ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๕          ลูกสาวพรพรรณคอยอยู่แล้วเมื่อรถสีบรอนส์เงินชะลอผ่านประตูหน้าบ้านมาหยุดที่ลานจอด สีหน้าของหญิงสาวในวันนี้ดูดีกว่าวันก่อนๆ แม้ร่องรอยของความกังวลและไม่มั่นใจยังคงมีหลงเหลือให้เห็น แต่ก็ไม่รุนแรงเท่าที่ผ่านมา          ภาษิตเปิดประตูลงจากรถเมื่อเห็นร่างโปร่งบางในชุดเสื้อผ้าป่านสีชมพูอมส้ม แขนยาว คอปาด เผยให้เห็นผิวบริเวณช่วงบ่าขาวผ่อง กางเกงผ้าเนื้อหนาสีเข้ม มีกระเป๋าสะพายอยู่ที่บ่าขวา มือซ้ายหิ้วถุงใบใหญ่ เธอทำท่าจะก้าวลงจากเทอเรซหน้าบ้าน          “อาพรรณอยู่หรือเปล่า พราว” เขาร้องถามนำมาก่อน รู้ว่าเช้าวันเสาร์เช่นวันนี้ หญิงสูงวัยชอบนั่งแท็กซี่ไปเดินดูต้นไม้แถวจตุจักรได้เกือบทุกอาทิตย์          “อยู่ค่ะ คุณรอง” เสียงตอบเพียงแค่ให้อีกฝ่ายได้ยิน          “แล้วนั่นอะไรล่ะ” ใบหน้าคมคายพยักพเยิดไปที่ถุงในมือ          “เอ่อ ของฝากคุณรองกับพี่นิพนธ์ค่ะ” เสียงบอกแผ่วหวิว          คนถามพยักหน้ารับรู้ ไม่พยายามสบสายตาคนพูดที่เหลือบขึ้นมองเพียงแวบเดียว ก้าวยาวๆผ่านหน้าไปทางประตูบ้าน          “ขอบใจ ขอพี่ไปเจออาพรรณเดี๋ยวนะ ไปคอยในรถก็แล้วกัน ประตูไม่ได้ล็อก”          พราวไหมลอบทำตาโตด้วยความประหลาดใจ เดาไม่ออกว่าเขามีอะไรจะพูดกับแม่          “ค่ะ”          เหลียวมองตามหลังร่างสูงลับหายเข้าไปภายใน หากก็ไม่ต้องลังเลอยู่นานว่าจะไปขึ้นรถของเขาด้วยตัวเองตามที่ถูก ’สั่ง’ ดีหรือไม่ เพราะเพียงอึดใจเดียว เขาก็กลับออกมาพร้อมด้วยคนซึ่งตั้งใจเข้าไป 'เจอ'          "คุณรองมาทานข้าวด้วยกันอีกนะคะเย็นนี้ อาจะทำปูอบวุ้นเส้นที่คุณรองชอบไว้ให้"          "อย่าลำบากเลยครับอาพรรณ บ่ายนี้นัดไว้กับแม่ คงไปถึงเย็นโน่นเลย"          เมื่อได้ยินชายหนุ่มพูดถึงมารดา พรพรรณอดถามถึงเสียมิได้          “คุณหญิงสบายดีหรือคะ” น้ำเสียงที่ถามแฝงความยำเกรงไม่น้อย แม้จะมีเรื่องให้ต้องหมางใจกันมาสิบกว่าปีแล้วก็ตาม ความรู้สึกผิดก็ยังคงคุกรุ่นอยู่ในใจไม่เคยดับสลาย          “ฮะ ก็สบายดี ยังทำนั่นทำนี่ให้ยุ่งไปหมดอยู่เหมือนเดิม”          ภาษิตหัวเราะหึๆเมื่อพูดถึงมารดา คุณหญิงผกาเป็นประธานกรรมการองค์กรการกุศลอยู่สองแห่ง มีความสุขก็กับการทำงานให้สังคม รายได้จากโรงเรียนอนุบาลเป็นกอบเป็นกำ ช่วยให้ไม่ต้องเดือดร้อนกับชีวิตความเป็นอยู่สักเท่าไรนัก          พรพรรณเสลูบหลังลูบไหล่ลูกสาวเพื่อกลบเกลื่อนความขัดเขินเมื่อเอ่ยถึงภรรยาตัวจริงของสามี ความเป็นเมียน้อยซึ่งไร้ทั้งสิทธิและศักดิ์ศรีเป็นความขมขื่นที่ฝังรากลึกมานานปี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคนซึ่งเป็นภรรยาหลวงแยกไปอยู่อย่างสงบ ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียวที่จะกลับมาระรานหรือทวงสิทธิอันพึงมีพึงได้ นั่นยิ่งทำให้หล่อนเกรงคุณหญิงผกามาได้เสมอ          พราวไหมชำเลืองมองมารดาแล้วยิ้มให้ ไม่มีโอกาสพูดอะไรแม้แต่คำเดียว เพราะต้องรีบตามร่างสูงที่เดินดุ่มๆกลับไปที่รถ เขาเปิดประตูด้านผู้โดยสารให้ ก่อนอ้อมไปขึ้นนั่งประจำที่คนขับ สตาร์ทรถ แล้วถอยออกประตูหน้าบ้านโดยไม่มีคำทักทายอื่นใดอีก ทั้งคู่นั่งเงียบกันไปพักใหญ่ จนรถออกถนนใหญ่ เขาจึงเป็นฝ่ายชวนคุยขึ้นก่อนเหมือนเดิม          "คิดไว้หรือยังว่าจะทำงานอะไร"          ใบหน้าหมดจดเหลียวมาทางคนพูดแวบหนึ่ง แล้วมีอันต้องรีบหลบสายตาเมื่อเห็นว่าเขามองอยู่ก่อนแล้ว          คนมองก่อนก็รีบทำอย่างเดียวกัน ที่หันไปมองเมื่อครู่ไม่ใช่เพราะต้องการพูดคุยด้วยเพียงอย่างเดียว แต่เป็นเพราะใบหน้ากระจ่างนวลที่เห็นในเช้าวันนี้ดูแปลกตาไปมาก แวบแรกที่เห็นก็ให้สงสัยว่าเป็นเพราะเหตุใดใบหน้าซึ่งปกติใสหมดจดเป็นนิจอยู่แล้ว วันนี้จึงดูเหมือนเปล่งรัศมีความอิ่มเอิบได้อย่างน่าประหลาด เมื่อพิจารณาใกล้ๆจึงได้เห็นว่าเป็นเพราะปกติผมเส้นละเอียด เหยียดตรง ซึ่งมักจะปล่อยยาวโดยไม่มีการตกแต่ใดๆ วันนี้ถูกหวีเสยขึ้นไปรวบไว้ด้วยคลิ๊บหนีบผมแบนๆทางด้านหลัง เผยให้เห็นหน้าผากนวลเนียน รูปหน้ายาวเรียวไปจบที่คางมน จมูกเล็กๆและริมฝีปากเต็มอิ่มโดดเด่นขึ้นมาได้ถนัดตาทีเดียว          "เมื่อวานพราวไปหาเพื่อนที่เคยเรียนมาด้วยกัน เขาทำงานอยู่กับเจ้าของห้างศูนย์การค้าค่ะ เขาบอกว่านายจ้างของเขากำลังหาครูสอนพิเศษลูกสาว พราวจะลองไปสมัครดูค่ะ เป็นงานชั่วคราว คิดว่าถ้าได้ก็ได้ทำไปก่อนระหว่างที่หางานประจำ"          "ก็ดีนะ เห็นคุณแม่เคยชวนให้ไปสอนที่โรงเรียนไม่ใช่หรือ" คราวนี้ตาคู่คมเพ่งนิ่งไปทางถนนตรงหน้า มีความรู้สึกว่าง่ายกว่าที่จะคุยกันโดยไม่ต้องมองหน้ากันแบบนี้ คนถูกถามใจชื้นขึ้นไม่น้อยเมื่อเขาเป็นคนเอ่ยเรื่องนั้นขึ้นก่อน “ค่ะ” “แล้วอยากสอนที่นั่นหรือเปล่าล่ะ จบปริญญาโทแบบนี้ อาจไม่อยากสอนเด็กอนุบาล” พราวไหมกระตือรือล้นขึ้นมาทันที “อยากสอนค่ะ” (มีต่อค่ะ) แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 51 03:59:16 แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 51 03:54:07 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 23 ก.ย. 51 01:01:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ใจจริงแล้วอยากไปสอนหนังสือที่โรงเรียนอนุบาลของคุณหญิงผกาอยู่หรอก แต่ความเกรงอกเกรงใจ ความห่างเหิน อีกทั้งปัญหาระหว่างแม่และคุณหญิงกลายเป็นชะนักปักหลัง ทำให้ไม่รู้ว่าควรวางตัวอย่างไร แม้ตัวเองจะไม่ได้มีส่วนร่วมสร้างความบาดหมางนั้นก็ตาม หากทว่าในส่วนลึก ความรู้สึกที่ว่าตัวเป็นส่วนหนึ่งของแม่ และเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้นอย่างไม่สมควรก็ยังคงมีอยู่เสมอ “พราวอยากสอนที่นั่นค่ะ ถ้าคุณหญิงจะกรุณา แต่เกรงว่าท่านอาจลืมไปแล้ว” ภาษิตปรายตามาทางคนพูดแวบหนึ่ง เพียงแวบเดียวจริงๆ “ถ้างั้นเอางี้ จะถามให้ สงสัยว่าคุณแม่คงลืมไปแล้วจริงๆ ไม่เห็นพูดถึงอีกเลย” เงียบกันไปอีกครู่ใหญ่ จนเขาเองที่อดรนทนไม่ได้ ก็มีเรื่องอยากรู้มากมายเสียเหลือเกิน          "คนที่ว่ากำลังหาครูสอนพิเศษลูกสาวนั่นชื่ออะไร"          "ชื่อสืบพงษ์ค่ะ สำนักงานใหญ่ที่คุณสืบพงษ์ทำงานอยู่แถวรังสิตค่ะ" เสียงใสฟังดูกระตือรือร้นขึ้นมากเมื่อพูดถึงงาน          “สืบพงษ์? อยู่แถวรังสิต?” ภาษิตคิดทบทวนชื่อนั้น เขากว้างขวางพอที่จะรู้จักนักธุรกิจใหญ่มากมาย หลายคนเคยเป็นลูกค้าด้วยซ้ำ แต่ชื่อนี้ไม่คุ้นหู          “คุณรองรู้จักหรือคะ”          คราวนี้ใบหน้าหมดจดหันมองอีกฝ่ายตรงๆ          "คงไม่รู้จัก ก็ดีเหมือนกันนะ สอนพิเศษแบบนั้น ไม่ผูกมัดดี พอได้งานอื่นที่เป็นเรื่องเป็นราว ก็คงเลิกได้ไม่ยาก แล้วจะไปสมัครเมื่อไหร่ล่ะ"          “อ้อน เอ่อ เพื่อนของพราวน่ะค่ะ อ้อนบอกจะนัดให้วันจันทร์”          “ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอก ถ้าเขาต้องการคนรับรอง พี่จะช่วยรับรองให้”          "ค่ะ ขอบพระคุณ คุณรอง"          "หวังว่าพราวจะได้งานนี้ แล้วอย่างที่บอก จะถามคุณแม่เรื่องงานสอนที่โรงเรียนให้ อาจไปสอนไม่ได้ทันที คงต้องรอจนเริ่มปีการศึกษาใหม่ ตอนนี้ถ้าได้งานสอนพิเศษนั่น ก็จะได้ทำไปก่อน”          ในที่สุดก็เงียบกันไปอีก จนฝ่าย ‘พี่ชาย’ ตัดสินใจเกริ่นเรื่องที่ตั้งใจไว้แต่ต้น          “เรื่องนายทัศ ” แต่พอเริ่มก็มีอันต้องชะงัก นึกหาคำพูดที่เหมาะสมไม่ได้          ไม่บ่อยนักหรอกที่สถาปนิกอย่างเขาจะจนต่อคำอธิบายความคิดซึ่งต้องการถ่ายทอดให้ผู้อื่นได้รู้ ในฐานะที่ทำงานในสายงานซึ่งต้องเสนอและอธิบายแนวคิดให้ลูกค้าเข้าใจ การเลือกใช้คำพูดที่เหมาะสมและเข้าใจง่ายเป็นเรื่องซึ่งถนัดอยู่แล้ว แต่เรื่องนี้นี้ผิดกับเรื่องงานลิบลับ ปัญหาคราวนี้ซับซ้อน และละเอียดอ่อนเกินกว่าจะพูดกันได้ตรงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อต่างฝ่ายต่างก็พยายามเลี่ยงที่จะพูดถึงมัน และยิ่งเมื่อแต่ละคนก็ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายรู้และเข้าใจอะไรมากน้อยแค่ไหนแบบนี้ด้วยแล้ว มันยิ่งลำบากยากเย็นเหลือแสน          “เรื่องนายทัศ ” จึงลองใหม่อีกครั้ง          “ อย่าคิดอะไรมากเลยนะ ผู้ชายบางคนก็อย่างนั้นแหละ อะไรใกล้ตัว บางทีก็ ”          “พราวเข้าใจค่ะ" เสียงใสสอดแทรกขึ้นมาเสียก่อนเขาจะจบประโยค พอดูออกหรอกว่าลำบากใจเพียงไรที่จะยกเรื่องนั้นขึ้นมาพูดถึง          “พี่พอจะรู้เรื่องคุณพ่อของพราวมาบ้าง” คราวนี้ชายหนุ่มเหลียวดูคนซึ่งนั่งตัวลีบอยู่ข้างประตูด้านผู้โดยสารตรงๆ          ได้ยินเขาพูดถึงพ่อ เธอหันขวับมาหา ตาสบกันพอดี          คราวนี้เขาเป็นฝ่ายหลบ หันกลับไปทางท้ายรถคันหน้าตามเดิม          “เอาเป็นว่าเราไม่พูดกันถึงรายละเอียดเรื่องนั้นก็แล้วกัน พยายามคิดอย่างนี้นะ ชีวิตเราสำคัญที่สุด อย่าเอาชีวิตไปแลกกับคนที่ไม่มีค่าคู่ควร คนเรา ถ้าห่างกันแค่ไม่กี่เดือน ก็ยังซื่อสัตย์ต่อกันไม่ได้ แล้วต่อไปข้างหน้าจะไว้ใจกันได้หรือ พี่ว่าเรื่องนี้มันลงเอยแบบนี้แหละดีแล้ว” ภาษิตตระหนักได้ดีว่าตลอดชีวิตไม่เคยสักครั้งที่มีความรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบชีวิตของใครมากมายเท่าครั้งนี้ อาจเป็นเพราะตัวไม่มีน้อง ไม่เคยมีใครคอยให้ดูแลเอาใจใส่ก็เป็นได้ จนเมื่อได้รู้เรื่อง 'อุบัติเหตุแก๊สรั่ว' ของพราวไหมนั่นแหละ อะไรบางอย่างที่ตกตะกอนนอนก้นอยู่นานปีจึงถูกก่อกวนให้กลับลอยขึ้นมาบนพื้นผิวอีกครั้ง แม้จะมองหน้ากันไม่ค่อยติด เพราะเหตุการณ์ที่เกิดแต่หนหลังเป็นตัวแบ่งแยกให้ห่างจากกัน แต่อะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ลึกล้ำเป็นเหมือนสายใยเส้นบางเบาที่เชื่อมถึงกัน อะไรบางอย่างที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ และที่จริงมันก็ไม่ต้องการคำพูดใดๆเป็นตัวช่วยอธิบาย มันเป็นสายใยผูกพันที่ต่างฝ่ายต่างเข้าใจได้ดี          คำตอบคราวนี้ยิ่งสั้นและเบาลงอีก          "ค่ะ"          เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูเหมือนจะเริ่มสงวนปากสงวนคำขึ้นมาอีกครั้ง คนชวนคุยจึงเงียบไปนานทีเดียว ทั้งๆที่มีเรื่องอยากพูดด้วยมากมาย แต่ด้วยเหตุที่ไม่เคยสนิทสนมกัน ทำให้ยากที่จะพูดถึงเรื่องสำคัญซึ่งแต่ละเรื่องก็ล้วนไม่น่ายกขึ้นมาพูดถึงทั้งสิ้น          แต่เมื่อยิ่งใกล้ร้านอาหารที่นัดแนะกันไว้กับนิพนธ์เท่าไร ก็ยิ่งเห็นความจำเป็นที่ต้องถามให้แน่ใจ          "ไม่เป็นไรใช่ไหม พราว"          ใบหน้าหมดจดหันมองคนถามอย่างงุนงง กำลังใจลอยไปเสียที่อื่นจนไม่ได้สนใจฟังว่าเขาถามอะไร          "อะไรคะ"          ตาคมกล้าเหลียวมาสบแน่วนิ่ง จนฝ่ายนั้นต้องหลบก่อนอีกครั้ง          "ถ้าวันนี้จะเจอนายทัศอีกไงล่ะ"          "ไม่เป็นไรค่ะ"          เสียงใสหนักแน่นเสียยิ่งนัก รู้แน่นอนว่าความรู้สึกวันนี้ผิดกว่าวันวานมาก เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำของเขาเมื่อครู่ ก็ช่วยให้ได้คิด สมเพชตัวเองที่เอาอารมณ์มาเป็นเจ้าเรือนจนเกิดเรื่องเกิดราวขึ้นอย่างนั้น          "ดีแล้ว อย่าคิดว่าเราไม่ดีพอสำหรับเขา"          คนพูดละสายตาจากร่างบางข้างตัว เท้าแตะเบรคเมื่อเห็นไฟแดงที่สี่แยกข้างหน้า          "เขาต่างหากที่ไม่ดีพอสำหรับเรา"          พราวไหมปรายตามองเขาอีกแวบ คราวนี้รอยยิ้มปรากฏแผ่วบางที่มุมปาก          "พยายามคิดอยู่เสมอนะพราว ว่าตัวเรามีค่า"          รอยยิ้มนั้นกว้างขึ้นอีก แม้จะยังคงมีแววหม่นหมองสะท้อนให้เห็นในดวงตา          "อย่าทำร้ายตัวเองเพราะการกระทำของคนอื่น"          เสียงหัวเราะหึๆในลำคอทำเอาคนฟังเหลียวมามองอีกครั้ง เห็นเพียงใบหน้าได้รูปด้านข้างที่กำลังจ้องดูสัญญาณไฟ          "ค่ะ คุณรอง"          เสียงตอบรับที่สะท้อนความตื้นตันใจทำให้คนตั้งใจสอนปลาบปลื้มอยู่ไม่น้อย พึงพอใจอยู่ลึกๆว่าเวลานี้มีใครคนหนึ่งให้เป็นห่วง ให้คอยปกป้องดูแล ไม่แน่ใจว่าเริ่มมีความรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจมีมานานแล้ว แต่ไม่เคยหยั่งรู้ก็เป็นได้          “พี่หมายถึงในทุกๆเรื่อง”          นัยน์ตาหวานใสมองสบคนพูดอย่างสำนึกในบุญคุณ ก่อนตอบรับอีกครั้ง          “ค่ะ คุณรอง” (มีต่อค่ะ) จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 23 ก.ย. 51 01:02:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ร้านอาหารแห่งนั้นตั้งอยู่ชานเมือง ตัวห้องรับประทานอาหารสร้างด้วยไม้ มีรูปทรงกึ่งบ้านไทย ทาสีน้ำตาลอ่อน โอบล้อมไว้ด้วยสวนร่มรื่นทั้งด้านหน้าซึ่งเป็นที่จอดรถ และด้านหลังซึ่งมีกำแพงสูงกั้นแบ่งแยกจากอาคารห้องแถวสามชั้น ภาษิตพารถเข้าจอดเทียบรถญี่ปุ่นสีขาวคันเล็กซึ่งจำได้ว่าเป็นของนิพนธ์ ทำท่าจะเปิดประตูลง แต่เสียงใสๆข้างตัวยั้งไว้เสียก่อน          "เอ่อ...คุณรองคะ ของฝากพี่นิพนธ์..." คนพูดกระอึกกระอัก "...พราวคิดว่าจะให้แกวันหลังค่ะ เพราะมีมาฝากเพียงคุณรองกับพี่นิพนธ์เท่านั้น..."          ไม่ต้องคอยให้อธิบายยืดยาวไปกว่านั้น ภาษิตเข้าใจสิ่งที่เธอพยายามบอก นิพนธ์ชวนทัศนัยมาด้วย คงไม่อยากเอาของฝากให้คนหนึ่ง ในขณะที่ไม่มีให้อีกคน          "อย่างนั้นก็ได้" เสียงที่บอกอ่อนโยน เข้าอกเข้าใจ          "อีกตัวเป็นของคุณรองค่ะ" คราวนี้เสียงที่พูดฟังดูดีขึ้นมาก          รอยหยักที่ริมฝีปากของคนฟังเหยียดออกเหมือนยิ้ม มองดูมือเล็กๆเปิดถุงซึ่งวางอยู่บนตักมาตลอดทาง แล้วดึงเอาเสื้อสีขาวยังคงบรรจุอยู่ในถุงพลาสติกออกมายื่นให้          "พราวไม่แน่ใจว่าคุณรองใส่เสื้อไซส์อะไร..."              รอยยิ้มที่มุมปากชัดเจนขึ้น รับถุงใบนั้นมาดู เห็นตราปักบนอกเสื้อเป็นรูปคนขี่ม้าเล่นโปโล          "ขอบใจ คงแพงสินี่ เอาเงินมาจากไหน" คำถามในประโยคหลังไม่ตั้งใจเรียกหาคำตอบ          ตาคมกล้าเหลือบมองใบหน้าบางใสหมดจด เห็นรอยยิ้มกระจ่าง          "ไม่แน่ใจว่าควรซื้อสีอะไรให้ด้วยค่ะ" ยังคงบอกต่อ เหมือนเกรงว่าอาจทำอะไรที่ไม่เหมาะสมไปบ้างก็ได้          "สีขาวนี่แหละดีแล้ว เป็นกลางๆดี"          คนรับของฝากพยายามเต็มที่ที่จะทำให้คนฝากสบายใจเมื่อสำเหนียกถึงน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ มือใหญ่ๆแกะเทปใสที่ปิดปากถุง ดึงเสื้อออกมาออกมากางตรงหน้า          "ขนาดพอดีเลยพราว ขอบใจนะ"          คราวนี้ใบหน้าหมดจดยิ้มได้กว้างขวาง มองดูชายหนุ่มพับเสื้อกลับตามรอยเดิม สอดกลับไว้ในถุงของมัน แล้วเอี้ยวตัวไปวางไว้บนที่นั่งผู้โดยสารทางตอนหลัง          "รถของพี่นิพนธ์อยู่ข้างๆนี่" ใบหน้าคมสันพยักพเยิดไปด้านซ้ายของรถ "เดี๋ยวเราออกมาพร้อมแก แล้วพราวค่อยให้ของฝากแกก็ได้"          "ค่ะ"          เธอรับคำแล้วเปิดประตูก้าวลง หลังจากคอยให้คนเป็นเจ้าของลงไปก่อน ปิดประตูอย่างเบามือ แล้วเดินตามหลังเขาไปอย่างสงบเสงี่ยม ทิ้งระยะห่างพอสมควร ด้วยตะขิดตะขวงใจเกินกว่าจะเดินเคียง ตามองตามร่างสูงล่ำสันในชุดกางเกงยีนสีออกซีด เสื้อเชิ้ตผ้าเนื้อหยาบ สีน้ำเงินเข้ม เดินนำลิ่วๆโดยไม่คิดจะหันมาดูว่าคนที่ตามมาข้างหลังอยู่ตรงไหนแล้ว จนให้ประหลาดใจเมื่อเขาเปิดประตูแล้วหยุดคอยให้เข้าไปภายในก่อน