ความคิดเห็นที่ 1 แต่ก็มีผู้ชายบางคนที่เธอเริ่มคุยด้วยมากขึ้นอย่างคนงานที่มานั่งตอนบ่ายคนเดียว ตั้งแต่วันที่ฝนตกครั้งนั้น วันละสิบห้านาที เกือบทุกวัน ที่ชอบคุยเพราะเขาเล่าให้ฟังเรื่องลูกสาวของตัวเองตั้งแต่ยังแบเบาะ บอกเล่าพัฒนาการเรื่องเด็ก มีอยู่ครั้งหนึ่งเขาบอกให้วดีระวังเรื่องเด็กที่พอเริ่มเดินด้วยตัวเองได้แบบวัยลูกน้ำ จะชอบปีนป่ายทุกสิ่งที่เราคาดไม่ถึง ตอนแรกฟังอย่างไม่ใส่ใจนักแต่พอคืนนั้นลูกน้ำก็ตกบันไดหัวโน ตั้งแต่นั้นมาเขากลายเป็นที่ปรึกษาเรื่องลูกของเธอไป นึกอย่างให้ลูกชายมีพ่อแบบเอาใจใส่อย่างนี้ แล้วก็รีบหยุดความคิดโง่ๆ เพราะแสดงว่าตัวเองเริ่มสนใจผัวชาวบ้านเขา แต่นึกๆ ก็อยากเห็นหน้าลูกเมียเขาเหมือนกัน คงมีความสุขดีพ่อรักและเอาใจใส่ลูก ชายหนุ่มคนนี้ชื่อ เกรียงไกร อายุสามสิบห้า เขามักจะมานั่งที่ร้านตอนไม่มีคนงานอื่นๆ อยู่ คงกลัวร้านแออัดหรือไม่ก็กลัวใครไปบอกเมียที่บ้านว่าเขามานั่งร้านแม่หม้ายลูกติดทุกวัน ขับรถของหัวหน้าคนงานมาจอดหน้าร้าน เขาทำเหมือนจะสนใจวดีบางครั้ง เธอคิดว่าเขาก็คงเหมือนผู้ชายทั่วไปที่เกี้ยวผู้หญิงได้ตลอดเวลา ตอนที่เขาถามเธอเรื่องพ่อของลูกน้ำ เธอบอกเหมือนบอกใครๆ ว่าไปทำงานซาอุฯ แต่หารู้ไม่บางครั้งคนก็รู้จากปากตายายเผลอพูดบ่อยๆ ว่าลูกน้ำน่าสงสารเพราะเป็นเด็กกำพร้าพ่อทิ้งไป วดีไม่ต้องการให้ใครเห็นใจ แต่บอกไปอย่างนั้นเพื่อให้ใครเลิกสนใจที่จะเกี้ยวเธอเสียที หากเห็นใจก็ช่วยอุดหนุนซื้อของในร้านก็พอ นั่นคือเหตุผลที่เธอโกหกใครๆ วดียังเด็กจึงติดนิสัยแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปวันๆ ให้ตัวเองสบายใจไปก่อน มีเรื่องอื่นให้เธอคิดและกลัวอีกมากมาย วันนี้เกรียงไกรก็มานั่งอยู่แบบเดิม ซดกาแฟเสร็จนึกยังไงไม่รู้จึงถามหล่อน “ทำไมบอกใครๆ ว่าพ่อเด็กทำงานซาอุฯ แล้วจะโกหกลูกอย่างนี้ด้วยหรือเปล่า” วดีนึกฉุน และ อยากตัดไมตรีขึ้นมาฉับพลัน “ช่างมันเถอะ เรื่องของเราแม่ลูก แล้วทำไมคุณถึงกล้าหนีงานมานั่งสบายๆ อย่างนี้ทุกวันล่ะ ระวังกลับไปแล้วโดนหัวหน้าคนงานไล่ออกนะ ไม่มีงานลูกเมียลำบากเปล่าๆ ” เธอตั้งใจจี้จุดด้อยเขาออกมา แม้จะเริ่มสนิทและได้คุยกับเขาบ้างแล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้หมายถึงให้เขาถามเรื่องส่วนตัว เขาแก้ตัวไม่จริงจังนัก “ไม่ได้หนีงาน ผมได้พักตอนบ่ายครึ่งชั่วโมง” วดีไม่สนใจตอบ ไม่นึกอยากเสวนากับเขาอีกต่อไป พอมีเด็กมาซื้อของจึงได้โอกาสเปลี่ยนความสนใจไปตักไอศครีมใส่กรวยขนาดเล็กให้ลูกค้า ขณะที่เกรียงไกรมองหล่อนยิ้มๆ แล้ววางเงินเท่าจำนวนที่เคยจ่ายทุกครั้งแล้วจากไป พอรถเขาคล้อยหลังไปทางบริเวณอาคารกำลังก่อสร้างเธอถึงได้มองเขาแล้วนึกใจหาย คงโกรธและไม่มาเหยียบที่นี่อีก เสียดายมิตรภาพที่เพิ่งเกิด เขาก็คงเป็นคนดีแต่นิสัยผู้ชายห่างครอบครัวหน่อยเดียวก็ออกลายกับหญิงอื่นทันที เขาคงคิดว่าหญิงแม่หม้ายลูกติดอย่างเธอคงผวาเข้าหาใครก็ได้ในชีวิตแน่ๆ เธอยอมรับกับตัวเองว่าเคยอยากมีชีวิตที่มั่นคงและปลอดภัยกับใครสักคน ตั้งแต่รู้สึกตัวว่าลูกน้ำดิ้นดุกดิกอยู่ในท้อง จึงพยายามทำตัวดีๆ เพื่อให้พันวาเห็นใจและยื้อยุดฉุดลากเขาให้อยู่กับตัวเอง แม้กระทั่งเขาทิ้งหล่อนกับลูกไปแล้ว ก็ยังคาดหวังรอเขากลับมา แต่ความคิดแบบนั้นห่างหายไปตั้งแต่วันที่เธอได้นั่งนับเงินที่ขายน้ำได้วันแรก ที่มีตายายต่างสายเลือดนั่งตื่นเต้นลูบหัวลูบหลังลูกน้ำอยู่ใกล้ๆ เธอต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง เธอต้องสร้างความมั่นคงให้ตัวเองและลูก หล่อนมองไปทั่วๆ ร้าน อยากปรับปรุงให้ดีกว่านี้ แต่ค่อนข้างลำบาก ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นคนงานมาซื้อน้ำหวานไปดื่มกัน ดังนั้นเมื่อคนงานมามุงหน้าร้าน ทำให้คนทั่วไปที่มาซื้อทำท่ารังเกียจ แต่ยังแก้ปัญหาไม่ตก แต่ก็ดีหน่อยที่พวกเขามากันเฉพาะตอนเที่ยงๆ จึงไม่ใช่เรื่องที่ต้องแก้ไขเร่งด่วนอะไร บ่ายวันต่อมาเกรียงไกรหายไปจริงๆ วดีพยายามบอกตัวเองว่าหายไปก็ดีแล้วจะได้ไม่มีโอกาสถลำลึก ตัวเองไม่เคยคิดอะไรกับเขา แต่ก็แอบสงสัยไม่ได้ว่าทำไมจึงรู้สึกเหมือนรอๆ ให้เขามาปรากฏตัวอีก คงเหงาและอยากมีเพื่อนคุยนั่นเอง รถส่งน้ำมาส่งสินค้าแต่ได้ไม่ครบเพราะเธอสั่งไปไม่ละเอียดพอ เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อย เพราะเธอรีบออกไปโทรจากตู้สาธารณะ และก็รีบกลับมาเฝ้าร้าน รถขายของชำก็บ่นเรื่องติดต่อเธอลำบากเช่นกัน เห็นคนงานแต่งกายมอมแมมมีโทรศัพท์มือถือก็ให้นึกได้ว่า ตัวเองก็น่าจะมีสักเครื่องหนึ่งไว้ติดต่อร้านค้า สะดวกกว่า เพราะบางครั้งต้องเดินออกไปหัวค่ำ เพื่อโทรสั่งซื้อของ จะไปหาซื้อเองก็ติดลูกน้ำ ปรึกษากับยาย ต่างก็เห็นด้วย ตาเคยมีโทรศัพท์บ้านแต่ยกเลิกไป ไม่มีเคยมีเหตุจำเป็นต้องติดต่อใครมานาน แกเองยังนึกสงสัยตอนนั้นว่ายายเป็นอะไรไประหว่างเดินทางหรือแกเองมีเรื่องเจ็บป่วยอยู่ที่บ้านจะทำยังไง คงรอให้เน่าส่งกลิ่นและมีตำรวจมาพังประตูบ้านไปเก็บศพ ตอนเย็นใกล้ค่ำ น้ำหวาน น้ำสมุนไพร น้ำผลไม้รสต่างๆ กำลังจะเกลี้ยงขวดโหล วดีเริ่มปิดร้านโดยเช็ดตู้กระจก พับเก็บโต๊ะ เกรียงไกรก็มาปรากฏกายขึ้น จูงมือเด็กหญิงหน้าตาน่ารักแต่มอมแมมไปหน่อยวัยประมาณหกเจ็ดขวบมาด้วย “วันนี้ไม่ได้ทำงาน ไม่ค่อยสบาย แต่หายแล้ว นี่ปลาหมึก ลูกสาว” วดีเหลือบมองเกรียงไกรด้วยแววตาเย็นชาพยายามไม่แสดงความรู้สึก แต่เมื่อเห็นเด็กน้อยแอบอยู่หลังขาพ่อก็ใจอ่อน ตั้งแต่มีลูกเธอเจอเหตุการณ์ให้ตัวเองจิตใจกระด้างชากับผู้คน แต่เธอกลับรักและสงสารเด็กมากขึ้นทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยนึกรักเด็กที่ไหน “สวัสดีคุณอาสิลูก” เด็กน้อยปลาหมึกเอามือประกบกัน มองหล่อนตาแป๋ว ทำให้เธอยิ้มออก “กินไอศครีมมั้ย ปลาหมึก รสอะไรดีล่ะ” เธอคุยกับเด็กไม่สนใจไถ่ถามเกรียงไกร แต่ก็สับสนในใจว่าเขามาทำไมป่านนี้  หลังจากยื่นกรวยที่มีก้อนไอศครีมสีส้มและชมพูให้ลูกสาวเกรียงไกรแล้ว ก็ได้ยินเสียงคุย  “แวะมาหาน่ะ วันนี้ย่าเขามางานศพแถวนี้ เลยพาปลาหมึกมาหาคุณ ปลาหมึกดูน้องมั้ย ชื่อลูกน้ำ กำลังหัดเดิน” เขาก้มลงถามลูกสาวที่เริ่มละเลียดผิวไอศครีม พอดียายจูงลูกน้ำซึ่งเพิ่งอาบน้ำเสร็จเตาะแตะมา เห็นวดีมีแขกจึงช่วยจัดการเก็บร้านต่อให้ “คุณอาขา ลูกน้ำอยากกินไอศครีม” เด็กน้อยเอ่ยออกมาเมื่อเห็นลูกน้ำเตาะแตะมาดึงเสื้อเธอพลางมองไอศครีม วดีจึงหัวเราะอุ้มลูกน้ำขึ้นมา “น้องอยากเล่นจ้ะ ไม่ได้อยากกิน” เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นแม่ค้าคนนี้หัวเราะดังๆ ออกมา เขาจึงกล้าเอ่ยสิ่งที่ตั้งใจไว้ “ผมจะพาปลาหมึกไปเล่นที่สนามที่สวนสาธารณะ อยากชวนคุณกับลูกน้ำด้วย ไปมั้ย” น้ำเสียงธรรมดาไม่บ่งบอกความรู้สึก “ไปสิ อีหนู ตาลูกน้ำมันจะได้ไปเล่นที่สนามกว้างๆ บ้าง”ยายยืนอยู่ใกล้ๆ หันมาสนับสนุน แกไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าอยากให้เด็กน้อยวัยใกล้ขวบครึ่งได้วิ่งเล่นแบบคนอื่นบ้างเท่านั้น วดีรีรออยู่ครู่หนึ่งแต่เมื่อมองเห็นเด็กปลาหมึกยืนเลียไอศครีมอย่างอร่อยแต่อีกมือลูบขาลูกน้ำเบาๆ เมื่อลูกน้ำจะพยายามเอื้อมคว้าของกินในมือ เด็กหญิงหัวเราะเห็นฟันหลอ พาลูกน้ำไปสนามเด็กเล่นครั้งแรกก็ดี เธอมองหน้าเขาแล้วตอบตกลง  “รอแป๊บนะ หาหมวกให้ลูกน้ำ” จากคุณ : rainfull - [ 22 ก.