ความคิดเห็นที่ 1 แหะ ไม่ใช่นักเขียนแต่มาเสนอหน้า ข้อแรกๆ (สงสารตัวละคร มุกตัน พล๊อตเพียบ) นี่ขอบายค่ะ รอเพื่อนๆที่เป็นนักเขียนตอบ แต่ข้อสุดท้ายคือความสมจริง ในความคิดส่วนตัวนะคะ ความสมจริงไม่จำเป็นต้องเหมือนชีวิตจริงทั้งหมดค่ะ คือบังเอิญได้ มีเหลือเชื่อบ้างก็ได้ ...เอาแค่ไม่ให้มันกลายเป็นข้อมูลที่ผิดให้คนอ่านก็พอค่ะ เช่น...นางเอกจนมาก แต่บังเอิญไปเก็บกระเป๋าเงินให้เศรษฐีซึ่งไม่มีทายาท ประทับใจมากยกมรดกให้ อันนี้โอเคค่ะ ไม่รู้สึกว่ามันไม่สมจริงอะไรมากนะคะ เพราะมันก็มีสิทธิ์เกิดได้ แค่อาจจะน้อยมากๆ แต่ถ้าไม่สมจริงแบบเป็นการให้ข้อมูลที่ผิดเพี้ยนจากความเป็นจริง เช่น (คุ้นๆว่ามาจากหนังเกาหลีสักเรื่อง) นางเอกโดนรถชนเลยเป็นมะเร็งอะไรแบบนี้ หรือ พระเอกตกจากตึกแปดชั้นแล้วไม่ตายแค่ช้ำในสามสี่วันก็ไล่ปล้ำนางเอกได้ (:P) ประมาณนี้จะไม่ค่อยชอบค่ะ มันก็จริงว่าคนอ่านคิดได้ว่าอันไหนน่าเชื่อไม่น่าเชื่อ แต่คนที่อ่านแล้วเชื่อง่ายๆก็มีไม่น้อย ก็แค่ตัวเองไม่เคยมีความรู้เรื่องต้นยี่โถ แต่อ่านนิยายแล้วเค้าบอกว่าน้ำผึ้งจากดอกยี่โถมีพิษก็เชื่อนะเนี่ย ^ ^ ไม่ต้องกังวลเรื่องความสมจริงมากนักก็ได้ค่ะ แค่ถ้ามีส่วนไหนที่เราอาจจะไม่ได้มีความรู้จริงๆตรงจุดนั้นก็หาข้อมูลประกอบมากหน่อย (คือหามาให้ตัวเองรู้แล้วจะได้เขียนไม่ผิดน่ะค่ะ) สู้ๆค่ะ แล้วจะรออ่านนะคะ ^ ^ จากคุณ : จริง - [ 23 ก.ย. 51 10:28:48 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณ คุณจริงที่ช่วยตอบ ขำที่ยกตัวอย่างมาน่ะค่ะ "คุ้นๆว่ามาจากหนังเกาหลีสักเรื่อง) นางเอกโดนรถชนเลยเป็นมะเร็งอะไรแบบนี้ หรือ พระเอกตกจากตึกแปดชั้นแล้วไม่ตายแค่ช้ำในสามสี่วันก็ไล่ปล้ำนางเอกได้ (:P)" มีแบบนี้ด้วยเหรอ? โดนรถชนแล้วเป็นมะเร็งเนี่ย แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 51 10:55:57 จากคุณ : รสสภัน (Nrostahpan_My) - [ 23 ก.ย. 51 10:55:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เง่อ... โดนรถชนแล้วเป็นมะเร็ง รถที่ชนเป็นรถขนกากสารกัมมันตรังสีหรือเปล่านั่น = =' มาคุยเพิ่มเติมจากที่พี่จริงคุยไว้นิดนึงนะคะ เรื่องเขียนแล้วสงสารตัวละคร ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยละ บางครั้ง ความสงสารอาจจะดีกับการเขียนด้วยซ้ำ เพราะทำให้เขียนบรรยายอารมณ์ความรู้สึกได้ดีขึ้น แต่ส่วนตัวแล้ว สงสารก็ส่วนสงสาร เนื้อเรื่องก็ส่วนเนื้อเรื่อง เพราะถ้าความสงสารทำให้เรื่องเปลี่ยนไป จนสื่อประเด็นที่เราจะชี้ไม่ได้ หรือทำให้ความสมเหตุสมผลของเนื้อเรื่องขาดหายไป ก็ไม่ไหวเหมือนกัน อย่างนี้ก็ต้องลองชั่งน้ำหนักดู ส่วนเรื่องความสมจริงประเภทบังเอิญหนึ่งในล้าน แต่ก็พอจะเป็นไปได้ จบแบบนี้ตัวเองรับได้ค่ะ ไม่มีปัญหา แต่ก่อนหน้านั้นต้องมีเรื่องราว หรือเหตุการณ์อะไรที่โน้มน้าวให้เราเชื่อ หรือเอาใจช่วยให้จบอย่างนั้นด้วย เห็นด้วยกับพี่จริงในเรื่องเกี่ยวกับการหาข้อมูลมาเขียนนะคะ การหาข้อมูลเป็นเรื่องสำคัญ เพราะเราต้องรับผิดชอบกับคนอ่าน คนอ่านบางคนอ่านแล้วเชื่อเลยก็มี ถ้าเชื่ออะไรผิดไปก็ไม่ดีเหมือนกัน นิยายไม่จำเป็นต้องจบแบบมีความสุขไปทุกเรื่อง เรื่องที่จบเศร้า แต่ประทับใจคนอ่านก็มีอีกตั้งเยอะแยะ หรือแค่มีแสงสว่างปลายอุโมงค์ลิบ ๆ พอให้คนอ่านอุ่นใจ ก็มากพอแล้วค่ะ ส่วนประเด็นอื่นอย่าง พล็อตกระฉูด มุกตันนี่ ให้คนอื่นมาตอบดีกว่าเนอะ สู้ ๆ ค่า ^ ^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 23 ก.ย. 51 11:29:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาคุยด้วยความอิจฉาครับ อ๊ากกกก ไอเดียกระฉูด อิจฉาๆๆ อยากมีแบบนี้มั่ง จัง เฮ้อ  (ทุกวันนี้ตีบตันครับ) (1) เขียนๆ แล้วเรื่องมันเปลี่ยนก็ไม่แปลกครับ บางทีตอนคิดเราคิดไว้อย่างนึง แต่พอเริ่มเขียน ตัวละครเริ่มมีชีวิต บางทีเราก็พบว่ามันมีเส้นทางที่ "ดีกว่า" ที่ ตัวละครควรจะเดินไป เช่น เดิมคิดว่า พอพระเอกมาบอกเลิก แล้วนางเอกต้อง ตัดสินใจแบบนี้ แต่พอลงมือเขียนไปแล้ว พบว่าบุคลิกนางเอกจะไม่ทำแบบนั้น แต่จะทำแบบอื่นแทน  ถ้ากรณีแบบนี้ ก็ควรเชื่อเซนส์ของตัวเอง และไม่ดึงดัน ไปกับไอเดียเดิมครับ แต่กรณีสงสารตัวละคร แล้วเปลี่ยนเนื้อเรื่องนี่ ต้องกลับมาถามตัวเองแล้วล่ะครับ ว่า "ชอบ" แบบแรกหรือแบบใหม่มากกว่า "มีความสุข" กับการเขียนแบบไหน มากกว่า ถ้าตอบตัวเองได้แล้ว ก็เลือกแบบนั้นเลยครับ เพราะถ้าเราเลือกแบบ ที่ไม่ชอบ ไม่มีความสุข งานที่ออกมาจะฝืน คนอ่านก็จะไม่ประทับใจครับ ถ้าบังเอิญว่าชอบแบบรันทดมากกว่า ที่เขียนมาแล้วสิบหน้า ไม่ต้องเสียดายครับ ถือว่าเป็นแบบฝึกหัด นักเขียนเก่งๆ ก็ยังต้องทำแบบฝึกหัดกันเยอะไป ไม่มี อะไรเสียเปล่าหรอกครับ  และอันที่จริง ถึงชอบแบบใหม่มากกว่า แต่ถ้าตอน ต้นเรื่องมันเป็นแบบเดิม แล้วเราเขียนไปเปลี่ยนไป ก็อาจจะน่ารื้อใหม่เหมือน กันครับ ไม่งั้นหักพวงมาลัยกลางอากาศ อาจจะทำให้เรื่องมันออกมาแปร่งๆ ได้ ต้องลองอ่านดูครับ (2) พล็อตใหม่มา จดไว้เลยครับ ไม่ต้องสับสน พยายามเขียนเรื่องที่เขียนอยู่ ต่อก่อนถ้ายังไม่เบื่อ (และไม่ควรปล่อยให้ตัวเองเบื่อแล้ววางไว้ มาเริ่มใหม่ เพราะมันจะเสียเวลาสต๊าร์ทเครื่องครับ)  ยิ่งถ้าเป็นเรื่องสั้น ถ้าเขียนต่อกันจน จบได้โดยไม่เว้นวรรคจะดีกว่าครับ  พอจบแล้วถ้ายังไม่พอใจก็เก็บไว้ก่อน แล้ว ค่อยหาโอกาสกลับมาอ่านใหม่หลังจากทิ้งระยะเวลาไปซักพัก อาจจะเห็นจุด ที่ปรับปรุงได้ มีพล็อตเยอะถือเป็นกำไรครับ อย่าปล่อยให้มันทำให้เราสับสน สะสมพล็อต หาไอเดียไป แต่เวลาเขียน ให้กินนอนหายใจเป็นเรื่องที่เราเขียน (แม้จะคิด พล็อตอื่นอยู่ด้วยก็ตาม) จะทำให้เราเข้าถึงมันอย่างลึกซึ้ง และถ่ายทอดงาน ออกมาได้ลึกซึ้งกว่าเล่าเรื่องไปเรื่อยๆ ครับ (3) ลงมือเขียนแล้วเขียนไม่ออก เป็นเรื่องธรรมดาครับ ยิ่งถ้าเว้นไปนานๆ ตอน กลับมาเริ่มใหม่จะฝืดมาก นึกภาพไม่ชัด นึกคำไม่ออก ประโยคไม่ได้อย่างใจ สารพัด  วิธีแก้คือต้องเขียนประจำ มากน้อยก็พยายามเขียนไป ถึงจะลูกกวน ก็กลับมานั่งต่อ แรกๆ จะอึดอัดรำคาญ เพราะมันอืด อีกหน่อยจะเร็วขึ้นเองครับ อีกเรื่องคือสมาธิ บางทีนั่งแล้วเขียนไม่ออก ก็เริ่มล่องลอย เปิดเว็บบ้าง เปิด ทีวีบ้าง เป็นเรื่องปกติอีกเหมือนกัน ปล่อยให้ตัวเองมีช่วงเบรคสั้นๆ บ้างก็ได้ ครับ พักให้สมองหายตึง แล้วกลับมานั่งเขียนต่อ แต่อย่าเบรคนาน เดี๋ยวต้องมา เริ่มบิ๊วอารมณ์ใหม่ ฮ่าๆๆ เนื้อเรื่อง (ในรายละเอียด) ถ้าเปลี่ยนก็ไม่แปลกครับ บางคนคิดสด คิดไปเขียน ไปด้วยซ้ำ  แต่ถ้า "พล็อตเรื่อง" คือเค้าโครง เส้นทางการดำเนินเรื่องเปลี่ยนนี่ ต้องคิดดีๆ แล้ว ว่านั่นคือเส้นทางที่ควรจะเป็นหรือเปล่า หรือว่าเราเริ่มเขว ถ้า เป็นนิยายแล้วเขวออกนอกทางไปนี่ แก้ยากครับ อาจจะต้องรื้อใหม่กันครึ่งเรื่อง เลย เพราะงั้นต้องจำว่า "เปลี่ยนได้ แต่ให้รู้ตัวว่ากำลังเปลี่ยนอะไร อย่าเพลิน" (4) เหตุบังเอิญ จะว่าไปแล้วในนิยายใช้กันเยอะครับ ยิ่งประเภทโลกกลมเนี่ย เป็นเรื่องสามัญ ไม่งั้นพระเอกกับนางเอกอาจจะไม่เจอกันเลยก็ได้  ชีวิตจริง คนเราก็เต็มไปด้วยเรื่องบังเอิญครับ เพียงแต่ผลที่ตามมาเรื่องบังเอิญส่วนใหญ่ มันไม่ได้สลักสำคัญอะไร เราก็เลยไม่ได้สนใจสังเกตหรือจดจำ ตัวอย่างเช่น ลองนึกถึงคู่ชีวิต หรือแฟน ตอนที่เจอกันครั้งแรก ในกรณีของคน ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องบังเอิญทั้งนั้นแหละครับ ตั้งแต่บังเอิญเดินชนกัน (แบบใน นิยาย) ไปจนถึงบังเอิญเรียนที่เดียวกัน ทำงานที่เดียวกัน รู้จักเพื่อนคนเดียว กัน  ชีวิตคนจริงๆ มีเรื่องบังเอิญมาก และอาจจะสุดขั้วแค่ไหนก็ได้ และนอกจากความบังเอิญแล้ว