ความคิดเห็นที่ 1 ความเงียบกริบในหอประชุมกำลังสร้างความกดดันยิ่งยวดให้แก่คนบนเวที เชื่อเถอะว่าต่อให้ฝึกฝนมาดีแค่ไหนก็ต้องเกิด อาการประหม่า ในเมื่อต้องมาทำการแสดงบนเวทีใหญ่โตโดยปราศจากอุปกรณ์เสริมใดๆ ต่อให้บรรดาผู้ชมที่เก้าอี้แบบ เธียร์เตอร์ด้านล่างจะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นก็ตาม ก็บรรดาเฮียๆ เจ๊ๆ เหล่านั้นน่ะ กรรมการคัดเลือกรอบแรกนี่นา ฉันเป็นรายต่อไปจากชายโปะหน้าขาวผมยาวประบ่ารวบตึงใส่ชุดหมีที่กำลังแสดงละครใบ้บนเวที เขากำลังดึงอะไรสัก อย่างตามจินตนาการเข้าหาตัว ด้วยแนวการดึงและมือที่แสดงการจับนั้นน่าจะเป็นเชือกตึงเส้นใหญ่ แต่เหมือนมันจะไม่ เขยื้อนแม้แต่น้อย เขาออกแรงมากขึ้น มากจนสังเกตได้ถึงการเกร็งของกล้ามเนื้อแขน ใบหน้าเหยเกนั่นมันยิ่งกว่าสมจริง เขายังคงดึงมันต่อไป อีกนิด อีกนิดเดียวเท่านั้น อ๊ะ! เชือกขาด เขาหงายหลังไปตามแรงของเชือกที่ขาดสะบั้นออกจากกัน  เขาตกใจมากและแทบจะผวาลุกขึ้นพรวดในทันที เพื่อพุ่งไปยังปลายเชือกด้านนั้น แต่ทว่า... เชือกนั้นมันกำลังหนีเขาไป เขาวิ่งตามมัน  จากการวิ่งช้าๆ จนเร็วขึ้น เร็วขึ้น เขา กำลังวิ่งอย่างสุดชีวิตเพื่อจะไปให้ถึงปลายเชือกที่หนีเขาห่างออกไปทุกที ทุกที ไขว่คว้า มือทั้งสองข้างของเขากำลังไขว่คว้า หาปลายเชือกนั้น แค่เอื้อม...เอื้อมสุดปลายแขน แต่มันก็ยังไม่ถึง ขาเขากำลังอ่อนแรง แรงหายใจหอบกำลังสะท้อนขึ้นลง ในอกเขา แทบจะรับรู้ได้ถึงความอึดอัดจากการหายใจถี่และลมหายใจขาดห้วงทั้งที่ไม่มีเสียงใดจากบนเวทีที่บ่งบอกว่าเขา กำลังเหนื่อยหอบแม้แต่น้อย เขาก้าวขาช้าลง ช้าลง จนสุดท้ายเขาก็สะดุดพื้นหกล้ม มือที่ไขว่คว้านั้นได้แต่อากาศ เขากำลังเจ็บปวดกับสิ่งที่หลุดมือไป เพียงแค่ปลายนิ้ว เขากำลังโทษตัวเอง ร่ำไห้ทั้งที่ไม่มีทั้งน้ำตาและเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมาจากปากเขา แต่ความเจ็บปวด ที่แผ่ซ่านมันส่งผ่านมาถึงฉัน แม้ไม่ทันรู้ตัว น้ำตามันดันไหลออกมาเฉยๆ เสียงปรบมือแน่นๆ จากกรรมการทั้งสี่คนที่นั่งเรียงกันตรงเก้าอี้แถวที่ห้าจากด้านหน้าเวทีดังก้องไปทั่วห้องประชุม ไม่เว้น แม้แต่ผู้เข้าร่วมคัดเลือกรายต่อไปอย่างฉันที่ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่กับความรู้สึกรวดร้าวที่เขาสื่อออกมาได้อย่างน่า อัศจรรย์ ชายหน้าขาวเด้งตัวลุกขึ้นยืนยืดอกสง่าผ่าเผยก่อนจะโค้งคำนับงามๆ ให้กรรมการหนึ่งครั้งแต่ยาวนาน นานเท่าที่เสียง ปรบมือจะจางหายไปเลยทีเดียว และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งฉันก็อดที่จะขำไปกับยิ้มแป้นแล้นนั้นไม่ได้ ที่ดูเป็นยิ้ม กว้างอย่างนั้นก็อาจเป็นเพราะรอยลิปสติกสีแดงแจ๋ที่เขาวาดไว้รอบปากจนเกินไปกว่าขนาดปากจริง ขนาดว่าหน้าหุบๆ ยัง ดูเป็นยิ้มได้ด้วยการวาดมุมปากยกขึ้นไปเกือบกลางแก้มเป็นรอยยิ้มบนหน้าขาววอก ฉันยังมองตามเขาเดินตัวปลิวลงไปจากเวทีอยู่อย่างชื่นชม คนคนนี้ต้องผ่านเข้ารอบแน่ๆ ขนาดฉันไม่ใช่พวกมืออาชีพหรือมี ทักษะการแสดงอะไรมากมายยังสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่สื่อออกมาอย่างชัดเจนอย่างนั้น