ความคิดเห็นที่ 1 หนำซ้ำฉันยังเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวไปเรียกกันและกันว่า เค้ากับตัวเอง ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทั้งที่แต่ก่อน ฉันขี้เดียดจะตาย ฟังแล้วขนลุก แถมเดี๋ยวนี้ยังเรียกกันว่า ที่รักๆ ได้เต็มปากเต็มคำอีก นี่ล่ะนะ ความรักมันทำให้คนเปลี่ยนไปจริงๆ ฉันเคยถามเขาว่า  ทำไมถึงยอมเป็นแฟนกับฉัน ทั้งๆที่ฉันไม่ใช่คนสวยที่คู่ควรกับเขาเลย  ทั้งๆที่เขาหน้าตาดี หน้าที่การงานก็ดี แม้จะทำงานมาได้แค่ไม่กี่ปี เจ้านายก็ยังอยากเลื่อนให้ไปเป็นผู้จัดการอยู่แล้ว เขาบอกว่า รูปร่างหน้าตาไม่ใช่สิ่งสำคัญ จิตใจของฉันต่างหาก ที่เขามองเห็น กรี๊ด นอกจากหล่อแล้วยังจิตใจดีอีก เขาไม่ได้พูดเสแสร้งให้มันดูดีหรอกค่ะ ฉันรับรู้ได้ เพราะเขาเคยเก็บแมวที่นอนเจ็บอยู่ข้างทาง สาเหตุเพราะตกจากที่สูง แมวตัวนั้นหายใจรวยรินเต็มที แต่เขาก็อยากให้มันรอด เขาจึงอุ้มมันมาวางไว้บนตัก โดยที่ไม่รังเกียจเลย แล้วให้พี่ของเขาขับรถพาไปหาสัตวแพทย์ แต่สุดท้ายแล้ว เจ้าแมวตัวนั้นก็ไม่รอด เขาต้องจ่ายเงินค่ารักษาพร้อมทั้งจ่ายค่าทำศพเจ้าแมวให้สัตวแพทย์ด้วย เพราะเขาไม่รู้จะเอาไปฝังที่ไหน คิดดูสิคะ ผู้ชายที่ไหนจะละเอียดอ่อนและใจดีได้ขนาดนี้ เขารักสัตว์มากจริงๆ ถึงขนาดว่าเวลาที่จนที่สุด ที่เขาไม่มีเงินซื้อข้าวให้เจ้าหมาที่บ้านกิน มีเงินพอแค่ซื้อข้าวให้ตัวเองเท่านั้น ข้าวหมูแดงที่เขาซื้อมา เขายอมสละหมูในจานให้หมากิน แล้วตัวเองกินแต่ข้าวเปล่าๆ คิดดูสิ ว่าเขารักสัตว์มากขนาดไหน และด้วยเหตุนี้เอง ฉันจึงคิดว่าเขาคงชอบฉันจริงๆ เพราะฉันเป็นสัตวแพทย์ไงล่ะคะ ความรักของเราผลิบานขึ้นเรื่อยๆ ทุกๆวันอาทิตย์ เขาจะพาฉันไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ และทุกๆวันหลังเลิกงาน เขาก็จะโทรมาหาฉัน พร้อมส่งฉันเข้านอนทางโทรศัพท์  และทุกๆเช้า เขาจะโทรมากล่าวอรุณสวัสดิ์กับฉันก่อนจะออกไปทำงาน  เขามักทำกับข้าวให้ฉันทานทุกครั้งที่ฉันไปบ้านเขา เขาทำกับข้าวเก่งมาก ในขณะที่ฉัน แม้แต่ไข่เจียวยังทำไหม้ เขาซักผ้าถูบ้านเองทุกอย่าง ในขณะที่ฉันยังพึ่งพาร้านซักรีดเป็นประจำ เขาทำอะไรได้เองทุกอย่าง เพราะบ้านเขาเคยลำบากมาก่อน พ่อทิ้งไปตั้งแต่ยังเล็ก แม่คนเดียวต้องดูแลเขา พี่สาว และน้องชายเอง ดังนั้นเขาจึงต้องทำอะไรเองให้ได้ทุกอย่าง เพื่อที่จะได้ไม่ต้องลำบากแม่และดูแลน้องชายได้   เขามักหวีผมให้ฉันเสมอๆ เพราะเขาบอกว่าชอบผู้หญิงผมยาว  เขาจับผมฉันอย่างแผ่วเบา และค่อยๆบรรจงหวีลงไป มันเป็นสัมผัสละเมียดละไมที่ฉันไม่เคยได้รับมาก่อน ก็ขนาดตัวเองยังหวีจนหัวแทบหลุด เคยละเมียดละไมหวีขนาดนี้ที่ไหนกันเล่า  เฮ้อ.... เขาทำให้ฉันละลายทุกครั้งเวลาที่อยู่ใกล้ๆ แต่เขาก็ไม่เคยล่วงเกินฉันเลย เพราะฉันบอกเขาไว้แล้วแต่แรก ว่าจะเก็บไว้จนกว่าจะแต่งงาน ตามประสาผู้หญิงเชยๆอย่างฉัน เขาได้แต่หัวเราะเมื่อได้ฟัง แต่ก็บอกว่า "จะปฏิบัติตามคำสั่งครับผม" "กว่าจะจับมือได้นี่คงต้องรอครบปีก่อนสินะ แล้วถ้าหอมแก้มนี่ คงต้องรอสองปีก่อนใช่ป่าว" "บ้า ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า" ฉันเขินจนหน้าแดง