ชีวิตจริงๆ ของคนเรา สิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้น ไม่จำเป็น ต้อง "มีเหตุผล" เสมอไป บางอย่างมีสาเหตุ แต่มันเกินกว่าวิสัยที่ความรับรู้ของ คนเราจะหยั่งไปถึงได้ แต่มันก็เกิดขึ้นแบบนั้น แต่นิยายไม่ใช่ชีวิตจริง และความนิยมของนิยายในยุคปัจจุบันคือ สิ่งต่างๆ ต้อง ร้อยเรียงเป็นเหตุเป็นผลเชื่อมโยงกันอยู่ในระดับหนึ่ง ไม่งั้นคนอ่านจำนวนมาก จะรู้สึกมึนงง จับต้นชนปลายไม่ถูก นิยายส่วนใหญ่จึงต้องมีโฟกัส ซึ่งก็ได้แก่ เส้นทางของพล็อตเรื่องนั่นเอง เรื่องบังเอิญเกิดขึ้นในนิยายได้ครับ และเกิดขึ้นมากกกก ด้วย แต่ก็มีข้อจำกัด ที่ควรระวังอยู่อย่างหนึ่ง คือ เรื่องบังเอิญใช้ช่วยในการ "ตะล่อม" ให้ตัวละคร ถูกนำพาไปในทิศทางต่างๆ ได้ (เช่น อุบัติเหตุรถชน หรือนางเอกบังเอิญเจอ เศรษฐีพันล้าน หรือพระเอกบังเอิญสูญเสียความทรงจำ) แต่เรื่องบังเอิญในนิยาย ไม่ควรจะมีบทบาทในการแก้ปัญหา หรือฝ่าผันอุปสรรค แทนตัวละครหลัก เช่น นางเอกยากจนมาก อยากจะสร้างฐานะ ทำงานแทบตาย ไม่ได้อะไรเลย แถมโดนโกงอีก สามบทสุดท้ายก่อนจบ เจอเศรษฐีใจดี ซึ่งเห็น ความเป็นคนดีแสนดีของนางเอก เลยช่วยเหลือจนตั้งตัวได้ จบ คนอ่านจะรู้สึกว่าถูกโกง เพราะเรื่องราวทั้งหมดที่อ่านมา ไม่มีค่า ไม่มีความ หมายต่อการบรรลุเป้าหมายของนางเอกเลยครับ  (กรณีแบบนี้ถ้าเป็นเรื่องแนว วิทยาศาสตร์หรือแฟนตาซี จะร้ายแรงมาก ถ้าเป็นเรื่องแนวรักก็ยังไม่เด่นชัด เท่าไหร่ แต่ก็จะสร้างความรู้สึกตะขิดตะขวงใจได้เหมือนกัน) แต่ถ้าการเจอเศรษฐีใจดีที่ว่านั่น ไม่ได้ช่วยเสกปัญหาความจนของนางเอกให้ หมดไป แต่เป็นการดึงนางเอกเข้าไปเผชิญกับสภาพแวดล้อมใหม่ ที่ต้องพิสูจน์ ตัวเอง ฝ่าฟันคำครหาของคนที่กล่าวหาว่าเอาร่างกายเข้าแลก (สมมุติ) จนกระทั่ง นางเอกฟันฝ่าไปได้ แบบนี้ก็โอเคครับ คือความบังเอิญได้สร้างปมใหม่ ดึงตัว ละครเข้าไปสู่สถานการณ์ใหม่ ที่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคจนบรรลุจุดหมายของตัวเอง ปัญหานี้ ไม่มีสูตรแก้ แต่แก้ในระหว่างการสร้างพล็อต และไม่ปล่อยให้เขียน เพลิน จนลืมนึกว่าตัวละครของเราได้แสดงอะไรบ้างหรือยังครับ (หมายเหตุเพิ่มเติม กรณีเหตุบังเอิญที่มาช่วยแก้ปัญหาให้ตัวละครตอนจบนี่ ศัพท์เทคนิคเขาเรียก deus ex machina ครับ เป็นภาษาละตินเอามาใช้ใน ภาษาอังกฤษ คล้ายๆ กับว่า สวรรค์ทรงโปรด อยู่ดีๆ ก็ยื่นมือมาช่วยเฉยเลย ไม่เกี่ยวกับเรื่องราวที่ดำเนินมา ทำนองนั้นครับ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 23 ก.