ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อหลับตาได้ไม่นาน ฉันก็ฝันเห็นใครคนหนึ่ง ผู้ชายคนหนึ่งเหมือนจะคุ้นเคย แต่ก็ไม่ใช่ เขาไม่ใช่คนที่ฉันเคยรู้จักมาก่อน ใบหน้าของเขาดูใจดีไม่น้อย เขาส่งยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร และนั่งมองฉันอยู่ที่ปลายเตียง ในฝันฉันลุกขึ้นจากเตียงอย่างเร็ว ตาจ้องมองเขาด้วยความตกใจ ไม่กล้าที่จะนอนต่อเพราะมีผู้ชายเข้ามาอยู่ในห้อง ถึงแม้จะเป็นความฝันแต่ฉันก็รู้สึกว่ามันไม่ถูกไม่ควร “คุณเป็นใคร เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง” ฉันถามเขาไปอย่างนั้น ชายหนุ่มผมสั้นประบ่า ส่งยิ้มให้ฉันนิดหนึ่ง หุ่นสูงโปร่งบอบบาง ผิวพรรณไม่ขาวและไม่คล้ำจนเกินไป แต่ดูสะอาดสะอ้าน มีนวดเครานิดหนึ่ง กิริยาท่าทางดูเป็นคนสุขุมพอควร แววตาของเขาดูเศร้า ไม่เหมือนกับรอยยิ้มที่ส่งมาให้ฉันเลย ชุดยูนิฟอร์มที่สวมใส่ รู้ได้เลยว่าทำงานบริษัทใดบริษัทหนึ่งอยู่ในนิคมอุตสาหกรรมแห่งนี้ เขาไม่ได้ตอบคำถามของฉัน และก็ลุกขึ้น ทำท่าจะเดินไปที่ระเบียงด้านหลังห้อง ฉันก็มองตามหลังเขาอย่างแปลกใจ พอเขาเปิดประตูและก้าวเดินออกไปที่ระเบียง ฉันก็ลุกขึ้นจากเตียงและวิ่งตามออกไปดู ซึ่งก็ไม่มีเขายืนอยู่ตรงนั้นอีก ฉันชะเง้อมองหาร่างของเขาทุกซอกทุกมุม แต่ก็ไม่พบแต่อย่างใด หากเขาจะปีนลงไปข้างล่าง ก็คงไม่น่าจะทำได้ เพราะห้องที่ชั้นพักอยู่นั้นสูงถึงสิบชั้น และมันก็อันตรายมากที่จะปีนขึ้นลงตรงทางระเบียง ฉันยืนคิดเกี่ยวกับเขาสักพัก พอหมุนตัวกำลังจะเดินกลับเข้ามาที่ห้องนอนอีกครั้ง ร่างของฉันก็ชนกับร่างเขาอย่างแรง ด้วยความตกใจ “กรี้ด” ฉันกรี้ดร้องสุดเสียงและตื่นขึ้นมาจากความฝันทันที เหงื่อแตกไปหมด เอามือขยี้ตาไปด้วย “นี่ฉันฝันไปหรือนี่” และก็เอื้อมมือกดสวิทซ์โคมไฟข้าง ๆ เตียงทันที จากนั้นก็ลุกไปเปิดน้ำที่ตู้เย็นมาดื่ม และก็กลับมานอนอีกครั้ง ใจฉันในตอนนั้นก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย อยากรู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่ ฉันเคยพบเจอเขาที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า เมื่อหลับตาลงอีกครั้ง ฉันก็ยังฝันเห็นชายหนุ่มคนนี้อีกครั้ง แต่คราวนี้ฉันเห็นเขานั่งดูทีวีอยู่ที่เก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานของฉัน แววตาของเขาดูเศร้าผิดปกติ แต่ก็ไม่ได้เศร้าถึงขนาดจะร้องไห้ เขายังคงหันมายิ้มให้ฉันนิดหนึ่ง ก่อนที่จะหันไปสนใจรายการทีวีเหมือนเก่า ในฝันฉันลุกจากเตียง ไปนั่งตรงโซฟาไม่ไกลจากเขา “คุณชอบดูทีวีเหรอ” เขาไม่ได้ตอบฉัน เพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ สายตาของเขาและฉันปะทะกันอย่างจัง ความรู้สึกบางอย่างเหมือนคุ้นเคยกับเขามายาวนาน “ฉันชอบอ่านหนังสือ ส่วนทีวีฉันดูเป็นบางครั้งเท่านั้น” ฉันกลับเป็นฝ่ายที่พูดคุยมากกว่า ส่วนเขาก็เป็นคนฟังแต่ฝ่ายเดียว พอสักพักฉันก็หันไปถามเขาอีกครั้ง “คุณเป็นใคร เข้ามาในห้องของฉันได้อย่างไร” ทันทีที่ถามคำถามเช่นนี้ ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นและเดินออกไปที่ระเบียงเหมือนเก่า ฉันไม่รอช้าเดินตามไปติด ๆ แต่เขาหายตัวไปแล้ว ฉันชะเง้อมองหาเท่าไรก็ไม่พบ จึงพูดลอย ๆ ออกไป “ถ้าคุณไม่บอกฉันว่าคุณเป็นใคร ฉันจะไม่คุยกับคุณอีก” แม้แต่ในฝันฉันก็งอนเขาเป็นด้วย ไม่เข้าใจทำไมต้องงอนเขาด้วย ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน จากนั้นก็กลับมานอนเหมือนเคย เช้าวันรุ่งขึ้นฉันไม่ได้ตื่นสายแต่อย่างใด ลุกขึ้นอาบน้ำแต่เช้าและก็ไปซื้อข้าวแกงที่ร้านอาหารด้านหน้าคอนโด จากนั้นก็หันไปถามแม่ค้า “ป้าค่ะ แถวนี้มีพระเดินบิณฑบาตรหรือเปล่าคะ” “มีจ้ะหนู เดี๋ยวสักพักพระก็มาแล้ว” และฉันก็นั่งรอใส่บาตรอยู่หน้าร้านขายข้าวแกง พอพระเดินผ่านมาฉันก็นิมนต์ท่านให้รับอาหารจากฉัน จากนั้นก็รับพรจากท่าน พอพระเดินจากไปฉันก็แวะซื้ออาหารเข้าไปรับประทานที่ห้อง และก็ไม่ลืมซื้อไปฝากเพื่อนด้วย พอขึ้นมาถึงหน้าห้องก็เคาะประตูเรียกเพื่อน “เดือน....เดือน...ตื่นหรือยัง” สองนาทีผ่านไปเดือนเดินมาเปิดประตูด้วยหน้าตาที่งัวเงีย “ทำไมตื่นเช้าจัง” “เราไปใส่บาตรมา ซื้อข้าวต้มมาสองถุง เอามาฝากเธอด้วย” “เข้ามาด้านในสิ เราก็นอนไม่หลับเลย เป็นอะไรก็ไม่รู้” เดือนเดินไปหยิบถ้วยที่ห้องครัวมาวางที่โต๊ะทานข้าว ซึ่งฉันเดินตามหลังมาติด ๆ และก็ช่วยกันเทข้าวต้มใส่ถ้วย โดยที่เดือนรินน้ำใส่แก้วไว้ให้เรียบร้อย “เมื่อคืนหลับฝันดีหรือเปล่า” เดือนถามแปลก ๆ ปกติเธอไม่เคยถามฉันอย่างนี้ “ไม่รู้ฝันดีหรือเปล่า ฝันเห็นใครก็ไม่รู้ ไม่เคยรู้จักเลย” “เจ้าชายในฝันหรือเปล่า หรือว่าเนื้อคู่ว่ะ” เดินพูดแซวและก็หัวเราะคิก ๆ “เธอรู้ได้ยังไงว่าเป็นผู้ชาย” ฉันถามเดือนด้วยความแปลกใจ “ก็เดาเอา” และก็หัวเราะคิก ๆ ต่ออีก “ส่วนใหญ่สาว ๆ ก็ต้องฝันเห็นหนุ่ม ๆ ทั้งนั้น” “เราฝันเห็นผู้ชายจริง ๆ แต่เราไม่เคยรู้จักเขานะ ขนาดตื่นมาแล้วครั้งหนึ่ง พอกลับไปนอนก็ฝันเห็นอีก” ฉันเล่าให้เพื่อนสนิทฟังเรื่องราวความฝัน “หล่อไหมล่ะ” เดือนทำตาโตเหมือนอยากรู้เกี่ยวกับชายหนุ่มในความฝันของฉัน “ก็หล่อนะเดือน หน้าตาดีพอสมควร” “ไม่ใช่หนุ่ม ๆ ที่เธอเห็นบนรถเมล์เหรอ แล้วเก็บมาฝัน” เดือนหัวเราะและพูดแซวเหมือนเคย ฉันยิ้มนิด ๆ “สงสัยมั้ง” และก็ตอบไปเสียอย่างนั้น จากคุณ : roslita - [ 4 ก.ย. 51 16:03:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันนั้นฉันไปไหว้พระที่พระสมุทรเจดีย์กับเดือน ขากลับก็แวะไปชมวิวที่ป้อมพระจุลฯ หลายชั่วโมง จากนั้นก็พากันแวะจ่ายตลาดก่อนกลับมาที่ห้อง เย็นนี้ฉันกับเดือนช่วยกันทำกับข้าว และก็นั่งทานข้าวด้วยกัน พอตกดึกฉันก็กลับมานอนที่ห้อง โดยที่มีเดือนยืนส่งฉันที่ประตูห้องของเธอ “คืนนี้จะฝันเห็นหนุ่มคนนั้นอีกหรือเปล่าล่ะ” เดือนแซวตามหลังเมื่อฉันกำลังไขประตูอยู่ “ไม่ต้องมาแซวเลยเดือน คงไม่ฝันหรอก” และก็หันมายิ้มให้เพื่อนนิดหนึ่ง พอผลักประตูเข้าไปด้านใน ฉันก็รู้สึกเย็นวูบ เหมือนกับร่างของตัวเองสัมผัสกับแอร์เย็นเฉียบ รู้สึกหนาวอย่างบอกไม่ถูก และก็รีบปิดล็อกประตูให้เรียบร้อย ก่อนที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปอาบน้ำ ฉันเปิดเพลงเบา ๆ เพื่อไม่ให้ห้องดูเงียบจนเกินไป บางทีฉันก็มีความรู้สึกว่าเหมือนมีใครบางคนเฝ้ามองฉันตลอด ฉันใส่ผ้าขนหนูกระโจมอกเดินเข้าไปด้านในห้องน้ำ และก็อดไม่ได้ที่เหลียวหลังกลับมามองที่ห้องอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจว่าไม่มีใครแอบมองฉันอยู่ พอเข้าไปสระผมด้านในก็รู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก ฉันรีบอาบน้ำอย่างเร็วและก็เปลี่ยนเสื้อผ้าจนเสร็จสรรพ จากนั้นก็หรี่เพลงเบาลง ฉันนอนฟังเพลงไปเรื่อย ๆ ใจก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คิดถึงใบหน้าผู้ชายในฝัน อยากรู้ว่าเขาเป็นใครกันแน่ เขาจะมาเข้าฝันฉันอีกไหม คืนนี้ฉันไม่ได้อ่านหนังสือแต่อย่างใด ฉันกำลังตามฝันของตัวเองอยู่ เพราะความอยากรู้ฉันจึงพยายามหลับตาลงเพื่อที่จะหลับให้เร็วที่สุด ฉันไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน รู้แต่ว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ ชายหนุ่มคนเดิมที่ฉันฝันเห็นเมื่อคืนวานนี้ เขายังคงมาหาฉันในฝันเหมือนเดิม คราวนี้เขาหยิบเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ เตียงที่ฉันนอนอยู่ เขายิ้มให้ฉันนิดหนึ่ง “ไม่ต้องกลัวผมนะ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ผมแค่อยากอยู่ข้าง ๆ คุณ” เขาบอกฉันอย่างนั้น แววตาของเขายังเศร้าเหมือนเดิม แม้จะมีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่ก็ไม่ได้กลบเกลือนความเศร้าไปได้เลย “คุณมาอยู่นี้ได้ยังไงคะ” ฉันถามเขา ไม่เข้าใจทำไมต้องถามเขาอย่างนั้น ฉันน่าจะถามชื่อเขามากกว่า แต่เพราะรู้แก่ใจว่าเมื่อใดที่ถามชื่อเขา ชายหนุ่มก็มักจะลุกหนีออกไปที่ระเบียงตลอด ดังนั้นจึงเลือกที่จะถามคำถามอย่างอื่น “ผมอยู่ที่นี่ครับ” “ที่นี่เป็นห้องของฉันนี่ค่ะ ฉันจ่ายค่าเช่าให้ลุงคนที่ดูแลคอนโดแล้ว แล้วมันจะเป็นห้องของคุณได้ยังไง” ชายหนุ่มอมยิ้มกับสิ่งที่ฉันพูด “ผมเป็นเจ้าของคอนโดเอง” “แล้วคุณชื่ออะไรคะ” ถามยังไม่ทันจะจบคำ ชายหนุ่มก็ลุกเดินไปที่ประตูตรงระเบียงเหมือนเดิม ฉันรีบลุกจากเตียงและเดินตามหลังเขาไป เขาเดินออกไปที่ระเบียงและก็หายตัวไป ฉันชะเง้อมองเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เขาหนีฉันไปอีกแล้ว ทำไมเขาถึงไม่ยอมบอกชื่อแก่ฉัน “ถ้าคุณไม่ยอมบอกชื่อ ต่อไปฉันจะไม่คุยกับคุณ คราวนี้ฉันทำจริง ๆ ด้วย” เอาอีกแล้ว ในฝันฉันก็โกรธเขาเป็นด้วย และก็ทำงอนใส่เขาอีก จากนั้นก็กลับมานอนบนเตียงเหมือนเดิม คืนนั้นฉันไม่ฝันเห็นเขาอีกเลย ในเช้าวันอาทิตย์ฉันตื่นมาใส่บาตรเช่นเดิม พอใส่บาตรเสร็จก็แวะซื้ออาหารไปรับประทานกับเพื่อนสนิท ฉันไม่ได้เล่าเรื่องความฝันให้เดือนฟังแต่อย่างใด เพราะเกรงว่าเพื่อนจะแซวเอา ไม่อยากให้เพื่อนคิดว่าฉันเป็นคนสติไม่ดี จึงเลือกที่จะเก็บไว้ในใจ ชีวิตของฉันยังคงดำเนินไปเรื่อยเปื่อย ทุก ๆ ค่ำคืนฉันฝันเห็นเขาตลอด เขามาหาฉันทุกคืน ฉันไม่ได้โกรธเขาเลย แกล้งงอนไปอย่างงั้น พอเห็นหน้าเขาก็ยอมคุยด้วย เราสองคนพูดคุยและคุ้นเคยกันมากขึ้น และเริ่มสนิทกันมากด้วย ชีวิตในแต่ละวันฉันมักจะภาวนาให้ผ่านไปเร็ว ๆ ฉันอยากให้มีค่ำคืนที่ยาวนาน ฉันอยากรู้จักเขาให้มากกว่านี้ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงอยากเห็นเขาทุก ๆ คืนด้วย บางทีก็นั่งถามตัวเองว่าเพราะอะไร เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ คำตอบก็คือ ฉันคิดถึงเขาและอยากเห็นเขา ฉันคิดถึงคนที่ไม่มีตัวตนด้วยเหรอนี่ มีอยู่วันหนึ่งฉันมีปัญหาเรื่องงานนิดหน่อย ฉันกลับมาบ้านด้วยความเหนื่อยล้าและเหนื่อยใจ เพราะความอ่อนแอทำให้ฉันนั่งร้องไห้ ฉันน้อยใจผู้จัดการที่ไม่มีเหตุผล ฉันเสียใจที่เขาไม่ฟังเหตุผลของฉัน คืนนั้นเป็นคืนวันศุกร์ ฉันยังคงเอาแฟ้มเอกสารมาทำที่บ้านด้วย เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ฉันก็ไม่ได้ลงไปซื้อกับข้าวมาทานแต่อย่างใด เลือกที่จะดื่มนมและทานขนมที่มีเหลือในห้อง เพราะความเหนื่อยทำให้ฉันเผลอหลับไปอีกครั้ง เขามาหาฉันในฝันอีกแล้ว คราวนี้เขาดูเป็นกังวลกับฉันเป็นอย่างมาก “อย่าร้องไห้เลยนะ อย่าเสียใจไปเลย ผมเป็นห่วงคุณนะ” ในฝันเขาปลอบฉัน มือของเขาลูบผมฉันเบา ๆ ฉันสบตาเขา เหมือนต้องการใครสักคนที่เข้าใจ “คุณห่วงฉันด้วยเหรอ งั้นคุณบอกฉันมาสิว่าคุณชื่ออะไร” ชายหนุ่มกำลังจะลุกขึ้นและหนีไปที่ระเบียงเหมือนเดิม แต่ฉันคว้าแขนของเขาเอาไว้ ฉันสัมผัสถึงความเย็นเฉียบที่แขนของเขา ฉันไม่ได้รู้สึกแปลกใจหรือกลัวแต่อย่างใด ในตอนนั้นฉันใคร่อยากรู้จักชื่อเขามากกว่า “แม้แต่ชื่อ คุณไม่เคยที่จะบอกฉัน แล้วแบบนี้ฉันจะเชื่อได้อย่างไรล่ะว่าคุณห่วงฉันจริง ๆ” และฉันก็ร้องไห้ต่อหน้าเขา ยังคงจับมือเขาไว้แน่น ไม่เข้าใจทำไมตัวเองต้องร้องไห้ด้วย ทำไมต้องแสดงความอ่อนแอให้เขาได้เห็นด้วย เขานิ่งไม่ได้ตอบคำถาม ความเงียบทำให้ฉันปล่อยมือเขาไป เขาไม่ได้หันมาสบตากับฉัน และยืนอยู่อย่างนั้น จนฉันเริ่มรู้สึกกลัว “ผมห่วงคุณ.................เพราะผมชอบคุณ” และเขาก็เดินออกไปที่ประตูตรงระเบียงด้านหลังห้องเหมือนเดิม “และคุณก็หนีฉันไปเหมือนเดิมใช่ไหม” ฉันไม่ได้วิ่งตามเขาไปที่ระเบียงแต่อย่างใด ยังคงนอนร้องไห้อยู่บนเตียงเหมือนเก่า ในฝันฉันร้องไห้มาก น้ำตาเปียกหมอนเหมือนมีคนเอาน้ำมาราด พอตอนเช้าตื่นขึ้นมาฉันก็ยังรู้สึกจุกที่ใจเหลือเกิน จากคุณ : roslita - [ 4 ก.ย. 51 16:04:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วันนั้นฉันไปทำงานด้วยอารมณ์ที่ขุ่นหมอง ไม่มีจิตใจอยากทำงานมากนัก ชีวิตเหมือนคนที่เพิ่งทะเลาะกับคนรัก มองไปทางไหนก็มีแต่ความเศร้า ไม่เข้าใจตัวเองทำไมต้องเก็บเรื่องราวผู้ชายในฝันมาคิดด้วย ตกเย็นฉันรีบกลับมาที่คอนโดเหมือนเก่า แวะไปพูดคุยกับเพื่อนสนิทสักพัก พอตอนเย็นก็กลับมาที่ห้องของตัวเอง ฉันอาบน้ำเสร็จก็นอนอ่านหนังสือไปเรื่อย ๆ เพื่อที่จะลืมเรื่องราวในความฝันทั้งหมด และตั้งใจจะลืมเขาคนนั้นด้วย พอรู้สึกง่วง ตาลืมไม่ค่อยจะขึ้นแล้ว ฉันก็วางหนังสือไว้ที่โต๊ะข้าง ๆ เตียงนอน และก็ปิดไฟนอน พอหลับได้ไม่นาน ฉันก็ฝันเห็นเขาอีกครั้ง คราวนี้เขานั่งอยู่บนเตียงข้าง ๆ ฉัน เขานั่งมองฉันซึ่งหลับตาพริ้มอย่างไม่รู้ตัว เขาก้มจูบหน้าผากฉันเบา ๆ “ผมไม่ได้แค่ชอบคุณ แต่ผมรักคุณ” ในฝันนั้นฉันลืมตามองเขา เหมือนต้องการอยากรู้ความจริงทั้งหมด “ผมพูดจริง หัวใจของผมไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนมาก่อน” ฉันค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียงและก็ถลาไปกอดเขาเสียอย่างนั้น