ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อจากบทความด้านบน) ปัจจุบันผมอายุยังไม่ขึ้นเลขสาม แต่วันนี้ภาคภูมิใจกับตำแหน่งหน้าที่การงาน,มีบ้านเป็นชื่อตัวเอง,มีรถยนต์ป้ายแดงขับ,มีความสุขกับการใช้ชีวิตและอยู่อย่างพอเพียง หลายคนอิจฉาผมแต่ใครบ้าง?จะมีมุมมองและเข้าใจหัวอกของคนเป็นหนี้อย่างผมบ้าง ใครๆก็สามารถทำอย่างผมได้เป็นหนี้เดี๋ยวนี้โปรโมชั่น 0% ทั้งนั้น ทุกคนสามารถเป็นหนี้ได้ง่ายมาก แต่หลายคนก็พ่ายแพ้กับหนี้สินของตัวเองเช่นกัน เพราะเงินที่ได้มาง่ายๆสุดท้ายวัตถุนอกกายทั้งหลายก็ต้องมลายไปเพราะถูกยึด!!บางคนเงินที่ได้มาใช้หมดแล้ว แต่ของที่ต้องการได้ไม่รู้อยู่ไหน? อะไรคือสาเหตุที่ทำให้ผมรักษาหนี้สินไว้อย่างเหนียวแน่นและพยายามปลดมันออกไปทีละชิ้นๆ .ก่อนไปที่อ่านที่วิธีบริหารหนี้ของผมนั้น ขอให้คุณผู้อ่านมองหนี้สินของตัวเองก่อนว่า บ้าน-รถยนต์ที่เป็นชื่อของเรานั้น แน่ใจแค่ไหนครับ?ว่าเป็นของเราอย่างแท้จริง!! วันใดที่นายออมสินค้างค่าผ่อนบ้านค่า ผ่อนรถรับรองว่าไม่เกินสาม-สี่เดือนถูกยึดไปแน่นอน มันใช่ของๆเราที่ไหนกัน ในสัญญาก็ระบุชัดเจนจนกว่าจะผ่อนหมดทุกบาท ทุกสตางค์ตามวงเงินนั้นๆ หลายคนลืมคิดข้อนี้ไปครับ  คุยโม้โอ้อวดชาวบ้านว่าข้ามีบ้าน มีรถแล้ว เป็นอย่างนั้นไป คราวนี้มาดูวิธีบริหารหนี้ให้อยู่กับเรานานๆครับ จนกว่าหนี้จะจากเราไปเอง(ไม่รู้ใครจะไปก่อนกันแน่) อันดับแรกเลยครับ วิธีง่ายๆแต่เชื่อได้น้อยคนนักที่ทำสำเร็จ นั่นคือการทำบัญชีรายรับ-รายจ่าย บัญชีรายสัปดาห์หรือรายเดือน อย่างของผมทุกวันนี้ติดลบมากๆเพราะมีรายจ่ายต่อเดือนถึงสี่หมื่นกว่าบาท แต่รายรับเพียงสามหมื่นเท่านั้น เมื่อผมรู้ว่าแต่ละเดือนมีเงินไม่พอใช้จ่ายแน่ๆ จากตัวเลขโดยรวมที่ทำขึ้นเป็นรายเดือนก็กระจายย่อยออกมาถึงค่าใช้จ่ายประจำสัปดาห์และประจำวัน ผมสามารถมองเห็นทันทีเลยว่าอะไรคือสาเหตุที่เงินไม่พอใช้ อะไรคือความจำเป็นต้องจ่าย!! (มีต่อครับ) จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 9 ก.ย. 51 14:49:33 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อจากบทความด้านบน) ดังนั้นสิ่งที่ต้องปฎิบัติควบคู่กับวิธีแรกคือการลดค่าใช้จ่ายฟุ่มเฟือยลงเช่นภาพยนต์เอาไว้เช่าแผ่นมาดูดีกว่า น้ำประปาและไฟฟ้าใช้สอยอย่างประหยัดไม่จำเป็นก็ ปิดก๊อก ปิดสวิตซ์ วางแผนการใช้รถยนต์หากระยะทางใกล้ๆก็ขึ้นรถประจำทางจะคุ้มกว่าการขับรถไปเองเป็นต้น (ข้อนี้ช่วยได้เยอะมากๆ หลังจากทดลองทำ 3 เดือนเห็นผลเป็นเม็ดเงินหลักหมื่นทีเดียว ช่วงน้ำมัน 45 บาทต่อลิตร ออมสินจอดรถไว้ที่บ้านเลย) รวมถึงโปรโมชั่นมือถือต่างๆด้วย เลือกให้เหมาะกับความเป็นตัวคุณที่สุด ถ้าให้ดีควรใช้แบบเติมเงินเองเพื่อควบคุมการโทรไปในตัว ซึ่งออมสินก็ใช้แบบเติมเงินเดือนละไม่เกิน 100 บาท (เป็นคนไม่ติดโทรศัพท์เลย) ทั้งหมดเป็นเพียงการลดค่าใช้จ่ายลงเบื้องต้นที่ผมสามารถควบคุมได้ แต่ถึงกระนั้นค่าใช้จ่ายในบัญชีก็ยังเสมอตัว อะไรล่ะ?ที่จะช่วยเพิ่มพูนเป็นรายรับเพิ่มขึ้นมาในแต่ละเดือน มันต้องมีสักวิธีสิ!! และผมก็คิดออก บ้านหลังนี้ผมอยู่เพียงสองคน (กับปีเตอร์) ยังมีห้องว่างอีกหลายห้องก็จัดแจงให้คนเช่า แต่เราต้องเลือกคนหน่อยนะ ผมให้ผู้จัดการฝ่ายที่เป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งเช่าอยู่ในอัตราเดือนละ สามพันห้าร้อยรวมค่าน้ำ ค่าไฟ แม้จะขาดความเป็นส่วนตัวบ้างแต่คิดในด้านบวกเข้าไว้ (เพื่อเงิน-เพื่อเงิน) มองหาทำเลที่ตั้งดีๆสักแห่งเพื่อลงทุนหารายได้เสริม ไม่ต้องมองที่ไหนไกลครับ โชคดีที่บ้านจัดสรรหลังนี้อยู่ติดกับโรงเรียนและสถานที่ราชการ ตอนเช้าๆผมยังสามารถทำข้าวเหนียวหน้าหมูจำหน่ายให้กับเด็กๆและคนทำงาน หนุ่มสาวออฟฟิตได้อีกด้วย ใช้ระยะเวลาเพียงช่วงเดียวคือช่วงเช้า ซึ่งไม่กระทบกับงานประจำของตัวเอง ปีเตอร์เป็นคนนึ่งข้าวเหนียว (รายนี้เขาชอบใช้แรง-อิอิ) ส่วนผมเตรียมหมูหวาน และหมูหยอง รวมถึงหาเมนูใหม่ๆมาเสริมเช่นปลาเค็ม,เนื้อเค็มหรือกุนเชียงทอดเพื่อทานกับข้าวเหนี่ยวได้และจำหน่ายในราคาเดียวกัน (เรื่องใช้สมองต้องผมเอง-555) เป็นรายได้ที่ผมเห็นตัวเงินก่อนไปทำงาน อย่างน้อยๆกำไรก็ตกวันละสี่ร้อยบาท  เดือนหนึ่งๆกำไรสูงถึงแปดพันกว่าบาท หลังหักต้นทุนแล้ว เห็นไหม?ว่า เงินๆทองๆอยู่รอบๆตัวเรานั่นเอง เพียงแต่ผมจะหยิบมันหรือไม่ก็เท่านั้น? กำไรที่ได้จากการขายข้าวเหนียวหน้าหมูของผมอาจมากกว่าเงินเดือนพนักงานเล็กๆคนหนึ่งเลยทีเดียว (มีต่อครับ) จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 9 ก.