เมื่อเขาเอ่ยคำว่าหอมแก้มขึ้นมา ฉันถามเขาว่า เขาคงผ่านผู้หญิงมาเยอะล่ะสิ เขาบอกว่า "มากมายจนตัวเองนึกไม่ถึงเชียวล่ะค่ะ "  อะไรเนี่ย ขนาดนั้นเชียว ฉันแอบหึงในใจ แต่ก็คิดว่าช่างเหอะ มันเป็นอดีต คนหล่อก็อย่างงี้แหละ ฉันทำใจได้  "เค้าไม่ใช่คนดีอย่างที่ตัวเองคิดหรอกนะคะ" เขาพูดเสริมขึ้นมาอีก ฉันจึงถามเขาไปว่า "ทำไมล่ะ" เขาได้แต่บอกว่า มันเป็นเรื่องในอดีต ไม่อยากจะจดจำ ฉันจึงไม่ถามเซ้าซี้มาก คิดไปว่า แต่ก่อนเขาคงเป็นเสือผู้หญิงมากล่ะมั้ง ถึงได้ผ่านผู้หญิงมาเยอะขนาดนั้น ตอนนี้คงเบื่อ กลับตัวกลับใจได้แล้ว เพราะเขาไม่เคยนอกใจฉันเลย แม้จะมีผู้หญิงหลายคนมาขอเบอร์หรือให้ท่า แต่เขาก็ไม่เคยสนใจ เพราะเขามีฉันแค่คนเดียว ดังนั้น อดีตของเขาจะเป็นเช่นไร ฉันไม่เห็นจะสน แค่ตอนนี้เขาเป็นคนแบบนี้ที่ฉันรักก็พอแล้ว ฉันคิดเช่นนั้นจริงๆ คิดว่าตัวเองจะทำใจได้ ไม่ว่าเขาจะผ่านผู้หญิงมามากมายแค่ไหน ฉันก็รับได้ เพราะแค่เกิดมาได้รักกับคนอย่างเขา ผู้ชายที่ดีมากยังกับหลุดออกมาจากในนิยายคนนี้ แค่นี้ฉันก็ดีใจจนไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว   แต่แล้ววันหนึ่ง ฉันก็ได้รู้ว่าฉันคิดผิด แก้ไขเมื่อ 07 ก.ย. 51 00:11:06 จากคุณ : kurapik - [ 6 ก.ย. 51 23:26:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ช่วงนี้เขาไม่โทรหาฉันเลย ฉันโทรไปก็ไม่รับ เขาหายไปเป็นอาทิตย์แล้ว  จะเป็นอะไรรึเปล่านะ เดี๋ยววันหยุดฉันจะลองไปหาเขาที่บ้านดู  ฉันคิดระหว่างทางที่นั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน วันนี้ฉันกลับบ้านดึกเป็นพิเศษ เพราะเคสเยอะมาก ไม่รู้ว่าทำไมสัตว์จึงพร้อมใจกันป่วยจัง การกลับบ้านในยามค่ำคืนแบบนี้ ทำให้ฉันได้เห็นอะไรแปลกใหม่ในระหว่างทางที่ฉันกลับบ้าน  ซึ่งไม่สามารถเห็นได้ในตอนกลางวัน ก็สีสันของคนกลางคืนไงล่ะ ไฟแสงสีที่สาดส่องออกมาตามผับบาร์ที่อยู่สองข้างทาง สวยแต่ก็แฝงไว้ด้วยความหม่นหมอง ฉันไม่เคยเข้าไปในสถานที่พวกนี้เลย เพราะคิดว่าเป็นแหล่งอโคจรที่ไม่ควรจะเฉียดกรายไป ก็ฉันไม่เคยเที่ยวผับหรือว่ากินเหล้าเลยนี่นา ฉันทำตัวดีมาตลอด และคิดว่าพวกที่ไปเที่ยวในที่อย่างงี้ แล้วควงกันออกมาอย่างงั้น มันดูไม่งามเอาเสียเลย ค่าของความเป็นคนอยู่ที่ไหนกัน ทำไมเขาไม่รักตัวเองบ้าง ฉันคิดในใจไปพลาง ขณะที่มองเห็นชายหญิงคู่หนึ่งเดินควงกันออกมา ดูท่าผู้หญิงจะเมาแอ๋เชียว น่าสมเพชจริงๆ เฮ้อ ฉันถอนหายใจเบาๆ แต่เมื่อรถแล่นเข้ามาใกล้ๆพอที่จะเห็นหน้าคนเดินบนถนนได้ชัดขึ้น  ใจฉันก็แทบสลาย เมื่อผู้ชายที่เดินออกมานั้น ..............เขาเป็นแฟนฉันเอง โดมมาทำอะไรที่นี่ โดมนอกใจฉันเหรอ ทำไมถึงทำแบบนั้น ฉันเฝ้าถามตัวเองในใจอย่างกระวนกระวาย ทำไมผู้ชายที่ฉันภูมิใจนักภูมิใจหนา และมั่นใจว่าจะซื่อสัตย์ที่สุด เขาถึงทำกับฉันแบบนี้  "พี่ๆ หยุดรถก่อน" ฉันบอกคนขับรถแท็กซี่หลังจากเห็นภาพบาดตานั้น ขณะที่รถกำลังค่อยๆหยุดเพราะแรงเบรกอย่างกระทันหัน ก็ต้องออกตัวอีกครั้งเพราะฉันบอกออกไปว่า "พี่ๆ ตามรถคันนั้นไป" ฉันพูดเมื่อเห็นผู้ชายคนนั้น คนที่ฉันรัก ขึ้นรถแท็กซี่ไปกับผู้หญิงคนอื่น ระหว่างทางที่ตามมา ใจฉันแตกสลายไปหมดแล้ว