สวัสดีค่ะ อิฉัน tato_jang หรือนัง "อ้วน" กลับมาแล้วพร้อมกับเรื่องสั้นส่วนตั๊ว ส่วนตัว
"ผู้ชายชื่อเกี๊ยว ผู้หญิงชื่ออ้วน"
ครั้งนี้เป็นฝีมือของนายเกี๊ยวตัวจริงค่ะ (อิฉันมีหน้าที่พิมพ์)
ที่ชื่อกระทู้ไม่มี [ผู้ชายดีๆ มีแต่ในนิยาย] เพราะไม่รู้ว่าจะเข้ากับหัวข้อหรือเปล่า
เอาเถอะ เข้าหรือไม่เข้าเชิญท่านผู้อ่านตัดสินกันได้เลยค่า
.
.
.
เอ้อ!... บ้านรกอีกแล้ว
"อ้วนอยู่บ้านทั้งวัน ทำไมไม่รู้จักกวาดบ้านบ้างนะ"
ผู้หญิงร่างอวบท้วมยังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ท่าทีเฉยเมยแม้แต่จะหันมามองผมสักนิดหล่อนก็ไม่ทำ
"ตื่นก็สาย แถมยังขี้เกียจอีก"
ผมหันหลังกลับออกจากห้องอย่างหัวเสีย นี่ she จะสนใจเราสักนิดไม่ได้เลยหรือ
เดินไปตรงหน้าต่างบานเกล็ดแกล้งหยิบไม้กวาดเสียดัง
"บ้านช่องไม่เคยกวาดเล้ยยยยยยย......"
เฉย.... หล่อนยังเฉย
ก็หล่อนจะสนใจผมได้ยังไงครับ ทั้งหมดผมแค่คิดในใจ นอกจากคำพูดว่า "กลับมาแล้วเหรอเกี๊ยว ซื้อข้าวมาให้อ้วนหรือเปล่าคะ?" ตอนที่ผมผลักประตูห้องเข้ามา ผมยังไม่ได้ยินคำพูดอะไรหลุดรอดออกจากริมฝีปากของผู้หญิงคนนี้เลย
หนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นตาหวาน แฟ้มเอกสารวางกองเกลื่อนพื้น ผมก้มลงไปหยิบมาวางเรียงบนโต๊ะ
หล่อนชำเลืองมองหน่อยหนึ่ง เป็นเชิงบอกว่าอย่าไปไว้ไกลมือฉันนะ
กระดาษทิชชู่ขยำขยุกขยุย ฉลากห่อทอฟฟี่ เส้นผม และขี้ยางลบเกลื่อนไปทั้งห้อง
ผมก้มหน้าก้มตากวาด กวาด กวาด กวาด โดยไม่ปริปากบ่น
คิดในใจว่า 'กวาดๆ ไปเหอะ เดี๋ยวมันก็สะอาดไปเองอะแหล่ะ'
อ้า!.... นั่นไง สะอาดแล้ว ต้องอย่างนี้สิถึงจะน่านั่ง น่านอน
เอาล่ะ เหนื่อยมาหลายชั่วโมง เพราะวันนี้มีงาน Even ตั้งแต่เช้าที่โรงแรม Anoma ถ่ายภาพซะนิ้วหงิกเลยเรา
เอาหมอนมาวางไว้หน้าทีวี หยิบรีโมทมากดปุ่ม Power หย่อยก้นลงแตะพื้น สายตาชำเลืองไปทางก้อนไขมัน เอ้ย.. ก้อนเนื้อบนเก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์
รอบเอวขนาด 30 นิ้ว กับน้ำหนักเกิดครึ่งร้อยมา 10 กิโล ยังสถิตย์อยู่ที่เดิม เพียงนิ้วมือเท่านั้นที่พรมไปทั่วคีย์บอร์ดพร้อมกับเสียง ติ๊กๆๆๆ ของ
คีย์บอร์ด
แต่!!!... โอ้แม่เจ้า.... พื้นห้องรอบๆ เก้าอี้ที่หล่อนนั่ง ที่ที่ผมเพิ่งลากไม้กวาดผ่านไปไม่ถึง 3 นาที กลับมาสกปรกราวกับไม่เคยมีการปัดกวาดมา 3 ชั่วอายุคน
"เฮ้ย!... อะไรกันวะ นี่กูเพิ่งกวาดไปนะ"
หล่อยเฉย... เฉยมากๆ เลย ไม่แม้แต่จะลายหางตามองมายังไอ้งั่งที่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง เดินกลับเข้าห้องมาพร้อมกับไม่กวาดในมือ
ก็แหงล่ะ ผมทำได้แค่ตะโกนอย่างเดือดดาลในใจ ไม่มีประโยชน์อะไร ก็แค่กวาดๆ ไป ผมลากไม้กวาดแกรกกรากไปบนพื้นจะมีแก่ใจลุกขึ้นมายกเก้าอี้ หรือยกเท้าหลบให้ตูกวาดง่ายๆ หน่อยก็ไม่ได้
"อุ๊ย.... ขอโทษค่ะเกี๊ยว อ้วนทำห้องเลอะไปหน่อย"
อย่าหวังว่าถ้อยคำเหล่านี้จะออกจากปากเธอ เพราะนั่นเป็นแค่สิ่งที่ผมคิดเอาเองในใจ
เอาล่ะ เสร็จซะที ผมจะรู้สึกขยะแขยงทุกครั้งที่ต้องนั่งๆ นอนๆ ในห้องที่ตัวเองรู้ว่ายังไม่ได้กวาด ดังนั้นสิ่งแรกที่ผมจะต้องทำเมื่อกลับมาถึงห้องคือการกวาดห้อง ขณะที่เดินเอาไม้กวาดไปเก็บที่เดิม ผมหันกลับมาปาดเหงื่อที่ไรผม มองไปทางก้อนเนื้อเพื่อชื่นชมผลงานตัวเอง
แก้ไขเมื่อ 08 ก.ย. 51 15:58:44
จากคุณ :
tato_jang
- [
8 ก.ย. 51 11:37:12
]