การหยุดนิ่งของชายหนุ่มคนหนึ่ง
เป็นเรื่องแปลกที่โลกของเราหมุนไปทุกวัน มีผู้คนมากมายผ่านเข้ามาในชีวิตของเราแล้วก็ผ่านไป บางคนอยู่กับเรามานานเกือบทั้งชีวิต แต่แล้ววันหนึ่งก็มีบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ได้คาดคิดได้มาพรากคนเหล่านั้นไปจากเรา บางคนผ่านเข้ามาเพื่อแต่งแต้มสีสันให้แก่ชีวิตเพียงชั่วยามแล้วจากไป โลกหมุนเร็วเท่าเดิมทุกๆวัน แต่ชีวิตของคนเราดูจะหมุนเร็วกว่าโลกเสียอีก ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่รู้สึกว่าเวลาในแต่ละวันช่างผ่านไปเร็วเสียเหลือเกิน 24 ชั่วโมงไม่เพียงพอต่อการใช้ชีวิตของฉันเลย เพียงหลับตาลงในเวลาสั้นๆ เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกทีก็เป็นเช้าวันใหม่เสียแล้ว
ในชีวิตของฉัน เรียกได้ว่าเป็นชีวิตที่วุ่นวายสับสน ฉันทำงานเช้าจรดเย็นอย่างไม่คิดถึงคำว่าเหน็ดเหนื่อย เพราะเมื่อทำงานก็มีเงินใช้ สำหรับฉันแล้วหากอยู่อย่างสบาย ไม่ทำงานก็ไม่มีเงิน ยอมลำบากเสียต้อนนี้แล้วสบายในวันหน้าดีกว่า ดังนั้นฉันจึงหายใจเข้าออกเป็นคำว่า งาน งาน งาน และ งาน ที่สำคัญ ฉันไม่มีแฟน เพราะไม่มีเวลาว่างแม้แต่วินาทีเดียวที่จะมาคิดเรื่องความรัก และบ่อยครั้งที่ฉันมองว่าความรักของหนุ่มสาวเป็นเพียงเรื่องไร้สาระที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปเมื่อเราได้สัมผัสความสวยงามหอมหวานของมันจนถึงขีดสุดเราก็จะเบื่อและปล่อยความรักให้หลุดลอยไปเหมือนลูกโป่งสีสันต์สวยงามที่สมัยเราเป็นเด็กชอบเล่นหนักหนาเวลาไปเดินเล่น พอเราเบื่อเราก็ปล่อยมันให้ล่องลอยไปในอากาศสู่ความเป็นอิสระบนฟากฟ้าอันกว้างใหญ่ ทั้งๆที่ลูกโป่งยังไม่แตก สียังไม่ตก แต่เราก็เลือกจะปล่อยมันไปดีกว่าเก็บมันไว้ในกำมือที่ไม่ต้องการมันอีกต่อไป
จากนิยามความรักอันไม่โรแมนติกเอาเสียเลยของฉัน ทำให้ในชีวิตยังไม่เคยมีความรักกับชายใดจริงจังซักที แต่ฉันมีเรื่องราวของชายหนุ่มคนหนึ่ง เขาเป็นคนที่หยุดอยู่กับที่ รอคอยบางสิ่งที่ไม่หยุดอยู่กับเขาเสียที เขาไม่เคยคิดที่จะคว้าสิ่งๆนั้นไว้ แต่เขาจะหยุดรอ รอวันที่สิ่งๆนั้นมาหยุดตรงที่เขาเอง
