ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) “งั้นหรือครับ” ประณตเลิกคิ้วน้อย ๆ และเปลี่ยนหัวข้อสนทนาไปเป็นเรื่องอื่น ก่อนที่ตัวเขาเองจะเริ่มเป็นฝ่ายทนสนทนาด้วยวาจาต่อไปไม่ไหว แล้วเปลี่ยนไปคุยกัน ‘ตามประสาผู้ชาย’ แบบไม่ต้องอาศัยคำพูดอย่างที่อีกฝ่ายว่าแทน “เสธ. ไม่ตามไปดูอาการคุณนิกษ์กับต่อพร้อมกับพี่เต้นหรือครับ” “ตามไปก็ใช่ว่าจะช่วยได้” พันโทสุกิจตอบเรียบ ๆ “สู้อยู่รอให้การกับตำรวจที่นี่ดีกว่า” นายตำรวจหนุ่มพยักหน้าช้า ๆ “เสร็จจากที่นี่แล้ว เสธ. จะไปโรงพยาบาลกับผมไหมครับ ไม่รู้ว่าสองคนนั้นเป็นตายร้ายดียังไงบ้าง” คราวนี้ คนที่ยืนสนทนาอยู่กับเขาและทอดสายตาเข้าไปในห้องที่เกิดเหตุมากกว่าคนที่ตนพูดคุยด้วยเงียบไป ไม่ได้ตอบคำถามในทันทีเหมือนที่ผ่านมา แต่สังเกตจากทีท่าแล้ว คงไม่อยากไปด้วยสักเท่าไหร่ “ทราบว่าอาจารย์ธานีได้พักห้องพิเศษ แต่คืนนี้ ต่อคงไปเฝ้าพ่อไม่ได้แล้ว ส่วนพี่เต้นกับอาจารย์พิชิตเองก็ไม่ใช่คนที่สามารถจัดการค่ารักษาพยาบาลในนามของสมาคมได้... เสธ. คงไม่ปล่อยให้พวกเขาต้องออกค่าใช้จ่ายในการรักษากันเองหรอกใช่ไหมครับ” ทว่าไม่ทันที่ผู้จัดการจะให้คำตอบอย่างไร เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ได้รับแจ้งเหตุก็ขึ้นมาถึงพอดี... ------------------------------------------------------------------ “ทางนี้” หญิงสาวที่นั่งอยู่เป็นเพื่อนกับผู้ช่วยโค้ชบนเก้าอี้ที่จัดไว้ให้สำหรับญาติหรือบุคคลใกล้ชิดของผู้ป่วยที่กำลังได้รับการรักษาในห้องผ่าตัดลุกขึ้น และโบกมือให้ชายหนุ่มร่างสูงที่เดินขึ้นบันไดมา เขายกมือทักทายเธอตอบ “ขอบใจนะ อิน อุตส่าห์ช่วยเป็นธุระจัดการให้อย่างดีเลย... แล้วก็ขอโทษด้วยที่ทำให้อินต้องพลอยกลับบ้านช้าไปด้วย” พญ. อินทุอรแตะต้นแขนเพื่อนร่วมชั้นสมัยเรียนมัธยมปลายเบา ๆ “ไม่เห็นต้องเกรงใจเลย ตอนนี้พ่อเราก็ไม่อยู่แล้ว ไม่ต้องรีบกลับบ้านเหมือนเมื่อก่อน อีกอย่าง ที่ณตช่วยเป็นธุระเรื่องการตั้งผู้จัดการมรดก เรายังไม่ทันได้ตอบแทนเลย” “ไม่เป็นไรหรอก เรื่องเล็กน่ะ” ประณตยิ้มตอบ ชวนเธอเดินไปหาอุเทน และขณะเดียวกันก็ถามถึงอาการของคนเจ็บจากเพื่อน “คุณนิกษ์กับต่อเป็นไงบ้าง” แพทย์สาวนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบคำถาม “น้องธนัตถ์ไม่ได้หมดสติไปเพราะถูกไฟช็อตหรอกนะ ไม่มีร่องรอยหรือสภาพที่บ่งบอกว่าเป็นแบบนั้น ที่น้องเขาสลบไป น่าจะเป็นเพราะถูกกระแทกอย่างแรงเข้าที่ด้านหลังศีรษะ หรือหัวฟาดเข้ากับอะไรบางอย่างที่แข็งมาก หรือล้มหัวฟาดพื้นก็อาจจะเป็นไปได้ ถึงจะไม่ได้อาเจียน หรือมีอาการที่บ่งบอกว่าเลือดคั่งในสมอง แต่หมอเจ้าของไข้ให้แอดมิทไว้รอดูอาการสักวัน สองวัน เพื่อความแน่ใจ” เสียงเบาลงและฟังดูหนักใจมากขึ้น เมื่อกล่าวถึงนักกีฬาฟันดาบอีกคนหนึ่งซึ่งมีอาการสาหัสกว่ามาก “สำหรับคุณนิกษ์ ถึงมีแผลถูกแทงด้วยของแหลม ลักษณะเป็นแท่งกลมแค่แผลเดียว ไม่ทะลุออกไปถึงด้านหลัง แต่ก็เข้าปอด แถมคนที่แทงยังถอนเอาของแหลมที่ใช้แทงไปอีก เลือดก็เลยตกใน เสียเลือดไปมากจนช็อค” หญิงสาวหยุดพักหายใจครู่หนึ่ง สบตากับชายหนุ่ม “ถ้าให้เราพูดตรง ๆ ถ้าคนไข้ถึงโรงพยาบาลช้าอีกแค่ไม่กี่นาที และไม่ได้ณตดูแลก่อนที่รถพยาบาลจะไปรับตัวมา เขาก็คงตายไปแล้ว... คืนนี้เป็นคืนวัดใจ ถ้าเขาเข้มแข็งพอที่จะผ่านคืนนี้ไปได้ ก็เท่ากับว่าตายแล้วเกิดใหม่เลยละ” การสนทนาระหว่างเธอกับเขาหยุดลงชั่วครู่ เมื่อเดินมาถึงตัวผู้ช่วยโค้ชที่ยังอยู่ในอาการเครียดและกังวล หากพยายามยิ้มให้เขาทันทีที่พบหน้า ทว่ารอยยิ้มดีใจนั้นก็จืดเจื่อนลงในเวลาต่อมา เมื่อไม่เห็นคนที่ควรจะอยู่ที่นี่อีกคนหนึ่งไม่ได้มาด้วย “เสธ. สุกิจล่ะ ณต...” “มากับผมครับ แต่เข้าไปหาอาจารย์ธานีก่อน เดี๋ยวจะตามมา” รุ่นน้องบอก “ไม่ปล่อยให้หลุดมือไปไหนหรอกครับ” ประโยคท้ายทำให้ชายหนุ่มรุ่นพี่ต้องเงยหน้าขึ้นมองคนพูดด้วยความสงสัย หากได้คำตอบเป็นเพียงรอยยิ้มน้อย ๆ ครั้งหนึ่ง บอกว่า ยังไม่ถึงเวลาที่จะอธิบาย และยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา “พี่เต้นหิวหรือเปล่าครับ อินด้วย ผมจะได้ซื้อจากร้านสะดวกซื้อข้างล่างมาให้” ประณตเสนอ อุเทนส่ายหน้าปฏิเสธ “ขอบใจนะ แต่ ถ้ายังไม่แน่ใจว่า นิกษ์ปลอดภัยแล้วจริง ๆ พี่คงกินอะไรไม่ลง... ไม่รู้ว่าจะเป็นไงบ้าง มันกลัวไปหมด ถ้านิกษ์เป็นอะไรไปจริง ๆ พี่ก็คงไม่รู้จะบอกกับแม่ของเขาว่ายังไง ไม่กล้าสู้หน้าแม่ของเขาด้วยซ้ำ มันน่าอาย น่าเจ็บใจที่เราเคยสัญญาว่าจะดูแลลูกของเขา แล้วทั้งพ่อและแม่ของนิกษ์ก็เชื่อใจอาจารย์พิชิตกับพี่มาก...” “ที่นิกษ์บอกว่ารักเมืองไทย มองเมืองไทยว่าเป็นบ้านที่ให้กำเนิด เป็นบ้านของแม่ เป็นประเทศที่พ่อหลงรัก เขาเลยอยากทำอะไรดี ๆ ให้บ้านเกิดบ้าง มันไม่ใช่คำพูดสวย ๆ ที่พูดเพื่อเอาใจใครเพื่อหวังผลประโยชน์ แต่มันมาจากใจของเขาจริง ๆ และเขาก็ทำอย่างที่พูดจริง ๆ ยอมทิ้งงาน ทิ้งเงิน ทิ้งชื่อเสียงที่อเมริกามาเริ่มต้นใหม่ที่เมืองไทย ด้วยความหวังว่าจะทำทางให้คนที่รักในสิ่งเดียวกันกับเขาเดินไปข้างหน้าได้...” เสียงของเขาสั่นพร่าด้วยความสะเทือนใจ “แต่... สิ่งที่ตอบแทนที่เขาได้รับมันคืออะไรกัน...” นายตำรวจหนุ่มวางมือลงบนบ่าของชายหนุ่มรุ่นพี่ด้วยความเห็นใจ เข้าใจดีว่า วันนี้ เขาต้องเผชิญกับสถานการณ์ตึงเครียดที่ไม่คุ้นเคยมากมายเหลือเกิน การที่เขาจะวิตกจนต้องระบายความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมาอย่างนี้ “ทำใจดี ๆ ไว้นะครับ พี่เต้น... ตอนนี้ คุณนิกษ์ต้องการกำลังใจอย่างมาก พยายามคิดในแง่ดีไว้ดีกว่า” “ใช่ค่ะ...” แพทย์สาวเสริม “อินเห็นด้วยกับณตนะคะว่า พี่เต้นต้องดูแลตัวเองด้วย เพราะถ้าเกิดป่วยขึ้นมาอีกคนละก็ จะดูแลคนอื่นอย่างที่อยากทำไม่ไหวเอา” คำปลอบใจของประณตและอินทุอรทำให้อดีตนักกีฬามีสีหน้าที่ดีขึ้นและสบายใจมากขึ้น เขายืดตัวขึ้น สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วระบายออกมา ก่อนจะพยักหน้าเห็นพ้องด้วยอย่างว่าง่าย “พี่คงเครียดแล้วก็เหนื่อยไปหน่อยน่ะ” อุเทนบอก ใช้มือลูบผ่านใบหน้าของตนไปด้วยท่าทางเหนื่อยล้า “แต่คงไม่เท่ากับณตหรอก เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องณตก็ทำอะไรตั้งหลายอย่าง จัดการเรื่องนั้นเรื่องนี้ไม่ได้หยุดเลย พี่นี่ไม่เอาไหนจริง ๆ” “นี่มันงานของผมนะครับ... ลองให้ผมไปเป็นโค้ชกีฬาอย่างพี่เต้นสิครับ มีหวัง ต้องหนีไปนั่งร้องไห้คนเดียวสามเวลาหลังอาหาร ไม่ก็กินยาแก้เครียดเป็นกำแน่ ๆ” นายตำรวจหนุ่มแย้งยิ้ม ๆ เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเขาก็ทำให้บรรยากาศที่เคร่งเครียดคลี่คลายลงทันตา และส่งผลให้คนที่อยู่ด้วยกันในที่นั้นพลอยยิ้มตามไปด้วย “หมออินกับณตไปหาอะไรมากินรองท้องเถอะ เดี๋ยวพี่จะรออยู่ตรงนี้เอง” ผู้ช่วยโค้ชว่า “ฝากซื้อน้ำเปล่าเย็น ๆ มาให้พี่ขวดนึงด้วยก็แล้วกัน” “ได้ครับ... น้ำเย็นหนึ่งขวด” รุ่นน้องของเขาทวนความ แต่แล้วก็ชะงักไปเหมือนเพิ่งนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “แว่นสายตาที่นอตยึดกรอบแว่นหลุด ที่อยู่บนโต๊ะ เป็นของต่อใช่ไหมครับ” “ใช่” อุเทนตอบ นึกฉงนกับคำถามที่ฟังดูแปลก ๆ ของอีกฝ่าย “มันพังมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เกลียวนอตมันหวานมั้ง เลยไขนอตกลับเข้าที่ไม่ได้ พี่ยังว่าอยู่เลยว่า จะออกไปกินข้าวเย็นนี้ ให้เอาติดไปด้วย จะได้เอาไปซ่อมเสียให้เรียบร้อย มีอะไรหรือเปล่า ณต” “นิดหน่อยครับ” ประณตพยักหน้า “แล้วพี่เต้นทันสังเกตไหมครับว่าไขควงที่ต่อใช้ซ่อมแว่นสายตาอยู่ในห้องหรือเปล่า” อดีตนักกีฬาทีมชาติใช้เวลานึกอยู่ครู่ใหญ่จึงส่ายหน้า “พี่ไม่ทันสังเกตจริง ๆ แต่เมื่อวานพี่ว่า พี่เห็นต่อเอาวางไว้บนโต๊ะทำงานนั่นแหละนะ ไม่อยู่นั่นหรอกเหรอ” นายตำรวจหนุ่มปฏิเสธว่าไม่เห็น