และอาจจะยังมองส่งเขาออกจาก ห้องประชุมไปหากไม่ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองเสียก่อน "เชิญคนต่อไป คุณวรพร ปีสามบริหารธุรกิจค่ะ" เอาล่ะ ถึงตาของฉันแล้ว คราวนี้ฉันกลับมาที่เวทีนี้อีกครั้งพร้อมความมั่นใจหลังจากที่รอบพรีเทสต์ (Pre-test) โดนคอม เม้นท์จากรุ่นพี่ที่ตั้งตัวเป็นกรรมการอุปโลกน์ใส่ไว้เสียยับ ยับจนฉันต้องล้างสมองล้างบุคลิกตัวเองเสียใหม่จนกลายเป็น สาวมั่นใจขนาดนี้ ก็สิ่งที่ฉันพยายามทำมาทั้งหมดมันก็เพื่อทุนพิเศษเรียนการแสดงที่สหรัฐอเมริกาเป็นเวลาหนึ่งปีเต็มนี่นา ใครบ้างจะไม่อยากได้ ยิ่งคนที่มีความประทับใจกับเวทีละครอย่างฉันด้วยแล้ว ไม่มีทางเลยที่จะปัดมันทิ้งไปง่ายๆ โดยไม่ พยายามเสียก่อน ฉันสูดหายใจลึกๆ เรียกเอาแรงใจทั้งหมดขึ้นมาเป็นเพื่อน ลุกขึ้นยืนหลังตรงและก้าวขึ้นไปบนเวทีช้าๆ แต่มั่นคง เอานะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด... ในเวลาห้าโมงเย็นแบบนี้ อัตราการเคลื่อนตัวของรถยนต์บนท้องถนนที่ห่างจากมหาวิทยาลัยไปไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตรนี้มัน ช่างช้ายิ่งกว่าเต่าคลาน หรือพูดให้ถูกก็คือไปขี่เต่าน่าจะไปได้ไวกว่าด้วยซ้ำ ค่าที่พื้นถนนขังไปด้วยน้ำเจิ่งนองแถมเม็ดฝน ยังคงตกกระทบกระจกหน้ารถดังเปาะแปะไม่ขาดสาย วันนี้เป็นอีกวันที่ฝนตกลงมาตั้งแต่ช่วงบ่าย แถมยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ เสียด้วย ฉันละ เกลียดจริงๆ วันฝนตก... เมื่อเกือบชั่วโมงที่แล้วหลังจากการแสดงชุดเกอิชาร่ายรำของฉันจบลง กรรมการทั้งหมดได้แต่นิ่งเงียบ ไม่มีเสียงปรบมือ ไม่ มีแม้แต่คำวิพากษ์วิจารณ์ใดๆ ให้ฉัน สีหน้าแต่ละคนก็ยากจะเดาออก ไม่รู้ไปหัดใส่หน้ากากด้านๆ ตายสนิทนั้นมาจากไหน   มีแต่คำขอบคุณจากกรรมการหญิงคนหนึ่งและบอกเพียงว่าจะแจ้งผลไปในภายหลัง บางทีฉันอาจจะพอมีหวังหากวันนี้มันไม่ใช่วันฝนตก ทุกครั้งที่ฝนตก ฉันมักจะเจอแต่เรื่องร้ายๆ เสมอ ตอนเด็กๆ ฉันเคยตกบันไดแขนหักในวันที่ฝนตกหนัก เสียงฟ้าร้องทำให้ ฉันกลัวจนวิ่งพลาดตกบันได และนั่นก็เป็นเพียงครั้งแรกเท่านั้น ครั้งที่สองในชีวิต ฉันพลาดการสอบเข้าโรงเรียนมัธยมชื่อดังเพราะฝนตก รถเมล์ที่ฉันขึ้นเกิดอุบัติเหตุชนเสาไฟฟ้า และฉันก็ ได้รับแผลหัวแตกมาเป็นของขวัญพร้อมกับการไปไม่ทันเข้าสอบ ครั้งที่สามที่จำได้ดีไม่มีวันลืม ความรักครั้งแรกในตอนปีหนึ่ง วันนั้นฝนตก ฉันตั้งใจแอบเซอร์ไพร์แฟนคนแรกในชีวิตที่ใช้ เวลาดูใจกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมปลายปีแรก บ่มสุกได้ที่จนสี่ปีผ่านไป ฉันตั้งใจจะให้ของขวัญแก่เขาเป็นเสื้อสเว็ตเตอร์ที่นั่ง หลังขดหลังแข็งถักเองกับมือในโอกาสที่เขาจะลาไปเรียนต่อเมืองนอก แต่พอไปหาเขาที่ห้องชมรมกลับเจอเขากำลัง พลอดรักอยู่กับรุ่นพี่ผู้หญิงหน้าตาสวยสด วันนั้นฉันโยนสเว็ตเตอร์นรกนั่นทิ้งลงกองขยะข้างตึกชมรมนั่นแหล่ะ แล้วก็ยืนดูสายฝนตกลงบนไหมพรมเปียกชุ่มจนสะใจ เพื่อที่จะกลับไปไข้ขึ้นแทบตายอยู่สามวันสามคืน จากนั้น มันไม่เคยมีเรื่องดีเกิดขึ้นในวันฝนตกเลยแม้แต่น้อย