ความคิดเห็นที่ 1 เอ..หือ...มือที่กำลังเหยาะน้ำปลาลงหม้อชะงัก “ตาฝาดไปหรือเปล่าตะกี้ยังเห็นน้ำปลาตั้งครึ่งขวดแล้วนี่ทำไมมีแค่ก้นขวดหว่า” โศรยาเขย่าขวดน้ำปลาไปมาพลางเพ่งขวดราวจะหาเลข กลิ่นข้าวต้มหอมฉุยไม่ต้องชิมก็รู้ว่าอร่อยเหาะ โศรยายกหม้อข้าวต้มมาตรงโต๊ะไม้ไผ่ที่ระเบียง หฤษณ์นั่งมองแบบหาเรื่อง ทว่าโศรยาก็ไม่ระย่อมือเรียวตักข้าวต้มใส่ชามใหญ่ ก่อนจะถอยออกมาห่างเพื่อดูผลว่าหฤษณ์จะสำแดงความอร่อยมาโดยวิธีไหน  เสน่ห์ปลายจวักสามีรักจนตาย ฮิ๊วววววววววว มงเท่งมงเท่งมงเท่งมง เพียงตักเข้าปากหฤษณ์ก็ชะงัก ก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้ามีความหวังของโศรยา แล้วจึงก้มลงตักจ้วงเข้าปากจนเกลี้ยงชามจากนั้นก็กินน้ำไปอีกหนึ่งขันใหญ่ ร่างใหญ่ลุกขึ้นก่อนจะปรายหางตามามองโศรยา “พรุ่งนี้ไม่ต้องทำเผื่อ ผมจะกินข้าวข้างล่าง” ห่ะ...   โศรยามองร่างสูงใหญ่ที่เดินลงเขาไปด้วยกิริยาอ้าปากตาค้าง “อะไรอ่ะ ของอร่อยๆขนาดนี้จะไม่กลับมากินอีกเหรอ..ฮึ” โศรยากระฟัดกระเฟียดก่อนจะตักข้าวมานั่งกินบ้าง เพียงอาหารแตะปากก็ต้องรีบถ่มออกมา “ว๊ากกก เค็มปี๋เลย แหวะๆๆ” ดวงตากลมโตสุกใสมองไปทางที่หฤษณ์เพิ่งเดินจากไปด้วยความโหยหาอาลัย..เสียมะ อย่างนี้มันเสียมะ เจอใครก็อยากจะมุดลงดินลูกเดียวววว ป่านนี้เขาคงคิดว่าเธอมีฝีมือทำกับข้าวที่แสนจะห่วยเป็นแน่... ตกค่ำโศรยาก็ต้องดีใจที่หฤษณ์ขึ้นมาบนเขาอีกรอบ ร่างบางที่มองชายหนุ่มที่เดินมาไกลๆด้วยแววตาเป็นประกายก่อนจะเข้าไปในห้องนอนเพื่อทาแป้งหวีผมรับหฤษณ์ เขาขึ้นมาอีกทำไมน้า... หรือว่า...โอ้วววไม่นะ..ฉันยังไม่เคยค่ะคุณหฤษณ์ โอ้ววอย่าค่ะ... บ้าๆๆคิดอะไรก็ไม่รู้ยัยโศเนี่ย ทะลึ่งทะเล้นแก่นเซี้ยวจริงเชียววว มือบางหวีผมยาวสลวยพลางคิดสารพัดด้วยความชื่นมื่น ต๊กแก! หญิงสาวหันขวับไปตามเสียงร้อง ตุ๊กแกตัวเขื่องสีเทาครามจุดแดงจางๆเกาะอยู่ใกล้หลังคาเหนือเตียง  โหววววตัวใหญ่ยักษ์บักเอ้งมากกกกก  สีแสบสันต์น่ารัก ชอบๆๆ ต๊กแก! ต๊กแก! สองแล้วๆ ร้องให้ครบเจ็ดสิจ๊ะฉันจะได้อธิษฐาน   ทว่าตุ๊กแกร้องเพียงแค่สองครั้งทำให้โศรยาหน้าสลดลง หากแต่เมื่อได้ยินเสียงย่ำเท้าเดินขึ้นกระท่อมก็ทำให้นึกสิ่งหนึ่งขึ้นมาได้ “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”จู่ๆหญิงสาวก็วิ่งผมสยายออกจากห้อง หลับหูหลับตาโผซบไปที่อกหนาอันอบอุ่น โฮ๊ะๆๆ “อะไรของคุณ” “ตะ..ตะ..