บันทึกของคนเดินเท้า

กรรมบัง

เทพารักษ์


“……ธรรมดาคนทั้งปวง จะทำสิ่งใดย่อมสำเร็จด้วยความคิด แม้การไม่ตลอด ก็เพราะผู้นั้นมีกรรมอยู่…….”

ข้อความข้างต้นนี้ ท่านผู้อ่านที่คุ้นเคยกับนิยายอิงพงศาวดารจีน ย่อมทราบเป็นอย่างดีว่า เป็นคำรำพึงของขงเบ้ง ในคราวที่ทำอุบายหลอกให้สุมาอี้ เข้ามาติดกับอยู่ในหุบเขาและจุดไฟคลอก ซึ่งสุมาอี้กับบุตรชายสองคน ก็ไม่รู้ว่าจะหนีออกไปทางไหนได้ แต่เผอิญเกิดมีฝนตกหนักทำให้ไฟที่ล้อมรอบตัวสามพ่อลูก ดับลงจนหมดสิ้น

ขงเบ้งซึ่งยืนบัญชาการอยู่บนภูเขา จึงทอดใจใหญ่และรำพึงรำพันออกมาด้วยประโยคนั้น

เรื่องนี้น่าจะเป็นความจริงที่แท้แน่นอน สำนวนไทยของเราก็มีว่า บุญมีแต่กรรมบัง ไม่ต้องดูอื่นไกล ตัวผมเองก็เคยประสบมาบ่อยครั้ง ดังที่เคยได้เล่ามาแล้วว่า ตั้งใจจะทำทาน แต่ผู้นั้นไม่รับก็มี หรือเขาไม่ใช่คนขอทางก็มี อย่างวันนี้ก็เหมือนกัน

ถนนสามเสนที่ทอดผ่านชุมชนซึ่งผมอาศัย มีรถเมล์แล่นผ่านทั้งหมดประมาณ ๑๐ สาย แต่ขณะที่ผมยืนรออยู่หน้าป้ายเยื้องกับโรงพยาบาลวชิระ เป็นเวลานานกว่าสามสิบนาที มีรถเมล์วิ่งเข้ามาจอด ร่วมยี่สิบคัน ทั้งฟรีและไม่ฟรี ทั้งรถแอร์และรถธรรมดา ทั้งสีแดง สีขาว สีน้ำเงิน และสีเหลืองส้ม ขาดแต่สายที่ผมจะไปคือสาย ๑๖ หรือ ๕๐๕ เท่านั้น น่าแปลกไหม

ปลายทางที่ผมจะไปนั้น สาย ๑๖ ก็ลงที่แยกปทุมวันหรือมาบุญครอง สาย ๕๐๕ ก็ลงที่แยกราชประสงค์หรือเซ็นทรัลเวิลด์ แล้วจึงจะเดินไปยังวัดที่อยู่ตรงข้ามกับสำนักงานตำรวจแห่งชาติ

ผมเคยเล่ามาแล้วหลายครั้งว่า ผมตั้งใจทำบุญทุกวันอาทิตย์ มาเป็นเวลานานกว่าสิบปีแล้ว ครั้งแรกก็ไปวัดชลประทานรังสฤษฏ์ ปากเกร็ด นนทบุรี กิจกรรมของเขาก็คือ เก้าโมงเช้าอุบาสกอุบาสิกาสวดมนต์ทำวัตต์เช้า ที่โรงเรียนพุทธธรรม พร้อม ๆ กับทายกทายิกาที่ปูเสื่อ นั่งอยู่ในระหว่างลานหินโค้ง หน้าโรงเรียนนั้นเอง