ไม่เจ็บตัวก็ต้องเจ็บใจ ตั้งแต่เรื่องเล็กน้อยไปจนถึงเรื่องใหญ่ ทำไมฉันต้องมาชื่อเดียวกันกับเจ้าสาเหตุแห่งความโชคร้ายนี้ด้วยนะ ยังไม่ทันจะได้ร้องกรี๊ดในใจประชดความโชคร้ายกับการจราจรที่ติดขัดแสนสาหัส โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายใบเล็ก ของฉันที่วางอยู่เบาะนั่งข้างตัวก็ดังขึ้นมาเสียก่อน "ว่าไงก้อย" เพื่อนที่สนิทที่สุดของฉันโทรมา พูดได้ว่าเธอเป็นเพื่อนรักของฉันเลยทีเดียว "ฝนอยู่ไหนแล้ว มากินข้าวบ้านเรานะวันนี้ พี่แทนทำอาหารหนึ่งอย่าง พี่เพชรทำอีกอย่าง บอกตรงๆ ว่าเราไม่กล้าชิมคน เดียว กลัวท้องเสีย มาทดสอบยาพิษเป็นเพื่อนเราหน่อยเถอะ" ก้อยก็ยังเป็นก้อยอยู่เหมือนเดิมแม้ว่าจะมีว่าที่พี่สะใภ้เข้ามาอยู่ในวงจรชีวิตเพิ่มอีกคนก็ตาม แสบสันต์ ปากเก่ง แต่ว่านั่นก็ เป็นความน่ารักของก้อยอย่างหนึ่ง ทั้งๆ ที่ชอบวางแผนต้มคนนั้นคนนี้ไปทั่ว แต่ในจิตใจของก้อย ฉันรู้ดีว่าไม่มีพิษมีภัยอะไร แถมหวังดีกับคนรอบข้างเสมอ "เพิ่งออกจากมหาวิทยาลัยเอง เดี๋ยวเราดูก่อน ไม่รู้จะไปทันก่อนค่ำหรือเปล่านะ" "เอาน่า มาให้ทันเถอะ เมนูเด็ดๆ ทั้งนั้น เห็นพี่เพชรบ่นๆ ว่าหลังๆ นี้ไม่ค่อยเจอกันพร้อมเพรียงเลย สงสัยพี่เพชรกะรื้อฟื้น ความหลังอีกแหงๆ คิดแล้วเสียว...ต้องมาช่วยกันหลบลูกดอกพี่เพชรด้วย เรื่องอะไรจะให้เรากับพี่แทนโดนทิ่มอยู่สองคน เล่า ไม่เอาหรอก" เฮ้อ เอาอีกแล้ว สงสัยคำพูดที่ว่าทำผิดครั้งเดียวจะติดตัวไปชั่วชีวิตนั่นจะจริง "ไม่โทรเรียกอาจารย์สุกับพี่พลล่ะ" ฉันเสนอทางเลือกอีกสองชีวิตที่เคยเข้าร่วมกระทำการต้มตุ๋นแฟนสาวของพี่ชายก้อย "ฮึ ไม่เอาอ่ะ เบื่อสองคนนั้น ชอบมาทำหวานเลี่ยนเอียนต่อหน้า อิจฉาน่ะ เข้าใจไหม" แล้วมันเรื่องอะไรจะต้องให้ฉันไปวุ่นวายกับเรื่องในครอบครัวของคนอื่นด้วยเล่า ก้อยเอ้ย... <มีต่อค่ะ> จากคุณ : BestChild - [ 10 ก.ย. 51 00:40:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "เออๆ เดี๋ยวถ้าไปทันแล้วก็เจอเองน่ะ แค่นี้ก่อนนะ ยังไม่ได้ใส่บลูทูธ คุยนานไม่ได้" "เดี๋ยวๆ คัดเลือกเป็นไงมั่ง" เกือบน้อยใจแล้วที่ไม่ถาม "ห้าสิบ ห้าสิบน่ะก้อย เราไม่หวังอะไรมากหรอก วันนี้ฝนตก" เป็นรหัสที่เรารู้กันแค่สองคน ฝนตก คือ ดวงตก "... ฝนรู้รึเปล่า ว่าในห้าร้อยคนจะมีคนดีๆ อยู่กี่คน" ก้อยนิ่งไปพักหนึ่งเพื่อจะถามอะไรประหลาดๆ และฉันก็ไม่สามารถจะ ตอบมันได้ด้วย "ในห้าร้อยคนจะเป็นคนดีอยู่ทั้งหมดห้าร้อยคน หากเราเลือกที่จะมองแต่ด้านดีของพวกเขาเท่านั้น...แล้วฝนรู้รึเปล่าว่าใน คนหนึ่งคนจะมีความดีอยู่กี่อย่าง" "ไม่รู้หรอก ก้อยบอกเราสิ" "ในคนหนึ่งคนจะไม่มีความดีอยู่เลยหากเราไม่ตั้งใจจะมองหามัน..." ก้อยเงียบไปให้ฉันคิดอีก หมายความว่า ให้ฉันมองสิ่ง ดีๆ บ้างอย่างนั้นเหรอ แล้วมันมีที่ไหนกันเล่า "เพราะฉะนั้น!" ฉันสะดุ้งเฮือกแทบเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูไม่ทันเมื่อจู่ๆ ปลายสายก็ประกาศเสียงดังออกมา "ฝนควรจะมากินข้าวบ้านเราให้ทัน...