ตุ๊กแกค่ะในห้องอ่ะ” ตัวแม่ของมารยาหญิงแปดพันสี่ร้อยเล่มเกวียณช้อนตาขึ้นมองลูกคางบึกบึนที่มีเคราครึ้มนั้นอย่างโหยหา อิส สะ ว่อน ว้อนนนน “ใบ้ แกไปจับตุ๊กแกซิ” นายใบ้เดินไปจับตุ๊กแกในห้องก่อนจะออกมายิ้มเผล่ให้เจ้านาย “ตุ๊กแกตัวแค่นี้ทำเป็นกลัวไปได้ ในป่ามีตัวยาวกว่านี้อีกเป็นเมตรแน่ะ” โห่ ไปหลอกเด็กเถอะค่ะที่รัก ชริ!  ตุ๊กแกหรือตัวเงินตัวทองค้าที่ว่ายาวเป็นเมตรน่ะ   โศรยาผลักอกหนานั้นออกจากตัวอย่างสุดแสนจะเสียดาย  ฝ่ายหฤษณ์หน้าขรึมมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาขุ่นแค้น “ผมจะมาบอกคุณว่าผมอาจจะปล่อยตัวคุณไป” “จริงหรือคะ” อะไรอ่ะ ไม่อ้าวววว เค้าจะอยู่ต่อ.. “อย่าเพิ่งดีใจไป ผมอาจจะปล่อยตัวคุณไปก็ต่อเมื่อคุณแก่เฒ่าจนไม่สามารถไปทำมารยาสาไถใส่ผู้ชายคนไหนได้อีก หรืออีกทางหนึ่ง ถ้าคุณนอนกับไอ้ใบ้จนมีลูกกับมันผมถึงจะปล่อยตัวคุณไป” “แปลว่าคุณอยากให้ฉันอยู่ที่นี่ จนแก่เฒ่า”ไปกับคุณ อ๊ายยยยยยยยย “ก็แล้วแต่ว่าคุณจะเลือกข้อไหน จำเอาไว้ว่าผมไม่มีวันที่จะให้คุณลอยนวลไปได้ง่ายๆ ผมจะไม่ให้คุณเที่ยวไปทำร้ายผู้ชายคนอื่นอีก ถ้าคุณมีลูกกับนายใบ้คุณก็จะได้อับอาย จิตใจคุณจะได้ตอกย้ำกับตัวเองเสมอว่าคุณเคยมีอดีตที่เลวทรามอย่างไร” อืมม...ซับซ้อน ล้ำลึก ฉลาดเลิศ เหมาะที่จะมาเป็นพ่อของลูกอิชั้นเหลือเกินนน โอ้ววมายเลิฟมายสวีทฮาร์ท “คุณ..ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย ดิฉันเกลียดคุณเข้ากระดูกดำ ไม่ว่าดิฉันบอกอะไรคุณก็ไม่ฟังสักอย่างอยากแต่จะเชื่อในสิ่งที่คุณคิดเท่านั้น” โศรยารู้มาว่าหากเกลียดสิ่งใดมักได้สิ่งนั้น และตอนนี้เธออยากได้คนนี้อ่ะ อยากได้ๆ หญิงสาวใจเต้นตึกตักเมื่อสบตากับตาอันดุดันตรงหน้า ก่อนที่จะทนต่อเสน่ห์ดุเถื่อนดิบไม่ได้...เธอจำเป็นต้องห่างผู้ชายคนนี้อย่างเร่งด่วน เธอรีบเปิดประตูพร้อมกับก้าวเท้าเข้าไปข้างใน ร่างบอบบางทรุดนั่งหน้าประตูเพราะแข้งขาอ่อนแรง หากช้ากว่านี้นิดเดียว..มีหวัง..เธอคงอดใจไว้ไม่ไหวเป็นแน่และหฤษณ์ก็จะต้องเข้าใจว่าเธอเป็นผู้หญิงมากรักอย่างที่เขาคิด  อดใจไว้โศรยา อดใจไว้ หญิงสาวพร่ำเตือนตัวเองซ้ำๆ ต่อให้หฤษณ์จะโดนนนนนใจแค่ไหนเธอก็ต้องธำรงไว้ซึ่งความเป็นกุลสตรีที่ดีงาม ใจจะคิดอย่างไรก็คิดไป หากกายต้องประพฤติถูกครรลองเข้าไว้..เพราะ...เพราะเธอเป็นนางเอก ฮิ๊ววววววว ค่ำคืนแรกในกระท่อมสับปะรังเคในสายตาของโศรยานั้น...