ความคิดเห็นที่ 1 ***นอกเรื่องนิด...ไอ้เจ้าหัวใจข้างบนนี่มันเล่นอย่างไรหว่า???*** 22. มิตรเหนือพิภพ (ครึ่งแรก) จนบัดนี้รามิตก็ยังรู้สึกแปลกใจตนเองไม่หายที่ยอมรับอย่างสงบว่าเขาเป็นบุรุษเมธ ที่อาจมีชีวิตอยู่อีกเพียงสามวันเท่านั้น ไม่สิ...สี่ต่างหาก เด็กหนุ่มนอนหนุนแขนข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างกำลังยกขึ้นเพื่อดูร่องรอยของมังกรทมิฬบางส่วนที่โผล่พ้นข้อแขนขึ้นมา รอยตรานั้นบางคราเลือนบางคราก็ชัดเจน สุดท้ายเขาเลิกมองและพยายามหลับเอาแรง ก่อนจะพบว่ามันไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย... ที่สุดรามิตเลิกบังคับตนเอง เขาสลัดผ้าห่มออก เสลุกนั่งบนที่นอน เขาไม่ได้กังวลเรื่องที่เขาเป็นบุรุษเมธที่ต้องตัดสินชะตากับอดีตแม่ทัพฝ่ายมารที่ร้ายกาจที่สุด แต่เขากำลังห่วงเรื่องอื่น...การสนทนาครั้งสุดท้ายระหว่างเขากับทิวากาลยังวนเวียนอยู่ในโสตประสาท “ฤทธิ์คำสาปของบุรุษเมธมิได้มีเพียงเท่านี้...ก่อนจะข้ามไปสู่ทวารชั้นสุดท้าย หรือที่ตั้งของวังใต้ดิน เจ้าอาจต้องสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุด” รามิตพยายามนึกถึงของมีค่ามากที่สุดที่เขามีอยู่ “ตราจันทรคราสครึ่งเดียวนี่หรือขอรับ” รามิตยื่นมือรับตราแห่งตระกูลตะวันตกครึ่งเสี้ยว แต่ทิวากาลบอกว่าไม่ใช่ “ของสำคัญของคนเราไม่ใช่เงินตราของสิ่งล้ำค่าที่จับต้องได้...รามิตสิ่งสำคัญที่สุดของเจ้าอาจเป็นคน...และจะเป็นอย่างไรถ้าคนๆ นั้น หายไปหรือโดนทำร้ายให้เจ็บปวด” “ไม่มีใครอยากฆ่าตัวตายด้วยการลอบทำร้ายนายท่านหรอกขอรับ” รามิตเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเจือหัวเราะ แต่ทิวากาลไม่ตลกด้วย “ข้าไม่ได้หมายถึงอาการบาดเจ็บทางร่างกาย...ตอนนี้วิษณุวัติกำลังถูกดึงเข้ามาในฤทธิ์คำสาปโดยไม่รู้ตัว ซึ่งหากเป็นช่วงเวลาปกติอาจจะทำร้ายเขาไม่ได้แม้แต่น้อยนิด แต่ไม่ใช่ตอนนี้” ทิวากาลหยุดพูดแล้วไอออกมาเป็นชุด ก่อนจะกล่าวต่อ “นายท่านของเจ้ายิ่งร้ายมากเท่าใด แม่ทัพรัตติกาลในยุคโบราณย่อมไม่น้อยกว่า...คำสาปของเขาก็เช่นกัน” เด็กหนุ่มขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทิวากาลจึงตบไหล่เขาเบาๆ “ไม่ต้องห่วง แม้สุขภาพข้าไม่ค่อยดี แต่ข้าจะหาทางช่วยเจ้าจนถึงที่สุด” รามิตอยากจะบอกว่าสิ่งที่เขาพะวงอยู่ไม่ใช่ความปลอดภัยของตนเอง เขาเงยหน้าขึ้นถามตรงๆ “ท่านทิวากาลขอรับ ข้าอยากจะถามท่านสักข้อ” เทพตะวันออกเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างสงสัย แต่เขาก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา คล้ายกำลังรอคำถามของอีกฝ่ายเช่นกัน “เมื่อครู่ท่านบอกว่ามาลาไม่ยอมรับท่านเนื่องจากความผิดในอดีต หากท่านไม่ว่ากระไรข้าขอเสียมารยาทถามไถ่ท่านถึงสาเหตุการลงทัณฑ์” ทันใดนั้นมือของทิวากาลถึงกับชะงักงัน เขาจงใจหลบสายตาและไม่ตอบคำถาม “เราลงไปข้างล่างเถิด วันนี้มาลาคงไม่ให้เราออกจากปราสาทแน่ ข้าชักหิวแล้วล่ะ” เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนี้ รามิตจึงมีมารยาทเกินกว่าจะรบเร้าเอาความจริง เขาเก็บข้าวของที่กองอยู่บนโต๊ะ ส่วนทิวากาลเอื้อมมือจับไม้เท้าเพื่อพยุงร่างลุกจากเก้าอี้ จากนั้นทั้งสองก็ไม่ได้สนทนาเรื่องนี้กันอีกเลย จากคุณ : run saya - [ 31 ส.ค. 51 00:28:07 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รามิตถอนหายใจยาว ลืมตาในความมืด และยอมรับว่าแม้จะไม่มีคำสาปหนังมังกร เขาก็แทบเอาตัวไม่รอดจากบทลงโทษของแดนตะวันตกอยู่แล้ว เด็กหนุ่มใช้มือควานหารองเท้าใต้เตียงก่อนจะหยิบเสื้อแล้วเดินออกไปเบื้องนอก ตอนนี้ข้าห่วงก็แต่จะไม่มีใครสามารถกลับไปเล่าเรื่องจริงแก่นายท่านได้... ปราสาทแห่งบาดาลขณะนี้ดูราวกับอยู่ในค่ำคืน เพราะแสงผลึกในเมืองกำลังอ่อนลงคล้ายบ่งบอกว่าในตอนนี้อยู่ในช่วงราตรีกาล ทะเลมรณะสีขาวจึงค่อนข้างรางเลือน ทำให้ดูไม่ค่อยน่ากลัวเช่นเคย นานๆ ครั้งเขาก็จะเห็นเกล็ดงูของมาลาที่ตกอยู่ตามรายทางสะท้อนแสงขึ้นมา ในขณะที่เขากำลังชักเท้ากลับ พลันหางตาเพิ่งสังเกตว่ามีคนๆ หนึ่งนั่งอยู่ริมระเบียงด้านนอก มัสลินหันมาทางรามิตเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเด็กหนุ่มเดินออกมาจากซุ้มทางออก เด็กสาวยิ้มให้เขา ดูเธอมีความสุขมากกว่าเดิม เพราะอย่างน้อยเธอก็ได้พบกับนายท่านของเธอแล้ว “นอนไม่หลับเหมือนกันหรือรามิต?” “ฮื่อ...” รามิตรับคำง่ายๆ “เป็นห่วงที่เราจะออกไปไม่ได้หรือ? อย่าห่วงเลยเพราะข้าคิดว่าเจ้าน่ะเก่งมากๆ หากข้ามาคนเดียวคงไม่ได้มาถึงที่นี่แล้วก็พบนายท่านได้หรอก” รามิตรู้สึกว่าทั้งใบหน้าร้อนผ่าว นึกขอบคุณว่าบัดนี้แสงในทวารชั้นเจ็ดค่อนข้างน้อย “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ข้าก็ทำเท่าที่สามารถทำได้เท่านั้น” “ข้าจะบอกให้ว่าเจ้าน่ะเก่งกว่าท่านหัสรังสีตั้งหลายเท่า เขาน่ะเกือบทำเสียเรื่องทุกที” รามิตทำตาปริบๆ นึกขึ้นได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินมัสลินพูดถึงคนอื่น นอกเหนือไปจากทิวากาล “ตั้งแต่เด็กแล้วข้าน่ะอิจฉาพวกเจ้าจะตาย” “คนอย่างข้าเนี่ยนะ?” รามิตถามซ้ำคล้ายไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “ใช่...