เอาละ แล้วเจอกัน ตามนั้นนะ" ว่าแล้วก้อยก็วางสายไปเฉยๆ ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนเรา แต่เอาเถอะ ยังไงก็เพื่อนรักกันนี่นะ รักกันขนาดที่ว่าฉันยอมเล่นด้วยทุกอย่างตามแผนหลุดโลก ของก้อย ยอมร่วมมือแกล้งทำเป็นหลงรักพี่ชายของก้อยเพื่อเร่งปฏิกิริยาระหว่างพี่ชายเธอกับสาวที่เขาหมายปองให้เร็ว ยิ่งขึ้น ประกอบกับการเปลี่ยนบุคลิกกะทันหันเพื่อสร้างความตกใจให้พี่เพชร ตอนที่ก้อยบรรเจิดแนวคิดที่ไม่รู้ไปขุดมาจาก ไหนนั้นพอดีกันกับที่ฉันกำลังช็อคกับคอมเม้นท์รุ่นพี่ว่าไม่มีความมั่นใจ บุคลิกดูเรียบเฉยและอายเกินไปแม้แต่ขณะอยู่บน เวที ไม่เหมาะสมกับการเป็นนักแสดงแม้แต่น้อย ฉันเลยเออออห่อหมกพร้อมทั้งให้ความร่วมมือในการแสดงนั้นอย่างแนบเนียนจนแม้แต่ก้อยเองยังออกปากชมว่าเนียน เหลือเชื่อ ใช่ มันย่อมเนียนเหลือเชื่อแน่แท้ ในเมื่อนั่นมันไม่ใช่การแสดงตบตา เพียงแต่ว่ามันเป็นการกระทำที่ออกมาจากใจจริง ต่างหาก ก้อยเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากจนไม่อยากให้อารมณ์ส่วนตัวของตัวเองไปทำให้เกิดความคลางแคลงใจอะไรกับเธอ ไม่อยากที่ จะเปิดเผยให้เธอรู้ความจริงที่ว่า ฉันเคยแอบคิดอะไรกับพี่แทน พี่ชายของเธอจริงๆ พี่แทนเปรียบเสมือนเจ้าชายรูปงามในละครเวทีที่ฉันเคยได้ดูครั้งแรกในชีวิตเมื่อตอนเจ็ดขวบ ที่บ้านพาฉันไปนั่งด้านหน้า ใกล้เวที เจ้าหญิงแสนสวย เจ้าชายรูปงามและเสียงทุ้มก้องกังวานยามขับขานเพลงออกมา นั่นคือความประทับใจแรก ความประทับใจที่เป็นแรงผลักดันให้ฉันอยากเป็นนักแสดงเพื่อสักวันจะได้พบเจ้าชายรูปงามเช่นนั้นบ้าง ถึงแม้ว่าพอโตมาเป็นสาวแล้วจะรู้ว่านั่นมันคือความเพ้อฝัน แต่ด้วยความหลงในมายาแห่งการแสดงบนเวทีก็ทำให้ฉันถอน ตัวออกมาไม่ได้แล้ว การแสดงเป็นอีกสิ่งที่ฉันรักถึงจะไม่ใช่วิชาเอกในการเรียนของฉันก็ตามที แต่สิ่งที่ท้าทายยิ่งกว่านั้นคือ การแสดงออกความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองออกมาโดยหลอกตัวเองว่านี่คือการแสดง มันเป็นความรู้สึกอีกแบบที่ฉันไม่เคย คิดมาก่อนว่ามันจะทำได้จริงๆ แถมทำแล้วสบายใจกว่าการเก็บงำเอาไว้ภายใต้ท่าทางเรียบร้อยเกรงใจคนรอบข้างเสียอีก และวันที่ฉันแสนจะปวดจี๊ดในใจกับเรื่องนั้นมันก็เป็นวันที่ฝนตกเสียด้วย วันนั้นฝนตกหนักในช่วงเช้ามืดและหยุดไปในตอนสายๆ ฉันไปเยี่ยมพี่แทนที่โรงพยาบาลหลังจากที่เล่นเอาใจฉันแป้วไป เพราะได้ข่าวว่าพี่แทนเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำ ฉันตั้งใจไป'แสดง'ความรู้สึกจริงๆ ตามที่ได้ตกลงกับก้อยไว้ว่าถึงเวลาเปิดเผย แล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะขอทำตามใจตัวเองอีกครั้ง ไม่นึกจริงๆ ว่านั่นจะทำให้พี่เพชรเข้ามาเจอพอดี ไอ้ที่ตั้งใจจะโมเมเก็บ เกี่ยวผลประโยชน์ต่ออีกนิดเลยเป็นอันต้องพับไป ต้องตีหน้าตายบอกพี่แทนไปว่าเราไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขาสักหน่อย โธ่เอ๋ย เราหนอเรา หลังจากนั้นฉันก็ใช้วิธีหนามยอกเอาหนามบ่ง อยากหลงนักเจ้าชายรูปงามแสนเย่อหยิ่ง เลยตามไปเกาะติดทุกสถานการณ์ ระหว่างคนสองคนที่พยายามจะถูกปั่นหัวให้เข้าใจกันโดยก้อยเพื่อนฉันที่เล่นอะไรแผลงๆ มาตลอด หนักๆ เข้าภาพของ เจ้าชายขี่ม้าขาวกลับเริ่มบูดเบี้ยวไป