น้ำตาฉันไหลเป็นทาง มันเกิดอะไรขึ้น ฉันได้แต่เฝ้าถามตัวเอง เขานอกใจฉันได้อย่างไร คอยดูนะ ได้โดนดีแน่ ฉันคิดหาทางจัดการเขา โทษฐานที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อฉัน มาเที่ยวในสถานที่แบบนี้ แล้วยังควงผู้หญิงกลับไปด้วยอีก "คุณครับ จะเข้าไปเหรอ" คนขับรถแท็กซี่ถามฉัน หลังจากที่รถมาหยุดอยู่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง ฉันอึ้ง อึ้งและอึ้ง ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้จริงๆ "ไม่เป็นไรค่ะ จอดตรงนี้แหละค่ะ" ฉันบอก พร้อมจ่ายเงินค่าโดยสาร แล้วเปิดประตูลงจากรถไป ฉันเดินไปเรื่อยๆ น้ำตาไหลพราก ทำไมเขาถึงทำกับฉันแบบนี้ ฉันเฝ้าถามตัวเองในใจ จนมาหยุดยืนอยู่หน้าทางเข้าโรงแรม ฉันจึงตัดสินใจรอเขา รอ รอ และรอ จนตีสามกว่าๆ ฉันก็เห็นเขาออกมาพร้อมกับผู้หญิงคนนั้น ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ เพื่อจะถามเขาถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น แม้ภาพที่เห็นมันจะชัดเจนก็ตาม แต่ก็อยากถามจากปากเขาเพื่อความแน่ใจ บางทีเขาอาจจะพาลูกค้ามาแวะทานข้าวที่นี่ก็ได้นะ ใครจะไปรู้ อาหารโรงแรมอร่อยจะตาย ฉันยังคงหลอกตัวเองต่อไป จนเมื่อเดินมาหยุดยืนใกล้ๆ แล้วแอบหลบข้างหลังต้นไม้ เพื่อไม่ให้เขาเห็น จึงได้เห็นว่าผู้หญิงที่มาด้วยกันกับเขาดูแก่มากแล้ว น่าจะอายุ 40 ขึ้นไป  นั่นปะไร คงพาลูกค้ามามั้ง ใครจะไปควงผู้หญิงแก่ๆแบบนั้นมานอนโรงแรม เฮอะ ฉันยังดูดีกว่าอีก ฉันยังคงค้านในใจต่อไป "ขอบใจมากนะจ๊ะ อาหารที่นี่อร่อยมาก" เสียงผู้หญิงคนนั้นเอ่ยขึ้นมา เฮ้ย ตกลงมากินข้าวกันจริงๆเหรอเนี่ย ฉันรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที แต่แล้วก็ต้องหัวใจสลายเมื่อได้ยินคำนี้  "แต่ก็อร่อยสู้เธอไม่ได้หรอก แหม หนุ่มๆนี่ลีลาดีจริงๆ ดีกว่าตาแก่ที่บ้านเยอะเลย กลับก่อนนะ แล้วฉันจะแวะไปอีก"  อะไรนะ ฉันถึงกับอึ้งในสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูด นี่มันหมายความว่ายังไงกัน หลังจากฟังประโยคนั้นจบ สมองของฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย มันหูอื้อตาลายไปหมด จนเขาหันมาเห็นฉัน "หวาน ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้" เขาถามฉันด้วยความตกใจ แต่แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นซีดแทน เมื่อเห็นสายตาของฉัน "นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมทำแบบนี้" ฉันเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อเขาเขย่าแรงๆ พลางพูดไปร้องไห้ไป "ฟังผมก่อนได้ไหม" "คุณจะให้ฉันฟังอะไรคุณอีก  ทุกอย่างมันชัดเจนแล้ว คุณมานอนกับผู้หญิงแก่ๆแบบนั้นทำไม หวังได้เงิน หรือได้ตำแหน่งล่ะ บอกฉันมาซิ" "ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ เป็นชู้กับเมียชาวบ้านก็ยอมเหรอ ทำไมๆคุณไม่รักฉันแล้วหรือไง" ฉันพูดๆๆจนเขาไม่สามารถเอ่ยปากพูดอะไรออกมาได้ ได้แต่ก้มหน้า จนฉันสงบลง เขาจึงเอ่ยออกมาเบาๆว่า "ผมอยากได้เงิน" "นี่คุณอยากได้เงินจนถึงขั้นต้องไปนอนกับผู้หญิงรวยๆเลยเหรอ คุณไปนอนกับเขามากี่ครั้งแล้ว" ฉันวีนขึ้นอีกครั้ง "ครั้งนี้ครั้งแรก แต่กับคนอื่นน่ะหลายครั้ง" คำพูดของเขาทำเอาฉันอึ้ง แต่คำพูดต่อมาของเขาทำเอาอึ้งยิ่งกว่า "ผมเคยทำงานเป็นโฮสต์มาก่อน" เขากล่าว แล้วก็นิ่งไปซักพัก แต่ตอนนั้นฉันรู้สึกว่านานมาก เพราะมันทรมานเหลือเกินหลังจากที่ได้ยินคำนั้น   "ผมถึงได้บอกไงว่าผมผ่านผู้หญิงมาเยอะ ผมทำมาตั้งแต่อายุ 18-19 แต่ตอนนี้เลิกมาได้ 2 ปีแล้วนะ จนมาเจอคุณ.............." ทำไมๆ อะไรกัน ทำไมสิ่งนี้ถึงต้องมาเกิดขึ้นกับฉัน ฉันทำผิดอะไร ฉันใช้ชีวิตอย่างบริสุทธิ์สวยงามมาโดยตลอด ไม่เคยแปดเปื้อน แต่ผู้ชายที่ฉันรัก กลับสกปรกจนไม่สามารถจะลบเลือนได้ ในที่สุดฉันก็ตะโกนออกมา "หยุดพูดได้แล้ว ฉันไม่อยากฟัง พอซะที" ฉันทนไม่ได้ ฉันวิ่งหนีเขาไป วิ่งๆ ให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้ แต่แล้วเขาก็ตามฉันทัน "ผมขอโทษ ผมจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว แต่คุณควรจะกลับบ้านได้แล้ว ดึกดื่นอย่างนี้มันอันตราย" เขาพูดพลางโบกแท็กซี่ พอรถจอดก็เปิดประตูดันให้ฉันเข้าไปนั่งข้างใน แล้วเขาก็เข้ามานั่งตาม "เดี๋ยวผมจะไปส่ง" เขาแสดงความห่วงใยฉันเหมือนเคย แต่ฉันไม่มีอารมณ์จะซึ้งแล้ว ฉันหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง ไม่พูดกับเขาซักคำเดียว ตลอดทางจนถึงบ้านฉัน แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 23:37:46 จากคุณ : kurapik - [ 6 ก.ย. 51 23:33:27 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ฉันไม่ยอมรับโทรศัพท์เขามาเป็นอาทิตย์แล้ว จนวันนี้หลังจากที่ฉันได้ฟังข้อความที่เขาฝากไว้ "ผมขอโทษ ที่ทำให้คุณเสียใจ แต่อยากให้คุณได้ฟังผมซักนิด ผมมีเหตุผลที่ตัดสินใจทำเช่นนั้น ได้โปรดรับโทรศัพท์ผมได้มั้ย" หลังจากฟังข้อความเสียงนั้นจบ ซักพัก เขาก็โทรมา ฉันตัดสินใจรับสาย "ฮัลโหล" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ดีใจจัง คุณรับโทรศัพท์ผมแล้ว" เขาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น "คุณมีอะไรก็รีบพูดมาเหอะ" ฉันรีบตัดบท เพราะรู้สึกขยะแขยงเขาเต็มทน "เอ่อ..ผมจะเล่าให้คุณฟังก็แล้วกัน ว่าชีวิตผมแต่ก่อนเป็นอย่างไร" เขารีบกล่าว เพราะเห็นฉันทำน้ำเสียงไม่พอใจ "ผมโตมาในครอบครัวที่แตกแยก พ่อแม่ทะเลาะกันทุกวัน พ่อตบแม่ทุกวัน ไม่นานก็แยกออกไปอยู่บ้านเมียน้อย ทิ้งให้ผมกับน้องและพี่อยู่กับแม่" "เราอยู่กันอย่างอดๆ อยากๆ เพราะแม่ก็เป็นแค่ข้าราชการจนๆคนหนึ่ง เงินไม่มีทางพอที่จะเลี้ยงคนสี่คน พร้อมกับส่งลูกให้เรียนได้" ฉันยังคนไม่พูดอะไรออกมาซักคำ ปล่อยให้เขาพูดต่อไปเองคนเดียว "สุดท้ายพี่ก็เลิกเรียนหนังสือ ออกมาหางานทำ เพื่อส่งให้ผมและน้องเรียน แต่ผมสงสารพี่ ผมบอกให้พี่กลับไปเรียนต่อ พร้อมๆกับผมเองก็หางานทำไปด้วย ผมทำทุกอย่าง เท่าที่เด็ก ม.2 จะทำได้ ไม่ว่าจะหนักแค่ไหนก็ตาม ผมทำแบบนี้จนส่งตัวเองเรียนจบม.ต้น" "แล้วผมก็ไปต่อ ปวช.