. . . . . เราพบกัน เมื่อเนิ่นนาน ผ่าน วันนั้น
วันที่ฉัน หัวใจแหลก แทรกขื่นขม
วันที่ฉัน เฉยชา วิญญาณ์ตรม
วันที่ข่ม วันที่กลัว รักมัวเมา
จึงชอกช้ำ จึงเหยียดหยาม ความรู้สึก
กว่า รํฦก ว่าตนตัว มัวขลาดเขลา
กว่ากาลล่วง ช่างกระไร หนอใจเรา
วิ่งหนีเงา ไปไย จนใจชา
ครั้นมีเธอ มาเคียงใกล้ ได้แนบชิด
ปลุกชีวิต ให้หายเศร้า เราโหยหา
แต่ จู่ จู่ ต้องพรากกัน ผันเวลา
เร็วเกินกว่า. . . เกินรู้ทัน . . . ก็. . .ฝันมลาย. . .
. . . . .
เมื่อ . . . มา บัดนี้ . . .
. . . . .
. . .ไม่ได้พบ กันนานสิ นะที่รัก
หากใจภักดิ์ ยังคงอยู่ มิรู้หน่าย
จากวันนั้น จวบวันนี้ มิเสื่อมคลาย
ทั้งใจกาย ละลายหลอม น้อมรักเธอ
เพราะจำเปน จึงต้องห่าง ร้างแรมไกล
เธอรู้ไหม ว่าใจฉัน มั่นเสมอ
ถึงตัวห่าง หากหัวใจ ไหวละเมอ
คิดถึงเธอ. . .คิดถึงเธอ. . .ตลอดเวลา . . .
. . .รอเธอมา นานแล้ว แก้วตาฉัน
อย่าเพ่อหัน ห่างเห เสน่หา
อย่าเพ่อจาก ไปไกล สุดสายตา
โปรดรู้ว่า เรือนรักเก่า. . .ยังเฝ้าคอย.
แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 51 05:06:58
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
23 ก.ย. 51 05:01:07
]
รอ เรือน รัก . . .
ขอกราบเรียนท่านพี่พจน์ ว่าอย่างนี้นะเจ้าคะ