พนักงานต้อนรับสาวในชุดผ้าซิ่นยกเชิงลายขวางสีน้ำตาลสลับเทา เสื้อคอตั้ง แขนกระบอก สีน้ำตาลอ่อน ตรงรี่เข้ามาต้อนรับ หล่อนยิ้มให้ก่อนอย่างอ่อนหวาน          "สวัสดีค่ะ สองท่านใช่ไหมคะ"          ภาษิตยิ้มรับพลางสอดส่ายสายตาหานิพนธ์ ปากก็บอกให้รู้          "เพื่อนโทรศัพท์มาจองโต๊ะไว้แล้วครับ คุณนิพนธ์ ทรงธรรมศรี ไม่ทราบว่ามาหรือยัง"          "คุณนิพนธ์ มาแล้วค่ะ เชิญทางนี้เลยค่ะ"          พนักงานต้อนรับสาวผายมือแล้วเดินนำเข้าไปภายใน เมื่อดูจากข้างนอก ห้องรับประทานอาหารแห่งนี้ดูเหมือนไม่กว้างสักเท่าไรนัก แต่พอพ้นบริเวณหน้าประตู ผ่านหลืบไม้ฉลุลวดลายดอกไม้เล็กๆเข้าไป จึงได้เห็นว่าใหญ่กว่าที่คิดเกือบเท่าตัวทีเดียว ซีกขวามือจัดแบ่งเป็นตอนๆเพื่อให้แขกที่ต้องการความเป็นส่วนตัวได้นั่งรับประทานอาหารโดยไม่ไปรวมกับโต๊ะอื่น ลึกเข้าไปจนถึงอีกฝั่งของห้อง เห็นได้แต่ไกลว่ากรุกระจกใสตลอดแนว มองเลยออกไปเห็นสวนหย่อม มีต้นไม้ใหญ่หลายต้นช่วยให้ดูร่มรื่น          พราวไหมสังเกตเห็นร่างสูงเพรียวคุ้นตาที่ลุกยืนเกือบจะทันที โต๊ะตัวเกือบจะในสุดตัวนั้นตั้งอยู่ข้างหน้าต่างกระจก สายตาที่ทอดตรงมาบอกไม่ได้ว่ากำลังสะท้อนความรู้สึกเช่นไร เพราะยังอยู่ในระยะห่างออกไปมาก แต่พอสบตากัน น่าแปลกที่คราวนี้ความรู้สึกไหววูบ ชาหนึบไปทั้งตัวไม่รุนแรงเท่าเมื่อวาน เมื่อหลบสายตามามองแผ่นหลังกว้าง ช่วงไหล่ผึ่งผายของคนตรงหน้า ก็เกิดความอบอุ่นใจขึ้นมาได้อย่างประหลาด (มีต่อค่ะ) จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 23 ก.ย. 51 01:03:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 *********************************************** พอเห็นร่างสูงๆเดินเข้ามายืนยืนเก้ๆกังๆอยู่บริเวณตู้โชว์เครื่องเขียน ใบหน้าหมดจดส่งยิ้มมาให้  มือซึ่งกำลังกดตัวเลขราคาหนังสือชะงักไปชั่วอึดใจ ก่อนก้มหน้าก้มตาคิดเงินต่อ แล้วพลิกหนังสือเล่มต่อมาขึ้นดู          “เล่มนี้ไม่รับซื้อคืนนะคะ” เธอเงยหน้าขึ้นบอกเด็กหนุ่มผมสีทองตาสีฟ้าผู้เป็นเจ้าของ          “อ้าว! ทำไมล่ะ เมื่อวานเพื่อนยังเอาเล่มเดียวกันนี่มาขายได้เลย”          “เทอมหน้าวิชานี้ไม่กำหนดให้ใช้เล่มนี้แล้วค่ะ เรารับซื้อไว้ได้ แต่ราคาจะต่ำมาก”          “เท่าไหร่” เสียงห้าวๆยิ่งห้วนขึ้นอีก          “สองดอลล่าร์ เจ็ดสิบห้าเซ็นต์ค่ะ”          “ฮ้า! แค่นั้นเอง ตอนซื้อตั้งร้อยกว่า หนังสือใช้แล้วด้วย” เจ้าของหนังสือทำท่าฮึดฮัดหนักยิ่งขึ้น          “นั่นละค่ะ ที่กำหนดไว้ รับซื้อคืนด้วยราคาแค่นี้เท่านั้น”          เด็กหนุ่มส่ายหน้าดิก จำใจยอมในเมื่อไม่อยากขนหนังสือกลับ          “ก็ได้”          นิ้วเรียวบางจึงใส่ตัวเลขเพิ่มลงในเครื่องคิดเงิน ก่อนกดยอดรวม ทำให้ลิ้นชักเครื่องรับและจ่ายเงินเปิดออก ดึงเอาเงินสดออกมานับตามจำนวน แล้วส่งให้นักศึกษาหนุ่มน้อย พร้อมกับฉีกใบเสร็จจากเครื่องส่งให้ด้วย เมื่อไม่เห็นว่ามีนักศึกษาเหลืออยู่ในแถวอีก จึงหยิบป้ายบอกว่าปิดช่องรับซื้อหนังสือช่องนี้แล้วขึ้นมาวาง คอยจนนักศึกษาคนตรงหน้าเก็บเงินใส่กระเป๋า คว้าเป้หนังสือซึ่งบัดนี้ว่างเปล่าขึ้นพาดบ่า ร่างบอบบางขยับลุกจากม้านั่งตัวสูง ดึงม้วนกระดาษบอกยอดเงินทั้งหมดขึ้นมาจากเครื่อง กวาดเงินที่ยังเหลือในช่องเก็บลงใส่ในถุงแบนๆสีเขียว รูดซิปปิด หันไปบอกลาเพื่อนร่วมงานซึ่งกำลังนั่งหน้ายุ่งอยู่ในช่องถัดไป แล้วเดินลิ่วไปหาชายหนุ่มซึ่งยังคงยืนคอยอยู่อย่างอดทน          “ท่าทางน่าปวดหัวนะครับ พราว” เสียงทุ้มๆสะท้อนความห่วงใย หลังจากที่เฝ้าดูท่าทีไม่พออกพอใจของนักศึกษาคนเมื่อครู่อยู่นาน          “ค่ะ พี่ทัศ จริงๆแล้วพราวไม่ชอบทำเลยค่ะ ไอ้รับซื้อหนังสือใช้แล้วปลายเทอมแบบนี้ เจอปัญหาสารพัดแบบเลย พี่คอยซักครู่นะคะ พราวเอาเงินไปนับ แล้วส่งให้ซินดี้ก่อน” เธอหมายถึงหัวหน้างานผู้มีหน้าที่รับผิดชอบเรื่องการเงิน          “ครับ ตามสบาย ไม่ต้องรีบหรอกนะ พี่คอยแถวนี้แหละ”          หญิงสาวยิ้มอ่อนหวาน ก้าวยาวๆเปิดประตูหายเข้าไปในห้องทางด้านหลัง บ้านที่พากันไปดูในเย็นวันนั้นเก่ามากแล้ว พราวไหมเฝ้ามองบ้านสองชั้นหลังนั้นทุกวันที่เดินผ่านเพื่อไปตึกเรียน แม้ภายนอกจะดูเก่า แต่คงได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี ทางเดินเล็กๆสั้นๆซึ่งนำไปสู่ตัวบ้านเพิ่งลาดคอนกรีตใหม่ๆ คงยังไม่ถึงปีด้วยซ้ำ สองข้างทางมีไม้ดอกต้นเตี้ยๆปลูกไว้เรียงราย เรื่อยไปจนถึงบันไดสามสี่ขั้นซึ่งพาขึ้นไปยังระเบียง ตอนหน้าของบ้านแบ่งเป็นสองฝั่ง จึงมีประตูทางเข้าสองบาน "บริเวณนี้ดีนะครับ พราว ดูปลอดภัยดี" ทัศนัยก้มลงบอก คว้ามือเล็กๆมากุมไว้เพื่อจูงข้ามถนนแคบๆซึ่งแบ่งแยกเขตแดนของมหาวิทยาลัยออกจากชุมชนผู้อยู่อาศัย “ค่ะ พี่ทัศ บริเวณนี้น่าอยู่ค่ะ พราวมองอยู่ทุกวัน พอเห็นคนที่ห้องชั้นล่างกำลังขนของออก มีป้ายบอกให้เช่า พราวก็เลยรีบโทรไปทันทีเลยค่ะ นั่น สงสัยจะเป็นคนนั้นนะคะ ดีจัง มาคอยอยู่ก่อนแล้ว” ชายกลางคนร่างเตี้ยออกท้วมเดินต้วมเตี้ยมจากด้านหลังอ้อมมาด้านหน้าของตัวบ้านเกือบจะทันทีที่สองหนุ่มสาวข้ามถนนไปฝั่งนั้น ใบหน้าอวบอูมที่ก้มๆเงยๆดูฐานของบ้านทำให้รู้ว่ากำลังตรวจอะไรบางอย่าง แต่พอสังเกตเห็นว่ามีคนเดินเรื่อยเข้ามาบนทางเดินเท้าก็ยืดตัวขึ้นตรง มองอย่างคาดคะเนอยู่ชั่วขณะ ก่อนเดินเรื่อยๆเข้ามาหา          "คุณคงมาดูบ้าน" เขาเป็นฝ่ายเอ่ยทักขึ้นก่อนด้วยคำถาม มือหนาๆยื่นมาตรงหน้า          พราวไหมเป็นคนยื่นมือไปสัมผัสก่อนในฐานที่เป็นคนติดต่อมา          "ค่ะ" เสียงใสตอบด้วยภาษาเดียวกัน "คุณคงเป็นคุณสมิทธ์"          "ครับ รอเจอร์ สมิทธ์ เป็นผู้จัดการบ้านหลังนี้"          เขากล่าวแนะนำตัวเอง นัยน์ตาสีน้ำตาลซ่อนลึกอยู่ใต้เปลือกตาอูมหนามองเลยมายังชายหนุ่มร่างสูงข้างหญิงสาว          ทัศนัยแนะนำตัวเองอย่างคนคุ้นเคยกับมารยาทของชาวอเมริกัน "ผมชื่อทัศนัย เป็น...เอ่อ...เพื่อนชายของพราวไหมครับ"          คนถูกอ้างถึงเหลือบตาขึ้นดูคนพูดทันควัน เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเขาพูดถึงตัวในลักษณะนั้น เมื่อสบนัยน์ตาอ่อนโยนที่กำลังก้มลงหา ก็รีบหลบสายตากลับไปที่ผู้จัดการวัยกลางคน มองดูเขายื่นมือมาสัมผัสมือด้วย พึมพำว่ายินดีที่ได้รู้จัก ก่อนบอกเชิญให้ตามขึ้นไปบนระเบียงหน้าบ้าน...ทางประตูฝั่งซ้าย ไขล็อกด้วยกุญแจในมือ ปากก็บอกให้รู้          "คุณคงเห็นแล้วว่าชั้นล่างมีสองยูนิต ฝั่งทางขวาเป็นคนทำงานในมหาวิทยาลัย คุณคงเป็นนักศึกษา" เหลียวหลังมาถาม ขณะที่เปิดประตูออกกว้าง แล้วหลีกทางให้หญิงสาวเข้าไปก่อน          "ค่ะ"          พราวไหมเดินนำทัศนัยเข้าไปภายใน กวาดตาดูรอบๆห้องโล่งโถงทางตอนหน้า แสงที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างสองบานซึ่งม่านเปิดไว้กว้างให้ความสว่างอย่างพอเพียง ช่วยให้ห้องซึ่งเก่ามากแล้วดูสว่างไสวทีเดียว เลยเข้าไปไม่มากเป็นครัวเล็กๆ มีเคาน์เตอร์และตู้เหนือศีรษะเป็นตัวกั้นแยกออกไปต่างหาก          "ไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรือครับ" เสียงทุ้มๆมาจากร่างสูงซึ่งเดินเลยไปทดลองรูดมู่ลี่ที่หน้าต่าง          "เฟอร์นิเจอร์มีแต่เตียงนอนกับชุดเก้าอี้ในห้องนอน คุณย้ายเอามาไว้ในห้องนี้ก็ได้ หรือจะเอาอะไรอีกก็บอก ผมจะหามาให้" ประโยคหลังๆบอกกับหญิงสาวผู้มาขอเช่า          "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เท่าที่มีอยู่นี่ก็พอแล้ว"          พราวไหมปฏิเสธทันควัน จากประสบการณ์พอรู้ว่าถ้าขอเฟอร์นิเจอร์เพิ่มจากที่มีให้ อาจต้องจ่ายค่าเช่าเพิ่ม สบตาคนตั้งคำถามที่หันมามองเพื่อบอกให้รู้ ทัศนัยได้ทุนมาเรียน อพาร์ตเม้นท์ที่เขาพักอยู่ตอนนี้ เช่าต่อจากรุ่นพี่คนไทยซึ่งเรียนจบกลับไปแล้ว รุ่นพี่คนนั้นทิ้งเฟอร์นิเจอร์และข้าวของเครื่องใช้ทั้งหมดไว้ให้ เขาจึงไม่เคยมีปัญหาเรื่องต้องหาเฟอร์นิเจอร์หรือของใช้ด้วยตัวเอง ปีแรกที่พราวไหมมาถึง เขาเป็นคนติดต่อให้เข้าอยู่อพาร์ตเม้นท์สองห้องนอนกับรุ่นพี่ผู้หญิงอีกสองคน ทุกอย่างจึงมีให้พร้อมแล้ว แม้การอยู่รวมกันสามคนในห้องเช่าเล็กๆจะแออัด หากก็สะดวกสำหรับผู้ซึ่งเพิ่งมาถึง ในเมื่อไม่ต้องซื้อหาของใช้ใดๆให้สิ้นเปลือง          "ถ้าขาดเหลืออะไร ใกล้ปิดเทอมแล้ว ไปหาเอาตามถังขยะได้ค่ะ" เธอพูดทีเล่นทีจริงเป็นภาษาไทย นัยน์ตาหวานใสมองตามร่างสูงที่เดินตรวจดูโน่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย เป็นที่รู้กันว่าทุกสิ้นปีการศึกษา นักศึกษาที่เรียนจบและย้ายออกจากที่พักเพื่อกลับบ้านมักจะขนเอาเฟอร์นิเจอร์เก่าๆไปวางไว้ตามถังขยะ เพื่อให้คนที่มีความต้องการได้มาเลือกเอาไปใช้ต่อ            "เอางั้นหรือครับ" เสียงทุ้มๆปนหัวเราะ          เมื่อชายหนุ่มหญิงสาวผู้มาดูบ้านเช่าพูดกันด้วยภาษาซึ่งผู้จัดการสูงวัยไม่เข้าใจ เขาจึงได้แต่ยิ้มอย่างคนใจดี  มองตามทั้งคู่เดินเรื่อยเข้าไปดูในครัว ปากก็บอกไปด้วย          "เตานั่นเก่าหน่อย เป็นเตาแก๊ส แต่ก็ใช้งานได้ดี"          ห้องครัวซึ่งมีความยาวมากกว่าความกว้างนั้นเล็กนิดเดียว ดูเก่าๆทึมๆเพราะไม่มีหน้าต่าง แต่ก็สะอาดสะอ้าน พื้นปูแผ่นไลโนเลียมสีขาวมีลายรูปขนมเปียกปูนเล็กๆสีเขียวประอยู่ทั่วไป ผนังซึ่งต่อเลยมาจากห้องด้านหน้าทาสีครีม มีตู้ไม้สำหรับใส่จานชามและอุปกรณ์ทำครัวต่างๆครบครัน เตาขนาดเล็กสีน้ำตาลอ่อนรุ่นโบราณมีเพียงสองหัว มีตู้อบพร้อม ข้างๆเตาเป็นตู้เย็นแบบเก่าเช่นกัน มีสีน้ำตาลออกเขียว          พราวไหมลองเปิดตู้เย็น เห็นว่ามีชั้นวางของเพียงพอ และดูออกว่ายังคงใช้งานได้ดี จึงปิดกลับอย่างพึงพอใจ          "ครัวเล็กแบบนี้ พราวแน่ใจนะครับว่าจะมีที่พอทำอาหารเย็นให้พี่กินทุกวัน" เสียงถามกลั้วหัวเราะ          "แหม! ได้สิคะ พี่ทัศ ครัวเล็กแบบนี้แหละค่ะดี ไม่ต้องเสียเวลาทำความสะอาดมาก" เสียงใสกลั้วหัวเราะเช่นกัน รู้สึกถึงมือใหญ่วางลงบนบ่า          "พราวต้องทำงานทุกวัน แถมเรียนจนค่ำมืด พี่ทำแต่วิทยานิพนธ์อย่างเดียว เอางี้ พี่เป็นคนทำกับข้าวให้พราวดีกว่า พราวอยู่คนเดียวแบบนี้แหละดี พี่จะได้ไม่ต้องเกรงใจจิตรากับก้อย ถ้าเผื่อพี่มาทำให้ครัวเลอะเทอะ" เขาหมายถึงเพื่อนร่วมอพาร์ตเม้นท์ของพราวไหม          "พี่ทัศน่ะหรือคะทำกับข้าวเป็น"          "เป็นสิครับ เห็นฝีมือพี่แล้วจะติดใจ บอกเสียก่อน"          ทำเสียงพูดให้ฟังดูเหมือนโอ้อวด หัวเราะเบาๆในลำคอ ผละเดินไปเปิดดูตู้สูงติดฝามุมห้องครัว เห็นว่ามีหม้อทรงสูงสีเขียวอ่อนสำหรับทำน้ำร้อนอยู่ภายใน ตรวจสอบอยู่ครู่หนึ่งแล้วปิดไว้ตามเดิม          "ว่าแต่พราวชอบที่นี่หรือเปล่าล่ะครับ"          "ชอบค่ะพี่ทัศ เก่าหน่อย แต่ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่บ้านนะคะ ดีกว่าอยู่อพาร์ตเม้นท์เยอะเลย" (จบบทค่ะ) จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 23 ก.ย. 51 01:03:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กระตือรือล้น --- กระตือรือร้น บทนี้ตั้งใจมาดูเทคนิคการเขียนค่ะพี่กุลธิดา ว่าลักษณะการเดินเรื่องเราจะสลับกันยังไง ให้ใครเป็นคนเดินเรื่อง เวลาอ่านจะได้ไม่สะดุดเหมือนที่ตัวเองกำลังมีปัญหาอยู่กับเรื่องที่เขียน  สรุปแล้วคงต้องหลังไมค์ไปขอวิชาจากคุณครูอีกแล้วค่ะ คุณรองเริ่มจะดีขึ้นนะคะ  บุคลิกนิ่งๆดีตอนนี้ จากคุณ : teansri - [ 23 ก.