แอบอ่านอยู่บ่อยๆค่ะ ก็เพิ่งลองเขียนค่ะ รบกวนด้วยนะค่ะ

เพราะว่าฉันรักเธอ

ตอนที่ 1 สิ่งที่ยังค้างคาใจ

ปารีแต่งงานกับจีรานทั้งๆที่ยังไม่ปักใจว่าเขารักเธอจริงและยังระแวงในความรักที่เขามีต่อเธอ เพราะมีเหตุการณ์ในอดีตที่ยังทำให้เธอรู้สึกค้างคาใจ เธอและเขารู้จักกันโดยการแนะนำของเพื่อนคนหนึ่ง ช่วงที่คบกันใหม่ๆทุกอย่างก็ราบรื่นดี

แต่แล้ววันหนึ่งทั้งคู่นัดกันไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง แต่จีรานลืมกล้องไว้ที่บริษัทจึงได้กลับไปที่บริษัทโดยมีปารีตามไปด้วย เมื่อไปถึงบริษัทในระหว่างที่จีรานกำลังก้มหากล้องในลิ้นชักอยู่นั้น ปารีก็มองสำรวจไปรอบๆห้องทำงานของเขานึกชมอยู่ในใจว่าเขาจัดห้องทำงานได้เป็นระเบียบเรียบร้อยทีเดียว ไม่เหมือนห้องทำงานของเธอที่วางของระเกะระกะและกองเอกสารตั้งไว้พะเนินเทินทึก

แล้วพลันเธอก็เหลือบไปเห็นการ์ดใบหนึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา ด้วยนิสัยที่อยากรู้อยากเห็นเธอจึงถือวิสาสะหยิบการ์ดนั้นขึ้นมาดูและเปิดอ่าน ก็พบข้อความว่า “สุขสันต์วันเกิดขอให้มีความสุขมากๆนะค่ะ จากร่าเองค่ะ” เธอรู้สึกคุ้นๆกับชื่อนี้ แล้วก็นึกออกว่าเป็นชื่อของเพื่อนจีราน จีรานเคยพาปารีไปงานวันเกิดของร่าและได้แนะนำให้ปารีและร่าได้รู้จักกัน ปารีคิดว่าทั้งสองคนก็สนิทกันดีแต่ก็คิดว่าเป็นแค่เพื่อนกัน แต่เมื่อเห็นการ์ดนั้นอยู่บนโต๊ะ ความคิดต่างๆก็เปลี่ยนไป เธอคิดไปต่างๆนานา เธอนึกในใจนี่มันอะไรกันนี่ วางการ์ดไว้บนโต๊ะขนาดนี้ เธอคิดว่าจีรานกับร่าคงชอบกันเป็นแน่เท้ แล้วจีรานมาคบกับเธอทำไม เธอพยายามเก็บอารมณ์อย่างที่สุดไม่พูดอะไรออกไป พอดีกับที่จีรานหากล้องเจอพอดี เธอจึงรีบวางการ์ดนั้นกลับที่เดิม โดยจีรานไม่ทันเห็นพฤติกรรมของเธอ แล้วทั้งสองก็ออกไปเที่ยวกัน แต่วันนั้นก็เป็นการไปเที่ยวแบบกร่อยๆ

“ปารีมาถ่ายรูปตรงนี้ดีกว่าวิวสวยดี” จีรานชวนเธอมาถ่ายรูปที่บริเวณสวนดอกไม้

“ไม่เอาดีกว่า” เธอปฏิเสธแล้วเมินหน้าหนี

“ปารีเป็นอะไรนะ” จีรานเอ่ยถามเพราะรู้สึกว่าปารีมีอาการแปลกๆผิดสังเกต ชวนถ่ายรูปตรงไหนก็ไม่ยอมถ่าย และมีหน้าตาซีดๆ

“เปล่า เวียนหัวนะ อยากกลับบ้าน” ปารีบอก

จีรานจึงต้องไปส่งปารีที่บ้านทั้งๆที่เพิ่งออกมาเที่ยวด้วยกัน

“พักผ่อนเยอะๆนะ” จีรานบอกปารีเมื่อขับรถมาส่งเธอที่บ้าน ปารีพยักหน้ารับไม่ได้พูดอะไร แล้วเดินเข้าบ้านไป

