ความคิดเห็นที่ 1 ทุกคนต่างมีสีหน้างุนงง ยังไม่ทันได้เข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร เหนือศีรษะก็ปรากฏเสียงกรีดก้องแหลมยาวดังขึ้น ครั้นเงยหน้าขึ้นมอง บนผนังผาซ้ายขวาได้ปรากฏลูกศรเป็นจำนวนมากขึ้นอย่างกะทันหัน และหัวลูกศรอันน่าสะพรึงกลัว......ต่างชี้ตรงมาที่ด้านล่างทั้งหมด ! หากเจอห่าธนูยิงเข้าใส่พร้อมกัน ไม่ว่าจะเป็นผู้ที่เก่งกาจเพียงใดก็ไม่อาจรอดพ้น... “มีทหารดักซุ่มอยู่ !” “เหวอ ! คนของวังจิ้งอานหวาง !” “แย่แล้ว ! รีบหนี...อ๊าก......” ในทางสายน้อย เสียงร้องตะโกนดังเอะอะสับสน มีไม่น้อยที่รีบร้อนบังคับม้าจะหนีออกไป แต่เพียงขยับตัว ลูกศรก็แทงทะลุหัวใจเสียแล้ว เสียงร้องโหยหวนดังติดต่อกัน มีทหารไม่น้อยร่วงตกจากหลังม้า ยอดอาชายืนสองขาแผดร้องก้อง หยาดโลหิตกระเซ็นซ่าน ห่าธนูยิงแหวกอากาศลงมาได้ชั่วครู่ ต่างมุ่งจัดการแต่ผู้ที่คิดจะหนีทั้งสิ้น หลังจากยิงสังหารไปได้ไม่กี่ราย บนผนังผาก็มีเสียงร้องตะโกนดังขึ้นว่า “ยอมแพ้จะไม่ฆ่า ยอมแพ้จะไม่ฆ่า !” ล่วงล้ำถิ่นอันตราย ฝ่ายเราอยู่ล่างศัตรูอยู่บน แพ้ชนะปรากฏชัด ฉูเป่ยเจี๋ยทราบดีว่าตัวเองประมาทเกินไป วันนี้เกรงว่าวิกฤติภัยกรายศีรษะเสียแล้ว ชายหนุ่มห้าวหาญชาญชัย มิได้ประหวั่นลนลานแม้แต่น้อย ยกมือขึ้นตวาดก้อง “ห้ามขยับ ลงจากหลังม้าให้หมด จูงม้าของตัวเองไว้ให้ดี !” หลังตวาดติดต่อกันสองครั้ง ทหารใต้อาณัติทั้งหมดก็สงบลง และลงจากหลังม้ามาห้อมล้อมอยู่รอบๆ ชายหนุ่ม ชักดาบหันออกด้านนอก ดาบเปล่งประกายวูบวาบ ต่างแหงนหน้าขึ้นจ้องพลธนูจำนวนมหาศาลบนผนังผาเขม็ง ฉูเป่ยเจี๋ยก้มหน้าลง ก็พบกับดวงตาทอประกายเจ้าเล่ห์ของร่างในอ้อมแขน “ที่แท้เจ้าจงใจเลือกสถานที่แบบนั้นแยกทางกับเจ้าหนูนั่น เพราะตั้งใจเอาไว้แบบนี้นี่เอง ตอนที่กระซิบบอกข้างหู ก็ได้กำหนดแผนการเอาไว้แล้วว่าจะล่อข้ามาที่จุดอับนี้” “ฝ่าบาทชมเชยเกินไป สถานที่แบบนั้นหาไม่ได้ง่ายๆ จริงๆ เพคะ การจะให้ตงจั๋วสามารถกลับไปได้โดยปลอดภัยและสายลับของฝ่าบาทไม่สามารถไล่ตามมาต่อหน้าต่อตาหม่อมฉันได้ ทำให้หม่อมฉันต้องเปลืองสมองคิดหาวิธีไม่ใช่น้อยอยู่เหมือนกัน” ที่นางค่อยๆ ขี่ม้าชมทิวทัศน์มาตลอดทาง ก็เพื่อให้เวลาตงจั๋วไปรายงานสถานการณ์ต่อนายน้อย