลั่บๆๆแล้วโก่งคอกันขันระงมรับเป็น ทอดๆ ทั่วหมู่บ้านโคกนกระทา แต่ในช่วงเช้ามืดๆแบบนี้ขนาดไอ้โต้ง ไอ้ ลาย ไอ้หงอนแดงหรือแม้กระทั่งไอ้เดือยเหล็ก  ไก่ชน ระดับเวิร์ลคลาสของ หมู่บ้าน ยังกระแซะ เกี่ยงกันออกมาขันปลุกชาวบ้านให้ออกมาหุงหาอาหาร ตามปกติ  ขนาดไก่ยังผวา แล้วชาวบ้านล่ะ จะยังไง “โยม....วันนี้มาสายหน่อยนะ” หลวงพ่อเบิ้มที่ชาวบ้านศรัธา เดินบิณฑบาตรเกือบจะเก้าโมงเช้า พร้อมกับ หลวงพี่ป้วน  เณรอุ่นและไอ้งามอารามบอยคนสำคัญ  ทั้งเจ้าอาวาสและลูก ศิษย์วัดก็พร้อมหน้าพร้อมตาอุ้มบาตรมาซะตะวันโด่ง “ไม่เป็นไรหรอกหลวงพ่อ ถ้าหลวงพ่อมาเช้ากว่านี้ก็คงได้แค่บาตรเปล่า”   ชาวบ้านคนหนึ่งพูด “ตอนนี้ชาวบ้านนอนไว และตื่นสาย เพราะกลัวผีลากไส้น่ะหลวงพ่อ”  หญิง ชราคนหนึ่งพูดพรางจกข้าวเหนียวในกระติ๊บใส่ลงไปในบาตรสีดำ “หลวงพ่อน่าจะจัดพิธีปราบกระสือนะเจ้าคะปล่อยไว้แบบนี้ ชาวบ้านได้ เปลี่ยนจากใส่บาตรตอนเช้าไปเป็นถวายเพลแทน” “ไม่เป็นไรหรอกโยม อาตมาและเด็กวัดก็เตรียมมาม่าไว้แล้วล่ะ” หลวงพ่อ พูด “ใช่แล้วจ่ะป้า มาม่าอร่อย”  เณรน้อยพูดบ้าง คราวนี้ หลวงพ่อหันหน้ามามองให้สำรวมไว้ เณรน้อยก้มหน้าลง “เฒ่าดิน นาดอน ก็ไปจับปอบที่หมู่บ้านอื่นไม่รู้จะกลับมาวันไหน หลวงพ่อน่า จะออกโรงจัดการกับอีผีลากไส้เองเลยนะเจ้าคะ” ชาวบ้านยังสนับสนุน “มันไม่ใช่กิจของสงฆ์” “โธ่หลวงพ่อ แล้วแบบนี้เราก็ต้องตื่นมาใส่บาตรสายๆเหมือนเดิม” “เอาตามสะดวกนะโยม” “เจ้าค่ะหลวงพ่อ” ”หลวงพ่อจะสวดมนต์ให้นำสิริมงคลมาสู่ตัวนะ” ว่าแล้วหลวงพ่อและหลวงพี่และเณรน้อยก็สวดคาถาให้กับชาวบ้าน ก่อนจะ เดินไปรับบาตรต่อไป   ตามทางเดินในหมู่บ้าน ในค่อนข้างเปลี่ยวเหงา หมอกบางๆในยามเก้าโมงยัง ไม่จางหาย คร่าวๆว่า ปีนี้ลมหนาวจะโหมสาดซัดที่โนนนกะทารุนแรงนัก หนาวเหน็บและเยือกเย็น ยิ่งผสมข่าวเกี่ยวกับผีในหมู่บ้านด้วยยิ่งทำให้ บรรยากาศในหมู่บ้านทวีความหนาวเยือกเย็นหนักหน่วงไปอีก “หลวงพ่อคะ นิมนต์เจ้าค่ะ” เสียงใสๆของสาวน้อยนางหนึ่งดังมาจากข้างทาง เมื่อหลวงพ่อ หลวงพี่ เณรน้อย  และอารามบอย หันไปมองหญิงสาวผู้นั้น มี ยึกยัก จะเดินผ่านไม่รับบาตร แต่สุดท้ายหลวงพ่อก็เดินเข้าไปรับบาตรจาก สาวน้อยคนนั้น “ยายเป็นยังไงบ้าง ใบตอง”  หลวงพ่อถามเบาๆอย่างคนคุ้นเคย “ ยายไม่ค่อยสบายเจ้าค่ะหลวงพ่อ” ใบตองตอบเสียงเศร้าพร้อมกับ ล้วงข้าว เหนียวใส่ในบาตร จนครบแล้วเอาปลาแห้ง และ ขนมที่ทำเตรียมไว้ ใส่ตาม ไปด้วย “หมั่นทำบุญไว้นะ บางทีอะไรที่มันเป็นกรรมเป็นเวรอยู่นั้นจะช่วยให้เราหลุด พ้น” “เจ้าค่ะ” หลวงพ่อให้ศีล ให้พร แล้วก็เดินจากไปช้าๆ   ใบตองมองตามหลวงพ่อไป จนเห็นว่าหลวงพ่อ หลวงพี่ เณรและศิษย์วัด รีบ จ้ำอ้าวเดินไวมากจนหลุดหัวมุมไปอีกทางหนึ่ง ใบตองสะท้อนใจ เข้าใจว่า ใครๆก็คงระแวง แต่ในใจนั้นก็ยังรู้สึกมีความสุขที่ได้ทำบุญในวันนี้ สาวน้อยเก็บข้าวของแล้วเดินเข้าไปในบ้าน จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 28 ส.ค. 51 12:05:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ก่อนเข้าบ้าน ใบตองหยุดมองที่ต้นพุดทราที่โน้มกิ่งโอนเอียงไปมาช้าๆ ลม หนาวยังพัดโกรกแม้จะช่วงเวลาช้า หญิงสาวกระชับเสื้อคลุมให้แนบตัว ก่อน จะพินิจพิเคราะห์ต้นพุดทรา คำพูดของไอ้เดี่ยวเมื่อวานยังดังก้อง “เขาว่าผีกระสือมันกลัวหนาวพุดทราจะเกี่ยวไส้มัน” ใบตองสีหน้ากังวลหนักเมื่อนึกถึงคำพูดของยายที่บอกว่า “ตัดต้นพุดทรานี้ซะ” สองสิ่ง สองความคิด กำลังตีกันในช่วงนี้ หล่อนได้แค่ถอดถอนใจ ภาวนา ของให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่ให้เกิดเหตุการณ์เลวร้ายกับยายที่หล่อนรัก และเป็น เพียงญาติคนเดียวที่เหลืออยู่ ใบตองเดินมานั่งที่แคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นพุดทรา ร่ม เงาไม้หนาวต้นนี้ยังให้ความร่มรื่น และยังยืนต้นใหญ่โตอยู่ที่บ้านของหล่อน นานนม จะตัดก็แสนจะเสียดาย หล่อนมองไปที่ต้นไม้นั่นอีกครั้ง เห็นกะปอม สีน้ำเงินไต่ไปตามกิ่งนั้น แล้วก็ผงกหัว หงึกๆ จ้องมองมาที่หล่อน เหมือนกับ มันจะบอกว่าใบตองว่า มันยังอยากยึดเกาะต้นพุดทราต้นนี้เป็นกรรมสิทธิ์ ของมัน “เอาน่า ชั้นไม่ตัดต้นพุดทราหรอกเจ้ากะปอมบ้า เชิญแกวิ่ง หาแมงกินตามใจ ชอบเถอะ” สายแล้ว ใบตองเตรียมหุงหาอาหารไว้หมดแล้ว และกับข้าวในส่วนของยาย หล่อนก็เตรียมไว้เสร็จสรรพ  กว่ายายจะตื่นก็คงเที่ยงๆ ใบตองนึกถึงเดี่ยวขึ้น มา จึงรีบเอาของไปเก็บใต้ถุนบ้านแล้ววิ่งไปยังหลังบ้านเพื่อจะลัดเลาะทุ่งนา ไปยังบ้านไอ้เดี่ยว .................................................................................................................................................... “มาเถิดเย้อ มาเด้อขวัญเอย  มาเย้อขวัญเอยยยยย นอย นอยนอยนอยๆๆ” เสียงเพลงรำ เรียกขวัญ ในท่วงทำนองเพลงพื้นบ้านอีสานดังมา จากบ้าน ของบุญเขียด ใบตองหยุดเดินแล้วมองไปยังบ้านของบุญเขียด เห็นหมิ่นเหม่ กำลังรำ เรียก ขวัญอย่างอ่อนช้อยให้กับบุญเขียด ที่กำลังสั่นงกๆๆ มีไอ้เดี่ยวยืนสวดมนต์ ถือขันใบใหญ่พร้อมท่องคาถาอะไรไม่รู้พรึมพรำๆ “กู..ไม่ไปอีกแล้ว พอกันที มันเกือบจะกินไส้กู” “ไอ้เขียดไอ้ปลอดแหก เดี๋ยวกูรดน้ำมนต์ให้มรึงก็หายแล้ว” “กู จะตายมั้ยวะเดี่ยว” “เชี่ยนี่ แค่ผีหลอกใจเสาะไปได้ไม่ตายหรอกน่า” “นั่นสิจะตายได้ไง หมิ่นเหม่ไม่ให้บุญเขียดของเค้าตายหรอก แป๊บๆๆนะเค้า จะรำต่อ” หมิ่นเหม่ วาดแขน ยักย้าย ท่วงท่าอ่อนช้อย งดงาม แต่....มันจะงามมากถ้า หากไม่ใช่นังกระเทยอ้วนนี้รำ “มาเถิดเย้อ..มาเด้อขวัญเอย....มาเด้อขวัญเอย  เบื้อขวานั่งส่ายลายเบื้อง ซ้ายนี่นั่งเป็นแถว ยอพาขวัญไม้จันทร์เพลิดแพร้ว ขวัญมาแล้วมาสู่องค์เอย” “พอๆๆ อีอ้วน ยิ่งร้อง ยิ่งรำกูยิ่งหลอน” ไอ้บุญเขียดตะกวาดลั่น “แหม เค้าอุตส่าห์หวังดี เห็นผีหลอก จนจะหัวโกร๋น “ “หัวจะโกร๋นอีกรอบก็เพราะว่าแกนั่นแหล่ะ” “ต๊าย พูดจา น่างอนนะเนี่ย” “เออ มรึงงอนไปเลย งอนไปถึงชาติหน้า งอนไปเล๊ย” “ชิ  อย่าท้านะ ไม่งั้นเค้างอนจริงๆ” “ไม่ได้ท้า มรึงรีบงอนแล้วรีบย้ายตู่ดหนีไปเลยไป” “อย่ามาท้า” “ไม่ได้ท้า” “ชิ..งั้นเค้าไม่งอนก็ได้” “เอ้า ทำไม งอนสิวะ ได้โปรด” “ไม่งอน งอนแล้วตัวเองก็ไม่ง้อเค้างั้นเค้าไม่งอน” “เชี่ยเอ๊ย เจออีนี่แบบนี้ ให้พี่จกไส้ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ก็ดีแล้ว” ขณะนั้น ใบตองก็เดินเข้ามา ทำให้บุญเขียดผวาหนักกระโดดซบเข้าหา หมิ่นเหม่อย่างไม่ได้ตั้งใจ “ทำอะไรกันเหรอ ทุกคน” “แว๊กกก  นั่นๆๆ ผีกระสือ”  บุญเขียดร้องลั่น “ใบตอง จะไปไหน”  เดี่ยวถามแล้ววิ่งเข้ามาหาใบตองอย่างดีใจ “ก็ ว่าจะมาหาเดี่ยวมีอะไรจะคุยด้วย” “เรื่องอะไร” “ก็....” ใบตองหยุดพูด ทำหน้าซึม “อ๋อ เข้าใจล่ะ ไว้เราไปหาที่คุยกันมั้ย” “ได้” ไอ้เดี่ยว ฉุดข้อมือสาวน้อยใบตองก่อนจะวิ่งออกไปทางทุ่งนา เหลือแค่ไอ้ บุญเขียดที่กำลังกอดหมิ่นเหม่อย่างลืมตัว สายตาของบุญเขียดจ้องตามไป จนแน่ใจว่าใบตองไปแล้วก็ถอนหายใจเฮือก จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 28 ส.