เหมือนม้าจะเริ่มกลายเป็นลามะ เหมือนเจ้าชายจะกลายเป็นคนเดินดินที่บังเอิญหล่อ เหลาพราวเสน่ห์ สุดท้าย เจ้าชายก็กลายเป็นคนธรรมดา... การเกิดอาการหลุดเพราะหลงรักสาวของพี่แทนทำเอาฉันตาสว่างว่าอันที่จริงแล้วพี่แกก็ไม่ใช่เจ้าชายรูปงามมาจากไหน เป็นคนธรรมดาที่มีรัก หลง และที่สำคัญเขาก็ไม่ได้รักเราเสียด้วยน่ะสิ ทุกวันนี้ฉันเลยได้แต่ไหลเรื่อยแล้วแต่ตามใจว่าใครจะลากไปไหนก็ได้ มันก็ไม่ได้มีใครมากมายนอกไปจากก้อยเท่านั้น วันดี คืนดีก็ไปนั่งดูพี่แทนทำตาละห้อยเวลาพี่เพชรดุ บางทีพี่แทนก็นั่งง้อพี่เพชรที่แสนร้ายชอบแกล้งทำเป็นงอนทั้งที่จริงๆ แล้ว ไม่ได้งอนสักนิด อันนี้พี่แทนไม่รู้เพราะพี่เพชรมาแอบกระซิบกับพวกเราทีหลัง รักกันปานจะกลืนขนาดนี้แล้วฉันจะไปหลงอยู่ได้ยังไง โทรศัพท์ฉันดังขึ้นมาอีกครั้งในตอนที่ความเร็วของรถสามารถเร่งเพิ่มขึ้นได้ด้วยการจราจรที่เริ่มคล่องตัว ฉันก้มหน้าลงไป มองโทรศัพท์ที่โยนไว้เบาะนั่งข้างตัวพร้อมกับเอื้อมมือข้างหนึ่งไปรับโดยละสายตาจากหน้ารถไปชั่วครู่ทั้งที่เท้ายังกดคันเร่ง อยู่ด้วยความชะล่าใจ แค่ชั่วครู่เท่านั้นที่ทำเอาฉันเกือบซวยแบบกู่ไม่กลับอีกครั้ง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วพบว่าแอ่งน้ำข้าง ถนนมันได้ถูกล้อรถฉันผ่าเข้ากลางและน้ำที่ขังอยู่ก็แสนจะจงใจกระเซ็นไปโดนคนขี่จักรยานเมาเท่นไบค์ผู้โชคร้ายที่ริม ฟุตบาทจนเขาเสียหลักล้มโครมไปต่อหน้าต่อตา อารามตกใจฉันเลยรีบตีไฟฉุกเฉินเมื่อจอดเข้าข้างทางทันที ในใจยังแอบคิดว่ายังโชคดีที่เข้าล้มไปด้านในฟุตบาท เกิดล้ม ออกนอกถนนแล้วฉันชนเขามันจะเป็นยังไงกัน นอกจากผิดแถมยังบาปอีก "โอย แย่แล้วๆ ขอโทษค่ะ เป็นยังไงบ้าง ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ขอโทษมากๆ จริงๆ ค่ะ" ฉันปรี่เข้าไปหาคนที่เพิ่งยันตัวลุกขึ้นยืน ได้พร้อมร่างกายเปียกม่อล่อกม่อแลก รอยเปื้อนจากคราบน้ำขังบนพื้นสกปรกเป็นดวงๆ ตามเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขานั่นก็ยิ่ง ทำให้ฉันรู้สึกผิดหนักเข้าไปอีก เดี๋ยวคงโดนด่าเรียกค่าเสียหายยับอีกแน่ เห็นไหม วันฝนตก! เขายังไม่พูดอะไรและฉันก็ไม่สามารถสังเกตสีหน้าเขาได้เมื่อผมยาวๆ ของเขามันปรกหน้าปรกตาแถมน้ำย้อยหยดติ๋งอยู่ ขณะที่เขาก้มลงหยิบเป้สะพายหลังขึ้นมาปัดๆ เอาเศษฝุ่นเศษดินออก แต่ดูเหมือนการทำอย่างนั้นจะไม่ช่วยเท่าไหร่ในเมื่อ เป้นั้นก็เปียกชื้นไปด้วยน้ำเหมือนกัน "เอ่อ เดี๋ยวฉันจะรับผิดชอบที่ทำน้ำสาดโดนคุณให้นะคะ ยังไงก็ได้"  เมื่อฉันพูดกับเขาอีกประโยค นั่นแหล่ะเขาถึงได้ยกมือ ขึ้นเสยผมเปิดให้เห็นใบหน้าเต็มๆ คนอะไร มอมๆ อย่างนี้นี่ยังหล่อได้อีก "ไม่ต้องหรอกครับ ไม่มีอะไรแตกหักเสียหาย" เขามองหน้าฉันนิ่งๆ อยู่อึดใจหนึ่งก่อนพูดด้วยท่าทางสบายๆ เหมือนไม่สนใจ อะไรกับการเป็นมนุษย์ตัวเปียกน้ำดำๆ ที่ยืนเด่นให้คนผ่านไปผ่านมามองและมุง "แต่ฉันไม่สบายใจเลยค่ะ เพราะฉันเป็นสาเหตุแท้ๆ มัวแต่ตั้งใจจะรับโทรศัพท์" ถึงแม้ว่าโทรศัพท์สายนั้นฉันจะไม่ได้รับมันก็ ตาม "เอาเถอะครับ ผมก็ไม่ได้เป็นอะไร" เขายกเป้ขึ้นสะพายบ่า ย่อขาลงเพื่อจับแฮนด์จักรยานตั้งใจจะดึงให้มันตั้งขึ้นมาแต่ว่า... "โอ๊ย!" เขาปล่อยจักรยานนั่นให้ร่วงลงพื้นไปอีกครั้งแล้วยกขาขึ้นมากุมข้อเท้าไว้ เอาแล้วไง จากคุณ : BestChild - [ 10 ก.