พร้อมๆกับได้งานทำที่บาร์แห่งหนึ่ง เพราะเพื่อนบอกว่าเงินดี ผมจึงไปทำ ครั้งแรก เริ่มจากเป็นเด็กเสิร์ฟก่อน ผมได้ทิปเยอะเชียวล่ะ เพราะลูกค้าชอบ" เขาพูดพลางหัวเราะเล็กน้อย แต่ฉันไม่ขำด้วย เขาจึงพูดต่อ "ต่อมาก็ได้เลื่อนขั้นเป็นบาร์เทนเดอร์ ทำอยู่ซักพัก ด้วยความที่ผมโตเร็ว สูงเร็ว ก็มีพี่ที่ทำงานมาชวนไปเป็นโฮสต์ เพราะเขาเห็นว่าหน้าตาและหุ่นผมน่าจะดึงดูดแขก ตอนแรกผมก็งงๆว่ามันคืออะไร แต่เขาก็บอกว่าไปคุยกับแขกเฉยๆก็ได้เงิน ผมไปทำช่วงแรกๆก็เริ่มจากคุยกับแขกเฉยๆก่อน ไม่นานก็ยอมให้เขาอ็อฟไปข้างนอก" "คุณไม่รู้สึกเกลียดตัวเองรึไง" ฉันแย้งเขาขึ้นมาหลังจากทนฟังมานาน "รังเกียจสิ ช่วงแรกๆ ผมร้องไห้ทุกวันเลย รังเกียจตัวเอง แต่ทำไงได้ เงินมันดี ผมมีเงินมาให้แม่ทุกวัน แม้แม่จะงงแต่ก็ไม่เคยถาม คนในบ้านผมไม่เคยรู้ เพราะผมยังทำหน้าที่ลูกที่ดี กลับจากโรงเรียนก็มาทำงานบ้าน ทำกับข้าวไว้ให้น้องกิน แล้วค่อยอาบน้ำแต่งตัวออกไปทำงาน คุณรู้ไหม ช่วงแรกๆผมร้องไห้มากแค่ไหน ร้องไห้ทุกวันก่อนออกไปทำงานเลยล่ะ แต่ก็ต้องกัดฟันทน คิดดูเด็กหนุ่มคนหนึ่งต้องไปยอมนอนกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ มันไม่สนุกหรอกนะ ผมก็อยากนอนกับคนที่ผมรักเท่านั้น เหมือนคนอื่นๆนั่นแหละ" "แต่หลังๆผมก็ชิน คิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว ผมทำอยู่นานเชียวล่ะ มาเลิกเมื่อตอนอายุ 22 นี่เอง เพราะมีงานบริษัททำแล้ว แล้วเป้าหมายผมก็สำเร็จแล้ว คุณคิดดูก็แล้วกันผมสามารถหาเงินสร้างบ้านให้แม่ได้ ตั้งแต่อายุ 22 แม่ผมดีใจมาก แค่นั้นผมก็ภูมิใจแล้วล่ะ" "ผมเลิกมาได้สองปีแล้วนะ จนมาเจอกับคุณ ผมไม่อยากปิดบังคุณหรอก คิดว่าซักวันคงต้องบอก แต่ยังทำใจไม่ได้ เพราะไม่ว่าผู้หญิงคนไหนที่ได้ฟังเรื่องราวของผม เขาก็ตีจากผมไปทั้งนั้น ถ้าคุณจะไป ผมก็ไม่ว่าหรอก ผมเข้าใจดี" "คุณเลิกแล้ว แล้วทำไมตอนนี้ถึงยังทำอยู่ล่ะ "  ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เพราะเหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่คอ น้ำตาเริ่มไหลรินอีกครั้ง ด้วยความโกรธ โมโห น้อยใจ แต่ลึกๆก็ยังมีความรู้สึกว่ารักแฝงอยู่ "ผมอยากได้เงินซักก้อน เพราะอยากเปลี่ยนอาชีพใหม่ เอาไปลงทุนทำธุรกิจของตัวเอง เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ผมทำโครงการของบริษัทเจ๊งไปหลายโครงการ สูญเสียเงินไปหลายสิบล้าน ผมคงไม่มีความสามารถพอที่จะทำงานนี้ต่อไปแล้ว  ซ้ำยังเอารถบริษัทไปชนอีก ชีวิตผมมีแต่เรื่องซวยๆ ผมเลยตัดสินใจลาออก และไปสมัครเป็นโฮสต์อีกครั้ง ครั้งนี้คิดว่าจะทำซัก 6 เดือนก็คงเลิกแล้วล่ะ ตอนนี้ก็ได้เงินมาหลายหมื่นแล้ว ดูสิ ทำไม่กี่วันเอง ถ้าคุณเงินไม่พอใช้ บอกผมได้นะ เดี๋ยวผมจะโอนไปให้" "พอได้แล้ว ฉันไม่ต้องการเงินของคุณหรอก เงินสกปรกๆแบบนั้น คุณมันไม่มีศักดิ์ศรีเลย  บ้าๆ บ้าที่สุด ฉันเกลียดคุณ" ฉันตะโกนออกไปด้วยความรู้สึกหลายอย่างที่ไม่อาจบอกได้ พร้อมกับปาโทรศัพท์ทิ้ง ตอนนี้ฉันไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ผู้ชายแบบนั้น ฉันไม่สนใจอีกแล้ว ผู้ชายที่ไม่รักศักดิ์ศรีเลย ทำไมจึงยอมทำทุกอย่างได้เพื่อเงิน ทำไมๆ เขาไม่เคยรักฉันเลยใช่ไหม เขาไม่เคยคิดเลยใช่ไหมว่าฉันจะรู้สึกยังไง ฉันจะเสียใจแค่ไหนที่เขาไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นทุกคืนแบบนั้น  ถ้านั่นมันเป็นแค่เรื่องในอดีต ฉันยังพอทำใจรับได้ แต่นี่ปัจจุบันเขายังกลับไปทำอีก ทำไมล่ะ ทั้งที่เคยรังเกียจมันไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงยังทำอีก ฉันได้แต่ถามตัวเอง ที่ไม่รู้ว่าจะได้คำตอบจากผู้ชายคนนี้ได้ยังไง ในเมื่อฉันไม่เคยไปเจอหน้าและรับโทรศัพท์เขาอีกเลย แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 51 23:49:47 จากคุณ : kurapik - [ 6 ก.