ไม่เข้าใจทำไมฉันต้องกอดเขาด้วย หรือว่าฉันเองก็รักเขาเช่นกัน ฉันร้องไห้กระซิก ๆ ตรงอ้อมอกของเขา เป็นครั้งแรกที่ฉันกอดเขา ในระยะเวลาสี่เดือนที่เห็นกันในความฝันมาตลอด หัวใจของฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ฉันสัมผัสถึงบางสิ่งบางซึ่งเป็นความผูกพันสองเรา “คุณรักฉันได้อย่างไร แม้แต่ชื่อ คุณก็ไม่ยอมบอกฉัน” ฉันตีโพยตีพายน้อยใจเขาที่ไม่ยอมบอกชื่อให้ได้รู้ เขาก้มกระซิบบอกฉันเบา ๆ “ผมชื่อเก้า” ฉันมองหน้าเขา ยิ้มเปื้อนน้ำตา เขาเอามือเช็ดน้ำตาให้ฉัน “พี่เก้า” ในฝันฉันเผลอปากเรียกเขาว่า “พี่” ทั้งที่ไม่เคยรู้เลยว่าเขาอายุเท่าไร ฉันไม่เข้าใจทำไมตัวเองต้องไปเรียกชายหนุ่มว่าพี่ด้วย ไม่เข้าใจทำไมต้องดีใจที่ได้รู้จักชื่อเขา “น้องนอนเถอะนะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงานต่อไม่ใช่เหรอ” เขาให้ฉันนอนลงข้าง ๆ เขา ส่วนเขาก็นั่งมองฉันและก็ส่งยิ้มมาให้ฉันเป็นระยะ ๆ พอใกล้จะสว่างฉันเห็นเขาลุกเดินออกไปจากห้องและเดินตรงไปที่ประตูตรงระเบียงด้านหลัง ในฝันฉันร้องเรียกเขา “พี่เก้าจะไปไหนคะ” เขาไม่ได้ตอบฉันและก็หันมายิ้มให้ฉันนิดหนึ่ง ก่อนที่จะเปิดประตูเดินออกไป ฉันลุกไปดูเขาแต่ไม่เจอจึงกลับมานอนเหมือนเดิม เวลาผ่านไปหลายวัน ในทุก ๆ ค่ำคืนฉันอยู่กับพี่เก้าตลอด เขาไม่ใช่พี่เก้าในชีวิตจริง แต่เป็นพี่เก้าในความฝันต่างหาก ฉันมีความสุขเป็นอย่างมากที่มีพี่เก้าอยู่ข้างเคียง ในแต่ละวัน ๆ ที่กลับมาจากทำงาน ฉันก็ตรงดิ่งเข้ามาที่ห้อง เหมือนรู้ว่ามีใครสักคนรอคอยฉันอยู่ และก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเร็วและก็เข้านอนแต่หัวค่ำทุกวัน คืนนี้ฉันฝันอีกแล้ว และก็เป็นความฝันเหมือนกับทุก ๆ คืน แต่ที่แปลกเพราะคืนนี้พี่เก้ามีสีหน้าเศร้ากว่าปกติ เขาจ้องมองฉันอยู่นาน “น้องจะทิ้งพี่ไปจริง ๆ เหรอ” เขาถามฉันสั้น ๆ “พี่เก้ารู้ได้ยังไงว่าน้องจะทิ้งพี่ไป น้องยังไม่เคยบอกพี่เลย” ฉันถามเขาด้วยความสงสัย “พี่รู้ก็แล้วกัน น้องจะกลับไปอยู่กับพี่สาวจริง ๆ เหรอ” ใช่สิวันนี้พี่สาวโทรมาบอกให้ฉันลาออกจากงาน เพราะจะต้องไปช่วยงานธุรกิจของพี่สาว เนื่องจากพี่เขยสุขภาพไม่ดี ทำให้ไม่สามารถช่วยงานพี่สาวได้ ดังนั้นฉันจึงจำเป็นต้องสละตัวเองไปช่วยดูแลงานของพี่สาว ให้สมกับที่ครอบครัวพี่สาวเคยส่งเสียให้ฉันเรียนจนจบ จากคุณ : roslita - [ 4 ก.ย. 51 16:05:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “น้องต้องไปช่วยพี่สาว แต่น้องไม่ได้ทิ้งพี่เก้านะคะ” เขาหันหน้าหนี สีหน้าเศร้า ฉันเห็นน้ำตาที่เอ่อเบ้าของเขานิดหนึ่ง “ถ้าน้องรักพี่ ทำไมน้องต้องทิ้งพี่ไปด้วยล่ะ” “น้องไม่ได้ทิ้งพี่ไป น้องจะมาหาพี่ทุกคืน น้องสัญญาค่ะ” “พี่ไม่เชื่อ” เขาลุกขึ้นและทำท่าจะเดินหนี ฉันลุกพรวดพราดไปคว้าแขนเขาไว้ “น้องไม่มีใคร น้องมีพี่คนเดียว น้องจะมาหาพี่ น้องสัญญา” “ถ้าน้องไปแล้ว เราจะไม่มีโอกาสได้พบเจอกันอีก โอกาสยากมาก หรืออาจจะไม่มีเลย” “น้องไม่เข้าใจ” ฉันยอมปล่อยมือเขาออก ยืนมองเขาจากด้านหลัง “วันหนึ่งน้องจะเข้าใจเอง” และเขาก็เป็นเหมือนเดิม เดินไปที่ระเบียงประตูด้านหลัง ฉันยืนงงตัวเอง รู้ว่าเวลาที่เขาจะหนีฉัน เขาจะหนีออกทางนั้น ฉันได้แต่ไปยืนชะเง้อและเรียกหาเขา อาทิตย์สุดท้ายที่ฉันทำงานอยู่ที่ฉันพักอยู่ที่คอนโดแห่งนี้ และเป็นวันสุดท้ายที่ฉันทำงานในบริษัทแห่งนี้ ฉันเดินไปร่ำลาเพื่อน ๆ ทุกคน ก่อนจะรีบนั่งรถเมล์กลับมาที่ห้องพัก ฉันหันไปเคาะประตูที่ห้องของเดือนหลายครั้ง แต่ไม่มีใครอยู่ พอไขกุญแจเปิดประตูเข้ามา ก็เห็นกระดาษโน๊ตที่เดือนสอดไว้ให้ น้อง เราไปหาน้องชายที่บางเขน คงจะกลับมาพรุ่งนี้ตอนเช้า มีอะไรก็โทรหาเราได้ตลอดนะ เดือน ฉันหยิบโน๊ตของเดือนวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็อาบน้ำทาแป้งให้เย็นกาย จากนั้นก็นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คิดถึงเรื่องของตัวเอง คิดถึงความฝันที่ผ่านมาทั้งหมดห้าเดือนกว่า ๆ ทำไมฉันถึงฝันเห็นเขาได้ทุกคืน นี่เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ เขาคือความฝันหรือว่าความจริงกันแน่ ลมเย็น ๆ พัดผ่านตัวฉันเย็นวูบ ฉันหันไปมองที่โต๊ะเครื่องแป้งและมองกระจกบานใหญ่ตรงหน้า รู้สึกเหมือนมีคนอยู่กับฉันในห้องนี้ แต่กลับไม่มีใคร ฉันเปิดเพลงเบา ๆ นอนฟังเพลงไปเรื่อย ๆ และสุดท้ายฉันก็หลับไปตอนไหนไม่รู้ วันนี้พี่เก้าใส่เสื้อเชิ๊ตสีครีมอ่อน ๆ กางเกงยีนยาวยัดใน ใส่รองเท้าหนัง ผมยังคงยาวประบ่าเหมือนเดิม พี่เก้าในคืนนี้หล่อกว่าคืนก่อน ๆ ที่ฉันเคยเห็น ในฝันฉันตื่นเต้นดีใจที่ได้เห็นเขาอีกครั้ง เขายิ้มให้ฉัน แต่ใบหน้าและแววตายังคงหมองเศร้า ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมพี่เก้าต้องเศร้าด้วย “พี่เก้ารอนานไหมคะ” ฉันถามเขา ทั้งที่รู้ว่าสองเราพบเจอกันเวลาเดิม นั่นก็คือในยามที่ฉันหลับเท่านั้น “ไม่นานครับ” เขาตอบเบา ๆ ยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก “พี่เก้าไม่โกรธน้องใช่ไหมคะ” เขาไม่ตอบและก็เงียบอยู่สักพัก “พี่จะพาน้องไปดูอะไร” เขาชวนฉัน “ไปดูอะไรคะ” “อยากเห็นหรือเปล่า” เขาถามฉัน มีอะไรบ้างล่ะที่ฉันไม่อยากรู้เกี่ยวกับพี่เก้า ห้าเดือนกว่า ๆที่รู้จักกันฉันไม่ค่อยได้รู้เกี่ยวกับตัวเขาเลย ในเมื่อเขาเปิดโอกาสให้อย่างนี้ มีหรือที่ฉันจะไม่อยากรู้ “ไปสิ น้องอยากเห็น” และฉันก็เดินไปเกาะมือเขาอย่างนั้น พี่เก้าพาฉันเดินออกมาจากคอนโด และก็เดินลัดไปที่ถนนด้านหลังคอนโด ฉันรู้สึกแปลกใจ เพราะมันเป็นป่ามืด มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด “ทำไมเราไม่เดินออกไปทางถนนด้านหน้าคะ” ฉันถามพี่เก้า ไม่เข้าใจทำไมเขาต้องพาฉันเดินมาที่ป่ามืดอย่างนี้ “ถนนนี้แหละสะดวกดี ไปถึงเร็วด้วย ไม่มีคนหยุดเรา” พี่เก้าบอกฉัน และก็ยังคงจับมือฉันแน่น จากคุณ : roslita - [ 4 ก.