ค. 51 12:19:00 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “เฮ่อ...ทายาทกระสือ ไม่น่าเล๊ยใบตอง” “นั่นสิเนอะ เขาว่ายายใบตองเป็นกระสือนี่ใช่มั้ยบุญเขียด” หมิ่นเหม่พูดเสียงหวาน มือทั้งสองยังโอบกอดบุญเขียด แน่น บุญเขียดก็ยังไม่รู้ตัวอีกว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของคู่ปรับ “ใช่ ชั้นเห็นกับตาเลย เมื่อคืนนี้นะ โหน่ากลั๊วน่ากลัว “ “โอ๋ ๆๆไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ บุญเขียดของหมิ่นเหม่ เค้าอยู่นี่เค้าจะปกป้องตัวเอง นะจ๊ะ” เหม่นเหม่เอามือใหญ่ๆโน้มหัวบุญเขียดเข้ามาซบอก แล้วลูบหัวเบาๆ  บุญ เขียด หันหน้าไปมอง พอเห็นว่าตัวเองถูกหมิ่นเหม่กอดก็ร้องลั่น แล้วรีบผลัก หมิ่นเหม่ออก “ออกไปนะ เฮ้ยยออกไป  ช่วยด้วยไอ้เดี๊ยวช่วยกูด้วย” “อยู่กับหมิ่นเหม่จะกลัวอะไรจ๊ะ ไม่ต้องกลัวนะคนดีของเค้า” “ช่วยด้วย ช่วยกูด้วยยย!!!” .................................................................................................................................................................................................. ลมหนาวยามสายยังคงหอบหาบเอาความหนาวเย็นเข้ามาไม่ขาด  ซางข้าวโล้ ลมหนาว พัดพลิ้วๆอยู่กลางนา  น้ำในคลอง และ น้ำขังในนาข้าวช่วงนี้แห้ง ขอด  ปลาช่อนตัวเล็กๆนอนตายส ภาพถูกฆาตกรรมด้วยภัยหนาวอย่างน่า สงสาร ห่างจากสภาพศพปลาช่อนแห้งตายนั้น กลับมีความอบอุ่น อ่อน หวาน ท่ามกลางลมหนาว  กองฟางใหญ่ ที่ตั้งอยู่ริมคลอง” หนองเห็ด”   คลองเล็กๆ ที่มีน้ำแห้งใกล้ขอดคลองแล้ว  เหนือกองฟางนั้น เป็น “ต้น จาน”ขนาดใหญ่ ออกดอกสีแดงสะพรั่งในฤดูแล้งแบบนี้  “ดอกจาน” ของพื้น ถิ่นที่คนถิ่นอื่นอาจะเรียกมันว่า “ดอกทองกราว” //fiower ลำต้นยืนเด่นสง่า และทิ้งดอกสีแดงให้หลุดล่วง ลงมาตามแรงลม  รอบๆบริเวณ ก็ยังมีต้น ทองกราวเล็กๆ กระจายไปรอบๆหนอง กลีบดอกถูกลมพัดร่วงไปในน้ำ ถูกลมพัดไหลลอยไปบนพื้นน้ำ   จนผิวน้ำหนองเห็ด นั้นกลายเป็นบึงสปากลี ดอกทองกราวไปเลยทีเดียว   “ ใบตองมีอะไรจะคุยกับเดี่ยวหรือ”  ไอ้เดี่ยวถามสาวน้อยเสียงนุ่ม หลังจาก ที่ใบตองจดจ้องมองไปที่ผิวน้ำนั้นนานแล้ว  แววตาของเธอเหม่อ และหมอง หม่น คล้านครุ่นคิดอะไรอยู่ “ใบตอง  คิดอะไรเหรอ” เดี่ยวถามซ้ำ “ใบตอง...กลัวจัง” “กลัวอะไรเหรอ” “กลัวในสิ่งที่ใบตองกังวล” “กังวลเรื่องยายหรือ” “เดี่ยว ถ้าหากว่าความจริงเป็นอย่างที่ชาวบ้านสงสัย ใบตองจะทำยังไง ใบตองไม่มีใครอีกแล้ว มีแต่ยายคนเดียว” “ใบตอง  เดี่ยวก็เป็นห่วงใบตองนะ เป็นห่วงมากอยากหาทางช่วย” “ กรรมเวร บางทีเราจะหลีกเลี่ยงมันไม่ได้เลยใช่มั้ยเดี่ยว” “ใบตองอย่าเศร้าเลย ใบตองยังมีชั้นนะ “ “เดี่ยว เธอเชื่อเรื่องที่ชาวบ้านพูดกันใช่มั้ย” “ใบตองจะถามทำไม” “ชั้นอยากรู้จากปากของเดี่ยว เดี่ยวเป็นเพื่อนที่ชั้นสนิทที่สุด ชั้นอยากรู้ว่า เดี่ยวคิดยังไง” ไอ้เดี่ยวมองหน้าสาวน้อยอย่างสงสารจับจิต และความจริงที่เกิดขึ้นกับยาย ทองคำ นั้นก็เป็นความจริงที่ยากที่จะยอมรับได้ “ถ้าหากว่าเดี่ยวบอกใบตอง ใบตองจะยอมรับได้มั้ย” “บอกมาเถอะ” “ใบตองฟังนะ..."  ไอ้เดี่ยวมองหน้าใบตองอย่างกังวลและพูดช้าๆ "เมื่อคืนนี้ ชั้นกับไอ้เขียด ไปซุ่มดูที่บ้านใบตอง และสิ่งที่ เกิดขึ้นก็คือ.......!!!???” .................................................................................................................................................... จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 28 ส.ค. 51 12:36:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ใบตอง!!!”   เสียง ยายทองคำ ร้องเรียกหลานสาวเบาๆร่างชรา ลืมตาช้าๆบนที่นอนที่เก่าๆ ขาดๆ ภายในห้องนั้นสลัว ทึมแสง มีเพียงแสงเล็กๆ ที่ลอดตามฝาผนังแตก เป็นทางยาว กระนั้น หญิงชราก็ยังทำท่าหงุดหงิดที่มีแสงนั้นลอดออกมา หล่อนหาผ้าไปปิดลำแสงนั้น ไม่ให้ส่องเข้ามาในห้อง  หญิงชรามองซ้ายมอง ขวา เพื่อหาลานสาวคนเดียว “ใตอง ...ไปไหนเนี่ย ยายตื่นแล้ว ใบตองเอ๊ย” หญิงชราพยายามเปล่งเสียงให้ดังขึ้น เพื่อหวังว่าเสียงนั้นจะทำให้หลานสาว ได้ยิน “ไปไหนเนี่ย  ใบตอง ยายตื่นแล้ว มาหายายหน่อย” ปกติ แค่เรียกเพียงครั้งเดียวก็จะมี ร่างของหลานสาวคลานกระต้วมกระเตี้ยม เข้ามาหาในห้อง แต่ทำไมวันนี้ หลานสาวหายไป ทำให้ ใบหน้าของยาย ทองคำเปลี่ยนจากอาการสลึมสลือ เพราะเพิ่งตื่นกลายเป็น สีหน้าหงุดหงิด โมโห กัดฟันกรอด “มันไปไหนของมัน วะ  นังใบตอง กูเรียกไม่ได้ยินหรือไงห๊า” เสียงนั้นตวาดลั่น จนทำให้ได้ยินออกไปไกลถึงหลังเรือน  ขณะที่ใบตอง วิ่ง เข้ามาพอดี ทำให้ร่างเล็กสะดุดกึก ที่ได้ยินเสียยายตวาดดุ น่ากลัวแบบนั้น “ยายตื่นแล้ว!!” “มันไปไหนของมัน นังใบตอง ได้ยินมั้ย ห๊า “ เสียงยายยังดังลั่น หงุดหงิด โมโห   แต่ไหนแต่ไหน ใบตองไม่เคยถูกดุ ตำหนิ หรือตวาดจากยายเลย ยายไม่เคยแม้กระทั่ง ใช้ถ้อยคำหยาบๆ กับ เธอ ตั้งแต่เกิดกระแสข่าวว่ายายทองคำเป็นผีลากไส้ ใบตองเองก็สังเกตถึง การเปลี่ยนแปลงไปด้านอารมณ์ ใบตองหยุดนิ่ง ใจสั่น สีหน้าหวาดวิตก นึก ถึงคำของไอ้เดี่ยวที่เล่าเรื่องเมื่อคืนวานให้ฟัง ที่หนองเห็ด “ใบตองฟังนะ...เมื่อคืนนี้ ชั้นกับไอ้เขียด ไปซุ่มดูที่บ้านใบตอง และสิ่งที่เกิด ขึ้นก็คือ ชั้นเจอผีลากไส้จริงๆ ไอ้เขียดจับไข้ ดีนะไม่หัวโกร๋น เราเจอจังๆ และมั่นใจว่า ใช่!!!” “เดี่ยวหมายถึงยาย??!!” “ใช่แล้วใบตอง ยายทองคำน่ะถูกผีลากไส้สิงสู่” “ ชั้นไม่อยากเชื่อ?!!” “บอกแล้วไงว่า ถ้าบอกความจริงไปแล้วใบตองจะรับได้มั้ย” “เดี่ยว...แล้วชั้นจะช่วยยายได้ยังไงบอกชั้นมาสิ” ใบตองร้องไห้ น้ำตาอาบ หน้า “พ่อเคยบอกว่า ธรรมดาของคนที่ถูกผีพวกนี้เข้าสิงร่าง มันจะใช้ร่างของคนๆ นั้นนานมาก เริ่มสำแดงตัวก็ต่อเมื่อมันกำลังจะเปลี่ยนร่างใหม่ ซึ่งนั่นหมาย ความว่า ร่างเดิมที่ใช้อยู่ ได้หมดสังขารไปแล้ว” “หมายความว่าไง??!!” “ ร่างที่ผีลากไส้สิงน่ะ คือร่างที่กำลังฝืนสังขาร ร่างที่เหลือแต่ร่าง แต่จิต วิญญาณนั้นได้สลายไปแล้ว” ”เดี่ยว...ยายชั้นตายแล้วอย่างนั้นเหรอ” หญิงสาวสะอื้นหนัก “เอ่อ....ตามที่พ่อเคยเล่าเคยสอนมาเกี่ยวกับการสิงร่างของพรายภูต ปกติ ร่างสิงนั้นจะตายไปก่อนทุกคน แต่ที่ยังเหมือนมีชีวิตก็คือ...เป็นเพียงมนต์ ลวงของภูตพรายที่อาศัยร่างสิงเท่านั้น” “ฮือๆๆ” ใบตองซบหน้าร้องไห้ อย่างหมดอาลัย “ ยาย...