ความคิดเห็นที่ 1 22. มิตรเหนือพิภพ (ครี่งหลัง) จากนั้นเจ้าของร่างจึงก้าวเข้ามาในหอสมุดจนเห็นได้ชัดเจน ร่างของเด็กสาวแม้จะเป็นเพียงภาพขมุกขมัวคล้ายเธอยืนอยู่ท่ามกลางหมอกหนา แต่คนที่เคยเห็นสาวนักรบหรือได้ยลฤทธิ์เดชของแม่คุณทำให้ยากจะลืมเลือน “จะ..เจ้า! บังอาจ ” เมื่อสามารถเดาได้ว่าเป็นผู้ใดที่กล้าบุกรุกเข้าตำหนัก วาริชเอ่ยเสียงเขียวแต่เมื่อจะขยับลุกขึ้น เหนือยอดอกของเขากลับมีรองเท้าของใครคนหนึ่งเหยียบเอาไว้ เมื่อวาริชมองขึ้นไปยังเจ้าของเท้า เขากลับพานพบว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงชายแคระที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีจัดจ้าน “พวกแก!” เขาคำราม พยายามลุกขึ้น หากทันใดนั้นเขากลับประหลาดใจเมื่อพบว่าไม่สามารถขยับกายได้ราวกับน้ำหนักที่คนแคระกดลงมาราวกับช้างสักโขลง “นี่มันอะไรกัน แม่นางบุษบรรณ!” เทพีแห่งเผ่าภูระ ควงไม้พลองประจำตำแหน่งเล่นเสียรอบหนึ่งก่อนจะตวัดกลับมาจ่อที่ปลายคางของจ้าวมังกรอย่างรวดเร็ว “เจ้าคิดจะทำอะไรข้า!” วาริชตะคอกใส่ “นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่าท่านมังกรแก่จะตอบคำถามข้าอย่างไร?” “บังอาจนักนังเด็กตัวแสบ! ข้าจะเรียกทหารมาจัดการกับพวกแก!” จากนั้นข้าหลวงใหญ่ก็ตะโกนเรียกทหารจริงๆ  ในทันใดก็พลันมีเสียงรองเท้ากระทบกันดังกึกก้องมาตามทางเดิน “ฮ่า...ฮ่า...ที่นี้และพวกแกจะได้รู้สึกสำนึกว่า ” เสียงของจ้าวมังกรขาดหายเนื่องจากกองทหารที่เข้ามาในห้องกลับมิใช่ทหารพิทักษ์บาดาลที่เคยคุ้น หากเป็นเทพนักรบจำนวนสี่คนที่พกพาอาวุธมาเต็มพิกัดแทน “เจ้านี่ใช่มั้ยน้องเจ็ดที่รวมหัวกับไอ้แสงอาทิตย์จับเจ้ามาขังไว้เสียวันหนึ่ง” บาตุกล พี่คนรองแห่งเผ่าภูระกล่าวพลางชี้ปลายดาบเล่มใหญ่มาทางวาริช จนเขาสะดุ้ง “พวกเจ้า...เจ้า....” วาริชละล่ำละลัก แม้จะเป็นถึงผู้นำเผ่ามังกรหากการเผชิญหน้ากับเทพนักรบสี่...ไม่สิห้าคนต่างหาก ด้วยมือเปล่า เป็นเรื่องไม่ควรเสี่ยงอย่างยิ่ง “อ้าว...ไหนเคยพูดว่าเทพนักล่าแห่งภูระเหลือแต่ชื่อ...ไม่น่ากลัวแล้วอย่างไรหือ? ไฉนท่านมังกรแก่หน้าซีดแล้วก็พูดไม่รู้เรื่องอย่างนี้” บุษบรรณย้อน “นะ...นั่นมัน...ท่านหัสรังสีพูด ข้าไม่ได้พูด” ข้าหลวงใหญ่รีบบอกปัด เวณิชเมื่อเห็นว่ากำลังได้เปรียบ เขาจึงกล่าวแทรก “เอาตัวมันเข้ามา” ทันใดนั้นพี่ชายคนหนึ่งของบุษบรรณก็ลากเอาชายที่ถูกมัดปากและมือเข้ามากองกับพื้น มันส่งเสียงอู้อี้เพราะกล่าวไม่ถนัดเข้าทำนองว่า ‘ช่วยข้าด้วยท่านข้าหลวง’ จากคุณ : run saya - [ 6 ก.