แสนจะทรมาน โศรยานอนแทบไม่หลับกระสับกระส่ายแม้จะพยายามจิ้นหรือใช้จินตนาการแล้วว่าหฤษณ์เคยนอนให้ไออุ่นกับเตียงนี้ไว้ก็ไม่สามารถทำให้เธอเคลิ้มหลับได้กว่าจะเข้าสู่นิทรารมณ์ก็เกือบเช้า เสียงเรียกของคนที่ยืนอยู่นอกกระท่อมทำให้โศรยาตื่นด้วยความงัวเงีย “ได้ยินแล้ว เรียกทำไมตั้งแต่เช้า” แม้จะจำได้ว่าเป็นเสียงของหวานใจแต่ความง่วงงุนก็เข้าครอบงำเกินกว่ากิเลสตัณหาอื่นจะแทรกเข้ามาได้ “จะลุกขึ้นดีๆหรือจะให้เข้าไปปลุก” คำว่าปลุกในความหมายของหฤษณ์ย่อมไม่ใช่จุมพิตปลุกให้ตื่นอย่างที่เจ้าหญิงนิทราเคยได้เป็นแน่ โศรยาเดินหัวยุ่งเปิดประตูออกมา “รีบลงมาก่อนแดดจะจัด” “ทำอะไรคะ” “ขุดดินยกร่องแปลงผัก” “หา..ฉันขุดไม่เป็น” “ไม่เป็นก็ต้องหัด แถวนี้ไกลจากตลาด จะให้ผมไปจ่ายกับข้าวมาให้คุณกินทุกวัน ฝันไปเถอะ ถ้าคุณไม่รู้จักปลูกผักเลี้ยงไก่ไข่ คุณก็ต้องอดมื้อกินมื้อ” “โห นี่ใจคอคุณจะไม่ให้ฉันพักให้ชินกับที่นี่บ้างเลยหรือไง ตื่นมาวันแรกก็ให้ทำงานเสียแล้ว” คนสวยหงุดหงิดอย่างแรงที่ถูกปลุก “ตามใจคุณนะ ถ้าคุณไม่ทำผมก็ไม่บังคับ แล้วอย่ามาว่าผมไม่เตือนล่ะ” มือแข็งแรงโยนจอบสองอันทิ้งพื้นก่อนที่จะหันหลังทำท่าจะเดินกลับ “เดี๋ยว ไปก็ได้ รอเดี๋ยวฉันขอล้างหน้าแปรงฟันก่อน” จากคุณ : จอมนาง - [ 9 ก.ย. 51 16:22:58 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เพียงได้รับความเย็นจัดของน้ำในโอ่งโศรยาก็ตาสว่างและเริ่มอมยิ้มเมื่อนึกขึ้นว่าหฤษณ์คงยังไม่เข็ดฝีมือทำกับข้าวที่ผิดพลาดทางเทคนิคของเธอ เช้านี้กับของสดที่เหลือเธอจะทำสุดฝีมือเพื่อให้เขาติดใจ เมื่อลงมาด้านล่างก็พบนายใบ้ที่ยืนยิ้มฟันขาวชี้โบ้ชี้เบ้ไปด้านหลังของกระท่อม ใกล้เพิงที่กั้นห้องน้ำด้วยหญ้าแฝก ซึ่ง ณ ที่ตรงนั้นก็มีภาพที่ทำให้โศรยาตะลึง ล่ำมากเลยค่าาาท่านผู้ชมขา...ก้อนกล้ามเนื้อปลายถันสีชมพูระเรื่อยมาเป็นลอนหน้าท้องที่ไร้ส่วนเกิน นับไปนับมาได้หกแพ็คพอดิบพอดี สำรวจไล่มาจนถึงแบล๊คโฮเรียวรีน่าหลงไหล และ...ลงมานั้นมีริ้วทางของทุ่งหญ้าสวันน่าที่มองอย่างไรก็ไม่น่าจะเป็นป่าดงดิบ  เสียดายแต่กางเกงขาก๊วยนั้นเอวสูงกว่าที่หวังไว้ มือบางจับจอบครึ้มใจ ความกลัวเหนื่อยหายเป็นปลิดทิ้งได้แต่ขุดดินไปลอบมองไป และคอยกลืนน้ำลายเป็นพักๆ ขุดดินฝังเมล็ดพืชรดน้ำ โดยช่วยกันสามคนนั้นเป็นงานไม่หนักนัก กว่าจะเสร็จก็เกือบเที่ยง โศรยาจึงรีบไปทำกับข้าวอย่างวาดหวัง ผัดเปรี้ยวหวานสับปะรด  ไข่เจียวใส่หัวมัน แกงจืดตำลึง เสร็จในเวลารวดเร็ว สายตาดุคมมองกิริยาทำอาหารอย่างคล่องแคล่วนั้นอย่างแปลกตา กลิ่นหอมของอาหารลอยลมมาทำให้ท้องร้อง จึงตกลงใจจะลองกินอาหารฝีมือของเชลยสาวอีกครั้ง เพียงอาหารเข้าปาก