1
"ขอบคุณนะ ที่มาอยู่เป็นเพื่อน"
เสียงเธอทำลายความเงียบระหว่างเรา ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา
"ขอบคุณที่ให้อยู่ด้วย" เราตอบทันควัน เธอยิ้มพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
"เชื่อไหมว่าจะคิดถึง" น้ำเสียงของคนพูด รับรู้ได้ว่าอ่อนโยนกว่าที่เคย
คนฟังเหมือนถูกสะกดนิ่ง ไม่กล้าหันไปมองหน้า
"ขอบคุณ" เราพึมพำเบาๆ แค่นั้นเอง ที่สามารถกลั่นออกมาเป็นคำพูดได้
หากเปิดกระจกรถลงมาได้เดี๋ยวนี้
หัวใจเราคงปลิวออกไปไกลแสนไกล

ที่ทำได้ คือทำเมินออกไปนอกหน้าต่างรถ
แม่น้ำปิงในเย็นวันนี้ ดูเศร้าสร้อยกว่าที่เคย
ไหลเอื่อยอย่างเงียบงัน เพราะอะไรกันนะ?...

"เดี๋ยวก็ไม่มีคนมานอนดิ้น อยู่ข้างๆ แล้วล่ะ"
คนขับรถหัวเราะเบาๆ ในลำคอ
"ต้มมาม่ากินให้อร่อย เหมือนที่ทำให้กินนะ"
"จะไม่ได้กินมาม่าต่อไปอีกแล้วเฟ้ย"
เธอมีอารมณ์ขันตอบกลับมา
ฉันยิ้ม แต่เธอไม่อาจรู้ความหมายรอยยิ้มของฉันได้เลย

รถกำลังข้ามสะพานไปช้าๆ จุดหมายปลายทางข้างหน้า
คือสิ่งที่ฉันไม่อยากให้ไปถึง อยากหยุดเวลาแต่ปาฏิหารย์ไม่เคยมีจริง

++++++++++++++
2
อากาศคืนนี้ไม่หนาวมากนัก ใครกันหนอที่ขู่จนคนขี้หนาวคนนี้
ขนเสื้อผ้ากันหนาวมาเสียเยอะแยะ

ฉันนอนขดตัว นิ่งเงียบในความมืด ก่อนจะพลิกตัวไปมา
คล้ายครึ่งหลับครึ่งตื่น
หนังสือการ์ตูนของเธอที่วางเต็มรอบเตียง ถูกฉันเตะกระจายลงพื้น
ไม่เป็นระเบียบ

เสียงเธอหัวเราะเบาๆ ในความเงียบและมืด
"นอนดิ้น จริงๆ นะคนเรา"



ก่อนที่โลกจะหยุดหมุน เธอพลิกตัวเข้ามากอดกระชับฉันไว้
มืออุ่นๆ อีกข้างลูบเบาๆ ไปมาที่เรือนผม ฉันแน่นิ่งคล้ายถูกสะกด
"ชอบ" ฉันบอกเธอเบาๆ
"หือ ชอบให้ลูบหัวแบบนี้เหรอ?" เธอถามเสียงเบาไม่แพ้กัน
"อือฮึ" ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วปล่อยให้มันเป็นอิสระ
ก่อนจะขยับตัว กระชับทุกอย่างระหว่างเราให้แนบชิดยิ่งขึ้น
ลมหายใจเบาๆ ของเธอรินรดอยู่ข้างแก้ม

เธออยู่ตรงนี้
ฉันอยู่ตรงนี้
เราใกล้ชิดกันเหลือเกินแล้ว
แต่หัวใจเราทำไมถึงไกลห่างกันนักเล่า......