ชายหนุ่มคนนี้เป็นผู้ชายคนแรกที่กล้าเดินเข้ามาบอกรักฉัน เขาเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร มีเพื่อนน้อย และทำอะไรทำจริง ฉันไม่ได้รักเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ฉันไม่ชอบผู้ชายที่เงียบจนเกินไปเช่นเขา แต่เมื่อได้คุยกับเขาฉันจึงรู้ว่าเขาเป็นคนอารมณ์ดีมาก เขามักมีเรื่องสนุกๆมาเล่าให้ฉันฟังเสมอ อยู่กับเขาก็มีความสุขดีนะ ฉันคิดเช่นนั้น แต่ฉันก็คิดต่อไปอีกว่าแล้วทำไมเราต้องอยู่กับเขา เป็นคนรักของเขา เพียงแค่พูดคุยกันไม่กี่นาทีเท่านั้น มันก็ทำให้ฉันยิ้มได้ หัวเราะได้ ไม่เห็นต้องเอาตัวเองไปผูกติดกับเขาตลอดไปเลย บางทีการเอาตัวเองไปผูกติดกับใครซักคนที่เราชอบอาจทำให้ความรู้สึกดีๆเหล่านั้นจืดจางไปก็ได้ การเว้นช่องว่างของความสัมพันธ์เอาไว้เพียงเล็กน้อยเช่นนี้น่าจะเป็นสิ่งที่ดีกว่า
เรามักจะนั่งคุยกันในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง บนม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่อันร่มรื่นของ สวนสาธารณะแห่งนี้ มีผู้คนมากมายมาวิ่งออกกำลังกายรับอากาศบริสุทธิในยามเช้า
วันหนึ่งขณะที่เรากำลังเดินเล่นด้วยกันในสวนสาธารณะเขาถามฉันว่า ใครที่คุณอยู่ด้วยแล้วมีความสุขที่สุดในชีวิต
ตอนฉันเป็นเด็กพ่อแม่คือคนที่ฉันอยู่ด้วยแล้วมีความสุขมากที่สุด แต่พอบางสิ่งอันแสนโหดร้ายพรากท่านไปจากฉัน เพื่อนจึงกลายเป็นคนที่ฉันอยู่ด้วยแล้วมีความสุขที่สุด ตอนนี้เพื่อนรักของฉันแต่งงานมีครอบครัวกันไปหมดแล้ว จึงเป็นคุณที่ฉันอยู่ด้วยแล้วมีความสุขที่สุดฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆอันกลั่นจากความรู้สึกส่วนลึกที่สุดในใจของฉัน
แล้วคุณอยากอยู่กับผมตลอดไปไหม
อือ ฉันอยากอยู่กับคุณแบบนี้ แบบที่ไม่ต้องมีการผูกมัด เจอกัน คุยกัน ยิ้มแล้วหัวเราะด้วยกัน มันทำให้ฉันมีความสุขมาก
คุณไม่อยากแต่งงานกับผมหรือ
การผูกมัดกับใครซักคนจะทำให้ความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้กันค่อยๆหมดไป เหมือนสิ่งของที่อยู่กับเรานานๆเราก็จะเบื่อมัน ฉันไม่อยากเบื่อคุณ เพราะฉะนั้นฉันจึงอยากเว้นช่องว่างระหว่างเราไว้บ้าง
แต่คุณไม่คิดหรอกหรือว่าสิ่งที่อยู่กับเรานานๆ จะทำให้เรายิ่งผูกพันกับมันและรักมันมากขึ้น
คงไม่มีความรักแบบที่คุณพูดอยู่บนโลกที่หมุนเร็วแบบนี้หรอกนะ
เมื่อฉันกล่าวประโยคนี้กับเขา เขานิ่งเงียบไปขณะหนึ่งและในที่สุดก็หันมายิ้มให้ฉัน เขาชวนฉันไปดื่มกาแฟ
......เวลาผ่านไปทุกวัน.....