ย. 51 14:54:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อจากบทความด้านบน) และสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ทำนั่นคือการออมเงินครับ สงสัยแล้วสิ? ว่าเงินไม่พอใช้จ่ายแบบนี้เอาที่ไหนไปออม ถ้าสงสัยกรุณาย้อนกลับไปอ่านวิธีที่หนึ่งการทำบัญชีรายรับ –รายจ่ายทั้งหมดอีกครั้ง ก็จะทราบคำตอบทันที ซึ่งแน่นอนว่าผมแจกแจงลงในบัญชีรายรับ รายจ่ายหมดแล้วครับ การฝึกวินัยเรื่องการใช้จ่ายเงินเป็นสิ่งสำคัญอย่างมากสำหรับมนุษย์เงินเดือน  โดยเงินเดือนที่ผมได้รับในแต่ละเดือนจะต้องหักออก 10% เพื่อการดังนี้ 1. ส่วน 5% แรกสำหรับการท่องเที่ยวและอยากได้อื่นๆเช่นโน๊ตบุ๊คตัวโปรดที่ใช้ขีดๆเขียนๆในปัจจุบันเป็นต้น 2. ส่วนอีก5% ที่เหลือสำหรับกองทุนสำรองเลี้ยงชีพยามว่างงานหรือเกษียรอายุงาน  (ไม่ต้องหวังไว้ใช้ยามแก่เฒ่าหรอกนะครับ ถึงเวลานั้นไม่รู้จะได้ใช้หรือเปล่า? เอาเป็นว่าเก็บเป็นทุนไว้เวลาที่อยากออกจากงานมาประกอบธุรกิจเล็กๆของตัวเองสักอย่างก็พอ)การออมตั้งแต่วันนี้มันมีความสำคัญมากกว่านั้น แม้คุณจะฝากเดือนละหนึ่งร้อยบาททุกๆเดือนก็ตาม เหมือนเป็นเรื่องง่ายๆแต่หลายคนก็ไม่ประสบความสำเร็จสำหรับการออม .คุณผู้อ่านทำได้ หรือคุณไม่ได้ทำ!!คำตอบอยู่ที่ใจครับ  ผมมีการบ้านให้ลองคิดกันเล่นๆว่าสมมุติคุณอายุ 20 ปี ต้องการออมเงินวันละ 20 บาทไว้ใช้ยามอายุ 40 (อาจจะวางแผนแต่งงาน หรือสร้างบ้าน หรือเป็นทุนประกอบกิจการสักอย่างก็สุดแต่ใจ) ช่วงการออมอยู่ที่ 20 ปี ในอัตราตอบแทนของธนาคารอยู่ที่ 4% ต่อปี เฉลี่ยคุณมีเงินในกระเป๋าแล้วถึงเดือนละ 600 บาท ปีหนึ่งก็ตกถึง 7,200 อย่าเพิ่งคิดว่ามันน้อยเชียวนะครับเพราะยังไม่ได้คิดอัตราดอกเบี้ยของธนาคารแล้วปีต่อๆไปอีก ซึ่งธนาคารคิดอัตราดอกเบี้ยแบบต้นทบดอกจนครบ 20ปี คุณมีเงินใช้จ่ายช่วงอายุ 40 เท่าไหร่แล้วครับ?(บอกผมที!!) แต่ถ้าวันนี้คุณอายุขึ้นเลขสี่แล้ว ก็ยังไม่สายครับ หากตรวจพบว่าไม่มีเงินนอนติดบัญชีเลย (ส่วนมากพยักหน้ายอมรับ!!) วันนี้เริ่มออมเลยสิครับ ลองดูอีก 20 ปีข้างหน้าเมื่ออายุ 60 ปีคุณจะมีความสุขทั้งเงินเกษียรอายุและเงินออมไม่ต้องกังวลเป็นภาระลูกหลาน (แม้จะเป็นตัวเลขที่ต่างกันอย่างชัดเจนกับคนที่ออมเงินตอนอายุ 20 ปีก็ตาม คุณต้องยอมรับในข้อนี้ ) (มีต่อครับ) จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 9 ก.