ย. 51 16:06:11 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฉันเชื่อฟังพี่เก้าทุกอย่าง ยังคงเดินไปกับพี่เก้า ไม่รู้ว่าเดินไปไกลแค่ไหน และมาหยุดอยู่ที่บ้านเรือนไทยหลังหนึ่ง เป็นเรือนไทยสูงสองชั้น มีระเบียงกว้างยื่นออกมาด้านหน้า ในภาพมีหญิงและชายชราคู่หนึ่งนั่งอยู่ตรงเรือนรับรอง พี่เก้าไม่ได้ชวนฉันขึ้นไปข้างบนและก็ยืนมองอยู่ที่รั้วบ้าน “ใครเหรอคะพี่เก้า” ฉันถามเขา เพราะอยากรู้เหลือเกินทำไมเขาต้องพาฉันมาหยุดอยู่ตรงนี้ “พ่อกับแม่พี่เอง” เขาตอบเบา ๆ ส่งยิ้มให้ฉัน แววตาเศร้ายังคงเหมือนเดิม ทั้งที่ฉันรู้สึกว่าเขาควรจะดีใจที่ได้เห็นพ่อแม่ “ทำไมพี่เก้าไม่เข้าไปหาท่านละคะ” ฉันถามเขาอีก มือยังคงเกาะแขนเขาไว้แน่น เพราะถ้าฉันเป็นพี่เก้า ฉันก็จะวิ่งไปกอดพ่อแม่ของฉันแน่นอน เขาทำหน้าเศร้าและพาฉันไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่นอกรั้วบ้าน ฉันยังคงนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา “พี่เข้าไปไม่ได้” พี่เก้าตอบเบา ๆ น้ำเสียงเขาดูเศร้ามาก ฉันรู้สึกแปลกใจและไม่เข้าใจ “ทำไมจะเข้าไม่ได้ค่ะ บ้านนี้เป็นบ้านของพี่ ทำไมพี่เก้าเข้าไม่ได้คะ ให้น้องไปเรียกคุณพ่อคุณแม่พี่ออกมาหาพี่ดีไหมคะ” ดูสิขนาดในฝันฉันก็ยังจะอาสาทำเพื่อเขาหลาย ๆ อย่าง อยากจะทำทุกอย่างให้พี่เก้ามีความสุข อยากเห็นรอยยิ้มของพี่เก้า อยากให้แววตาที่หม่นเศร้าของพี่เก้ากลายเป็นแววตาที่สดใสเปี่ยมด้วยความสุข “เรากลับกันเถอะน้อง” เขาลุกขึ้นและก็ทำท่าจะเดินออกไป ฉันวิ่งไปเกาะแขนพี่เก้าเหมือนเดิม และเดินตามหลังมา ระยะทางมันไกลเหลือเกิน เราสองคนเดินทางฝ่าฟันป่าใหญ่มานาน กว่าจะมาถึงคอนโดก็นานทีเดียว พอเดินมาถึงทางแยกสามทาง “เราเข้าด้านหลังดีกว่านะ ด้านหน้าไม่ดี” พี่เก้าบอกฉัน “ทำไมละคะพี่เก้า คุณลุงที่เป็นยามคนนั้นน้องรู้จักเขาด้วยแหละ คุณลุงใจดีมาก ๆ ค่ะ” ฉันบอกเขา เพราะฉันจำลุงที่นั่งอยู่หน้าป้อมยามได้ดี ลุงคนนั้นไม่เห็นฉัน แต่ฉันเห็นเขาคนเดียวเท่านั้น “ถ้าไม่ไปทางด้านหลัง พี่เข้าไปกับน้องไม่ได้” พี่เก้าบอกฉัน มีหรือที่ฉันจะไม่ยอม ในเมื่อหัวใจของฉันเป็นของพี่เก้า และแล้วเราสองคนก็ขึ้นมาอยู่บนห้องเหมือนเดิม ฉันนั่งลงบนโซฟาและหันไปยิ้มให้เขานิดหนึ่ง “เสียดายจังเลย น้องไม่ได้พบเจอคุณพ่อและคุณแม่ของพี่” ฉันบ่นพึมพำ พี่เก้าเดินมานั่งข้าง ๆ ฉัน กอดฉันไว้แน่น เขาสบตาฉัน “หากบุญมี น้องคงได้เห็นท่านแน่นอน” ร่างของพี่เก้าเย็นเฉียบ ทำให้ร่างอุ่น ๆ ของฉันพลอยเย็นไปด้วย ฉันยังซบหน้าอยู่ที่อ้อมอกของพี่เก้า ไม่พูดไม่จา ไม่รู้จะพูดอะไรดี ทั้งที่มีเรื่องหลายอย่างที่อยากจะพูดออกไป แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 51 08:51:15 จากคุณ : roslita - [ 4 ก.ย. 51 16:07:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 “น้องจะทิ้งพี่ไปจริงๆ เหรอ” เขาถามเรื่องเดิม ไม่สบตาฉัน และก็ทำท่าจะลุกจากโซฟา ฉันคว้าแขนเขาเอาไว้เหมือนเดิม “น้องไม่ได้ทิ้งพี่ค่ะ แต่น้องต้องไปช่วยพี่สาว น้องจะมาหาพี่ทุกคืน ตามสัญญา” ฉันบอกเขาอย่างนั้น เพราะฉันรักษาสัญญาที่มีให้กัน “นั่นแหล่ะคือสิ่งที่น้องกำลังทิ้งพี่ไป” น้ำเสียงของเขาเยือกเย็น เหมือนเก็บความเจ็บปวดเอาไว้ “หมายความว่ายังไงคะ” เขาไม่พูด และก็ทำท่าจะเดินหนีไปที่ระเบียง ฉันวิ่งไปคว้าแขนพี่เก้าเอาไว้ “ทำไมทุก ๆ ครั้งที่น้องมีคำถาม พี่ไม่อยากจะตอบ และต้องทิ้งน้องไปตลอด พี่เก้าเป็นอะไรคะ” เขาเงียบ ไม่ตอบ ไม่สบตาฉันด้วย ทำทีเหมือนไม่สนใจฉัน แต่ฉันนี่สิยังจับมือเขาไว้แน่น น้ำใส ๆ ไหลรินออกมา “พี่ว่าน้องทิ้งพี่ น้องว่าพี่ต่างหากที่ทิ้งน้องไป ทุกครั้งที่น้องถามและพี่ไม่อยากตอบ พี่ก็ทิ้งน้องไปดื้อๆ” และฉันก็ร้องไห้สะอื้น ยอมปล่อยมือเขา นั่งลงกับพื้นใกล้ ๆ ประตูหน้าห้อง “และพี่ก็จะทิ้งน้องไปเหมือนเดิม น้องรู้...และรู้มาตลอด” ฉันต่อว่าเขาด้วยความน้อยใจ ยังคงนั่งร้องไห้ รู้สึกเจ็บปวดและเสียใจ เหมือนชีวิตกำลังถูกทิ้ง พี่เก้าหันมามองฉันนิดหนึ่ง เขาสูดลมหายใจลึก ไม่พูดไม่จาแต่อย่างใด สีหน้าของเขาเศร้ากว่าปกติ จากที่เคยเศร้าอยู่แล้ว แต่วันนี้ใบหน้าพี่เก้าเศร้ามาก และก็หน้าซีดด้วย “และพี่ก็จะทิ้งน้องไปเหมือนคนอื่น ๆ ใช่ไหมคะ” ฉันร้องถามเขา น้ำตาอาบแก้ม “พี่ไม่ได้รักน้องเหมือนที่น้องรักพี่ ถ้าพี่รักน้อง พี่ตอบน้องสักคำได้ไหม พี่เป็นใครกันแน่ ทำไมต้องทำให้น้องรักด้วย” ฉันร้องไห้สะอื้น กล้ำกลืนอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ความเจ็บปวดไม่ต่างกับความรู้สึกที่เลิกกับคนรักเก่า “พี่รักน้อง แต่พี่...................................” และเขาก็เดินจากไปที่ระเบียงด้านหลังห้อง “พี่เก้า ...พี่เก้ากลับมาเดี๋ยวนี้นะ น้องบอกให้พี่กลับมา ฮือ ๆ ไหนพี่บอกว่ารักน้อง ทำไมต้องทิ้งกันไปด้วย” ในตอนนั้นฉันได้ยินเสียงคนเคาะประตูตั้งนาน ได้ยินเสียงเดือนเรียกอยู่หลายครั้ง แต่ไม่ได้ไปเปิดประตู ปากก็ยังร้องเรียกชื่อพี่เก้า ตาหลับสนิท น้ำตาไหลอาบแก้ม ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นเช่นนี้นานเท่าไหร่ ฉันได้ยินเสียงเดือนทุกอย่าง “ไม่ได้การณ์แล้วแหละ นี่ไอ้น้องไม่ออกมาข้างนอกเกือบสองวันแล้ว มันผิดปกตินะพี่นะ ต้องไปตามลุงที่ดูแลคอนโดมาไขกุญแจเข้าไป ถ้าไม่เช่นนั้นหนูจะไปตามเพื่อนผู้ชายให้พังประตูห้องนะ” เดือนบอกกับใครคนใดคนหนึ่ง ฉันได้ยินหมด แต่ทำไมฉันไม่มีแรงลุกไปเปิดประตูให้เพื่อนเลย ฉันเดินกลับมานอนที่เดิม นอนร้องไห้กอดหมอนอยู่อย่างนั้น ปึ้ง! เสียงคนพังประตูเข้ามา ฉันได้ยินหมด แต่ไม่ยอมลืมตา ยังคงหลับสนิท น้ำตาไหลพราก “น้อง เป็นอะไร ทำไมถึงนอนร้องไห้ เธอเป็นอะไรน้อง” เดือนเขย่าร่างของฉันให้ตื่น ฉันเริ่มรู้สึกตัว แต่ยังไม่ได้ลืมตา เสียงของเดือนร้องเรียกอยู่ตลอด ฉันมองผ่านไปที่หน้าต่าง เห็นพี่เก้ายืนมองฉันอยู่ตรงระเบียง “พี่เก้า” ฉันเรียกชื่อเขาก่อนจะลืมตาขึ้น ยังคงร้องไห้สะอื้น เดือนตกใจ เอามือบีบแก้มฉันให้รู้สึกตัว จากคุณ : roslita - [ 4 ก.ย. 51 16:10:38 ]