ย. 51 11:34:19 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พล็อตกระฉูด แต่มุขตัน....เป็นประจำเลยค่ะ ถ้าพล็อตกระฉูดก็จะชอบจดๆเก็บไว้ก่อน ส่วนถ้ามุขตัน (ถ้าเป็นเรานะคะ) ปกติจะหยุดแล้วหันไปทำอย่างอื่น ไม่นานก็กลับมาดูใหม่ หาทางไปต่อ แต่ถ้าไปต่อไม่ได้จริงๆ ก็จะย้อนกลับไปแก้ไขปรับพล็อตจุดอื่น อาจเสียดายที่ต้องลบเนื้อหาที่เคยเขียนทิ้ง แต่ถ้ามันจะทำให้ส่วนต่อๆไปสมบูรณ์ยิ่งขึ้น ก็ต้องยอมค่ะ สู้ สู้ จากคุณ : nanaspace - [ 23 ก.ย. 51 13:46:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณ คุณปิยะรักษ์...เป็นเกียรติจริงๆที่ได้คำตอบจากคุณ ตอนที่เขียนเรื่องสั้นเรื่องนี้อยู่ เขียนไปก็สงสารเวทนาตัวละครไป โกรธตัวเองด้วยว่า ทำไมต้องสร้างให้ชีวิตเขาลำบากอะไรขนาดนี้นะ? แต่ก็พยายามไม่เปลี่ยนเนื้อหาของเรื่องค่ะ ยังพยายามคุมให้อยู่ในพล็อตที่ตั้งใจไว้ เพียงแต่เปลี่ยนตอนใกล้ๆจบนิดหน่อยให้ออกมามีบทสรุปที่เบากว่า ขอบคุณ คุณพีท...โอ้โห คุณพีทให้เกียรติมาตอบกระทู้ด้วย ปลื้มใจจัง เคยอ่านคุณพีทตอบกระทู้ขั้นเทพ แต่ละความเห็นมีคุณค่ามากเลย คำแนะนำที่ให้ไว้ทั้งหมดจะขอเก็บไปแก้ไขงานของตัวเองให้ดีขึ้นค่ะ ***เคล็ดลับวิชาได้ถูกเผยออกมาแล้ว ฮ่าๆๆ*** ขอบคุณ คุณ nanaspace...พล็อตกระฉูดก็จดลงสมุดเหมือนกันค่ะ หอบสมุดโน้ตเล่มหนาจนแขนล้าเลย แต่ว่าพอจะเริ่มเขียนไม่รู้ว่าจะเขียนออกหรือเปล่า? เคยอ่านความเห็นในห้องถนนฯนี่ล่ะค่ะที่บอกว่า "คนที่จะเป็นนักเขียนที่แท้จริงจะได้เข้าสู่เส้นทางที่ตัวเองใฝ่ฝัน แต่คนที่ไม่ประสบความสำเร็จในด้านงานเขียนก็จะออกไปตามเส้นทางของตัวเอง ซึ่งมีมากมายหลายคนที่ไปไม่รอด"---คล้ายๆหลุดวงโคจร อะไรทำนองนี้ อ่านแล้วขนลุกค่ะ เพราะคิดว่าตัวเองอาจจะเป็นอย่างหลัง พอเขียนไม่ได้ไปไม่เป็นก็ท้อและอาจจะเลิกไปในที่สุด มีบางอารมณ์เหมือนกันที่อยากจะ...เลิก จากคุณ : รสสภัน (Nrostahpan_My) - [ 23 ก.ย. 51 14:09:57 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นคุณพีทตอบแล้ว อุอุ เราแอบตอบ เอาว่ามาตอบแบบเล่าเรื่องที่ตัวเองเจอเองแล้วกันนะคะ หนึ่ง ...สงสารตัวละคร ดีค่ะแสดงว่าเราเข้าไปอยู่ในเรื่องแล้ว การที่เราเข้าใจตัวละครเราก็สามารถบอกเล่าให้คนอื่นเข้าใจตัวละครนี้ได้ง่ายขึ้นไปด้วย แต่...