โลกเล็กๆของผมคือร้านขายข้าวแกงในซอยแห่งหนึ่งใจกลางเมืองกรุง ตั้งแต่ผมจำความได้ผมรู้จักแต่คำว่า หิว ด้วยความที่ผมเกิดมาตัวเล็กกว่าเค้า เลยถูกแย่งเต้านมของแม่โดยพี่ๆที่ตัวใหญ่กว่า
พอผมเติบโตได้ซักนิดบรรดาพี่น้องของผมก็เริ่มจากผมไป ส่วนใหญ่แล้วจะมีคนมีเยี่ยมๆมองๆ และแน่นอน ความอ้วนและอวบอัดย่อมดึงดูดสายตาผู้คนให้เอ็นดูและหลงรัก ผมเป็นเพียงไอ้แห้ง ซ้ำสีก็กระดำกระด่างจึงเป็นตัวเดียวที่เหลือ และก็เป็นที่มาของชื่อผมด้วยครับ เหลือขอ
ผมจำวันนั้นได้ดี ผมกำลังนอนซุกอยู่กับแม่ของผม ได้ยินเสียงคนพูดงึมงัมว่า
จับแม่ไปทำหมัน เอาไอ้ตัวนี้ไปขุน
มันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก มารู้ตัวอีกทีผมก็มาอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง ผมทั้งเหงาและขลาดกลัว แม่ผมหายไปไหนนะ
น้า นี่หมาตัวใหม่เหรอคะ ทำไมผอมแห้งจัง
ก็เพราะมันแห้งนี่แหละถึงเหลือ ตัวอ้วนๆคนอื่นเค้าเอาไปหมดแล้ว
ผมได้รับความรักและเอาใจใส่ รวมทั้งอาหารการกินที่สมบูรณ์ทำให้ผมอ้วนท้วนขึ้นในเวลาไม่นาน แต่มันอาจเป็นเพราะความอดอยากในวันก่อนๆ ทำให้ผมมีนิสัยตะกรุมตะกราม กินอาหารเหมือนอดอยากมาจากไหน
ครั้งแรกที่ผมได้กินข้าวคลุกปลาทู ผมกระโจนเข้าไปในจานข้าวทั้งตัว ทั้งกินทั้งขู่ เพราะกลัวตัวอื่นมาแย่งผมกิน ความหิวมันทำให้ผมเรียนรู้ว่าต้องรีบกิน และกินให้มากที่สุด
ผมกินได้ตลอดเวลา ไม่มีอิ่ม หรือผมไม่รู้ตัวเองมั้งว่าอิ่มเป็นยังไง
เมื่อเข้ามาอยู่บ้านแรกๆ ผมไม่รู้กฎของบ้าน ผมชอบวิ่งไล่แมว ชอบกัดรองเท้า จนถูกดุถูกตีไปหลายครั้งเหมือนกัน ผมเริ่มเรียนรู้นิสัยคนในบ้านแต่ละคน
คุณตาไม่ชอบให้ใครมายุ่งตรงสวนครัว หากผมหรือใครเยื้ยงกรายเข้าไปใกล้เป็นได้โดนเอ็ดตะโร พร้อมถูกตีหากไปย่ำแปลงผัก แต่คุณตาชอบซื้อซี่โครงไก่มาฝากพวกผมเวลาออกไปข้างนอก
คุณยาย เป็นคนที่ผมรักที่สุดเพราะมักเอาอาหารมาให้พวกผมกินกัน
คุณแม่ ผมไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่เพราะท่าทางจะชอบแมวมากกว่าหมา
ส่วนน้าคนที่ว่า ก็เฉยๆแต่ชอบเล่นกับพวกผมแรงๆ
พี่แก้ว ผมชอบเธอมากๆเพราะเธอมักมีขนมมาฝากผมเป็นประจำ บางทีก็มีของแปลกๆพวกกระดูกเอามาให้ผมแทะเล่นแก้เหงาปาก
บางทีผมเผลอเล่นกับเธอแรงๆแต่เธอก็ไม่เคยตีหรือดุผม และเมื่อไหร่ที่ผมหิวผมรู้ว่าผมต้องไปหาใคร