พวกเจ้ามีอิสระ อยากทำอะไรก็ได้ แต่ในขณะที่ข้า...” สายตาของมัสลินทอดยาวไปไกล “หากไม่ได้นายท่านช่วยเหลือแล้ว ข้าเองป่านนี้ก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไรบ้าง” “เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ? เจ้ามาอยู่กับท่านทิวากาลได้อย่างไร?” รามิตถาม ความจริงแล้วเขาไม่ใช่ผู้ที่ชอบซอกแซกถามเรื่องส่วนตัวผู้อื่น แต่กับเด็กสาวตรงหน้าดูเหมือนเขาสามารถกล่าวถามโดยไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ อาจเป็นเพราะมัสลินอยู่ในสถานะข้ารับใช้แบบเดียวกับเขา และเธอเองไม่ได้สร้างเกราะหนาแบบที่เจอกันในช่วงแรกๆ มัสลินก็รู้แล้วว่าเธอวางใจรามิตได้ กับหัสรังสีเสียอีกที่แม้เธอจะเคยพบกันหลายครั้ง แต่ก็ยังรู้สึกว่าไว้วางใจไม่ได้อยู่ดี ดังนั้นเธอจึงประหลาดใจว่าเหตุใด สาวกแห่งแดนดำที่ขึ้นชื่อนักหนาในเรื่องเล่ห์กลและความร้ายกาจ แต่เมื่อเทียบกับทายาทแห่งสุริยันแล้ว เธอกลับรู้สึกว่ารามิตผู้นี้คล้ายให้ความมั่นคงและอบอุ่นกว่าว่าที่จ้าวแดนตะวันออกสูงศักดิ์เสียอีก “พ่อแม่ข้าตายตั้งแต่ข้ายังเล็ก ข้าจำอะไรไม่ได้นักหรอก นายท่านเป็นคนเลี้ยงข้ามา เขาบอกว่าข้าน่าจะเป็นเทพเวชรักษ์เหมือนพ่อแม่ข้า แต่ใครจะรู้...” “เจ้าเก่งนะ” รามิตยืนยัน พลางชูข้อมือของตนขึ้นมา “เมื่อคราวที่ท่านทิวากาลทำแผลให้ข้าใหม่ยังชมเปาะเลยว่าเจ้าเป็นเทพเวชรักษ์ที่ดีแน่” จากคุณ : run saya - [ 31 ส.ค. 51 00:30:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “จริงหรือ?” เธอดีใจจริงๆ กระโดดขึ้นลงคล้ายเด็กๆ “ถ้าเช่นนั้นข้ากลับไปทบทวนตำราที่ห้องดีกว่า ที่นี่ดีนะพอนึกถึงอะไรขึ้นมาสิ่งนั้นก็ปรากฏขึ้นจริงๆ ข้าไม่เคยเห็นหิ้งหนังสือที่ไหนเต็มไปด้วยตำราเวชศาสตร์อย่างนี้มาก่อนเลย” รามิตอยากจะบอกว่านั่นคืออิทธิฤทธิ์ของมาลาที่ควบคุมปราสาทอยู่ต่างหาก หากเขาก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา แต่แล้วในขณะที่เขากำลังจะหันหลังกลับ คล้ายเพิ่งนึกถึงสิ่งหนึ่งขึ้นมา “มัสลิน...ข้ามีเรื่องวานเจ้า” เด็กสาวหันมา ซ้ำยังเผื่อแผ่รอยยิ้มมาให้เขาด้วย “มีอะไรหรือ?” เขาก้าวเท้าเข้ามาหาแล้วยื่นมือข้างหนึ่งออกมา มัสลินมองด้วยสายตาประหลาดใจ เมื่อเห็นรามิตพลิกข้อมือหงายขึ้นกลับปรากฏโลหะกลมราวกับเสกขึ้นจากอากาศ มันเป็นตราครึ่งเสี้ยวของสัญลักษณ์บางอย่าง มีอัญมณีสีแดงและดำฝังอยู่ในตราโลหะนั้น “ข้าอยากให้เจ้าเก็บเอาไว้...เผื่อว่า ข้าอาจจะไม่ได้กลับมา” เธอทำหน้าไม่เข้าใจ “พูดอะไรน่ะรามิต? เจ้าจะไปไหนหรือ?” รามิตยิ้มไม่ตอบคำถาม “ข้าพูดเผื่อไว้เท่านั้น...