จะได้ตระเตรียมการซุ่มโจมตีในครั้งนี้ได้นั่นเอง โชคดีที่นางอ่านหนังสือมามาก จึงพอจะทราบว่าชายแดนตงหลินมีชัยภูมิอันตรายเช่นทางช่องผาแห่งนี้อยู่ ทั้งยังมีผาสามแยกนางแอ่นที่เหมาะจะซ่อนกำลังพล ฉูเป่ยเจี๋ยเปลี่ยนเรื่องพูดในทันใด “น่าเสียดายที่เจ้าคำนวณพลาดไปเรื่องหนึ่ง” “อ้อ ?” “หากเจ้าไม่ได้คำนวณพลาด ไยเจ้าจึงตกมาอยู่ในกำมือของข้าเล่า ?” ชายหนุ่มแค่นเสียงเย็น “หมื่นศรยิงออก แม้ข้าไม่อาจรอด เจ้าเองก็ไม่มีทางรอดพ้นได้เช่นกัน” พิงถิงเหลือบมองชายหนุ่ม พูดเสียงเรียบ “หม่อมฉันทรยศฝ่าบาท จึงยอมตายเป็นเพื่อนฝ่าบาท จะเป็นไรไปเพคะ ?” นัยน์ตาคมกริบแทงทะลุเข้ามาในผิวของหญิงสาว “ไม่จำเป็นต้องแสร้งพูดให้น่าฟัง ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าตั้งใจที่จะตายจริงๆ” “ฝ่าบาทเป็นวีรบุรุษแห่งยุค ย่อมไม่เต็มใจที่จะปลิดปลงอย่างอัปยศเช่นนี้กระมัง ? ความจริงแล้วหม่อมฉันเองก็มิได้ปรารถนาชีวิตของฝ่าบาทแต่อย่างใด ขอเพียงฝ่าบาทยอมรับปากเรื่องหนึ่ง มือธนูบนหน้าผาจะสลายตัวไปในทันทีโดยไม่ทำร้ายผู้ใดในที่นี้แม้แต่คนเดียว” “ว่ามา” “ข้อร้องของ่ายดายมาก ภายในห้าปีนี้...ห้ามมิให้ทหารของตงหลินเข้าสู่กุยเล่อแม้แต่คนเดียว” ฉูเป่ยเจี๋ยเอ่ยเสียงหนัก “การศึกกิจแคว้นเป็นเรื่องใหญ่ ต้องให้ต้าหวางยินยอมจึงจะได้” “ฝ่าบาทเป็นพระอนุชาของต้าหวาง ทั้งยังเป็นแม่ทัพใหญ่อันดับหนึ่งของตงหลิน หรือไม่สามารถแบกรับแม้เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ได้ ? ความสงบสุขห้าปีของกุยเล่อ แลกกับชีวิตอันล้ำค่าของฝ่าบาท กล่าวอย่างไรก็คุ้มค่าทั้งสิ้น” หญิงสาวเม้มปาก แล้วเอ่ยเบาๆ “ผู้รู้สถานการณ์คือวีรบุรุษ ท่านอยู่ ข้าย่อมต้องอยู่ด้วย ท่านตาย ข้าก็ได้แต่ตายเป็นเพื่อนท่าน” แม้ชายหนุ่มจะทราบดีว่าหญิงสาวในอ้อมแขนเจ้าเล่ห์เหลือร้ายเพียงใด หัวใจก็ยังอดวูบไหวไม่ได้ เรือนร่างนุ่มละมุนหอมกำซาบ ยังจำได้ดีถึงสัมผัสยามเกี่ยวกระหวัดรัดรึง ทว่าเบื้องหลังความอบอุ่นอ่อนหวาน กลับซ่อนเร้นความหลอกลวงและแผนการมากมายเหนือจะนับ ชายหนุ่มขบกรามกรอด เส้นเอ็นบนลำคอเกร็งผุดนูน ชั่วชีวิตเขา...