ย. 51 15:03:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อจากบทความข้างบน) แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม นั่นคือความสุขทางกายภาพที่ผมวางแผนล่วงหน้า เกี่ยวกับการออมเงิน และสิ่งที่ต้องออมควบคู่กันไปด้วยคือออมสุขภาพ ในที่นี้หมายถึงด้านจิตใจ ทุกวันนี้ผมสะสมความเครียดที่รับมาในแต่ละวัน ถือเป็นการติดลบของสุขภาพ(จิต)ดังนั้น สิ่งที่จะช่วยได้คือการทำจิตใจให้เป็นบวก บางคนมีความสุขที่เป็นผู้รับ แต่ผมเลือกมีความสุขด้วยการเป็นผู้ให้ ผมให้ความสุขตัวเองด้วยการหาเวลาว่างไปเลี้ยงข้าวเด็กนักเรียนตามถิ่นทุรกันดารข้าวหนึ่งหม้อ แกงหนึ่งหม้อขนมหวานอีกสักหม้อเพียง1,000 บาทแต่อิ่มกันทั้งโรงเรียน(ส่วนมากเด็กที่ยากจนและไกลกันดารจะมีจำนวนน้อย) ไปอ่านหนังสือให้ผู้พิการทางสายตาฟังทั้งแบบไปเองและบันทึกเสียง แถวถนนดินแดงในกรุงเทพมหานคร   และการให้สิ่งดีๆกับตัวเอง เช่นการเรียนรู้จิตใจของตัวเอง แม้จะยากสักหน่อย แต่ผมเองก็หมั่นฝึกฝน นั่งสมาธิและสังเกตสิ่งรอบตัวให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ แต่ทั้งนี้การให้ที่ยิ่งใหญ่  คือการให้อภัย ข้อนี้ต้องมองอีกมุมเหมือนกันว่าบางอย่างควรแก่การอภัย บางอย่างไม่ควรแก่การอภัย ซึ่งไม่มีกฏเกณฑ์ใดๆมารองรับ แต่อยู่ที่จิตสำนึกของเราเองว่าเรื่องไหนที่ควรและไม่ควรอภัย เดี๋ยวนี้ภัยร้ายที่คุกคามอย่างเงียบๆมีมากขึ้นทุกวันไม่ว่าจะโรคความดัน โรคเครียด ซึมเศร้า หรือโรคเบาหวานและมะเร็งร้าย ไหนๆก็มีหนี้แล้วถ้าปลอดโรคได้ก็ถือว่าชีวิตนี้ประเสริฐที่สุดแล้วครับ ท้ายสุดนี้ สิ่งที่จะทำให้ผมอยู่กับหนี้ที่เป็นปัจจุบันและไม่ให้เพิ่มพูนขึ้นอีก นั่นคือการยึดหลักดำเนินชีวิตตามกระแสพระราชดำริของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวให้ “อยู่อย่างพอเพียง”   เป็นสิ่งสำคัญมากๆแล้วสภาพการเงินในกระเป๋าแม้จะไม่คล่อง แต่รับรองไม่ขาดมืออย่างแน่นอนครับ ขอให้ทุกคนมีความสุขในการออม(เงิน)นะครับ บทความนี้เกิดจากความเครียดที่หมุนเงินไม่ทันของออมสินเอง (อ้าว!!)  ก็เลยขีดๆเขียนๆระบายบางอย่างออกมา ก็ช่วยได้เยอะทีเดียวครับ เขียนไว้ตั้งแต่วันที่ 28 สิงหาคม 2551 ก็ขอนำมาเล่าสู่กันฟัง ณ โอกาสนี้นะครับ อนึ่งยังมีงานเขียนอีกหลายเรื่องที่กำลังจะลงให้ได้อ่าน เพียงแต่ติดที่เป็นเรื่องเรทๆและมีคำหยาบคายอยู่บ้างเช่น คำของพ่อขุนรามคำแหง ไม่แน่ใจว่าสามารถลงบนถนนฯแห่งนี้ได้หรือไม่ เช่นคำว่า "กู"และ "มรึง" เป็นต้น (ทดสอบแล้ว คำบางคำไม่ผ่านด้วยระบบกรองคำ ขออนุญาตเขียนด้วยภาษาคำวิบัตินะครับ) ก็ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่าน ที่แวะเข้ามาอ่านและเป็นกำลังใจที่ดีเสมอมาครับ ผู้เขียนถือโอกาสขอบคุณมา ณ โอกาสนี้ จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 9 ก.