ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) “ครับผม... ครับ” อุเทนขานรับเป็นคำสุดท้ายก่อนวางสาย และหันมาหาชายหนุ่มร่างสูงที่เป็นคนบอกให้เขาโทรศัพท์ถึงคนปลายสายด้วยความงุนงงไม่แพ้กับคราวแรกที่ได้ยินคำของจากอีกฝ่าย “เสธ. บอกว่า ออกจากห้องของสองคนนั้นมานานแล้ว เพราะนิกษ์บอกว่าเขาจะคุยกับต่อเอง...”   “ทำไมณตต้องให้พี่โทรหาเสธ. สุกิจด้วย ทำไมถึงไม่ให้พี่ถามนิกษ์หรือต่อเอาเองตอนเราไปถึงล่ะ” เขาซัก “พี่รู้สึกว่า ณตไม่ไว้ใจผู้จัดการทีมของเราคนนี้เท่าไหร่” “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ” ประณตไขกุญแจเปิดประตูรถซูซูกิแคริบเบียนคู่ชีพ รอให้อีกฝ่ายขึ้นไปนั่งก่อน จึงขึ้นประจำที่คนขับ “ปกติคนที่จัดการปัญหาระหว่างนักกีฬาเป็นใครครับ” ถึงจะแปลกใจขึ้นมาอีกครั้งกับคำถามของอีกฝ่าย หากผู้ช่วยโค้ชก็ยอมตอบคำถามแต่โดยดี “ก็เป็นพวกสต๊าฟฟ์โค้ชกับนักกีฬาด้วยกันนี่แหละ พวกผู้บริหารอย่างนายกสมาคม หรือผู้จัดการทีมที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าดาบที่นักกีฬาใช้มีส่วนประกอบอะไรบ้างอย่าง เสธ. สุกิจ ไม่ค่อยได้เข้ามาสะสางปัญหาพวกนี้หรอก เว้นแต่จะมีข่าวรั่วออกไปข้างนอก เขาถึงขยับกันที แต่ก็ไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไหร่” พูดไปแล้ว อุเทนก็ฉุกใจคิดขึ้นมาเองได้ และเมื่อหันไปมองเจ้าของคำถาม ก็พบว่านายตำรวจหนุ่มยิ้มน้อย ๆ ให้นิดหนึ่งแทนคำยืนยันว่า นี่คือสิ่งที่เขาคิดอยู่เช่นกัน “ผมอาจเป็นคนที่อาจารย์พิชิตกับพี่เต้นคุ้นเคยดี แต่กับคนอื่น ๆ อย่างเสธ. สุกิจ ต่อ หรือแม้กระทั่งคุณนิกษ์ ผมถือเป็นคนนอก” ประณตกล่าว “ถ้าคิดในแง่ดี การที่เสธ. สุกิจตามไปเคลียร์ปัญหา ก็เพื่อแสดงให้คนนอกอย่างผมเห็นว่า เขาใส่ใจในตัวนักกีฬาของสมาคม...” “แต่ในขณะเดียวกัน การที่คุณนิกษ์กล้าพูดปัญหาเกี่ยวกับการจ่ายเงินให้นักกีฬาต่อหน้าผมซึ่งเป็นคนนอก น่าจะเป็นการส่งสัญญาณว่า เขาคงกำลังคิดที่จะเผยแพร่ปัญหาดังกล่าวออกไปให้คนภายนอกสมาคม ได้รับรู้ และถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ ผู้บริหารสมาคมก็คงจะตกที่นั่งลำบาก... เพราะถ้าถึงเวลาต้องเลือกข้างจริง อาจารย์พิชิตกับพี่เต้นก็น่าจะถือข้างนักกีฬามากกว่าผู้บริหารที่ไม่ใส่ใจกิจการสมาคมหรือคนที่ทำงานเพื่อสมาคมเลย ใช่ไหมครับ” เป็นอีกครั้งที่อดีตนักกีฬาทีมชาติทำตาโตด้วยความไม่คาดคิด “ใช่... ณตรู้...