“…ไอ้บอมมันก็เหมือนเด็กที่ชอบโดนแกล้งทั่วไปล่ะนะ ตัวมันเล็กๆแกนๆแต่หัวโตๆ หัวทุยๆเหมือนอีที  แล้วพอหัวทุยๆ มันก็น่าตบใช่มั๊ยล่ะ? ฉันเข้าใจนะว่าเป็นใครจะอดใจใหว  ถ้าเธอได้แบฝ่ามือออกแล้วบีบนิ้วตัวเองให้เรียงชิดกันแน่นๆ เสร็จแล้วตบเสยขึ้นทำมุมกับแนวหัวของมันพอดี มันก็จะได้คุณภาพทั้งเสียงดังและความเจ็บ แถมมันส์อย่างต่อเนื่องได้ทั้งขาขึ้นขาลง  อย่างนั้นแล้วใครจะตบขึ้นอย่างเดียว มันก็ต้องเบิ้ลเป็นแพ็คคู่ขึ้นลงกันทั้งนั้นจึงจะครบชุด  ก็เพราะอย่างนี้แหล่ะ ไอ้บอมพูดผิดก็โดนตบ ยืนขวางทางก็โดนตบ เรียกให้หันมาก็โดนตบ ถูกยืมยางลบก็โดนตบ   เด็กโตกว่าก็ตบ เพื่อนก็ตบ ครูก็ตบ ป้ามันก็ตบ เด็กน้อยแถวบ้านก็ยังอุตส่าห์แอบปีนเข้ามาตบตอนมันเผลอ


แล้วมันก็สู้ใครเค้าไม่ได้นะ  แค่จะกำหมัดมันยังเหนื่อย มันก็เลยโดนแกล้งอยู่อย่างนั้น ฉันก็สงสารมันนะ แต่บางทีก็เผลอตบมันเข้าเหมือนกัน แต่พอฉันตบทีมันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร หลังๆฉันเลยไม่กล้าตบ  ฉันเองก็เห็นมันมาแต่เด็กๆ มันก็สนิทกับฉัน มีอะไรมันก็มาเล่าให้ฉันฟัง พี่เต้ครับวันนี้บอมโดนครูตี พี่เต้ครับวันนี้บอมไม่มีการบ้าน เพราะเด็กคนอื่นมันไปเล่นเดี๋ยวเดียวมันก็โดนเค้าแกล้งมั้ง มันเลยชอบมาเล่นกับฉัน นั่งดูฉันวาดรูป นั่งดูฉันเล่นเกมส์ แต่ฉันก็รำคาญนะ ไปเรียนกลับมาบ้านเหนื่อยๆก็มีเด็กมาพันแข้งพันขา  จะไล่มันไปก็สงสาร หลังๆฉันเลยต้องแอบปิดบ้านเงียบๆ  มันมาเรียกก็ไม่เปิด  ทีแรกมันเรียกตั้งนานนะ เคาะแล้วเคาะอีก ฉันก็เงียบกริบ แอบมองตรงบานเกล็ดมันก็นั่งเอาหุ่นตุ๊กกะตุ่นของมันเขี่ยดินอยู่ข้างต้นกล้วย  นานอยู่เหมือนกันแล้วมันก็เดินหงอยๆจากไป


พอวันต่อมา มันก็มาอีก เคาะเรียกฉัน เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ พี่เต้เปิดประตูหน่อย พี่เต้เปิดประตูหน่อย จนป้ามันต้องออกมาด่า  แกอาจรู้ว่าฉันรำคาญ  แกก็ด่า “ไอ้บอม เอ็งอย่าไปยุ่งกับพี่เค้ามาก พี่เค้าจะทำงาน”  นั่นแหล่ะ มันถึงเลิกมาตอแยกับฉัน  ฉันก็ไม่รู้มันไปไหน ไปเล่นกับใครนะ  บางทีก็ไปทักมันบ้างตอนฉันกลับบ้าน  บอม เอ็งยังโดนแกล้งอยู่รึเปล่า?  มันก็ยิ้มแหะ ๆ ไม่รู้มันยิ้มเพื่อบอกอะไร แต่ขามันก็ยังมีรอยถลอก ต้นแขนยังมีรอยช้ำ  แก้มก็ยังเหมือนมีคราบน้ำตาตลอดเวลา  จนมาวันหนึ่งฉันก็ได้เห็นไอ้บอมนั่งอยู่บนม้านั่งข้างรั้ว  อุ้มแมวสีเทาตัวนึงพาดบนไหล่  แมวแบบตัวควายๆเลยน่ะ เธอเคยเห็นมั๊ย?  ตัวอ้วนๆ หัวโตๆ เหมือนไม่ใช่แมวไทย มันเหมือนแมวการ์ตูนว่ะ  ฉันเห็นไอ้บอมมันกอดแน่น พูดพึมพำๆกับแมวอยู่  ฉันก็ทัก  โห ไอ้บอม เอ็งเอาแมวบ้าอะไรมาอุ้มเนี่ย  เดี๋ยวมันก็แ-กหัวเอ็งหรอก  ไอ้บอมเห็นฉันก็ยิ้มดีใจ รีบลุกขึ้นยืน หันหน้าแมวให้ฉันเห็นชัดๆอย่างทุลักทุเล