ความคิดเห็นที่ 7 “เธอเป็นอะไรไปน้อง ร้องไห้ทำไม ใครชื่อเก้า” เดือนถาม ฉันมองเพื่อนด้วยความเหนื่อยล้า ยังคงร้องไห้เหมือนเดิม เดือนกอดฉันไว้แน่น ในตอนนั้นมีลุงที่ดูแลคอนโดยืนดูเหตุการณ์ และก็มีผู้หญิงสองคนรวมอยู่ด้วย “เพื่อนเธอคงเจอของดีแหละมั้งหนูเดือน” ป้าคนที่ขายข้าวแกงซึ่งขึ้นมาดูเหตุการณ์บอก เดือนหน้าซีด หันไปถามป้า “หนูจะทำยังไงล่ะป้า” “พาเพื่อนออกไปจากห้องนี้เดี๋ยวนี้” ป้าคนเดิมบอก เดือนทำตามคำบอกของป้า และก็พยุงฉันมาที่ห้องของเธอ ซึ่งตอนนี้สามีของเธอก็ยังไม่กลับมา ฉันพอจะมีสติอยู่บ้างแต่ก็ยังสลึมสลือเหมือนคนที่เพิ่งฟื้นจากการถูกวางยาสลบ ตัวอ่อน ไม่ค่อยจะมีแรงเดินเสียเลย เดือนเอาน้ำมาให้ฉันกิน ซึ่งก็มีป้าคนเดิมเดินถือขวดน้ำมาให้ยื่นให้เดือน “เอาน้ำมนต์ไปล้างหน้าให้เพื่อน เร็วเข้า” ป้าสั่งอย่างเร็ว เดือนไม่รอช้าพยุงฉันมาที่ห้องน้ำ และเอาน้ำมนต์ล้างหน้าให้ฉัน คราวนี้ฉันรู้สึกตัวปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “เราเป็นอะไรไปเหรอเดือน” ฉันถามเพื่อนสนิท เดือนถอนหายใจ สีหน้าดูเป็นกังวลยิ่งนัก “ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องกลับไปที่ห้องนั่นอีกนะ” “ทำไมล่ะ” “บอกว่าไม่ต้องกลับไปอีก อยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่สาวเธอจะมาย้ายของให้แล้วไม่ใช่เหรอ” “ใช่จ้ะ” “งั้นก็ดี คืนนี้นอนที่ห้องเรานี่แหละ” เดือนกึ่งบอกกึ่งสั่ง ฉันรู้สึกบางสิ่งบางอย่างผิดปกติ ตั้งแต่ป้าที่ชั้นล่างสุดให้เดือนเอาน้ำมนต์ล้างหน้าฉัน เดือนสั่งห้ามไม่ให้ฉันกลับไปที่ห้องของฉันอีก จึงอดไม่ได้ที่จะถามความจริงจากเพื่อน เดือนไม่ได้เล่าให้ฉันฟัง แต่พาฉันลงไปที่ชั้นล่าง ซึ่งเป็นออฟฟิศสำหรับคนที่ดูแลคอนโดแห่งนี้ ฉันเห็นหญิงชราคนหนึ่งลงจากรถเก๋งคันหรู ทุกคนที่อยู่ในออฟฟิศพากันยกมือไหว้ “คุณนายกรองทองมาเก็บค่าเช่า” ป้าคนขายข้าวแกงเอ่ยปากบอกกับทุก ๆ คน คุณนายกรองทองที่ทุกคนเอ่ยชื่อนั้น เป็นแม่ของพี่เก้าผู้ชายในฝันของฉันนี่เอง เธอเป็นเจ้าของคอนโดหลายห้องในตึกแห่งนี้ ฉันจำภาพหญิงชราคนนี้ได้ติดตา หญิงชราหันมายิ้มให้ฉันนิดหนึ่ง ฉันยิ้มรับและเดินตรงไปหาหญิงชรา “คุณเป็นแม่พี่เก้าใช่ไหมคะ” หญิงชราหยุดชะงัก หันมามองฉันด้วยความแปลกใจ “หนูเป็นใคร ทำไมรู้จักกับเก้า” เพราะว่าหัวสมองของฉันยังจำความฝันทุกค่ำคืนตั้งแต่ห้าเดือนก่อนได้หมด ฉันจำภาพพี่เก้าได้ติดตา จะให้วาดรูปออกมาให้ได้เห็น ฉันก็สามารถวาดรูปพี่เก้าได้ “หนูเป็นคนรักพี่เก้า คุณเป็นแม่ของพี่เก้าใช่ไหมคะ” หญิงชรามองฉันด้วยความตกใจ สีหน้าเศร้า แม้จะพยายามส่งยิ้มให้ แต่ก็ยังเศร้าอยู่เหมือนเดิม โครงหน้าของหญิงชรายังคงมีส่วนคล้ายพี่เก้าอยู่มาก “เก้าณรงค์ตายเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้ว จะมาเป็นคนรักของหนูได้ยังไง” หญิงชราบอกฉัน น้ำเสียงแหบแห้งเหมือนไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้ออกมา และก็คงไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ที่สำคัญเพราะฉันอายุแค่ยี่สิบปีต้น ๆ จะไปเป็นคนรักกับพี่เก้าได้อย่างไร สิ่งที่ได้ยินทำให้ฉันร้องไห้ใจแทบขาด ใจไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน จากคุณ : roslita - [ 4 ก.ย. 51 16:11:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 “ไม่จริง พี่เก้ายังไม่ตาย ถ้าพี่เก้าตายแล้ว ทำไมพี่เก้ายังมาหาหนูได้ทุกคืนล่ะ แถมพี่เก้ายังบอกว่ารักหนูตลอด และหนูก็รักพี่เก้าด้วย” เสียงร่ำไห้ของฉันทำให้ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกใจไม่น้อย หญิงชราโอบกอดฉัน พลางปลอบโยนด้วยความสงสาร เดือนยังเกาะแขนฉันไว้ด้วยความเป็นห่วง หลายคนมองฉันเหมือนคนแปลกประหลาด หญิงชรารับรู้สิ่งที่ฉันพูดออกมา จากนั้นก็พาฉันเดินมาที่รถเก๋งคันหรู ซึ่งจอดอยู่ด้านหน้า พอสักพักชายชราคนหนึ่งก็เปิดประตูเดินออกมาจากรถ “ไหว้คุณพ่อพี่เก้าสิหนู” หญิงชราหรือคุณนายกรองทองแนะนำให้ฉันรู้จักชายชราคนนี้ และก็เป็นชายชราคนเดียวที่ฉันเห็นในความฝัน ฉันยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม หญิงชราเดินเข้าไปเปิดประตูรถ หยิบสร้อยเส้นเล็ก ๆ ที่วางไว้ด้านหน้ารถออกมา สร้อยเส้นนี้เป็นสร้อยเงินไม่สั้นและยาวจนเกินไป มีรูปพระองค์เล็ก ๆ ห้อยอยู่ตรงกลาง จากนั้นหญิงชราก็ทำท่าจะใส่สร้อยให้ฉัน “หนูใส่สร้อยเส้นนี้เอาไว้นะ ห้ามถอดเด็ดขาด ยายให้หนู” ฉันเช็ดน้ำตาเบา ๆ มองหน้าหญิงชราอย่างไม่เข้าใจ “ทำไมต้องใส่ด้วยค่ะ” “ถ้าหนูรักพี่เก้า ยายอยากให้หนูใส่สร้อยเส้นนี้เอาไว้ และอย่าถอดสร้อยเส้นนี้เด็ดขาด” “ทำไมยายต้องไห้สร้อยหนูด้วย หนูรับไม่ได้หรอกค่ะ มันเป็นของที่มากด้วยคุณค่า ยายเก็บไว้เถอะค่ะ” ฉันปฏิเสธ “หนูรักพี่เก้าไม่ใช่เหรอ” หญิงชราถาม ตาจ้องมองฉันอยู่ แววตาของเธออ่อนโยนกว่าที่คิด “ค่ะ หนูรักพี่เก้า” ฉันยอมรับเต็มอกว่าฉันรักพี่เก้า ถึงจะรู้ว่าเขาตายไปนานแล้ว แต่ฉันก็รักเขาจริง ๆ “สร้อยเส้นนี้เป็นของพี่เก้า ยายเคยใส่ให้พี่เก้าตอนหนุ่ม ๆ ก่อนวันเสียชีวิตพี่เก้าถอดสร้อยเส้นนี้ลืมเอาไว้ที่บ้าน ก่อนจะขับรถมาที่คอนโด พี่เก้ารักสร้อยเส้นนี้มาก ๆ ยายอยากให้หนูเก็บไว้ เหมือนกับหนูเก็บหัวใจพี่เก้าเอาไว้ยังไงล่ะ” ฉันสะอื้นไห้ เมื่อได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับพี่เก้า ชายในฝันที่ฉันรัก จากนั้นก็ประนมมือไหว้หญิงชรา “ขอบคุณค่ะยาย” และก็หันไปไหว้ชายชราที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วย จากนั้นสองตายายก็ร่ำลาและขับรถออกไป ฉันเอามือจับสร้อยนั้นเอาไว้แน่น รู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก “คุณเก้าณรงค์เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ขากลับที่ขับรถมาที่คอนโดนี่แหละ ปกติห้องนี้คุณนายกรองทองไม่เปิดให้ใครเช่านะเนี่ย พอเปิดให้เช่าก็มีหนูนี่แหละที่มาเช่าเป็นคนแรก ปกติไม่มีใครเขาชอบห้องนี้กันหรอก หลายคนที่มาดูมีแต่ไม่ชอบ ป้าก็ว่าแปลกที่หนูอยู่มาได้ตั้งห้าเดือนกว่า ๆ ไม่เห็นมีเรื่องราวเกิดขึ้น นับว่าดีนะที่ผีคุณเก้าไม่ทำอะไรหนู” ป้าคนขายข้าวแกงเล่าเรื่องราวให้ฉันได้รู้ทั้งหมด “นี่ป้า ถึงคุณเก้าจะเป็นผี แต่คุณเก้าก็ใจดีนะป้า” น้าสวยคนที่ขายมาลัยด้านหน้าคอนโดเสริม “คุณเก้ายังหนุ่มยังแน่น เป็นลูกสุดท้องของครอบครัว ยังไม่มีลูกมีเมียเลยนะนี่ น่าเสียดายที่อายุสั้น” ลุงคนที่ดูแลคอนโดบอกเล่าเพิ่มเติม “คุณเก้าหน้าตายังไงเหรอลุง” เดือนหันไปถามลุงคนเดิม “ถ้าเอ็งอยากเห็น ก็ลองไปนอนห้องนั้นสิ เดี๋ยวได้เห็นแน่” “อุ๊ย! หนูไม่กล้าหรอกลุง เดี๋ยวได้ผัวเป็นผี” เดือนเผลอปากพูดออกมา ทำให้ฉันหันไปมองค้อนนิดหนึ่ง “หรือว่าเธอพลาดท่าให้คุณเก้า” เดือนจ้องมองฉัน ฉันเผลอยิ้มให้เดือนอย่างไม่รู้ตัว น้ำตาเหือดแห้ง รู้สึกเสียใจที่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมด แต่ก็ดีใจที่ได้รู้ความจริงเกี่ยวกับพี่เก้า “ถ้าเธอไม่มาปลุกฉัน ก็ไม่แน่” “ถามจริง ๆ เธอรักพี่เก้าเหรอ” เดือนถามย้ำ “ตอบจริง ๆ รักหมดใจ” ฉันยิ้มให้เดือนเหมือนเคย แต่คราวนี้เป็นรอยยิ้มอย่างสุขใจ ฉันตอบรับหน้าชื่นว่าตัวเองรักกับคนที่ตายไปแล้ว จากนั้นก็เดินไปรับเงินประกันค่าห้องกับลุงที่ออฟฟิศ โดยที่ทิ้งให้เพื่อนยืนงงอยู่ด้านนอก