อย่าลืมว่าเราต้องเขียนตัวละครตัวอื่นด้วย ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นละครแสดงเดี่ยวไป ตัวละครไหนๆ มาเหมือนกันไปหมด เริ่มแรกที่เขียนจะเจอปัญหานี้มาก คือเราจะแยก อารมณ์ตัวละครแต่ละตัวไม่ออก รักชอบเป็นตัวๆ ไป (ชอบเขียนเรื่องมีตัวละครเดียวมาก ไม่เหนื่อย) วิธีแก้ คือเขียนข้อมูลตัวละครทุกตัวที่เราสร้าง ให้มากที่สุดเท่าที่จะนึกได้ จะทำให้เราไม่หลงทาง เมื่อมาถึงการตัดสินใจของตัวละครตัวนั้น เสียดายการเขียนไปแล้ว 10 หน้า งึมๆๆ 10 หน้าเองอ่ะ เคยตั้งใจเขียนเรื่องสั้น เขียนไปได้ 3-4 หน้ามั๊ แป๊ก จะไม่เอาแล้ว ทิ้งท้ายส่งให้เพื่อนๆ อ่านกัน แล้ว...มันงอกออกเป็นเรื่องยาวเกือบ 400 โดยอาศัย 3-4 หน้านั้นเป็นตัวจำกัดขอบเขตของเรื่อง ถ้ารู้สึกเสียดายโครงเรื่อง อาจจะเพราะวิธีการเล่ายังไม่เป็นที่พอใจของตัวเอง ลองหมุนดูมุมมองใหม่ๆ แล้วเริ่มเขียนใหม่ โดยใช้โครงเรื่องเดิมซิคะ ทางตัน อาจจะกลายเป็นทางสายยาวก็ได้ รู้สึกเหมือนทรยศตัวเอง...แล้ว ถ้าเป็นตัวละครละคะ เขาจะไปทางไหน? เราเป็นคนกำหนดโครงเรื่อง บุคลิกตัวละคร จากนั้น ตัวละครจะมีชีวิตของเขาเอง บางครั้งอาจจะขัดใจคนเขียนอยู่ แต่ตัวละครตัวนี้ ก็ต้องทำแบบนี้ล่ะ (ทำใจ) สอง...เรื่องเก่ายังเขียนไม่จบ พล็อตเรื่องใหม่กระฉูด จดค่ะ จดลงสมุด พิมพ์ลงคอมพิวเตอร์ เก็บสิ่งที่เราอยากจะใช้ในเรื่องใหม่ให้มากที่สุด.แล้ว...กลับไปเขียนเรื่องเก่าให้จบ ^___^ สาม..."มุกตัน"   คิดว่าเป็นกันทุกคนนะคะ สมัยที่ยังไม่ลงเรื่องในเวบ  เอื่อยเฉื่อย เขียนเองอ่านเอง ก็ อยากเขียนเรื่องไหนก็เขียน นึกไม่ออก ก็ไปเขียนเรื่องอื่น สุดท้าย 10 เรื่อง จะจบสักเรื่อง วิธีแก้ คือ อย่างคุณพีทว่าค่ะ บังคับตัวเองให้เขียนสัก...กี่บรรทัดต่อวัน สัญญากับตัวเองไว้ ไม่ต้องมาก สักบรรทัดก็ยังดี อีกวิธีคือ ถ้าเขียนไม่ออกจริงๆ กลับไปอ่านเรื่องตั้งแต่ต้น หาคำผิด แก้สำนวน เพิ่มนิดเติมหน่อย เดี๋ยวเขียนต่อได้เองค่ะ สี่...เรื่องไม่สมจริง มันอยู่บนเหตุและผลค่ะ ถ้าเหตุและผลไปด้วยกันได้ มันก็เป็นไปได้ หุหุ เรื่องที่รถชนแล้วกลายเป็นว่าเจอโรคมะเร็งเข้านี่ อุอุ ถ้าปั้นเหตุได้พอ ผลมันก็น่าเชื่อถือ สู้ๆ นะคะ เขียนอย่างที่เราอยากเขียน จะทำให้เขียนได้สบายที่สุดค่ะ จากคุณ : pajan - [ 23 ก.ย. 51 19:37:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ควรทำความเข้าใจพื้นฐานของการเขียนเรื่องสั้น หรือ องค์ประกอบของเรื่องสั้นก่อนครับ 1.เรื่องสั้นต้องมีพฤติการณ์สำคัญอันเป็นต้นเรื่องแต่เพียงอย่างเดียว 2.มีตัวละครที่มีบทบาทสำคัญที่สุดเพียงตัวเดียว ตัวละครอื่นมีเพื่อเกี่ยวข้องกับตัวละครสำคัญ 3.นึกภาพในมโนคติให้แจ่มใสก่อน แล้วค่อยเขียนพรรณนาให้อ่าน 4.