คืนขวัญผวา

...ติ๊ง...ต่อง...

...ครืด...

ประตูลิฟต์เปิดออก...ฉันก้าวเดินฉับๆ อย่างรีบร้อนออกจากลิฟต์ไปตามทางเดินซึ่งเหลือเพียงแสงสลัวๆ ที่เปิดพอให้เห็นทางเท่านั้น

...บ้าชะมัด...ทำไมหัวหน้าต้องรีบเอางานที่สั่งขนาดนี้ก็ไม่รู้...

“เอ้า...คุณจัดการงานนี้ให้เสร็จเรียบร้อยภายในวันนี้นะ...พรุ่งนี้ผมต้องใช้ข้อมูลแต่เช้า”

นี่มันแกล้งกันชัดๆ...นั่งทำงานอยู่ทั้งวี่ทั้งวันไม่สั่ง...มาสั่งตอนกำลังจะเลิกงาน...เซ็งชะมัดยาด

ฉันผลักประตูอาคารสำนักงานอย่างหมดอารมณ์...ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองบรรยากาศรอบด้าน

...นี่มันมืดขนาดนี้เลยหรือนี่...เพิ่งจะสามทุ่มเท่านั้นเองเนี่ยนะ...

ถึงฉันจะทำงานอยู่ที่นี่มานานพอควรแล้ว...แต่ฉันก็ไม่เคยทำงานจนดึกจนดื่นขนาดนี้มาก่อนเลย

อาคารสำนักงานแห่งนี้อยู่ในปริมณฑลตรงช่วงรอยต่อเข้ากรุงเทพฯ ซึ่งความเจริญของเมืองหลวงเพิ่งกำลังเริ่มที่จะเข้ามาถึงเท่านั้น

...ตั้งแต่เกิดมา...หากจะให้นับครั้งกันละก็...คง 5-6 ครั้งเท่านั้นล่ะมั้งที่ฉันกลับบ้านดึกขนาดนี้...

ต๊อก...ต๊อก...ต๊อก...ต๊อก...

เสียงส้นรองเท้าส้นสูงดังกระทบพื้นถี่ยิบตามจังหวะการก้าวอันเร่งรีบของฉัน...สายตาเหลือบซ้ายแลขวาอยู่เป็นระยะๆ อันเนื่องจากความหวาดระแวง

ในเวลานี้หากเป็นในกรุงเทพฯ ก็คงจะไม่น่ากลัวขนาดนี้...ผู้คนคงจะยังคงเดินกันขวักไขว่อยู่ตามท้องถนนอันสว่างไสว

...แต่ที่นี่ไม่ใช่อย่างนั้น...เวลาสามทุ่มสำหรับที่นี่นั้นถือว่าดึกมากแล้ว...

การสัญจรที่ยังไม่สะดวกสบาย รถรับจ้างซึ่งนานๆ จะแล่นผ่านมาสักคัน ไฟทางซึ่งติดตั้งกันอยู่ห่างๆ ส่งผลให้การเดินทางในเวลาเช่นนี้เป็นเรื่องไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง

...และโดยเฉพาะหญิงสาวตัวเล็กอย่างฉัน...

...เวลาเช่นนี้เป็นเวลาที่ผู้คนที่นี่กลับเข้าบ้าน ดูทีวี หรือเข้านอนกันหมดแล้ว...

ฉันหลุดออกจากภวังค์และหยุดก้าวเท้าอย่างกะทันหัน แหงนมองสิ่งก่อนสร้างขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเงามืดตรงหน้าอย่างชั่งใจ

สะพานลอยคนข้ามที่อยู่ตรงหน้าของฉันแห่งนี้ สะพานลอยที่ฉันเดินข้ามทุกเช้าทุกเย็น สะพานลอยที่ในเวลาปกติฉันไม่เคยสังเกตเห็นถึงความน่ากลัวของมันเลยแม้แต่น้อย

...มัน...ช่างเป็นสะพานลอยที่มีระยะทางยาวไกลเหลือเกิน...

...จะข้ามสะพานลอยดีไหมนะ...หรือ...จะวิ่งข้ามถนนดี...

ฉันคิดพลางมองไปที่ตัวถนนขนาดยี่สิบช่องทาง แสงไฟที่เคลื่อนตัวมาตามถนนไม่ถี่เหมือนช่วงเช้า

ฉันละสายตามองกลับมายังร่างกายตัวเอง...ถึงแม้รถจะไม่มากมายเหมือนตอนที่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน...แต่การแต่งกายแบบสาวออฟฟิศทั่วๆ ไปของฉันก็คงจะไม่ง่ายนักหากต้องวิ่งข้ามถนนที่กว้างมากขนาดนี้

...รถวิ่งเร็วกว่าตอนกลางวัน...คนขับอาจจะมองไม่เห็นฉัน...

