ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 2  เดินทาง แมลงแปลกหน้า บินพาไปเร็วพลัน ถึงเขตหมู่บ้าน พาโผผัน บินโฉบเข้าหน้าต่าง เข้าไปในช่องเป้สะพายใบหนึ่ง  ....ในตู้ที่เปิดว่าง หันมาทางหิ่งห้อยแล้วเอ่ยคำ “ เจ้าจงนอนรออยู่ในที่แห่งนี้ จนกว่ามันจะปิดเงียบฉี่ ไร้แสงส่องเข้า รอเรื่อยไป จนมันเปิด ขึ้นอีกคราว   อาจเนิ่นยาว ...แต่เจ้า ก็ต้องรอ  ” หิ่งห้อยหนุ่ม เอ่ยปาก ตอบรับคำ แมลงก็ร่ำลา และบินออกไป ไม่นานนัก  ...เป้ก็ถูกปิดลงทันใด รอบข้างนั้นไซร้ ... มืดลงโดยพลัน ในตอนนี้  หิ่งห้อยได้แต่รอคอย...... อย่างเลื่อนลอย  คอยให้ถึงเวลานั้น วันที่เป้เปิดออก...รับแสงตะวัน ในวันนั้น  คือที่หมาย ...อันรอคอย ความอ่อนล้า คืบคลานมา พาหลับไหล นานเท่าไร หิ่งห้อยน้อย ไม่รับรู้ กำลังฝัน ...พลันแสงส่องลอด มาตามรู แล้วจู่ๆเป้ก็ถูกเปิดขึ้นมา .. มือมนุษย์ ลอดเข้ามา แล้วคว้าไขว่ หิ่งห้อยน้อยตกใจ ...หลบเข้ากองเสื้อผ้า ...เสื้อตัวนั้น  พลันถูกหยิบออกมา หิ่งห้อยจึงรีบถลาออกโบยบิน แล้วทันใด.....ที่เบื้องหน้าของหิ่งห้อย ปรากฏแสงนับร้อย นับพัน... เปล่งรัศมี .....แสงระยับวับวาวพราวราตรี พาฤดี หิ่งห้อยน้อย.. พลอยรื่นรมย์ .....หิ่งห้อยน้อยไม่รอรี เปล่งแสงน้อยจากกายทันที แล้วรีบบินปรี่  ไปสู่แสงที่เบื้องหน้า เพื่อจะได้เจอกับพวกพ้องที่จากมา .....และได้อยู่พร้อมหน้าทั้งครอบครัว .......เมื่อบินเข้าไปไกล้  ...หิ่งห้อยน้อยก็ต้องแปลกใจ แสงสุกใสมากมาย.......แต่ไฉน ...ไร้หิ่งห้อย ....มีแต่หลอดแก้วแข็งๆ นับพัน...นับร้อย ..............ไม่มีแม้ร่องรอย  หิ่งห้อย  .....ซักตัว หิ่งห้อย  ยังคง ...โบกโบยบิน แสงน้อยๆโผผิน....  จากแสงนู้นสู่แสงนี้ .........หวังลมๆแล้งๆ  ...เพียงได้เจอเพื่อนหิ่งห้อยเข้าซักที บินวนเวียนอยู่อย่างนี้ .......... กระทั่งราตรีนั้นลาไป .....แสงไฟจากป้ายโฆษณาดับลง   แสงของหิ่งห้อยก็ค่อยๆดับลง... เฉกเช่น สิ่งที่เจ้าหวัง หาใช่สิ่งที่เป็น นครแห่งดวงดาว ที่เจ้าเห็น..... แท้จริงเป็น.... นครแห่งมายา หิ่งห้อย  เหน็ดเหนื่อย  อ่อนล้า ... ร่างร่วงลงมา  กองบนพื้น ....ริมถนน ..อีกทั้งอากาศ เป็นพิษ เหลือทน ไร้แรง จะดิ้นรน บินต่อไป จากคุณ : ซงย้ง - [ 13 ก.ย. 51 13:27:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 3  คืนถิ่น ................เนิ่นนาน.....ผ่านไป นกกระจิบตัวหนึ่ง ...