ต้องมีพล็อตที่ประกอบด้วยปม ที่ทำให้ผู้อ่านฉงน ดำเนินเรื่องพาให้ผู้อ่านทึ่ง จนดำเนินไปถึงจุดไคลแม็กซ์ 5.มีความแน่น อย่าลืมว่าเรื่องสั้นมีพื้นที่น้อย (ประมาณ 2000 คำ) ทุกคำ ทุกประโยค ทุกย่อหน้าที่เขียนลง ต้องมีประโยชน์ต่อเนื้อเรื่อง รัดกุมเท่าที่จำเป็น อย่าให้มีคำพูดหรือกิริยาอาการต่างๆ ที่ฟุ่มเฟือย 6.มีการจัดรูป คือต้องวางรูปเรื่องโดยถือตัวละครเป็นใหญ่ ให้พฤติการณ์เกิดมาจากตัวละคร ต้องลำดับพฤติการณ์ให้มีชั้นเชิง 7.เมื่ออ่านจบแล้ว ต้องให้ความรู้สึกเฉพาะอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือเกิดอารมณ์อย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น ยินดี ตื่นเต้น สยดสยอง หมดหวัง ขบขัน เศร้าใจ ให้แง่คิด นี่คือพื้นฐานครับ จากคุณ : ณัฐกร - [ 24 ก.ย. 51 03:44:11 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สอง...เรื่องเก่ายังเขียนไม่จบ พล็อตเรื่องใหม่กระฉูด ตรงนี้แล้วแต่เทคนิคครับ นักเขียนบางท่านใช้วิธีเขียนทันทีที่นึกได้ สมมติว่าเขียนนิยายรักตอนที่สามอยู่ จู่ๆก็นึกอยากเขียนตอนจบ ก็ข้ามไปเขียนตอนจบก่อน เขียนตอนจบเสร็จแล้ว จู่ๆก็คิดพล็อตนิยายเรื่องใหม่ได้ ก็ลงมือเขียนนิยายเรื่องใหม่ทันที เขียนไปได้เรื่อยๆนึกอยากเขียนช่วงไคลแม็กซ์ของนิยายรักเรื่องแรกอีก ก็วางมือจากนิยายเรื่องที่สองที่เขียนอยู่ แล้วเขียนช่วงไคลแม็กซ์ของนิยายรักเรื่องแรกมันเดี๋ยวนั้นเลย... มีจริงๆนะครับ คนที่เขียนนิยายแบบนี้ เป็นการดึงความคิดแรกสุดของตนเองมาใช้ประโยชน์สูงสุด จากนั้นค่อยๆนำแต่ละชิ้นส่วนกลับมาประกอบเหมือนเล่นจิ๊กซอว์อีกที แต่วิธีนี้ไม่ค่อยมีคนใช้เท่าไรนัก ส่วนใหญ่มักจะเขียนให้จบๆไปทีละเรื่องมากกว่าครับ สี่...เรื่องไม่สมจริง ตรงนี้การอ่านทวนช่วยได้มากครับ เมื่อเขียนนิยายก้าวหน้าไปเรื่อยๆ ให้เราหวนกลับมาอ่านงานของตนเองอย่างเป็นกลาง พิจารณาความสมเหตุสมผลของเรื่องตามความเป็นจริง ซึ่งตรงนี้ หากกลัวว่าตนเองจะไม่กลางกับงานเขียนของตัวเอง ก็ลองให้คนอื่นอ่านก็ได้ครับ จากคุณ : Cryptomnesia - [ 24 ก.ย. 51 10:25:26 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยแนะนำ จะนำเคล็ดลับที่ได้มาไปปรับใช้ในงานเขียนของตัวเองค่ะ ตอนนี้ที่ตัวเองทำได้คือ หยุดเขียน...แล้วอ่านงานเขียนของคนอื่นๆ หลากหลายแนว เผื่อจุดประกายให้เขียนลื่นไหลขึ้น ขอบคุณอีกครั้งค่ะ... จากคุณ : รสสภัน (Nrostahpan_My) - [ 24 ก.ย. 51 13:39:26 ]