หลังจากคิดอย่างถ้วนทั่วแล้ว ฉันก็สรุปว่าคงไม่เข้าท่าแน่หากจะวิ่งข้ามถนนในสถานการณ์แบบนี้

ฉันมองสำรวจทั่วตัวสะพานลอยอีกครั้งก่อนที่เท้าจะก้าวขึ้นบันไดแต่ละขั้นอย่างรวดเร็ว

...ต๊อก...ต๊อก...ต๊อก...ต๊อก...

เสียงส้นรองเท้าที่กระทบกับขั้นบันไดในเวลานี้อาจทำให้ฉันประสาทเสียได้ง่ายๆ ทุกครั้งที่เสียงดังขึ้นมาตัดกับความเงียบรอบกาย มันราวกับมีใครกำลังเดินตามฉันมาติดๆ แบบหายใจรดต้นคอ

เมื่อถึงบันไดขึ้นสุดท้ายฉันมองไปยังปลายสะพานอีกฝั่งหนึ่งอีกครั้ง

...มันยังว่างเปล่า...

ฉันใจชื้น ดีใจเล็กๆ อยู่ข้างในที่ไม่เห็นใครอยู่บนสะพานลอย ก่อนที่ฉันจะก้มหน้าก้มตาเดินต่ออีกครั้งอย่างรวดเร็ว

...สายตายังคงสอดส่องไปรอบๆ และหันกลับไปมองด้านหลังเป็นระยะๆ...

...และ...ทันใดนั้น...เมื่อสายตาฉันวกกลับมาที่ด้านหน้าอีกครั้ง...

ใครคนหนึ่งเดินขึ้นมาจากสะพานลอยฝั่งตรงข้าม เขาคนนั้นเดินขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมฉันไม่ทันเห็น

จังหวะก้าวเท้าของฉันช้าลงอย่างคาดคะเนสถานการณ์ มือล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายและกำมีดพกที่ฉันติดตัวไว้ในนั้นหวังจะให้มันเป็นที่พึ่งทางใจ

...หรือหากจำเป็นจริงๆ มันก็จะเป็นที่พึ่งทางกายได้ด้วย...

ฉันพกมันไว้ติดตัวเสมอๆ...ถึงแม้จะไม่เคยเกิดอะไรขึ้นกับฉัน แต่ก็ไม่เสียหายหากจะพกเอาไว้

...เขา...เดินเข้ามาใกล้แล้ว...เขาไม่ได้แสดงท่าทีสนอกสนใจฉันแต่อย่างใด...

ก็แน่ล่ะ...ใครจะประกาศตัวโจ่งแจ้งว่าตัวเองเป็นผู้ร้ายล่ะ...เวลาแบบนี้ไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น...ฉันกำด้ามมีดแน่นขึ้นอีกจนรู้สึกเจ็บที่ฝ่ามือ

...ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ฉันจะกล้าแทงไหมเนี่ย...ฉันคิดอย่างกังวลกับเหตุการณ์หลายสถานการณ์ที่จำลองอยู่ในหัวสมอง

...ใกล้เข้ามา...ใกล้เข้ามา...ฉันแทบจะกลั้นหายใจในวินาทีนั้น...และ...ผ่านไป...

ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...เขาเดินผ่านฉันไปแบบไม่มีทีท่าจะสนใจฉันเหมือนเช่นเดิม

...เฮ้อ...ร่างกายผ่อนคลายลง...มืออันชุ่มไปด้วยเหงื่อปล่อยด้ามมีดพกในกระเป๋า...

...อีกนิดเดียวจะถึงทางลงแล้ว...รีบๆ เดินต่อดีกว่า...

ก๊อก...

เท้าแทบพลิกจากการเสียการทรงตัว ฉันยกส้นรองเท้าขึ้นดูและพบว่าส้นรองเท้าข้างขวาของฉันหักเสียแล้ว

...ตายล่ะ...ทำยังไงดีเนี่ย...

และ...ในขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้น...สายตาเหลือบกลับไปด้านหลังอีกครั้ง

ความตื่นกลัวเกิดขึ้นในทันที...เขา...คนที่เพิ่งเดินสวนทางกับฉันไปที่กลางสะพานเมื่อชั่วอึดใจที่ผ่านมา...เดินตรงกลับมาทางนี้...จังหวะการก้าวเหมือนจะเร่งรีบ...ในมือถืออะไรสักอย่างอยู่

ไม่มีการรอช้า...ฉันเหวี่ยงรองเท้าทั้งสองข้างทิ้งในทันที...และ...ออกวิ่งอย่างรวดเร็ว

...ป้ายรอรถโดยสารอยู่อีกไม่ไกลแล้ว...ที่นั่นน่าจะยังพอมีคนอยู่บ้าง...