เมื่อเข้ามาถึงบ้านปารีก็หมกตัวอยู่แต่ในห้องนอนและก็ร้องไห้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอคิดว่าจีรานเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดที่เธอเคยพบมา แต่แล้วเขาก็ทำให้เธอผิดหวัง เธอคิดไปคิดมาอย่างสับสันแล้วก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าใจ เธอตื่นมาอีกทีตอนค่ำหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเผื่อว่าจีรานจะโทรมาหาเธอบ้าง แล้วเธอก็เห็นว่าจีรานโทรหาเธอจริงๆ เขาโทรมาหาเธอถึง 8 ครั้ง ขณะที่เธอหลับอยู่แต่เธอเองก็จงใจใช้ระบบสั่นจึงไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่ได้โทรกลับไปหาเขาแล้วก็ปิดโทรศัพท์มือถือไป คืนนั้นเธอนอนไม่หลับ เธอยังคงครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรดี จิตใจตอนนั้นรุ่มร้อนไปหมดดั่งไฟสุมทรวงเธอคิดว่าเขาหลอกลวงเธอ เขามีคนอื่นในใจแล้วมาคบกับเธออีกทำไม

พอรุ่งเช้า จีรานได้โทรศัพท์ไปหาปารีอีกครั้ง และเธอก็ได้รับสาย

“ปารี เป็นยังไงบ้าง เมื่อวานจีรานโทรไปหาตั้งหลายครั้งไม่เห็นรับสาย” จีรานกล่าว

“ปวดหัวก็เลยนอนหลับไปนะ ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์” เธอตอบ

“แล้วหายรึยังเนี่ย” จีรานเป็นห่วง

“หายแล้ว เออจีรานตอนเย็นเราไปหาที่ทำงานได้รึเปล่า อยากไปกินข้าวเย็นแถวที่ทำงานจีรานนะ แถวนั้นอาหารอร่อยดี” ปารีกล่าว

“เหรอ ได้ซิ” จีรานรับคำอย่างยินดี

“แล้วเจอกันนะ” ปารีกล่าวแล้ววางสายไป

ตกเย็นปารีก็พกพาความอัดอั้นตันใจไปที่ทำงานของจีราน โดยเธอวางแผนที่จะไปถึงที่ทำงานของเขาในตอนค่ำเพื่อว่าคนอื่นจะได้กลับบ้านกันหมดแล้ว เธอจะได้มีโอกาสพูดคุยกับเขาอย่างเปิดอก เมื่อไปถึงเธอเห็นจีรานยังคงนั่งทำงานอยู่ จีรานก็เห็นปารีมาถึงพอดี

“ปารีมาซะค่ำเชียว” เขาเอ่ยทัก

“พอดีรถติดนะ” เธอแก้ตัว

“เดี๋ยวผมเก็บของก่อนนะ แล้วไปกินข้าวกัน” จีรานจัดแจงเก็บของบนโต๊ะ ในขณะที่ปารียังคงเหลือบสายตาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเขืองไปที่โต๊ะทำงานของจีราน แล้วก็ยังคงเห็นการ์ดใบนั้นวางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา เธอจึงเอ่ยว่า

“การ์ดนั่นใครให้มาเหรอ” เธอแกล้งถามทั้งที่รู้อยู่แกใจ

“ก็ร่าไง ที่เราเคยไปงานวันเกิดเขาด้วยกันไง” จีรานบอกหน้าตาเฉย

“แล้วจีรานเอาการ์ดมาวางบนโต๊ะทำไม” เธอถามเสียงเข้ม

“ก็เขาให้มาไม่รู้จะวางไว้ไหน ก็เลยวางไว้บนโต๊ะทำงาน” เขาตอบ

“แล้วทำไมเขาต้องเอาการ์ดมาให้จีราน” เธอถาม

“ไม่รู้ คงอยากมั๊ง” คำตอบสั้นๆนี่ยิ่งทำให้ปารีโมโห

“จีรานชอบเขาเหรอ” เธอตัดสินใจถาม

“ก็ชอบแบบเพื่อน เขานิสัยดี รู้จักกันตั้งแต่สมัยเรียนปริญญาโทด้วยกันแล้ว” เขาตอบไปตามตรงเพราะถูกคาดคั้นให้ตอบ

“แล้วทำไมไม่เป็นแฟนกับเขาล่ะ” เธอขึ้นเสียง

“ก็บอกแล้วว่าชอบแบบเพื่อนไม่ได้ชอบแบบแฟนนี่” เขาปฏิเสธ

“ปารีไม่เชื่อหรอก” เธอทำหน้าตาบึ้งตึง

“ไม่เชื่อก็ตามใจ” เขาเหนื่อยใจกับการต่อล้อต่อเถียง

“ขอการ์ดนี้ให้ปารีได้ไหม” เธอลองหยั่งเชิงขอ เพื่อจะดูว่าการ์ดใบนี้จะมีความสำคัญกับจีราน มากน้อยแค่ไหน