ความคิดเห็นที่ 11 จึ๋ย ไม่ขั้นเทพหรอกคร้าบ คุณรสสภัน เป็นจอมมารพิธันดรตะหาก รับทะเลาะ เบาะแว้งทั่วถนนนักเขียน อิๆ จะหยุดเขียนเหรอครับ ผมว่าอย่าหยุดเลยครับ ถ้ายังไม่อยากเขียน "เรื่องสั้น" หรือ "นิยาย" ก็เปลี่ยนเป็นเขียนอะไรอย่างอื่นเล่นๆ หรือตั้งโจทย์ให้ตัวเอง หรือเลือกเขียนเฉพาะฉากที่วูบเข้ามาในหัว (แบบที่คุณคริปฯ เล่า) ก็ดีครับ เขียนอยู่เรื่อยๆ แล้วมันจะเหมือนรถยนต์ที่ได้วิ่งตลอด ไม่งั้นพอจะขียนขึ้นมา มันจะฝืดๆ ครับ (โดนมาแล้ว ซึ้งเลย TT) สู้ๆ ครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 24 ก.ย. 51 14:09:52 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรื่องฟลุคแบบเหลือเชื่อนั้นเคยพบว่า มหาเศรษฐีที่ไม่มีความสุข มาเจอพนักงานรถไฟ ทำงานหยอดน้ำมันเพลาล้อรถตัวเลอะเทอะแต่มีความสุข จึงสัญญาจะให้เงินใช้วันละล้านบาท ให้ใช้ให้หมดในวันเดียว อย่างนี้ในชีวิตจริงไม่น่าจะมี แต่ผู้เขียนมีชื่อเสียงมาก และตั้งใจให้เป็นเรื่องตลกครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 25 ก.ย. 51 10:40:32 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ปัญหาที่คุณ จขกท. บอกมา เล็กเป็นหมดทุกข้อเลยค่ะ โดยเฉพาะนึกพล็อตเรื่องใหม่ได้ตลอดเวลา ทั้งที่เรื่องเก่ายังไม่คืบหน้า แก้ปัญหาได้แค่จดไว้ก่อน แต่พอมาเขียน พล็อตที่วางไว้กับที่ตัวเองเขียน เริ่มเอียงซ้าย เอียงขวาไปทางอื่นหมด - - ไม่ได้ช่วยอะไรเลยใช่มั้ยคะ เข้ามาบอกว่า หัวอกเดียวกันค่ะ จากคุณ : ลำบากใจจัง~ ทีเกิดมาหน้าตาดี - [ 26 ก.ย. 51 16:18:28 ]

ความคิดเห็นที่ 14 กำลังเจอปัญหาเดียวกันอยู่เลยค่ะ คือมีพล็อตเรื่องอยู่แล้วเป็นตอนๆเรียบร้อย แต่ดันไม่มีมุกที่จะใส่ในตอนที่กำลังเขียนอยู่เลยแขวนอยู่ 2 วันแล้ว เครียดมากค่ะ อยากเขียนต่อให้จบ จขกท สู้ๆนะคะ ลองกลับมานั่งอ่านงานของตัวเองใหม่หมดก็ดีนะคะ เผื่อจะช่วยให้มองเห็นอะไรที่ทำให้ปิ๊งขึ้นมาใหม่ก็ได้ค่ะ จากคุณ : หมูอมโรค - [ 26 ก.ย. 51 21:41:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาแอบสแกนดูคร่าวๆ ค่ะ สู้ๆ นะ จากคุณ : scottie - [ 27 ก.ย. 51 09:24:44 ]

ความคิดเห็นที่ 16 กลับไปทบทวนค่ะ.... ไม่ใช่เรื่องของตัวเองนะคะ แต่ดันไปนั่งอ่านเรื่องของคนอื่นแทน ฮุๆ กำลังมีความสุขกับการอ่านเชียวแหล่ะ เพราะคิดว่า อ่านแล้วอาจจะทำให้มีไอเดียอะไรปิ๊งขึ้นมาบ้าง ว่าแล้วก็ผุดพล็อตเรื่องใหม่มาอีกหนึ่ง เฮ้อ...จะพยายามสู้ต่อไปค่ะ จากคุณ : รสสภัน (Nrostahpan_My) - [ 29 ก.ย. 51 17:20:06 ]