ย. 51 19:08:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนแรกนึกว่าไปสามล้อเครื่อง แต่เดินออกมาถึงรู้ว่าทั้งสี่คนกำลังอาศัยรถกระบะตอนครึ่งไปเที่ยวสวนสาธารณะกัน พอรถสตาร์ทออกวดีจึงเริ่มสนทนาเพราะนึกอยากขอบคุณเขา “ดีจังนะ วันที่ลาป่วย ไม่ทำงานแต่บริษัทยังให้รถมาขับได้” ไม่ได้ตั้งใจมีความหมายแขวะใครๆ เธอนึกชื่นชมบริษัทจริงๆ “ใครบอกคุณ ว่ารถบริษัท นี่รถผม” เกรียงไกรถามกลับงงๆ ทำเอาเธอหน้าแตกเล็กน้อย จริงสิ ทำไมถึงถึงคิดว่ารถบริษัทล่ะ ก็เห็นสีรถเต็มไปด้วยฝุ่นก่อสร้าง ท้ายก็เต็มไปด้วยเครื่องใช้ในงานก่อสร้างบ่อยๆ และเขาก็เป็นแค่กรรมกรหรือคนงานก่อสร้างเท่านั้นเอง ชักเริ่มนึกชื่นชมที่คนงานแบบเขาก็มีรถขับ เธอเองอยากมีโทรศัพท์มือถือใช้งานยังไม่พร้อมที่จะซื้อเลย “คุณเก่งจัง ทำงานแบบนี้จนเก็บเงินซื้อรถได้” เธอชมออกไปจากใจจริง “ต้องขอบคุณมาก ที่อุตส่าห์ชวนลูกน้ำมาด้วย” เขาแค่ยิ้มเล็กน้อย ขับไปไม่ใกลนักก็เจอสวนสาธารณะเล็กๆ มีไฟสว่างไสวติดกับรั้วโรงเรียนแห่งหนึ่ง เด็กๆ มาเล่นอยู่ก่อนแล้วหลายคน มีผู้ปกครองนั่งดู “ปลาหมึกก็ไม่ได้เที่ยวบ่อยหรอก ย่าเขาไม่ค่อยได้ออกนอกบ้าน ผมก็ทำงานหนัก” เกรียงไกรเล่าเธอเมื่อเห็นลูกสาวมองชิงช้าอย่างดีใจ แต่ยังไม่กล้าไปเล่นเพราะมีเด็กโตกว่านั่งอยู่แถวนั้นสามสี่คนจึงได้แค่จูงมือลูกน้ำไปนั่งม้าโยกใกล้ๆ นึกอยากถามถึงเมียเขา แต่กลัวว่าเป็นการละลาบละล้วงเพราะเธอเองก็ขึ้งโกรธถ้าใครถามเรื่องนี้ เมียเขาก็คงทำงานเหมือนกันหรือไม่ก็อยู่ที่อื่นนานๆ เจอกันครั้ง ที่มาชวนเธอมาที่นี่คงเพราะสงสารลูกน้ำ ไม่แน่ใจว่าจะชวนคุยกับเขาเรื่องใดดีจึงเสเดินไปหาเด็กๆ จูงสองคนไปที่ชิงช้าที่ว่างแล้ว อุ้มลูกน้ำหัวเราะปลาหมึกที่แกว่งตัวไปมาบนชิงช้าจนผมกระจาย แล้วลูกชายเธอก็เริ่มฝืนตัวเองไม่ให้แม่อุ้มเพราะอยากลงเดินบนสนามหญ้า พอยืนบนแข้งตัวเองได้ก็วิ่งไปมาเอิ๊กอ๊ากเสียงดังบางคราวก็ล้มลง แต่ก็ไม่ร้องให้ และเริ่มเดินเตาะแตะไปยังกลุ่มเด็กโตที่วิ่งเล่นใกล้ๆ อีกสองสามคน วดีมองลูกชายตัวเองด้วยความสุขใจ ตั้งใจว่าต่อไปจะพากันนั่งสามล้อเครื่องมาเที่ยวแถวนี้บ้าง เอาอาหารมากินกันด้วย วันนี้ไม่ได้เตรียมอะไรมา ชักนึกหิว เพราะยังไม่ได้กินมื้อเย็นเลย หันไปมองทางเกรียงไกร “คุณจะกลับหรือยัง เด็กเล่นนานแล้ว คงหิว กลับกันดีกว่ามั้ย” เขายกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกา พยักหน้าเห็นด้วย โบกมือเรียกปลาหมึกท่าทางอิดออดไม่อยากลงจากชิงช้า “กลับก็ดี ไปหาอะไรกินกันไหมคุณ ผมกับลูกต้องกินอาหารนอกบ้าน เพราะแม่ผมไม่ทำกับข้าววันนี้” นึกอิจฉาคนใช้แรงงาน มีเงินพอจะกินข้าวนอกบ้านตอนไหนก็ได้ ถ้าเป็นเธอก็ต้องแบกท้องกลับบ้านไปกินพร้อมตายาย แม้ไม่มีใครทำกับข้าว บะหมี่ซองรออยู่เสมอ แล้วก็ได้โอกาสถามบางอย่าง “แล้วแม่ปลาหมึกไม่ทำกับข้าวเหรอ หรือไปงานศพด้วย” ถามแล้วก็นึกเสียใจ นิสัยอยากรู้แบบผู้หญิงแท้ๆ ขนาดตั้งใจไม่ยุ่งเรื่องชาวบ้าน แต่เขาก็ตอบกลั้วหัวเราะ “แม่ปลาหมึก ทำงานซาอุฯ มั้ง” ย้อนเธอแบบเดียวกับที่เธอเคยทำ เธอเลยเงียบเข้าใจแล้วว่าเขาคงมีปัญหาเช่นกัน มีร้านอาหารใกล้ๆ เป็นอาหารตามสั่ง แบบจานเดียว ราคาไม่แพงนัก ในใจนึกอยากกลับเร็วๆ กลัวยายเป็นห่วงเพราะตั้งแต่มาอาศัยบ้านอยู่เธอไม่เคยออกจากบ้านในเวลามืดค่ำเลย นึกเสียดายที่ไม่มีโทรศัพท์ เหลือบมองไปเยื้องๆ ร้านอาหาร มีร้านขายโทรศัพท์มือถืออยู่ อยากไปเดินดูแต่ไม่แน่ใจนัก ลูกน้ำเริ่มโยเย เพราะหิวนม เธอจึงต้องอุ้มลูกน้ำไปหาโต๊ะว่างๆ ลับตาคนให้นมลูก ไม่ถึงสิบนาทีก็กลับมาอุ้มเด็กน้อยที่หลับไหลมาด้วย ถึงโต๊ะ สองพ่อลูกกำลังกินอาหารเกือบเสร็จแล้ว “เรารอคุณไม่ไหวเลยกินก่อน เดี๋ยวผมช่วยอุ้มให้ แป๊บนะ” เกรียงไกรกวาดๆ อาหารในจานสองสามครั้งก็หมด ดื่มน้ำแล้วเอามือเช็ดๆ เสื้อ ดึงลูกน้ำที่กำลังหลับไปอุ้ม แล้วก็อุทานเบาๆ “นี่ตัวหนักกว่าปลาหมึกเมื่อก่อนอีก คุณอุ้มอยู่ได้ไงเนี่ย มิน่าคุณถึงผอมจัง” วดีกำลังมองที่เขาอุ้มเด็กด้วยความชำนาญแล้วนึกขอบคุณแต่เมื่อเขาเอ่ยคำหลัง ก็ได้แต่ก้มหน้ากินผัดซีอิ๊วตรงหน้า เพราะเริ่มรู้สึกเขินอายที่เกรียงไกรสังเกตเรื่องรูปร่างของเธอ ตอนเรียกเจ้าของร้านมาเก็บตังค์เขาเป็นคนจ่ายรวมไม่ถึงสองร้อยบาท แต่ก่อนจะออกจากโต๊ะ เธอยื่นเงินให้ เขาลุกขึ้นยืนแล้วนั่งลงมองหล่อนสลับลูกน้ำแบบเหนื่อยใจ “ผมไม่ใช่คนงานซะทีเดียว ที่ก่อสร้างนั่นน่ะ ผมรับเหมาบางส่วนมาอีกที ผมพอมีเงินเลี้ยงข้าวคุณน่า ไม่ต้องห่วง ยากจนเมื่อไรแล้วจะบอก” วดีนึกอายที่มองเขาผิดไปอีกแล้ว เธอไม่ได้ดูถูกอาชีพใครๆ เธอยังเคยนึกหอบลูกไปก่ออิฐเลยถ้าทำได้ แต่ก็หวั่นเกรงว่าความลำบากของเธออาจจะทำให้ใครเดือดร้อน เท่านั้นเอง เกรียงไกรทำท่ารำคาญนิดๆ แต่ก็จับลูกน้ำอุ้มพาดบ่า ชวนเธอ “คุณเดินดูของมั้ย มีของขายแถวนี้ด้วยนะ ผมแบกลูกให้” วดีกล้าบอกตรงๆ หลังจากทำโง่ๆ ไปหลายเรื่อง “อยากไปร้านมือถือ ตั้งใจซื้อไว้ใช้ทำงานทำงานสักเครื่อง” ค่ำนั้นร้านภาพคนสี่คน พ่อแบกลูกชาย แม่จูงลูกสาวที่ดูเหมือนครอบครัวอบอุ่นจึงเดินเข้าเดินออกร้านขายอุปกรณ์และโทรศัพท์สี่ห้าร้านอยู่เกือบชั่วโมง เขาแนะนำให้เธอซื้อแบบธรรมดาใช้โทรเข้าออกได้เท่านั้นไม่จำเป็นต้องมีอะไรพิเศษมากมายจะได้ราคาไม่แพงนัก ในที่สุดก็ตัดใจซื้อในราคาสองพันกว่าบาทมาเครื่องหนึ่ง เธอดีใจที่ถูกกว่าคาดไว้ นึกว่ามือถือจะราคาเหยียบครึ่งหมื่นขึ้นไป ขากลับเธอได้ของแถมเป็นของเล่นให้ลูกน้ำด้วยหนึ่งชิ้น วันที่ดีๆ ได้เกิดขึ้นอีกครั้งแล้ว คืนนั้นนอนกอดลูกด้วยความอบอุ่นใจ วันต่อๆ มาเกรียงไกรกลายเป็นแขกสำคัญของร้านทุกวัน และสนิทกับตายายจนรู้ถึงที่มาของวดี และก็เข้าใจถึงอากัปกริยาของเธอมากขึ้น เขานึกสาปแช่งชายผู้นั้นที่ละทิ้งลูกน้อยไปได้ลงคอ ร้อยยิ้มแห่งมิตรภาพที่เขาตั้งใจมอบให้เธอจึงต่อเนื่องและแปรเปลี่ยนเป็นความผูกพันห่วงใยเพิ่มมากพอที่จะแสดงให้เธอรู้ว่าเขาอยากเป็นคนที่จะเริ่มต้นชีวิตด้วยกันกับเธอได้ในอนาคต ผิดกับวดีซึ่งไม่ได้รู้ที่ไปที่มาของเขานัก จึงยังทำตัวให้ห่างเหินและเข้าถึงยาก จากคุณ : rainfull - [ 22 ก.ย. 51 19:12:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อลูกน้ำครบสองขวบ ร้านค้าของวดีเริ่มเป็นกิจการที่มั่นคงขึ้น นอกจากเครื่องดื่มและไอศครีมต่างๆ แล้ว  เริ่มมีร้านขนมอบ ขนมไทยรายย่อยมาติดต่อฝากขาย ทุกคนยังทำงานหนักแบบเดิม ตอนเปิดร้านและปิดร้านเริ่มมีผู้ช่วยอย่างเกรียงไกรมาประจำทุกวัน บางวันก็มีสาวน้อยวัยเจ็ดขวบมานั่งเล่นกับลูกน้ำอยู่หลังร้านรอพ่อเลิกงานมารับกลับความสัมพันธ์เป็นไปอย่างเสมอต้นเสมอปลาย แม้วดีจะรู้ตัวว่าเริ่มสเน่หาเกรียงไกรบ้างแล้ว แต่ก็เพราะบทเรียนอันเจ็บปวดจากชายหนุ่มคนแรกในชีวิตทิ้งไว้ ทำให้เตือนสติว่าตัวเองต้องยืนได้อย่างมั่นคงโดยไม่พึ่งพาใครก่อนแล้วถึงจะเริ่มกล้าใช้ชีวิตคู่อีกครั้ง พลาดพลั้งเป็นครั้งที่สองจะได้ไม่เจ็บปวดและเคว้งคว้าง เธอเอาตัวอย่างที่น่าสงสารของแม่และช่วงหนึ่งของชีวิตตัวเองมาเป็นแรงใจให้สร้างความเข้มแข็งแก่ตัวเอง ชายหนุ่มก็เข้าใจและอดทนสร้างสายใยต่อเพราะเห็นแก่รอยแผลในอดีตแห่งความน่ากลัวนั้น เขาเองก็รอโอกาสที่เหมาะสมว่าสักวันหนึ่งจะกล้าบอกเธอถึงอดีตอันร้าวรานจากการลาจากแบบฉับพลันของคนรักที่เกือบจะทำให้เขาไม่สามารถมายืนอยู่ตรงนี้ได้ การก่อสร้างเสร็จสิ้น ไม่มีคนงานมาอุดหนุนร้านเครื่องดื่มร้อนเย็นอีกอย่างเมื่อก่อน แต่ก็ถูกแทนที่ด้วยผู้คนที่เริ่มหลั่งไหลเข้ามาในหมู่บ้านใหม่และอาคารพาณิชย์ที่กลายเป็นสำนักงานของกลุ่มคนหนุ่มสาวจำนวนมาก แขกประจำอย่างเกรียงไกรก็ไม่ได้มาทุกบ่ายอีกแล้ว เวลาเยี่ยมเปลี่ยนเป็นตอนเช้าตรู่และหัวค่ำบางวันที่ต้องช่วยขนของเข้าร้านหรือวันหยุดทั้งวันแทน ร้านไอศครีมมีผู้ช่วยเป็นนักเรียนหารายได้พิเศษสามคนสลับกันมาทำงาน เมนูเครื่องดื่มและอาหารว่างก็ถูกแบ่งเป็นหน้าๆ เพื่อให้สะดวกต่อการเลือกชิมมากขึ้น ตายายต้องไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะกับหลานชายตัวน้อยสามครั้งต่อสัปดาห์ วดีและเกรียงไกรกลายเป็นแรงใจของกันและกันอย่างเปิดเผยและอบอุ่นอยู่บนความตั้งใจที่จะมีจุดหมายเดียวกัน ในวันที่วดีเดินไปธนาคารฝากเงินจำนวนหนึ่ง หลังจากได้เริ่มต้นการสะสมทุนรอนสำหรับอนาคตของลูกชายมาระยะหนึ่งแล้ว เกิดได้ระลึกถึงบุญคุณของคนที่ไม่ใช่ญาติอย่างครูใหญ่เจ้าของเงินทุนครั้งแรกที่มีส่วนทำให้เธอมีโอกาสอย่างวันนี้ จึงตั้งใจว่าจะส่งคืนเงินจำนวนนั้นเสียที ตอนแรกคิดจะส่งผ่านไปรษณีย์ แต่เกรียงไกรแนะนำว่า ปราณบุรีไม่น่าจะไกลเกินไปที่ทั้งสองจะขับรถไปคืนเงินด้วยตัวเอง   เธอเห็นดีด้วย อยากให้เด็กๆ มีโอกาสเที่ยวทะเลที่หัวหิน แม้นึกกลัวๆ กับการที่อาจต้องพบปะน้าสาวและครอบครัวคนใจร้ายแบบนั้น แต่ไปครั้งนี้ไม่ได้คิดพึ่งพิงนางก็ทำให้ตัดความหวาดหวั่นออกไปได้ แค่ก้าวแรกที่เหยียบบริเวณบ้านที่ตัวเองเคยซุกหัวนอนอย่าขมขื่นมาตั้งแต่เด็ก วดีสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่  เมื่อเคาะประตูบ้านแล้วจึงพบว่าคนอยู่ข้างในเป็นสมาชิกใหม่แปลกหน้าหลายคนอาศัยอยู่ เธอถึงได้รู้บ้านหลังนี้ถูกโรงงานอุตสากรรมผลิตสับปะรดกระป๋องใหญ่เช่าให้เป็นบ้านพักพนักงานไปตั้งแต่ต้นปี คนเหล่านั้นไม่รู้เรื่องเจ้าของเดิมมากนัก แวะไปถามข่าวคราวหญิงชราใจดีที่เคยอุ้มลูกน้ำก็ไม่พบ แต่หลานสาวคนหนึ่งของแกได้บอกรายละเอียดว่ายายได้ย้ายไปอยู่บ้านหลานชายแถวจังหวัดชุมพรหลังจากวดีออกจากบ้านไปไม่นานนัก เรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับครอบครัวน้าสาวถูกเผยออกมาจากปากครูใหญ่ซึ่งทั้งแปลกใจที่วดีนำเงินจำนวนนั้นมาคืนและยินดีที่รู้ว่าเธอมีชีวิตใหม่มั่นคงและอบอุ่น “เกิดเรื่องในครอบครัวนั้น  ได้ข่าวว่าผัวมันทำชั่วร้ายแรงกับลูกๆ น้าเธอเขาทนไม่ได้ คงสะสมความแค้นมานานแล้ว เลยชักปืนออกมายิง แล้วฆ่าตัวตายตาม เกิดเรื่องตั้งแต่เมื่อสองปีที่แล้ว เธอไม่ได้อ่านข่าวหนังสือพิมพ์เลยรึ” ช่วงนั้นเธอเอาแต่ทำมาหากิน แทบไม่เคยดูข่าวดูละครจึงไม่ทราบเรื่องนี้เลยสักนิดเดียว แม้จะไม่เคยมีความทรงจำที่ดีกับครอบครัวนั้นแต่ก็อดตกใจและเศร้าไปกับข่าวจากปากครูใหญ่ไม่ได้ “แต่น้าเอ็งไม่ตายหรอก ยังรักษาสภาพจิตใจอยู่โรงพยาบาลที่สุราษฎร์ธานีโน่น ได้ข่าวว่าจำใครไม่ได้ ส่วนลูกๆ เขาคงอยู่บ้านญาติในกรุงเทพฯ นั่นแหละ” ครูใหญ่ยังเล่าต่ออีกหลายเรื่องรวมถึงเจ้าของบ้านคนใหม่ที่เป็นญาติของน้าเขยอีกที ก่อนจะจากกันครูใหญ่รับคำเรื่องการติดต่อย้ายสำมะโนครัวให้เธอและจะส่งเอกสารให้ไปทางไปรษณีย์ จากคุณ : rainfull - [ 22 ก.