ไอ้บอมมันเกร็งตัวยืดสุดๆเลยนะ กะว่าจะโชว์ฉันเต็มที่  แบกแมวพาดบ่า หางแมวมันแกว่งลงมาเกือบถึงเข่า ให้ตายสิ! แมวมันหน้าตาตลกดีว่ะ หน้ามันกลมบ็อก ปากบู้ๆ ตาเหลือกๆเบื่อๆ   มันอวดฉันใหญ่ บอกแมวที่ไหนไม่รู้เข้ามาอยู่ในบ้าน ป้ามันก็ให้เลี้ยง  


ฉันถามว่าชื่ออะไร มันบอกชื่อเหมียว แหม สร้างสรรค์จริงๆ  เลี้ยงแมวชื่อเหมียว ทำไมเอ็งไม่ตั้งชื่อตูบวะ ฉันก็แหย่มัน มันก็หัวเราะ มันบอกว่าป้ามันเรียกไอ้เหมียว มันเลยเรียกเหมียวเหมือนป้ามัน  ฉันถามว่าแล้วมันกินคนหรือกินอาหารแมว  มันบอกมันเลี้ยงด้วยอาหารแมว ฉันว่ามันคงกินวิสกัสวันละกระสอบนะ ไอ้บอมก็หัวเราะ  เสร็จแล้วฉันก็เดินเข้าบ้าน ไอ้บอมก็นั่งลง คุยกับแมวของมันต่อไป  ฉันก็ว่าดีนะ ให้มันซ้อมเล่นกับแมวไปก่อนแล้วค่อยไปเล่นกับเพื่อน  แต่ก็ยังห่วง คิดอยู่ว่ามันไม่เป็นหอบเหรอวะ? เห็นเค้าว่าถ้าไปกอดไปหอมแมว ขนแมวมันจะทำให้เป็นหอบ แล้วไอ้บอมมันก็ขี้โรคจะตาย  แถมเล่นไปเล่นมา ถ้าเสือกโดนแมวตบหัวทิ่มเข้าอีก  ไอ้บอมมันคงทำหน้าไม่ถูกนะฉันว่า  แมวมันตัวหยั่งควาย ตบทีฉันว่าคงสลบ


จากวันนั้นฉันก็ลืมไปเลยนะ  ช่วงนั้นงานฉันเยอะด้วย ทำงานดึกดื่นนอนที่คณะ กลับมั่ง ไม่กลับมั่ง วันไหนกลับก็เมาแฮ็งก์กลับมา  จนเป็นเดือนนั่นแหล่ะ ฉันถึงได้เจอไอ้บอมอีกครั้ง  คราวนี้มันเข้ามาในบ้านฉันเลยเว้ย  ตอนเช้าวันเสาร์ฉันกะลังซักผ้าอยู่พอดี มันก็มากระแซะฉันข้างหลัง ถามพี่เต้หายไปไหนมาตั้งนาน ฉันก็ตกใจเหมือนกัน เฮ้ย! มันเข้ามาตอนไหนวะ  แต่ก็เอาเถอะ นานๆมันจะมาที  ฉันก็ถาม อ้าว แล้วไอ้เหมียวเอ็งล่ะ ไม่พามาด้วย ช่วงนี้ข้าอยากกินแมว , มันบอกว่าแมวอยู่ที่ห้องมัน  แล้วมันก็กระซิบเบาๆนะ  พี่เต้ แมวบอมไม่ได้ชื่อเหมียวนะ  อ้าว แล้วมันชื่ออะไร ฉันก็ถามไปงั้น  มันบอกว่า  แมวบอมชื่อ “โดราเอม่อน” เออ ค่อยครีเอทขึ้นมาหน่อย  งั้นเอ็งก็โนบิตะล่ะสิ  ไอ้บอมหัวเราะแหะๆ  ฉันก็เล่นต่อ  แล้วช่วงนี้เอ็งโดนไจแอนท์ต่อยอยู่รึเปล่า  ไปให้โดราเอม่อนเอ็งช่วยสิ  กระเป๋าวิเศษมันมีบาซูก้าด้วยนะ ข้าเคยเห็น เอ็งยืมออกมายิงหัวมันเลย