ซึ่งถ้าเป็นเช่นนั้นจริงข้าวานเจ้าเอามันไปให้ท่านจอมเทพและเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่ให้ท่านฟัง” “เจ้าทำเองก็ได้นี่รามิต” สาวกดำแห่งปราสาทตะวันตกไม่ตอบเธออีกครั้ง เขาก้าวถอยหลังกลับหายลับไปในมุมมืดของอาคาร รามิตได้ตัดสินใจแล้ว เขาจะเดินทางเข้าตำหนักฟองสมุทรเพียงลำพัง ***** ในขณะเดียวกันเหนือขึ้นไปบนพื้นดิน ณ คฤหาสถ์ส่วนตัวของตระกูลเทพมังกร ที่ตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือบนเกาะมายาเล วาริชกำลังร่วมดื่มกับเทพมังกรอีกหลายคนในห้องรับรอง ท่าทางของจ้าวมังกรดูคล้ายไม่ใคร่อาทรร้อนใจนักกับสิ่งที่ตนได้อาจหาญกระทำลงไป เสียงสรวลเสเฮฮาของงานเลี้ยงอาหารค่ำดังเล็ดลอดออกมาถึงสนามภายนอก “ทีนี้เราก็หมดห่วงเรื่องมังกรทมิฬ  นี่ใยมิใช่เพราะแผนการของท่านหรือ? ท่านพี่วาริช” คนพูดเป็นหญิงวัยกลางคน ค่อนข้างท้วม เธอแต่งกายในชุดหรูหรา และประดับไปด้วยเพชรนิลจินดา เฉกเช่นเดียวกันผู้อื่นในห้องโถง วาริชน้อมรับคำชมโดยไม่อ้อมค้อม “ซ้ำยังมีโอกาสสั่งสอนเจ้าเทพตะวันตกแสนจองหองว่าต่อไปอย่าได้มายุ่มย่ามกับมายาเล” พอเธอว่าจบ มีคนหลายคนในห้องร่วมหัวเราะ จากคุณ : run saya - [ 31 ส.ค. 51 00:35:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “และเราจะยกท่านหัสรังสีเป็นจ้าวสมุทรครองมรกตคทา คราวนี้บุราทิศก็จะมีแต่สุริยวงศ์และเทพมังกร เราก็จะได้ไล่เทพผู้นอกคอกออกจากบัลลังก์ทองและยกนายของท่านสู่จ้าวศิลาลัย ท่านเห็นว่าดีไหมท่านภากร?” วาริชหันไปทางชายวัยกลางคนผู้หนึ่งซึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ดวงตาของเขาเสมองไปยังสวนด้านนอกตลอดเวลา คล้ายกำลังขบคิดอะไรบางอย่าง หากทว่าเมื่อเจ้าตัวได้ยินคำถามโดยตรงจึงผินหน้ากลับมา หัวหน้าขุนนางแห่งวังตะวันออกยกชาร้อนขึ้นจิบช้าๆ ก่อนจะตอบด้วยวาจาสุภาพ “ถึงอย่างไรข้าก็ไม่เห็นด้วยกับแผนการนี้” เขาประกาศ แม้ภากรเป็นเทพตะวันออกร่างเล็กซ้ำยังไม่มีเวทพลังมหาศาลเหมือนคนอื่นๆในตระกูล หากทว่าด้วยสติปัญญาอันเลิศล้ำ และการครองเขตป่าหิมพานต์ตะวันออกทำให้ชายวัยกลางคนผู้นี้กลับมีอิทธิพลอย่างยิ่งในวงการขุนนางชั้นสูง และทำให้เขาเป็นที่เกรงอกเกรงใจนัก เมื่อสมัยทรงกลดเข้ารับตำแหน่งรักษาการณ์แทนจอมเทพ ก็ได้ขุนนางมือฉกาจผู้นี้คอยหนุนหลัง “แต่ท่านหัสรังสีเห็นด้วยกับข้า” วาริชกล่าวแย้ง แต่เมื่อยังคงเห็นสีหน้าไม่พอใจของขุนนางใหญ่แห่งสุริยวงศ์เขาจึงว่าสำทับขึ้นอีก “ท่านไม่ต้องกังวลไป แม้ท่านหัสรังสีจะเพลี่ยงพล้ำตกไปสู่บาดาล แต่ขอให้ท่านวางใจ...” เขาหยุดนิดหนึ่งก่อนจะกล่าวต่อ “สายลับของข้าที่ส่งตามลงไป จะให้ความคุ้มครองต่อนายของท่านได้แน่นอน ทางที่ดีตอนนี้...” ข้าหลวงใหญ่เสหยิบจอกสุราส่งให้ภากรแทนที่จะเป็นชา “ท่านควรฉลองเป็นการล่วงหน้า เพราะไม่ว่าผลแพ้ชนะในวังใต้ดินจะเป็นอย่างไร เจ้าสาวกดำแสนโอหังคนนั้นจะไม่มีกลับขึ้นมาอย่างเด็ดขาด ทีนี้ล่ะ...