ย. 51 23:48:28 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จากวันนั้นจนถึงวันนี้ 3 ปีผ่านไปแล้ว เรื่องราวในอดีตที่ฉันไม่เคยลืม ความรักครั้งเก่าที่ฉันยังจำได้ดีเสมอ ฉันฉุกคิดถึงมันอีกครั้ง เมื่อเดินผ่านผับแห่งหนึ่งในตอนกลางวัน มันเงียบสนิท จนไม่อาจนึกได้ว่า สถานที่แห่งนี้จะทำให้เกิดเรื่องราวต่างๆมากมายในชีวิตของใครคนหนึ่งได้ สถานที่เล็กๆแห่งนี้ มันเปลี่ยนชีวิตของผู้ชายคนหนึ่งได้จริงๆ หากฉันมีเงินจ่ายให้เขา เขาจะยอมอยู่กับฉันไปตลอดชีวิตมั้ยนะ ฉันคิดเล่นๆ แต่ใจมันช่างปวดร้าวยิ่งนักกับความคิดนั้นของตัวเอง ผู้ชายดีๆของฉัน ที่ฉันเคยวาดฝันไว้ว่าอยากเจอ สุดท้ายเขาก็กลายเป็นผู้ชายที่เห็นแก่เงิน ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนสวนทางกับหญิงชราคนหนึ่ง หน้าตาคุ้นเคย ฉันมองเขาอยู่นาน จนเขาทักขึ้นมาเองว่า "อ้าว หนูหวานนี่เอง ไปไงมาไงลูก ไม่ไปหาแม่เลยนะ โดมเขาคิดถึงหนูมากเลยรู้มั้ย" ใช่แล้ว หญิงชราคนนั้น ก็คือแม่ของผู้ชายคนนั้นนั่นเอง ผู้ชายที่ทำให้ฉันเจ็บ จนไม่ลืม "คือหลังจากหนูเลิกกับเขา หนูก็ไม่อยากติดต่อกับเขาอีกน่ะค่ะแม่ เลยไม่ค่อยได้แวะไปเยี่ยมแม่เท่าไหร่ " "อ้อ นั่นสินะ เลิกกันแล้วจะต้องติดต่อกันทำไม แต่ว่าแม่ไม่เข้าใจพวกหนุ่มๆสาวๆเลย รักกันดีๆก็เลิกกัน แม่ถามโดมว่าทำไมเลิกกัน เขาก็ไม่บอก ทั้งๆที่แม่ก็เห็นโดมเก็บเงินเอาไว้เตรียมสร้างเรือนหอแล้วแท้ๆ เห็นกะว่าจะลงทุนทำธุรกิจอะไรซักอย่างด้วย เพราะเขาชอบบ่นว่ากลัวหนูจะลำบากที่มาอยู่กับคนจนๆอย่างเขา เขาอยากให้หนูสุขสบายมากเลยนะ ประหยัดสุดๆเชียวล่ะ ช่วงนั้น ขนาดข้าวยังไม่ค่อยอยากจะซื้อกิน ไม่รู้จะรีบเก็บเงินไปไหน เฮ้อ  แต่สุดท้ายก็เลิกกัน แม่ล่ะสงสาร อยากไปถามหนูเหมือนกัน แต่เขาห้ามแม่ไว้ "   สิ่งที่ได้ฟังจากปากของหญิงชราคนนั้น ทำเอาฉันน้ำตาไหลอีกครั้ง ฉันกลั้นสะอื้นเอาไว้ แล้วกลั้นใจถามกลับไปว่า "แล้วตอนนี้โดมเขาเป็นไงบ้างล่ะคะแม่"   "อ๋อ  เขาย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดแล้วล่ะ ไปทำงานกับพี่เขย  ก็สบายดีนะต่างจังหวัดมันไม่วุ่นวายแบบในเมืองหลวง นี่แม่กับเจ้าดอน ก็คงได้จะย้ายตามไปเร็วๆนี้ เดี๋ยวรอเจ้าดอนมันจัดการเรื่องลาออกจากบริษัท ให้เรียบร้อยก่อน แล้วคงได้ไปทำงานกับโดมนั่นแหละ"   "งั้นเหรอคะ" ฉันได้แต่พึมพำเบาๆ "เดี๋ยวแม่กลับก่อนนะ กับข้าวจะเย็นหมดแล้ว" " ค่ะ ๆ สวัสดีค่ะแม่" ฉันยกมือไหว้และได้แต่มองตามหลังหญิงชราคนนั้นไป พร้อมทอดถอนใจ เฮ้อ....