ครั้งหนึ่งเคยมีคนพูดไว้ว่า Do you believe in destiny?
ฉันตอบไปว่าเชื่อสิ ฉันเชื่อเรื่องพรหมลิขิต แต่ฉันไม่เชื่อว่าเรื่องงี่เง่าพรรณนั้นจะเกิดขึ้นในชีวิตแสนน่าเบื่อของฉันได้
ถึงวันนี้เรื่องพรหมลิขิตคู่รักงี่เง่า ความรักลวงโลกจะยังไม่เกิดขึ้นกับฉัน อ้อ อาจจะเลวร้ายเกินไป เอาเป็นว่า คิวปิดประจำตัวยังไม่ตื่นมาแผลงศรละกัน แต่จะด้วยความบังเอิญใดใดก็ตามที่เย็นวันหนึ่ง youtube ที่รัก ได้พาฉันไปพบกับเพลงๆหนึ่ง ที่ชื่อเหมือนหนังสือเล่มหนึ่งที่เคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว คลั่งไคล้ไปหลายวันคืน
"เราจะข้ามเวลามาพบกัน (Only love is real)" ชื่อมันว่าอย่างนี้ จากวันนั้นที่ได้ซื้อหนังสือมา แล้วอ่านจบ อ่านแล้วอ่านอีก อ่านจนจำได้ขึ้นใจว่าบทไหนเป็นอย่างไร จนบอกใจตัวเองว่าสักวันเราคงจะได้โชคดีเจอกันอย่างนั้นบ้าง ... เกือบสิบปีแล้วมั้ง
ช่วงเวลาสาวแรกรุ่นชอบเพ้อฝันกับเรื่องรักแสนหวาน เสพติดการ์ตูนญี่ปุ่นอย่างรุนแรง แน่นอนว่าหนังสือเล่มนี้กลายเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวหัวใจเหงาๆของฉันเข้าอย่างจัง
แล้วฉันก็ได้พบกับผู้ชายคนหนึ่ง ที่ทำให้รู้ว่า ความรัก ความหลง และการรอคอย เป็นอย่างไร เขาก้าวเข้ามาพร้อมกับคำว่า "ผู้ชายในสเปค" เขาเป็นทุกอย่างที่เราต้องการจะมีจากแฟน แต่ก็อย่างที่บอก ความรักงี่เง่ามันไม่เคยเกิดกับฉันหรอก เขาไม่ได้ชอบฉันเลยสักนิด แต่ก็ยังมีมารยาทพอที่จะปฏิเสธอ้อมๆ หรือบอกปัดอย่างสุภาพ
ก็แปลกดีเหมือนกันที่ในช่วงเวลานั้น ฉันรู้สึกได้ว่า ผู้ชายคนนี้เป็นคนดีจริงๆ ปราถนาดีต่อฉัน จริงใจกัน นอกจากความรักแบบหนุ่มสาวแล้ว สิ่งที่เรามีร่วมกันคือมิตรภาพของสถานะที่ไม่สามารถระบุได้ ฉันเรียกเขาว่าพี่ชาย เขาทำให้ฉันรู้สึกรักทุกครั้งที่ได้รับการติดต่อ แม้จะเพียงแค่ข้อความ สองสามบรรทัดจาก email ก็ตาม
ฉันรู้สึกได้ว่า เราคือคู่แท้ที่ตามหากันและกันเจอ แต่ไม่ได้ครองคู่ ได้มาเจอ ทำความรู้จัก แล้วเมื่อถึงเวลาก็แยกย้าย แตกกิ่งก้านสาขาของเราออกไป (เอ่อ ศัพท์เฉพาะน่ะ อ่านหนังสือคงเข้าใจยิ่งขึ้น) ในเวลานั้นฉันคิดแบบนั้นจริงๆ และยังรอคอยเขาอยู่เรื่อยมา ทุกครั้งที่เช็ดข้อความในกล่องจดหมาย
หลายอย่างเปลี่ยนไป ในขณะที่ความรู้สึกของฉันเริ่มฝังลึก ตกผลึกในความทรงจำ ฉันบอกตัวเองว่าเขาจะเป็นความทรงจำที่ดีของฉันตลอดไป จนเมื่อต้นปีนี้เอง ที่hi5 ของเขาแสดงรูปเด็กน้อยน่ารักคนหนึ่งขึ้นมา จากที่เขาทิ้งร้างมันไปนาน เขากำลังส่งสัญญาณอะไรใช่ไหมนะ แต่งงาน มีครอบครัว มีลูกแล้วครับ... ที่อยากพูด คืออย่างนี้รึเปล่านะ
