ความคิดเห็นที่ 1 มุมมองที่เปลี่ยนไปอย่างช้าๆ ประตูห้องผมจะถูกใช้งานสองครั้งต่อวัน ตอนเช้าหนึ่งครั้งตอนเย็นหนึ่งครั้ง ทุกครั้งผมจะมองที่ลูกบิดประตูก่อน วันนั้น ผมไม่ได้มองลูกบิดประตูก่อน แต่ผมมองเธอ เธอที่ตามหลังผมมา เราไม่รู้จักกัน ไม่เคยคุยกัน รู้แค่ว่าเธออยู่ห้องข้างล่าง...แค่นั้น แล้วผมก็ปิดประตู เธอเคยปรากฎขึ้นในสายตาของผมหลายครั้ง บางครั้งเธอก็นั่งม้านั่งตรงสวนหน้าหอ บางครั้งเธอก็มองเหม่อเหมือนดูอะไรที่อยู่ห่างออกไปไกล บางครั้งเธอก็เดินลงบันไดสวนทางกับผม ผมแค่เคยเห็นเธออยู่ตรงหน้าผมเท่านั้น และเมื่อผมเดินผ่านเธอไป เธอก็จะหายไปจากลานสายตาของผม วันนั้นผมใช้ประตูเป็นครั้งที่สาม ผมยืนตรงปากประตูห้อง เรามองหน้ากัน ดวงตาของเราที่จ้องกันไม่ได้สื่อความหมายอะไร เพราะมันดำสนิท ดำเหมือนท้องฟ้าในวันนั้น ผมเดินไปที่ตู้เย็น ตู้เย็นที่มีแต่น้ำดื่ม ผมรินน้ำใส่แก้วแล้วยื่นให้เธอ เสียงรถยนต์แว่วมาให้ได้ยิน เธอหันไปมองตามเสียงนั้นก่อนหันกลับมามองผม มองผมด้วยสายตาที่ไร้ประกาย แล้วหันหลังเดินลงบันไดจากไป แล้วผมก็ใช้ประตูเป็นครั้งที่สี่ของวันนั้น หลังจากวันนั้น ผมเห็นเธอบ่อยครั้งขึ้น ที่ม้านั่งตรงสวนหน้าหอ ที่ๆเธอชอบยืนเหม่อ และที่หน้าประตูห้องผม เธอนอนบนเตียงของผม เธอทำอย่างนี้ทุกครั้งหลังจากที่ผมเปิดประตูให้เธอเข้ามาในห้อง ห้องที่มีแปรงสีฟันอันเดียว ห้องที่โทรทัศน์ถูกทิ้งให้ฝุ่นจับ เราอยู่ในห้องเดียวกัน ปล่อยให้เวลาไหลผ่านเราไป เมื่อสบตากัน ผมจะเห็นประกายจากแสงของหลอดไฟในดวงตาเธอ แต่ทุกครั้งที่มีเสียงรถยนต์คันนั้นดังเข้ามาใกล้ เธอก็จะลุกจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องไป เมื่อเธอจากไป กลิ่นตัวของเธอก็จะค่อยๆจางไปจากเตียงของผมเหมือนกัน มันเป็นเช่นนั้นทุกครั้ง หลังจากที่รถคันนั้นขนของที่อยู่ในห้องข้างล่างนั่นทั้งหมดออกจากหอไป ผมก็เริ่มมองรอบๆหอพัก เพราะมองเห็นผลของมัน ผมจึงรู้ว่าต้นที่อยู่ตรงนั้นเป็นต้นกระท้อน เพราะมองตามเสียง ผมเลยเห็นนกต้อยตีวิด เพราะมองเห็นกิ่งไม้ไหว ผมเลยเห็นกระรอก เพราะมองเหม่อ ผมเลยรู้สึกว่าเธอน่าจะอยู่ที่นั่น ผมเลยเริ่มมองออกไปนอกหน้าต่างรถแทนที่จะนั่งหลับตาอย่างเคย โลกยังหมุนไปเหมือนเดิม ผมยังคงเฝ้ามองความสวยงามของความตายอยู่ แต่ผมก็ละสายตามองอย่างอื่นบ้างเป็นบางครั้ง เหมือนดอกไม้ที่เราจ้องมองอยู่ จู่ๆก็มีแมลงเต่าทองบินมาเกาะข้างๆดอก เรามองมันและมองตามมันตอนมันบินจากไปอย่างสนใจ เราก็เลยละสายตาจากดอกไม้บ้างเป็นบางครั้ง...แค่บางครั้ง จากคุณ : garnet19th - [ 18 ก.ย. 51 03:46:06 A:58.147.38.43 X: TicketID:181655 ]