ไอ้บอมบอกว่า เคยขอให้ช่วยแล้ว แต่โดราเอม่อนไม่ยอมช่วย มันบอกให้บอมสู้ด้วยตัวเอง ถ้าช่วยอย่างเดียว บอมก็ไม่เก่งซักที  ฉันบิดผ้าเสร็จ ก็แบกใส่กะละมังจะไปตาก ไอ้บอมก็เดินตามฉันมา  บอก พี่เต้ ไปคุยกับโดราเอม่อนให้หน่อย ให้มันช่วยบอมหน่อย บอมไม่อยากโดนแกล้งแล้ว  คราวนี้ฉันหยุดเลยนะ  รู้สึกแปลกๆ หันไปมองมัน  มันไม่ได้พูดเล่นๆนะ แววตามันจริงจังมาก  ฉันด่ามัน ไอ้บอม เอ็งปัญญาอ่อนแล้ว อยู่ดีไม่ว่าดีจะให้ข้าไปคุยกับแมว  มันยังดึงดันอีกนะ บอกพี่เต้ บอมพูดจริงๆ  พี่เต้ช่วยบอมหน่อย พี่เต้เป็นผู้ใหญ่ โดราเอม่อนอาจจะเชื่อพี่  ไม่พูดเปล่ามันเอามือมาดึงกางเกงฉัน  นะ นะ พี่เต้ไปไปกับบอมหน่อย แป๊บเดียวนะ  ฉันบอก ไอ้บอม ข้าไม่เล่น  มันยังไม่เลิก เซ้าซี้ฉันต่อ นะนะ พี่เต้นะ  กางเกงฉันถูกดึงจนยืดเสียงดังปึ่ด!  ฉันฟิวส์ขาดเลยทีนี้  หันไปด่ามันเสียงดัง ไอ้บอม ไอ้เ-ย! โตเป็นควายแล้วนะเอ็งน่ะ โดเรม่อนพ่อเอ็งดิ!!ทำเป็นเด็กปัญญาอ่อนอยู่ได้ !!  ไป๊! ไปไกลๆตีนกู!! ไอ้บอมมันผงะกึ้ก มือมันเด้งกลับทันที หน้ามันเหวอแบบถอดสีไปเลยน่ะ  ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร หันไปตากผ้าต่อไป ไอ้บอมก็หันหลังเดินออกไปเงียบๆ พอฉันตากผ้าเสร็จก็รู้สึกผิดเหมือนกันนะ แต่ใจนึงก็คิด ดีเหมือนกัน มันจะได้เลิกกวนใจฉันเสียที


แล้วก็จริงนะ ไอ้บอมไม่เคยมาคุยกับฉันอีกเลย  ฉันกลับบ้าน เดินมาเจอมัน มันก็รีบอุ้มแมวเดินหนีเข้าบ้านมัน  ฉันก็คิดว่ามันคงงอนฉันแบบเด็กๆ หรือไม่ก็คงกลัวฉันไปแล้ว  ฉันก็โอเคนะ โลกของฉันก็สงบสุขดี แถมโปรเจคฉันใกล้ส่งแล้วด้วย  ฉันก็วุ่นๆของฉันไป เวลาก็ผ่านไป ผ่านไป  โดยที่ฉันแทบจะลืมเรื่องวันนั้นไปเลย  จนงานฉันเสร็จ ก็กินเหล้าฉลองกันตามฟอร์มนั่นแหล่ะ เมาอย่างหมา สามวันสามคืน  เสร็จแล้วฉันพักยาว นอนอยู่บ้านเล่นเกมส์ของฉันไปเรื่อย  ไอ้บอมก็ยังไม่เคยโผล่หัวมา  เออ  ไปๆมาๆชักเหงาเว้ยเฮ้ย  