พอเสร็จธุระฉันก็ยกมือไหว้ร่ำลาทุกๆ คน ในเช้าวันถัดมา พี่สาวกับพี่เขยก็มาขนของออกจากคอนโดให้กับฉัน โดยที่ฉันเองก็เข้าไปในห้องนั้นอีกครั้ง ทุกๆ ครั้งที่ช่วยพี่สาวและพี่เขยยกของออกมาจากห้อง ฉันก็มักจะหันไปมองที่ระเบียง รู้สึกคิดถึงพี่เก้าจับใจ พอขนของมาไว้ที่รถหมดแล้ว ฉันกับพี่สาวพร้อมทั้งเดือนก็เดินมายืนตรงระเบียงด้านหลังห้อง ฉันสูดลมหายใจแรงๆ น้ำตาเอ่อเบ้า คิดว่าพี่เก้าก็คงรู้สึกเช่นเดียวกับฉัน “ลาก่อนค่ะพี่เก้า น้องยังรักพี่เสมอ จะเก็บพี่ไว้ในใจตลอดไป และจะรอพี่อยู่ที่ความฝันทุกค่ำคืน” นับตั้งแต่ย้ายออกมาจากคอนโดนั้น ฉันก็ไม่เคยฝันเห็นพี่เก้าอีกเลย บางทีก็พยายามบังคับตัวเองให้เดินไปกับความฝันที่ต้องการ พยายามฝันเห็นพี่เก้าให้ได้ แต่ฉันก็ไปไม่ถึงความฝัน รู้สึกว่ามันไกลเหลือเกิน เวลาที่ฉันจับสร้อยที่คุณนายกรองทองใส่ให้ ก็รู้สึกเหมือนมีใครเฝ้ามองฉันอยู่ห่าง ๆ จวบจนวันหนึ่งที่ฉันกลับมาจากทำงานในช่วงดึก ฉันเดินเข้าไปในหมู่บ้านที่พี่สาวพักอาศัยอยู่ ขณะที่กำลังไขประตูบ้าน ฉันก็เหลือบไปเห็นร่างของชายคนหนึ่งใต้ต้นไม้ใหญ่ข้าง ๆ บ้านพี่สาว ฉันจำผู้ชายคนนี้ได้ดี จะกี่ปีกี่ชาติฉันก็ยังจำเขาได้เสมอ รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่ได้เห็นเขา และก็วิ่งไปหาเขาอย่างเร็ว “พี่เก้า!” จากคุณ : roslita - [ 4 ก.ย. 51 16:12:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณพี่ ๆ เพื่อน ๆ ทุกคนที่แวะมาอ่านเรื่องสั้นของยีนส์ค่ะ ขอบคุณทุกคำแนะนำติชมมากค่ะ ขอบคุณภาพประกอบทางอินเตอร์เน็ตด้วยค่ะ ยีนส์ขอยกเครดิตให้เจ้าของภาพทั้งหมดค่ะ ขอบคุณค่ะ เรื่องสั้นเรื่องนี้ เป็นต้นเหตุที่ทำให้ยีนส์เป็นผู้หญิงที่ใส่พระติดตัวตลอด เมื่อใดที่ถอดพระออก เมื่อนั้นต้องเจอดีที่ลึกลับ และก็มักจะมีเรื่องราวแบบนี้มาเขียนเล่าให้ได้อ่านกันอีก เรื่องสั้นเรื่องนี้กว่าจะเขียนจบ ก็ใช้เวลาสองวัน...เพราะคนเขียนขนลุกหลายรอบค่ะ ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ทุกคนค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 51 16:20:18 จากคุณ : roslita - [ 4 ก.ย. 51 16:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เหวอ!!รู้นะรีบนอนก็เพื่อจะไปหาพี่เก้าใช่ไหมล่ะ!!(เหอะๆ) อ่านไปก็จินตนาการไปครับ มีขนลุกเล็กน้อยถึงปานกลาง เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงกำลังแก้ไขเพราะมันยาวจริงๆ แต่ก็อ่านเพลินดีครับ เรื่องนี้ไม่เชื่อก็ไม่ควรลบหลู่ ยังมีหลายสิ่งที่วิทยาศาสตร์ก็พิสูจน์ไม่ได้ แต่อดขำพี่ยีนต์ไม่ได้...ไอ้นิสัยงอนนี่...กี่เรื่องๆของพี่ต้องมีฉากนี้...อิอิ นางเอกขี้งอนของแท้เชียวนะครับ(ใครหว่า?) แล้วเจอกันในงานเขียนเรื่องต่อไปนะครับพี่... จากคุณ : ออมสิน (ออมสินไตตั้น) - [ 4 ก.ย. 51 16:56:00 ]

ความคิดเห็นที่ 11 หลอนจังเลยค่ะ จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 4 ก.ย. 51 16:58:28 ]

ความคิดเห็นที่ 12 จบตรงนี้เลยเหรอครับ จึ๋ย จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 4 ก.ย. 51 19:23:42 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ^^" ลุ้นจริงๆ น่ากลัวง่ะ (ทุกวันนี้ผมก็มีสายสิญจน์ติดตัวตลอดเหมือนกันเลย T T) จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 4 ก.ย. 51 20:00:32 ]

ความคิดเห็นที่ 14 พี่เก้าก็เก่งนะ ตามมาจนเจอ จากคุณ : scottie - [ 4 ก.ย. 51 22:00:45 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านแล้ว บอกไม่ถูก สงสาร เห็นใจ แต่ก็กลัวด้วยล่ะ พี่ก็เคยฝันเรื่องแบบนี้เหมือนกันนะคะ ตอนนั้นมาอยู่ที่อังกฤษแล้ว และก็เป็นช่วงแรกๆ ที่ชีวิตมีปัญหาอะไรหลายๆอย่างของการมาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง มีอยู่ครั้งหนึ่ง ไม่สบายมาก หลับฝันเห็นผู้ชายไทยคนหนึ่ง มาคอยถามว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า เป็นห่วงอะไรทำนองนี้ ฝันตลอด 1 อาทิตย์ที่ไม่สบาย  จนเกิดอาการผวา ต้องโทรไปเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็สวดมนต์อะไรให้ แถมในฝันถามอีกด้วยว่า จำเขาไม่ได้เหรอ  ว่าเป็นใคร ก็บอกไปว่า ไม่ได้  เขาเลยพูดชื่อเขาออกมาอีกที แต่สาบานว่าตอนที่ตื่นขึ้นมานึกไม่ออกว่า เคยรู้จักคนนี้หรือเปล่า   พอดีมีพี่สาวที่ทำงานฝ่ายทะเบียนราษฎร์ฯ ของอำเภอ เลยให้พี่สาวช่วยค้นชื่อให้  ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะคะ  มีตัวตนจริงๆ อยู่เชียงใหม่   และพอนึกไปนึกมาว่าเจอผู้ชายคนนี้ที่ไหน ก็นึกออกว่า ไปเจอที่ดอยสุเทพตอนนั้น อยากไหว้พระ เพราะอยาก อธิฐานว่าให้สอบพยาบาลของอังกฤษผ่าน   แต่ว่าตอนนั้นไม่มีแบ็งค์ย่อยซื้อดอกไม้ธูปเทียนเลยค่ะ มีแต่แบ็งค์พัน 2 ใบ ติดตัว แม่ค้าบอกว่าให้ไปแลกตังค์มาก่อน เลยเปลี่ยนใจไม่ซื้อ ผู้ชายคนหนึ่ง อายุน่าจะแก่กว่าไม่เกิน 2- 3 ปี มาเข้าคิวซื้อดอกไม้ ธูปเทียนต่อ ปรากฏว่าพอเดินออกมาจะกลับ เขาบอกว่า ซื้อมาเผื่อด้วยเห็นว่าตั้งใจจะไหว้พระ สรุปว่าเราทั้งสองคนที่ไม่รู้จักกันเลยไปไหว้พระพร้อมกัน เขาก็คงอธิษฐานอะไรของเขา  หลังจากที่กล่าวขอบคุณแล้ว เขาก็ถามว่ามาจากไหน ทำไมไหว้พระซะนาน เลยตอบติดตลกว่าไปสอบมาแล้ว แต่กลัวไม่ผ่านเลยอยากไหว้พระให้จิตใจสบาย  เขาก็อวยพรให้สอบผ่าน เดินทางมาลอนดอนด้วยความปลอดภัย ก่อนแยกกัน เขาถามชื่อ ก็บอกไปแต่ชื่อเล่น เขาก็บอกชื่อเต็มๆมา  แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร ลืมใปด้วยซ้ำเมื่อกลับถึง กรุงเทพ   หลังจากที่รู้ว่าคนในฝันคือเขาจากพี่สาว ก็เลยเล่าเรื่องความฝันให้พี่สาวฟังอีกรอบ คราวนี้พี่สาวพูดกลับมาเลยว่า  โดนแล้วมั้ยล่ะ ก็เลยถามว่าทำไม  พี่สาวบอกว่า ก็นายคนนี้น่ะ ถูกแจ้งตายกับฝ่ายทะเบียนไปแล้วตั้งหลายเดือน  ..!!!!! สงสัยว่าทำไม ถึงฝันถึงเขาได้ทั้งๆที่ไม่ได้ผูกพันอะไรกันเลย ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่า คนที่บังเอิญรู้จัก และมีน้ำใจ ... คราวนี้เดือดร้อนแม่ต้องรีบทำบุญกรวดน้ำไปให้ แม่ว่า สงสัยมาทวงตังค์ค่าดอกไม้ไหว้พระหรือเปล่าก็ไม่รู้ ??? จากคุณ : teansri - [ 4 ก.ย. 51 23:52:32 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านเพลินเลยค่ะ ทั้งน่ากลัว ทั้งเศร้า สงสารพี่เก้าค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 5 ก.