ผ่านมาเห็นเอา จึงบิน ตรงเข้า ไปถาม “ เธอจ๋า แมลงนิรนาม ใยมานอนอยู่ที่นี่ได้ หิ่งห้อย กลั้นใจเอ่ย ตอบไป นกเอ๋ย ที่นี่ คือ .....ที่ไหน” ป่านี้มันเป็นเช่นไร ทำไม ต้นไม้ ไม่มี” นกกระจิบ ตอบคำหิ่งห้อย ....เพื่อนเอ๋ย  เพื่อนตัวน้อย  ...  ไม่รู้อะไรบ้างเลยหรือ?? ที่นี่แท้จริง... ก็คือ.... ..... ป่าหินที่สร้างจากคน ตัดไม้ ถางต้น โค่นป่า เอาศิลา มาตั้ง แทนที่ รังนอน ที่เราเคยมี ถูกแทนที่ ด้วยที่อยู่ของคน” หิ่งห้อยหนุ่มฟังอย่างตั้งใจ แล้วตอบออกไปจากใจนั่น “ ป่าของพวกฉัน ก็ถูกทำลายเช่นกัน หรือมนุษย์ กำลังจะเปลี่ยนมัน เป็นป่าศิลา” นกน้อยพยักหน้า พลางทอดถอนใจ “ ..หากชีวิต ...ยังต้องดำเนินต่อไป แม้นสิ้นไร้ ..ยังดิ้นรน ดำรงอยู่ หมั่นเรียนรู้ แปรเปลี่ยน และต่อสู้ ปรับตัวให้ อยู่ได้ใน โลกของคน รังเคยอยู่บน คาคบไม้ ตอนนี้เปลี่ยนไป...เป็นเสาไฟฟ้า อาหารที่เคยหาได้ตามพื้นป่า กลับต้องมา..กินเศษข้าวจากคน ” หิ่งห้อยตอบทันใด “ . แต่พวกหิ่งห้อยอย่างพวกฉันคงอยู่ไม่ได้ เราต้องการต้นไม้ไว้หาอาหาร อีกทั้งอากาศที่ยังคงสะอาดสะอ้าน” ไม่เจือปนสารพิษแบบที่นี่เป็น “ ถ้าเช่นนั้น ..”  เจ้านกน้อยเอ่ย “ เพื่อนเอ๋ย  บ้านเจ้าอยู่แห่งหนไหน ฉันจะโบยบินพาเจ้าไป ส่งให้ถึง ที่หมาย บ้านของเธอ” หิ่งห้อยกล่าวขอบคุณจากใจ แล้วบอกนกไป ถึงที่นั่น ที่ที่มีหมู่ต้นลำพู โกงกางขึ้นแซมสลับกัน ณ ริมคุ้งน้ำแห่งนั้น   คือ บ้านของฉันที่จากมา นกน้อยบอกหิ่งห้อยให้ขึ้นหลัง หลังจากได้รับฟัง  ก็พอจะนึกได้ “ที่แห่งนั้น เคยออกหากินอยู่บ่อยไป อยู่ห่างจากที่นี่ไป  ไม่ใกล้ ไม่ไกล.... เกาะหลัง ฉันไว้ ...แล้วก็พร้อมจะโบยบิน ” ทั้งที่ร่างยัง อ่อนล้า โรยรา แต่ก็ยังฝืนกายา .ปีนขึ้นหลังนกไปได้ ด้วยความหวังและกำลังใจ   จะได้กลับบ้านที่จากมา แม้จะกลับไปเพียงตัวเปล่า พร้อมเรื่องราว ...แห่งความผิดหวัง “ นครแห่งดวงดาว ” ฝัน...ที่มันคงพัง แต่อย่างน้อยก็ยัง....ได้กลับไปเจอคนที่รอคอย ....... นกน้อย เหิรร่อน บินจรสู่ฟากฟ้า ออกบิน จากเมืองมายา . ...สู่ป่าที่เคยหากิน ....จนตะวันคล้อยหลังขุนเขา ราตรีสยายเงา เข้าแทนที่ พลันเห็น  โกงกางใหญ่ ที่ริมคุ้งนที เจ้านก จึงรีบรี่ บินไป ถลาลง เกาะกิ่ง โกงกาง หันพลาง เอ่ยถาม หิ่งห้อย “ เพื่อนเอ๋ย เพื่อนแมลงตัวน้อย ที่นี่ใช่ไหมบ้านเธฮ ” หิ่งห้อยพยักหน้าตอบคำ   “ขอบคุณเหลือล้ำ ...กับบุญคุณอันมากมายล้นพ้น ” นกบอกไม่ต้องไปสน... นานๆ ได้ออกจากเมืองคน   มาผจญโลกภายนอกก็สนุกดี เจ้านกจึงกล่าวอำลา   จะไปหาอาหารกินแถวนี้ หิ่งห้อยขอบคุณอีกที ....แล้วบินจรลีลาไป .... แม้ปีกยังคงอ่อนล้า จากมลภาวะเมืองใหญ่ หิ่งห้อยยังคงบินไป ส่องแสงน้อยๆรำไร มุ่งสู่ต้นลำพู ...บ้านของตน พอบินไปได้ซักพัก หิ่งห้อยก็ชักสงสัย ทำไมหนทางช่างไกล ต้นลำพู...ต้นใหญ่ เคยอยู่ใกล้ๆนี่นา หยุดพัก โผบินลงพื้น แล้วยืนมองไปรอบกายา ผืนป่า...มืดมิด...ผิดตา .........ไร้แสงดารา.......จากต้นลำพู พวกพ้องของเราอยู่ไหน?? ....ทำไมไม่ส่องแสงให้รู้ ตะโกนก้องไปสุดกู่ “ เพื่อนๆ ลุง ป้า น้า ปู่  ฉันกลับมานี่แล้วไง  !!!! ” ...แว่วเพียงเสียงสะท้อน ดังก้องไปมา หิ่งห้อยน้อย บินหาที่มาของเสียงนั้น .....แต่แล้ว......ก็ต้องหยุดลงกลางครัน เมื่อเห็น ต้นลำพูนั้น อยู่ตรงหน้าพอดี ...ต้นลำพู  ที่เหลือ ...แต่เพียงตอ ลำต้นนั้นหนอ ..ทอดลงไปแนบกับพื้น หิ่งห้อยน้อย หมดเรี่ยวแรง ...จะหยัดยืน ....ไม่อาจฝืน จะกลั้น หยาดน้ำตา ..................... ดวงดาววันนั้น...ส่องสว่างแจ่มชัดกว่าในวันไหน .......ท่ามกลางความมืดแห่งพงไพร .... แสงหนึ่ง  ...น้อยๆ ทว่าสุกใส ...กำลังค่อยๆจางไป ...ทุกที ทุกที หิ่งห้อยน้อย ...ทอดอาลัย แหงนมองไป ยังแสงดาวเกลื่อนฟ้ายามราตรี อีกไม่นาน....แสงน้อยๆ  ของฉัน........คงจะดับไป .......และไปเป็นส่วนหนึ่งของแสงจ้าบนฟ้านี้ หิ่งห้อยน้อยถอนใจ  ....ทว่ายิ้มอยู่ในที ..............ฉันกำลังจะไปที่  “  นครแห่งดวงดาว ” ปัจฉิมบท ............ ณ ยามค่ำคืน ที่ไร้เมฆา           นภาจะเผยดวงดาวพราวเต็มฟ้า ไม่มีดาว  อีกกลุ่ม ....ที่เคยอยู่ไม่ไกลไปจากสายตา .......ดาวที่เคยส่องแสงน้อยๆ....ทว่า เจียมตัว ....ละมุนตา ราตรีจากนี้  จะมีก็แต่เพียงดาวที่อยู่บนท้องฟ้า ...............ไร้แสงดารา  จากต้นลำพู.................... ........................... ปล.   ช่วยกันอนุรักษ์ป่าไม้ไว้นะครับ    เพื่อที่ หิ่งห้อย หรือเพื่อนเผ่าพันธุ์ไหนๆ  จะต้องจากเราไปตลอดกาล จากคุณ : ซงย้ง - [ 13 ก.ย. 51 13:28:06 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วครับ จากคุณ : garnet19th - [ 13 ก.ย. 51 15:49:49 A:58.147.38.116 X: TicketID:181655 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เศร้าจังครับ นึกว่าได้กลับบ้านแล้ว สุดท้ายก็ไม่มีบ้านเหลืออยู่ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 13 ก.ย. 51 18:47:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านครับ จากคุณ : GTW - [ 17 ก.ย. 51 18:55:54 ]