“จะเอาไปทำอะไรล่ะ” เขาสงสัย

“ก็อยากจะได้” เธอตอบอย่างคนที่เอาแต่ใจและอยากเอาชนะ

“อยากได้ก็ตามใจ” เขาคิดว่าให้เธอไปซะเรื่องจะได้จบๆ

ปรากฏว่าปารีหยิบการ์ดใบนั้นขึ้นมาพร้อมกับฉีกการ์ดใบนั้นต่อหน้าจีราน แล้วบอกกับจีรานว่า

“ปารีไม่ต้องการเป็นที่สองรองจากใคร” เธอประกาศกร้าว แสดงออกถึงความหึงหวงอย่างสุดๆของเธอ

จีรานมึนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาตั้งตัวไม่ทันและไม่คิดว่าปารีคนที่เคยเรียบร้อยน่ารักในสายตาของเขา จะกลายเป็นคนแบบนี้ เขาเริ่มหงุดหงิด แต่ด้วยความที่เขาอายุมากกว่าปารีและมีความเป็นผู้ใหญ่จึงคุมอารมณ์ได้มากกว่า และได้กล่าวตำหนิปารีไปว่า

“ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาไม่คิดเล็กคิดน้อยและก็ทำแบบนี้หรอก”

“จีรานรู้ได้ไงว่าเขาไม่คิด เขาไม่ทำ จีรานมาคบกับปารีแล้วยังมาวางการ์ดที่ผู้หญิงคนอื่นให้ไว้บนโต๊ะทำงานอีก” เธอตัดพ้อ

“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน ปารีคิดมาก” เขาเริ่มเสียงดังขึ้นมานิดๆ

“ถ้าเห็นว่าผู้หญิงคนอื่นไม่คิดมาก ก็ไปคบกับคนอื่นซิ ไม่ต้องมาคบกับปารี” เธอท้า

เมื่อปารีพูดเช่นนี้ จีรานก็ได้แต่เงียบไปไม่โต้ตอบอะไร แล้วเขาก็ชวนเธอไปกินข้าว

“พอๆ ไปกินข้าวดีกว่า” เขาเปลี่ยนเรื่อง

“จีรานไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย” เธอแย้ง

“หิวข้าวแล้ว” จีรานตัดบทพร้อมกับเดินออกไปนอกห้องทำงาน ทำให้ปารีไม่รู้จะทำอย่างไรจึงต้องเดินตามไป

หลังจากวันนั้นความเชื่อใจ ความรักและศรัทธาของปารีที่มีต่อจีรานก็เปลี่ยนไป เธอมีความรู้สึกค้างคาใจกับความรู้สึกที่จีรานมีให้กับเธอ เธอไม่เชื่อใจจีรานที่มีต่อเธอ เธอคิดว่าแม้จีรานอาจจะรักเธอแต่ว่าเธอไม่ต้องการเป็นที่สองรองจากใครเธอต้องการเป็นที่หนึ่งคนเดียวเท่านั้นในใจของคนรัก และก็ไม่ต้องการให้คนรักของเธอมีผู้หญิงอื่นอยู่ในใจ ในเมื่อมันไม่เป็นเช่นที่เธอวาดหวังไว้ เธอจึงตัดสินใจโทรศัพท์ไปขอเลิกกับจีราน

“เราคบเป็นเพื่อนกันดีกว่าจีราน” เธอพยายามบอกเลิกอย่างนุ่มนวล

“ทำไมล่ะ เราคบกันแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว” เขาสงสัยและงุนงงกับการตัดสินใจของเธอเป็นอย่างมาก

“ก็จีรานมีคนอื่นอยู่ในใจนี่” เธอเอ่ยความรู้สึกในใจออกไป

“มีที่ไหนล่ะ” เขาถาม

“ก็คนที่ชื่อร่าไง” เธอแย้ง

“ก็บอกว่าเป็นเพื่อนไง” เขาย้ำ


“ไม่รู้ซิ ยังไงปารีก็ไม่เชื่อว่าเป็นแค่เพื่อน” เธอกล่าว แม้ว่าเธอจะได้ทำลายการ์ดนั้นไปแล้วแต่เธอก็คิดว่าเธอไม่สามารถลบล้างผู้หญิงคนนั้นไปจากใจจีรานได้

“ไม่เชื่อก็ตามใจ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน” เขากล่าวและเริ่มโมโหเพราะไม่รู้จะหาทางออกยังไง

หลังจากสนทนากันอีกพักหนึ่ง เขาก็มึนกับการคุยที่หาทางจบไม่ได้ ในที่สุดเขาก็ต้องยอมรับในการตัดสินใจของเธอ ในเมื่อเธอไม่ยอมเชื่อใจเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

จากคุณ : ษิภา - [ 2 ก.ย. 51 19:10:25 A:203.209.118.171 X: TicketID:022635 ]