ย. 51 23:12:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จากนั้นแม้นายพ่อค้าร่างแคระจะถอนเท้าออกมาจากร่างของท่านข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเลแล้ว และบุษบรรณก็ตวัดไม้พลองกลับ หากวาริชกลับคล้ายกับโดนตะปูตอกตรึงแน่นกับพื้น พี่ชายคนหนึ่งของบุษบรรณจิกหัวชายผู้โชคร้ายผู้นั้นขึ้นมา “บุษบรรณกับท่านเวณิชไปพบตัวเจ้านี่อยู่ในโรงพักแรมในเขตมายาเลนี่เอง ไหนท่านว่าน้องสาวข้ากับรามิตรุมทำร้ายมันในศิลาลัยอย่างไรเล่า?” วาริชอ้าปากค้าง หน้าซีดเผือด เมื่อเห็นกัญหานอนตะแคงอยู่ไม่ห่าง แม้จะมีรอยฟกช้ำแต่เมื่อดูภายนอกเทพบาดาลก็ไม่คล้ายเคยโดนทำร้ายเข้าขั้นสาหัส “ท่านวาริช” เวณิชพูดขึ้นช้าๆ ที่ข้างหู “ข้าคงไม่ต้องบอกว่าตอนนี้ท่านจอมเทพกำลังเป็นห่วงคนของท่านมากเช่นไร จนคิดว่าอาจจะลงมาสืบความคืบหน้าด้วยตนเอง....” เขาโกหก “ท่านข้าหลวงใหญ่ท่านเองก็เป็นคนฉลาด กรุณาบอกมาดีๆ ดีกว่าว่าตอนนี้รามิตอยู่ที่ใด” เทพมังกรกรอกตาไปมาพลางคิดหาทางหนีให้ตนเอง หากทว่าตอนนี้มีเทพนักรบชั้นสูงตั้งห้าคนที่ต้องรับมือ และไหนจะเจ้าคนแคระท่าทางประหลาดนี่อีก? ทำไมคนชั้นต่ำอย่างมันถึงเอ่ยถึงศิลาลัยและจอมเทพรัตติกาลได้อย่างหน้าตาเฉย อา...หรือว่ามันคือ... ทันใดนั้นร่างของข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเลพลันสั่นเทิ้ม และบิดไปมาอย่างน่ากลัว แขนและขายืดออกเป็นกล้ามเนื้อและเกล็ดหนา “ระวัง! มันกำลังจะใช้ร่างแปลงหนี!” หากไม่ทันเสียแล้ววาริชให้กำลังเฮือกสุดท้ายแปลงร่างเพื่อหนีความผิด ร่างมังกรขนาดเล็กพุ่งทะลุกำแพงด้านนอกกำลังจะโผบินขึ้นสู่ท้องฟ้า บุษบรรณกระโดดปราดตามช่องว่างที่ถูกทำลาย แสงจันทร์ภายนอกส่องกระทบร่างของเทพนักรบจนเรืองรอง เทพีแห่งนักรบคว้าคันศรและง้างสายธนูพร้อมร่ายเวทเพื่อหยุดยั้ง หากยังไม่ทันที่เด็กสาวจะปล่อยอาวุธ เงามหึมาหนึ่งทาบทับเหนือหอสมุดจนเกือบบังรัศมีของแสงจันทร์ บุษบรรณลดคันธนูลงเมื่อเห็นว่าเงาร่างยักษ์นั้นมิได้ตรงเข้ามาทำร้ายพวกเธอ แต่เป็นมังกรวาริชที่กำลังจะหนีนั่นเอง หลังจากนั้นเธอจึงเห็นกับตาว่าร่างแปลงของวาริชถูกถีบตกแอ้กลงมาจากท้องฟ้ามานอนหงายท้องกลางสวนหมดราศีเทพมังกรในพริบตา เมื่อเทพนักล่าแห่งแดนเหนือทั้งหมดลงมาถึงสวนด้านล่าง พวกเขาจึงเห็นภาพที่ไม่คาดฝัน