และ หันไปสบตากับเพื่อนสมัยเรียนซึ่งยืนรอเขาอยู่ “เราไปกันเถอะ อิน จะได้กลับมาไว ๆ” เธอพยักหน้ารับคำชวนของเขา เธอรู้ดีว่า เขาอยากจะสนทนากับเธอด้วยเรื่องอะไร และข้อมูลที่เขามีอยู่ก็น่าจะเป็นข้อมูลที่เธออยากรู้ด้วยเช่นกัน และทันทีที่ก้าวพ้นบริเวณหน้าห้องผ่าตัดออกมาในระยะพอสมควร ชายหนุ่มก็ได้พิสูจน์ว่าความคิดของเธอถูกต้อง “อินบอกเราว่า แผลบนอกคุณนิกษ์เป็นแผลถูกแทงรูปกลม และไม่ลึกถึงขนาดทะลุหลังใช่ไหม...” เขาเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าครุ่นคิด “แต่อาวุธเปื้อนเลือดที่เจอในห้องที่เกิดเหตุ มันทำให้เกิดบาดแผลแบบนั้นไม่ได้...” *************************************** (จบตอนที่ 4) ******************************************** แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 51 01:36:05 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 11 ก.ย. 51 01:12:14 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ ถ้านักอ่านท่านใดพบไก่วิ่งเพ่นพ่านอย่างไร ขอความกรุณารบกวนจับส่งให้คนเขียนด้วยนะคะ หรืออ่านแล้วมีความคิดเห็นอย่างไรก็แนะนำกันมาได้ ยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นด้วยความยินดีและขอบคุณอย่างยิ่งค่ะ ^ ^ เรื่องนี้ลงมาได้ครึ่งทาง เหลืออีกแค่สองตอนก็จะจบแล้ว คิดว่าคงเดาถูกกันแน่ ๆ ว่า เป็นฝีมือใคร มีอะไรเป็นข้อพิรุธของคดี เพราะจริง ๆ แล้ว เรื่องนี้ตั้งใจเขียนด้วยเจตนาจะคุยถึงกีฬาฟันดาบ (และแอบกระทบชิ่งสมาคมฟันดาบฯ ด้วยนิดนึง ฮา) ว่าแล้วเราก็มาคุยกันถึงความเดิมตอนที่แล้วกันดีกว่าค่ะ คุณเทียนสี (teansri) : จองแถวหน้าได้เลยค่า ไม่คิดค่าบริการเพิ่ม (แต่ขอเป็นแพ็คเกจทัวร์ลอนดอนอาทิตย์นึงแทนละกัน) อ่านตอนนี้จบแล้ว คงได้คำตอบสำหรับคำถามที่ถามมาคราวที่แล้วละนะคะ ไม่ทันสังเกตว่ามีย่อหน้าซ้ำมาอีกย่อหน้านึง ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ กิฟท์ (waidhaya) : ทั้งเวร ทั้งกรรมเลย เพื่อนเอ๊ย คุณลูนาติก : ตอนนี้ยังไม่ตายค่า ^_____^ คุณ Cryptomnesia : เรื่องนี้ยาวแค่ครึ่งเดียวของเรื่องที่แล้วเองค่ะ (แต่ไม่ใช่ 4.5 ตอนแน่ ๆ ไม่ปัดเลขทศนิยมขึ้นก็ปัดลงนี่แหละ) ขอบคุณสำหรับรูปที่เอามาฝากด้วยนะคะ รูปเท่มาก ๆ เลย คุณพีทคุง (พิธันดร) : เนอะ หนุ่ม ๆ เรื่องนี้น่าสงสาร หาคนไปปลอบใจดีไหมนะ ง่า คุณเบสต์ทำคุณพีทตกอกตกใจหมด... แต่ที่พูดมันก็จริงค่ะ แหะ ๆ แต่ (อีกรอบ) มีคำอธิบายสำหรับเรื่องนี้อยู่นะคะ คุณ scottie : ยังค่า เลือดนองนิด ๆ พอเป็นพิธีนิ  ^_^ คุณ Bestchild : เอิ่ม... คนที่บอกแบบนั้นน่ะ สงสัยจะเป็นตัวซีแหง ประณตยังบารมีไม่แก่กล้าเทียบชั้นโคนันหรือคินดะอิจิ ที่ไปไหนก็มีคนถูกฆ่าตายที่นั่นทุกที แต่ที่ที่พี่แกไปมักจะมีคนตายรอแกอยู่แล้วมากกว่าน่ะค่ะ (ก็ตำรวจนี่เนอะ) (เอาตัวรอดแบบน้ำขุ่น ๆ ไปได้อีกวันนึง ฮา) ป.