ตลอดเวลาหลายปีที่ความรักเลื่อนลอยได้สอนให้ฉันรอคอยอย่างความหวัง แล้ววันหนึ่งก็เหมือนมีกรรไกรจากใครสักคนได้ตัดเส้นเชือกบางๆนั้น
"ฉับ"
ตอนนั้นฉันรู้สึกว่ากำลังลอยอย่างเคว้งคว้างอีกครั้ง จากที่เมื่อก่อนยังรู้สึกเหมือนมีสายป่านคอยโยงอยู่แม้จะลมแรงแค่ไหน ก็ยังรู้สึกว่ามี แม้จะถูกปล่อยไปจนสุดสาย ฉันเป็นอิสระแล้วใช่ไหม จากอะไรก็ตามที่ดึงฉันไว้อย่างไร้ตัวตน แต่ทำไมฉันยังไม่รู้สึกยินดีกับมันเลยนะ ... ร้องไห้อยู่หลายวัน กว่ารู้ว่าที่ผ่านมาความรู้สึกของฉันที่มีต่อเขามันไม่ได้หายไปไหน มันยังอยู่ตรงนี้เสมอ เพียงแต่หลายสิ่งมาบังๆไว้ไม่ให้เราเห็น จนมันกลับมาเด่นชัดครั้งสุดท้ายก่อนจะจางหายไปพร้อมหยาดน้ำตาหยดสุดท้าย
ครั้งหนึ่งในวันวานที่ได้เพ้อหาคู่แท้ หาความรักจากอดีตที่ทำบุญร่วมกัน เพ้อไป อยู่ไหนนะ ความรัก อีกครึ่งของฉัน อยู่ไหนนะ
หรือเนื้อเพลงที่ช่างแต่งได้บีบอารมณ์แฟนหนังสือเล่มนี้อย่างฉันเหลือเกิน
"ทุกครั้งที่ฉันร้องไห้จนจมทะเลน้ำตา
เหว่ว้าและเคว้งคว้างกลางผู้คน เจ็บจนไม่อยากหายใจ
ถูกรักทำร้ายจนเปราะบาง ขอบฟ้าความหวังซีดจางเหลือเกิน
แต่บอกกับใจไม่หยุดฝันอธิษฐานในกาลนิรันดร์
อย่าหยุดศรัทธาสักวันคงได้พบเธอ
อีกครึ่งหนึ่งของดวงวิญญาณฉันรออยู่
คนเคยรู้ใจคนเคยรู้จัก จำฉันได้ไหม เราเคยพลัดพรากกัน
หากเธอกับฉันสวนทางกันในความฝัน
อยากให้สายตาเราได้จ้องกัน
และให้เธอบอกฉัน ว่าฉันข้ามเวลาเพื่อมาพบเธอ
ฉันใช้ชีวิตมืดมนดั่งคนที่มีแผลใจ
แผ่นดินและผืนฟ้ากว้างไกลมันกลับไม่เหลือทางให้เดิน
ทอดทิ้งรักแท้ที่ข้างทาง ปล่อยทิ้งความหวังที่พังยับเยิน
อยากบอกกับใจให้หยุดฝันอธิษฐานในกาลนิรันดร์
เจ็บกับศรัทธากี่วันก็ไม่พบเจอ
อีกครึ่งหนึ่งของดวงวิญญาณฉันรออยู่
คนเคยรู้ใจคนเคยรู้จัก เธอไปอยู่ไหน เราคงพลัดพรากกัน
หากเธอกับฉันสวนทางกันในความฝัน
อยากให้สายตาเราได้จ้องกัน
โปรดให้เธอบอกฉัน ว่าฉันข้ามเวลาเพื่อมาพบเธอ
หากเธอกับฉันสวนทางกันในวันนั้น
ยามที่สายตาเราได้จ้องกัน
อยากให้เธอบอกฉันว่าเราข้ามเวลาเพื่อมาพบกัน"
[เพลงประกอบหนังสือ only love is real]
เพลงนี้ทำให้ฉันเริ่มจะเพ้ออีกแล้ว.....
จากคุณ :
ฮิปโปร้อยฝัน 
- [
23 ก.ย. 51 12:46:16
]
ครั้งหนึ่งในวันวาน