สวดมนต์จบเวลาเก้าโมงครึ่ง จะมีปาฐกถาธรรมจากพระภิกษุ ที่ส่วนใหญ่เป็นศิษย์ท่านพุทธทาส สวนโมกขพลาราม หน้าที่นี้เดิมท่านปัญญานันทะหรือพระพรหมมังคลาจารย์ ท่านจะลงมาแสดงธรรมทุกวันอาทิตย์ เว้นแต่จะมีกิจนิมนต์ไปที่อื่นเท่านั้น พระอาจารย์ท่านนี้เองที่สอนว่า เราควรจะมาวัดทำบุญในวันอาทิตย์ เหมือนศาสนาคริสต์ เพราะวันพระอาจเป็นวันทำงานราชการ ส่วนวันอาทิตย์เป็นวันหยุดว่างงาน หลังจากที่ท่านมรณภาพเมื่ออายุ ๙๔ ปีแล้ว จึงมีพระภิกษุรูปอื่นผลัดเปลี่ยนกันมาแสดงธรรม

ต่อมาผมก็ได้รู้จักวัดปทุมวนาราม ที่ถูกขนาบทั้งซ้ายขวา ด้วยศูนย์การค้าใหญ่มโหฬาร คือสยามพารากอน และเซนทรัลเวิลด์ วัดนี้ได้แบ่งอาณาเขตส่วนหนึ่ง เป็นสวนอันร่มรื่นไปด้วยต้นไม้สูงชะลุด และเบียดเสียดกันทำให้ใบไม้ด้านบนซ้อนประสานกัน จนแสงแดดแทบจะลอดผ่านลงมาไม่ได้ ที่น่าสนใจคือทั่วบริเวณมีลำโพงขยายเสียง ที่มีรูปแบบทนแดดทนฝน วางบนพื้นดินในระยะห่างกันพอสมควร และเปิดเสียงเบาพอได้ยินทั่วทุกจุดในสวนนั้น ดังนั้นใครจะทำกรรมวิธีอะไรบนศาลาใหญ่ข้างสวน เช่นเลี้ยงภัตตาหารเพล ฟังเทศน์ฟังธรรม คนที่นั่งบนเก้าอี้ยาวในสวนก็จะได้ยินและรับรู้ทุกประการ เมื่อไม่มีพิธีสงฆ์ เจ้าหน้าที่ก็จะเปิดเทปธรรมะแทน

สวนนี้มีชื่อว่าสวนป่าพระราชศรัทธา ตรงกลางสวนชิดไปทางด้านหนึ่ง เป็นที่ตั้งของพระพุทธรูปขนาดพระประธานในโบสถ์ และเรียงรายไปด้วยรูปปั้นเหมือนจริง ของพระภิกษุที่มีชื่อเสียงทั้งหลายนับสิบองค์ แถมด้วยรูปปั้นภาณยักษ์อีกสองตน และปัจจุบันนี้ก็มีรูปปั้นท่านท้าวจตุคามรามเทพ ที่จำลองมาจากเจดีย์บุโรพุทโธ จากประเทศอินโดนีเซียขนาดเท่าคนจริง เพิ่มขึ้นมาให้ผู้มีศรัทธา เคารพกราบไหว้อีกสามองค์ด้วย

ต่อมาอีกไม่นาน ผมก็เกิดความศรัทธา ที่จะบริจาคเงินสร้างโลงศพ และช่วยเหลือกิจการ สาธารกุศลของมูลนิธิปอเต็กเซียงตึ๊ง ที่มีชื่อเสียงโด่งดังก็คือการเก็บศพไม่มีญาติ เผาศพไม่มีญาติ และงานทิ้งกระจาดทำทานแก่ผู้ยากไร้เป็นประจำทุกปี และยังแถมได้มีโอกาสทำทาน แก่ขอทานที่นั่งเรียงรายระหว่างทางเดินไปมูลนิธิ เป็นแถวยาวเหยียดมากกว่าสิบคน เพื่อขจัดกิเลสในตัวให้เบาบางลงอีกด้วย

