ความคิดเห็นที่ 1 เธอเคยตั้งใจว่ากลับมาอยู่บ้านนี้จะยอมเป็นคนใช้ เพื่อให้ตัวเองและลูกมีที่ซุกหัวนอน แต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าน้าสาวเธอจิตใจทำด้วยอะไร รังเกียจและเกลียดลูกชายเธออย่างรุนแรงและออกนอกหน้า อย่างเมื่อลูกสาวคนเล็กเธออยากอุ้มลูกน้ำ แต่ลูกน้ำร้อง นางกลับเอ่ยถ้อยคำผรุสวาทใส่เด็กน้อยวัยสองเดือนที่มองตาแป๋ว ข้างบ้านมาอุ้มไปเล่นให้ตอนที่วดียุงกับงานบ้าน ก็ถึงกับปิดประตูไม่ให้กลับเข้ามาอีก จนวดีต้องกราบขอร้องให้ลูกเข้าบ้านเธอจึงยอม   ยายแก่ๆ เพื่อนบ้านที่อยู่มานานกลับบอกว่าน้าสาวมีอาการโรคประสาทเนื่องจากสามีทำร้ายจิตใจด้วยเรื่องที่ใครๆ เขาเล่าลือกัน แต่ก็ไม่มีใครรู้เรื่องราวที่แท้จริง   ชะรอยจะอยู่บ้านนี้ได้ไม่นานนัก แม้ตลอดเวลาที่อยู่เธอทำงานบ้านอย่างหนักทุกครั้งหลังจากว่างเลี้ยงลูกแต่ไม่ได้รับความเห็นใจแม้แต่นิดเดียว วดีไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับจิตใจของคนบ้านนี้ ความอดทนขาดสะบั้นเมื่อน้าเขยกลับมา กลางคืนวดีนอนข้างล่างกับลูก น้าเขยท่าทางเหมือนคนสติไม่ดีพยายามปลุกปล้ำเธอทั้งๆ ที่ให้นมลูกอยู่ วดีสู้ตาย น้าเขยใช้กำลังไม่สำเร็จก็กลับขึ้นข้างบนได้ยินเสียงทะเลาะกันอย่างรุนแรง น้าสาวและลูกๆ ร้องให้ พอรุ่งเช้าก็มาเสนอให้วดีเป็นเมียน้อยตัวเองและพูดจาลามกหยาบคาย และที่ทำให้ตัดสินใจจากบ้านนั้นมาทันทีเมื่อแอบเห็นน้าเขยมาเปิดผ้าอ้อมลูกชายแล้วยิ้มแบบคนสติไม่ดีอย่างน่ากลัว พอโดนทักก็ตบแก้มลูกน้ำร้องจ้า คว้าลูกวิ่งออกมา ตั้งใจทันที่ว่าต้องออกจากบ้านนี้แล้ว ลูกชายคนโตของน้าสาวก็ชอบมายืนดูเธอให้นมลูกน้ำ และพูดจาแบบเดียวกับพ่อ ตอนเธอกวาดบ้านจัดข้าวของให้ ในห้องนอนของวัยรุ่นคนดังกล่าวมีแต่สื่อลามก ท่าทางไม่น่าไว้ใจเหล่านี้ทำให้เธอไม่เคยทิ้งลูกไว้กับคนในบ้านแม้แต่ครั้งเดียว แต่เหลือเงินแค่สองพันบาทแล้วจะไปตายดาบหน้าได้อย่างไร ตอนบ่ายเธอจึงเดินไปบ้านครูใหญ่ที่เธอเคยรู้จักและช่วยงานตอนเด็ก ขอยืมเงินถ้ามีโอกาสจะรีบมาคืน ครูใหญ่มองเธอเล็กน้อยแล้วนึกอย่างไรวดีไม่ทราบได้ ยกเงินให้ถึงหนึ่งหมื่นบาท และบอกให้เธอพาลูกออกจากบ้านน้าสาวเสีย “เธอกลับไปง้อผัวหน่อย ผัวเมียกันก็อย่างนี่แหละ เดี๋ยวก็ดีกัน ลูกน่ารักอย่างนี้ เห็นเข้าก็ใจอ่อน” เธอได้แต่ฟัง ไม่กล้าอธิบายใครๆ ว่าพันวาตั้งใจหนีหายตายจากไปจริงๆ แล้ว ยายข้างบ้านที่เอ็นดูทารกพอรู้ว่าเธอจะไปก็ให้เงินรับขวัญลูกน้ำถึงสองพันบาท นับว่าเป็นเงินมากโขสำหรับหญิงชราคนหนึ่งที่เคยมีช่วงชีวิตวัยเด็กอันเงินบาทสองบาทก็ทำให้อิ่มได้เป็นวันๆ ที่สำคัญไม่ได้มีสายใยอะไรเกี่ยวข้องกับเธอเลยแม้แต่นิดเดียว นางคงสัมผัสถึงความทุกข์ยาวของเธออย่างแท้จริง