ย. 51 00:46:39 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เจอแบบนี้ก็ไม่เอาด้วยละค่ะ “ถ้าไม่ไปทางด้านหลัง พี่เข้าไปกับณัฐไม่ได้” พี่เก้าบอกฉัน -- น่าจะเป็น น้อง มากกว่ามั้งคะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 5 ก.ย. 51 01:41:53 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณน้องออมสินมากนะจ๊ะ ที่แวะมาอ่านงานเขียนของพี่จ๊ะ เมื่อคืนพี่รีบเข้านอนเพราะตีสี่กว่าแล้วจ้ะ ไม่อยากนอนดึก เพราะกลัวโทรมจ้ะ (เดี๋ยวไม่น่ารักเหมือนน้องออมสิน คิคิ) ที่จริงพี่ก็อยากนอนตามฝันดูเหมือนกัน แต่ตามไม่ถึงนะ สงสัยพี่มีสามีแล้ว วิญญาณพี่เก้าเลยไม่กล้ามาสุงสิง หรือไม่ก็ตัดใจไปนานแล้ว (เดาเอา) แต่พี่คิดว่าเขาคงไปผุดไปเกิดแล้วแหละ พูดถึงพี่ก็กลัวนะ ชีวิตพี่เจอเรื่องแบบนี้บ่อยมาก ๆ เจอมาตั้งแต่เด็ก ๆ ไม่รู้พ่อพี่เสกมนต์คาถาอะไรใส่ให้หรือเปล่า บางอย่างที่คนอื่นเขาไม่เห็นพี่ก็เห็น บรึ้อ ๆๆๆๆๆ  แต่ถึงกระนั้นพี่ก็ไม่เคยลบหลู่นะ ยังมีความเชื่อแบบนี้อยู่ในใจเสมอ จากคุณ : roslita - [ 5 ก.ย. 51 08:49:46 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ขอบคุณ คุณดาด๊าดามากนะคะ ที่แวะมาอ่านงานเขียนของยีนส์ค่ะ ยีนส์เองก็กลัวเหมือนกันค่ะ เขียนเรื่องนี้ขนลุกหลายรอบเลยค่ะ ยิ่งเขียนตอนดึก ๆ แล้วด้วย ยิ่งน่ากลัวค่ะ โชคดีที่แฟนอยู่ใกล้ ๆ เลยหายกลัวไปบ้างค่ะ ดีใจที่สามารถถ่ายทอดเรื่องนี้ออกมาจนจบค่ะ ไว้ว่าง ๆ จะเขียนเรื่องหลอน ๆ แบบนี้ให้อ่านกันอีกนะคะ จากคุณ : roslita - [ 5 ก.ย. 51 08:59:46 ]

ความคิดเห็นที่ 20 Based on true story เหรอครับเนี่ย O_O ชอบครับเรื่องแนวนี้ คุณยีนส์เป็นคนถ่ายทอดประสบการณ์ชีวิตตัวเองได้เก่งนะครับ จากคุณ : Cryptomnesia - [ 5 ก.ย. 51 08:59:58 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ขอบคุณ คุณพีทมาก ๆ นะคะ ที่แวะมาอ่านงานเขียนของยีนส์ค่ะ ยีนส์เองก็ลงชื่อไว้อ่านเรื่องเจ้าป๊องตอนดึก ๆ ค่ะ เพราะวันนี้เพื่อนแฟนมาเยี่ยมที่บ้านค่ะ เลยทำอาหารให้เขาทานซะหน่อยค่ะ อาหารที่ทำก็ง่าย ๆ ค่ะ Nachos สูตรหนีระเบิดจากวอลมาร์ทค่ะ ไว้ว่าง ๆ จะเอาเรื่องนี้มาให้อ่านนะคะ เรื่องนี้จบแบบนี้ค่ะ จบตอนที่ยีนส์ย้ายออกมา เป็นช่วงจังหวะที่ยีนส์ลาออกจากงานค่ะ เลยออกมาจากตรงนั้นได้ ยีนส์ไม่อยากคิดว่าถ้ายีนส์ยังไม่ออกมา ชีวิตยีนส์จะเป็นยังไงบ้าง ถ้าอยู่คนเดียวโดยที่ไม่มีเพื่อนฝูงรู้จักอยู่เคียงข้าง ยีนส์อาจจะตายไปแล้วก็ได้ค่ะ อาจจะเป็นเพราะบุญดีที่ยีนส์ทำไว้บ้าง ทำให้คุ้มครองยีนส์ให้ปลอดภัย โชคดีที่เจอวิญญาณที่เขารักและเอ็นดูยีนส์ค่ะ แต่ถึงกระนั้นยีนส์ก็เคยเจอผีร้าย ๆ เหมือนกันนะคะ ไว้ว่าง ๆ จะเขียนให้ได้อ่านนะคะ จากคุณ : roslita - [ 5 ก.ย. 51 09:04:44 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ขอบคุณ คุณ KTH (KTHc) ที่แวะมาอ่านงานเขียนของยีนส์ค่ะ ขอบคุณมาก ๆ ที่แบ่งปันเรื่องราวแก่กันค่ะ เรื่องแบบนี้เป็นสิ่งเร้นลับ บางคนอาจจะไม่เชื่อ แต่คนที่พบเจอส่วนใหญ่เชื่อเป็นตายเลยค่ะ ครอบครัวของยีนส์อยู่ติดชายแดนเขมรค่ะ พบเจอเรื่องแนวนี้เยอะมากค่ะ ตอนเด็ก ๆ พ่อจะเป่าคาถาให้ทุก ๆ วันพระค่ะ และก็พรมน้ำมนต์ให้ตลอด ถ้าวันไหนที่พ่อรู้ว่ามีลางไม่ดีจะเกิดขึ้น พ่อก็จะเอาสารสิญน์ทำเป็นสร้อย ให้ลูก ๆ ใส่ไว้ในคอค่ะ พอดีคุณพ่อของยีนส์ท่านเป็นหมอไสย์ศาสตร์ค่ะ บางทียีนส์ก็รู้สึกว่าตัวเองแปลกค่ะ มีอยู่ครั้งหนึ่งสมัยที่ยีนส์ไปทำงานแถว ๆ ปทุมธานีนะคะ ยีนส์ไปเช่าอพาร์ตเมนต์อยู่กับเพื่อนสาวสามคนค่ะ คือเราสามคนเป็นคนอีสานด้วยกันค่ะ เพื่อนคนหนึ่งเข้ากะกับยีนส์ค่ะ เราจะนอนด้วยกันตลอด เขาบอกว่าเวลาวันพระเขานอนกับยีนส์ไม่ได้เลยค่ะ เขาว่ายีนส์ตัวร้อนเหมือนไฟค่ะ ตอนแรกยีนส์ก็โกรธ นึกว่าเพื่อนใส่ร้าย แต่เพื่อนบางคนเขาบอกว่ายีนส์เป็นแบบนั้นจริง ๆ ค่ะ จนบางทีก็โดนเพื่อน ๆ ล้อว่ายีนส์เล่นของค่ะ ทั้งที่ยีนส์ไม่มีอะไรเลยค่ะ สมัยเด็ก ๆ ยอมรับว่าสวดมนต์ภาษาขะแมร์กับพ่อตลอดค่ะ จำได้หมดทุกบทค่ะ พอโตเป็นสาวจากบ้านมาอยู่เมืองกรุง ไม่เคยสวดมนต์แบบนั้นอีก สวดขาด ๆ เกิน ๆ จำไม่ค่อยได้ จึงเลิกสวดภาษาขะแมร์ค่ะ และก็เปลี่ยนมาสวดภาษาไทยแทนค่ะ ตั้งแต่แต่งงานมาอยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะมีก็แต่บางครั้ง ยีนส์กับแฟนจะนอนฝันอะไรที่คล้ายกันค่ะ บางทีตื่นมาพร้อมกันด้วยค่ะ บางทีก็มีลางสังหรณ์ที่คล้ายคลึงกันค่ะ ซึ่งก็น่าแปลกมากค่ะ ไว้ว่าง ๆ ยีนส์จะหาเวลามาเขียนแนวแปลก ๆ แบบนี้ให้ได้อ่านอีกนะคะ จากคุณ : roslita - [ 5 ก.ย. 51 09:18:52 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ขอบคุณ คุณ Scottie มากนะคะ ที่แวะมาอ่านงานเขียนของยีนส์อีก ไม่ได้ทักคุณ Scottie หลายวัน คิดถึงเหมือนเดิมนะคะ ในความรู้สึกของยีนส์คิดว่าวิญญาณของพี่เก้าแกร่งมากๆ ค่ะ ยีนส์เองก็ไม่รู้ว่าเขากับยีนส์เคยทำอะไรไว้ด้วยกัน จึงภพเจอกันในภพฝันเท่านั้น ตั้งแต่ยีนส์แต่งงานและย้ายมาอยู่ต่างประเทศ เคยฝันเห็นผู้ชายคนหนึ่ง เห็นหน้าไม่ชัด ไม่รู้ว่าเป็นใครกันแน่ ไม่แน่ใจว่าใช่พี่เก้าหรือเปล่า มันเป็นแค่เงาสลัว ๆ นะคะ ผู้ชายคนนี้มาขอให้ยีนส์ไปอยู่กับเขาค่ะ ยีนส์ฝันแบบนี้บ่อยค่ะ แต่ยีนส์ปฏิเสธตลอด ในฝันยีนส์ก็รู้ตัวเองด้วยค่ะ บอกเขาไปในฝันว่าแต่งงานมีสามีแล้ว ไปอยู่ด้วยไม่ได้ แล้วผู้ชายคนนั้นก็หายไปค่ะ ซึ่งก็ดูแปลกค่ะ ไว้ว่าง ๆ ยีนส์จะเขียนเรื่องแบบนี้ให้อ่านอีกนะคะ จากคุณ : roslita - [ 5 ก.ย. 51 09:24:55 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ขอบคุณพี่เทียนสีมาก ๆ นะคะ ที่ติดตามอ่านงานเขียนของน้องค่ะ ขอบคุณที่แบ่งกันเรื่องราวของพี่กับทุก ๆ คนค่ะ อ่านแล้วขนลุกเหมือนกันเลยค่ะ ผู้ชายคนนั้นที่มาเข้าฝันของพี่ เขาต้องมีบุญบารมีที่สูงพอสมควร ถึงตายไปแล้วก็สามารถติดต่อกับพี่ได้ และก็สามารถสัมผัสในดวงจิตของพี่เทียนสีได้โดยตรง ซึ่งบางคนเป็นความผูกพันที่เกี่ยวกันเอาไว้ เป็นบุญที่สร้างเอาไว้และตามพบเจอกันจนได้ เป็นความเร้นลับที่น่าแปลกมาก ๆ ค่ะ ชื่นชมผู้ชายคนนั้นมาก ๆ ค่ะ เขาเป็นคนใจดีมาก ๆ เลยนะคะ ไม่น่าอายุสั้นเลย ยีนส์อยากตรวจชื่อใครคนหนึ่งบ้างจังเลยค่ะ อยากรู้ว่าบางคนที่เราไม่เคยพบเจอเป็นสิบ ๆ ปีนี้ เขามีชีวิตอยู่อย่างไร ตายหรือยัง เพราะบางครั้งเขาคนนั้นก็มาเข้าฝันตลอด ฝันไม่พอมาตามเราไปอยู่ด้วยค่ะ (คนนี้ไม่เกี่ยวกับพี่เก้านะคะ คนละคนค่ะอิอิ) เวลาฝันเห็นเขามาตาม รู้สึกกลัวมาก ๆ ค่ะ ขนลุกค่ะ แต่ยีนส์ก็ปฏิเสธคะ ไม่ไปกับเขาค่ะ เรื่องฝันแบบพี่เทียนสีนั้น ยีนส์เคยฝันเห็นเคยเหมือนกันค่ะ แต่คนนี้ยังไม่ตายนะคะ เป็นลางแห่งความผูกพันที่มีไว้ด้วยกันค่ะ คนบางคนถ้าเขาผูกพันกับเรามาก ๆ บางทีอยู่กันคนละมุมของโลก ก็สามารถถ่ายทอดความรุ้สึกตรงนั้นหากันได้ค่ะ เหมือนกับพลังจิตที่สื่อหากันนะคะ ซึ่งก็ดูลึกลับไปอีกแบบค่ะ ไว้ว่าง ๆ น้องจะเขียนเรื่องแนวนี้แบ่งปันกันอ่านอีกนะคะ จากคุณ : roslita - [ 5 ก.