ฉันและเขายังคงนั่งคุยกันเสมอ ณ ที่แห่งนั้น
เมื่อฉันอยู่กับเขา ฉันมีความสุขมาก รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะเก่าๆที่ฉันคิดถึงกลับมาสู่ตัวฉันอีกครั้ง เนิ่นนานเหลือเกินที่ไม่ได้มีรอยยิ้มอันเปี่ยมสุขแต้มระเรื่ออยู่บนใบหน้าหมดจดนี้ เขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนย้อนกลับไปสู่วันวานในวัยเด็กที่ได้เล่นสนุกกับเพื่อนๆ และกลับมาเล่าวีรกรรมแสบๆให้พ่อแม่ฟังจนขำกลิ้งกันเป็นแถว โลกในวัยเด็กของฉันหมุนช้ากว่าโลกในวันนี้มากนัก
และแล้ววันหนึ่งฉันก็ต้องจากเขาไปยังที่แสนไกล คงอีกนานแสนนานกว่าที่ฉันจะได้กลับมาเจอเขา พูดคุยกัน หัวเราะ และมอบความรู้สึกดีๆให้กัน ณ ที่แห่งนี้อีกครั้ง
เขาจะคิดถึงฉันบ้างไหม เขาจะรู้สึกเสียใจไหมที่ฉันต้องจากเขาไป แล้วเขาจะเหงาหรือเปล่า อยากอ่านใจเขาได้เหลือเกิน อันที่จริงเราไม่จำเป็นต้องจากเขามาถึงอีกซีกโลกหนึ่งก็ได้แต่ฉันเลือกงาน ฉันจึงต้องทนเหงาแบบนี้ แต่ต่อไปคงจะชิน
ฤดูหนาวกำลังจะมาเยือน ปีนี้อากาศหนาวจับใจ หิมะตกหนัก ซีกโลกนี้ช่างแตกต่างจากซีกโลกที่ฉันเคยอยู่ คนที่นี่เขาทนความหนาวเหน็บนี้ได้อย่างไรกัน ปากฉันแห้งจัดจนมีเลือดซิบๆไหลออกมา
ฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้หลากสีกำลังบานสะพรั่ง ธรรมชาติที่นี่สวยงามแปลกตา ฉันจึงเก็บดอกไม้บางดอกมาทับไว้ในสมุดเป็นที่ระลึก
ฤดูร้อน นี่หรือเรียกว่าฤดูร้อน สายลมเย็นเพิ่งพัดผ่านฉันไปเมื่อกี้นี้เอง
ฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้กำลังผลัดใบจากสีเขียวเป็นสีแดง เหลือง ส้ม เป็นฤดูที่สวยที่สุดเลยก็ว่าได้
หน้าหนาวกลับมาอีกครั้ง ฉันหนาวเกินกว่าจะทนอยู่ต่อไป
ฉันจึงกลับบ้าน
และยังพบเขานั่งอยู่ตรงนั้น ที่เก่า เวลาเก่า วันเก่าๆหวนย้อนกลับมาให้ฉันได้ระลึกถึงอีกครั้ง ตลอดระยะเวลาที่อยู่ ณ อีกซีกโลกหนึ่งฉันได้ปล่อยลูกโป่งอีกลูกสู่ความอิสระบนฟากฟ้า
.
เขาหันมายิ้มให้ฉัน รอยยิ้มนั้นยังไม่เปลี่ยนไปซักนิด เต็มไปด้วยความอบอุ่นเจือความสดใสที่ซ่อนอยู่ภายใต้ลักยิ้มนั้น
ฉันยิ้มตอบ นานแสนนานที่เราไม่ได้เจอกัน และยิ้มให้กันอย่างนี้
เขายังคงรอฉันอยู่ ณ ที่นั้น ส่วนฉันเลือกที่จะปล่อยเขาออกไปจากใจของฉัน และเผชิญหน้ากับโลกแห่งความจริง
บนโลกอันวุ่นวายสับสนยังมีคนที่อยู่ภายใต้อำนาจของความรักถึงเพียงนี้เชียวหรือ สำหรับฉันรักแท้ของหนุ่มสาวหายากเหลือเกินบนดาวดวงนี้ สับสน แออัด บีบและตึงเครียด
เขายังคงหยุดอยู่ที่เก่ารอคอยสิ่งๆนั้นต่อไป แต่โลกหมุนไปทุกวัน ฉันเลือกที่จะหมุนตามโลก และบางทีหมุนเร็วกว่าโลก คนแบบเขา คนที่หยุดนิ่งอยู่กับที่จะมีอีกไหมบนโลกที่หมุนเร็วเช่นนี้
จบแล้วค่ะ อ่านแล้ววิจารณ์ด้วยนะค่ะ ได้โปรด อยากรู้ข้อดีข้อเสียค่ะ ยังมือใหม่อยู่ ขอบคุณมากค่ะ
จากคุณ :
naive
- [
29 ส.ค. 51 13:41:05
A:125.27.213.242 X: TicketID:059545
]
การหยุดนิ่งของชายหนุ่มคนหนึ่ง <มาช่วยอ่านและวิจารณ์กันเยอะๆนะค่ะ>
ย่อหน้าที่ 1 (เกี่ยวกับการเกริ่นนำ)
โดยรวมถือว่าดีมากๆเลยครับ..เอาใจสู้นะครับหากมีโอกาสออมสินขออนุญาตอ่านงานเขียนของพี่อีกนะครับ..เปนกำลังใจให้เลย...เอาไปเลย 8 คะแนนเต็ม10