ยายตายแล้วจริงๆเหรอฮือๆ” “ใบตอง..อย่าเสียใจเลยนะ ใบตองรู้ไว้ก็ดีแล้ว จะได้ระวังตัวไว้” “ยายที่อยู่กับชั้นทุกวันเนี่ย ไม่ใช่ยายแล้วหรือเดี่ยว” “นั่นคือ ภูตผีที่ยืมร่างยายใบตอง ใบตองลองคิดดูดีๆว่า ยายทองคำแก เปลี่ยนไปเยอะมั้ยล่ะ” “เปลี่ยน แต่...ชั้นทำใจไม่ได้ที่จะคิดว่ายายตายแล้ว” “จริงๆนะใบตอง ชั้นไม่ได้หวังร้ายกับใบตองเลย  ตามปกติมันจะเป็นเช่นนั้น ทางที่ดี ใบตองอย่ากลับไปที่บ้านนั้นเลย ไปอยู่กับใครก็ได้ มาอยู่ที่บ้านชั้น ก็ได้นะใบตอง” “ไม่ได้ ยังไงใบตองก็จะอยู่กับยาย” “ก็ยายไม่ใช่.....” “ถึงยังไง ใบตองก็ทำใจไม่ได้หรอกที่จะทิ้งยายไป เพราะ ยังเห็นยายพูด ยายเรียกใบตองอยู่ทุกวัน” “ใบตอง...โธ่ ชั้นเป็นห่วงใบตองนะ ถ้าหากวันดีคืนดี ผีร้ายมันรู้ว่า ร่างยาย ทองคำฝืนสังขารไปไม่ไหวแล้ว มันอาจจะหาร่างใหม่เพื่อยืมหากิน แล้วคนที่ มันน่าจะมองเป็นคนแรกก็คือ...ใบตอง” “เดี่ยว ยังไงชั้นก็ต้องอยู่ปรณนิบัติยายจนกว่า...ชั้นจะแน่ใจว่ายายตายแล้ว จริงๆ” “ใบตองเชื่อเดี่ยวนะ อย่ากลับไปที่นั่นอีก  หนีออกมาซะตั้งแต่ตอนนี้ ไปบ้าน เดี่ยว อยู่ที่นั่น ยังไง พ่อก็ทิ้งอาคมไว้ ยังป้องกันใบตองได้ “ “ใบตองไม่ไปไหนหรอกเดี่ยว” “แต่ถ้าใบตองยังอยู่ที่นั่น ใบตองจะมีอันตรายนะ เดี่ยวห่วงใบตองนะ” “ขอบใจนะเดี่ยว  เอาล่ะ ใบตองมานานแล้ว ชั้นต้องรีบกลับไปหาข้าวให้ยาย ก่อน สายมากแล้ว” “ไม่ เดี่ยวไม่ให้ใบตองไปที่นั่น” ด้วยความรัก และ ห่วงใย ทำให้ไอ้เดี่ยวฉุดกระชากแขนใบตองไว้ไม่ให้ ใบตองเดินกลับบ้าน “ปล่อยเถอะเดี่ยว ถ้าหากว่ามันเป็นกรรมเป็นเวรของ ยายและใบตองที่จะ ต้องรับใช้ในชาตินี้ ก็ปล่อยให้มันเป็นไปตามกรรมเวรเถอะ” “ไม่นะใบตอง ชั้นไม่ให้ใบตองต้องไปชดใช้เวรกรรมที่มีไอ้ภูตพรายสวะนั้น มันกำหนด” “ที่นั่นมียายของใบตอง  ยายที่ชั้นจะต้องดูแล ปล่อยชั้นเถอะเดี่ยว ชั้นรู้ว่า เดี่ยวเป็นห่วง” “ไม่ปล่อย  ชั้นให้ใบตองไปที่นั่นไม่ได้มันจะถ่ายทอดให้ใบตองเป็นกระสือ อีกก็ได้” “ยาย..ไม่ทำกับใบตองแบบนั้นหรอก” ”แต่นั้นมันไม่ใช่ยายทองคำ มันเป็นวิญญาณสิงเท่านั้น เชื่อกันหน่อยสิ” ”ปล่อยใบตองเถอะ  ใบตองต้องไปหาข้าวให้ยายสายแล้ว” “ไม่นะใบตอง ชั้นให้ใบตองไปไม่ได้เด็ดขาด” ไอ้เดี่ยวห่วงสาวน้อยสุดชีวิต มันคว้าตัวใบองมากอด ไว้แน่น และนั่นเป็นครั้ง แรก ที่สัมผัสอบอุ่นของคนสองคน ที่ได้ ซึมแทรก ไปสู่กันและกัน  ทั้งสอง มองหน้ากันนิ่งๆ สายตาที่สื่อให้หยิงสาวช่างเต็มไปด้วยความรักและหวังดี หนักหนา แต่..หญิงสาวกลับหลบสายตาแล้วรีบผลักตัวชายหนุ่มออก ก่อนจะ วิ่งออกไปทันที “ใบตอง อย่าไปนะ อย่าไป!!!!” ................................................................................ จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 28 ส.ค. 51 12:40:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชอบเสียงไก่ครับ อิอิ จากคุณ : ... (ในความมืดมิด) - [ 28 ส.ค. 51 12:46:42 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ต้นพุดทราหน้าบ้าน ยังคงโน้มเอียงไหวๆไปเพราแรงลม ใต้ต้นไม้นั่น มีร่าง เล็ก กำลังยืนนิ่งจ้องมองไปบนบ้าน  สีหน้าและแววตาของหล่อนเป็นกังวล หนักนา “นังใบตอง มรึงไปไหนของมรึงกูเรียกไม่ได้ยินหรือไงวะ เข้ามาหากูในห้อง เร็วเข้า “ เสียงยายยังร้องเรียกไม่หยุด  ยิ่ง ใบตอนไม่ยอมเข้าไป เสียงนั้นก็ดูเหมือน จะดุกร้าวตะหวาดลั่นดังมากอีก “อีใบตอง มรึงหายไปไหน กูหิวข้าวแล้ว มรึงทำไม ไม่มาหากูวะ” ใบตองน้ำตาไหลช้าๆ ด้วยความรู้สึกรักและผูกพันกับยาย ตั้งแต่แม่ตาย ก็มี ยายที่เลี้ยงดู ยายไม่เคยดุด่า ยายไม่เคยว่าใบตอง ไม่เคยบังคับ ขู่เข็นแต่ ทำไมครั้งนี้ ถึงได้ทำให้ใบตองคิดว่า ยายเปลี่ยนไปมาก คำพูดของเดี่ยวยังดังแว่วเข้ามาในสมองอีกครั้ง “นั่นคือ ภูตผีที่ยืมร่างยายใบตอง ใบตองลองคิดดูดีๆว่า ยายทองคำแก เปลี่ยนไปเยอะมั้ยล่ะ” ดวงตาที่มองไปบนบ้านนั้น เต็มไปด้วยน้ำตาไหลคลอ หญิงสาวสะท้อนใจ ยิ่งเสียงเรียกดังนำมาอีก ใบตองก็ต้องรีบเช็ดน้ำตา แล้วก็เตรียมทำตัวให้เป็น ปกติ ก่อนจะขยับก้าวเพื่อจะวิ่งไปบนบ้าน “ถึงยายจะเป็นอะไร ใบตองก็จะดูแลยายจ๊า” หล่อนพูดเบา “ใบตอง มรึงอยู่ไหน มาหากูหน่อย อีใบต๊องงง” “จ๊า ยาย ใบตองจะไปเดี๋ยวนี้?!!!” .................................................................................................................................................................................................. ไอ้เดี่ยววิ่งกระหืดกระหอบมาที่บ้านของไอ้บุญเขียด สีหน้าหวาดวิตก “ไอ้เขียดโว๊ยอยู่มั้ย ไอ้เขียด” ไอ้เดี่ยววิ่งไปที่แคร่ ใต้ต้นขนุนที่ไอ้เขียดเคยนอนแต่ก็ไม่เจอ หันซ้ายหัน ขวามองหาแต่ก็ไม่เจอ ทันใดนั้นนางเอียด แม่ของบุญเขียดเดินมาพอดี “อ้าวเดี่ยว มาหาเขียดเหรอ” ”ป้า ไอ้เขียดอยู่ไหน” “เมื่อกี้เห็น หมิ่นเหม่ ลากไปที่บ้านครูตุ่น บอกจะพาไปซ้อมรำวง” “อ้อเหรอครับ” ไอ้เดี่ยวรีบวิ่งแจ้นไปยังสถานที่ นางเอียดบอกทันที ................................................................................................................................................................................................. จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 28 ส.ค. 51 12:56:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ากลัวเหมือนกันนะครับ รอติดตาม จากห้่องเหลิมไทย ครับพี่พระนาย อิอิ จากคุณ : ... (ในความมืดมิด) - [ 28 ส.ค. 51 13:07:29 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “น้อย อ่อนแอ้น คือจังสาละวันตาคม บ่มิสม แท้น้ออ้าย” “ เตี้ยลง สาละวันเตี้ยลง เตี้ยลง สาละวันเตี้ยลง เตี้ยลงแล้วฟังอ่ายสิเดี่ยวเพลง” “พลับพลึงกำลังช่อใหญ่ ปลูกเอาไว้อยู่ในแดนดง รูปหล่อเขาออกมาโค้ง รำวงๆสาละวัน” เสียงเพลง สาละวัน รำวง ดังกระหึ่มนำมา จากบ้านของนายตุ่มเจ้าพ่อรำวง ประจำหมู่บ้าน แม้ว่าช่วงนี้จะมีกระแสข่าวผีลากไส้แต่คณะรำวงของนายตุ่นก็ ยังฝึกซ้อมกันต่อไป อย่างขมักขเม้น “เอ้าเท้าอย่าให้ตายสิ ดูอย่างนังหมิ่นเหม่สิ พลิ้วให้ได้อย่างนั้น” ครูตุ่น คุมซ้อมบรรดาลูกวงอย่างจริงจัง หมิ่นแหม่เต้นพลิ้วกว่าใครเพื่อน เพราะว่าที่นี่มีบุญเขียดมาดูซ้อมด้วย  กว่าบุญเขียดจะยอมมาที่ลานซ้อมได้ ทำเอาหมิ่นเหม่เกลี้ยกล่อมแทบลิ้นไก่ออกมาพันกับหน้าแข้ง  บุญเขียด นั่ง ระแวง มองไปรอบๆ ยังผวาผีลากไส้อยู่ แต่เคราะห์ดีที่ตรงนี้ยังมีคนอยู่เยอะ ทำให้ความผวานั้นค่อยๆหายไปได้บ้าง “สาละวันเตี้ยลงๆๆ สาละวันเตี้ยลงหน่อย สาละวันเอ๊ยยยย” “เอ้าย่อตัวลงไปอีกอย่างนั้น หมิ่นแหม่ย่อตัวได้อีกลูก ย่อได้อีก” หมิ่นเหม่ย่อตัวต้ำมากๆก็เสียสมดุลการทรงตำ บ้ายอไปหน่อย ร่างอ้วนจ้ำม่ำ ตีลังกาหงายหลังตึ งล้มลงไป “ว๊ายยย!!”   “เอ้าอีอ้วน บอกให้ เตี้ยลง แกเจือกไปตีลังกาหงายหลังทำไมวะ” “โอ้ยครู ช่วยดึงหน่อยคร๊า ไม่ไหว ลุกไม่ได้” เพื่อนๆ รีบเดินมาฉุดกระเทยร่างบึ๊กให้ลุกขึ้นอย่างทะลุกทุเล บุญเขียด ทำ หน้าเหย สะใจที่เห็นหมิ่นเหม่ล้มหงานหลัง หมิ่นแหม่ลุกขึ้นได้ก็ตรงเข้ามาหา บุญเขียดทันที “โอ๊ย บุญเขียด ช่วยเค้าด้วย ดูสิ ปวดไปหมดแล้ว” “ถอยไปเลยนะ ไม่งั้นเจอจระเข้ฟาดหาง” “ใจร้ายจริงๆ กับสาวน้อยอย่างเราก็จะเตะจะต่อย ไม่สงสารบ้างเหรอหรือไง ปวดร้าว...เค้าปวดร้าว” ”สะดิ้งมากนักนะ” ไอ้บุญเขียดพูด ”ไม่ได้สะดิ้งซะหน่อย เขาขี้อ้อนต่างหาก” “โอยจะบ้าตาย นี่ถอยไปนะไม่งั้นเจอ เตะสวน” “โหดจริงๆ แต่ไม่เป็นไร หมิ่นเหม่ ทนมือทนตีนบุญเขียดได้เสมอ” “โว๊ยกูอยากตาย” “ไม่ได้นะบุญเขียดเขาไม่อยากเป็นม่ายขันหมาก” ”เฮ่อ..มีต้นไม้ต้นไหนว่าวะเนี่ยจะไปผูกคอตาย” “บอกว่าไม่ได้ ถ้าตัวเองตายเขาก็จะขอตายตาม รักเขานะยิ่งใหญ่มากมายจะ บอกให้” “แหวะ” “นี่ๆๆ จะคุยอะไรกันห๊า มาว้อมได้แล้วหมิ่นเหม่” ครูตุ่นเรียก หมิ่นเหม่ให้เข้ามาร่วมวงซ้อมต่อ หมิ่นเหม่เดินสะบัดสะบิ้งที่ร่วม วง ก่อนจะหันมาส่งยิ้มหวานให้บุญเขียดอีกครั้ง  บุญเขียด เบือนหน้าหนีแล้ว ทำหน้าจะอ๊วกแตก  ครูตุ่นเรียก สาวรำวงทุกคนเข้าแถว ก่อนจะสอนจังหวะใหม่ “เอาล่ะเดี๋ยวมาลงท่าใหม่  เป็น จังหวะ คาลิปโซ่ ชะชะชะ แล้วก็ ตะลุงนะ วันนี้ต้องเอาให้ได้ เอาล่ะเข้าที่ เอ้าไอ้อ่ำไปร้องเพลง  ควายหาย ไอ้อ่ำ อยู่ ไหนวะ” “ไอ้อ่ำมันไปขี้ จ๊ะครู” เพื่อนร่วมทีมคนหนึ่งบอก  สักพักไอ้อ่ำนักร้องนำก็ เดินขาอ่อนมา “ไอ้อ่ำไปไหนมาวะ” ครูตุ่นถาม “ครู ไม่ไหว ตำลูกยอ สูตรอีปลา ทำเอาผมเข้าห้องส้วมไม่หยุดเลย”ว่าแล้ว ไอ้อ่ำก็ขมิบก้นแล้วเสียงอะไรเป็นสัญญาณว่าได้เวลาออกรบข้าศึกก็ดังมา ทำให้มันต้องรีบวิ่งแจ้นเข้าห้องส้วมแทบไม่ทัน “เอ้าไอ้นี่ มาขี้แตกขี้แตนแถวนี้เฮ้อ นี่พวกแกก็เหมือนกัน งดอาหารแสลงทุก ประเภท ส้มตำ ตำแตง ตำปลาร้า ของเปรี้ยวของดอง งด  แล้วนี่ไอ้อ่ำมันขี้ แตกแล้ว เราจะหาใครมาร้องเพลงล่ะ” ขณะนั้นครูตุ่นหันไปมองเห็นไอ้เขียด นั่งอยู่คนเดียว ก็มีความคิดบางอย่าง แว๊บๆ “ไอ้เขียด!!” “มรึงร้องเพลงเป็นมั้ย” “เพลงเหรอ...เอ่อ....” ไม่มีเสียงตอบรับอะไรจากไอ้เขียด ต่อจากนั้นอีก ในที่สุดมันก็ถูกดังมาช่วย เป็นนักร้องรับเชิญไปทันที .................................................................................................................................................................................................. จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 28 ส.ค. 51 13:08:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 “ป่าม ปาม แต่น แตน”   เอ้า สาม สี่ ..                         ชะ ชะ ช่า “ที่นาแห่งนี้ก่อนเคยไถอยู่เป็นประจำ  พื้นนาชุ่มฉ่ำ ทุกปีผมเคยไถทำไม่หน่าย  แต่ปีกลายนี้ ช่างมีโชคร้าย  เหตุเพราะว่าเจ้าควาย เกิดล้มเจ็บลงไป  ตกมาปีทุ่งนาได่น้ำชุ่มฉ่ำนักนา  ผมคิดไปว่าเช้าขึ้นไปนาไถให้สมใจ ตื่นขึ้นตอนช้า เจ้าควายหายไป ไม่รู้ว่าผู้ใดแอบต้อนควาย ตนกลางคืน ## ชะชะช่า ใครวะ ขโมยควายไป.. http://www.kateep.com/music/lyrics/lyricssongonline-id-10022.htm (เพลงประกอบ) ขณะที่ไอ้เขียดกำลังร้องเพลงอย่างสุดมันส์ ไอ้เดี่ยวก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาทันท “ไอ้เขียดมรึงไปกับกู เดี๋ยวนี้!!” “ไอ้เชี่ยเดี่ยว เข้ามาขัดจังหวะกูทำไม กูกำลังชะชะช่า” “ไปกับกูก่อน” ไอ้เดี่ยวไม่ฟังเสียง จะลากไอ้เขียดให้ตามไปท่าเดียว คณะรำวงมองไอ้เดี่ยว อย่างงๆ “เอ้าเฮ่ย มีอะไรวะ” ครูตุ่นเห็นท่าไม่ดี เดินเข้ามาหา “หวาดดีครับครู” ไอ้เดี่ยวยกมือไหว้ “เออ ไหว้พระเถอะ แล้วนี่มีอะไรวะ” “มีครับ แต่ตอนนี้ยังบอกอะไรไม่ได้ ตองการไอ้เขียดไปเป็นไม้กันหมา เอ๊ย ไปเป็น ที่ปรึกษาแป๊บนึงครับ” ”ไปไหนวะ ถ้าไปแบบนั้น....ไปแบบเมื่อคืนน่ะกูไม่ไปอีกแล้วนะ” ”เฮ้ย พวกมรึงจะไปไหนกันวะ อย่าบอกนะว่าเป็นเด็กเป็นเล็ก แอบเที่ยวซ่อง แล้ว” ครูตุ่นพูดเสียงเข้ม “ไม่ใช่ครับครู คือ ผม..กับไอ้เขียดน่ะ ไม่ได้ไปเที่ยวซ่องหรอกแต่...” “แต่อะไรเหรอ บอกมานะเดี่ยว แกพาพี่บุญเขียดของชั้นไปทำอะไร “ หมิ่นเหม่เสียงดังลั่นพร้อมทำหน้าฟึดฟัดใส่บุญเขียด “คือ...เอาน่า จะเล่าให้ฟัง เล่าตอนนี้ไม่ได้ ขอตัวไอ้เขียดด่วน” ไอ้เดี่ยวไม่พูพล่าม รีบฉุดไอ้เขียด ออกไปจากลานซ้อมรำวงทันที “เฮ้ย...เอานักร้องกูไปแบบนี้กูจะซ้อมยังไงวะ” ครูตุ่นบ่น “นั่นสิ หมิ่นเหม่หมดกำลังใจซ้อมเลยไม่มีบุญเขียดแล้ว” “งั้นไปตามไป ไอ้อ่ำมา  ช่วยร้องก่อน” ครูตุ่นบอกทีม “มันเข้าห้องส้วมนานแล้ว ป่านนี้มันคงตกส้วมตายไปแล้วมั้งครับครู” “ไปตามมัน มา เดี๋ยวนี้” ขณะที่ครูตุ่นไล่ให้ทีมไปตามไอ้อ่ำนักร้องนำของวงรำวงอยู่นั้น  ร่างของไอ้ อ่ำก็เดิน เป่ไปเป๋มา  เดินออกมาจากห้องส้วมในสภาพ ตัวซีด หน้าเหลือง หัวลีบ  ท่าทางหมดแรง “ไม่ต้องไปตามหรอกครับ  อ่ำมาแล้ว คะ...ครู” “ไม่ตายใช่มั้ยวะมรึง” “ไม่...ยังไม่ตาย” “งั้นก็ไปร้องเพลงก่อนนะ” ”จะไหวมั้ยครับครู” “ต้องไหว เร็ว” ขณะที่เดินไปนั้น ก็ต้องขมิบ เดินไป  ไม่ทันถึงบนเวที เสียง ปู๊ดป๊าดก็ดัง ออกมาอีก  คราวนี้ทีมรำวงต่างวิ่งถอยหนีออกไปอย่างรังเกียจ “ครูคะ ปล่อยให้ไอ้อ่ำมัน  นอนตายไปส้วมเถอะค่ะอย่าให้มาเหม็นตายในนี้ เลย” “เออกูก็ว่างั้น  ไปๆๆ มรึงไป จัดการกับมรึงก่อนไป” “ครู ไม่ไหว ตัวซีดแล้วครับ ....โอ๊ยยย ปู๊ดป๊าดแป๊ด ปี๊ด” ไอ้อ่ำกำลังจะก้าวไปห้องน้ำ  แต่ไม่ไหว   ยุทโธปกรณ์ เตรียมทะลักทะลาย แล้ว  มันได้แต่คลายหยองๆ เข้าไปในห้องน้ำอย่างน่า สมเพช .................................................................................................................................................................................................. ด้านไอ้เดี่ยว ฉุดแขนไอ้ บุญเขียดวิ่งผ่านทุ่งนา มาแล้ว ไอ้เขียด พยายาม สะบัดแขน แต่ไอ้เดี่ยวก็ยังวิ่งไปลากกลับมา “ไปกับกูไอ้เขียด” ”ไปไหนวะ” “ไปบ้านใบตอง” ”บ้านใบตอง!!!....ม่าย... ม่าย..ปล่อยกู กูจะกลับบ้านนนฮือๆๆ” “ต้องไปช่วยใบตองนะ” ”ไปช่วยให้ใบตองกับ ยายทองคำกินไส้น่ะสิ ไม่เอาปล่อยกู” ไอ้เขียดสะบัดมือไอ้เดี่ยวได้ก็วิ่งแนบ ไอ้เดี่ยวไวกว่า กระโดดล็อคคอไว้ “มรึง จะไม่ช่วยใบตองเหรอวะ” ”ค่อก แคร่กๆ  จะให้ช่วยอะไรวะ” ”กูกลัวว่า ใบตองจะมีอันตราย เพราะว่า ผีลากไส้มันน่าจะทำอะไรสักอย่าง กับใบตอง” “มรึง รู้ได้ไง ค่อก แคร่กๆๆ” ไอ้บุญเขียด พูดติดๆขัดๆเพราะถูกไอ้เดี่ยวเอา แขนล็อคคออยู่แน่น “กูสังหรณ์” “ ไอ้เดี่ยว  มรึง....