ย. 51 01:24:39 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาอ่านแล้วค่ะ ติดตามอยู่เรื่อย ๆ นะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 23 ก.ย. 51 01:43:29 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านจบบทแล้วค่ะ เร็วจังเลย และแล้วเตาแก๊สออกมาแล้ว... ฮุๆ จะตามต่อไปว่า ทำไมพราวไหมต้องฆ่าตัวตาย? จากคุณ : รสสภัน (Nrostahpan_My) - [ 23 ก.ย. 51 10:07:45 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ^ ^ ^ นั่นน่ะซิคะ ทำไมสาวน้อยนางนี้ถึงฆ่าตัวตาย !!?? แล้วคุณรองมีเอี่ยวด้วยป่าว..ยังเป็นปัญหาต่อไป ปล. นิยายคงไม่มีออกมาหรอกค่ะ หลังจากที่โดนตีกลับครั้งล่าสุดก็ยังกองไว้ที่บ้านเหมือนเดิม อิอิ..คอยตามอ่านงานคนอื่นไปเรื่อยๆดีกว่า จากคุณ : ระรินใจ (ระรินใจ) - [ 23 ก.ย. 51 11:57:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามมาอ่านค่ะ เรื่องเตาแก๊สเริ่มโผล่มาให้เห็นเป็นชนวนที่น่าติดตามค่ะ จะแวะมาอ่านอีกนะคะ เชียร์คุณรองเหมือนเดิมค่ะ จุ๊บ ๆๆ จากคุณ : roslita - [ 23 ก.ย. 51 12:57:09 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แอบเดาเรื่องอดีตของพราวไหม . . . เดาว่า เรื่องน่าอับอายอาจจะเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของในครอบครัว แต่ไม่รู้จะถูกหรือเปล่าค่ะ ว่าแต่นายทัศนัยนี่... ตาถั่วจริงๆค่ะ นางเอกออกจะสวยปานนี้ รออ่านบทต่อไปค่ะ จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ - [ 23 ก.ย. 51 14:08:05 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านต่อค่ะ เตาแก๊ซออกมาแล้ว บ้านท่าทางน่าอยู่ดีนะคะ แต่ก็เกือบจะกลายเป็นสุสานเสียแล้ว พราวไหมเอ๋ย...เกือบไปแล้ว เรื่องในอดีต คิดว่าพ่อของคุณรองเกี่ยวข้องด้วยนะคะ เดาถูกหรือเปล่าหนอ? จากคุณ : ชญาลี - [ 23 ก.ย. 51 17:14:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านไปอ่านมา ยิ่งเห็นความน่ารักของคุณรอง รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : ดาว..กลางวัน - [ 23 ก.ย. 51 19:11:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 พี่รองน่ารักใจดี ได้ใจไปแล้วเต็มๆ จากคุณ : Mnemosyne - [ 24 ก.ย. 51 10:36:53 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ผ่านมาอ่าน...   จากคุณ : ชายยอดนักทดลอง - [ 24 ก.ย. 51 10:46:45 ]

ความคิดเห็นที่ 15 คุณกุลธิดา (kdunagin) เขียนดีจังเลย ดึงอารมณ์คนอ่านให้เห็นภาพตามได้ชัดเจนมากครับ พอมี **** มาเป็นตัวช่วยเรื่องอดีต/ปัจจุบัน ทำให้อ่านง่ายขึ้นเยอะเลยครับ จากคุณ : Toodmeeh - [ 24 ก.ย. 51 11:49:48 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เห็นที่คุณกุลธิดาตอบความเห็นในเจเจ เลยสงสัยว่า ถ้าแม่พระเอกไม่ขัดขวาง แล้วพ่อพระเอกล่ะคะ? เพราะดูจากเนื้อเรื่องแล้วพ่อพระเอกไม่ใช่คนดีซักเท่าไร ถึงขนาดเข้าไปข่มขืนพราวไหมที่ตอนนั้นอายุเพียง 15 ปี แล้วนี่อุตส่าห์ส่งเสียมานานจะยอมปล่อยไปเหรอ ในเรื่องนี้นี่ออกแนวสะท้อนสังคม มันก็น่าจะมีผู้ชายประเภทที่เลวสุดๆแบบ ถ้าฉันไม่ได้แกก็ไม่ได้ เช่นกัน เลยสงสัยว่าพ่อรองจะเป็นคนแบบนี้หรือเปล่า? จากคุณ : kid - [ 24 ก.ย. 51 18:35:31 A:118.173.223.242 X: ]

ความคิดเห็นที่ 17 คุณแม่เลยยังคิดอยู่คนเดียวว่าเป็นอุบัติเหตุ จากคุณ : scottie - [ 28 ก.ย. 51 13:16:02 ]

ความคิดเห็นที่ 18 อืม ยังเดาทิศทางเรื่องไม่ถูก จากคุณ : yuechan - [ 28 ก.ย. 51 18:16:01 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตามอ่าน ตามติด ค่ะ จากคุณ : freetimez_เวลาอิสระ - [ 3 ต.ค. 51 15:23:02 ]