เขาเป็นบุคคลประเภทที่ไม่น่าจะมีหลงเหลืออยู่บนโลกที่แสนวุ่นวายใบนี้เลยจริงๆ...... ขี้อายเป็นที่สุด ไม่ค่อยพูดจา
เมื่อเขาเข้ามาในร้านแห่งนี้ เขาจะนั่งอยู่ที่เดิมอย่างเงียบๆ จากนั้นก็เดินออกจากร้านไปด้วยใบหน้าที่แดงซ่าน
คุณคงแทบอยากจะร้องกรี๊ดหรือตะโกนดังๆ พร้อมกับขว้างปาอะไรต่ออะไรใส่เขา เพื่อลองดูซิว่า เขาจะมีปฏิกิริยาตอบรับอย่างไรบ้าง
ทุกคนมีความเห็นตรงกันว่า.... ความแปลกประหลาดของเขานี่เองที่ทำให้เขาดูน่าสนใจ
ในตอนเย็นแต่ละวัน......
คุณก็จะเห็นเขานั่งอยู่ในมุมหนึ่งของร้านกาแฟกับแก้วกาแฟที่วางอยู่ตรงหน้า เขาเป็นคนผอมบาง ผิวคล้ำ มักจะสวมเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าและแจ๊คเก็ตสีเทาซึ่งดูจะเล็กเกินไปด้วยซ้ำสำหรับเขา
เขาดูเหมือนเป็นแค่เด็กชายคนหนึ่งที่ตัดสินใจจะวิ่งลงไปยังทะเลที่เวิ้งว้าง
หากคุณมองไปที่เขา คุณจะต้องรออย่างใจจดใจจ่อทีเดียวว่าเมื่อไหร่กันนะที่เขาจะลุกขึ้นและเดินจากไปในความมืด
เขามีผมสีดำ ตาสีเทา ผิวขาวซีด และเม้มปากตลอดเวลาเหมือนกำลังจะร้องไห้
โอ!!!!! เพียงแค่มองดูเขาเท่านั้นก็จะเกิดความรู้สึกต่างๆ มากมายขึ้นในหัวใจคุณ
เขามักจะเกิดอาการขวยเขินเป็นประจำ ถ้าบริกรซักคนพูดอะไรกับเขา เขาก็จะหน้าแดงทันที.....
คุณรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?
รู้สิ เขาชื่อ เอียน เฟรนช์ เป็นจิตรกร ใครๆ ก็บอกว่าเขาวาดภาพได้ยอดเยี่ยมทีเดียว มีหญิงสาวที่ผมรู้จักคนหนึ่งพยายามเข้าไปดูแลเขา หล่อนเคยถามเขาว่า ได้รับจดหมายหรือติดต่อกับทางบ้านบ้างไหม , มีผ้าห่มพอใช้หรือไม่ ดื่มนมมากน้อยแค่ไหน
และเมื่อหล่อนไปที่สตูดิโอของเขาเพื่อจะดูให้แน่ใจว่าเขามีเสื้อผ้าที่สะอาดสวมใส่บ้างไหม
หล่อนกดออดครั้งแล้วครั้งเล่า โดยที่หล่อนมั่นใจว่าเขาอยู่ที่นั่นแน่นอน......... แต่ไม่มีใครมาเปิดประตูเลย อนิจจา !หมดหวังที่จะได้พบเขา
คนอื่นๆ บางคนคิดว่าเขาน่าจะลองมีความรักดูบ้าง......
หญิงสาวคนหนึ่งเคยไปพบเขา หล่อนจับมือเขาและบอกกับเขาว่าชีวิตนี้จะวิเศษแค่ไหนถ้าได้อยู่กับคนที่มีความกล้าหาญ
แต่หลังจากนั้นเมื่อเย็นวันหนึ่งหล่อนไปหาเขาที่ สตูดิโอ และ กดออดครั้งแล้วครั้งเล่า แต่หาได้มีใครมาเปิดประตูเลย
อนิจจา หมดหวังอีกเช่นเคย
หญิงสาวอีกคนบอกว่า เด็กผู้น่าสงสารคนนั้นคงต้องการความตื่นเต้นเป็นแน่
ครั้งหนึ่งหล่อนพาเขาไป คาเฟ่และไนท์คลับที่มืดมาก เครื่องดื่มทุกอย่างราคาแพง แถมก่อนหน้านี้มักจะมีเรื่องการยิงกันในตอนกลางคืนเกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ
ครั้งนั้นเขาเมามาก แต่ก็ยังคงไม่พูดไม่จาอะไรอยู่เหมือนเดิม และเมื่อหล่อนพาเขากลับไปยังสตูดิโอ เขาพูดเพียงแค่ ราตรีสวัสดิ์
และปล่อยให้หล่อนยืนอยู่บนถนนข้างนอกนั่นเอง
นั่นสินะ อนิจจา! หมดหวังจริงๆ
....................
ผู้หญิงอีกหลายๆ คน พยายามจะช่วยเขา คุณก็รู้ว่าผู้หญิงทุกคนน่ะ มีความอ่อนโยนมากแค่ไหน......แต่สุดท้าย พวกหล่อนก็ต้องยอมแพ้
เราทุกคนต่างก็มีเรื่องยุ่งๆ ตลอด แล้วเราจะไปเสียเวลาอันมีค่ากันคนคนหนึ่งที่ปฏิเสธการช่วยเหลือไปทำไม
ยังไงก็ตาม...... ผมคิดว่ามีบางสิ่งเกี่ยวกับเขาที่ออกจะแปลกประหลาดอยู่
คุณเห็นด้วยไหมล่ะว่า เขาอาจจะไม่ใช่คนที่อ่อนต่อโลกอย่างที่เราเห็นก็ได้ ไม่อย่างนั้นจะมาปารีสทำไมล่ะ ถ้าไม่ได้มุ่งจะมาหาความสนุกสนาน สำราญใจ
จะมีใครที่รู้เรื่องราวอันลึกลับของเขาบ้างไหมนะ?
จากคุณ :
กันย์นลิน 
- [
6 ก.ย. 51 20:37:09
]
บันทึกของหนึ่งชีวิต