บัดนี้ร่างแปลงของข้าหลวงใหญ่คืนกลับสู่เทพทิศใต้ดังเดิมแล้ว หากอยู่ในสภาพหมดรูป และสิ้นสติสมประดี ข้างๆ เขากลับเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ในอาการชันเข่ารอคอยเทพทิศเหนืออย่างสงบราวกับนักโทษฟังคำพิพากษา เบื้องหน้าของเขามีม้วนสารลับฉบับเดิมวางอยู่ เมื่อเห็นว่าเทพนักล่ามาถึงแล้ว เขาก้มศีรษะลงต่ำคล้ายแสดงการขออภัยอย่างสุดซึ้ง “วาฬา? นี่มันอะไรกัน?” บุษบรรณร้องถามอย่างฉงน เพราะเธอคาดว่าวาฬาน่าจะเป็นผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องน้อยที่สุด ความจริงแล้วนี่เป็นวาระที่น่ายินดีสำหรับเทพมังกรหนุ่มที่บุษบรรรณเอ่ยนามเขาตรงๆ แทนที่จะเป็น เจ้าหนอนเขียว หรือ หนักกว่านั้นก็ เจ้าตัวตืด...แต่ในยามนี้วาฬากลับต้องการได้ยินเธอเรียกเขาด้วยสมญานามพิลึกเหล่านั้นดีกว่า จากคุณ : run saya - [ 6 ก.ย. 51 23:15:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 คุณชายสามแห่งวังมังกรเงยหน้าขึ้นมาพูดอย่างสงบ “ข้ารู้ว่าทำอย่างไรพวกท่านคงไม่ยกโทษให้ แต่ขอให้ท่านเชื่อข้าอย่างหนึ่งเถิด ข้าไม่เคยคิดว่าเรื่องจะเลยเถิดปานนี้” “เจ้าพูดเรื่องอะไรกัน?” บุษบรรณแหวใส่ แต่ในขณะนั้นเองเวณิชคว้าม้วนสารลับบนพื้นที่บัดนี้ได้แปรสถานะเป็นของกลางไปแล้วขึ้นมาอ่าน น่าแปลกนักที่นายพ่อค้าแคระมาถึงโดยไม่มีใครสังเกตทัน “เดี๋ยวนั่น...” วาฬาอ้าปากค้างและเงียบเสียงลงในทันใดเมื่อเห็นว่าเวทผนึกของเทพมังกรถูกเวณิชปลดออกอย่างง่ายดาย ดวงตากลมดิกของนายพ่อค้าเร่ไล่ไปตามตัวอักษร ระหว่างนั้นคิ้วของเขาก็ขมวดยิ่งขึ้น และยิ่งขึ้น จนเมื่อจบเนื้อความคล้ายอารมณ์ของเขาพุ่งจนถึงขีดสุด เวณิชทิ้งสารลับลงกับพื้นอย่างหัวเสียสุดขีด พลันกระโดดคว้าคอเทพมังกรหนุ่มทันที “มันอยู่ไหน! จะเริ่มเมื่อไร! บอกมาเดี๋ยวนี้ไอ้หนอนเน่า!” บัดนั้นน้ำเสียงของนายพ่อค้าจรกลับแปรเปลี่ยน กลายเป็นก้องกังวาล และดังลั่นราวกับสามารถเขย่าทั้งปฐพี แต่วาฬาก็สามารถจ้องโต้ตอบอย่างไม่เกรงกลัว ราวกับสิ่งที่เขาทำเป็นเรื่องที่ถูกต้อง “ทันที่รามิตสามารถปลดผนึกมังกรทมิฬ เมื่อนั้นประตูโลกันตร์จะเปิดออก” เวณิชสบถออกมาอีกหลายคำ มือที่กำคอเสื้อของวาฬาสั่นระริก แต่ไม่ใช่เพราะความโกรธ...