มรึง” “ไม่ต้องกลัวไอ้เขียด ตอนนี้ตอนกลางวัน มันไม่น่าจะทำอะไรเราได้ เราแค่ ไปสังเกตุการณ์เท่านั้นพอ” “ไอ้เดี่ยว มรึง มรึง” “กู ว่าถ้าพ่อกูไม่กลับมาในอีกสองวัน กูจะไปตามพ่อให้มาจัดการกับกระสือ บ้านเรา” “ไอ้ เดี่ยว..มรึง..มรึง” “อะไรของมรึงวะ จะเรียกกูทำไมวะ” “กูหายใจไม่ออก” “อ้าว ไอ้เชี่ย แล้วก็ไม่บอก” ไอ้เดี่ยวรีบปล่อยแขนออก “แฮ่กๆๆ ...กูจะบอกมรึง มรึงก็พล่ามอยู่ได้” “มรึงจะหนีมั้ย” “หนี” ว่าแล้วไอ้บุญเขียดก็โกยแน่บไปอย่างว่องไว ชนิดที่นักวิ่งมหากรรมกีฬา โอลิมปิกยังต้องยอมแพ้ “ไอ้บุญเขียด มรึง...มรึ๊งงง” “กูไม่ยอมไปให้ผีลากไส้หลอกโว๊ย เข็ดแล้วจ้า” ไอ้เขียดวิ่งไปไกลแล้ว ไอ้เดี่ยวยืนมองนิ่งๆด้วยความผิดหวัง ที่เพื่อน ตายอย่างไอ้เขียดหนีไปแล้ว “เออ..มรึงจำไว้เลยไอ้เขียด กูไปคนเดียวก็ได้วะ” ไอ้เดี่ยวไม่รอช้า มันรีบหันหน้าไปทางบ้านของใบตองแล้วรีบวิ่งไปทันที .................................................................................................................................................... แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 51 14:01:01 จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 28 ส.ค. 51 13:20:13 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เพล้ง โครมมมมมม!!!!??? เสียงสำรับข้าว ขันน้ำ และ กระติ๊บข้าวเหนียวถูก ยายทองคำจับเหวี่ยง เท คว่ำกระจาด กระจุยกระจาย "อะไรนะ??!..มรึงไปใส่บาตรเหรอ ห๊า นังใบตอง!!" “ยาย ทำไมยายเทสำรับข้าวแบบนี้ล่ะจ๊ะ” ”ใครบอกให้มรึงไปใส่บาตร ห๊า ลำพังข้าวจะกิน ยังไม่มี ไปใส่ทำไม” “ใบตองอยากทำบุญน่ะจ๊ะ” ”ทำ ทำไม” ”อุทิศส่วนกุศลไปให้เจ้ากรรมนายเวร แล้วก็ ให้เกิดกุศลแก่ ตัวยายและ ใบตองด้วย” “เหลวไหล กุศล บุญบาป เป็นตัวยังไง กูเกิดมาป่านนี้กูยังไม่เห็นเลย” “ทำไมยายพูดอย่างนี้” “เจ้ากรรมนายเวร หึๆๆ มันคงจะได้รับหรอกนะบุญกุศลที่ มรึง ไปทำน่ะอี ใบตอง” “ยาย ทำไมยายถึงได้...” “หุบปากซะ แล้วแกไปไหนมาอีก แกให้ชั้นหิว ร้องเรียกแกอยู่ตั้งนานห๊านัง ใบตอง” เสียงยายทองคำตวาดหลานสาว เสียงดัง ใบตองไม่เคยเห็นยายโมโหแบบนี้ มาก่อน ถึงกับกลัวตัวสั่น “ห๊า..ตอบมาซิ แกหายหัวไปไหน ชั้นร้องเรียกแกอยู่ตั้งนานสองนาน” “เอ่อ..คือใบตอง...” ”ไปไหน” “ไป..ไปเก็บผักบุ้งท้ายทุ่งโน่นจ้า” ”ไปเก็บผักบุ้งเหรอ....แกไม่ได้โกหกชั้นนะ” ”เอ่อ...ไม่” “แกจะต้องดูแลชั้นจนกว่า...จนกว่าชั้นจะสบาย แกเข้าใจมั้ย” ”เข้าใจจะยาย” ในห้องทึมแสง ออกจะมืด เสียด้วยซ้ำแม้ว่าจะเป็นเวลากลางวัน แต่ ห้องยาย ทองคำ จะต้องมืดและ ดูน่ากลัวเสมอ ผ้าต่วนสีทึมๆหลายผืนจะถูกเอาไปขึง ปิดช่องผนัง รอบทิศเพื่อกันแสงเข้า ใบตองมองหน้ายายในเวลานั้น ดูสีหน้า แววตาของยายดุ และ น่ากลัวอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน จนใบตอง เริ่มกังวล ในสิ่งที่เดี่ยวพูดให้ฟังก่อนหน้านี้ ใบตองก้ม เก็บข้าวของ ถ้วย ชาม ที่ยาย ทองคำเหวี่ยงกระจาย ตัวสั่นๆ “ ใบตองจะไปเอามาให้ใหม่นะจ๊ะยาย” ”ไม่ต้อง กูไม่แดกแล้ว กูจะไม่กินอะไรของมรึงอีกจนกว่ากูจะตาย” ยายทองคำพูด แต่ใบหน้านั้นยิ้มๆอย่างมีเลสนัย ใบตองเงยหน้ามองยาย ทองคำนิดๆ อย่างผวา ใบตองไม่รู้เลยว่า ร่างของยาย กำลังจะถูกผีร้าย ทำลายลงอย่างอย่างๆ โดยไม่ยอมให้อาหาร เพื่อให้ร่างเก่าตายไป จะได้หา ร่างใหม่สิ่งสู่ “ยายไม่กินไม่ได้นะ ยายไม่สบายอยู่” “กูไม่กิน” “ยาย กินนะใบตองจะรีบไปทำเดี๋ยวนี้” ”กูบอกไม่กินไม่ได้ยืนหรือไง ไป..ออกไป แล้วอย่าไปไหน ถ้าได้ยินกู เรียก ต้องเข้ามาให้ไว ไม่งั้น มรึง จะเจอดี” เสียงนั้นข่มขู่ได้น่ากลัว เสียงทุ้ม แก่ กดต่ำ มันเหมือนไม่ใช่เสียงยายที่ ใบตองรู้จักเลย ใบตองเก็บข้าวของแล้วก็รีบออกไปจากห้อง ใบตอง ร้องไห้เบาๆ ทันทีที่ออกมาจากห้องของยาย มองถ้วยอาหาร จาน ชาม ที่ ยายทองคำโยนทิ้ง อย่างสะท้อนใจ “ทำไมยายต้องทำแบบนี้ด้วยนะ” ................................................................... ใบตองเดินลงบันไดมา แล้วเอาถ้วยชามไปเก็บ ก่อนจะเดินไปเก็บเสื้อผ้า เพื่อจะเอามาซัก จังหวะนั้น ไอ้เดี่ยวก็โผล่มาช้าๆ ทำเอาใบตองตกใจอย่าง มาก “ใบตอง..ชูรร์” “มาทำไม” “ก็เป็นห่วงใบตอง ยายด่าใบตองเหรอ เดี่ยวได้ยินนะ” ”เอ่อ..ยายดุนิดหน่อย “ ใบตองเกลื่อนสีหน้า “ใบตองมานี่” ไอ้เดี่ยว จูงแขนใบตองออกมาให้ห่างจากตัวเรือน “ใบตองเชื่อเดี่ยวบ้างสิ....ยายทองคำน่ะ แกเปลี่ยนไปเพราะถูกวิญญาณ ครอบงำ” “เอาล่ะเดี่ยว ใบตองรู้ว่าเดี่ยวหวังดีกับใบตอง แต่ใบตองไม่อยากคิดอะไร มากแล้ว” “ใบตองต้องคิดให้ไม่งั้นใบตองจะลำบาก” ” เดี่ยวกลับไปเถอะ ยายไม่อยากให้ใครมาที่เรือน” “ เดี่ยวเป็นห่วงใบตองนะ ทำไมใบตองไม่ทำอย่างที่เดี่ยวบอก” ”ทำอะไร” “ก็...หนีไปจากที่นี่” “จะไปได้ยังไงกันล่ะ ก็ยายอยู่ที่นี่” “โธ่ ใบตอง ไม่เชื่อกันเลย” “ถึงยายจะเปลี่ยนไป แต่ ยายก็คือยาย บอกแล้วว่าใบตองทิ้งยายไม่ได้” “แต่นั่นไม่ใช่ยายใบตองนะ” ”หยุดพูดได้แล้วเดี่ยว แล้วกลับบ้านไปซะ ใบตองไม่อยากคิดอะไรตามที่ เดี่ยวพูดอีกแล้ว มันทำให้ใบตองมองยายในด้านร้ายไปด้วย” “ใบตอง ทำไม พูดแบบนั้นล่ะ” “ใบตองฟังที่เดี่ยวพูด จนบางทีใบตองก็มองยายกลายเป็นผีเป็นสางไปแล้ว ใบตองจะไม่ฟังใครอีก” “ใบตอง..เดี่ยวหวังดีกับใบตองนะ” “จะหวังดีหรอหวังร้าย ใบตองก็จะไม่ฟังแล้ว เดี่ยวไปเถอะ” “ใบตอง....เดี่ยวไม่มีวันทิ้งใบตองแน่ๆ เดี่ยวจะเฝ้าใบตอง ใบตองอยู่ใน สถานที่อันตรายนะ” ”บ้านของใบตอง ยายของใบตอง คงไม่มีใครทำอะไรใบตองได้หรอก พวก ชาวบ้านต่างหากล่ะที่คอยจะทำลายใบตองกับยาย เดี่ยวเองก็เหมือนกัน” ”ใบตองกำลังสับสนนะ” “ใช่ ใบตองสับสน เพราะว่าใบตองฟังคนอื่นพูดเยอะ และต่อไปนี้ใบตองจะ ไม่ฟังใครอีก” ”ใบตอง ฟังเดี่ยวบ้างนะ แค่คนเดียว” ”ไม่ กลับไปซะเดี่ยว” “ใบตอง...