ความคิดเห็นที่ 2 โลกที่ปรากฎขึ้นอย่างช้าๆ เส้นทางนี้จะมีต้นตะขบเรียงรายอยู่หลายต้น บางครั้งผมก็เด็ดผลสีแดงสุกของมันมากินเล่น ที่เด็ดมากินเล่นไม่ใช่เพราะผมชอบกิน แต่เป็นเพราะแค่ผมสงสัยว่ารสชาติในตอนนี้จะอร่อยเหมือนกับตอนที่ผมปีนขึ้นไปกินผล สีแดงเล็กๆแบบนี้บนกิ่งเล็กๆแบบนั้นได้หรือไม่ มันไม่อร่อยเหมือนตอนนั้นเลย ผมไป-กลับผ่านทางนี้ทุกวัน ผ่านซะจนไม่มีอะไรแปลกตา ทุกอย่างเป็นปกติอย่างที่เคยเป็น เหมือนเช่นที่เคยเป็น ผมกำลังเดินผ่านทิวต้นตะขบ ผมเห็นแมวตัวหนึ่งกำลังข้ามถนน ผมมองตามแมวตัวนั้นไป มันวิ่งเข้าไปในอาคารโทรมๆหลังหนึ่ง อาคารที่หลังคาเป็นสังกะสี อาคารที่ก่ออิฐแต่ไม่ฉาบปูน อาคารที่ตีไม้ระแนงเป็นช่องๆแทนผนัง ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีอาคารแบบนี้อยู่ระหว่างทางผ่านของผม และผมเองก็ไม่ได้สนใจอาคารหลังนั้นเลย แต่ที่ผมเดินเข้าไปในนั้นเพราะผมแค่สงสัย สงสัยว่าแมวตัวนั้นเป็นตัวเดียวกับที่มานอนที่เตียงผมหรือไม่...แค่นั้น ผมนอนแผ่มองหลังคาสังกะสี อาคารหลังคาสังกะสีตอนกลางวันจะร้อนมาก แต่เพราะลมที่ลอดผ่านจากช่องของผนังไม้ระแนงเลยทำให้อากาศถ่ายเทได้ดี ไม่อึดอัด ตัวผมเต็มไปด้วยเหงื่อ ผมเหนื่อยจนไม่อยากจะลุก นอนแผ่แบบนี้ให้ความรู้สึกที่ดีมากๆ เธอเดินมานั่งแหมะตรงข้ามกับผม เราเอาขาเกี่ยวกัน แล้วต่างคนต่างก็ซิทอัพ ก่อนจะเลิกฝึกซ้อม เธอกับผม เราจับคู่ฝึกซ้อมกันอยู่เป็นประจำทุกเย็น ที่เป็นอย่างนั้นเพราะตัวผมสูงกว่าเธอไม่มาก ในขณะที่คนอื่นไม่ตัวใหญ่กว่าก็ตัวเล็กกว่าเธอ เราเลยเหมาะที่จะจับคู่ฝึกซ้อมกัน เราจับคู่ผึกซ้อมกันเป็นเวลาหลายเดือน เราจับคู่ฝึกซ้อมกันจนเราเริ่มนั่งคุยกันหลังฝึกซ้อมนานขึ้น เราจับคู่ฝึกซ้อมกันจนเราเริ่มไปไหนมาไหนด้วยกัน ผมมองที่มือของผม มือที่เคยจางจนเกือบหายไปจากโลก ตอนนี้มือของผมกำลังกุมมือของเธอ เราเดินกุมมือกันไปทุกที่ทุกแห่ง เราเดินกุมมือกันจนกลายเป็นเรื่องปกติ เราจะเดินกุมมือกันอย่างนี้ต่อไป เราหวังไว้อย่างนั้น ผมละสายตาจากความสวยงามที่ผมเคยเฝ้ามองอยู่ ความสวยงามของความตาย ผมกำลังจับจ้องต่อสิ่งที่สว่างไสว เจิดจ้า เบิกบานและอบอุ่น สิ่งที่เร้าทรวงอกให้วาบหวาม ใจเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่เป็นตัวของตัวเอง ความรัก เป็นเหมือนพันธนาการ ที่ยึดผมไว้ด้วยห้วงอารมณ์อันอ่อนหวานหวั่นไหว พรากผมจากความอิสระ กักขังผมไว้ไม่ให้ไปไหน หลอกล่อให้ผมหลงไหล วนเวียนอยู่ในวังวนนี้ วังวนอันแสนสุข เหมือนตอนเรากำลังจ้องและเฝ้าคอยดอกไม้ที่กำลังเริ่มเบ่งบานอยู่ จู่ก็มีผีเสื้อบินมาเกาะที่ดอกไม้ ด้วยปีกอันแสนสวยน่าหลงไหลและท่วงท่าที่อ่อนช้อยพลิ้วไหว เมื่อผีเสื้อบินออกไป เราก็หันหลังให้กับดอกไม้แล้วไล่ตามผีเสื้อไป ท้องฟ้าสีครามปรากฎขึ้น เมื่อเราเงยหน้าขึ้นมองตามผีเสื้อที่บินสูง ทุ่งหญ้าเขียวขจีปรากฏขึ้น เมื่อเรามองตามผีเสื้อที่บินเลียดพื้น โลกปรากฏขึ้น เมื่อเราวิ่งไล่ตามผีเสื้อ ผมหันหลังให้กับดอกไม้ที่ผมเฝ้ามองมาตั้งนานซะแล้ว จากคุณ : garnet19th - [ 18 ก.