ย. 51 19:15:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วดีออกจากปราณบุรีเลี้ยวกลับทางหัวหินด้วยใจหดหู่ แต่ก็ได้รู้สึกในนาทีนี้เองว่าตัวเองโชคดีกว่าผู้หญิงอีกมากมายบนโลกใบนี้ แม่ น้าสาว เด็กวัยรุ่นคนนั้น เธอเองก็เกือบพลาดไปเช่นกัน โชคดีที่มีโอกาสสู้มากกว่า เห็นป้ายสีสันสวยงามข้างถนนก่อนถึงทางแยกเข้าหัวหินเชิญชวนนักท่องเที่ยวแข่งขันไต่หน้าผาเสี่ยงตาย มีรางวัลเป็นตั๋วเครื่องบินและเงินใช้จ่ายสำหรับเดินทางไปเสี่ยงชีวิตปีนยอดเขาสูงที่ต่างประเทศ แล้วยิ่งสะท้อนใจ ตอนที่เธอเคยลำบากต้องพยายามกระเสือกกระสนทุกวิถีทางให้ตัวเองและลูกมีชีวิตรอด แต่กลุ่มคนพวกนี้มีพร้อมเกือบทุกอย่างกลับจ้องหากิจกรรมแปลกๆ ให้ตัวเองได้มีโอกาสเสี่ยงตายหรือตายจริงๆ หรือว่ามนุษย์ทุกคนจะถูกเกิดมาเพื่อให้รู้จักภาวะใกล้ตายเท่าๆ กัน แขนเธอโอบกระชับลูกน้ำแน่นขึ้น จนมีเสียงเล็กๆ โอดขึ้นมา “แม่ ลูกน้ำเจ็บ เมื่อไหรจะได้เที่ยวทะเล มาตั้งเกือบวัน ไม่เห็นมีทะเลเลย” “มีสิลูก อีกไม่กี่นาทีก็ถึง เดี๋ยวลูกน้ำจะได้เล่นน้ำกับพี่ปลาหมึกทั้งบ่ายเลย” วดีปลอบคนช่างพ้อ มองไปรอบๆ ทางที่เต็มไปด้วยต้นมะขามขนาดใหญ่ ทะเลอยู่ใกล้ไม่เกินสิบกิโล แล้วคนขับรถที่นั่งตอนหน้ากับลูกสาวหันมาสบตาในกระจกหลังกับเธออย่างเข้าใจและซาบซึ้งถึงความอบอุ่นจริงใจที่อีกฝ่ายมีให้ตลอดหลายปีกว่าที่ได้รู้จักกันมา ----- เจ็ดโมงเช้า แสงแดดยังไม่จัดจ้าน ตรงลานจอดรถสำหรับผู้ปกครองส่งเด็กนักเรียนมีหญิงสาววัยเลยเบญจเพศยืนอย่างสงบนิ่งและเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักในสายตาที่กำลังมองนักเรียนตัวน้อยวัยประถมต้นวิ่งหลุนๆ  ตามแรงจูงของพี่สาวต่างสายเลือดเข้าโรงเรียน มือขวาลูบพุงน้อยๆ ที่นูนออกมาเนื่องจากการเริ่มต้นชีวิตของใครอีกคนซึ่งกำลังจะลืมตาออกมาดูโลกในอีกห้าหกเดือนข้างหน้า ผู้ชายที่ยืนใกล้กันกำมือซ้ายเธอไว้หลวมๆ ตะโกนออกไปสั่งเด็กๆ “ปลาหมึก ตอนเย็นพาน้องมารอรถที่เดิมนะ เราจะไปเยี่ยมตายายที่ร้านกัน” พี่สาวหันมายิ้มกับพ่อก่อนแล้วหันไปถามน้องชายที่กำลังกระโดดหย็องแหย็งดีใจ “ตกลงค่ะ พ่อ เย้ ลูกน้ำเราได้ไปหาตายายอีก ดีใจมั้ย คราวนี้พี่จะกินรสมะนาวนะ” น้องชายรีบตอบ “ลูกน้ำเอาชอกโกแลตกับรสส้ม แต่ขอชิมมะนาวด้วยนะพี่” “พ่อ แม่ มารับเร็วๆ นะครับ” ------------------------------จบค่ะ-------------------------------- แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 19:21:06 แก้ไขเมื่อ 22 ก.ย. 51 19:19:09 จากคุณ : rainfull - [ 22 ก.ย. 51 19:17:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จบไปแล้วค่ะ มีคนหลายคน เริ่มต้นด้วยชีวิตสุขสบายกว่าวดีมากมาย แต่บั้นปลายกลับทุกข์ยากกว่าเธอ คุณเป็นแบบไหนล่ะ จากคุณ : เอื้อง (rainfull) - [ 22 ก.ย. 51 19:22:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ประทับใจมากค่ะ อดทน พยายามมาก ผลสุดท้ายทำดีแล้วได้ดีจริงๆค่ะ อ่านแล้วปลื้มแทนค่ะ จากคุณ : teansri - [ 22 ก.ย. 51 19:48:59 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ดีใจที่ตากับยายแข็งแรง เย้ๆๆๆๆ จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ - [ 22 ก.ย. 51 20:09:03 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เฮ้อ...แทบแย่แน่ะ  ดีใจกับความสุขที่วดีได้รับจริงๆ นะ  ส่วนคำติชม ไม่มีอ่ะ เพราะว่าพี่น่ะไม่มีความรู้ หรือว่าประสบการณ์ในการเขียนเลย..จริงๆ แล้วก็ไม่มีประสบการณ์เรื่องอะไรนอกจากบ่นซ้ามี อิ อิ แต่เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ จากคุณ : ลูกไหม - [ 22 ก.ย. 51 20:14:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อืม ไม่ผิดหวังเลยที่ต้องรอทั้งวันทั้งคืน อาจจะเริ่มต้นที่ดีกว่า วดี หน่อยหนึ่ง แต่ทุกวันนี้ก็อยากให้มีปลายสุข หลุดประเด็นมั้ยเนี้ย จากคุณ : Pim_ลภัส - [ 22 ก.