คำว่า "เพื่อน" ที่พยายามจำกัดมันมาตลอดนั้น
ตอนนี้ลมหายใจของเธอกับฉัน มันกำลังเกินเลยไปมากกว่านั้นแล้ว
ฉันไม่กล้าทักท้วงกลัวว่าเธอจะรู้ตัว

แม้มันอาจจะเป็นแค่ความเหงาที่เธอกลัว
ที่นำพามาให้ฉันมาอยู่ตรงนี้
แต่ฉันก็ยินยอม อย่างน้อยมันคงเจ็บน้อยกว่า
ที่จะปล่อยให้เธอเหงา โดยที่ฉันไม่มีส่วนร่วมกับความเหงานั้นของเธอเลย
ฉันพลิกตัวหันหน้าเข้าหา โอบกอดตอบเธอไว้แน่น....

ฉันเงยหน้าขึ้นอย่างโหยหา จุมพิตลงเบาๆ บนริมฝีปากนั้น
เธอตอบรับ .... นุ่มนวลเนิ่นนาน
ลมหายใจเราถี่กระชั้น ทุกสัดส่วนที่ใกล้ชิดกลับยิ่งแนบแน่น
ทุกอย่างดำเนินไปตามใจปรารถนา คล้ายไม่มีที่สิ้นสุด .....

“ข้อควรระวัง คือไม่ควรกอดเธอก่อนนอน” เธอกระเซ้า
“มันเลยเถิดทุกทีเลยใช่ไหม” ฉันสมทบบ้าง แล้วยิ้มให้ความมืด

รู้ ....ฉันรู้ดีว่าฉันจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว
ไม่จำเป็นต้องมีคำลา ไม่จำเป็นต้องมีคำอวยพร
แต่ในหัวใจเธอ ที่จะไม่มีฉันหลงเหลืออยู่อีกต่อไปแล้ว
มันจะค่อยๆ ผลักเรา ห่างไปจากกันเรื่อยๆ
จนฉันหลุดลอยไปไกลแสนไกล โดยที่เธอไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ

ในความเงียบฉันสะอื้นในใจ เบาๆ .....

++++++++++++++++++++
3
"ส่งตรงนี้นะ" เธอจอดรถ โดยไม่ดับเครื่อง ฉันเข้าใจเหตุผล ที่เธอต้องรีบกลับ โดยที่เธอไม่ต้องพูด
"ไม่เห็นมี เดอะ ลาส คิส ให้เลย" ฉันเย้าเธอเล่น
เธอยิ้มแทนคำตอบ "เดือนหน้าเจอกันนะ"
กระเป๋าใบเขื่อง โดนฉันลากลงจากรถ พร้อมกับรอยยิ้มตอบ
ประตูรถถูกปิดลง ฉันไม่กล้าหันไปมอง
หากมันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้มองหน้าเธอ ฉันก็ไม่อยากจงใจให้มันเป็นไป

แสงตะวันยามเย็ม สาดส่อง สรรพสิ่งรอบข้างเคลื่อนไหว
แต่โลกทั้งใบคล้ายหยุดหมุน
ดวงตาฉันพร่ามัว
มือกระชับกระเป๋าเดินทางไว้แน่น คล้ายหาที่ยึดเหนี่ยว
ทุกก้าวที่เดิน คล้ายมั่นคงหากแต่ไหวเอน ลมเพียงเบาๆ อาจผลักให้ล้มลง

ฉันคงรับปากเธอไม่ได้ ว่าเราจะจะยังได้เจอกันอีกไหม
กว่าจะถึงวันนั้น ตัวเธอนั่นเอง ที่จะแปลกและเปลี่ยนไป
ความคิดถึงที่เธอจะมีให้ฉัน มันก็คงเบาบางและคงจางหายไปในเร็ววัน
กว่าจะถึงวันนั้น ฉันก็อาจจะไม่มีตัวตนในชีวิตเธอแล้ว


แล้วน้ำตาที่กลั้นไว้ ก็ไหลลงมาเป็นทาง....

จากคุณ : แพรเพลง - [ 4 ก.ย. 51 20:00:27 ]