รสชาติแตกต่างจากเมื่อวานราวหน้ามือกับหลังเท้า หฤษณ์กินอย่างเอร็ดอร่อย สร้างความพอใจมากมายให้แก่โศรยา “ขอบใจที่ไม่แกล้งทำน้ำปลาหกใส่เหมือนเมื่อวาน”ร่างสูงใหญ่พูดขึ้นก่อนจะลุกขึ้นเดินดุ่มๆลงเขาไป “แกล้งซะที่ไหนล่ะ” โศรยาพึมพำยิ้มหน้าเป็นกับจานชามตรงหน้า ร่างบางเก็บจานชามมานั่งล้างอย่างมีความสุข คาดว่าเย็นนี้หฤษณ์ก็คงขึ้นมากินอาหารฝีมือเธออีกแน่นอน   ล้างจานได้ไม่นานก็มีผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวสวยสีสันลายดอกวงหน้าเข้มไปด้วยเครื่องสำอางเดินเข้ามาพร้อมกับเลียบๆเคียงๆท่าทางคงจะเป็นคนแถวนี้ “เธอมาอยู่กระท่อมนี่ได้ยังไง” “คุณหฤษณ์พามา” โศรยาตอบตามจริง “พามา พามาทำไม” “เขาลักพาตัวฉันมาน่ะสิ” “โกหก เธออยากจะมาอยู่กับเขาเองใช่ไหม”  โศรยาทำหน้าไม่ถูกเมื่อหญิงสาวผู้นี้พูดล้วงลึกแทงใจดำ “บ้า เขาลักพาตัวฉันมาฉันไม่ได้อยากมา” เรื่องอะไรจะบอกความจริงในใจให้คนอื่นรับรู้ ผู้หญิงคนนี้ดูแปลกๆไม่น่าไว้วางใจอย่างไรก็ไม่รู้ “ฉันชื่อบุญทาย ฉันเป็นเมียนายหัวหฤษณ์” แก้วที่แตกเป็นเสี่ยงๆยังเทียบไม่ได้กับหัวใจของโศรยาในตอนนี้ เธอหูอื้อตาลายผิดหวังอย่างแรง “เอาไหมฉันจะช่วยเธอ ช่วยให้เธอหนีไปจากที่นี่” โลกแห่งความเป็นจริงชอนไชเข้ามาในหู “แปลว่าอะไร ทำไมเธอถึงจะมาช่วยฉัน” ไม่ได้การล่ะท่าทางบุญทายคนนี้จะพูดไม่จริง ถ้าหากเป็นพวกเดียวกันกับหฤษณ์ก็ไม่น่าที่จะมาช่วยเธอ “ฉันอยากช่วย เธอเป็นผู้หญิงเหมือนๆกับฉัน” ไม่เนียนเลยผู้หญิงคนนี้ เอาเถอะเพื่อชีวิตที่มีรสชาติจะลองแกล้งทำเป็นเชื่อดูสักที “จริงๆนะ เธอจะช่วยฉันจริงๆใช่ไหม” “จริงสิ แต่คงอีกสักสองสามวันนะ เพราะว่าต้องคิดแผนก่อน” “เอาสิ ฉันจะรอ” ไม่ว่าบุญทายจะมาไม้ไหน โศรยาแน่ใจว่าสามารถรับมือได้ จึงได้แต่มองร่างอวบของบุญทายที่เดินห่างออกไปด้วยรอยยิ้มละไม “ค่อยยังชั่วนึกว่าจะมีแต่เรื่องน่าเบื่อ บางทีบุญทายนี่อาจจะทำให้หฤษณ์มองเราใหม่ก็ได้”โศรยาล้างจานชามเสร็จก็มานั่งฝันหวานถึงหฤษณ์ หากว่าเขาได้รับรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด หึหึหึ อะไรๆก็อาจจะหนุกหนานกว่าที่คิด ไร้เรื่องราวกระทำโศรยาก็เดินลงจากกระท่อมเพื่อเดินเล่นแก้เซ็ง ก่อนจะเดินลัดเลาะไปอีกด้านที่ยังไม่เคยไป และพยายามไม่ให้ไกลเหมือนเมื่อวาน แถบที่เธอเดินมาคราวนี้เป็นทุ่งนา แปลกที่สามารถปลูกข้าวบนภูเขาเช่นนี้ได้ เธอจึงเดินไปสำรวจดูด้วยความสนใจ พลันเมื่อผ่านกองฟางก็คล้ายได้ยินเสียงพูดจากหลังกองฟางนั้น “ใบ้ ใบ้ต้องเชื่อฉันนะ หฤษณ์น่ะเขาคงอยากยกผู้หญิงคนนั้นให้ใบ้ถึงได้เอามาอยู่กับใบ้อย่างนี้น่ะ” เสียงนั้นคุ้นหูเสียจริง โศรยาย่องไปใกล้ๆก่อนจะนั่งหมอบฟัง “มะรืนนี้นะใบ้นะฉันจะหลอกพามันไปที่ลำธาร แล้วใบ้ก็จัดการมันเลยนะ แรกๆมันก็คงแกล้งทำเป็นขัดขืนแต่ใบ้ไม่ต้องห่วงนะจริงๆแล้วน่ะมันอยากได้ผัวจะตาย ไม่งั้นคงไม่ตามนายหัวมาหรอกจริงไหม แล้วมาอยู่อย่างนี้นะแห้งแล้งหัวโต ยังไงมันก็ต้องยอมใบ้เชื่อสิ”เสียงนัดแนะโอ้โลมเป็นเสียงของบุญทายที่เคยบอกเธอว่าจะช่วย หลังจากนั้นเสียงครางของผู้หญิงและผู้ชายก็ดังขึ้นจนโศรยาตาโต รีบเลี่ยงหลบออกมาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานนั้นร้อนผ่าวนึกชังบุญทายขึ้นมาทันที “นึกแล้วเชียวว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล เอาไงดีวะเรา ถ้าบุญทายเป็นเมียคุณหฤษณ์จริงๆ ก็คงไม่ผิดที่เขาจะเห็นผู้หญิงมากรักเหมือนกันหมด โถววว..น่าสงสาร...” โศรยาเดินกลับกระท่อมไปคิดไปคิดมา ในที่สุดก็นึกแผนเด็ดขึ้นมาได้ “อย่างนี้มันต้องแผนซ้อนแผน นายใบ้ท่าทางจัดการไม่ยากถ้าเราปรามสักหน่อยก็คงไม่กล้าทำอะไรเรา เอาว๊ะ ยังไงก็เลือกเวลาที่ตาหฤษณ์จะขึ้นเขามากินข้าวล่ะกัน จะได้รู้กันไปสักทีว่าเราไม่ใช่ผู้หญิงอย่างคุณพี่ศันสนีย์หรือบุญทาย” เพียงนึกฝันหวานว่าหากหฤษณ์รับรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นผู้หญิงมากรักอย่างที่เขาคิด เขาก็คงรู้สึกผิด หันมาเอาอกเอาใจเธอ  แล้วเขาก็คงสงสารเธอที่ต้องมาระกำลำบากเจอวิบากกรรมเพราะเขา และความสงสารก็ก็เป็นบ่อเกิดของความรัก  ในที่สุด...ในที่สุด โอ้วววว เลือดกำเดาจิไหล   โศรยาฝันหวานไปไกลลิบๆกระหยิ่มยิ้มย่องกับแผนซ้อนแผนของตนโดยไม่รับรู้เลยว่า การจะได้อะไรมาง่ายๆนั้นย่อมไม่มี... โปรดติดตามตอนต่อไป แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 51 16:31:59 จากคุณ : จอมนาง - [ 9 ก.ย. 51 16:24:53 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จองไว้ตอบกระทู้ค่ะ คุณ : Bralee  ขอบคุณมากๆๆๆๆๆนะคะ โพสไปเสียวสันหลังไป ด้วยความที่ไม่เคยแต่งฟิคไม่รู้ว่าจะผิดกฏอะไรข้อไหนของการแต่งฟิคหรือเปล่า เอิ๊กส์ คุณ : Paulo  อันนั้นท่านอนเล่นค่ะ 5555555 คุณ : ดาว..