กลางดึกคืนนั้นเธอจัดกระเป๋าอีกครั้ง ใช้เป้และกระเป๋าเล็กใบเดิม ก่อนจะหลับเธอเห็นน้าสาวเดินลงมาหน้าซีดโรยเหมือนคนป่วย วดีรู้สึกเข้มแข็งเมื่อเห็นอาการอ่อนแอของนาง ไม่หวาดกลัวเธออีกแล้ว นึกกล้าขึ้นมา จึงขอทวงเงินจากการเป็นคนใช้บ้านนี้มาตั้งแต่เด็ก โดยบอกว่าขอเงินไปซื้อของใช้ให้ลูกน้ำ กะว่าถ้าไม่ให้ก็แค่โดนด่า ก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ก็จะไปแล้ว ครั้งแรกในชีวิตที่เธอเห็นแววตาของน้าสาวซึ่งเคยแห้งแล้งและเหยียดหยามใส่เธอมาตลอดเดือนกลับมีความหมายบางอย่าง เดินไปไขลิ้นชักหยิบเงินให้เธอสองพัน “มิงมีทางเลือก กูไม่มี” วดีนึกงง ถ้าคนอย่างเธอมีทางเลือก ก็มีแต่คนที่กำลังจะตายเท่านั้นที่ทุกข์ใจกว่าบนโลกนี้ ไม่มีแก่ใจสนความหมายได้แต่รับเงินมา ตอนนี้เธอมีเงินหมื่นกว่าๆ ให้อุ่นใจขึ้นเล็กน้อย หันมองไปรอบๆ ชั้นล่างว่ามีอะไรที่เธอจะหยิบไปใช้สอยหรือขายได้บ้าง แล้วเธอก็ได้เสื้อกันฝนพลาสติกแบบพับเป็นถุงเล็ก ชุดเข็มเย็บผ้า ยาแก้ปวดสองแผง พลาสเตอร์ยา ยาหม่อง และมีดปอกผลไม้ ใส่เป้เพิ่มเติม   เธอขึ้นไปข้างบนเจอกางเกงน้าเขยแขวนอยู่กลางห้องโถงหล่อนมองอย่างรังเกียจแต่ก็ตั้งใจล้วงเอากระเป๋าเงินแอบหยิบแบงค์ห้าร้อยกับเศษเหรียญทั้งหมดออกมาใส่กระเป๋าตัวเอง อยากขโมยเอาทรัพย์สินเพิ่มเติมแต่ไม่กล้ากลัวน้าแจ้งตำรวจแล้วอาจโดนจับได้ ที่สำคัญเธอพกพาของหนักเพิ่มเติ่มไม่ได้อีกแล้ว เนื่องจากนอนดึกจึงตื่นสายเล็กน้อย แต่ก็เร็วกว่าที่ทุกคนในบ้าน วดีหอบลูกแบกเป้ ไปเรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้างไปส่งที่คิวรถ คราวนี้เธอเลือกรถปรับอากาศชั้นสองถึงช้าแต่ก็ถูกกว่ากันหลายบาท ลูกน้ำสามเดือนแล้ว ชอบให้แม่หรือใครๆ อุ้มเล่นมากขึ้น จ้องผู้คนผ่านไปมา และเริ่มยิ้มตอบจริงจังถ้ามีใครสักคนชวนคุยด้วย ขณะนั่งรอรถออกจากท่าก็ส่งเสียงอ้อแอ้เสียงดังจนคนหันมามองแล้วยิ้มให้ ขึ้นรถด้วยความลำบากและคราวนี้ที่นั่งเต็ม เธอต้องอัดเป้ไปใต้ที่นั่ง รถแวะรับผู้โดยสารตลอดทางจากปราณบุรี ทำให้ลูกน้ำหลับไม่เต็มอิ่มเพราะตื่นทุกครั้งที่รถหยุด ร้องกวนโยเยบ่อยๆ อุ้มลูกแบบขวางก็ไม่ค่อยได้เพราะจะไปโดนสาววัยทำงานนั่งข้างๆ ที่มองแม่ลูกอ่อนอย่างเฉยชาปนสงสัย .......ต่อนะ..... จากคุณ : rainfull - [ 20 ก.ย. 51 19:34:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตั้งใจไว้ว่าถึงกรุงเทพฯ จะกลับไปห้องเช่าเดิมก่อน เผื่อพันวาจะสำนึกได้มาเฝ้ารอพบลูกน้ำ วดีไม่มีเยื่อใยรักเหลือให้เขาแล้วแต่ก็อดคาดหวังไม่ได้เมื่อนั่นคือบุคคลสุดท้ายในชีวิตที่เธอพึ่งพาได้ในยามนี้ เขาเป็นพ่อของลูก เป็นคนที่เคยกอด เคยทำท่าห่วงใยทะนุถนอมเธอ ถ้าไม่เจอใครก็อาจขอพักห้องเด็กสาววัยรุ่นขายตัวคนนั้น แล้วแบ่งกันจ่ายค่าห้อง กลางวันเจ้าหล่อนนอนทั้งวัน ส่วนกลางคืนก็ออกหาลูกค้า น่าจะแบ่งกันนอนได้ ถ้าลูกน้ำกวนก็พาไปนั่งเล่นห้องกรรมกร ไม่แน่นะ เธออาจยอมขายตัวอย่างที่หล่อนชวนไว้ พอนึกได้ถึงตอนนี้ ก้มมองหน้าลูกน้ำ กลับนึกกลัวเรื่องโรคติดต่อจะมาถึงลูก ถ้าเธอตายไปลูกน้อยจะอยู่อย่างไร แว่บๆ ความคิดเอาลูกไปทิ้งที่บ้านเด็กกำพร้า แต่ก็ปัดทิ้งไป แค่เธอทิ้งลูกไว้ไปทำงานบ้านยังเป็นห่วงลูกสงสารลูกแทบตาย หรือว่าจะไปช่วยก่ออิฐแบบกรรมกร แล้วจะทำยังไงกับลูกน้ำ อากาศร้อนแบบนั้น อุ้มลูกด้วยทำงานด้วย คงได้ป่วยตายกันก่อน ลงรถที่สายใต้เลยเที่ยงไปพอควร หล่อนเรียกสามล้อไปส่งที่เดิม อยากให้ลูกชายได้อาบน้ำเย็นๆ ให้สบายตัวเต็มที ไปถึงแทบล้มทั้งยืน เมื่อห้องเช่าทั้งแถวไม่มีร่องของใครเหลืออยู่อีกเห็นเป็นแค่ประตูที่มีกุญแจแบบเดียวกันล็อคทุกบาน แค่เดือนเดียวที่เธอจากไปมีการเปลี่ยนแปลงอย่างน่าสงสัย จึงไปรีรอขอถามเรื่องราวที่ร้านอาหารตามสั่งที่มีลูกค้าพวกใช้แรงงาน ชาวบ้านแถวสลัมใกล้เคียง มีคนหนาแน่นจนเธอไม่กล้าเข้าไปถามเพราะรู้ถึงความปากร้ายเสียงดังของเจ้าของร้านซึ่งกำลังยืนหน้ามันอยู่ข้างเตาแก๊สผัดอะไรบางอย่างในกะทะ ไฟจากแก๊ซลามเลียกะทะอย่างน่ากลัว เธอสั่งข้าวผัดต่อเด็กร้าน แล้วออกมานั่งด้านนอกสุดของร้าน อากาศร้อน ลูกน้ำทำท่าอึดอัดจะร้องให้ แต่เธอโยกตัวลูกเล่นเบาๆ ให้ยิ้มออกมาได้ ได้ข้าวผัดก็กินอย่างละเลียดช้าๆ เพราะเร็วไปก็ไม่รู้ไปไหน ดื่มน้ำจากแก้วพลาสติกมีสีคล้ำของการใช้งานและล้างอย่างลวกๆ เกือบชั่วโมงจนลูกค้ายามเที่ยงวายไป เจ้าของร้านจึงหันมาเห็นเธอ “อ้าว นี่เธอกลับมาทำไม ไม่รู้เรอะ ตำรวจมากวาดล้างห้องเช่าผิดกฎหมายน่ะ ตอนนี้เจ๊แย้มแกเลยปิด คงทุบทิ้งแล้วสร้างให้ได้มาตรฐานตำรวจมั๊ง ลูกค้าหายเลยกู” วดีมองหน้าคนเล่าอย่างสิ้นหวัง แต่หล่อนก็กำลังพล่ามเรื่องต่อไปให้เธอยิ่งท้อแท้อีก “ไม่ต้องมาถามเรื่องผัว ข้าก็ดูๆ ให้ เผื่อจะบอกมันเรื่องลูกเธอ แต่ก็ไม่เคยเห็นมัน ได้ข่าวว่าแก๊งนั้นย้ายไปโรงงานงานแถวๆ เมืองกาญจน์ งานรับเหมาน่ะ มันคงทิ้งเธอแน่ๆ ผู้ชายมันไม่อยากรับผิดชอบ ทำไมไม่อยู่บ้านล่ะ”   อุ้มลูกแนบอก ถามต่อปากสั่น “แล้วยายพัด กับ แต๋วล่ะ ไปอยู่ไหน รู้มั้ย” เธอหมายถึงเมียกรรมกรและวัยรุ่นขายตัวข้างห้อง “โฮ้ย ไอ้สองกรรมกรนั่นมันไปนอนที่ก่อสร้างน่ะ ไม่รู้อยู่ไหน ส่วนอีเด็กนั่นคงไปสนามหลวงมั้ง ที่นั่นไม่ต้องเช่าบ้าน” คนพูดกลอกตาด้วยอารมณ์สนุกที่ได้เล่าถึงคนอื่นแต่ก็รำคาญใจกับอากาศร้อนภายในร้านทำให้ต้องคอยพัดวีตัวเอง “จะไปอยู่กับพวกนั้นรื้อ ไม่ได้หรอก ยิ่งมีเด็กอ่อนอย่างนี้ เธอกลับบ้านเถอะ ยังไงญาติแย่ๆ ก็น่าจะดีกว่าอีพวกนั้น” ได้แต่ฟังคำแนะนำแก่นๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าของนาง เรื่องให้กลับบ้านไป เธออยากบอกนางเหลือเกินว่าต่อให้พันวารักหล่อน แต่ถ้าไม่มีเรื่องเดือดร้อนจริงๆ คงไม่แบกลูกออกมาให้ตากแดดร้อนชวนป่วยหนักอย่างนี้ วดีหลับตาเหมือนให้ตื่นจากฝันร้าย ไม่อยากคิดต่อไป หนทางที่พอมีเล็กน้อยแต่กลับถูกปิดหมดทุกด้าน เธอไม่มีทางเลือกจึงหน้าด้านขออยู่กับร้านอาหารชั่วคราวเผื่อพันวากลับมา ขอนอนที่เพิงอาหารนี้ก็ได้ ไม่มีที่ไปจริงแล้ว แต่ก็โดนปฏิเสธทันที “เธออยู่ไม่ได้หรอก  บ้านฉันคับแคบ ทั้งผัว ทั้งลูก แล้วไหนจะข้าวของอีก เธอกลับบ้านไปดีกว่า เพิงนี้ก็อันตรายกลางคืนคนงานเถื่อนๆ มันจะข่มขืนเอาน่ะสิ มันไม่ดูหรอกว่ามีลูกอ่อนกินนมอยู่ บางทีมาเปิดร้านตอนเช้าถุงยางเกลื่อนเต็มร้าน กางเกงในยังมีให้เห็นเลย”   รับรู้ความจริงข้อนี้ พร้อมกับประสบการณ์ในบ้านที่เธอจากมา วดีก็อ้าปากขอพึ่งไม่ไหวอีกต่อไป แต่เมื่อเจ้าของร้านมองหน้าเด็กน้อยซึ่งกำลังอึดอัดเหงื่อแตกจนผมบางๆ เปียกลู่ไปกับหนังศีรษะ หล่อนก็ยอมให้ล้างหน้าล้างตัวให้เด็กได้ ยกกาละมังใส่ผักบุ้งล้างลวกๆ สองสามครั้งแล้วเติมน้ำให้ลูกน้ำเล่นน้ำอยู่ครู่หนึ่ง ทารกน้อยนั่งเล่นน้ำด้วยท่าทางแห่งความยินดี แม้เคลื่อนไหวได้ไม่มากนัก แต่ลำตัวที่ทอดยาวบนแขนแม่ที่จมลงในกะละมังมีใบหน้าส่งสายตาแววใสบอกความสุขอย่างไม่รับรู้หรือเข้าใจความทุกข์ของแม่   ด้วยวัยสามเดือนลูกน้ำอ้อแอ้เสียงดัง เรียกความเวทนาเอ็นดูจากหญิงกลางคนที่เคยมีลูกอ่อนได้ แต่นางเองก็มีภาระมากมาย อัตคัตขัดสนไม่ต่างจากวดีเท่าไหร่นัก ดีกว่าที่มีบ้านให้ซุกหัวนอน ที่สำคัญชินชากับความยากจนแบบนี้จนคุ้นเคยดีจึงไม่คิดจะใยดีนำพาช่วยเหลืออะไร จากคุณ : rainfull - [ 20 ก.ย. 51 19:37:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วดีหลบสายตาจากแดดเปรี้ยงๆ พยายามคิดว่าตัวเองมีเพื่อนอยู่ที่ไหนบ้าง เคยพยายามติดต่อเบอร์เดิมๆ คนเหล่านั้นก็เปลี่ยนหมดแล้ว แม้กระทั่งโทรไปหาเพื่อนที่เคยพึ่งพาแต่ทางหอพักบอกว่าเพื่อนย้ายไปนานแล้ว “มีที่พักแถวไหนให้หนูกับลูกพอค้างได้บ้างมั้ย” เธอถามครั้งสุดท้ายก่อนเดินออกจากร้านหลังจากแต่งตัวให้ลูกน้ำเสร็จ ลูกค้ากรรมกรคนหนึ่งนั่งฟังเห็นเหตุการณ์จึงชี้ไปทางบริเวณที่อาคารสูงๆ ต่ำ หนาแน่น “มีโรงแรมราคาถูกๆ อยู่แถวนั้นคืนละร้อยสองร้อย ลองไปถามดู” มีคนเห็นใจหลายคนแต่ส่วนใหญ่ก็สุขสบายกว่าวดีแค่ไม่ต้องอุ้มเด็กอ่อนเท่านั้นเอง วดีเดินไปตามคำแนะนำ หนทางชักตันขึ้นไปทุกที เธอต้องเริ่มประหยัดเงินที่มีอยู่แค่หมื่นกว่าเสียตั้งแต่ตอนนี้ เกือบสองกิโลเมตรที่ต้องเดินฝ่าฝูงชน อากาศร้อน และฝุ่นละออง