ย. 51 20:29:16 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณเป็นแบบไหนล่ะ ^ ^ อีชั้นพยายามจะสุขสบายจากต้นจรดปลายค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : พจมารร้าย - [ 22 ก.ย. 51 21:32:38 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณค่ะ ที่ไม่ปล่อยให้รอนาน คำวิจารณ์ก็คือ อ่านแล้วรู้สึกสนุกค่ะ เป็นนิยายที่ให้รายละเอียดทุกอย่างไว้ค่อนข้างดี อ่านแล้วอินตาม ภาษาที่ใช้ก็อ่านง่าย เข้าใจง่าย ที่สำคัญอ่านแล้วได้ประโยชน์ ได้ข้อคิดค่ะ จากคุณ : กังหันลู่ลม - [ 22 ก.ย. 51 21:37:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 teansri--อุ๊ย คุณเทียนสีเข้ามาอ่านด้วย ปลื้มใจค่ะ ลูกเป็ดขี้เกียจ--อ้าว ตายายเค้าแข็งแรงนะคะ แต่ว่าจิตใจว่างเปล่ามาก่อนเท่านั้นเอง ลูกไหม--อิอิอิ พี่ปุยอุตส่าห์อ่านก็ซึ้งใจแล้วค่ะ Pim_ลภัส---หา เริมต้นดีกว่าวดี หน่อยนึงเองเหอ แต่งกะไอหมื่นวาเหรอ พจมารร้าย---อ๋อ เท่าโคนเท่าปลาย ชิมิเคอะ กังหันลู่ลม---เรื่องนี้อยากให้เด็กๆ ที่คิดจะชิงสุกก่อนห่ามอ่านเนอะ จากคุณ : rainfull - [ 22 ก.ย. 51 21:49:43 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จบแบบนี้นอนหลับสบาย   อิอิ ชอบค่ะ   แต่บางตอนก็ฮ้วนๆไปหน่อย   โดยรวมก็ดีนะคะอ่านแล้วน่าติดตาม   รออ่านเรื่องต่อไปค่ะ จากคุณ : อาเดียร์ - [ 23 ก.ย. 51 00:11:00 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผ่านมาอ่าน...   จากคุณ : ชายยอดนักทดลอง - [ 23 ก.ย. 51 00:15:34 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านสนุกดีนะ ..แต่งใหม่สิ จากคุณ : NATTI นัทตี้ - [ 23 ก.ย. 51 00:15:54 ]

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านจนจบแล้วครับ จากคุณ : garnet19th - [ 23 ก.ย. 51 01:15:34 A:124.157.230.229 X: TicketID:181655 ]

ความคิดเห็นที่ 17 แวะมาช่วยปิดค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 23 ก.ย. 51 01:19:52 ]

ความคิดเห็นที่ 18 วดีเป็นคนที่สู้ชีวิตจังค่ะ เกรียงไกรก็จีบได้น่ารักมากเลย โล่งไปที่จบลงด้วยดี จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 23 ก.ย. 51 03:50:47 ]

ความคิดเห็นที่ 19 พล๊อตเรื่องดีนะค่ะ........ ชอบค่ะ รู้สึกสนุกมาก....แม้จะเดาตอนจบได้ .......แต่ก็เขียนให้ชวนติดตาม..... จะรออ่านเรื่องใหม่ค่ะน้องเอื้อง...... จากคุณ : งุนงง - [ 23 ก.ย. 51 04:25:25 ]

ความคิดเห็นที่ 20 จบซะแร๊ว ... ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆ มาให้อ่านนะคะ เขียนเรื่องใหม่เร็วๆ นะคะ รออ่าน อิอิ จากคุณ : Birdybaby - [ 23 ก.ย. 51 06:05:54 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มาอ่านจนจบด้วยอีกคนหนึ่งค่ะรู้สึกในความโชคดีของตัวเองขึ้นมาก จากคุณ : รวยรินคำ - [ 23 ก.ย. 51 06:48:37 ]

ความคิดเห็นที่ 22 แอบแฝงตัวอ่านมาตั้งแต่ 3 ตอนที่แล้ว โอย...เศร้าแต่ก็จบแบบแฮปปี้ ชีวิตคนเราจะแย่อะไรขนาดนี้นะ อยากรู้จังนี่คือชีวิตจริงของใครกันนะ? เป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องต่อๆไปนะคะ ปล. แม่ๆจากชานเรือนมากันเพียบเลย ฮุๆ จากคุณ : รสสภัน (แม่ใบบัวจากชานเรือน) (Nrostahpan_My) - [ 23 ก.ย. 51 09:11:35 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อ่านจบแล้วค่ะพี่เอื้อง ลุ้นตอนจบแทบแย่   เขียนเรื่องใหม่ออกมาเร็วๆนะคะ หนูจะรออ่านค่ะ  แล้วหลังมือบอกด้วยนะคะ อิอิ จากคุณ : kookgee! - [ 23 ก.