เด็กหญิงหิมะกับเคราะห์ร้ายทั้งเจ็ด  ตอน เคราะห์ร้ายที่เจ็ด
***ตั้งใจจะให้ขำๆ เฮ้อ...คอมเมนต์ได้นะครับ ตามสบาย***

ที่ใต้สะพาน เด็กหญิงหิมะกำลังนั่งคุกเข่าขอพรจากดวงจันทร์ เธอเฝ้าอ้อนวอนดวงจันทร์ให้ช่วยนำความสงบสุขแก่สะพานเเห่งนี้
พวกผู้ใหญ่ที่มาชุมนุมอยู่ที่นี่ ทำให้เธอและครอบครัวได้รับความเดือดร้อนอย่างที่พวกเขาคาดไม่ถึง
เธอขอพรทั้งน้ำตา ครั้งนี้เป็นครั้งที่เก้าสิบเก้าแล้วที่เธอเพียรทำอยู่อย่างนี้
ทันใดนั้นเมื่อเสียงติ๋งของหยดน้ำตาที่หล่นลงดังขึ้น ก็เกิดแสงทะลุจากพื้นดิน
สว่างโล่ทั่วบริเวณ เด็กหญิงหิมะได้เพียงจ้องตาค้างทำอย่างไรไม่ถูก
"เราพระเเม่ธรณี ได้รับคำขอจากเจ้าครบเก้าสิบเก้าครั้ง แต่จนใจเรา
เราไม่อาจทำให้คนเหล่านี้หยุดลงได้ เหตุที่คนเหล่านี้ไม่ศรัทธาในตัวเราแม้แต่น้อย
แต่หากเราได้รับพลังความดีของเจ้าแล้วเราจึงจะช่วยเจ้าได้"
"จะให้หนูทำความดีอย่างไร"เด็กหญิงหิมะเอ่ยขึ้น
"เจ้าต้องทำความดีทั้งสิ้นเจ็ดอย่าง ความดีทั้งเจ็ดนี้ล้วนมีอุปสรรคหรือเคราะห์ร้ายทั้งเจ็ด "
"หนูเพียงคนเดียวจะทำได้อย่างไรเล่าพระแม่"
"ในร้ายมีดี ในดีมีร้าย เจ้าทำเถิดเพื่อประโยชน์ของบ้านเมืองเป็นที่สุด"
"ค่ะ พระเเม่ แล้วหนูต้องทำอย่างไร"
"ความดีที่เจ้าต้องทำคือช่วยเหลือคนเจ็ดคน ขอให้เธอจงประสบผลสำเร็จ"
แสงจากพื้นดินหายวับในพลิบตา เหลือไว้เพียงแสงไฟลางๆจากสะพาน
เด็กหญิงหิมะแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เธอเห็นพระเเม่ธรณีจริงๆหรือนี่
พระเเม่ไม่ใช่เพียงแค่ความเชื่อเท่านั้นหรือ
ขณะเธอกำลังสับสนอยู่ เสียงโห่ฮาของพวกผู้ใหญ่ก็ดังขึ้นปลุกเธอออกจากภวังค์

เธอต้องช่วยคนเจ็ดคน เธอต้องเผชิญกับเคราะห์ร้ายทั้งเจ็ด แล้วเธอจะต้องทำเมื่อไหร่
หรือทำที่ไหนล่ะ  เธอจะเริ่มต้นอย่างไร เด็กหญิงหิมะกลับมาสับสนอีกครั้ง
"ความดีทั้งเจ็ดเธอจะต้องเริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้ โดยจะเรียงจากยากไปหาง่าย
หรือจากง่ายไปหายาก แล้วแต่จะเธอปรารถนาอย่างไร เด็กหญิงหิมะ" เสียงของพระเเม่ธรณีดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีแสงทะลุพื้นดินอย่างคราวที่แล้ว
"หนูขอเลือกจากยากไปหาง่ายคะ "เด็กหญิงตอบ เธอเลือกที่จะทำความดีที่ยากก่อนทำความดีที่ง่าย
"อย่างนั้น พรุ่งนี้เธอจะได้ทำความดีที่เจ็ด"
"ค่ะ" เด็กหญิงตอบรับ หลังสิ้นเสียงของพระแม่ธรณี

"หิมะ หิมะมาทำอะไรอยู่นี่ลูก" เสียงหนึ่งดังมาจากใต้สะพาน
เด็กหญิงหันไปยังต้นเสียง แม่ของเธอมาตามหาเธอเช่นทุกวัน
"ดึกแล้วกลับบ้านเรานะลูก"
...

