กรุงเทพยามราตรีไม่มีดาว
ไม่มีแสงแววขาวจันทร์เจ้าขา
ไร้ร่มพฤกษ์พงไพร ไร้พนา
มีแต่ป่าคอนกรีตซีดทะมึน
ไม่เห็นฟ้าสวยไสวไม่สว่าง
ไม่รู้แรมเลือนรางหรือข้างขึ้น
มีแต่แสงเสาไฟ ในดึกดื่น
ไม่รู้คืนรู้วันมันวุ่นวาย
นั่งพิงผนังตึกนึกถึงบ้าน
ห่างสถานถิ่นสนิทมิตรสหาย
เม็ดเหงื่อแลกเงินตราล้าทั้งกาย
จะผ่อนคลายใจกับจันทร์นั้นไม่เจอ
อุตส่าห์สัญญาต่อหน้านาง
แม้พี่ห่างมาก็หวง ห่วงเสมอ
จะมองจันทร์แทนเจ้า แทนเงาเธอ
แม้มาเหม่อมองหา . . ทว่าไม่มี
คิดถึงจันทร์ทรงกลด หมดโอกาส
จะเอาดาวขาวสะอาดวาดวิถี
โยงสายใจไปกับฟ้าหาคนดี
ยามราตรียามเหงา . .เจ้าอยู่ไหน
วอนขุ่นควันไอเสียเกลี่ยคารม
ฝากกับลมปนฝุ่นผงอย่างสงสัย
ฝากรถติดฝากผิดหวังทั้งหัวใจ
ยังรักพี่นี้ไหมนะใจนาง
พี่มาหลงเมืองหลวงห่วงหนักหนา
มาไล่คว้าความเพียงพอ . . รอพี่บ้าง
จะหอบเงินกลับนามาแต่งนาง
คงไม่ต้องอ้างว้างอย่างคืนนี้
แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 10:22:15
แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 10:20:13
แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 10:16:57