ไม่สิ ทำไมถึงคิดแบบนั้น” “พี่เต้นบอกผมเองนี่ฮะ ว่าจะไม่ยอมเป็นฝ่ายตั้งรับเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว ต้องหาจังหวะรุกกลับบ้าง” นายตำรวจหนุ่มเฉลยยิ้ม ๆ “อีกอย่างหนึ่ง พี่เต้นเองก็มีปัญหาในทำนองเดียวกันกับคุณนิกษ์มาก่อน แถมยังมีท่าทีไม่พอใจผู้จัดการทีมพอ ๆ กัน แถมยังนัดผมมาเพื่อจะคุยปัญหาที่เกิดขึ้นในสมาคมอีก แล้วเรื่องอะไรถึงจะไปเข้าข้างฝ่ายนั้นละครับ” คำตอบดังกล่าวทำให้คนที่นั่งอยู่บนเบาะข้างคนขับพูดไม่ออก ได้แต่พยักหน้าเห็นด้วย ส่วนคนขับก็กลับเงียบไปในอาการครุ่นคิดชั่วขณะ ก่อนเปลี่ยนฐานะเป็นคนตั้งคำถามบ้าง   “ตกลงว่าประเด็นที่เราจะคุยกันเย็นนี้ คือ เรื่องเงินที่จ่ายให้นักกีฬา โดยเฉพาะคุณนิกษ์ ยังไม่ครบใช่ไหมครับ” “ใช่แล้วละ” รุ่นพี่ของเขารับ “ทางสมาคมมีข้อตกลงกันนิกษ์ไว้ว่า ถ้าทำผลงานได้ในระดับไหน ก็จะจ่ายเงินอัดฉีดเป็นจำนวนที่ลดหลั่นกันไปเป็นขั้นบันได ค่าเดินทาง ค่ากินอยู่ในการไปแข่งเพื่อสะสมคะแนนก็จะจ่ายต่างหากและจ่ายให้ในทันที เป็นข้อตกลงแบบเดียวกันกับที่นิกษ์เคยทำสมัยอยู่อเมริกา” “ตอนยังไม่เปลี่ยนผู้บริหารสมาคม ถึงจะดูแลนักกีฬาได้ไม่ดีมากนัก แต่ก็ยังไม่สู้มีปัญหาเรื่องเงินเท่าไหร่ แต่พอเปลี่ยนผู้บริหารเป็นชุดปัจจุบัน ปัญหาเรื่องเงินก็ตามมาทันที... นักกีฬาต้องออกเงินไปก่อน แล้วมาเรียกคืนกับสมาคมทีหลัง กว่าจะได้คืนก็ต้องทวงแล้วทวงอีก บางทีก็ถูกผัดกำหนดจ่ายไปเรื่อย ๆ ด้วยข้ออ้างว่า งบประมาณของสมาคมฟันดาบมีน้อย ไม่พอจ่าย ทั้งที่ก่อนหน้านี้สามารถจ่ายให้นักกีฬาได้ตามกำหนด แถมช่วงนั้นเป็นช่วงพีคของนิกษ์ที่กวาดเหรียญรางวัลเป็นว่าเล่น แถมยังได้เหรียญเงินในการแข่งเวิร์ลด์แชมเปี้ยนชิพกลับมาด้วย เงินอัดฉีดที่ต้องจ่ายให้นิกษ์ตอนนั้นมันมากมายกว่าตอนนี้หลายเท่าเลยละ” การได้เดินทางไปแข่งขันเพื่อทำชื่อเสียงให้กับตนเองและประเทศคือความปรารถนาอย่างที่สุด สำหรับนักกีฬาทุกคน ไม่ว่าผลสุดท้ายจะออกมาแพ้หรือชนะก็ตาม หากคนที่สนองรับและสานต่อความฝันของนักกีฬาหลายคนในสมาคมกลับไม่ใช่ผู้บริหารสมาคม หากเป็นตัวของนักกีฬาเอง โค้ช และเพื่อนนักกีฬาด้วยกันเอง “คนที่เคยเป็นครูสอนฟันดาบมาก่อนอย่างนิกษ์เขาทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นนักกีฬาที่มีฝีมือจริง ๆ ต้องผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะทางสมาคมไม่มีเงินส่ง เขาก็เลยบริจาคเงินให้สมาคมเป็นค่าใช้จ่ายในการเดินทางและค่ากินอยู่ของนักกีฬา ปีก่อนก็ให้มาตั้งสองแสน แถมโปรเฟสเซอร์พินเทอร์ พ่อบุญธรรมของเขาที่เพิ่งเสียไปเมื่อห้าเดือนก่อนยังทบเงินจากการตีพิมพ์หนังสือด้านภาษาศาสตร์ของตัวเองมาให้อีกห้าพันเหรียญ... ทำไมทางสมาคมถึงยังบอกว่า ไม่มีเงิน แล้วเงินที่เขาเอามาบริจาคให้มันไปไหนหมด” “มีใบเสร็จหรือใบอนุโมทนาบัตรหรือเปล่าครับ” ประณตถาม “เผื่อใช้เป็นหลักฐานในการตรวจสอบได้” ผู้ช่วยโค้ชถอนใจยาว “มีอนุโมทนาบัตรนะ แต่ก็มีปัญหาอีกนั่นละ... ณตคงจำได้ว่านิกษ์เป็นดิสเล็กเซีย อ่านภาษาอังกฤษพอไหว แต่อ่านเขียนภาษาไทยไม่ได้เลย