ย. 51 09:46:42 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอบคุณพี่กุลธิดามากนะคะ ที่ติดตามอ่านงานเขียนของยีนส์ค่ะ เรื่องนี้เศร้าค่ะ ก่อนเขียนเรื่องนี้ ยีนส์ก็รู้สึกกลัว ๆ เหมือนกันค่ะ คือขนลุกตลอดค่ะ บางทีเขียน ๆ อยู่ก็นึกกลัวยังไงก็ไม่รู้ หันไปมองชิพนิดหนึ่ง พอเห็นหน้าชิพก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาบ้าง บางทีก็รู้สึกอยากร้องไห้ค่ะ เวลาเขียนเรื่องนี้หลับตาสนิทอยู่นิ่ง ๆ บ่อยค่ะ เหมือนใช้สมาธิมาก ๆ ค่ะ พี่เก้าน่าสงสารค่ะ ที่จริงยีนส์น่าจะกลัวเขานะคะ แต่เพราะเขามาดี พี่เก้าเลยไม่น่ากลัวเท่าไร ไม่รู้หน้าตาดูดีเหมือนคนธรรมดาทั่วไปด้วยแหละมั้งถึงไม่น่ากลัวค่ะ ยีนส์ไม่อยากจินตนาการเลยว่า ถ้าความสัมพันธ์ของยีนส์กับพี่เก้าลึกซึ้งไปมากกว่านี้ ยีนส์จะมีชีวิตรอดกลับมาไหม ระเบียงตรงคอนโดด้านหลังสูงมากนะคะ มีประมาณสิบสองชั้น นึกถึงภาพยีนส์อยู่ชั้นเจ็ด ถ้าตกลงมาก็ไม่รอดแน่นอนค่ะ อาจจะตายยังเขียดก็ได้ค่ะ แต่โชคดีเวลาที่ยีนส์วิ่งนั้น ยีนส์จะวิ่งไปในความฝันเท่านั้น ไม่เคยละเมอเดินออกไปข้างนอกเลยค่ะ จะแสดงความรู้สึกอะไรออกมา ร่างก็ยังนอนอยู่กับที่ค่ะ อาจจะเป็นเพราะบุญบารมีที่ยีนส์ทำไว้ หรือพระคุณของพ่อแม่ทำให้ยีนส์รอดพ้นตรงนั้นมาได้ค่ะ เรื่องแบบนี้เร้นลับ น่ากลัว ถ้าดวงจิตไม่แข็งพออาจจะหลับแล้วไม่ตื่นก็ได้ค่ะ ไว้ว่าง ๆ ยีนส์จะเขียนเรื่องแนวนี้ให้อ่านอีกนะคะ จากคุณ : roslita - [ 5 ก.ย. 51 09:56:24 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ขอบคุณ  คุณปิยะรักษ์มากนะคะ ที่แวะมาอ่านงานเขียนของยีนส์ค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ ที่ช่วยดูคำผิดให้ยีนส์ค่ะ _/\_ ยีนส์สับสนตัวเองค่ะ เอาชื่อนางเอกนิยายที่เขียนอยู่มาผสมกับเรื่องสั้นจนได้ (แอบเขินค่ะ) นับว่าโชคดีที่คุณปิยะรักษ์ช่วยดูให้ ไม่ยังงั้นยีนส์ก็คงไม่รู้ตัวเหมือนกันค่ะ ขอบคุณจริง ๆ เลยค่ะ เรื่องนี้หลอนจริง ๆ ค่ะ คนเขียนก็กลัวด้วยค่ะ แต่ก็สุขใจที่ได้เขียนออกมา บางทีเวลาที่เรามีประสบการณ์บางอย่างเก็บเอาไว้ ได้พูดคุยออกมา มันก็ไม่เหมือนกับที่เราถ่ายทอดมันออกมาเป็นตัวหนังสือ การถ่ายทอดเป็นตัวหนังสือเหมือนตัวช่วยเก็บความทรงจำตรงนั้นไว้ให้เรา ทำให้เราผ่อนคลายกับเรื่องตรงนั้นได้เยอะทีเดียวค่ะ ไว้ว่าง ๆ ยีนส์จะเขียนเรื่องสั้นแบบนี้มาให้อ่านอีกนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : roslita - [ 5 ก.ย. 51 10:38:27 ]

ความคิดเห็นที่ 27 สนุกมาก ชอบค่ะ จากคุณ : อาชิโกะ - [ 5 ก.ย. 51 10:56:18 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ขอบคุณ คุณ Cryp มาก ๆ ที่แวะมาอ่านงานเขียนของยีนส์ค่ะ ดีใจที่รู้ว่าคุณชอบเรื่องแนวนี้ค่ะ พร้อมทั้งขอบคุณมาก ๆ สำหรับคำชมค่ะ _/\_ เรื่องนี้ Based on a true story ค่ะ ยีนส์แค่เขียนแต่งเติมไปนิดหนึ่งเท่านั้นค่ะ เพื่อให้รูปผลงานที่ถ่ายออกมานั้น เหมือนงานเขียนที่คนอื่นเขาเขียนกันค่ะ ถ้าเป็นเรื่องที่นั่งเล่าจริง ๆ คงจะสั้นกว่านี้และหลอนกว่านี้ค่ะ และก็คงมีหลายเรื่องที่น่าเล่าค่ะ บรื้อ ๆๆ ยีนส์กับเพื่อนชื่อเดือนนี้จะเป็นคนที่สนิทกันมาก ๆ ค่ะ เรียนมาด้วยกันตั้งแต่เด็กค่ะ ชีวิตยีนส์กับเพื่อนมีส่วนที่คล้ายคลึงกัน และมีส่วนที่แตกต่างกันลิบลิ่ว แต่แปลกสองเรายังเป็นเพื่อนที่คบกันมายาวนานค่ะ เวลากลับไปเมืองไทยทีไร เพื่อนคนนี้ชอบแวะมาเยี่ยมยีนส์ค่ะ และก็มักจะนอนพูดคุยเรื่องราวชีวิตของกันและกันค่ะ เรื่องของยีนส์ไม่ค่อยหลอนเท่าของเดือนนะคะ ของเดือนนี่หลอนกว่านี้ค่ะ ไว้ว่าง ๆ จะถ่ายทอดให้ได้อ่านค่ะ (เพราะก่อนกลับมาอเมริกายีนส์ได้สัญญากับเพื่อนเอาไว้ว่าจะเขียนเรื่องของเธอด้วยค่ะ...ต้องมีสักวันที่ได้เอามาเขียนแบ่งปันกันอ่าน) ยีนส์เป็นคนที่ช่างจดจำค่ะ เป็นคนที่มีความจำดีมาก ๆ ค่ะ (ขอออกตัวก่อนว่าไม่ใช่คนเก่งไม่ใช่คนฉลาดอะไรนะคะ) เพียงแต่เป็นคนที่ไม่เคยลืมอดีตเก่า ๆ ที่ผ่านพบค่ะ คือมันยังอยู่ในความทรงจำหมดค่ะ พอได้เขียนได้ระบายออกมา เหมือนเราปล่อยวางความรู้สึกต่าง ๆ ในความทรงจำออกไปค่ะ แถมเวลาได้เขียนออกมา ก็รู้สึกมีความสุขไปอีกแบบนะคะ เหมือนได้บำบัดสิ่งที่เก็บกดเอาไว้ออกไปจากความทรงจำได้ค่ะ ไว้ว่าง ๆ ยีนส์จะเขียนเรื่องเก่า ๆ ในอดีตให้อ่านนะคะ มีทั้งสุข เศร้า น่ากลัว หลอนปนไปหมดค่ะ ถ้าเป็นอาหารก็คงจะรวมรสชาติได้กลมกล่อมที่สุดค่ะ จากคุณ : roslita - [ 5 ก.ย. 51 11:02:15 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ขอบคุณ คุณอาชิโกะ มาก ๆ นะคะ ที่แวะมาอ่านงานเขียนของยีนส์ค่ะ ยีนส์ดีใจค่ะที่คุณชอบงานเขียนของยีนส์ค่ะ ไว้ว่าง ๆ ยีนส์จะเขียนให้อ่านอีกนะคะ อีกไม่นานเกินรอค่ะ จากคุณ : roslita - [ 5 ก.ย. 51 11:04:36 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เข้ามาอ่านด้วยคนค่ะ หลอน.... แต่หวานเนอะ..... เฮ้อ!!!!! น่าสงสาร....รักแท้แต่อยู่คนละภพซะงั๊น จากคุณ : กันย์นลิน - [ 5 ก.ย. 51 20:40:24 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณ คุณกันย์นลินมาก ๆ นะคะ ที่แวะมาอ่านงานเขียนของยีนส์ค่ะ เรื่องนี้หลอนจริง ๆ ค่ะ แต่ก็มีความลึกซึ้งอยู่มาก แปลกนะคนเราสามารถสนิทกับคนในฝันได้ คุ้นเคยเหมือนกับอยู่ภพเดียวกัน แต่บุญกรรมอาจจะทำมาน้อย ทำให้เป็นได้แค่คู่ตาม แต่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันไปตลอดได้ ไว้ว่าง ๆ จะเขียนเรื่องต่าง ๆ ให้ได้อ่านกันอีกนะคะ จากคุณ : roslita - [ 5 ก.ย. 51 22:26:14 ]

ความคิดเห็นที่ 32 scary...sad...and touching at the same time kha. จากคุณ : CSULB@FineArt - [ 3 ต.ค. 51 07:13:39 ]

ความคิดเห็นที่ 33 น่าพิศวงแต่ก็มีเสน่ห์และน่ากลัวในเวลาเดียวกัน เศร้าจังค่ะ จากคุณ : miss winter (miss winter) - [ 10 ต.ค. 51 14:54:49 ]