ยายทองคำไม่กินข้าวใช่มั้ย” ” ยายกินข้าวอร่อย และกินได้เยอะ ไม่มีอะไร” “ คนที่ถูกผีกระสือ หรือปอบเข้าสิง จะกินข้าวน้อย แทบจะไม่แตะต้องเลย เพราะไม่ใช่อาหารที่มันจะกินได้ มันจะทนหิวกลางวันเพื่อ ออกไปหากินตอนกลาง คืนไง แล้วเมื่อมันไม่กินข้าว แสดงว่ามันจะปล่อยให้นร่างที่ทนสิงอยู่ตาย ช้าๆ ร่างกายที่ไม่ได้รับอาหาร จะอยู่ไม่ได้แน่ๆ “ “หยุดพูดนะเดี่ยว ใบตองไม่ฟังอีกแล้ว หยุดพูด ออกไปจากบ้านใบตองเลย” ใบตองโวยวาย ขณะนั้น เสียงๆหนึ่งก็ดังลั่นเข้ามา ทำให้ ทั้งใบตองและ เดี่ยวหยุดนิ่ง “ไอ้เด็กเลวคนนี้อีกแล้ว มรึงเอาเรื่องอะไรมาป้ายสีกูอีก ทำให้หลานกูเกลียด และกลัวกูใช่มั้ย!!!!” เดี่ยวหันกลับไปมอง เห็นยายทองคำ ยืนอยู่ที่ นอกชาน มีผ้าต่วนคลุ่มร่าง ยืนทะมึนอย่างน่ากลัว ยานทองคำเอามือชี้หน้าเดี่ยว “ไอ้คนพวกนี้มันจะทำลายกู ใส่ไฟกล่าวหาให้กูเป็นผีเป็นสาง พวกมรึงมัน เหมือนกันทั้งหมู่บ้าน เลว ยิ่งกว่าผีสางที่พวกมรึงหวาดกลัวอีก” เสียงนั้นดุกร้าว จนเดี่ยวถอยหลังช้าๆ “ใบตอง กลับมานี่ แล้วอย่าไปคุยอะไรกับคนพวกนี้อีก มันมีแต่จะเอาขี้มา โยนใส่เรา เราอยู่กันแค่สองคนยายหลาน มันจะรังแก มันจะฆ่าคนแก่กับ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆหรือไง” “ชั้นไม่ได้มาราวียายหรือใบตอง ชั้นแค่หวังดี” เดี่ยวพยายามโต้ตอบ “ออกไป ออกไปให้พ้นๆๆ พวก มรึง มองกูเป็นปอบเป็นกระสือไปแล้ว ยังไง พวกมรึงก็ไม่มีทางหวังดีแน่ๆ อกไปให้พ้น” เสียงยายทองคำกราดเกรี้ยว ทำให้ เดี่ยว กังวลอย่างหนัก แล้วก็...หันไป มองหน้าใบตอง ที่จ้องมองเดี่ยวอย่างไม่พอใจเช่นกัน “ใบตอง ยายบอกให้มานี่” ใบตองรีบวิ่งไปหายายทันที ไอ้เดี่ยวมองใบตอง อย่างกังวลใจ และ หวาด ผวา ที่ ยายทองคำรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว คราวนี้ ภัยและ ความน่าสะพรึงกลัว อาจจะเกิดขึ้นกับตัวเองและชาวบ้านแน่ๆ “ใบตอง....เดี่ยวจะต้องช่วยใบตองไม่ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตของเดี่ยวก็ตาม” "ในใจของไอ้เดี่ยวนั้น แม้ภัยร้ายจะหาบหอบมาสู่ตัวก็ คงไม่หวั่นนัก ห่วงแต่ สาวน้อยตาคม ที่ยืนอยู่เบื้องหน้านั้น ว่าจะมีอันตรายมาแก่ตัว เกินจะช่วยยับยั้งด้" ..........................................................................                        โปรดติดตาม       ตอน “อาละวาด” และ ตอน" รำวงอลเวง"                     ได้ใหม่ในตอนต่อไป                         สวัสดีครับ .......................................................................... แก้คำผิด แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 51 15:11:23 จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 28 ส.ค. 51 13:57:40 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านเรื่องนี้ทำให้นึกถึงหนังเรื่องปอบเรื่องกระสือสมัยเด็กๆ เลยค่ะ มีทุกภาคเลยค่ะ ถึงจะกลัวแต่ก็ชอบดูมากๆ ค่ะ การบรรยายเรื่องเห็นภาพเลยค่ะ ชอบวิถีชีวิตคนอีสานเหมือนกันค่ะ แบบอีสานตอนเหนือจะมีมุขตลกเยอะค่ะ แต่อีสานทางใต้ (คนขะแมร์) ลึกลับน่ากลัวที่สุด นี่ขนาดเกิดและโตที่นั่นนะคะ ยังกลัวเลย มาอยู่ต่างประเทศมิวาย ได้ฟังเรื่องผีเรื่องสางจากพี่สาวประจำ โดยเฉพาะเรื่องคาถาอาคมเกี่ยวกับคนเขมร จนบางครั้งไม่กล้ากับบ้านเลยค่ะ ทุกวันนี้ใส่พระตลอดค่ะ เป็นความเคยชิน เวลาถอดพระออกจากคอทีไร เจอดีทุกที แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 51 14:12:32 จากคุณ : roslita - [ 28 ส.ค. 51 14:07:25 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณคุณroslita  ที่เข้ามาเยี่ยมชม ผมก็เกิดอยู่อีสานตอนบนครับ ตอนเด้กๆได้ยินเรื่องราว เรื่องเล่าของผู้ใหญ่เล่าเรื่องผีๆให้ฟังเยอะมาก กลัวแต่ก็อยากฟังครับ  เห็นเงาวูบวาบ บางทีก็ทึกทักว่าเป็นผี  ตอนเด็กๆผู้ใหญ่เล่าเรื่องผีหลังจาก วงกินข้าวเสร็จ มีผีปอบ กระสือ ผีโพง ขโมดดง ผีกองกอย ผีบ้าบ้อง ผีหลอกขอกแขก  ผีซัดดูก ผีอาบเลือด ฟังแล้วก็จินตนาการหลอนสุดๆ   แต่เรื่อง นางสาวสาวลากไส้กับรักใสใส ของนายเดี่ยว เป็นผีแบบปนฮา  เหลืออีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วครับ ว่าจะพยายามๆๆ โพสให้จบ ทิ้งจากช่วงแรกนานมาก  มีอะไรแนะนำ ติเตือนได้นะครับ จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 28 ส.ค. 51 15:16:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แวะเข้ามาอ่านครับ  ยาวจัง หนุกดีครับ  รอตอนอาละวาด เอ่อ ...พี่พระนายครับ ออกพรรษาจะได้อ่านตอนอาละวาดหรือเปล่าครับ อิอิ จากคุณ : เจิ้นเสี่ยวฟง - [ 28 ส.ค. 51 15:18:04 ]

ความคิดเห็นที่ 14 คุณพระนายเป็นคนอีสานเหมือนยีนส์เลย หมู่บ้านที่ยีนส์เติบโตติดชายแดนเขมรค่ะ แต่ผู้คนที่พักอาศัยนั้นพูดสี่ภาษาค่ะ ทางใต้จะพูดภาษาเขมรค่ะ ทางเหนือ ภาษาอีสาน (ภาษาลาว) ทางทิศตะวันตกพูดภาษาส่วย ส่วนคนที่พูดภาษาไทยก็มีไม่กี่ครอบครัวค่ะ กลุ่มคนที่พูดเขมรนั้นน่ากลัวค่ะ พวกนี้เล่นของเล่นคุณไสย์กันค่ะ พูดแล้วขนลุกค่ะ คือช่วงที่เขมรเปิดเส้นทางข้ามแดนตรงช่องสงำ คนในหมู่บ้านยีนส์ก็ลงไปเรียนคาถากันเยอะมากเลยค่ะ แต่ละคนน่ากลัวทั้งนั้น ส่วนเรื่องผีนั้นเคยเจอบ่อยค่ะ เห็นไหมต้องใส่พระตลอด ส่วนผีปอบนั้นเจอสองครั้ง ล่าสุดตอนกลับไปเที่ยวเมืองไทยเมื่อสามปีก่อนค่ะ วันนั้นพี่สาวทุกคนทำกับข้าวรออยู่ที่บ้านค่ะ ส่วนแฟนก็นอนพักอยู่ค่ะ จึงส่งยีนส์กับหลานๆ  ไปต่อคอมพิวเตอร์ให้หลานสาวอีกคนค่ะ ซึ่งก็มีเขยเป็นคนขับรถค่ะ คืนนั้นพากันขับรถไปตามถนนที่ตัดผ่านป่าไร่ไปที่จังหวัดสุรินทร์  ก็มียีนส์นั่งอยู่ด้านหน้ากับพี่เขย และหลานสาวอีกสองคน ส่วนหลานชายสามคนโหนรถด้านหลังค่ะ นึกถึงภาพคนที่จากบ้านมาสิบกว่าปี ไม่เคยไปเหยียบไร่ของตัวเองสิบกว่าปี ไม่รู้ว่าความเปลี่ยนแปลงไปถึงไหน ถนนตัดป่าช้าก็กลายเป็นถนนที่ชาวบ้านใช้สัญจรไปมา จนกลายเป็นความเจริญที่ลืมความเร้นลับค่ะ เมื่อขับรถผ่านที่ไร่ ยีนส์ก็เห็นดวงไฟสีแดงยิบยับ เดี๋ยวก็เล็ก เดี๋ยวก็ใหญ่ ก็จ้องมองตาเป็นมัน สะกิดบอกพี่เขย "พี่โย่ง ๆ ดูนั่นสิ แถวไร่เราเจริญจังเลยเน๊าะ มีไฟดิสโก้เธคด้วย บ้านใครเหรอพี่โย่ง" พี่เขยเป็นคนเหนือ แต่ก่อนแต่ไรไม่เคยเชื่อเรื่องพันธ์นี้ แต่พออยู่ได้สักพักเชื่อสนิทเลย พี่เขยไม่ตอบค่ะ เงียบ สายตาก็มองแต่เส้นทาง พอไม่เห็นพี่เขยตอบ ยีนส์ก็หันหน้าไปมองหลานสาว "น้องกิ๊ฟเห็นไฟดิสโก้เธคหรือเปล่า" หลานสาวยิ้ม แววตาดูหวาดกลัวไม่น้อย "เห็นค่ะ" และก็ไม่มีใครพูดอีกเลย จนขับรถมาถึงหมู่บ้านถัดไป พี่เขยถึงจอดรถ เรียกหลาน ๆ เข้ามานั่งแคบหลัง (รถปิ๊กอัพแคบนะคะ) แล้วพี่เขยจึงเล่าให้ฟังว่าไฟนั้นไม่ใช่ไฟดิสโก้เธคค่ะ แต่เป็นไฟผีปอบ ยีนส์ล่ะ กร๊าก ขนลุกซู่เลยค่ะ ขอนั่งอัดอยู่ข้างใน โดยให้หลานชายสองคนนั่งขนาบซ้ายขวาค่ะ กลัวแทบตาย ดีนะไม่ขอให้พี่เขยจอดรถไปแจมกับเขา อิอิ ส่วนตอนเด็ก ๆ ก็เจอบ่อยเหมือนกันค่ะ โชคดีที่พ่อเป็นหมอไสย์ศาสตร์ ทำให้มีรอดปลอดภัยมาจนทุกวันนี้ค่ะ พูดถึงเรื่องผี ก็เคยมีน้องชายเพื่อนคนหนึ่งนะคะ พอดียีนส์เป็นลูกสาวคนเล็ก ไม่มีน้อง พอเห็นน้องชายเพื่อนตัวเล็กๆ  น่ารัก ๆ ก็หลงรักเสียอย่างนั้น ขนาดอุ้มมาเล่นที่บ้าน ป้อนข้าวให้กิน จนเด็กคนนี้เขาติดยีนส์มาก ๆ   แล้วจู่ ๆ เด็กคนนี้ก็ตายค่ะ เขาบอกว่าปอบเข้าค่ะ ยีนส์ก็ไปช่วยงานศพ ร้องไห้สงสารเด็กมากๆ ค่ะ แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวปอบด้วยค่ะ หลังจากที่เด็กคนนี้เผายังไม่ครบเจ็ดวัน เขาก็มาเข้าฝันยีนส์ค่ะ มันไม่เหมือนฝันนะคะ มันเหมือนความจริงมากกว่า ในฝันเด็กคนนี้จุดเทียนเดินมาหายีนส์ มาร้องขออยู่ด้วย ยีนส์ก็กลัว คือในฝันเรารู้ว่าเขาตายแล้ว เราก็ปฏิเสธไม่ให้อยู่ด้วย เด็กก็ร้องไห้ ยีนส์ก็กลัว ร้องไห้เรียกพ่อตลอด นอนผวาด้วยค่ะ พ่อตกใจมาก ปลุกให้ตื่นจัดการสวดมนต์เป่าคาถาให้อีกค่ะ แถมเอาสายสิญน์มาผูกข้อมือด้วยค่ะ วันนั้นเป็นไข้ไปสามวันเลยค่ะ เชื่อไหมคะ ตั้งแต่ยีนส์จากบ้านนามาทำงานที่เมืองกรุง วิญญาณเด็กคนนี้ก็ตามยีนส์ตลอด มาเข้าฝันยีนส์เป็นประจำ โดยเฉพาะวันพระค่ะ และมาขออยู่ด้วยทุกครั้ง ทั้งที่ทำบุญทำทานไปให้ตั้งหลายครั้งเขาก็ยังไม่ยอมหยุด มาตาม และยังอยู่ในความฝันตลอด มีช่วงหนึ่งที่อกหัก ยอมรับว่าเสียใจมาก ช่วงเวลานั้นเป็นคนที่ไม่ชอบผู้ชายเอาเสียเลย ขนาดทำงานอยู่กับผู้ชายตลอดนะคะ มีแต่ผู้ชายล้อมรอบ แต่ก็ไม่ชอบเลย ใครมาจีบก็ไม่สนใจ จะรู้สึกเฉย ๆ ค่ะ มันเป็นความเจ็บปวดที่เราได้รับทำให้เราเข็ดขยาดเรื่องผู้ชาย แล้วก็มิวายยังฝันเห็นเด็กคนนี้ตลอด ตามตื้อขออยู่ด้วยเหมือนเคย ฝันจนหายกลัวนะคะ จึงไปเล่าให้พี่ผู้ชายที่นับถือฟัง พี่คนนี้บอกยีนส์ว่า ให้บอกเด็กชายคนนี้ไปเลยว่า ถ้าอยากมาอยู่ด้วย ให้ยีนส์พบเจอผู้ชายดี ๆ ที่นิสัยดี รักยีนส์มาก ๆ ยีนส์ก็เอาแหละค่ะ ตามเพื่อนหน่อย ไม่เสียหายอยู่แล้ว ถ้าอยากมาเป็นลูกเราจริงๆ ก็ต้องดลบันดาลให้เราเจอคนดี ๆ ค่ะ พอไม่นานยีนส์ก็พบเจอกับแฟนค่ะ รักและแต่งงานกัน ตั้งแต่นั้นก็ไม่เคยฝันเห็นเด็กคนนี้อีกเลยค่ะ จะฝันเห็นก็พวกลูกครึ่งเท่านั้นค่ะ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะบุญกุศลที่ยีนส์และแฟนทำส่งไปให้เขาเป็นประจำหรือเปล่า เขาถึงไปผุดไปเกิดเสียแล้ว ไว้ว่าง ๆ มาเขียนเรื่องผีแบ่งปันกันอ่านดีกว่านะคะ ยังมีอีกเยอะค่ะ โดยเฉพาะเรื่องไสยศาสตร์ค่ะ จากคุณ : roslita - [ 28 ส.ค. 51 16:18:27 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ^ ^ คุณยีนส์ เล่าได้เห็นภาพมากครับ เข้าใจบรรยากาศชนบทสมัยนั้นนะ ผม เกิดปี พศ. สองพันห้าร้อยยี่สิบสอง  ตอนนั้น แม่บอกว่าบรรยากาศที่นั่นยังน่ากลัว  แต่เป็นหมู่บ้านใหญ่  ไฟฟ้าเข้าหมู่บ้านปีสองพันห้าร้อยยี่สิบเอ็ด ครับก่อนผมเกิดปีเดียว แม่ผมบอกว่า เวลาใครจะคลอดลูก  ต้องพึ่งหมอตำแยครับ  และเวลาจะให้ใครไปตามหมอตำแย เขาจะกระซิบคนที่ไว้ใจที่สุด จะไม่กะโตกกะตาก " นังแมวจะคลอดแล้วโซ๊ยๆๆๆไปตามหมอตำแยหนาอย"  อะไรแบบนี้ คนในบ้าน แม่ หรือ ลุง ป้า น้าอา จะกระซิบกัน " นังแมวจะคลอดไปตามหมอตำแยหน่อย" แล้ว ญาติๆที่ได้มอบหมายจะไป ถึงบ้าน หมอตำแยแล้วก็กระซิบว่า "ให้ไป กินข้าวที่บ้านหน่อย" ซึ่งหมอตำแยจะรู้กันเพราะว่าจะทาบทามกัน มาตรวจท้องก่อนหน้านี้แล้ว หรือเวลา ชาวบ้าน ทักว่า จะไปไหนกัน ก็จะบอกว่า "ไปกินต้มไก่ กินลาบวัว ที่บ้าน..(คนท้อง) ทั้งนี้นั้น เขาป้องกันคนที่เป็นกระสือ ปอบ หรือพวก ที่เล่นคุณไสยดำ ที่กำลังเพี้ยน เล่นของจนเสื่อม แล้วกลายเป็นปอบกระสือ รกเด็ก คลอดแล้วต้องใส่อุ หรือหม้อดินเล็กๆฝังด้วยนะ  ยายผมเล่าให้ฟัง บอกว่าเขาจะกลัวผีพวกนี้มากๆๆ ความเชื่อของคนโบราณนะครับ เวลาคนคลอดต้องอยู่ไฟ จะอยู่กัน เจ็ดวัน สิบห้าวัน ประมาณนี้ครับ แล้วถ้าหากว่าวันใดวันหนึ่ง มีคนตายต้องเอาไปเผา เขาห้ามให้หญิงที่อยู่ไฟนอนระหว่าเขาเคลื่อนขบวนศพ ไปเผาหรือฝัง แม่ผมอยู่ไฟ และวันนั้นมีคนตาย แม่เหนื่อยมาก จึงม่อยหลับ ปรากฏว่า ยายมาปลุกแม่ ช๊อค ลืมตาไม่ได้ ต้องนวดเฟ้น เอาน้ำยา น้ำอุ่นเกือบร้อนๆ มาลาดกัน แล้วเอาตีนซิ่น (ชายผ้าถุง) แม่หม้ายผัวตาย มาพัดให้ฟื้น ความเชื่ออีสานเยอะมากครับ ภูมิใจเป็นคนอีสาน อิอิ ปล. เรามาเขียนเล่าเรื่องผีอีสานแบ่งบันกันอ่านดีกว่า....เอาไว้ให้ผมโพสเรื่องนี้จบก่อนเด้อ เอื้อยยีนส์  เอ๊ย จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 28 ส.ค. 51 16:39:47 ]

ความคิดเห็นที่ 16 จะตีห้าแล้ว ยังไม่นอนจ้า มาเล่าเรื่องผีแถวอีสานดีกว่า พี่แทนตัวเองว่าพี่นะ เพราะพี่อายุมากกว่าน้องพระนายหนึ่งปี (แบบว่าอยากอาวุโสนะจ๊ะ) ที่น้องพระนายเล่ามาเห็นภาพหมดเลย ตอนพี่เกิดมาในแถวหมู่บ้านพี่ไม่มีไฟฟ้าใช้นะ มีไฟฟ้าใช้ตอนพี่อยู่ ประถมศึกษาที่สามนะ ส่วนถนนลาดยางก็มีตอนอยู่ ป สองจ้า บนความล้าหลังมันมืดและน่ากลัวจริง ๆ เรื่องคลอดลูกนี่น่ากลัวจรงิ ๆ ค่ะ สมัยตอนพี่เด็ก ๆ พี่ป้าน้าอาจจะคลอดลูกทั้งที ต้องไปหาต้นไม้ที่มีหนามมาติดไว้รอบห้องคนอยู่ไฟ ทั้งบน ล่าง ซ้าย ขวาหน้าหลัง ป้องกันปอบมากินรก และเข้าคนอยู่ไฟด้วย เวลาญาติพี่น้องคลอดลูกพ่อพี่จะไปคุมประจำเลยนะ บางคืนพ่อบอกว่าเห็นปอบมานั่งแลบลิ้นอยู่หน้าบ้านก็มี แต่พวกปอบนี่มันน่ากลัวนะ มันจะซ่อนดวงจิตไว้ตามป่าตามเขา พ่อพี่จะบอกเสมอว่า เวลาไปในป่าในเขา เห็นตลับยาหม่อง หรือตลับอะไรก็ตาม อย่าไปแกะออกมาดูเด็ดขาด เพราะพวกผีปอบ พวกกระสือมันซ่อนดวงจิตเอาไว้ พอมายุคที่มีไฟฟ้าแล้ว พี่สาวพี่คนที่สองคลอดลูกที่โรงพยาบาล พ่อพี่ไม่วายแบกย่ามคาถาอะไรของแกไปเฝ้าพี่สาวที่โรงพยาบาลด้วย หมอสมัยใหม่มองดูเกะกะนะ แต่พ่อพี่ไม่ยอม ความเชื่อของเรานะ เรามีมาแต่บรรบุรุษ เราต้องป้องกันไว้ก่อน แล้วก็มีเรื่องหนึ่งนะ พี่ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง ไม่ได้ป้ายสีใครนะ แต่มันเป็นประสบการณ์ชีวิตของพี่โดยตรง คนที่พี่เล่าถึงก็เสียชีวิตหมดแล้ว พ่อพี่กับยายจะไม่ถูกกันมากๆ ยายของพี่จะพักอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กๆ คนเดียว หลายคนที่รู้วิชาอาคมต่างก็พากันกล่าวหาว่ายายเป็นปอบนะ พี่ก็ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า แต่น้าเขยที่เล่นนักทรงเขาเห็นเหมือนกัน เขาบอกว่าใช่ พี่ไม่รู้ว่าความลึกซึ้งมากแค่ไหน รู้แต่ว่ายายกับพ่อพี่ไม่ค่อยกินเส้นกันเลย พ่อพี่จะสั่งห้ามลูก ๆ ทุกคนไม่ให้ไปนอนบ้านยาย คือไปเล่นตอนกลางวันได้ ไปหาบน้ำให้ยายได้ แต่ตอนกลางคืนต้องกลับมาบ้าน พี่เคยถามพ่อนะ แต่พ่อไม่บอก ส่วนพวกพี่สาวพี่ก็เล่าให้ฟังเหมือนกัน พูดแล้วขนลุกนะ พ่อพี่ก็เสียชีวิตเพราะโดนยาสั่งนะ พี่เห็นเหตุการณ์มาตลอด เจ็บและฝังใจมาทุกวันนี้ แค้นนะ แต่พยายามให้อภัยคนที่ฆ่าพ่อ คนสมัยใหม่เขาไม่เชื่อหรอก แม้แต่หมอโรงพยาบาลบอกว่าพ่อตายเพราะโรคชราแหนะ ไว้ว่าง ๆ พี่จะเอาเรื่องที่เขียนไว้เกี่ยวกับเรื่องแนวนี้มาแบ่งปันให้ได้อ่านนะ จะว่าไปแล้ว พี่ก็ชอบแนวเขียนของน้องพระนายนะ ฮาดี พี่ชอบบทบาท หมิ่นเหม่อมาก พี่ชอบดูหนังตลกๆ เวลาดูคลายเครียดดี เวลาอ่านหนังสือเครียด ๆ ได้อ่านเรื่องตลก ๆ สนุก ๆ ก็สุขใจไปอีกแบบ ไว้พี่จะตามอ่านงานของน้องนะ ขอตัวไปบรรทมก่อนละ ราตรีสวัสดิ์จ้า แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 51 17:17:21 จากคุณ : roslita - [ 28 ส.