อา...ข้าละ อยากเห็นหน้าท่านจอมเทพรัตติกาลของเราที่แสนเย็นชาผู้นั้นเสียจริง ฮ่า ฮ่า ฮ่า...” ขณะที่คนในห้องต่างระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกัน สายตาของข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเลสังเกตว่ามีจัณฑบาทตนหนึ่งมายืนทำลับๆ ล่อๆ อยู่ตรงข้างประตูคล้ายอยากจะบอกข้อความบางอย่างกับเจ้านายแต่เห็นว่าไม่สะดวกที่จะเข้ามาปรากฏกายท่ามกลางผู้คนมากมายแม้มันจะคลุมร่างเดียรัจฉานด้วยชุดคลุมสีเขียวหม่นแล้วก็ตาม ดังนั้นวาริชจึงเสลุกขึ้นยืนกล่าวขออนุญาตกับแขกในงานจึงค่อยเดินเลี่ยงไปทางที่ข้ารับใช้ต่างเผ่าพันธุ์ยืนรออยู่ “ตามข้าไปที่ห้องอ้างอิง” เทพมังกรสั่งสั้นๆ แล้วจึงออกเดินนำ สีหน้าของชายมากอาวุโสเคร่งเครียดขึ้นมาในทันใด หอสมุดประจำตระกูลเทพมังกรตั้งอยู่ทางปีกซ้ายแยกออกจากอาคารหลัก ดังนั้นจึงเป็นเวลานานพอสมควรที่คนทั้งสองจะเดินมาถึงห้องอ้างอิงที่อยู่ลึกเข้าไปในหอสมุดกลาง ห้องอ้างอิงเป็นห้องทรงแปดเหลี่ยม สองด้านเว้นเอาไว้เป็นช่องผ่านเข้าออก ส่วนด้านที่เหลืออัดแน่นไปด้วยหนังสือหุ้มสันและระบุหมวดหมู่ด้วยดิ้นทอง ทั้งห้องสว่างไสวจากแสงเทียนบนโคมระย้าที่ห้อยลงมาจากเพดานสูง ร่างของผู้นำตระกูลเทพมังกรทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่ง “ว่าไง? ไปถึงไหนแล้ว? ทำไมถึงช้าขนาดนี้” เขาดุ จัณฑบาทตนนั้นใช้มือที่เป็นพังพืดขยับผ้าคลุมเล็กน้อยเพื่อหยิบสาร ในช่วงจังหวะนั้นจึงเห็นว่ามันคือจัณฑบาทพันธุ์นักล่า แท้จริงแล้วคือ อุรุ นั่นเอง วาริชเอื้อมมือหยิบสารลับที่ม้วนมาในไม้ท่อน หากยังไม่ทันที่เทพมังกรจะคลี่สารออกอ่านเนื้อความภายใน ทันใดบังเกิดเสียงดังเปรี้ยง จนทั้งหอสมุดสั่นสะเทือน ประตูทางเข้าทั้งสองทางรวมทั้งผนังที่เต็มไปด้วยหนังสือทั้งแถบถูกทำลายจนมันมีสภาพไม่ผิดกับกระดาษบาง แรงอัดระเบิดทำให้ร่างของอุรุและข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเลล้มกลิ้งล้มหงาย ฝุ่นคลุ้งกระจายเต็มห้อง ท่ามกลางฝุ่นหนานี้เองปรากฏเงาร่างของคนๆ หนึ่ง วาริชผลักกองหนังสือที่ทับตนเองอยู่ขณะที่พยายามยันกายขึ้นมา น่าแปลกนักที่อุรุผู้กล้าหาญรีบคลานไปหลบอยู่ใต้โต๊ะด้วยความหวาดกลัวและคู้ตัวอยู่เช่นนั้น ส่วนเทพมังกรไอแค่กๆ แล้วเขม้นมองผ่ากลุ่มควันไปยังผู้บุกรุก “โอ้โห...