ย. 51 00:41:41 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "อูย ท่าทางคุณจะเจ็บตัวเพราะฉันเข้าจริงๆ แล้วล่ะค่ะ ฉันพาไปหาหมอดีกว่า" เวลาอย่างนี้ฉันเพียงต้องการเสนอตัวอย่าง คนที่กลัวความผิด ท่าทางน่าจะเป็นนักศึกษา คิดว่าไม่น่าพ้นสถาบันเดียวกับฉันถึงแม้ว่าจะไม่เคยเจอหน้ากันก็ตาม อย่าง น้อยก็น่าจะพอไว้ใจให้อาศัยรถไปโรงพยาบาลได้ "อืม...งั้น คงต้องรบกวนแล้วครับ" เขาทำท่าครุ่นคิดอยู่นาน ก่อนจะตกลงใจพยักหน้ารับความช่วยเหลือจากฉัน หลังจากฉันและเขาพยายามยกเอาจักรยานที่พับเก็บได้นั้นยัดลงกระโปรงท้ายรถของฉันแล้วอัญเชิญคนที่ซวยกว่าฉันใน วันนี้ขึ้นรถมานั่งคู่กัน ฉันก็รีบคว้าเอาบลูทูธมาเสียบเข้าข้างหูทันที เรื่องแบบนี้ต้องไม่เกิดซ้ำซาก แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นจริงๆ เสียด้วยทั้งที่เพิ่งออกจากจุดเกิดเหตุมาไม่ทันเท่าไหร่ "ฮัลโหล ฝนพูดค่ะ" "ฝนนะ นี่พี่เอง เมื่อกี้โทรมาทำไมไม่รับสาย" อ้อ สายนี้นี่เองตัวการ "พอดีไม่สะดวกน่ะค่ะ มีอะไรรีบหรือเปล่าคะพี่" "พี่ไปสืบรู้ผลการคัดเลือกมาล่ะ รู้เปล่ามีคนเข้ารอบคัดเลือกแค่สองคนเองนะ" นั่นเป็นพี่ที่ชมรมคนหนึ่ง คนที่ทั้งด่าทั้งยุจนฉันฮึดสู้ และก็เป็นผู้สังเกตการณ์ในการคัดเลือกรอบนี้ด้วย "จะ จริงหรือคะ เขาต้องการแค่สองคน นั่นหมายความว่า จะไม่มีรอบตัดสินแล้วสิคะ" "ใช่ๆ กรรมการชุดนี้โหดจริง ขนาดแค่คัดกรองยังตัดไม่มีเหลือ" ประโยคตื่นเต้นนั่นไม่ช่วยให้ฉันรู้สึกดีสักนิด "แล้ว...ฝน" ฉันไม่กล้าถามจริงๆ ไอ้ห้าสิบห้าสิบในตอนแรกจะเหลือเท่าไหร่เชียว "นี่ล่ะ เหลือเชื่อ ฝนได้ทุนนะ รู้เปล่า" "หา! ฝนได้ทุน" อารามดีใจเลยเผลอเหยียบเบรกไปกะทันหันจนคนข้างๆ หัวคะมำ ฉันหันไปยิ้มแหยๆ พร้อมก้มหัวขอโทษ เขาทีหนึ่งซึ่งเขาก็กลั้นยิ้มขำๆ ตอบกลับมา ดีนะว่าคันหลังไม่ตามมาใกล้น่ะ "เห็นว่าพวกกรรมการเขาอึ้งไปเลยตอนที่ดูเกอิชาร่ายรำจบ มันเป็นการแสดงที่เขาไม่คาดว่าจะเจอแล้วได้เจอ ยังไงล่ะ นอกนั้นมันไม่เด่นไง สุดยอดไหมฝน" "โอ๊ย...เป็นไปได้ไง อ๊ะ! แล้วอีกคนที่ได้ทุนล่ะคะ ใช่คนหน้าขาวละครใบ้หรือเปล่า" ฉันรีบประมวลผลและภาพประทับใจใน ตอนนั้น "ใช่เลย รายนั้นน่ะ คะแนนขาดลอยนำลิ่ว" "ว่าแล้วเขาต้องชนะอีกคน เขาแสดงดีมากๆ เลยนะพี่ ยิ่งตอนท้ายที่นั่งเศร้ากองกับพื้นนั่น ฝนงี้น้ำตาไหลเลย เป็นคนแรกใน รอบสามปีที่ทำให้ฝนประทับใจได้มากขนาดนี้เลยนะ" ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า แต่เหมือนได้ยินคนข้างๆ หัวเราะเบาๆ นี่ขำ เราหรือเปล่านะ "โอ๊ย ดีใจ เอาไว้เดี๋ยวฝนโทรไปคุยกับพี่อีกทีนะคะ ตอนนี้ขับรถอยู่ เดี๋ยวเกิดดีใจมากไปขับรถอันตรายแย่...