จนวันหนึ่งทนไม่ไหว ฉันก็เดินไปหน้าบ้าน เจอป้าไอ้บอมพอดี ถามแก ป้าๆ ไอ้บอมไปไหน พักนี้ไม่เห็น  ป้าแกบอกว่ามันอุ้มแมวออกไปไหนไม่รู้  หลังๆมันไม่ค่อยออกมาสุงสิงพูดคุยกับใคร กลับจากโรงเรียนแผลเต็มตัว  ตาบวมๆเลอะน้ำตา  ถามว่าใครแกล้งก็ไม่บอก  เดินเข้าห้องปิดประตูเล่นกับแมวอย่างเดียว  ฉันก็ถามใครแกล้งมันนัก ป้ารู้มั๊ย  ป้าแกก็ว่าคงพวกแก๊งค์ไอ้เอ๋นั่นแหล่ะ  ไอ้เอ๋มันเป็นเด็กอ้วนตัวโตๆลูกร้านขายของชำปากซอย  อ๋อ ไอ้ไจแอนท์นี่เอง  ฉันก็บอก เดี๋ยวผมช่วยดูให้  วันไหนไอ้บอมโดนแกล้งอีกมาบอกผม  ฉันไม่ได้จะไปตบเด็กหรอกนะ คืออย่างน้อยยังไปขู่พวกมันได้บ้าง หรือเอาเข้าจริงๆฉันอาจไปคุยกับพ่อแม่มันเลย  ซอยนี้ฉันไม่กลัวใครอยู่แล้ว ฉันอยู่มาตั้งแต่เด็ก ป้าแกก็พยักหน้า เออ ช่วยหน่อยนะลูกนะ ป้าก็ไม่รู้จะว่าไง  ไอ้บอมมันก็ไม่สู้เค้าเลย ปล่อยให้เค้าแกล้งตลอด  ป้ากลัวมันจะอยู่กับแมวจนกลายเป็นบ้า  หลังๆเห็นมันคุยกับแมวอย่างเดียว แถมมาเล่าเรื่องไอ้โดเรมงโดเรม่อนอะไรนั่นอีก  มันจะขอของวิเศษจากไอ้เหมียว  ดูสิลูกน่ะ  เต้ว่ามันเพี้ยนรึยัง? ป้าจะพามันไปหาหมอดีมั๊ย?


ฉันก็ว่าเด็กมันคงจินตนาการไปเรื่อยแหล่ะป้า ไม่มีไรหรอก  แล้วฉันก็นึกได้ ว่าฉันจิ้กรถของเล่นจากห้องเพื่อนฉันมาได้คันนึง ไอ้รถเหล็กคันเล็กๆน่ะ  เอาไปง้อมันหน่อยดีกว่า  ฉันเข้าบ้านไปหยิบรถแล้วใส่เสื้อยืดเดินออกไป  พวกเด็กๆ มันชอบไปเล่นกันตรงสนามเด็กเล่นซอยตรงข้าม  ไอ้บอมน่าจะอยู่ที่นั่น ไอ้เวรบอม นี่ข้าซื้อรถให้เอ็งคันนึงเลยนะเนี่ย เฟอรารี่เสียด้วยนะ    ฉันเดินไปก็มีคนทักฉันตลอดทาง ก็บอกแล้วว่าฉันเป็นคนกว้างขวาง  ไอ้พวกแสบๆน่ะเรียกฉันพี่ทุกคนแหล่ะ  ฉันไม่ได้ไปต่อยตีชนะมันหรอก เพียงแต่ฉันอยู่มานานแล้วฉันก็รู้จักคนเยอะ  สนิทๆกันเข้าก็เหมือนพี่น้องกันทั้งนั้น


ฉันเดินร้องเพลงไป เอารถไถข้างต้นขาไปเพลินๆ จนเกือบจะถึงสนาม   ฉันก็ได้ยินเสียง เป็นเสียงไอ้บอมร้องตะโกน  ฉันรีบเดิน  ต้องเป็นไอ้เด็กอ้วนนั่นแน่ๆ ดีเหมือนกัน คราวนี้ฉันจะได้เล่นมันให้กลัวจนเลิกแกล้งไอ้บอมซักที  พอถึงสนาม  ฉันเห็นเด็กรุ่นไอ้บอมสามสี่คนยืนอยู่ข้างท่อปูน  ไอ้เอ๋เด็กอ้วนยืนนำหน้า กำลังก้มลงดูไอ้บอมที่นั่งจับแมวอยู่ที่พื้น  ทีแรกฉันเข้าใจว่าไอ้อ้วนคงแกล้งแมวไอ้บอม แต่พอเข้าไปใกล้ๆแล้วไม่ใช่ ฉันเดินเข้าไปตะคอกเสียงดัง เฮ้ย! พวกเอ็งทำอะไรกัน!? พวกไอ้อ้วนหันมาเจอฉันมันก็ตกใจ  เด็กสองคนหลังรีบเดินแยกไปจากวง อีกคนถอยออกมาห่างๆ  ไอ้อ้วนเลิ่กลั่กปากสั่นทำหน้าไม่ถูก ฉันก้มไปมองไอ้บอม เห็นข้างแก้มมันเป็นรอยแดงปื้น  ฉันได้ทีขู่ไอ้อ้วน  ,อ้วน- เอ็งแกล้งน้องข้าเหรอว๊ะ? เก๋านักเหรอเราน่ะ ไอ้อ้วนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่พูด อะไรล่ะ อะไรล่ะ