เช้าแล้ว แสงอุ่นๆจากดวงอาทิตย์ลอดช่องหน้าต่างส่องมายังห้องนอนของเด็กหญิงหิมะ
ปลุกให้เธอตื่นขึ้นมาเพื่อทำความดีที่เจ็ด วันนี้เธอจะทำความดีเพื่อประโยชน์ของบ้านเมือง
เธอออกจากบ้านโดยไม่ได้บอกใครเช่นทุกวัน ไม่มีใครถามเธอว่าจะไปไหน ไม่ใช่เพราะไม่มีใครห่วงเธอ แต่เพราะเธอไม่ไปที่ไหน นอกจากที่สะพานนั่น

เด็กหญิงหิมะรอที่จะทำความดีที่ใต้สะพาน เธอรอและรออยู่อย่างนั้น เมื่อไหร่เธอจะได้ทำความดีที่เจ็ดเสียที
แล้วเวลานั้นก็มาถึง  ที่ฟากหนึ่งของสะพานมีร้านสะดวกซื้อร้านหนึ่ง ชื่อร้าน มีเลข7 ตัวใหญ่ ซึ่งมองเห็นได้จากตรงนี้
เธอเห็นเด็กชายอ้วนๆคนหนึ่ง กำลังใช้บางอย่างขีดรถที่เจ้าของเพิ่งจอดตรงหน้าร้าน
นี่อาจจะเป็นความดีที่เจ็ดที่เธอต้องทำก็ได้ เธอตัดสินใจวิ่งไปยังฝั่งถนนด้านนั้นเพื่อที่จะไล่เด็กชายอ้วนนั่น เมื่อเธอไปถึงเธอมองหาวัตถุเพื่อเป็นอาวุธ

ป้องกันตัวเธอจากเด็กชายอ้วน
นั่น มีเหล็กท่อนเล็กๆเหมาะสำหรับมือเธอ เหมือนกับว่ามันเจาะจงที่จะมาอยู่ตรงนี้เพื่อเธอ
เธอหยิบมันขึ้นมา พร้อมตะโกนไล่เด็กชายอ้วน เมื่อเด็กชายอ้วนเห็นเธอร้องขึ้น
จึงวิ่งหนีไปเหลือไว้แต่รอยขีดบนรถคันนั้น
"เฮ่ย รถฉัน"ชายผู้เป็นเจ้าของรถเดินออกจากร้านสะดวกซื้อ เห็นเด็กหญิงหิมะยืนอยู่ข้างรถ
"แกทำใช่ไหม"เจ้าของรถตะคอกเสียงด้วยความโกรธเด็กหญิงหิมะ
"ไม่ค่ะ ไอ้อ้วนนั่นทำ"
"ไหน ฉันเห็นแต่เเกนั่นแหละอยู่ตรงนี้"
เด็กหญิงหิมะตกใจร้องให้เสียงดัง เธอร้องอยู่อย่างนั้นไม่ยอมหยุด
พักใหญ่พนักงานขายร้านสะดวกซื้อเดินออกมาคงเป็นคนที่จะมาช่วยเหลือเธอเเน่
"ในร้ายมีดี ในดีมีร้าย" เด็กหญิงหิมะนึกถึงคำของพระเเม่ธรณีขึ้นมา
"อะไรกันค่ะ" เธอถามเพื่อต้องการรู้คำตอบ
"ก็เด็กนี่สิ มาขีดรถของผม"ชายเจ้าของรถยังไม่หายโกรธ
"หนูจ๊ะ หนูขีดรถของลุงเหรอ" สาวพนักงานร้านสะดวกซื้อก้มลงถามเด็กหญิงหิมะ