และด้วยความที่เขารักกีฬาฟันดาบมาก แถมยังไม่รู้เช่นเห็นชาติว่า ไอ้พวกที่เข้ามาเป็นผู้บริหารสมาคมกีฬาในบ้านเรามันไม่ได้ซื่อสัตย์ โปร่งใสเหมือนผู้บริหาร ผู้จัดการทีมที่เขาเคยพบมา ก็เลยไว้ใจว่า เอกสารที่เขาออกให้มันไม่มีปัญหา เขาอ่านให้ฟังยังไงก็เชื่อตามนั้น” “พอเกิดปัญหาที่พี่เล่าให้ณตฟังตะกี้ขึ้นมา นิกษ์ก็เลยเปรยให้ต่อฟัง ต่อขอดูใบอนุโมทนาบัตรที่เขาให้มา ปรากฏว่า ตัวเลขจำนวนเงินบนอนุโมทนาบัตรมันน้อยกว่าจำนวนที่บริจาคจริงไปเยอะมาก แถมยังเขียนตัวเลขหวัดชนิดที่คนมีปัญหาการอ่านอย่างนิกษ์แยกไม่ออกแน่ ๆ ด้วย” “ถ้าให้เดาละก็... พอไปตรวจสอบตัวเลขในบัญชีรายรับ ตัวเลขในบัญชีก็คงจะตรงกับที่เขียนในอนุโมทนาบัตรเลยใช่ไหมละครับ” ชายหนุ่มรุ่นน้องคาด อุเทนพยักหน้ารับอย่างอ่อนใจ “ต่อไปขอดูบัญชี คนทำบัญชีก็เป็นคนที่พวกผู้บริหารเขาเลือกมาแต่ที่เขายอมให้ดูเพราะเห็นว่า ต่อกับผู้จัดการทีมค่อนข้างสนิทกัน... ก็ไปเจออย่างที่ณตบอกเมื่อกี้แหละ แต่จะซักอะไรมากก็ไม่ได้ พอรู้อย่างนี้แล้ว นิกษ์กับต่อเลยเอามาปรึกษาอาจารย์พิชิตกับพี่ว่าจะทำยังไงกันดี” ข้อมูลที่ได้รับฟังชวนให้ประณตสะท้อนใจอย่างบอกไม่ถูก เสียดายที่ความตั้งใจดีของคนคนหนึ่งต้องถูกทำลายลงด้วยความฉ้อฉลของคนบางกลุ่ม และไม่น่าแปลกใจเลย หากคนที่มองเห็นและรับรู้เหตุการณ์มาตลอด มีประสบการณ์พ้องต้องกัน หรือแม้กระทั่งคนนอกที่ได้รับรู้เรื่องราวอย่างเขาจะอยากหาทางช่วย การทวงเงินที่ยังได้รับไม่ครบไม่ใช่ความปรารถนาที่แท้จริงของนิกษ์ หากสิ่งที่เขาต้องการเห็น คือ ความโปร่งใสในการทำงาน ความซื่อสัตย์ต่อหน้าที่ และการรักษาสัญญา ในเมื่อการเจรจาเป็นการภายในอาจไม่สัมฤทธิ์ผล การเปิดเผยความจริงที่เกิดขึ้นและสะสมมาแสนนานจึงเป็นเรื่องจำเป็นอย่างยิ่ง เพื่อให้เกิดแรงกระเพื่อมมากพอที่จะทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น แต่สิ่งที่นิกษ์คิดกระทำอาจก่อให้เกิดผลกระทบ ไม่เฉพาะแต่กับตัวเขาเพียงคนเดียว ทว่ายังมีใครอีกหลายคนที่เกี่ยวข้อง ไม่ว่าจะเป็นธนัตถ์ อุเทน อาจารย์พิชิต และอาจรวมถึงโค้ชธานีที่ไปรักษาอาการป่วยที่โรงพยาบาลด้วย การตัดสินใจเปิดเผยเรื่องที่เกิดขึ้นให้โดยไม่ทำให้คนอื่นที่เกี่ยวข้องเดือดร้อนจึงเป็นประเด็นที่ต้องคิดให้หนัก ภาพของนักกีฬาฟันดาบที่ยิ้มอย่างโล่งใจหลังจากฟังเขาถามถึงทางเลือกระหว่างการพาเพื่อนวิ่งชนกำแพงแล้วต้องเจ็บตัวกันไปทั้งคู่กับการพยายามหาทางช่วยกันปีนข้ามกำแพงไปอย่างปลอดภัยแวบเข้ามาในความทรงจำของนายตำรวจหนุ่ม และทำให้เขารู้สึกชาวาบทั้งตัวไปชั่ววินาที ทางเลือกของนิกษ์ คือ ยอมเสี่ยงเพียงคนเดียว