เจ้าลูกดำของท่านนี่ดีจริง แค่ลูกเดียวก็แยกชิ้นส่วนกำแพงได้เป็นแถบแบบนี้ ต่อไปเห็นทีเทพนักรบคงต้องตกงานแน่” น้ำเสียงสดใสช่างสวนทางกับประโยคที่พูด ***** คุยท้ายบท : ตอนนี้พระเอกเราอาจได้วงค้อนขวับจากนักอ่านสาวๆ ในโทษฐานสองใจ...รึเปล่า? แต่ก็ยังดีกว่าให้อีตารังสีใช่ไหม...เอิ๊ก!  ส่วนสาวน้อยหมัดเท้าหนักอย่างเจ๊บุษบรรณกลับมาแล้วค่ะ ตอนหน้ามีอีกเต็มๆ ใครแอบลุ้นน้องเขาอยู่ ห้ามหลาดนะคะ จากคุณ : run saya - [ 31 ส.ค. 51 00:40:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นึกว่าป่วย เพราะหายไป 1 วิก ไม่เป็นไร ก้ ดีแล้ว ครับ ห่วงอ่ะ กลัวไม่ได้ อ่านต่อ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 31 ส.ค. 51 09:44:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 นึกว่าจะลืมน้องบุษของเราซะแล้ว จากคุณ : Hexi - [ 2 ก.ย. 51 02:12:35 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เริ่มเข้าแก๊ปแล้ว .. แต่ยังเก็บข้อมูลต่อ ไอ้หัวใจเนี่ย เขาเอาไว้จิ้มให้คะแนนกันค่ะ ลองอ่านตรง My pantip กรอบด้านซ้ายมือ ตรงคะแนนสมาชิกนะคะ มีวิธีใช้ให้คลิกอ่านอีกที :) จากคุณ : scottie - [ 2 ก.ย. 51 21:18:26 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ๋อ...เข้าใจล่ะ... ขอบคุณค่ะ...เย้...เย้...มีชื่อโผล่ด้วย ฝากคุณชัดเจนเข้ามาให้ความเห็นอีกทีสิคะ ก็เค้าอยากให้อ่ะ....จาเล่น...จาเล่น... แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 51 22:34:38 จากคุณ : run saya - [ 2 ก.ย. 51 22:31:29 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กดคะแนน ให้แล้วนะคับ.............   หมายเลข 3  น้อยกว่านี้ได้ไง  ให้ใครทั้งทีต้องให้หมดหัวใจ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 5 ก.ย. 51 19:37:31 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านแล้วครับ และ จาก ....รามิตทำตาปริบๆ นึกขึ้นได้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินมัสลินพูดถึงคนอื่น นอกเหนือไปจากทิวากาล นี่วิเคราะห์ตามหลักจิตวิทยา แสดงว่ามัสลินเริ่มสนใจหัสรังสีแล้วล่ะ ไม่มากก็น้อย หรืออาจไม่รู้ตัวรู้ใจตัวเอง ฮ่ะๆๆๆ จะว่าไปสองคนนี่ดูก๊อกแก๊กกันอยู่บ้างนา บุษบรรณของผมมาแล้ว สาวอื่นถอยไปก่อน ฮี่ๆๆ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 10:17:27 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 10:13:28 จากคุณ : GTW - [ 5 ก.ย. 51 20:34:23 ]