เสียงกรีดร้องของหญิงสาว ดังออกมาจากบ้านราชเวช เป็นเสียงร้องที่โหยหวน เจ็บปวดอย่างที่สุด ชาวบ้านบริเวณนั้นได้ยินต่างขนลุกกันไปทั่ว
เสียงร้องอยู่นานร่วมสิบนาที ไม่นานเสียงก็เงียบหายไป ราวกับไม่เคยเกิดขึ้น

.......................................................................................

ป้าเจือ แม่บ้านแห่งบ้านราชเวช มาจ่ายตลาดตามปกติ ป้าเจือ อยู่ทำงานรับใช้บ้านราชเวชมาเกือบสามสิบปี ตั้งแต่ปราการ ยังเด็ก ๆ

ป้าเจือ เดินเรื่อยมาจนถึงร้านขายผัก ระหว่างหยุดเลือกซื้อผักอยู่นั้น แม่ค้าขายผัก ก็อดรนทนไม่ได้ถามถึงเหตุการณ์เมื่อคืนทันที
"ป้าเจือ เมื่อคืนเกิดไรขึ้นเหรอ ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงร้องอีกแล้วนะ"

ป้าเจือหยุดชะงัก ไม่สบตาแม่ค้า ก่อนจะตอบแบบไม่เต็มเสียงว่า
"ไม่มีไรหรอก..."
"ไม่มีได้ไง คนเขาได้ยินกันทั้งตลาด"

ป้าเจือ ทำท่าสับสน สายตาอยู่ไม่สุข ก่อนจะรีบปฏิเสธแล้วเดินหนีไป ระหว่างทางมีแต่คนมองป้าเจือ แล้ววิพากษ์วิจารณ์กันเป็นการใหญ่

เมื่อป้าเจือ กลับถึงบ้านราชเวช เธอก็รีบไปรายงานให้ ปราการ ฟังทันที ด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว
"ป้าว่า คุณใหญ่เลิกทำอย่างนี้เถอะค่ะ.." เธอเรียกชื่อของชายหนุ่มอย่างคุ้นเคย

ปราการ หันขวับมามองป้าเจือ แววตาของเขา ไม่ใช่แววตาอย่างที่ใคร ๆ  เคยเห็น เป็นแววตาของบุรุษผู้ที่มีแต่ความโหดเหี้ยม
"ทำไมป้า!" เขาตวาดป้าเจือ พร้อมกับเดินเข้ามาประชิดตัว

ป้าเจือ รีบถอยหนี แต่ไม่ยอมสบตา
"ป้า..ป้า กลัวนี่ค่ะ ป้ากลัวคนเขาจะรู้ว่า..ว่าเรา.."

"ว่าเราทำไมป้า!" ปราการ ตวาดอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาฉวยร่างของหญิงกลางคนเข้ามาประชิดตัว ก่อนจะก้มไปกระซิบที่ข้างหูของเธอว่า
"ป้ารู้ใช่มั้ยว่า ถ้าคิดจะถอนตัว ต้องเจอกับอะไร รู้ใช่มั้ย"

ป้าเจือ พยักหน้า หลับตาปี๋ ไม่กล้าสบตาชายหนุ่ม ปราการพูดต่อ แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากป้าเจือ
"แล้วป้าก็รู้อีกใช่มั้ยว่า ตลอดเวลา ทำไมฉันถึงไม่ทำอะไรป้า รู้ใช่มั้ย!" พูดจบ ชายหนุ่มก็เหวี่ยงหญิงคร่าวแม่ ล้มลงกองกับพื้น

ป้าเจือ สะอื้นไห้ แต่ยังไม่ยอมเงยหน้า มองชายหนุ่มแม้แต่น้อย ป้าเจือ นึกถึงสมัยที่ปราการยังเด็ก ๆ เขาเป็นน่ารัก ช่างพูด และขี้อ้อน ทำให้เธอรักเขาเหมือนลูก และด้วยเหตุนี้จึงยังทำให้เธอยังอยู่รับใช้เขามาตลอด

...........................................................................................

หลังจากจัดการกำราบป้าเจือแล้ว ปราการ ราชเวช เดินมายังห้องใต้ดิน กดรหัสประตูที่มีแต่เขาและป้าเจือที่รู้ ห้องใต้ดินไม่ได้อยู่ในตัวบ้าน แต่อยู่ออกมาทางด้านหลังสวนที่เขาจัดการตกแต่งให้ คล้ายเขาวงกตวงวน ถ้าไม่ใช่คนในบ้านราชเวชอย่างเขา และป้าเจือ ไม่มีทางรู้เส้นทางที่แท้จริง

บันไดทางลงห้องใต้ดิน ทำจากหินอ่อนสีชมพู ผนังทำจากหินแกรนิตอย่างดี ปราการ เดินลงสู่ห้องใต้ดิน ก่อนจะเลี้ยวซ้ายแล้วเดินตรงไป สู่ห้องที่อยู่ท้ายสุด

ห้องใต้ดินนี่ใหญ่ขนาดคอนโดมิเนียมขนาดสองห้องนอน แต่ที่นี่ไม่ได้สวยหรูอย่างคอนโดฯราคาแพงทั่วไป มีเพียงห้อง ๆ เดียว

ปราการ เปิดประตูห้อง ในห้องปิดไฟมืด เขาเดินไปเปิดไฟ อย่างคุ้นเส้นทาง เมื่อไฟส่องสว่าง ก็พบร่างๆ หนึ่งนอนอยู่บนเตียง มีโซ่ล่ามอยู่ที่ขา แขนทั้งสองข้างถูกมัดด้วยเชือก ตรึงไว้กับเตียงนอน

ตอนนี้ร่างนั้น กำลังนอนสลบด้วยยานอนหลับ ที่ออกฤทธิ์แรงทำให้หลับได้นานเป็นวัน ๆ

ปราการ ยกเก้าอี้มานั่งข้างเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบผมที่ตกลงมาปรกหน้าของร่างที่นอนสลบอยู่บนเตียง

บนเตียงเป็นหญิงสาวทีเคยสวย แต่บัดนี้ความสวยของเธอไม่เหลืออยู่แล้ว มีแต่ความโทรม ร่างกายที่ผอมหุ่นดีอย่างหญิงสาวในวัยของเธอ บัดนี้ กลายเป็นผอมอย่างคนอดยาก ร่างกายผ่ายผอม

ปราการ ลุกไปที่ห้องน้ำ ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อม ขันน้ำและผ้าขนหนู เขาจัดการเช็ดหน้าและตามร่างกายของเธอ พร้อมกับพร่ำพรรณนา
"พร..ผมไม่อยากทำอย่างนี้เลย แต่ถ้าคุณ..ไม่ขัดขืนผม..แต่ถ้าคุณ..ไม่พยายามจะหนี..ผมก็จะไม่ทำอย่างนี้" เขาหยุดพูดพยายามกลืนก้อนสะอื้นลงคอ ก่อนจะพูดต่อ "ผม..ก็จะไม่มีวันทำให้คุณเจ็บ"

............................................................................................

จากคุณ : td2522 - [ 2 ก.ย. 51 13:14:49 ]