แล้วหวนกลับมองภาพครั้งในอดีตที่ผ่านมา "นี่ๆ ตัวเองทำไมชอบกินขนมอะไรบ้านน๊อกบ้านนอก บัวลอยเอย บวชฟักทองเอย เชยอ่ะ ทำไมไม่ไปซื้อเลย์อะไรอย่างงี้มากิน" เสียงหญิงสาวเจื้อยแจ้วบอกชายหนุ่มข้างๆ "ก็มันแพงนี่คะ กินแบบนี้แหละดีแล้ว อิ่มดีนะ อร่อยด้วย ตัวเองลองชิมสิ" "ไม่เอาอ่ะ เราไม่ชอบขนมแบบนี้" "นี่เดี๋ยววันเกิดตัวเอง เค้าพาไปกินอาหารบนเรือ ในแม่น้ำเจ้าพระยาเอามั้ย แต่งตัวสวยๆนะ อาหารหรูมากเลย มื้อละเป็นพันแน่ะ" เสียงชายหนุ่มเอ่ยชวนหญิงสาวอันเป็นที่รัก   "โหย อะไรอ่ะ วันเกิดเค้าทั้งที แค่ไปกินข้าวเนี่ยนะ ไม่ต้องหรอก ขนาดวันธรรมดาน้าเค้ายังพาไปเลี้ยงข้าวหมดมื้อละเกือบ 4000 เลยนะ" เสียงหญิงสาวพูดเจื้อยแจ้ว เพราะอยากให้เขาพาไปเที่ยวที่อื่นมากกว่าพาไปกินข้าว   โดยที่ไม่ได้มองหน้าชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย หากหล่อนหันมามองซักนิด คงจะได้เห็นแววตาของเขาที่เศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด และมันคงจะทำให้เขาสองคนรักกันไปได้ยาวนานกว่านี้  โลกคงจะมีคู่รักที่น่ารักเพิ่มมาอีกหนึ่งคู่ ไม่ใช่มีคนปวดร้าว เพิ่มมาอีกสองคนอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้ น้ำตาฉันไหลอีกแล้ว ฉันหลับตาลง พร้อมสะบัดศีรษะแรงๆ เพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป แล้วก้าวเดินข้างหน้าต่อไป แม้ฉันจะเป็นหนึ่งคนนั้นที่ปวดร้าว แต่ฉันก็ต้องอยู่กับมันให้ได้ พร้อมยิ้มให้กับตัวเอง อย่างน้อย ฉันก็เคยมีคนที่ฉันรัก แล้วเขาก็รักฉันมากอยู่หนึ่งคน เฮ้อ พูดเหมือนในนิยายอีกแล้ว ฉันทำผู้ชายดีๆที่ไม่ได้มีแต่ในนิยายหล่นหายไปแล้ว ทำไงได้ ก็ต้องทำใจกันไป แต่ฉันก็ดีใจ ที่ยังได้รับรู้ว่า ผู้ชายดีๆไม่ได้มีแต่ในนิยาย จากคุณ : kurapik - [ 7 ก.ย. 51 00:08:16 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มันก็น่าลำบากใจจริงๆ แหละนะ เฮ้อ จากคุณ : scottie - [ 7 ก.ย. 51 01:19:38 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืม นั่นสิคะคุณ scottie คิดดูแล้วกันว่าผู้หญิงคนนั้นจะรู้สึกอย่างไร เพราะว่าเรื่องนี้ เขียนขึ้นมาจากเรื่องจริง และคนสองคนนี้มีตัวตนจริงๆค่ะ จากคุณ : kurapik - [ 7 ก.ย. 51 01:52:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 มันเศร้า จัง... เฮ้อ จากคุณ : teansri - [ 7 ก.ย. 51 03:09:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ผู้หญิงก็น่าสงสารอยู่หรอก แต่ถ้ามองตั้งแต่ช่วงแรก ๆ ของเนื้อเรื่อง ผู้หญิงคนนี้มองโลกแคบไป ดูจากที่บรรยายความรู้สึกของเธอที่มีต่อคนที่เที่ยวกลางคืน เหมือนเธอตัดสินใจคนอื่นจากความคิดของตัวเองตลอด เห็นคนเที่ยวกลางคืนเป็นสิ่งที่ไม่ดีไม่งามไปหมด (โลกในความจริงอาจจะแตกต่างจากสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้คิดก็ได้) พอเรื่องแบบนี้เจอกับตัวเองจริงๆ ...ก็ตกใจพอควร ถึงขนาดรับไม่ได้...ตรงนี้เข้าใจ (เพราะเธอดีเกินไป) ผู้ชายก็น่าเห็นใจ มีคนข้างหลังที่ต้องรับผิดชอบ หากจะมองในแง่หนึ่ง ผู้ชายคนนี้ก็มีทางเลือกเยอะ หากเขาตั้งใจจะทำจริง ๆ เขาเดินเส้นทางอื่นที่ดีมีเกียรติก็ยังได้ แต่น่าเสียดายที่เขาเลือกที่จะเดินเส้นทางเก่า ๆ เพียงเพราะต้องการหาเงินก้อนใหญ่ไว้สร้างฐานะและครอบครัว เส้นทางที่ง่ายและได้เงินเร็ว (เลยกลายเป็นคนไม่ดี) หากการคบดูใจกันคือการเรียนรู้อย่างใกล้ชิด...