ไม่เคยเลยที่จะถูกใครบังคับควบคุมเช่นนี้ นี่คือความอัปยศที่ไม่อาจอภัยให้ได้โดยเด็ดขาด ! พิงถิงมีหรือไม่ทราบว่าฉูเป่ยเจี๋ยกำลังเดือดดาล สายตาที่ทิ่มแทงใส่ใบหน้านางคมกริบยิ่งเสียกว่ากระบี่ ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นอย่างปวดร้าว ส่งผลให้หัวใจของนางพลอยขมวดปมไปด้วยเช่นกัน สุดจะฝืนทนต่อสายตาจ้องเขม็งแผ่อำนาจกดดันมากเกินรับ หญิงสาวเมินหน้าหนีไปอีกทาง กล่าวเร่งเบาๆ “ฝ่าบาท ตัดสินใจได้แล้วเพคะ” สิ่งที่ตอบกลับมาคือความเงียบงันประหนึ่งไม่มีวันสิ้นสุด “ฮะ...ฮะ...ฮ่าฮ่าฮ่า !” ได้ยินร่างบางในอ้อมแขนเอ่ยเร่งรัด วันนี้นางคงคิดจะบีบให้เขายอมสาบานให้จงได้ ฉูเป่ยเจี๋ยเดือดดาลถึงขีดสุดจนแหงนหน้าหัวเราะก้อง แล้วก้มหน้าลงจ้องหญิงสาวเขม็งอย่างดุดัน เอ่ยเสียงหนัก “ให้ดังที่เจ้าประสงค์” ชายหนุ่มดึงยอดกระบี่คู่มือซึ่งถือเป็นอาวุธที่สำคัญที่สุดออกมา ขว้างลงไปบนพื้นโดยแรง ยอดกระบี่กระเด็นไปกระแทกถูกก้อนศิลาริมผนังผาจนสะเก็ดไฟแลบแปลบ “ข้า...เจิ้นเป่ยหวางแห่งตงหลิน ฉูเป่ยเจี๋ย ขอสาบานในนามราชนิกุลแห่งตงหลิน ภายในห้าปีนี้ทหารตงหลินจะไม่ล่วงล้ำเข้าไปในกุยเล่อแม้แต่คนเดียว กระบี่นี้ขอทิ้งไว้ เป็นวัตถุพยาน” น้ำเสียงแฝงความกราดเกรี้ยวดาลเดือดสะท้อนก้องอยู่ในทางเล็กแคบ รันทดและเจ็บปวดประหนึ่งบทเพลงอาทิตย์อัสดง ณ สุดปลายฟ้า ทุกผู้คนทั้งบนและล่างผนังผาต่างได้ยินถนัดชัดเจน หลังจากฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวจบ คนผู้หนึ่งก็ปรากฏกายขึ้นด้านบนผนังผา ประสานมือโค้งกายคารวะให้ แล้วยิ้มพลางเอ่ยเนิบช้า “เจิ้นเป่ยหวางยืดได้หดได้ เป็นวิญญูชนโดยแท้ ข้า เหอเสีย เชื่อว่าเจิ้นเป่ยหวางจะต้องรักษาสัจจะอย่างแน่นอน และขอเป็นตัวแทนประชาราษฎร์ชาวกุยเล่อซึ่งไม่ประสงค์จะเผชิญภัยสงครามทุกผู้กล่าวขอบคุณเจิ้นเป่ยหวางอย่างยิ่ง” องอาจสง่างาม อาภรณ์ขาวสะอาดดั่งหิมะ ชายหนุ่มผู้นี้คือ “เสี่ยวจิ้งอานหวาง” ผู้ซึ่งมีนามเทียบเคียงฉูเป่ยเจี๋ย และปัจจุบันกำลังถูกต้าหวางแห่งกุยเล่อไล่ล่าสังหารไปทั่วแผ่นดินนั่นเอง ครั้นได้เห็นเหอเสียโผล่มากะทันหัน พิงถิงก็พลุ่งพล่านใจจนเผลอร้องตะโกนเรียกออกไปอย่างลืมตัว “นายน้อย !” เหอเสียมองหญิงสาวจากที่ไกล แล้วพยักหน้า “พิงถิง เจ้าทำได้ดีมาก ข้า......” คำพูดสะดุดอยู่ในลำคอดั่งเสียงสะอื้นซึ่งไม่สะดวกจะกล่าวออกมาต่อหน้าฝูงชน ชายหนุ่มจึงหันไปมองฉูเป่ยเจี๋ยแทนที่ “ขอเจิ้นเป่ยหวางโปรดปล่อยสาวใช้ของเสี่ยวหวาง(๑)คืนมาเถิด สัญญาระหว่างเราได้กำหนดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เจิ้นเป่ยหวางสามารถถอยออกไปได้ และจะไม่ถูกโจมตีใดๆ ทั้งสิ้น” _______________________________ ๑. เสี่ยวหวาง (xiaowang) เจ้าชายน้อย เป็นคำเรียกตัวเองของเหอเสีย ย่อมาจาก เสี่ยวจิ้งอานหวาง จากคุณ : Linmou - [ 1 ก.ย. 51 06:35:28 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉูเป่ยเจี๋ยนิ่งเงียบงัน ก้มหน้าลงมองพิงถิงอีกครั้ง ...ปล่อยคืนไป ?... คลายมือ ส่งนางลงจากหลังม้า กิริยาง่ายๆ แค่นี้ เขากลับทำไม่ได้ ไม่อาจควบคุมแขนของตัวเองที่รัดร่างบางแน่นขึ้นกว่าเดิม แค้นนาง...สุดฟ้าสุดดิน ไม่มีใครอีกแล้วที่ขวัญกล้าบังอาจกำเริบเสิบสานยิ่งไปกว่านาง ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ต่อให้ใช้ทัณฑ์ทรมานทั้งหมดบนโลกนี้กับตัวนาง จับนางขังไว้ข้างกายให้ถูกเคี่ยวกรำไปชั่วชีวิต ก็ไม่พอที่จะดับเพลิงโทสะในใจได้ หญิงสาวซึ่งร่างกายอ่อนแออย่างที่สุดผู้นี้...ร้ายดั่งอสรพิษ...หลอกล่อเขาสู่จุดอับ เขาควรมองนางเป็นศัตรูร้ายกาจที่สุดในชีวิต สังหารนางเสียให้สาแก่ใจ แต่เหตุใดแขนของเขาถึงได้รัดร่างนางแน่นขึ้นกว่าเดิม...ราวกับมีความคิดของตัวเอง ไม่อยาก...ปล่อยมือ เรือนร่างอันอบอุ่น แต่ปลายนิ้วเรียวและดวงหน้าหมดจดเกลี้ยงเกลากลับเย็นเฉียบ หนาวจัดจนแดงระเรื่อ ในกาลก่อน ขอเพียงรู้สึกหนาวจนผิวเริ่มเรื่อแดง นางเป็นต้องซุกเข้าหาอ้อมอกของเขาราวกับแมวน้อยที่ขลาดกลัว ปลายนิ้ว...ยังหลงเหลือสัมผัสยามลูบไล้ริมฝีปากแดงฉ่ำปานจะหยด เขาชินเสียแล้ว... ชินเสียแล้วกับการฟังนางดีดพิณ...ชินเสียแล้วกับการฟังนางแย้มยิ้มจำนรรจาเรื่องต่างๆ ...ชินเสียแล้วกับการให้นางเอนร่างอย่างเกียจคร้านที่ริมเตียง เพื่ออยู่เป็นเพื่อนเมื่อเขาอ่านหนังสือราชการในยามค่ำคืน ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่านางมีที่มาไม่ธรรมดา แต่กลับหลงนึกว่าจะสามารถลอบควบคุมนางได้อย่างง่ายดาย ขอเพียงวางกับดักตื้นๆ จับกุมเหอเสีย แล้วจึงจับตัวสาวน้อยผู้ชอบมุสากลับมาอยู่ข้างกายอีกครั้ง มิคาดเพียงพริบตาฟ้าดินได้พลิกผัน ผู้วางกับดักกลายเป็นฝ่ายถูกกับดัก นกมรกตซึ่งหลงนึกว่าได้กุมเอาไว้ในมืออย่างมั่นคงแน่นหนา กลับพลันสยายปีก จะบินกลับไปหานายเก่า ส่วนตัวเขา...