จนเจอโรงแรมมีชื่อเป็นตัวเลขซอมซ่ออยู่มุมหนึ่ง วดีหอบลูกไปถามราคา บอกเด็กในร้านว่าพลัดหลงกับสามี เหลือเงินอยู่ไม่มากขออาศัยรอที่โรงแรมนี้จนกว่าจะมีคนมารับ หล่อนจำเป็นต้องโกหก เพราะมีเงินติดตัวอยู่บ้างกลัวจะมีสายสืบบอกให้โจรมาค้นห้อง ถ้ารู้ว่าแม่ลูกอ่อนไม่พกเงินมาก็อาจปลอดภัย “คืนละสามร้อย พัดลม ห้ามปล่อยให้เด็กร้องเด็ดขาด รบกวนแขกอื่น”  เด็กยืนหน้าเคาเตอร์พูดไม่มองหน้า “ขอลดหน่อยนะ กลัวเงินหมดก่อนพ่อเด็กมาน่ะ ถ้ามาแล้วจะใช้ราคาเต็ม” หล่อนโกหกต่อ “ให้สองร้อยห้าสิบ ถ้าไม่ได้ก็ออกไปหาที่อื่น” เด็กพูดไม่มีเยื่อใย วดีจึงได้เดินเข้าห้องพักซึ่งดีกว่าที่คิดไว้นิดหนึ่งแต่ก็เต็มไปด้วยกลิ่นอับและแมลงสาบ อาจจะอยู่ที่นี่ได้อีกสองสามวัน พรุ่งนี้จะลองหางานทำแถวนี้ดู  แต่จะมีใครรับแม่ลูกอ่อนทำงานอะไรได้หนอ ล้มลงนอนแผ่บนที่นอนผ้าปูสีขาวมอๆ ของโรงแรม แม้จะรังเกียจว่าที่แห่งนี้จะถูกใช้ทำงานแบบไหนสำหรับคนกลุ่มใด แต่ก็ต้องทำใจ ได้แค่นี้ก็บุญโข ไม่ร้อน ไม่มียุง ทารกน้อยนอนแผ่กลอกสายตาไปรอบๆ ห้อง ใช้เท้าสองข้างน้อยๆ เตะถีบขึ้นลงอย่างสบายใจ วดีล๊อคประตูหนาแน่น เอาหมอนวางใกล้ๆ ลูกน้อยตัวเองเข้าห้องน้ำอาบน้ำชำระอย่างหวังให้ใจปลอดโปร่ง ได้โอกาสซักผ้าเปื้อนเลอะของลูกผึ่งไว้รอบๆ ห้อง เสร็จแล้วล้มตัวลงนอนให้นมลูกแล้วหลับไปด้วยกัน ตื่นขึ้นมาเกือบหกโมงเย็น รู้สึกหิวจึงหอบลูกไปซื้อของกินกัน หล่อนพกเงินไปกับตัวทั้งหมด โดยเย็บถุงติดไว้ที่ขากางเกงหนึ่งหมื่น ที่สาบเสื้อสี่พัน และพกที่เหลือใส่กระเป๋ากางเกง ซื้อของกินที่ถูกที่สุด ขนมสองสามห่อ นมหนึ่งกล่อง และน้ำเปล่าสองขวด กลับมาที่ห้อง หมดเงินไปเกือบร้อยบาท แม้จะมีเงินอยู่หมื่นกว่าบาทพอให้หาโรงแรมพักได้แต่เธอก็กังวลว่าเงินหมดโดยไม่มีงานเมื่อไหร่จะลำบาก จึงมีแต่ความทุกข์เมื่อกังวลเรื่องนี้ ตอนเดินกลับห้องพัก เด็กหน้าห้องมองเธอด้วยสายตาชวนกังวลใจ แต่วดีพยายามปัดความคิดที่ทำให้ทุกข์ใจเพิ่มขึ้นออกไป มาถึงห้องน้ำตาไหลพรากออกมาอีกครั้งด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในชีวิต ใครหนอถึงลำบากยากจนขนาดต้องเข้ามาปล้นเอาทรัพย์สินที่แทบไม่มีเลยของแม่ลูกอ่อน ข้าวของกระจัดกระจาย ไม่มีอะไรหายไป เพราะไม่มีสิ่งใดมีค่าพอแก่การขโมยของโจรใจบาป กระเป๋าเศษเหรียญที่เธอพอมีเล็กน้อยก็หายไป แต่ก็ยังยิ้มออกที่คิดถูก ไม่ทิ้งเงินที่มีไว้ หล่อนไปบอกเด็กหน้าห้องเรื่องโจรเข้ามาค้นของในห้อง กลับโดนคำพูดใส่หูอย่างไร้น้ำใจ “เหรอ แล้วหายไปกี่ล้านล่ะ แจ้งตำรวจสิ” โลกนี้จะไม่มีที่ให้เราแม่ลูกเลยหรือไร คืนนั้นวดีพยายามหลับโดยปลอบใจตัวเองว่าตอนนี้ลูกน้ำได้อยู่ในที่ที่ค่อนข้างสบายพอสมควร และพรุ่งนี้อาจหางานทำ หาที่พักใหม่ได้ ตื่นออกมาหาอะไรกินตอนเก้าโมง แล้วเดินเลยถามหาร้านอาหารเพื่อรับจ้างล้างจานหรืออะไรก็ได้ แต่ไม่มีร้านไหนตอบรับ มีบางครั้งที่เขาทำท่าสนใจแต่พอรู้ว่าต้องเลี้ยงลูกน้อยด้วยก็โดนไล่ออกมา มีอยู่ร้านหนึ่งเธอเห็นเด็กล้างจานอยู่บนทางเท้า จึงเอ่ยขอทำงานกับเจ้าของร้านที่ยกจานมาให้วางให้ข้างกะละมัง เธอจึงลองเสี่ยงครั้งสุดท้าย คิดว่าคงโดนแค่ส่ายหน้าใส่ แต่กลับกลายเป็นถ้อยคำรุนแรงสุดทน “อีขอทาน มิงไปไกลๆ เลยไป ทำมาของานทำ มิงทำงานได้ไงวะ อุ้มลูกมาแบบนี้ อีพวกทุเรศ เอาลูกมาขอทาน” วดียืนหน้าชา มีชายหนุ่มแถวนั้นสองสามคนมองมา ด้วยความสงสาร สมเพช รำคาญ หรือใจบุญมิทราบได้ มีคนหนึ่งยื่นเงินให้เธอสองร้อย แล้วเดินจากไป เดินกลับโรงแรมด้วยความเหนื่อยหน่าย เห็นผู้หญิงท่าทีเหมือนเจ้าของโรงแรมนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์มองมา แต่วดีเหนื่อยจนไม่สนใจอะไร อยากนอนเต็มทีจึงเดินเข้าห้อง ร้องให้กอดลูก ลูกน้ำร้องเล็กน้อย แต่ก็หยุดเมื่องับนมเข้าปาก แม่ผู้เหนื่อยอ่อนมองธนบัตรสีแดงสองใบที่เพิ่งได้จากการให้ทานมา หล่อนยินดีกับเงินก้อนนี้พร้อมๆ กับความรู้สึกบางอย่างที่เคยหลงเหลือในชีวิตขาดหายไป  ศักดิ์ศรีไงล่ะ ................รอ...หน่อยนะ ...มันเศร้า..แต่เรื่องจริงเศร้ากว่านี้....เขียนไปร้องไป....อือ อือ .. จากคุณ : rainfull - [ 20 ก.ย. 51 19:45:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอทานน่าจะเป็นคำตอบสำหรับตัวเองตอนนี้ หล่อนกับลูกนอนพักอยู่ในห้องตลอดบ่าย ไม่ได้ออกไปซื้อหาอะไรอีกแล้ว กินขนมกับนมกล่องเดียวที่ซื้อไว้มาตั้งแต่เมื่อวาน ยามเย็นตอนอุ้มลูกอาบน้ำในอ่างล้างหน้า มีขันพลาสติกเล็กๆ รองน้ำ ขณะที่มือวักน้ำราดแผ่นหลังอ่อนๆ วดีคิดอยากฆ่าตัวตาย คิดกดให้ลูกจมน้ำตาย แล้วตัวเองผูกคอตาม แต่ตกใจมือสั่นเมื่อลูกน้ำอ้อแอ้ยิ้มให้อีกแล้ว เธอยิ้มตอบ ยกมือสั่นๆ ขึ้นลูบผมบางๆ ของลูกชาย ตัวน้อยชอบเล่นน้ำนานๆ เราคงหาโอกาสพาลูกน้ำไปเล่นน้ำที่ริมทะเลสักวันหนึ่ง พรุ่งนี้จะต้องหาทางช่วยตัวเองอีกให้ได้ ให้ความหวังตัวเองจนน้ำตาคลอเบ้า ตื่นเช้าตรู่ออกไปซื้อน้ำเต้าหู้กับขนมแห้งสองสามถุง จำเป็นต้องกิน แม้อยากประหยัดใจจะขาด แต่กลัวน้ำนมจะไม่เพียงพอให้ลูก กลับมาห้อง ยังตัดสินใจไม่ได้เรื่องออกขอทาน ก็มีเสียงมาเคาะประตู .... ........กระทู้นี้ แค่นี่นะคะ ต่อกระทู้หน้าค่ะ..........มีผิดเพียบเลย..ขอบคุณสำหรับคำท้วงติงค่ะ..... แก้ไขเมื่อ 20 ก.ย. 51 20:34:24 จากคุณ : rainfull - [ 20 ก.ย. 51 19:56:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขนมแห้ง ? จากคุณ : Pim_ลภัส - [ 20 ก.