ล.  อะไรกัน มาอีกคนแล้ว ซิกซ์แพ็คเนี่ย ให้เฮียณตอวดจะดีเหรอคะ เดี๋ยวมันจะกลายพันธุ์ จากนิยายสืบสวนเป็นนิยายโรแม้งไปนา ^ ^” ส่งท้ายเป็นของแถมจากโอลิมปิค 2008 เป็นนักกีฬาฟันดาบประเภทเอเป้ทีมชาติอิตาลี ชื่อ Matteo Tagliariol ที่แพ้นักกีฬาทีมชาติจีนในรอบชิงเหรียญทองแดงประเภททีมไป ไม่ได้ติดใจอะไรเป็นพิเศษ แต่เห็นท่าคุณพี่เข้ากับตอนนี้เท่านั้นเองค่ะ ^ ^ ขอบคุณสำหรับการติดตามอีกครั้งค่ะ ที่มา : www.gettyimages.com แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 51 01:42:51 แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 51 01:39:29 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 11 ก.ย. 51 01:24:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ว้า... คุณนิกษ์ไม่ตาย วุ้ยเสียคอนเซ็ปต์เฮียหมด (อิอิ) จากคุณ : waidhaya - [ 11 ก.ย. 51 01:27:01 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ชายหนุ่มผู้นี้คงจะ**เสียง**ชีวิตแทบจะทันทีที่ถูกทำร้าย  ... " เสีย" ดีใจด้วยค่ะที่นิกษ์ยังปลอดภัย เรื่องเพคเกจทัวร์มาลอนดอน เอาไว้ตอนมาดูแข่งฟันดาบกีฬาโอลิมปิคอีก 4 ปี ดีมั้ยคะ ???  จะรอไหวหรือเปล่านะ   จากคุณ : teansri - [ 11 ก.ย. 51 02:35:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ถึงเวลากลับบ้านแล้ว จะไปอ่านตอนนี้ที่บ้านนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 11 ก.ย. 51 07:45:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คงเป็นไขควงสินะที่ใช้แทง มันถึงไม่ทะลุไปข้างหลังเพราะความยาวไม่พอ แล้วคนลงมือจัดฉากให้ดูเหมือนต่อใข้ดาบแทง แต่ที่แท้ต่อถูกตีหัวสลบไปก่อนแล้ว คนที่น่าสงสัยนะเหรอ เหอๆ เดาว่าน่าจะเป็นเสธ. ณตถึงได้พูดว่า “ไม่ปล่อยให้หลุดมือไปไหนหรอกครับ” จากคุณ : ลูนาติก - [ 11 ก.ย. 51 10:29:36 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่รู้ พอจะเป็นประโยชน์กับผู้เขียนหรือเปล่านะครับ อยากส่งข้อมูลให้ครับ กรณีไฟฟ้าช๊อต จะำทำให้กล้ามเนื้อหดเกร็งโดยอัตโนมัติ และจะแน่นขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงของไฟฟ้าและเวลา เช่น กรณีคู่สามีภรรยาที่ย้ายเข้าบ้านใหม่ ภรรยาไปอาบน้ำ แต่ไฟรั่วที่เครื่องทำ้น้ำอุ่น คุณสามีไปช่วยได้สำ็เร็จ สายฝักบัวยังคงหลุดติดมือคุณภรรยาออกมา...