กลับยังคงไม่ยอมคลายแขนที่พันธนาการนางเอาไว้ ชินเสียแล้วกับการโอบนางกอดนางจุมพิตนาง แค้นถึงสุดขีด รักมิลดทอน ชินเสียแล้ว...... สุดฟ้าดินหญิงผู้นี้น่าแค้นที่สุดชั่วร้ายที่สุดสมควรฆ่าที่สุด สุดฟ้าดินหญิงผู้นี้อ่อนโยนที่สุดเฉลียวฉลาดที่สุดน่าถนอมที่สุด น่าสมเพชตัวเขานักที่ตรากตรำไล่ไขว่คว้าผู้ซึ่งเป็นถึงยอดพธูแห่งหล้าเช่นนี้ ชายหนุ่มพริ้มปิดดวงตาทอแสงกล้า ความรู้สึกนับร้อยพลุ่งพล่านอยู่ในใจ “หวางเยี่ย โปรดปล่อยสาวใช้ของข้าด้วย” น้ำเสียงเย็นชาของเหอเสียดังมากระทบโสต ฉูเป่ยเจี๋ยเหมือนร่วงตกจากปุยเมฆแห่งอดีตกลับมาสู่ทางช่องผาอีกครั้ง สีหน้าไหววูบ ก้มศีรษะลง นางยังคงอยู่ที่นี่ นัยน์ตาสุกสกาวกำลังจ้องมองมาที่เขา “ฝ่าบาท โปรดปล่อยหม่อมฉันลงจากม้าเถิดเพคะ” พิงถิงเอ่ยเบาๆ ชายหนุ่มทำเหมือนไม่ได้ยิน ...ลงจากม้ารึ ? เจ้าจะไปที่ใด ?... ...เจ้าหลอกข้ายั่วข้า แล้วมาบอกไปก็ไปทันทีได้อย่างไร ?... ...ทั่วหล้านี้ มีเพียงผู้เดียว ที่ข้าปรารถนา... ...ทั้งแค้นลึกล้ำ และรักลึกล้ำ ข้าจะให้ทั้งกายและใจของเจ้า ล้วนไม่อาจหนีจากไปไหน... ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวอย่างเย็นชา “ข้ารับปากเพียงว่าตงหลินจะไม่ส่งทหารไปรุกรานกุยเล่อเป็นเวลาห้าปี ไม่ได้รับปากว่าจะปล่อยตัวเจ้ากลับไป” พิงถิงเงยหน้าพูดเนิบๆ “กองดักซุ่มบนหน้าผายังไม่ได้ถอนตัวจากไป การบุ่มบ่ามก่อเรื่องขึ้นในเวลานี้ ไม่เป็นผลดีต่อฝ่าบาทอย่างยิ่ง” “สมแล้วที่เป็นเสนาธิการหญิงของเหอเสีย” ริมฝีปากบางเฉียบโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มประหลาด “หากตอนนี้ข้าบีบคอเจ้าตายคาอ้อมแขนต่อหน้าต่อตาเหอเสีย เจ้าคิดว่าจะเป็นอย่างไร ?” หญิงสาวไม่มีทีท่าหวาดวิตกแม้แต่น้อย ยิ้มหวานพลางกล่าวว่า “ห่าธนูยิงโดยพร้อมเพรียง พิงถิงกับฝ่าบาทตกตายในวันและเวลาเดียวกัน” “ผิดแล้ว !” ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวอย่างมั่นใจ “เหอเสียจะไม่สั่งยิงธนู ขอเพียงข้ายินยอมรักษาสัญญาห้าปี เขาก็จะสั่งให้คนปล่อยข้ากลับไปโดยสวัสดิภาพ อย่างมากก็แค่ยิงสังหารผู้ติดตามของข้าทั้งหมดเป็นการระบายโทสะเท่านั้น” พิงถิงหน้าผิดสีเล็กน้อย แม้เพียงพริบตาก็กลับเป็นปกติ แต่มีหรือจะรอดพ้นจากสายตาคมกริบของฉูเป่ยเจี๋ยไปได้ ชายหนุ่มถอนหายใจ “เจ้าเป็นสาวใช้คนสนิทของเหอเสีย หรือไม่ทราบว่านายน้อยของเจ้าคือยอดขุนพลแห่งยุค ? ‘ยอดขุนพล’ หมายความว่าอย่างไร...หมายความว่าสามารถแยกแยะได้กระจ่างว่าสิ่งใดหนักสิ่งใดเบา หมายความว่าสามารถสละความรักชอบส่วนตัว สะบั้นความคิดเพื่อตัวเอง แม้ตัวเจ้าป๋ายพิงถิงจะเฉลียวฉลาดเป็นที่โปรดปรานของเขามากเพียงใด ก็ไม่มีทางเทียบกับความสงบสุขห้าปีของกุยเล่อได้” หญิงสาวนิ่งตะลึงไปกึ่งอึดใจ ค่อยกล่าวเบาๆ “ฝ่าบาทแค้นหม่อมฉันถึงเพียงนี้ ?” ฉูเป่ยเจี๋ยจ้องมองนางอย่างลึกล้ำโดยไม่เอ่ยตอบ พิงถิงยิ้มขื่น “ช่างเถิด เชิญฝ่าบาทลงมือเถิดเพคะ” เสียงกล่าวเพิ่งขาดหาย ร่างก็เบาวูบ จากนั้นสองเท้าจึงแตะพื้น นางเงยหน้าขึ้นอย่างตกตะลึง ก็พบว่าชายหนุ่มซึ่งนางคุ้นเคยนั่งอยู่บนหลังม้าอย่างสง่างาม “จะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย” ฉูเป่ยเจี๋ยถอนหายใจ “สมัครใจขึ้นหลังม้ามาเอง บอกลาเหอเสียซะ แล้วนับแต่นี้ เจ้าจะไม่ได้ชื่อป๋ายพิงถิงอีก เจ้าจะแซ่ฉู่” ร่างบอบบางสะท้านเฮือก นึกไม่ถึงแม้แต่น้อยว่ามาจนถึงขั้นนี้แล้ว ฉูเป่ยเจี๋ยก็ยังคงเว้นทางถอยให้นางอยู่อีก จิตใจเช่นนี้...จะไม่ให้นางตื้นตันจนอยากร้องไห้ได้อย่างไร ? นัยน์ตาใสกระจ่างสุกสกาวตะลึงจ้องดวงหน้าสง่างามคมสันดั่งสลักด้วยคมดาบ ความรักอันหวานชื่นและคำกระซิบพร่ำพลอดในไม่กี่เดือนที่ผ่านมาได้ผุดขึ้นซ้อนทับกันฉากแล้วฉากเล่าดั่งน้ำป่าไหลบ่า ในวังเจิ้นเป่ยหวาง พิณยังคงอยู่... แต่ดอกไม้ซึ่งเคยปักในมวยผมดอกนั้น ได้เหี่ยวเฉาสาบสูญไปแล้ว ข้าคืออนงค์นางหัตถ์เรียวบางดวงวิญญาณจันทร์พิสุทธิ์ ส่วนท่านคือดาบวิเศษยอดเกาทัณฑ์ปณิธานสุดแผ่นดิน(๒) ระหว่างเรา...คั่นด้วยความอาฆาตระหว่างแคว้นดั่งขุนเขา ขุนเขาสูงทะลุเมฆา ท่านมองไม่เห็นข้า ข้ามองไม่เห็นท่าน หัวใจรวดร้าวราวถูกบิด ไม่เคยหยุดยั้งแม้ชั่วขณะจิต หญิงสาวหันไปมองผู้เป็นนายซึ่งยืนอยู่บนผนังผาไกลออกไป ระลอกในดวงตาไหวระริกพร่าพราย ก่อนจะกัดฟันแน่น ก้าวถอยไปครึ่งก้าว “ฝ่าบาทโปรดกลับไปเถิดเพคะ พิงถิงไม่ส่งแล้ว” สีหน้าฉูเป่ยเจี๋ยไร้ความรู้สึก ดวงตาซึ่งความอบอุ่นได้สาบสูญสิ้นจับจ้องที่ใบหน้าของหญิงสาว พยักหน้าเอ่ยเบาๆ “ดี...