จดหมายเก่าเขียนบนกระดาษที่ไม่สวยงามเท่าไหร่ ลายมือที่อยู่บนกระดาษแผ่นนั้น ตัวโต โย้เย้
ถึงน้องเล็ก ลูกรักของแม่
วันนี้แม่เข้าไปดูในห้องนอนของลูก แม่เห็นหน้าไอ้ฉงนตุ๊กตาตัวที่ลูกกอดมันทุกคืน มองดูฝาห้องที่ลูกแปะรูปหมาแมว มองดูหนังสือการ์ตูนที่ลูกชอบอ่าน มันทำให้แม่อยากให้ลูกกลับมาอยู่ใกล้ๆแม่เหมือนเดิม
ไปอยู่ที่โน่นสบายดีมั้ย แม่คิดถึงลูกมากไม่รู้ว่าชีวิตความเป็นอยู่จะเป็นยังไง อยู่ที่นั่นต้องดูแลสุขภาพตัวเองดีๆนะ กินข้าวให้ตรงเวลา ผักน่ะกินเยอะๆมีวิตามิน มีประโยชน์ ขนมกอบแกรบอย่ากินมากไม่มีประโยชน์ กินผลไม้ทุกครั้งหลังกินข้าว
แม่ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วทำกรรมอะไรไว้ เราถึงต้องพลัดพรากจากกัน ทั้งที่ชาตินึ้แม่ก็ไม่เคยปล่อยหมา ปล่อยแมว แต่ทำไมลูกๆของแม่กระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง โดยเฉพาะน้องเล็กไปไกลกว่าพี่น้องคนอื่น แม่รู้ว่าเลี้ยงลูกได้แต่ตัว หัวใจเป็นของลูก ลูกชอบเดินทาง แม่ก็มีความสุขไปด้วย
ลูกคงเป็นลูกไม้ที่ตกไกลต้น ทุกคืนก่อนนอน แม่จะสวดมนต์และอธิฐานขอให้ลูกแม่ไปไหนมีแต่คนรัก และพบเจอแต่คนดีๆ รอดพ้นจากอันตรายทุกอย่าง และขอให้ลูกมีสุขภาพแข็งแรง
ความฝันของแม่ตอนนี้มีเพียงอย่างเดียว คือการที่เราได้อยู่พร้อมหน้ากันแม่ลูกเหมือนเมื่อก่อน ถ้าเหนื่อยนักก็กลับมาอยู่บ้านเรานะลูก
รักลูกทุกลมหายใจ
แม่
ปล ไอ้หน้าแมวก็ิคิดถึงลูกเหมือนกัน
ปล ลายมือแม่ไม่สวย ทนๆอ่านเอาหน่อยนะ หาแว่นตาไม่เจอ
ทุกครั้งที่รู้สึกว่าโลกมันช่างโหดร้าย รู้สึกไร้ค่า ไร้ความหมาย ทุกครั้งที่ร้องไห้และมีน้ำตา ท้อแท้หมดหวัง เมือเปิดจดหมายฉบับนี้อ่านทีไร ความอบอุ่น ความรัก และความห่วงใยที่ถ่ายทอดผ่านตัวหนังสือโย้เย้ ทำให้เราได้รับรู้ว่าในที่แ่ห่งนึงบนโลกใบนี้ มีคนหนึ่งคน ที่รักและเป็นห่วงเราอยู่ตลอดเวลา
จดหมายฉบับนี้เก่าไปตามวันเวลา กระดาษเป็นสีเหลืองและน้ำหมึกเริ่มจางลงด้วยถูกเขียนมาเมื่อแปดปีที่แล้ว หากแต่นี่เป็นจดหมายที่ล้ำค่าต่อความรู้สึก เพราะเป็นจดหมายรักไม่รู้จบจากผู้หญิงธรรมดาคนนึง ที่เราเรียกว่า "แม่"
จากคุณ :
ข้าวโพดแมวติสต์แตก 
- [
21 ก.ย. 51 08:33:34
]
จดหมายรัก...........ไม่รู้จบ
)...แต่ว่าข้าวโพดจะได้กลับแล้วนี่นะ