สมัยนั้นผมได้เรียน รด. ด้วย การเรียน รด. นี่ ตอนเรียนก็แยกกันนะครับ โรงเรียนนี้เรียนที่นี่เวลานี้ โรงเรียนนั้นเรียนที่นั่นเวลานั้น ซึ่งจะไม่ค่อยได้เจอกันหรอก จะเจอกันบ้างตอนนั่งรถสวนกัน หรือเดินสวนกันที่หน้าศูนย์ฝึก ส่วนใหญ่การทักทายกันก็จะเป็นการพูดคุยกันแบบสั่นๆ

แต่ไม่ค่อยจะเป็นประโยคเท่าไหร่ จะเป็นพวกสัตว์สี่เท้าแถวหน้าสภา หรือของสงวนของท่านสุภาพบุรุษทั้งหลายซะมากกว่า แต่ก็ทำอะไรกันไม่ได้ เขตทหารนะท่าน จะเอามาระเบิดใส่กันก็ตอนที่ฟลุ๊กไปเจอกันที่เขาชนไก่ ช่วงสุดท้ายของการเรียน รด. ของแต่จะปี

แต่ผมไม่ค่อยได้มีความทรงจำของการเรียน รด. มากนักหรอก ก็เพราะผมได้เรียน รด. แค่ปีเดียว พอเข้าปีที่สอง ผมได้อยู่ที่ศูนย์ฝึกราบ 11 ซึ่งขึ้นชื่อว่าเขี้ยว และต้องตัดผมสั้น ซึ่งตอนปี 1 ผมเรียนที่ศูนย์ฝึกปืนใหญ่ต่อสู้อากาศยาน เขาไม่ค่อยเขี้ยว ผมก็ไม่ต้องตัดสั้นมากด้วย แต่เมื่อผมรู้ตัวว่าต้องไปอยู่ที่ ราบ 11 ผมก็เลยไม่เรียนต่อ กลัวไม่หล่อว่างั้นเหอะ ตอนนี้ก็ยังนึกอยู่เลยว่า ตอนนั้นมันหล่อตรงไหนว่ะกู ถึงห่วงว่าจะไม่หล่อเนี่ย แต่ก็นะ สุดท้ายก็ไม่ได้เรียน รด. ต่อ

เมื่อไม่ได้เรียน รด. ผมก็จะมีเวลาว่างมากขึ้น ในวันที่เพื่อนบางคนที่รักดีเขาไปเรียน รด. กัน พวกผมที่ไม่รักดี ก็ไปเตร่ๆแถวเซ็นทรัล ซึ่งเป็นสถานที่ที่ไว้ซ่องสุมผู้คนมากมาย ตั้งแต่ระดับรากหญ้าไปจนถึงระดับท่านผู้หญิง ผมชอบไปดูสาวที่นั่นแหละ ขอบอก เหมือนว่าห้างนี้เขาคัดคนเดินหรือไงก็ไม่รู้ สงสัยหน้าประตูจะมีสัญญาณคอยเตือน ใครหน้าตาไม่ดีจะมีสัญญาณเตือนดังขึ้น แล้ว รปภ.ก็หิ้วไปทิ้ง ในนี้ก็เลยมีแต่นางฟ้า ฮ่าๆๆๆๆ

หรือสเกลวัดความสวยของผมจะต่ำไปก็ไม่รู้ ถึงดูผู้หญิงสวยไปหมด อืม น่าจะเป็นประเด็นนี้แฮะ

ผมชอบเดินเล่นไปทั่วห้าง สมัยก่อนห้างเซ็นทรัล มักจะจัดคอนเสิร์ตอยู่เป็นประจำ และพวกผมก็จะดูกันเป็นประจำเหมือนกัน และก็ไม่ต้องสืบเลยครับ ในเมื่อเด็กช่างกลอย่างพวกผมยังอยากดู แล้วเด็กโรงเรียนอื่นจะไม่อยากดูเหมือนผมเหรอครับ ฉะนั้น เมื่อไรที่มีคอนเสิร์ต ในห้างก็จะเป็นแหล่งรวมของเหล่านักเรียนนักเลงทั้งหลาย และพวกผม ก็กร่างน่ะซิครับ ที่นี่ถิ่นกู มืงอย่ามาแหยม และก็ลงท้ายด้วยการตีกัน จนเป็นเรื่องปกติ