และสุดท้ายก็ได้พบวัด ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านนัก ซึ่งมีกิจกรรมให้เลือก ทำบุญมากมายหลายประการ คือวัดอินทรวิหาร ที่มีหลวงพ่อโตปางอุ้มบาตร อันเป็นพระพุทธรูปยืนที่สมเด็จพระพุทฒาจารย์(โต) เป็นผู้อำนวยการสร้างไว้เป็นอนุสรณ์ เมื่อร้อยกว่าปีมาแล้ว

ผมจะไปทำบุญตามสถานที่ดังกล่าว เรียงลำดับตามที่เล่ามาข้างต้น ทุกวันอาทิตย์เป็นเวลานานมาก แต่เมื่อมาถึงปัจจุบันที่หลวงพ่อปัญญานันทได้มรณภาพไปแล้ว ผมก็ไม่ค่อยได้อยู่ปฎิบัติตนตามกำหนดการเดิม คงเป็นแต่นำเงินไปบริจาค เป็นทุนสร้างโบสถ์กลางน้ำ ในมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย มหาวิทยาลัยของสงฆ์ที่วังน้อย พระนครศรีอยุธยาเท่านั้น

แต่ต้องเดินทางไกลมาก ผมจึงเปลี่ยนมาบริจาคที่วัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษฏ์ ท่าพระจันทร์แทน ดังเช่นในปัจจุบัน

ขณะที่ผมกำลังชะเง้อหารถโดยสาร อยู่ที่ศาลารถประจำทางนั้น นาฬิกาที่ข้างฝาของร้านนาฬิกา ที่ได้ชื่อว่ามีสาขามากที่สุดในประเทศไทย บอกว่าผมได้มายืนอยู่ที่หน้าร้านของเขาเป็นเวลานานถึงสี่สิบห้านาทีแล้ว ผมหมดความอดทนที่จะรอ รถสายที่จะไปวัดปทุมวนาราม ตรงข้ามสำนักงานตำรวจแห่งชาติแล้ว และเปลี่ยนใจที่จะไปทำบุญ ที่วัดอินทรวิหารซึ่งอยู่ใกล้ที่สุด

เพราะท้องไส้ที่เป็นโรคกระเพาะเรื้อรัง ท้องผูกบ้างท้องเสียบ้าง สลับกันไปไม่เป็นจังหวะจะโคนนั้น ทำท่าจะเป็นปฏิปักษ์กับการเดินทางเสียแล้ว แต่คราวนี้กลับไม่มีรถเมล์ ที่ว่ามีเยอะแยะนั้น ผ่านมาเลยสักคันเดียว เพราะติดอยู่ที่ไฟแดง ตรงเชิงสะพานข้ามคลองสามเสนเป็นกระจุก

ตอนนี้เวลาดูมันช่างนานเสียเหลือเกิน เสียงโครกครากในท้องดูเหมือนจะดังออกมาให้ได้ยินถี่ขึ้น และลำไส้ใหญ่ก็พยายามจะขับไล่ของเสียให้พ้นไปจากกระเพาะ จนผมพิจารณาใหม่แล้วเห็นว่า ระยะทางจากป้ายรถเมล์ ถึงวัดอินทรวิหาร เทเวศม์ นั้น ยาวไกลกว่าระยะทางที่จะกลับไปเข้าบ้านมากมายนัก

ผมจึงตัดสินใจว่าจะกลับบ้านก่อน เมื่อทำธุระอันหนักหนาสาหัสให้ลุล่วงไป แล้วค่อยออกมาเดินทางไปทำบุญใหม่ ด้วยจิตใจที่ปลอดโปร่งกว่าเดิม คงจะดีกว่าเป็นแน่แท้

ขณะที่ค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินอย่างระมัดระวัง เข้าไปในซอยหน้าบ้านนั้น ผมก็รำพึงทำนองเดียวกับขงเบ้ง ในประโยคที่ยกมาไว้แต่ตอนต้นนั้นเหมือนกัน

ผมเชื่อเช่นนั้นจริง ๆ ครับ.

#################

จากคุณ : เจียวต้าย - [ 9 ก.ย. 51 09:12:13 ]