แต่ดูเหมือนว่าการณ์ที่เกิดจะไม่ได้เป็นไปตามที่คาดไว้เท่าใดนัก... “ไม่มีเอกสารแบบนี้ก็ลำบากที่จะเอาเรื่องใช่ไหม” เสียงของรุ่นพี่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยสะกิดให้เขาหลุดจากห้วงความคิด “ในทางกฎหมายก็ถือว่าค่อนข้างยากครับ...” เขาตอบตามตรง หักพวงมาลัยรถเข้าไปยังที่จอดรถของอาคารที่พักนักกีฬาหลังที่อีกฝ่ายชี้บอก “เพราะในกรณีอย่างนี้ พยานหลักฐานที่มีน้ำหนักที่สุด คือ พยานเอกสาร ข้อกล่าวอ้างของพยานบุคคลมีน้ำหนักน้อยกว่า แต่ถ้ามีการบันทึกเสียงระหว่างการสนทนาเกี่ยวกับเรื่องนั้นอยู่ ก็อาจจะเอาเทปเสียงนั้นมาเป็นวัตถุพยานประกอบการพิจารณาคดีของศาลได้” “แต่การจะเอาเรื่องคนที่คุณนิกษ์สงสัย ไม่ว่าทางแพ่งหรืออาญาก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเท่าไหร่” ประณตอธิบาย “เพราะถ้าจะฟ้องอาญาฐานยักยอกทรัพย์เงินบริจาค ผู้เสียหายโดยตรง คือ ตัวสมาคมฟันดาบ ซึ่งเป็นนิติบุคคล ไม่ใช่ตัวคุณนิกษ์ คนที่ควรดำเนินการเรื่องนี้ คือ นายกสมาคมอย่างพลตรีทวีศักดิ์ ส่วนการฟ้องแพ่ง ผมคงต้องดูสัญญาก่อนครับว่า มีสัญญาหรือไม่ แล้วเป็นสัญญาแบบไหน ถึงจะบอกได้ว่า เราควรไปทางไหนต่อ” “คิดไม่ผิดจริง ๆ ที่อาจารย์พิชิตบอกให้มาปรึกษาณตก่อนที่จะทำอะไรลงไป ดีที่ยังไม่ได้ใจร้อนลงมือทำตั้งแต่นิกษ์กับต่อกลับมาจากแข่งที่เยอรมันคราวที่แล้ว ถ้าทำพลาดขึ้นมาคงสายเกินแก้” อุเทนออกปากด้วยความโล่งอก หากคนที่เขาสนทนาด้วยกลับทำให้เขาประหลาดใจที่ได้เห็นว่าฝ่ายนั้นอยู่ในอาการครุ่นคิด แล้วนายตำรวจหนุ่มก็ทำให้เขาสะดุ้งสุดตัว เมื่อเอื้อมมือมาคว้าข้อมือของเขาดึงเข้าไปภายในตัวอาคารอย่างรีบร้อนราวกับคาดเห็นว่ากำลังจะมีเรื่องร้ายบางอย่างเกิดขึ้น “พี่เต้น... คุณนิกษ์กับต่ออยู่ห้องไหนครับ...” ------------------------------------------------------------------------------------------- “เฮ้ย นิกษ์ ต่อ เปิดประตูให้หน่อย นี่พี่เอง” ผู้ช่วยโค้ชกีฬาฟันดาบเปลี่ยนจากเคาะประตูห้องด้วยข้อนิ้วเบา ๆ พอให้คนในห้องได้ยินมาเป็นทุบประตูด้วยกำปั้นแรง ๆ และร้องเรียกด้วยเสียงที่ดังขึ้น ทว่าสิ่งที่เขาได้รับกลับคืนมา คือ ความเงียบ ความผิดปกติที่เกิดขึ้นทำให้เขาเริ่มหน้าเสีย และหันไปมองรุ่นน้องเพื่อขอความเห็นว่าควรลองเปิดประตูเข้าไปดีหรือไม่ “เดี๋ยวผมจะลองเปิดดูเองครับ” เมื่อลองจับลูกปิดประตูหมุนดู นายตำรวจหนุ่มก็พบว่าประตูห้องพักดังกล่าวไม่ได้ล็อกเอาไว้ และภาพภายในห้องภาพแรกที่ปรากฏต่อสายตาของชายหนุ่มทั้งสองทำให้พวกเขาตะลึงงันด้วยความตกใจ “นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น...” เป็นประโยคที่ล่วงพ้นปากของอุเทนออกมาได้อย่างยากเย็น ในช่วงเวลาเดียวกันกับที่ประณตปราดเข้าไปถึงร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น เลือดไหลที่ซึมออกมาจากบาดแผลบนทรวงอกย้อมเสื้อสีขาวที่สวมอยู่จนแดงฉาน... ******************** (จบตอนที่ 2) ******************** แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 51 12:37:25 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 51 12:27:45 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 3 ก.