ย. 51 15:16:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ว่าด้วยการออมเงิน ของท่านประธานชมรม ..สยามแห่งรัก.... จากคุณ : heartmiddle - [ 9 ก.ย. 51 18:18:12 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่ะ มองอีกที บ้านที่ผ่อนนับเป็นทรัพย์สินนะ จากคุณ : scottie - [ 9 ก.ย. 51 22:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แวะมาทักทายครับ พี่heartmiddle ไม่ต้องมาแซวเลย...อิอิเค้าอายนะ!! ว่าแต่ช่วงนี้ขอโทษทีที่ทำหน้าที่บกพร่อง กำลังเตรียมโครงการใหญ่อยู่ในเดือนหน้า ขแวลาสักครู่นะครับพี่จะรีบเข้าไปรายงานตัวรับใช้สมาชิกครับ สวัสดีครับพี่scottie เฮ่อ!!...(ถอนหายใจก่อนเลย พร้อมกับฮัมเพลงพี่เบิร์ดไปด้วยว่า...) เหนื่อยใจเหลือเกิน...ที่ใจบังเอิญมีเธอ(หนี้) เอาน่า...อีกไม่กี่ปีก็หมอแล้ว...(หมดลมหายใจนะ-555) จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 10 ก.ย. 51 08:04:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านค่ะ ^^ เป็นวิธีดำเนินชีวิตเรื่องการเงินได้ดีทีเดียวค่ะ ^^ จากคุณ : Life's for Rent - [ 10 ก.ย. 51 11:25:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านมาแต่ต้น แนวคิดดีทีเดียวค่ะ มาถึงตอนท้ายๆ อ้าว! เป็นแค่คิดหรอกหรือคะ แต่ก็เอาน่า ถือว่าเริ่มแล้วก็แล้วกัน จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 10 ก.ย. 51 12:49:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชีวิตน่าอิจฉาจังเลยแฮะ จากคุณ : กริชครับผม - [ 13 ก.ย. 51 12:11:17 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองยังไงไม่รู้ อิอิ เป็นคนสู้งานทำทุกอย่างเหมือนกันค่ะ แต่ก็ยังไม่มีเงินเก็บอยู่ดี เงินเดือนที่ได้ก็ไม่น้อยเลย ก็ไม่รู้ว่าทำไม...เฮ้อ...มันเหนื่อยเนอะ จากคุณ : special1 (special1) - [ 13 ก.ย. 51 13:04:22 ]

ความคิดเห็นที่ 12 บทความดีมากครับ เป็นคนหนึ่งที่เก็บก่อนใช้ อาจจะมากกว่า 10% ด้วยซ้ำ แต่มีบางช่วงหลุด ใช้จ่ายเพลิน เงินเ็ก็บหมด แต่ยังไม่เป็นหนี้ครับ ตอนนี้ตั้งต้นเ็ก็บใหม่ครับ เรื่องบ้านผมมองเป็นหนี้สินหากมันไม่ก่อให้เกิดรายได้ แต่อย่าง จขกท เนี่ยบ้านเป็นทรัพย์สินครับ จากคุณ : Shutter.a - [ 30 ก.ย. 51 22:35:04 ]