...ฉันเหลียวกลับไปมองข้างหลังอย่างตื่นตระหนก...เขาเริ่มออกวิ่งเช่นเดียวกัน...ถ้าเขาตามทันล่ะก็...

โอ...คุณพระคุณเจ้า...สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย...ช่วยลูกช้างด้วย

เขาใกล้เข้ามาแล้ว...ใกล้เข้ามาจนฉันได้ยินเสียงตะโกนของเขาชัดเจนเลยทีเดียว...ทั้งๆ ที่ป้ายรอรถอยู่อีกไม่ไกลแล้วแท้ๆ ความรู้สึกอุ่นๆ ที่เปลือกตาราวกับน้ำตาปริ่มๆ ว่าจะไหล

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

...เป็นไงเป็นกัน...ฉันดึงมีดออกจากกระเป๋าสะพายและหันกลับมาประจันหน้ากับเขาซึ่งหยุดวิ่งและหายใจหอบอยู่เช่นกัน...

“มีอะไร...จะเอายังไงก็ว่ามา”

...ฉันตะคอกใส่เขาเสียงสั่น...มือแทบจะถือมีดด้ามเล็กๆ ไว้ไม่อยู่...เขาเองก็ถึงกับผงะที่เห็นท่าทางเอาจริงของฉัน ดูเขาตกอกตกใจไม่น้อยทีเดียว...

“คุณ...กระเป๋าเงินนี่ใช่ของคุณรึเปล่า...มันตกอยู่กลางสะพานน่ะ”

เขาพูดพลางยื่นสิ่งที่ถืออยู่ในมือให้ฉันดู...ตายแล้ว...กระเป๋าเงินของฉันจริงๆ ด้วย...ตกไปตอนไหนกันนะ

“ผมเดินมากะว่าจะเอามาคืน...คุณก็วิ่งหนี...ผมตะโกนเรียก...คุณก็ไม่หยุด...ผมก็เลยต้องวิ่งตาม...คุณ...เก็บมีดซะเถอะ...ผมกลัว”

ว่าแล้วเขาก็เดินเอากระเป๋ามาส่งให้ถึงมือของฉัน...ฉันขอบคุณเขาพร้อมทั้งขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่กับเรื่องเสียมารยาทที่ฉันทำลงไปเมื่อสักครู่ ก่อนที่ทั้งเขาและฉันจะแยกย้ายกันไปคนละทาง

ฉันใจชื้นขึ้นเล็กน้อย...ที่ป้ายรอรถโดยสารยังคงพอมีคนอยู่บ้าง...มานึกๆ ดูแล้ว...ฉันเนี่ยช่างมองโลกในแง่ร้ายเสียจริงๆ เลย...เกือบไปแล้วเชียว...ถ้าเกิดเมื่อสักครู่ฉันเกิดแทงเขาขึ้นมาจริงๆ ล่ะก็...

...แย่ชะมัด...การมองโลกในแง่ร้ายของฉันนี่เกือบทำให้เกิดเรื่องร้ายแรงเข้าไปแล้ว...

...วันหลังฉันคงต้องคิดอะไร มองอะไรดีๆ ก่อนที่จะตัดสินอะไร ฉันคงต้องหัดมองโลกเสียใหม่แล้ว...

รถโดยสารแล่นมา ผู้คนที่รอรถทยอยเดินขึ้นไปจนหมดทิ้งให้ฉันซึ่งเหลือเพียงผู้เดียวยืนอยู่ต่อไป ความกระวนกระวายเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

...นาฬิกาข้อมือถูกยกขึ้นดู เกือบสามทุ่มครึ่งแล้ว รองเท้าก็ไม่มี กลับแท๊กซี่ดีกว่ามั้ง...

เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันจึงยืนโบกรถแท๊กซี่ที่วิ่งมาพอดีก่อนที่จะเปิดประตูและนั่งลงที่เบาะหลังอย่างเหนื่อยอ่อน

“ไปไหนครับ”

คนขับแท๊กซี่หันกลับมาถาม

“ไป...ค่ะ”

เอ๊ะ...ตาคนขับแท๊กซี่นี่ เมื่อกี้หันกลับมามองอะไรนะ หน้าตาท่าทางไม่น่าไว้ใจเลย

...มือของฉันล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพานและกำด้ามมีดพกไว้อีกครั้ง...

จากคุณ : KTHc - [ 6 ก.ย. 51 20:12:01 ]