จารชนแห่งแดนดำหยุดหอบหายใจ พลางชั่งใจอย่างหนักก่อนจะถามอย่างผู้ที่ควบคุมสติได้แล้ว “มีทางห้ามได้หรือไม่?” วาฬาส่ายศีรษะ ดวงตาคมคายของชายหนุ่มหมองลงอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่มองคนนั้นทีคนนี้ทีอย่างแคลงใจ ในที่สุดบุษบรรณก็โพล่งขึ้นอย่างร้อนใจ “พวกท่านคุยเรื่องอะไรกัน? แล้วรามิตอยู่ที่ใด?” เวณิชหันมามองเด็กสาวอย่างเห็นใจ เขาไม่ตอบคำถามของเธอ ขณะกล่าวเขาเดินวนเป็นวงกลมอย่างคนคิดอะไรบางอย่างไม่ตก “มิน่าเล่า...ในระยะหลังๆ ข้าถึงติดต่อนายท่านไม่ได้ ข้าต้องการมังกร เทพมังกร...จริงสิ หากไปตอนนี้อาจถึงก่อนเที่ยง...” เขาหันไปทางวาฬา แต่ยังไม่ทันจะเอ่ยคำใด... “ข้าจะไปเอง” วาฬาอาสา “จะฝ่าดงพรายน้ำกลางราตรีเจ้าคนเดียวไม่พอหรอก แม้จะไม่โดนดูดเลือดตายแต่ก็หนักหนาพอควร” เขาพึมพำก่อนที่หันไปทางกลุ่มเทพนักรบ เขามองหน้าเทพทิศเหนือทีละคนก่อนจะหยุดที่บุษบรรณ “อีกอย่างข้าก็ยังไม่ไว้ใจเจ้า” เขาหมายถึงวาฬา “บางที...นี่คงต้องรบกวนแม่นางน้อยแล้ว เจ้าคงต้องเดินทางไปกับวาฬา ช่วยคุ้มกันเขาก่อนจะกลายเป็นอาหารมื้อดึกของพวกพรายน้ำ” ถึงตอนนี้บุษบรรณโต้ตอบด้วยสายตาที่ราวกับเห็นวาฬาได้กลายเป็นหนอนสีเขียวจริงๆ “เรื่องอะไร? ข้าไม่ไป ข้าจะไปช่วยรามิต” เธอแย้งแม้จะยังไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมดได้ เวณิชถอนใจยาว “ไม่มีเวลาแล้วแม่นางบุษบรรณ” เขากล่าว “หากเจ้ายังอยากช่วยรามิต ข้าขอให้เจ้ากับวาฬาเดินทางไปที่ศิลาลัยโดยด่วน เอาสารฉบับนี้ให้ท่าน...ไม่สิ ให้กับคนที่เจ้าไว้ใจดีกว่า” “หมายความว่าไง? แล้วรามิตจะปลอดภัยหรือ?” จากคุณ : run saya - [ 6 ก.ย. 51 23:17:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จารชนแดนตะวันตกผงกศีรษะเร็วๆ ในที่สุดบุษบรรณถอนใจยาวก่อนจะรับคำสั้นๆ อย่างง่ายดาย ท่ามกลางความโล่งใจของเวณิช บุษบรรณกำลังจะถามว่าเธอจะรู้ได้อย่างไร อีกฝ่ายก็พลันขยับมือกลางอากาศเมื่อเขาพลิกฝ่ามือขึ้นอีกครั้งกลับปรากฏลูกกลมที่กำลังเปล่งประกายสีฟ้าจางๆ “นี่คือมุกโบกขรณี อภินันทนาการจากอุรุของเรา...” เวณิชกล่าวช้าๆ “มุกนี้จะเปลี่ยนสีตามคนที่ถือ” ว่าแล้วเขาจึงส่งมุกให้บุษบรรณ “เก็บไว้กับตัวบุษบรรณหากเมื่อใดที่มุกเปลี่ยนเป็นสีขาว สีเหลือง หรือสีแดงแสดงว่าเจ้าค้นพบผู้ที่น่าไว้วางใจได้แล้ว” และเมื่อมุกโบกขรณีอยู่ในมือของเด็กสาวมันจึงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อนๆ “แสดงว่าข้าเลือกคนไม่ผิดจริงๆ” เขายอตัวเอง ไม่บอกว่าเหตุใดสีของมุกจึงเป็นสีฟ้าเมื่ออยู่ในมือของชายแคระและสามารถไว้วางใจได้หรือไม่? แม้บุษบรรณจะมีคำถามอีกหลายข้อแต่เวณิชคล้ายจงใจเสหัวเรื่องอย่างรวดเร็วจนเธอไม่มีโอกาส “ส่วนพวกท่านทั้งสี่” ชายแคระยังคงเดินหน้าสั่งอย่างเดียว ราวกับพี่ชายของบุษบรรณเป็นคนในอาณัติ “ข้าขอแรงพวกท่านประจำที่หอทวารทั้งสี่ทิศของเมืองมายาเล เพราะมีสิ่งใดผิดปรกติขอให้พวกท่านรีบส่งสัญญาณถึงข้า” “จะมีอะไรเกิดขึ้นหรือ?” ในที่สุดบาตุกลที่เป็นบุตชายคนรองของเผ่าภูระถามขึ้นอย่างกังขา เขาเองก็แปลกใจด้วยจับต้นชนปลายไม่ถูกเช่นเดียวกับน้องสาว “ข้าจะเล่าให้พวกท่านฟังทีหลัง” เวณิชตัดบท เดินไปหาวาฬาพูดเบาๆ พอให้อีกฝ่ายได้ยิน “ท่านคงรู้ตัวว่าทำอะไรอยู่เทพมังกร...โทษอาจถึงตายนะ” วาฬาไม่ตอบ เพียงแต่ผงกศีรษะรับ เวณิชโบกมือให้อีกฝ่ายลุกขึ้น และกวักมือเรียกบุษบรรณ บัดนี้แม้เวณิชจะไม่บอกว่าเขาเป็นใคร  แต่อย่างน้อยทุกคนในที่นี้ย่อมไม่มีใครเชื่อแล้วว่าเขาเป็นเพียงคนค้าขายธรรมดาอีกแล้ว “ตอนนี้คนที่จะช่วยรามิตได้คือจอมเทพรัตติกาลเท่านั้น ท่านทั้งสองจงรีบออกเดินทางเถิด” เขาสั่งพลางผินหน้าไปทางหนึ่ง “ส่วนมายาเลปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง” จากนั้นคล้ายร่างของชายแคระคล้ายรางเลือนอยู่ในสายน้ำมองเห็นไม่ถนัด แต่เมื่อหยุดนิ่ง...ทุกคนจึงเห็นว่านายพ่อค้าเร่ร่างเล็กที่ยืนสั่งเอาๆเมื่อครู่ได้แปรเปลี่ยนเป็นบุรุษวัยกลางคนที่มีรูปร่างและน้ำเสียงเหมือนกับข้าหลวงใหญ่แห่งมายาเลที่กำลังนอนสิ้นสติอยู่ทุกระเบียดนิ้ว แม้แต่วาฬายังอ้าปากค้าง เมื่อเห็นกับตาว่าเวณิชใช้เวทแปลงร่างชั้นสูงได้ดีถึงขนาดนี้ หากไม่รู้มาก่อนเขาก็แทบแยกระหว่างตัวจริงที่ยังนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น กับคนตรงหน้าไม่ถูก วาริชแปลงกล่าวประโยคสุดท้ายกับเทพทิศเหนือ ด้วยน้ำเสียงของขุนนางใหญ่แห่งแดนใต้ “บุษบรรณสังเกตสีของมุก หากเมื่อใดที่มันเปลี่ยนเป็นสีดำ จงระวังตัวไว้” ***** คุยท้ายบท : เหอ...เหอ...ดัดห้วนๆ เช่นนี้มีหวังโดน...ครึ่งหลังนี่เป็นบทของบุษบรรณหมดเลย จะถูกใจคนที่รอน้องเขามั้ยน้อ??? ตอนหน้าจะขึ้นตอนที่ 23 : ตำหนักฟองสมุทร แล้วค่ะ เรื่องราวจะขมวดเข้าทุกทีแล้วค่ะ ปล. เราขอรบกวนเวลาคนอ่าน ด้วยคนเขียนฝากข้อความส่วนตัวถึงนักอ่านประจำอย่าง คุณ Scottie, คุณ y4uc,  คุณ GTW, คุณ hexi และ คุณ ชัดเจนน้องนาง นะคะ (จากการวิเคราะห์สถานการณ์บ้านเมืองของคุณชัดเจน ฯ ทำให้รู้เลยว่า คุณยังตามอ่านอยู่อย่างเหนียวแน่น) ส่วนท่านอื่นๆ ไม่แน่ใจว่ายังตามอ่านอยู่เลยไม่กล้ารบกวนพื้นที่ส่วนตัวค่ะ จากคุณ : run saya - [ 6 ก.