ย. 51 20:55:28 ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่าจะแห้งค่ะ อิอิอิ ขอบคุณค่ะ คุณพิม คห.5 เรื่องเอาคำมาต่อๆ กัน ยากมากเลยค่ะ แถมภาษาไทยที่คิดว่าเขียนถูกพอเขียนออกมาผิดทั้งนั้น จากคุณ : rainfull - [ 20 ก.ย. 51 21:22:54 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตามมาอ่านค่ะพี่ เศร้าจริงๆ เอ้อ..ตอนนางเอกกินข้าวผัด ก้อยน้ำลายสอ คือหิวไปด้วยอ่ะค่ะ จากคุณ : รวยรินคำ - [ 20 ก.ย. 51 21:26:28 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อาบน้ำแล้วจะมาอ่านต่อ ไม่มีแล้วเหรอ   เอื้อง งานเขียนเธอดีนะ ปกติไม่ค่อยชอบอ่านนิยายนะ แต่นี่อ่านแล้วติดเลย Cheer up... ไม่รู้เหมือนกันนะว่าแปลว่าอะไร จากคุณ : Pim_ลภัส - [ 20 ก.ย. 51 21:42:16 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เอ่อ แล้วพี่ควรเปลี่ยนเมนูมั้ย น้องก้อย คห.7 จากคุณ : rainfull - [ 20 ก.ย. 51 21:42:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ๋อ คห.8 ต้องค่อยๆ ลง คือพิมพ์ผิดเยอะ ใช่คียบอร์ดไทยเก่าๆ กับเครื่องที่มันไม่ค่อยรับฟ้อนไทย พิมพ์แก้ลำบาก เลยต้องดูอีกหน่อย Cheer up...มันน่าจะตรงข้ามกับ Cheer down นะ จากคุณ : rainfull - [ 20 ก.ย. 51 21:46:41 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อืม งั้นขอตัวไปนอนก่อน จะเอาคีย์บอร์ดไทยใหม่มั้ย จะส่งไปให้ 1 อัน ขายเรื่องได้แล้วมาคืนด้วย (เลี้ยงข้าว 1 อิอิ) จากคุณ : Pim_ลภัส - [ 20 ก.ย. 51 21:53:29 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขออ่านก่อนนะแม่เอื้อง จะได้ติถูก ไม่ชมหรอก เดี๋ยวดังแล้วหยิ่ง.. ขอเวลา 5 นาที (แม้ว)... จากคุณ : แม่น้องเบนส์ - [ 20 ก.ย. 51 22:07:08 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เศร้าจังค่ะ เป็นเรื่องจริงด้วยหรือคะ เขียนได้ลื่นมากเลยค่ะ อ่านเพลินเลย ถึงจะเศร้าก็เถอะ เรื่องพิมพ์ผิดนี่เข้าใจเลยค่ะ ๒ เครื่องที่ใช้อยู่ ทั้งที่บ้านและที่ทำงานไม่มีคีร์บอร์ดภาษาไทยค่ะ ตัวที่ใช้บ่อยๆไม่มีปัญหา แต่พอไปเจอตัวอักษรประหลาดๆ อย่าง ฆ ฑ อะไรพวกนี้ ต้องลองผิดลองถูกอยู่หลายตัวเลยค่ะกว่าจะหาเจอ คอยอ่านต่อนะคะว่าใครมาเคาะประตู จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 21 ก.ย. 51 00:04:33 ]

ความคิดเห็นที่ 14 จบ (ตอนอีก)แล้ว..แง๊ๆๆๆๆ... ยังไม่ชม ติก็ยังไม่ได้ รออ่านอยู่นะแม่เอื้อง (ให้เร็วด้วย ช้าเดี๋ยวมีน้ำโห..อิอิ ลอกขี้ปากตัวเอง ฮ่าๆ) จากคุณ : แม่น้องเบนส์ - [ 21 ก.ย. 51 00:15:28 ]

ความคิดเห็นที่ 15 จริงด้วย หิวข้าวผัดขึ้นมาทันที ..ไปผัดกินบ้างดีกว่า ตอนต่อไป ส่งลิงก์มาเรียกพี่ด้วยนะเอื้อง อ่านยังไม่จบ ก้ยังไม่วิจารณ์ล่ะ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 21 ก.ย. 51 01:26:34 ]