ผมจะมีจานข้าวประจำตัวอยู่หนึ่งใบ เป็นจานสังกะสีเมื่อไหร่ที่ผมหิวผมจะคาบจานประจำตัวเดินไปหาพี่แก้วเพื่อขอข้าวกิน ผมเคยลองขอมาแล้วทุกคน แต่ส่วนมากแล้วไม่ค่อยมีใครให้ผมกิน บางทีคุณยายใจดีอาจให้ข้าวผมบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะไม่ค่อยได้
แก้วอย่าให้ไอ้เหลือมันกินข้าวพร่ำเพรื่อ ต้องหัดให้มันกินเป็นเวลาบ้าง
แต่เหลือมันคงหิวจริงๆนะคะน้า เพราะไม่งั้นมันคงไม่มาขอหรอก
อย่าไปหลงกลมัน มันน่ะกินเยอะกว่าตัวอื่นเค้าด้วยซ้ำแต่มันกินไม่รู้จักอิ่มมากกว่า
แหมก็น้าดูหน้ามันเวลามันมาขอข้าวสิคะ แก้วเห็นทีไรอดใจอ่อนไม่ได้ซักที
ใช่ครับผมมีเทคนิคพิเศษ ผมจะคาบจานข้าวมาแล้ววางตรงหน้าเธอ หากเธอทำไม่สนใจ ผมจะเอาเท้าเขี่ยๆจานข้าวเข้าไปใกล้ๆ แต่ถ้าเธอยังทำใจแข็งอีกผมจะคาบจานข้าวมาวางบนตักเธอหรือวางบนเท้าเธอ แล้วก็ร้องงื้ดดๆๆๆๆ เท่านั้นแหละ เธอก็จะไปเอาข้าวมาให้ผมกิน
บางทีเวลาผมเห็นเธอนั่งกินขนมหรืออะไรก็ตาม ผมจะรีบวิ่งไปหาจานข้าวของผม และวิ่งกลับเอามาวางไว้ใกล้ๆเธอเพื่อขอกินกับเธอด้วย
มีอยู่ครั้งนึงเธอพาเพื่อนมาเที่ยวที่บ้าน ผมเห็นของกินเยอะแยะเต็มไปหมด ผมรีบวิ่งไปที่จานข้าวของผม แต่ปรากฎว่า จานข้าวผมหาย
ผมหาแล้วหาอีกก็ไม่เจอไม่รู้ว่าจานข้าวผมหายไปไหน แล้วอย่างนี้ผมจะขอของกินจากเธอยังไงล่ะเนี่ย ผมเดินไปหาจานข้าวผมทั่วบ้านแต่ก็ไม่เจอ ถึงผมจะชอบขอของกินแต่ถ้าขาดอุปกรณ์ผมก็ทำไม่ได้ คงเหมือนเป็นแมสเซนเจอร์แต่ไม่มีมอเตอร์ไซด์น่ะครับ
ผมเฝ้าตามหาจานข้าวจนกระทั่งเพื่อนเธอแยกย้ายกันกลับบ้าน และของกินต่างๆก็หมดแล้ว ผมอดกินเลยครับ แต่ที่น่าเจ็บใจกว่านั้นคือ เธอนั่นเองที่เอาจานข้าวผมไปซ่อน ผมเห็นเธอหยิบจานข้าวผมมาจากไหนไม่รู้ พอผมเห็นจานข้าวเท่านั้นผมกระโดดตัวลอยเลย เพราะคิดว่าชาตินี้ผมคงไม่มีโอกาสได้ขออะไรกินจากใครอีกแล้ว
เอ้า เอาจานข้าวคืนไป รู้นะว่าหาอยู่ ฮ่า ฮ่าฮ่า
โฮ่งๆๆๆๆๆ
ก็ไม่อยากให้เหลือมาขอตอนอยู่กับเพื่อนนี่ น่าอายจะตายมีหมาขี้ขอ
โฮ่งๆๆๆๆ
ไม่ต้องบ่นหรอกน่า นี่เก็บอาหารไว้ให้เหลือส่วนหนึ่งด้วยนะ
ค่อยยังชั่วหน่อย อย่างน้อยผมก็ยังมีของกินครับ หลังจากวันนั้นผมต้องคอยมองจานข้าวผมตลอดเวลา เพราะกลัวมันจะหายไปอีก อีกอย่างผมแอบมีจานข้าวสองใบแล้วค้าบ เผื่อใบนึงหายผมจะได้มีใบสำรองด้วย อิอิอิ
ปล เข้ามาแก้ไขคำผิดค้าบ แง๊วววว
แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 51 14:00:42
จากคุณ :
ข้าวโพดแมวติสต์แตก 
- [
7 ก.ย. 51 11:34:03
]
เหลือ......ขอ