ย. 51 23:29:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ม่ายช่ายค่า เข้าแก๊ปคือ เร่มมาตามทางที่คนอ่านเดาไว้น่ะ ตอนนี้ก็เข้าแก๊ปอยู่ บนความโงใจว่าไม่โดนหักหลังเรื่องวาฬา อิอิ จากคุณ : scottie - [ 7 ก.ย. 51 01:32:54 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วันนี้มาต่อเร็ว จนคาดไม่ถึง เรื่องใกล้จะดิเอนด์ แล้วสิ มีภาค 3 ต่อไหม เนี่ย จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) - [ 7 ก.ย. 51 02:04:45 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาขอบคุณค่ะ คุณ Scottie : ขอบคุณค่ะ คุณช่างเป็นคนใจดีจริงๆ เลย ทำให้คนเขียนที่กำลังจิตตกเป็นอย่างยิ่ง มีอาการทุเลาลงหน่อยค่ะ คุณ y4uc : ใกล้จะ the end แล้วค่ะ, หวังว่าคงตามอ่านกัน ส่วนจะมีภาคต่อหรือไม่? ไม่บอกค่ะ คุณชัดเจน...ขอบคุณที่ส่งข้อความดีๆ กลับคืนมาให้ค่ะ เมื่อไหร่คุณจะมาปรากฏตัวอีกล่ะคะ? อย่างนี้เราก็ให้ give คุณไม่ได้น่ะสิ... จากคุณ : run saya (run saya) - [ 7 ก.ย. 51 22:21:00 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาคอยลุ้นๆน้องบุษจะมีระห่ำอะไรอีก จากคุณ : Hexi - [ 12 ก.ย. 51 00:19:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บุษบรรณของผมโผล่มาแบบเท่ห์ๆแล้ว ทำเอาแทบลืมมัสลินไปเลยครับ อย่าให้ใครมาเกาะแกะบุษบรรณของผมเชียวนา ฮ่ะๆ วาริช  วาฬาโผล่มาแบบทำท่าจะเท่ห์แต่ไปไม่รอด เท่ห์ไม่ตลอดรอดฝั่ง ^___^......แหม ช่วงท้ายเล่นมุกกันใหญ่เลย ^___^.......... จากคุณ : GTW - [ 12 ก.ย. 51 04:27:48 ]

ความคิดเห็นที่ 10 กลับมาตามอ่านจนทัน ...แม้จะยังไม่ว่างเท่าไหร่ ขอโทษที่หายหน้าหายตาไปนานนะคะ (หลุดโผลนักอ่านประจำเลยสิเรา) แต่ได้อ่านหลายตอนรวดอย่างนี้ ได้ความสนุกเข้าขั้นทีเดียว ^___^ เรื่องนี้จับคู่ให้ตัวละครได้ยากน่าดู เพราะแต่ละตัว มีนิสัยไม่ตรงตามที่คาดไว้ในตอนแรกนัก ประกอบกับมีประเด็นในเรื่องที่ผูกพันตัวละครอยู่เยอะด้วย จนรู้สึกเหมือนว่า คนอ่าน ก็โดนตัวละครตัวอื่นหลอกไปพร้อมกับรามิตด้วย (ฮา) เรื่องสถานการณ์บ้านเมืองวิเคราะห์ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ค่ะ แต่ถ้าพี่รันมีคำถามอะไรจะอยากถามก็ส่งหลังไมค์มาได้นะคะ พร้อมช่วยด้วยความเต็มใจ ป.ล. ขำมุกอาจารย์จีที่ด้านบน เล่นมุกกันใหญ่เลย ^____^ จากคุณ : Caje - [ 12 ก.ย. 51 15:13:08 ]