ดังนั้น หากใช้มือเปล่ากำดาบ การเตะโกร่งน่าจะทำให้ดาบหลุดจากเต้าเสียบไฟฟ้า มากกว่าหลุดจากมือ จากคุณ : เพิ่งเข้ามาครั้งแรกค้าบ (sommass) - [ 11 ก.ย. 51 14:04:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แว้บเข้ามาเห็นพอดีค่ะ ขอบคุณคุณเทียนสีที่ช่วยจับไก่ค่า ต้อนเข้าเล้าเรียบร้อยแล้ว :) ขอบคุณนะคะ คุณ sommass ที่แวะมาให้ข้อมูล ดาบที่ใช้ในกีฬาฟันดาบสากลมีลักษณะพิเศษกว่าดาบทั่วไปค่ะ คือ โกร่งและและด้ามเป็นฉนวนไฟฟ้า ซึ่งได้อธิบายเรื่องนี้ไว้ในตอนที่แล้ว (มีเพื่อนที่เล่นกีฬาฟันดาบเคยลองทำมาแล้ว และยังอยู่รอดปลอดภัยดี) การที่อุเทนเตะดาบหลุดมือได้ เพราะมือของธนัตถ์ไม่ได้เกร็งกำด้ามดาบไว้ เป็นข้อสังเกตอย่างนึงที่ทำให้รู้ว่า ธนัตถ์ไม่ได้ถูกไฟฟ้าช็อต ต่อไปอาจจะต้องอธิบายเพิ่มขึ้นอีกหน่อยแล้วละค่ะ จะได้ชัดเจนขึ้นกว่าเดิม ขอบคุณท่านอื่น ๆ ที่มาอ่าน แต่ขออนุญาตรวบยอดไปตอบรวดเดียวคราวหน้าตามธรรมเนียมนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 11 ก.ย. 51 14:51:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านด้วยความอกสั่นขวัญแขวนครับ โชคดีเหลือเกิน ที่ณตเก่ง นิกษ์ยังไม่ตาย ขอให้ผ่านคืนนี้ไปด้วยเทอะ ยอมให้ณตเสียสถิติเอ้า สงสารง่ะครับ หงิงๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 11 ก.ย. 51 17:56:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แหม ณตพูดดักคอเสธ.ก่อนเรื่องค่ารักษาพยาบาล ออกแนวก้าวร้าวนิดๆ นะเนี่ย ไขควงไขแว่นมันจิ๊ดเดียวนิ ยาวนิ้วนิดๆ เอง กว้าวแค่มิลด้วย อืมๆ .. จากคุณ : scottie - [ 12 ก.ย. 51 00:52:00 ]

ความคิดเห็นที่ 11 โดนแทงอกด้วยไขควง น่าตบกะโหลกคนทำจริงๆ จะฆ่ากันทั้งทีไม่ใช้อาวุธให้หรูกว่านี้ โห้... แต่ว่า Nix ก็ยังไม่ตาย (ยังอยากรู้อยู่นะว่าชื่อ Nix มีที่มายังไง) จากคุณ : BestChild - [ 12 ก.ย. 51 01:00:33 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กรี๊ดๆ  มาอ่าน 2 ตอนรวด ยังไม่กล้าเดา ต้องรอตอนต่อไป อิอิ จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 14 ก.ย. 51 12:01:34 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ง่ะ เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ เปิดมาก็ติดหนึบสามตอนรวด อยากอ่านตอนเก่าๆด้วยค่ะ หาอ่านได้ที่ไหนคะ นะๆ อยากอ๊านอยากอ่าน จากคุณ : inventio - [ 16 ก.ย. 51 10:41:11 ]