บายค่ะ" ปลายสายทางโน้นวางไปแล้ว แต่ฉันยังยิ้มอยู่จนมาถึงที่หน้าโรงพยาบาลนั่นแหล่ะ เขาก็พูดขึ้น "อันที่จริงปล่อยผมไว้ตรงนี้ก็ได้ คุณกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่กลับ" "ไม่ได้สิคะ ต้องรับผิดชอบให้ถึงที่สุด" ยิ่งตอนนี้อารมณ์ดีๆ อยู่ด้วย วันฝนตกก็ไม่เลวเท่าไหร่แฮะ มีเรื่องดีได้เหมือนกัน แต่ก็ หลังจากเจอเรื่องแย่ๆ ล่ะนะ "ไม่เป็นไรครับ ไว้วันหน้าเวลาเราเจอกันอีกทีค่อยว่ากันใหม่ก็ได้ ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก" "ก็ใช่ว่าเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่ ชดใช้กันตอนนี้เลยดีกว่าค่ะ" ฉันยังดื้อ เกิดทิ้งไว้ค้างคาน่ากลัวคืนนี้นอนไม่หลับ "เจอกันอีกแน่ๆ ครับ อย่างน้อยก็อีกเป็นสองสามเดือนกว่าจะเก็บตัวเข้าคอร์สย่อย ไหนจะไปเรียนด้วยกันอีกเป็นปี ยังมี เวลาอีกเยอะ" เขายิ้มแล้วพูดให้ฉันอึ้ง อึ้งอยู่นาน นานจนเขาปลดล๊อครถก้าวขากะเผลกเดินลงไปแถมยังหันมาพูดอะไรต่อ อีกนิด "ไว้เจอกันคราวหน้าที่มหาวิทยาลัยนะครับ คุณเกอิชา อ้อ จักรยานผมฝากไว้ก่อนละกัน ช่วงนี้ผมคงขี่ไม่สะดวกอยู่ดีหาย เมื่อไหร่ค่อยไปเอาคืน...อีกอย่าง ผมเองก็ประทับใจการร่ายรำแบบนั้นนะ เข้มแข็ง อ่อนโยน และเด็ดเดี่ยว" พูดจบเขาก็ปิดประตูปังแล้วหมุนตัวหันหลังเดินจากไปท่ามกลางสายฝนโปรยปรายแบบไม่ค่อยมั่นคงเท่าไหร่นัก และนั่นก็ ทำให้ฉันระลึกอะไรบางอย่างได้ หุ่นแบบนี้ ผมยาวๆ แบบนี้ เดี๋ยวต้องเจอกันอีกเป็นปี แล้วเรื่องที่ประทับใจนั่นก็... เขานั่งดูอยู่ด้วยเหรอเนี่ย ขะ เขินจัง... อืม...ฉันชักจะรักวันฝนตกแล้วสิ ********************************************************* <จบตอนพิเศษค่ะ> BestChild: ขอคุยทิ้งท้ายเล็กน้อย แอบคิดเล่นๆ ว่าคนอ่านจะด่าไหมหนอ ค่าที่พบว่านี่ไอ้คุณคนเขียนมันยังมีเรื่องแอบหลอกซ้อนแผนอีกเรื่องมาเผย เอาตอนนี้อีก แหะ ก็แบบว่า...นิดนึงน่ะ อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่เน้นความเดิม ออกจะเป็นเรื่องใหม่ในแนวน้องฝนด้วยซ้ำนะ เห็นไม่มีใครเอาใจน้องคนนี้เลย กลัวแกน้อยใจ เลยจัดให้สักหน่อย นิ... บุญรักษานะคะทุกคน -/l\- จากคุณ : BestChild - [ 10 ก.ย. 51 00:48:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอาวันฝนตก มาผูกกับน้องฝนได้ เกินคาดได้อีกค่ะ คุณ best แวะมาลงชื่อค่ะ ^ ^ จากคุณ : หนูน้อยขนมไข่ - [ 10 ก.ย. 51 03:24:49 A:155.245.108.27 X: TicketID:175055 ]

ความคิดเห็นที่ 5 rainy day is good if u can saty at home. Can I have P' Rome and Koy 's story too ka? pleaseeeeeeeeeeeeeee Thanks naka for this one. จากคุณ : Tyra - [ 10 ก.ย. 51 07:33:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วันฝนตก... ก็มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นได้เสมอแหล่ะนะ น้องฝนได้เรียนต่อเมืองนอก อย่างนี้ก็ต้องมีตอนต่อไปสิคะ อิอิ (หางานให้นะเนี่ยคุณ Bestฯ) จากคุณ : tato_jang - [ 10 ก.ย. 51 09:11:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โอ๊ย ดีใจ กำลังเริ่มใจหายว่าต่อไปไม่มีหนูเพชรมาให้จ่อรออัพ คนเขียนก็ใจดีเอาเรื่องน้องฝนมาต่อให้ ขอบคุณมากค่าาาาา จากคุณ : Mnemosyne - [ 10 ก.ย. 51 09:18:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อิอิ  มายิ้มแก้มปริ จากคุณ : ปฤษณะ - [ 10 ก.