ค. 51 17:11:56 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ^ ^ ขอให้เจ้าหญิง  นิทราอย่างมีความสุขตลอดราตรีนี้พะย่ะค่ะ คิดเสียว่า เรื่องสั้นผมเป็นนิทานก่อนนอนแล้วกันนะ ไว้พรุ่งนี้ คงมีเจ้าชายมาจุมพิต แล้วคงตื่นมาเล่าเรื่องราวกันใหม่ .. จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 28 ส.ค. 51 17:58:46 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ยังสนุกฮาปนน่ากลัวเหมือนเดิม แต่ขำคำว่า ไก่ชน ระดับเวิลด์คลาส คิดได้ไงเนี่ย ชอบๆ แล้วอีกตอนนึงตรง คห.9 มีดนตรีประกอบด้วย อ่านไปเปิดเพลงประกอบไปอินสุดๆ เหมือนนั่งดูหนังดูละครเรื่องนึงเลยค่ะ ตั้งแต่อ่านนิยายมายังไม่เคยอ่านแบบมีดนตรีประกอบเลยอ่ะค่ะ เยี่ยมจริงๆ ชอบมากๆ ได้อรรถรสจริงๆค่ะ ปล.เสียดายจังที่เป็นอมยิ้มอวกาศไม่งั้นจะจิ้มโหวตให้คะแนนซะหน่อย...ฮี่ๆๆ จากคุณ : เด็กแนวแถวชายแดน - [ 28 ส.ค. 51 19:26:00 ]

ความคิดเห็นที่ 19 รอมานานจนกระทู้เก่าเข้ากรุ เอ๊ย เข้าคลังไปแล้วนะครับ อิๆๆ โอ้... ยายรู้ซะแล้ว ว่านายเดี่ยวเป็นผู้ต่อต้าน คราวนี้ล่ะเดี่ยวเอ๋ย ระวังไว้ให้ดี ไอ้เขียดก็พึ่งไม่ได้ ไปซบอกหมิ่นเหม่ (โดยไม่ได้ตั้งใจ) ซะแล้ว ชอบบรรยากาศอีสานในเรื่องมากๆ ครับ หลายจุดเลย ได้อารมณ์ดีแท้ แถม ยังอ่านลงมาเจอหนุ่มๆ สาวๆ เล่าเรื่องผีสู่กันฟัง... จ๊าก... น่ากลัวนะคุณยีนส์ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 ส.ค. 51 20:06:08 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เออนะ ใบตองน่ารักจังไม่หวั่นไหว เอาใจช่วยยายให้หายเร็วๆ จากคุณ : scottie - [ 28 ส.ค. 51 20:56:42 ]

ความคิดเห็นที่ 21 แวะมาอ่าน หายไปนานเลยนะค่ะ อ้อ ทองกราว นี่มันหล่นกราวไหมค่ะ อิอิอิ ไม่ได้ตั้งใจแซวนะ แค่แวะมาบอกว่า ทองกวาว หรือเปล่าค่ะ จากคุณ : sugarhut - [ 29 ส.ค. 51 16:39:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 หวาดดีครับบ  ตอนนี้เพิ่งย้ายสำมะโนครัวเข้ามาประจำการใน มหานคร ครับ เข้ามาตอบเพื่อนๆชาวถนนนักเขียนครับ 1.สวัสดีครับ คุณเด็กแนวฯ นานๆมาโพสนะครับเลย เอาให้แบบเต็มๆ  ไว้ตอนหน้านะ จะมีเพลงประกอบอีก เพิ่มอรรถรส ยังไงก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เจ้แดงลงตับแล้วเนอะ  อยู่เป้นเพื่อนกันให้จบเรื่องนะครับ 2.คุณแชมป์... ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ออกพรรษาตอนต่อไปของ นางสาวสวยลากไส้ฯ จะคลอดมั้ยแต่ รับรองว่าต้องเอาให้จบครับ วางไว้ว่า น่าจะไม่เกินอีก3-4ตอน จบแน่นอน 3.หวัดดีครับคุณพีทคุง  ขอบคุณนะครับเข้ามาเม้นท์ให้ขอบคุรมากๆครับ เรื่องนี้เข้ากรุไปแล้วแต่ตามไปดึงกลับมาใหม่ครับ ไหนๆก็เขียนแล้ว ก็เอาให้มันจบซะหน่อยค้างๆคาๆ ไม่ได้หรอกถนนแห่งนี้ต้องเขียนให้จบ 4.พี่สก๊อตตี้ เข้ามาอ่านด้วย ดีใจจัง  แต่เรื่องนี้เอาเฮฮา บ้าๆเพี้ยนๆนะครับแบบ ขายหัวเราะคลายเครียดน่ะครับ มีอะไรชี้แนะให้ด้วยนะครับ 5.พี่ยีนส์ (ขอทักเป็นภาษาออสซี่)  ข้อยดีใจเด้อที่เหฌนเอื้อยมาเว้าเรื่องราวบ้านเฮากัน  แล้วถ้าหากจบเรื่องนี้ เฮาก่ะสิได้มาเว้า เรื่องราว แนวๆ อีสานกันอีกเด้อ ขอบคุณหลายๆที่มาเว้าสู่กันฟังเด้อ 6.คุณ  sugarhut  ...ผมหายไปนานเลยครับ แต่ว่าเขียนเรื่องนี้แล้วมันสนุกดีได้อารมณ์คิดถึงบ้านเลยกะว่าจะลงให้จบ เพราะมันเป้นเรื่องสั้นน่ะครับ  เรื่อง"ดอกทองกวาว"...ถูกต้องครับ เขียนอย่างที่คุณแนะนำ  ผมก็มือไว ตาไม่ดีไปหน่อย เขียนนเป็น "ดอกทองกราว"  เสียเลย ขอบคุณมากนะครับที่ชี้แนะ แอบให้คะแนนไปสามคะแนนแล้ว ( แสดงว่าอ่าน โอ้ดีๆ  คราวหน้าจะเขียนมาผิดอีกสองสามจุดใครจับผิดได้ เอาขนมไปเลยสองกล่อง) ไว้วันหน้าจะกลับมาโพสต่อนะครับ  มีไรก็เว้ากันได้เด้อ จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 29 ส.ค. 51 18:29:51 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขนมไรครับ ถามก่อน เผื่อไม่ชอบ จะได้ไม่เพ่ง ฮ่าๆๆ ป.ล. ออกพรรษาไม่ไหวมั้ง ไกลไป จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 29 ส.ค. 51 19:48:36 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เอ่อ แบบว่าข้อความที่บอกคุณพีท นี่ตีชิ่งหรือเปล่าเนี่ย หรือแอบวางสนุ๊ก แบบนี้จะแก้ตัวยังไงละ ฮาฮา ก็มันไม่จบสักที เอื้อก อ้ายเรื่องทองกราว กับทองกวาว อะ พอดีออกเสียงกราวไม่ค่อยชัด ภาษาเหนือกับภาษาอีสานมันบ่มีเสียงรอเรือ เด้ออ้าย ฮ่าๆๆ มีกะแต่ ลอเลือกับซอซ้าง เอ!!!!!!!!!! ว่าแต่ทำไมภาษาออสซี่มันถึงได้แนว อ๊อดไข่ปลากะด้อกะเดี้ย อ้อ เวลาจะบอกว่ากะด้อกะเดี้ย ถ้าเป็นคนแถวเลยกับขอนแก่นเขาบอกว่า มันคักมันแก่นแท้น้อหล่า แล้วกะออสซี่แถวไหนกันน้อมีคำว่าเอื้อยนำเด้ เห็นแต่ม่องบ้านโพนเพิ่นเว้าเอ้ย บ่มีเอื้อยจั๊กเทื่อ ฮาฮา แซวแล้วก็หนี เห็นภาษาอีสานแล้วคิดถึงหลานสาว เวลาโทรมาแต่ละทีวู้ยปวดหัว อีนางเล่นเว้าอีสานปนเหนือผสมกลาง ผู้น้านั่นเป็นตาวินเมิดเด้ จากคุณ : sugarhut - [ 30 ส.ค. 51 15:10:06 ]

ความคิดเห็นที่ 25 sugarhut ....ที่แท้ก็คนบ้านเฮานี่เอง หมู่เฮาคนซาวออสซี่   ฮิ๊ววววววววววว จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 30 ส.ค. 51 22:12:32 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ้อ    แวะมากดให้ เพิ่งรู้ว่า หัวใจนี่ไว้กดแบบนี้นี่เอง มาแก้ข่าว บ่แม่นซาวออสซี่เด้ค่ะ อยู่บนออสซี่นิดหนึ่ง แต่เผอิญพี่สาวไปอยู่ม่องออสซี่ สีน้ำน้อยก็เลยกลายเป็นหม่ำจิ้มแจ่ว จากคุณ : sugarhut - [ 31 ส.ค. 51 10:38:54 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ซาวด์แทร็คกันใหญ่เล้ย อิจฉา ฮึ่ม จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 31 ส.ค. 51 11:23:22 ]

ความคิดเห็นที่ 28 มาเยี่ยมน้องพระนายเด้อจ้า พี่ทาอ่านนิยายหมอลำซึ่งอยู่นะน้องหล่า สิเบิ่งว่าน้องใบตองจะเป็นจังได๋ อยากอ่านฉากมีคนลำหมอลำซิ่งแทน้อ บ่ฮู้ว่าน้องชายคนหล่อสิเขียนให้ได้อ่านอยู่บ่ จังได๋ก็อย่าลืมเอามาโพสต์ไว ๆ เด้อหล่า คนทาอ่านหลายคน จากคุณ : roslita - [ 2 ก.ย. 51 10:44:02 ]

ความคิดเห็นที่ 29 น้องหล้า สิฟ้าว เขียนให้ ฟ้าวๆ เด้อ เอื้อยเอื้อย ยามเอื้อยอยาก อ่าน ฉากหมอลำหมู่ ลำกลอน ลำสอย น้องหล้า ก่ะ สิฟ้าวหย่าวให้ บ่ ต้อง คึดหลายเด้อ เฮ็ดเวียกของตัวเองแล่วๆ จะเขียนทันที สอย สอย สอย  ผู้สาวซำน้อยบ่อฮู้จักนิยาย ผู้ได๋ บ่ อ่านนิยาย ผู้นั่นบ่ได้มีคนมัก(นี่ก่ะสอย) แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 51 12:59:37 จากคุณ : น้องหล้า (คุณพระนายไวยวงศา) - [ 2 ก.ย. 51 12:57:23 ]