ความคิดเห็นที่ 16 วุ้ย  ต่ออีกละกำลังติดพันเลยอ่ะ    พี่เอื้องจ๋า..  อะไรชีวิตจะรันทดหดหู่   ขนาดน้านนนนนอ่ะพี่  ยิ่งเศร้าๆอยู่  มาอ่านเขื่อนพังเลยหนู  เฮ้อออออออ ป.ล.  น้องกองปราบฝากบอกว่า..  มาต่อเร็วๆป้าเอื้อง  ป๋มคอยอยู่ก๊าบบบบ จากคุณ : กอล์ฟกะเทวดาน้อยนะคะ (HACKER HUNTING in The City) - [ 21 ก.ย. 51 03:03:35 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มารอค่ะ  อยากรู้เหมือนกันว่าใครมาเคาะประตู...มาเปิดประตูเร็วๆสิคะ... จากคุณ : Austin power (kof_n_khai) - [ 21 ก.ย. 51 05:51:40 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อ่านแล้วครับ จากคุณ : garnet19th - [ 21 ก.ย. 51 11:34:35 A:58.147.38.203 X: TicketID:181655 ]

ความคิดเห็นที่ 19 จ๊ากกก สงสัยว่าใครเคาะประตู คนเคาะก็ใจร้ายค่ะ ....... วดีลำบากก็จริง แต่ความรักลูก อนาคตลูก และไฝ่ดีจริงๆ เธอก็หาทางสู้ได้ แฮ่ม แฮ่ม โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง จากคุณ : rainfull - [ 21 ก.ย. 51 13:04:28 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ตามติดเชียวล่ะ ไม่ต้องวิจงวิจารณ์อะไรมันแล้ว รีบ ๆ พิมพ์มาต่อเลยนะ ให้ไว ให้ไว อย่าลืม ส่งหลังบ้านมาเรียกเหมือนเคย Thanks จ้า จากคุณ : กังหันลู่ลม - [ 21 ก.ย. 51 13:13:37 ]

ความคิดเห็นที่ 21 อ่านแล้วสงสารวุ้ย เขียนจากเรื่องจริงของใครเหรอ (คุ้นๆนะ เด็กน้อยตัวอ้วนๆหน้าตาน่ารัก กับแม่ตัวผอมๆ ดำๆอ่ะ ใครหว่า) รออ่านต่อเน้อ ว่าที่นักเขียนซีไรต์ จากคุณ : พจมารร้าย - [ 21 ก.ย. 51 16:02:38 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ใครมาเคาะอ่ะ   เศร้าจริงๆ ปล.ตอนนี้น้องอยู่ไหน  โตรึยังบอกหน่อยค่ะ  อยากช่วยอ่ะ จากคุณ : อาเดียร์ - [ 21 ก.ย. 51 17:13:25 ]

ความคิดเห็นที่ 23 วันนี้ยังไม่มาลงอีกเหรอ อุตส่าห์มานั่งรอ ติดค้างอยู่ตรงข้าวผัด จากคุณ : Pim_ลภัส - [ 21 ก.ย. 51 17:39:35 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ไปต่อกันที่กระทู้นี้ค่ะ จากคุณ : rainfull - [ 21 ก.ย. 51 21:16:04 ]

ความคิดเห็นที่ 25 โอ้ยเซ็ง ยายเอื้องเธอทำฉันน้ำตาตกเลย ไม่อยากอ่านแล้วอะไรจะเศร้าปานนี้วะ คนยิ่งมีลูกอ่อนอยู่ จากคุณ : แม่นกลูกคนแรก - [ 22 ก.ย. 51 10:35:57 ]

ความคิดเห็นที่ 26 น่าเวทนา จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 22 ก.ย. 51 12:00:29 ]

ความคิดเห็นที่ 27 หนีลูกหนีสามีมานั่งอ่านนิยายแม่เอื้องอยู่นะเนี่ย กำลังจะไปติดตามตอนต่อไปจ้า แหม รันทดจังอ้ะ อ่านแล้วอินวุ๊ย จากคุณ : kanu_memphis - [ 23 ก.ย. 51 09:39:36 ]