ย. 51 12:11:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 หวานได้อี๊ก ฮ่าๆๆ ตกลง คุณเบสต์มีอะไรที่ยังหลอกพวกเราอยู่อีก เฉลยมาให้หมดเดี๋ยวนี้น้า... จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 10 ก.ย. 51 12:11:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 มาหลอกให้อยากอีกแล้ว................แล้วจะมีภาคต่ออีกเปล่าคะเนี่ยะ จากคุณ : n'frame - [ 10 ก.ย. 51 12:46:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อืมนะ... ยังมีใครใน เพราะเธอฯ ที่ถูกมองข้าม(จากผู้อ่าน)   แล้วผู้เขียนหยิบมาหลอก เอ๊ย  มาเล่า อีกมั๊ยน๊า.... หุ หุ จากคุณ : กันย์นลิน - [ 10 ก.ย. 51 13:06:02 ]

ความคิดเห็นที่ 12 สำนวนแบบที่เขียนเรื่องนี้ (ไม่เน้นฮา) ชวนอ่านจังค่ะ เขียนได้หลายแนวนะเนี่ย :) จากคุณ : scottie - [ 10 ก.ย. 51 14:02:18 ]

ความคิดเห็นที่ 13 นั่งอ่านตอนฝนตกพอดี ไม่เน้นฮา แต่ก็น่ารักนะคะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 ก.ย. 51 14:35:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผ่านมาอ่าน...   จากคุณ : ชายยอดนักทดลอง - [ 10 ก.ย. 51 14:45:29 ]

ความคิดเห็นที่ 15 น่ารักดีค่ะ ชอบฟีลแบบน้องฝนนะ ดูเรื่อยๆ มาเรียงๆ ดี เอาไว้คั่นเวลาตระกูลคุณแทนที่ดูแต่ละคนช่างลุกลี้ลุกลนกันเสียจัง แล้วตกลงพ่อหนุ่มละครใบ้เขาชื่ออะไรล่ะคะ? ปล. เชื่อล่ะว่าพระเอกของคุณ Bestฯ แต่ละคน เฟ้นหล่อๆ มาทั้งน๊าน จากคุณ : ชญาลี - [ 10 ก.ย. 51 17:46:01 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อืมมม..... มาอ่านเรื่องนี้ ข้างนอกฝนก็กำลังตกอยู่ด้วย .. เข้ากันกับเรื่องสั้นตอนนี้จังเลยครับ.. เลยอินกับเรื่องราวของน้องฝน อ่านไปยิ้มไป  น่ารักดีครับ อย่างนี้ มีแอบลุ้นกับเรื่องแบบยาวๆ ตอนต่อไป จากคุณ Bestฯ ให้มีตัวเอกของเรื่องเป็นน้องฝนด้วย อีกสักคนนะครับ @^_^@ จากคุณ : @...SHO_THSIC...@ - [ 11 ก.ย. 51 00:04:40 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาถูกหลอกเหมือนกัน..แค่ขึ้นต้นก็น่ารักแล้วค่ะ... จากคุณ : ปันฝัน (ปันฝัน) - [ 11 ก.ย. 51 11:15:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 น่ารักจังค่ะ จากคุณ : ange du riz - [ 11 ก.ย. 51 15:25:23 ]

ความคิดเห็นที่ 19 เเค่ตอนเเรกก็สนุกเเล้วค่ะ เเหมเเบบว่าเเพ้คนหน้าตาดี ฮ่า จากคุณ : mamyo (mamyo) - [ 11 ก.ย. 51 21:32:14 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ทำไงถึงจะตามอ่านฉบับนิยายได้อ่ะ ( ^.^) จากคุณ : พาพริม (พาพริม) - [ 3 ต.ค. 51 23:44:34 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ตอบคุณ พาพริม หลังไมค์กลับไปแล้วค่ะ ขอบคุณมากๆ นะคะ ^ ^ **แต่ลืมตอบเม้นท์คนอื่นๆ ก่อนหน้านี้ แหะๆๆ ขอโต๊ดคร้าบ เอาเป็นว่าเหมาๆ รวมเลยนิ ขอบคุณมากๆ ค่าสำหรับทุกท่านที่สละเวลาอันมีค่ามาอ่านนิยายและ ตอนพิเศษของเบสต์ จุ๊บๆ (คว้าคอทุกคนมาหอมแก้มซ้ายขวา) แล้วเจอกันใหม่เน้อ จากคุณ : BestChild - [ 4 ต.ค. 51 05:13:40 ]