ละเอียดอ่อน ของคนสองคน ผู้หญิงไม่ได้รอรับแต่ความรักและความเข้าใจจากผู้ชาย หากรู้จักที่จะต้องแบ่งปันและเรียนรู้ที่จะเข้าใจผู้ชายบ้าง บางทีผู้หญิงคนนี้.....อาจจะรู้อดีตของคนรักตั้งนานแล้ว ปัญหาที่เกิดขึ้นก็อาจจะช่วยกันแก้ได้ตั้งแต่ต้น ผู้ชายก็ไม่ต้องเลือกเส้นทางเก่า ๆ อาจจะได้แต่งงานและอยู่กันอย่างมีความสุข แต่ก็อย่างว่าแหละ...ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน หากเลือกที่จะเป็นแบบนี้....ก็ต้องยอมรับ เศร้า....และก็น่าเห็นใจทั้งสองฝ่าย จากคุณ : roslita - [ 7 ก.ย. 51 08:38:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เศร้ามากกกก น่าเห็นใจจัง จากคุณ : Mnemosyne - [ 7 ก.ย. 51 10:56:38 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ : teansri  พล็อตเรื่องเศร้ามากเลยใช่มั้ยคะ นี่แหละน้าชีวิตจริงมันยิ่งกว่านิยายซะอีก คุณ : roslita ขอบคุณสำหรับคะแนนนะคะ อิอิ ปลื้มจัง วิเคราะห์ได้ดีมากค่ะ คนสองคนนี้มีความต่างกันมากเกินไป ฝ่ายหญิงก็โลกแคบ ถือตัว เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ฝ่ายชายก็เป็นผู้ชายที่ยังไม่มีความหนักแน่นพอ ปล่อยให้ปัจจัยภายนอกเข้ามามีบทบาทต่อจิตใจ จนทำให้เขาทำอะไรในสิ่งที่ไม่ถูกไม่ควรไปความรักของคนสองคนน่ะ ต่อให้รักกันมากแค่ไหน แต่หากขาดความ  เข้าใจมันก็ไปไม่รอดอยู่ดีค่ะ คุณ : Mnemosyne  ช่ายค่ะ เศร้าจริงๆ แล้วก็น่าเห็นใจทั้งคู่ด้วย ว่าแต่มีแต่คนบ่นว่าเศร้าอ่า ไม่มีใครวิจารณ์การเขียนของเราเลยเหรอคะ อยากรู้จังอ่า ว่าเขียนใช้ได้รึเปล่า คุณ : Deckard  ไม่ได้คอมเมนท์แต่ให้กิ๊ฟ ยังไงก็ขอบคุณมากๆค่า จากคุณ : kurapik - [ 7 ก.ย. 51 17:11:20 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เรื่องมันซับซ้อน ถ้ารับไม่ได้ เลิกกันไป ก็ดีแล้วล่ะครับ ถ้าอยู่ด้วยกันต่อ มันก็คงเป็นสะเก็ดแผล ไม่หายขาด ทะเลาะกันเมื่อไหร่ ก็คงขุดคุ้ยกันขึ้นมา ชีวิตคงมีแต่ทุกข์มากกว่าสุขครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 7 ก.ย. 51 21:46:45 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เป็นเรื่องที่ทำให้ลำบากใจจริงๆ ด้วยนะคะ ทั้งที่ยังรักอยู่ แต่ก็ไม่สามารถจะรับในส่วนหนึ่งของอีกฝ่ายหนึ่งได้ ทำไมเดี๋ยวนี้คนถึงให้ความสำคัญกับเรื่องเงินมากกว่าจิตใจเนอะ จากคุณ : เม-ดา - [ 12 ก.ย. 51 15:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 งงอยู่ประโยคนึงที่ว่า "นี่ๆ ตัวเองทำไมชอบกินขนมอะไรบ้านน๊อกบ้านนอก บัวลอยเอย บวชฟักทองเอย เชยอ่ะ ทำไมไม่ไปซื้อเลย์อะไรอย่างงี้มากิน" เสียงหญิงสาวเจื้อยแจ้วบอกชายหนุ่มข้างๆ "ก็มันแพงนี่คะ กินแบบนี้แหละดีแล้ว อิ่มดีนะ อร่อยด้วย ตัวเองลองชิมสิ" เลย์นี่มันแพงเหรอ ไม่ค่อยได้ความรุ้สึกแด๊ะแด๋เท่าไหร่ น่าจะแบบว่าทำไมตัวเองไม่กินพวกแครมบูเล่/ออกสียงให้แด๊ะ ๆ ด้วย 55 ไม่ก็มากาฮอนหรือบางคนเรียกมาการูน อะไรประมาณนี้น่าจะได้อารมณ์แด๊ะแด๋มากเลยทีเดียว เหอ ๆ โดยรวม ๆ ก็ พออ่านเล่นได้ แต่ต้องแต่งเนียนอีกหน่อยนะจ๊ะ จากคุณ : เหมียวโหด - [ 4 พ.ย. 51 12:22:13 A:115.129.2.137 X: TicketID:191501 ]