ผมเคยไปมีเรื่องกับเด็กโรงเรียนช่างกลสถาบันหนึ่ง ก็เพราะด้วยชื่อโรงเรียนและเครื่องแบบนักศึกษา ที่ท่านผู้บริหารของที่นี่ท่านออกแบบมา ให้ใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้า แหม ชาวบ้านเขาใส่สีขาวกันทั่วบ้านทั่วเมือง กลัวไม่เด่นหรือไงก็ไม่รู้ครับท่าน ให้ใส่เสื้อสีฟ้ามาเรียนอย่างนี้ สงสัยกลัวไม่เป็นจุดสนใจ

แต่โรงเรียนนี้ก็มีเด็กโรงเรียนผมไปเรียนอยู่เยอะเหมือนกันนะครับ จะเป็นพวกนักเรียนนักเลงที่ถูกไล่ออกจากที่นี่ แล้วก็เลยไปเรียนที่นั่น จนแทบจะเป็นธรรมเนียมไปแล้ว

วันนั้นผมเดินอยู่ชั้น 2 ของห้าง แล้วมีพวกมันเดินเข้ามาหาผมคนนึง แล้วมาหาเรื่องผม บอกว่า ผมมองหน้ามัน เออ ดีเนอะ มองหน้าก็หาว่าหาเรื่อง ผมไม่กลัวมันหรอกครับ เพียงแต่มันไม่ได้มาคนเดียว หันไปเจอ โอ้โห เดินตบเท้าตามกันมาอีกประมาณ 5-6 คน ผมก็เลยต้องทำใจให้นิ่งแล้วก็ชิ่งหนีมัน

แต่การที่จะชิ่งหนีไอ้พวกนี้นะครับ ต้องพยายามอย่าทำให้มันรู้สึกว่าเรากลัวมัน ไม่งั้นมันจะเล่นงานเราเอาง่ายๆ เพราะฉะนั้นใจต้องนิ่ง ผมเดินฝ่าวงมันเลย มีคนนึงดึงแขนผมแล้วถามผมว่า มืงเจ๋งเหรอ ผมไม่พูด แต่สะบัดมือมันออก ใจต้องนิ่ง แล้วก็ต้องวิ่งซิครับ

จะวัดกับพวกมันก็ดูจากปริมาณของมือและตีนเมื่อนำมาเปรียบเทียบกับตัวเองแล้ว มันมากกว่ากันอยู่หลายเท่า สมองส่วนกลางจึงประมวลผลสั่งการไปยังอวัยวะส่วนล่างให้ออกวิ่งไปตั้งหลักก่อน พอผมวิ่งไปที่ป้าย 52 พวกมันก็คงพอเดาออกแล้ว ว่าผมเป็นเด็กป้าย 52 จึงไม่เห็นมีใครวิ่งตามมา

พอผมไปถึงป้ายเจอพวก ก็เกณฑ์กำลังพลที่มีทั้งหมดในป้าย (4 คน) เดินกลับไปที่ห้าง ยังไงก็ถือว่าสูสี คนไม่ห่างกันมาก แต่พอไปถึงก็ไม่เจอมันแล้ว หาทั่วทุกชั้น ตามห้องน้ำ ห้องแม่บ้าน ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ห้องผู้จัดการ (เวอร์ไป) ก็ไม่เจอ สันนิฐานจากสิ่งที่พบเห็นว่า มันคงลี้ภัยออกนอกห้างไปแล้ว

เพราะถึงผมมาแค่ 4 แต่ในห้างก็มีเพื่อนโรงเรียนเดียวกับผมอีก เป็นร้อย ตั้งแต่วันนั้นคงทำให้พวกมันพอจะรู้แล้วว่า อย่าเข็นครกขึ้นภูเขา ไม่น่าจะเกี่ยวนะ อย่ามาหาเรื่องกับพวกเรา ถ้าเอาจริงก็เป็นเรื่องเหมือนกันนะนาย.....

จากคุณ : February78 - [ 24 ก.ย. 51 15:27:22 A:125.25.9.35 X: ]