ยังไม่ทันที่ฉันจะทำอะไรต่อ ไอ้บอมก็เขย่าคอแมวมันที่พื้น มันเค้นแน่นจนแผงขนคอฟูขึ้นมาปิดถึงปาก หน้าไอ้บอมตอนนี้บิดเบี้ยวเหมือนมนุษย์ต่างดาว  มันตะโกนเหมือนเด็กบ้า ม*งเห็นมั๊ย!? มันแกล้งกูขนาดนี้ ม*งยังไม่ช่วยกูอีก  ม*งจะให้กูทำยังไง ไอ้เ-ยเอ๊ย! พอได้ยินแบบนี้ฉันก็อึ้งสิวะ  ฉันเรียกเบาๆ ไอ้บอม...ไอ้บอม  แต่ไอ้บอมยังไม่หยุด ไอ้เหมียวนอนตัวเกร็ง หน้ามันเซ็งสัตว์  ขาหน้ากางออกกว้างตะกายอากาศ  :-) ของวิเศษ*งน่ะ เอาออกมา ม*งเอาออกมาเดี๋ยวนี้ ไม่เอาออกมาม*งตาย!  “ไอ้บอม” ฉันเรียกอีกที มันก็ยังไม่ได้สติ มันหยิบก้อนอิฐข้างตัวขึ้นมาเตรียมจะทุบหัวไอ้เหมียว  ฉันร้องลั่น ไอ้บอม ทำเ-ยไรม*ง!? ขาฉันดีดออกไปอัตโนมัติ ฟาดไปที่ข้างตัวมันเต็มแข้ง


มันช่วงเสี้ยววินาทีจริงๆ นะ  เร็วกว่าที่ฉันจะคิดตรึกตรองอะไรเสียอีก  ตัดภาพมาอีกทีไอ้บอมก็กลิ้งคลุกพื้นไปแล้ว  เด็กทั้งสนามมันเงียบกริบ ไอ้เหมียวพลิกร่างขึ้นมานอนหมอบดูไอ้บอม  ไอ้บอมเงยหน้ามามองฉัน ฉันพยายามนึกนะ ฉันนึกไม่ออก มันมองฉันด้วยความรู้สึกอะไร เหมือนอาฆาตแค้น เหมือนสิ้นหวัง เหมือนเสียใจ ฉันไม่รู้ว่ะ ไม่รู้จะพูดอะไรกับมันต่อจากนั้น  ไอ้บอมค่อยๆลุกขึ้น น้ำตาไหลมันแบบเป็นหยดน่ะ หยดเป็นเม็ดๆร่วงลงตรงคอเสื้อมัน แต่ไม่มีเสียงซักแอะ มันเดินเข้ามาอุ้มแมวมัน พยุงขึ้นพาดบ่า ไอ้เหมียวหันมามองฉัน แลบลิ้นเลียปาก จริงๆฉันว่ามันอาจจะเป็นแมวอมตะก็ได้ ไม่น่าช่วยมันเลย  แล้วจากนั้นไอ้บอมก็เดินจากไปพร้อมกับแมวของมัน


ฉันได้แต่ยืนมองอึ้งๆ ฉันทำอะไรไม่ถูก แถมเสือกเผลอบีบรถเฟอรารี่ในมือจนบุบ  ไอ้อ้วนแอบเดินหนีไปตอนไหนไม่รู้ ฉันก็ยืนอยู่อย่างนั้น จนรู้ตัวอีกทีก็เกือบมืด  ฉันจึงเดินกลับ  แค่ตวาดมันฉันยังต้องเอาเฟอรารี่มาง้อ นี่ฉันเตะมันกลิ้งกลางชุมชนไม่ต้องออกวีออสป้ายแดงให้มันเลยหรือ?  ฉันเดินมาแบบไม่มีสติ คิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อย  หรือไอ้บอมมันบ้าไปแล้วจริงๆ .......

จากคุณ : ไทยมุงหรรษา - [ 11 ก.ย. 51 18:59:54 ]