ย. 51 03:47:37 A:58.147.38.43 X: TicketID:181655 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สิ่งที่เริ่มเข้าใจอย่างช้าๆ เธอค่อยๆผุดรอยยิ้มขึ้นอย่างช้าๆ ในขณะที่ตาของเธอกลับค่อยๆหลับลง เธอในตอนนี้ช่างดูสงบและงดงามยิ่งนัก ทุกอย่างเป็นไปอย่างช้าๆ และไหลรินเรื่อยเอื่อย ไม่มีการต่อรอง ไม่มีการคร่ำครวญ ไม่มีการทำใจหรืออื่นใดทั้งสิ้น พอมาถึงเธอก็ยิ้มต้อนรับ จากไปอย่างอย่างสงบและสวยงาม ความตายของเธอช่างงดงามยิ่งนัก ผมโน้มตัวลงไปจูบเธอ ผมเห็นหน้าเธอชัดเจน ดีจริงๆที่เธอยิ้ม ดีจริงๆที่เธอหลับตา ดีจริงๆที่เธอตายก่อนผม ผมตั้งใจไว้แล้วว่ายังไงก็จะต้องตายหลังเธอ เพราะผมจะอยู่เพื่อเผชิญและแบกรับความทุกข์ทั้งหมดทั้งมวลเอง พอจูบเธอเสร็จ ผมรีบเชิดหน้าขึ้น ที่รีบเชิดหน้าขึ้นเพราะผมกลัว ผมกลัวหยดน้ำตาจากแก้มของผมจะทำให้ความสวยงามของเธอต้องมัวหมอง ทำให้เธอต้องมาเป็นกังวล ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น เนิ่นและนาน โดยไม่สามารถเคลื่อนไหวใดๆได้ เหมือนเวลาของผมหยุดนิ่งไปแล้ว วันนี้ในทุกๆปีต่อไปข้างหน้าจะกลายเป็นวันครบรอบ เป็นวันครบรอบที่ผมได้พบเห็นความสวยงามของความตาย เป็นวันครบรอบที่ผมต้องทำความเข้าใจและความหมายของการมีชีวิตอยู่ เป็นวันครบรอบที่เธอจากไป ผมมองที่มือผม มือที่เคยกุมมือของเธอไว้ เราเคยหวังว่าเราจะกุมมือกันเช่นนั้นตลอดไป ตอนนี้มีมือเล็กมือหนึ่งมาจับนิ้วชี้ของผมแทน ผมกุมมือเล็กๆนั้นและถ่ายเทความอบอุ่นของมือผมไปสู่มือนั้น ใช่แล้ว วันนี้ในทุกๆปีต่อไปข้างจะเป็นวันครบรอบ เป็นวันครบรอบที่ผมต้องอยู่อย่างเข้มแข็ง อยู่อย่างเข้มแข็งเพื่อให้มือเล็กๆนี้เติบใหญ่และปล่อยมือจากมือของผมไป ความตายยังคงสวยงามอยู่ในสายตาของผม แต่ผมก็ได้เรียนรู้ว่าความสวยงามนี้ต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน สิ่งนั้นคือความทรงจำอันล้ำค่าที่จะเกิดขึ้นในอนาคต เรื่องราวอันหลากหลายที่จะเกิดขึ้น ถ้าหากเขายังอยู่กับเราอยู่ เราเอาสิ่งนั้นมาแลกกับความสวยงามนี้ ความสวยงามนี้ยังต้องการสิ่งอื่นเพิ่มด้วย สิ่งนั้นคือการอยู่อย่างเข้มแข็ง ดอกไม้แห่งความตายของผมกำลังเบ่งบานอย่างช้าๆบนทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ ใต้ท้องฟ้าสีคราม สายลมพัดแผ่ว ผมเดินเล่นอยู่ในทุ่งนั้น เพราะว่ามีอะไรน่าสนใจมากมาย ผมเลยไม่ได้เฝ้ามองแต่ดอกไม้แต่ก็แอบชำเลืองมองเป็นระยะๆ รอเวลาที่ดอกไม้นั้นบานเต็มที่ เมื่อเวลานั้นมาถึง ผมจะยิ้มรับให้เหมือนกับที่เธอยิ้มรับ จากคุณ : garnet19th - [ 18 ก.ย. 51 03:52:56 A:58.147.38.248 X: TicketID:181655 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เสียดาย ที่ลูกตะขบ ไม่อร่อยเหมือนแต่ก่อนนะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 18 ก.ย. 51 11:04:29 ]