ย. 51 11:09:12 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อาเดียร์--- จริงค่ะ มันฮ้วนๆๆ แต่ มันหวานกว่านี้ไม่เป็น ชายยอดนักทดลอง---ขอบคุณค่ะ ที่อุตส่าห์แวะมา NATTI นัทตี้---น้องมีเรื่องใหม่ๆ ในเครื่องเพียบเลยค่ะ แต่หวง เอ๊ย เขียนไม่จบ garnet19th ---พยายามเอาเรื่องรีเซทของคุณมาเป็นแรงบันดาลเขียนเรื่องใหม่ค่ะ   tiki_ทิกิ---ขอบคุณที่ให้ใจ ของเราเล่นไปหมดแล้วค่ะ อิอิอิ กุลธิดา (kdunagin)---วดีเค้าเข้มแข็งจริงๆ นะคะ คนที่ผ่านมาแบบนี้ส่วนใหญ่มักจะประชดชีวิตตัวเอง แต่วดีไฝ่ดีค่ะ พยายามไม่ให้คนอ่านสนใจเกรียงไกรค่ะ เพราะอยากให้รู้แค่ว่า ต่อให้วดีมีชีวิตกับคนใหม่ก็จริง แต่ก็แค่เพื่อเติมเต็มกันและกัน ไม่ได้ยกชีวิตทั้งชีวิตไปยึดติดเขา อุ๊ยตอบยาววววว งุนงง------อิอิอิ แค่ชื่อเรื่องก็บอกแล้วค่ะ ว่าแฮปปี้เอนดิ้งๆ Birdybaby---เรื่องใหม่ ลูกน้ำติดยา อู้ย ล้อเล่นค่ะ รวยรินคำ---ใช่แล้วค่ะ เราต้องเห็นคุณค่าของความสุขตัวเอง ต้องเก็บเกี่ยวไว้ให้หมด มีโอกาสก็ต้องแบ่งปันคนอื่นบ้าง รสสภัน (แม่ใบบัวจากชานเรือน) (Nrostahpan_My)---เอื้องไม่น่าจั่วหัวว่าเขียนจากเรื่องจริงเลยค่ะ ทำให้คนตกใจ มันมีฐานมาจากเรื่องจริงแต่ไม่ทั้งหมด เรื่องจริงเด็กสาวอายุน้อยกว่าวดี พ่อแม่ฝ่ายชายไม่รับ แต่ตอนหลังรับหลานไป ไล่แม่ออกมา เฮ้อ ชีวิตไม่ลำบากเท่า แต่เศร้ากว่ามาก จากคุณ : rainfull - [ 23 ก.ย. 51 11:09:49 ]

ความคิดเห็นที่ 25 เย้ จบได้ซะที ดีเราจะได้เลิกน้ำตาร่วงซะที สุดท้ายวดีก็มีสิ่งที่ดีปลายสุขจริง ๆ ด้วย จากคุณ : แม่นกลูกคนแรก - [ 23 ก.ย. 51 11:16:33 ]

ความคิดเห็นที่ 26 kookgee------next story is kread kread na ja แม่นกลูกคนแรก---อิอิอิ ไม่ต้องส่งเงินมาให้ลูกน้ำหรอกนะ จากคุณ : rainfull - [ 23 ก.ย. 51 13:10:33 ]

ความคิดเห็นที่ 27 มันจบแบบห้วนไปหน่อย แต่เนื้อเรื่องมันก็ ชวนติดตามนะจ๊ะ เรื่องหน้าอย่าลืมแจ้ง แถลงไข เน้อ จากคุณ : SABU (SABU) - [ 23 ก.ย. 51 14:30:14 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านจบแล้วจ้า รากโศก ปลายสุขจริงๆจ้า พล็อตเรื่องโอเคนะคะ การดำเนินเรื่องก็ดีค่ะ แต่บางตอนเหมือนเป็นประโยคคำพูดมากกว่าประโยคที่ใช้ในนิยายน่ะค่ะ (งงป่าวคะ ไม่รู้จะอธิบายยังไงอ่ะ) มีอีกบอกด้วยนะคะมี๊เอื้อง จะตามอ่านเรื่อยๆนะคะ จากคุณ : So Confuse - [ 23 ก.ย. 51 18:01:58 ]

ความคิดเห็นที่ 29 SABU (SABU)---- อิอิอิ แล้วจะหลังไมค์ไปตาม So Confuse--- ค่ะ คิดอยู่เหมือนกัน พยายามปรับปรุงเรื่องนี้สุดๆ เลยค่ะ เพราะเอาสำนวนพูดมาเขียนบรรยาย แถมบางที มีทองแดงด้วยค่ะ   ขอบคุณนะคะ ที่อุตส่าห์ตามคำขอร้อง จากคุณ : rainfull - [ 23 ก.ย. 51 18:11:42 ]

ความคิดเห็นที่ 30 มาอ่านด้วยคน จากคุณ : นางพิมพิลาไลย - [ 23 ก.ย. 51 21:43:45 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ตามมาจากชานเรือนค่ะคุณเอื้อง สนุกมากเลยค่ะ จากคุณ : zoom_dhoom - [ 24 ก.ย. 51 09:18:42 ]

ความคิดเห็นที่ 32 แล้วเค๊ายกร้านให้ตากะยายเหรอคะพี่เอื้องเห็นต้องไปเยี่ยม    แล้วที่สำคัญวดีเข้ากะแม่ปั๋วได้อ๊ะป่าวค๊า..   ฮ่าๆๆๆ   ป.ล.  พี่เอื้องคะเรื่องหน้าขอหนูเป็นนางเอกได้มั๊ยอ่า...  ซิงเกิลมัมสาวสวยอ่ะค่ะ  คริ๊คริ๊ จากคุณ : กอล์ฟกะเทวดาน้อยนะคะ (HACKER HUNTING in The City) - [ 25 ก.ย. 51 17:14:43 ]

ความคิดเห็นที่ 33 ถูกใจเรื่องนี้ให้ 3 เลยค่ะ อิอิ จากคุณ : oldword - [ 26 ก.ย. 51 16:47:00 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ติดตามอ่านมาตั้งแต่ตอนแรกแล้วล่ะ จบดีประทับใจค่ะ จากคุณ : . (NMR) - [ 27 ก.ย. 51 02:37:09 ]

ความคิดเห็นที่ 35 จริงค่ะ โชคดีที่ครูใหญ่และยาย-ตาเมตตา เสียดายจบเร็วไปนิด อยากเห็นวดีช่วยคนอื่นบ้างด้วย จากคุณ : scottie - [ 27 ก.ย. 51 18:39:42 ]