ดี...ดี......” น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยียบ “สักวัน...เจ้าจะได้รู้ว่าความเจ็บปวดดั่งถูกทะลวงใจเป็นอย่างไร” จบคำก็ชักม้าหันหัวกลับ สะบัดแส้โดยแรง ยอดอาชาชูสองขาหน้าแผดเสียงร้องก้อง ตะกุยเท้าห้อตะบึงจากไป ทิ้งไว้เพียงฝุ่นดินฟุ้งตลบ หนึ่งเงาร่างอันอ้างว้าง...ทอดยาวตามตะวันรอน(๓) <>::<>::<>::<>::<>::<> ๒. ข้อความบรรทัดนี้เป็นการเปรียบเปรยของป๋ายพิงถิงว่าตัวนางกับฉูเป่ยเจี๋ยแตกต่างกันทุกอย่าง ทั้งจุดมุ่งหมาย จุดยืน หลักการ และปณิธาน ๓. “หนึ่งเงาร่างอันอ้างว้าง” มีความหมายสองแง่ หนึ่งคือความอ้างว้างในจิตใจของฉูเป่ยเจี๋ยและป๋ายพิงถิงที่ต้องพรากจากกัน อีกหนึ่งหมายถึงหลังจากขี่ม้าออกจากทางช่องผาแล้ว ฉูเป่ยเจี๋ยได้หยุดม้ายืนดูป๋ายพิงถิงจากไปกับเหอเสียอยู่แต่ไกล จวบจนเงาของเขาทอดยาวออกทอทาบอยู่กับพื้นตามตะวันที่คล้อยต่ำลงเรื่อยๆ (คำอธิบายเพิ่มเติมจากเฟิงน่ง – ผู้เขียน) จากคุณ : Linmou - [ 1 ก.ย. 51 06:36:28 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 11 จะลงให้อ่านในวันที่ 8 พฤศจิกายนค่ะ ^^ จากคุณ : Linmou - [ 1 ก.ย. 51 06:37:29 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Y^Y เขาอุตส่าห์เหลือทางถอย พิงถิงเจ้าไยไม่ถอย? พิงถิงเอยพิงถิง หรือเจ้าจะหักใจได้จริงๆ? นายน้อยเอยนายน้อย หากไม่ออกโรง หนมจีนเปลี่ยนไปยกคนแซ่ฉู่แล้วจริงๆด้วย!! จากคุณ : หนมจีน - [ 1 ก.ย. 51 19:34:47 A:125.27.233.28 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้ากลับไปกับฉูเป่ยเจี๋ย มันก็จะยังตะขิดตะขวงใจอยู่นะ เพิ่งหลอกให้เขาสาบานไปหยกๆ เอง ดังนั้นกลับไปกับเหอเสียนั่นแหละเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว แล้วหลังจากอ่านตอนนี้จบ ใจจริงหนมจีนอยากให้พิงถิงอยู่กับใครมากกว่ากันล่ะ ? ^___- ว่าแต่...ไม่อยากจะบอกเลยว่า บท "คนดี" ของเหอเสียจบแค่นี้แหละค่ะ... จากคุณ : Linmou - [ 1 ก.ย. 51 21:00:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หงะ spoiled เสียแล้วว่าเหอเสียจะไม่ดีแล้วอะ จากคุณ : scottie - [ 3 ก.ย. 51 20:41:42 ]