กลางวัน พยายามเก็บอาการอยู่ค่ะ เก็บสุดฤทธิ์กลัวไม่ได้เป็นนางเอก คุณ : Cryptomnesia  ขอบคุณค่ะ ที่ชอบ คุณ : ชานมผสมโกโก้ (พายุสีเงิน)  โศรยาพยายามวางแผนอยู่ค่ะ คุณ : ต้นข้าว (tonkho-w)  ข้าวอ่ะ ฉันเสียภาพพจน์หมด เอ่อ นิยายเรื่องนี้นางเอกเป็นแค่จินตนาการค่ะไม่มีตัวตนจริงๆนะคะ  ขอร้องเชื่อหน่อยนะคะ คุณ : beemanufan  ขอบคุณค่ะที่รักกันจริง ^^ คุณ : totolly17  ขอบคุณค่ะค่อยมีกำลังใจหน่อย อิอิ คนแต่งก็แต่งไปหัวเราะไปเหมือนกันค่ะ คุณ : Wild Monkey  ก๊ากกกกกกกก  โฉดเลยหรือคะ คุณ : ปฤษณะ  กำลังวางแผนอยู่ค่ะ น่าจะทำให้หลงใหลใฝ่ฝันถึงไม่น้อย คุณ : scottie  ห่างไกลกันร้อยโยชน์พันโยชน์เลยค่ะ คุณ : nonnoiGiwGiw  ขอบคุณค่ะ คนนี้ก็รักกันจริงติดตามจริงๆจังๆ จ๊วบๆ ขอบคุณทุกท่านมากนะคะ  เอ่อ บอกไว้ก่อนนะคะว่าจำเลยรักภาคพิศดารนี้ตัวละครทุกตัวเป็นแบบเดียวกับในทีวีทุกเวอร์ชั่นมารวมกันค่ะ และเรื่องราวจะบรรยายไปคล้ายเดิมทุกประการ จบก็เหมือนเดิม  นางเอกเท่านั้นไม่เหมือนเดิมค่ะ อิอิ ขอบคุณค่ะ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 51 16:43:25 จากคุณ : จอมนาง - [ 9 ก.ย. 51 16:32:54 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตามติด จากคุณ : nonnoiGiwGiw - [ 9 ก.ย. 51 17:35:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แล้วโศรยาจะเสียท่าให้นายใบ้หรือไม่ ต้องติดตามต่อไป...ลุ้นๆ จากคุณ : Bralee - [ 9 ก.ย. 51 17:42:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หื่นได้ใจเลยค่ะ ชอบมากๆๆๆ ^^ จากคุณ : totolly17 - [ 9 ก.ย. 51 18:57:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นางเอกนี่พิสดารมาก   แหม  แต่ก็ชอบค่ะ ฮาดี จากคุณ : ดาว..กลางวัน - [ 9 ก.ย. 51 19:46:23 ]

ความคิดเห็นที่ 8 พิเรนทร์ดีจริงๆ...โศรยา ภาคนี้ จากคุณ : Wild Monkey - [ 9 ก.ย. 51 19:58:34 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สงสารหฤษณ์แล้ว ฮ่าๆ จากคุณ : scottie - [ 9 ก.ย. 51 23:18:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ฉบับดั้งเดิมสงสารนางเอก แต่ฉบับนี้ขอสงสารพระเอกค่ะ ฮี่ๆ นางเอกยังหื่นได้อีกเนอะ 555 จากคุณ : ชานมฯ (พายุสีเงิน) - [ 9 ก.ย. 51 23:52:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ถึงจาเป็น fic ก็ไม่อยากให้โศ  ได้อ้ายใบ้ ตลกดี นางเอกกระแดะ ดี จากคุณ : NinnyLi - [ 10 ก.ย. 51 20:54:33 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ชอบจังนางเอกไม่โง่เลย แทบหื่นอีก จากคุณ : beautystone - [ 10 ก.ย. 51 22:39:33 ]

ความคิดเห็นที่ 13 นางเอกตลกดี + หื่นนิดๆ จากคุณ : ไข่มุกน้อย - [ 16 ก.ย. 51 14:18:45 ]