ย. 51 02:03:36 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาอ่านนะคะ ยินดีรับคำแนะนำ ข้อคิดเห็นต่าง ๆ ด้วยความขอบคุณอย่างยิ่งค่ะ :) เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เรามาคุยกันต่อเลยดีกว่าเนอะ กิฟท์ (waidhaya) : แต๊งกิ้วหลาย ๆ สำหรับคำอธิบายเพิ่มเติมจ้า (ช่วยกันทำมาหากินดีมาก) มาซิกซ์พง ซิกซ์แพ็คอะไรกันแถวนี้ ฮึ... คุณเทียนสี (teansri) : คราวก่อนแค่เก้าตอนจบเองน้า คุณ The SoVo : ขอบคุณค่ะ เรื่องที่กลัวที่สุดในการเขียนงานแต่ละทีก็คือ กลัวปล่อยไก่นี่แหละ ^ ^” คุณ Cryptomnesia : เรื่องแนวนี้ ต้องทำการบ้านกันนิดนึงค่ะ คุณลูนาติก : เกี่ยวตรงที่ยืมวรรคสุดท้ายในโคลงของศรีปราชญ์มาเป็นชื่อเรื่องติ๊ดเดียวค่ะ พี่หมอ แหะ ๆ คุณ scottie : ทันสมัยเรื่องอะไรเหรอคะ (พยายามทำตาแป๋วไม่รู้เรื่องสุดฤทธิ์ แต่ต้องไม่เชื่อแหงเลย ฮา) คุณพีทคุง (พิธันดร) : ง่า น่ากลัวจะออกแนวอนาถามากกว่าอลังการนะคะ ส่วนตอนจบ จะเรียกว่าแฮปปี้หรือไม่แฮปปี้ ให้คนอ่านตัดสินเองดีกว่าเนอะ... คุณ GTW : ได้เห็นชื่ออาจารย์จี คนเขียนก็ดีใจเหมือนกันค่ะ ^ ^ ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะคะ คุณออมสิน (ออมสินไตตั้น) : ขอบคุณที่แวะมาค่ะ รักษาสุขภาพด้วยนะคะ คุณ Bestchild : เอ่อ... จ้างประณตมาทำทั้งสองตำแหน่งเลยค่ะ ทั้งตัวเอก ทั้งตัวดำเนินเรื่อง   (เรื่องของเรื่อง คือ เป็นตัวเอกที่ไม่ค่อยทำตัวให้เด่น แต่ถ้าไม่มี เรื่องก็ไปข้างหน้าไม่ได้ แหะ ๆ) ถูกต้องนะคร้าบ ชื่อภาษาอังกฤษของนิกษ์สะกดด้วยตัว X (Nix) ชื่อนี้มีเบื้องหน้าเบื้องหลังแน่นอน แต่มุบมิบไว้เฉลยทีหลังนะคะ คุณโยเกิตมะนาว : มาแล้วค่า ^__^ ผู้หมวดประณตคนเดิมเลยแหละค่ะ ไหน ๆ เขียนขึ้นมาแล้ว ไม่อยากใช้หนเดียวทิ้ง เลยนำกลับมาใช้ใหม่ ให้สืบคดีไปเรื่อย ๆ เป็นการลดภาวะโลกร้อนค่ะ (เกี่ยวเหรอนั่น?) คุณบุปผาหยกไร้ใจ : ดาบเอเป้นี่ดูง่ายที่สุดในดาบสากลสามประเภทเลยค่ะ กติกาก็ง่ายมาก จิ้มใส่อีกฝ่ายได้ทั่วตัว ไฟเขียวขึ้นก็ได้คะแนนแล้ว ถ้าแทงใส่พร้อม ๆ กันก็ได้คะแนนทั้งคู่ เล่นกันสามยก ยกละสามนาที พักหนึ่งนาที ใครได้15 คะแนนก่อนก็ชนะค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตามอีกครั้งค่ะ :) ป.ล. จัดการตัดย่อหน้าที่ซ้ำออกเรียบร้อยแล้ว ขอบคุณคุณเทียนสีมาก ๆ เลยค่ะ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 51 17:08:27 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 3 ก.