"ไม่ค่ะ"
"น้องเขาบอกว่าไม่ได้ขีดนี่ค่ะ"เธอเงยหน้าขึ้นมาพูดกับชายเจ้าของรถ
"จะให้ผมเชื่อยังไง หลักฐานก็มี ท่อนเหล็กนั่น เเล้วรอยขีดนี่ล่ะ" ชายเจ้าของรถชี้ไปที่รอยขีดบนรถ
"แล้วบ้านเด็กอยู่ไหน มีใครรู้ไหม"ชายเจ้าของรถถามขึ้น
"บ้านหนูอยู่ไหนจ๊ะ"เสียงอ่อนโยนของสาวพนักงานร้านสะดวกซื้อ ถามเด็กหญิงหิมะ
เด็กหญิงหิมะชี้มือไปที่สะพาน
"ถ้าอย่างนั้น หนูพาลุงเขาไปหาแม่นะ"
เด็กหญิงหิมะส่ายหน้า เเล้ววิ่งเตลิดหนีไป ทำไมพี่สาวคนนั้นไม่ช่วยเธอ ทำไมเธอต้องถูกกล่าวหาว่าเป็นคนขีดรถ
การทำความดีนั้นยากลำบากขนาดนี้เชียวหรือ เธอกำลังสับสน ใช่แล้ว
เธอเลือกที่จะทำความดีจากความดีที่ยากไปหาความดีที่ง่าย และนี่ก็คงเป็น...เคราะห์ร้ายที่เจ็ดสินะ
เด็กหญิงหิมะวิ่งหนีอย่างสุดชีวตเพื่อสลัดตัวจากการตามล่าของชายเจ้าของรถ เสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ทุกขณะ
เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปมอง
เด็กหญิงหิมะหยุดอยู่บริเวณที่พวกผู้ใหญ่เขาชุมนุมกัน เธอสอดส่ายตามองหาที่หลบซ่อนตัว
เธอตัดสินใจวิ่งฝ่ากลุ่มผู้ใหญ่เหล่านั้นเข้าไป ความโกรธทำให้ชายเจ้าของรถยังตามเธออย่างไม่ลดละ
เเล้วเด็กหญิงก็ถูกชายเจ้าของรถจับตัวได้ เธอถูกกระชาก ฉุด รั้ง จนเธอต้องร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด
ภาพที่กลุ่มผู้ชุมนุมเห็นคือ ผู้ใหญ่ กำลังทำร้ายร่างกายเด็กอย่างป่าเถื่อน
"อย่าทำร้ายเด็ก พวกเราจะไม่ทำร้ายเด็ก" มีเสียงตะโกนหนึ่งดังขึ้น
ชายเจ้าของรถเหมือนกับไม่ได้ยินเสียงใดๆ เขายังฉุดร่างน้อยๆของเด็กหญิงหิมะเพื่อออกไปจากกลุ่มคนเหล่านี้
"ใครทำร้ายเด็ก ไม่ใช่พวกเรา" เสียงตะโกนดังขึ้นอีก
เจ้าของเสียงวิ่งออกมาจากกลุ่มพร้อมไม้หน้าสามในมือ เขาฟาดไปที่ชายเจ้าของรถด้วยความเดือดดาล
ไม่มีใครช่วยเหลือชายเจ้าของรถ เพราะเขาไม่ใช่พวกเดียวกับกลุ่มคนเหล่านั้น
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เด็กหญิงหิมะร้องไห้ เธอร้องไห้อยู่อย่างนั้น มันเหมือนกับเธออยู่บนโลกนี้อย่างเดียวดาย
มันเเคว้งคว้าง อ้างว้าง และหดหู่ เธอไม่อยากทำความดีที่เจ็ดอีกแล้ว เธออยากกลับบ้าน แม่จ๋า แม่จ๋า ... เด็กหญิงหิมะหลับลงด้วยความอ่อนเพลีย
...
"หิมะ หิมะ ลูกแม่ ถึงโรงพยาบาลแล้วจ๊ะ"เสียงของแม่ดังขึ้น เด็กหญิงหิมะยังนอนอยู่บนตักของแม่
"หมอแนะนำว่าให้คุณแม่อยู่ใกล้ชิดเด็กให้มากที่สุดนะครับ ช่วงนี้เด็กกำลังหวาดผวากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
บางที่เด็กอาจมีปัญหาทางจิตได้นะครับ อืม ช่วงนี้เด็กมีอาการผิดปกติอะไรไหมครับ"
"อืม มีค่ะ หิมะมักจะขอแม่ว่า...ขอไปทำความดี...ที่หก อะไรของแกนี่เเหล่ะค่ะหมอ"
"ความดีที่หก ความดีที่หก อืม แล้วแกพูดถึงอะไรอีกไหมครับ"
"ไม่ค่ะ"
"เอาเป็นว่าหมอจะนัดให้คุณแม่พาเด็กมาทำจิตบำบัดละกันนะครับ อาการแบบนี้มักจะเกิดกับเด็กที่เจอกับเรื่องร้ายๆ...คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ"

แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 51 20:48:37

จากคุณ : ป.ปิยวุโฒ - [ 15 ก.ย. 51 17:14:47 ]