ย. 51 02:18:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาจองนั่งแถวหน้าไว้ก่อน  อ่านจบแล้วค่อยกลับมาแก้ไขข้อความเม้นท์ค่ะ อืมมม เริ่มมีการฆ่ากันตายแล้วหรือนี่ คงเกี่ยวกับเรื่องที่เอามาพูดแน่เลยใช่มั้ยคะ? แต่ว่าร่างที่จมกองเลือดนั่น ใช่นิกษ์ ด้วยหรือเปล่าคะ? ************************ “คนที่เคยเป็นครูสอนฟันดาบมาก่อนอย่างนิกษ์เขาทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นนักกีฬาที่มีฝีมือจริง ๆ ต้องผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะทางสมาคมไม่มีเงินส่ง เขาก็เลยบริจาคเงินให้สมาคมเป็นค่าใช้จ่ายในการเดินทางและค่ากินอยู่ของนักกีฬา ปีก่อนหน้านี้ก็ให้มาตั้งสองแสน แถม ดร. พินเทอร์ พ่อบุญธรรมของเขายังทบเงินจากการตีพิมพ์หนังสือด้านภาษาศาสตร์ของตัวเองมาให้อีกห้าพันเหรียญ... ทำไมทางสมาคมถึงยังบอกว่า ไม่มีเงิน แล้วเงินที่เขาเอามาบริจาคให้มันไปไหนหมด” ************************ ลงซ้ำ 2 รอบค่ะ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 51 03:01:30 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 51 02:52:16 จากคุณ : teansri - [ 3 ก.ย. 51 02:50:34 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เวรแล้วไงล่ะ -''- จากคุณ : waidhaya - [ 3 ก.ย. 51 08:43:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 นอนจมกองเลือดอยู่นั่น ตายหรือยังน้า จากคุณ : ลูนาติก - [ 3 ก.ย. 51 09:15:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ว้าว ท่าทางจะยาว จากคุณ : Cryptomnesia - [ 3 ก.ย. 51 16:31:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ๊ากกกกกก สงสาร TT จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 3 ก.ย. 51 19:27:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ศพยัง? แต่อย่างน้อยก็เลือดนองแล้วเนอะ ^_^ จากคุณ : scottie - [ 3 ก.ย. 51 22:37:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จำได้ว่าครั้งหนึ่งมีคนแถวๆ นี้บอกว่าประณตไปไหนก็มีแต่คนตาย... สงสัยจะจริง - -' PS แฮะ แฮะ เฮียณตแกหุ่นดีด้วยเหยอ วันหลังอวดซิกแพคมั่งจิ จิๆ จากคุณ : BestChild - [ 3 ก.ย. 51 23:40:35 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เอารูปมาฝากครับ จากคุณ : Cryptomnesia - [ 4 ก.ย. 51 15:30:46 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จาก คคห 9 คุณเบสต์     จำได้ว่าครั้งหนึ่งมีคนแถวๆ นี้บอกว่าประณตไปไหนก็มีแต่คนตาย... อ๊าก ฟังดูน่ากลัวชอบก๊ล จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 4 ก.ย. 51 17:28:57 ]