ความคิดเห็นที่ 1 วันดับสูญ บทที่ 2 ข้อความที่หายไป คืนนี้เป็นอีกคืนหนึ่งที่ไม่มีแม้เพียงแสงดาวสักดวงกระพริบอยู่บนท้องฟ้าอันมืดมิด อันที่จริง...นานมากแล้วที่ไม่มีมนุษย์คนไหนมองเห็นดวงดาวบนฟากฟ้าในเวลากลางคืนแบบนี้จากบนพื้นโลก หอพักสูงห้าชั้นรูปทรงแปลกแยกจากสิ่งแวดล้อมตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมอยู่ทั่วอาณาบริเวณ ...บนห้องพักชั้นสามสุดทางเดิน... “โอ้...ดร.สมชาย คุณพักในที่แบบนี้หรือ” ชายชราพูดเป็นเชิงเยาะอยู่ในที สายตาสอดส่องไปรอบๆ ห้องราวกับต้องการประเมินอะไรบางอย่าง “ว่าธุระของคุณมาได้แล้ว” สมชายกล่าวตัดบท “ คุณคงไม่ได้มาหาผมเพียงเพราะต้องการจะมาดูที่พัก หรือต้องการจะพูดจาเล่นลิ้นกับผมเท่านั้นใช่มั้ย” เขารู้สึกว่าตัวเขาเองเริ่มมีอาการหัวเสีย อาจเป็นเพราะชายชราที่อยู่ตรงหน้าของเขาในขณะนี้ทำท่าทางเหมือนกับเป็นผู้รู้ไปหมดทุกเรื่อง และเขารู้สึกเหมือนกับว่ากำลังถูกชายชราผู้นี้ปั่นหัวและทดสอบอะไรบางอย่างอยู่ “คุณไม่คิดที่จะเชิญผมนั่งหน่อยรึ ด๊อกเตอร์” ชายชราพูดจาราวกวนประสาท นั่นทำให้สมชายเริ่มมีอาการหัวเสียมากยิ่งขึ้นไปอีก และดูเหมือนว่าชายชราจะสังเกตเห็นเช่นกัน “หึๆ...เมื่อห้าปีที่แล้ว นักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะ...นักฟิสิกส์ปริญญาเอก นักธรณีวิทยาและนักจักรวาลวิทยาหนุ่มหน้าใหม่ไฟแรงพยายามที่จะเสนอผลงานวิจัยที่แม้แต่โลกก็ยังต้องสั่นคลอน...เหตุแห่งการดับสูญของโลก...แต่ว่าน่าเสียดาย...” “คุณ...โท...มัส...!!” สมชายเอ่ยชื่อคู่สนทนาเสียงหนัก แววตากร้าวเผยออกมาอย่างชัดเจน “โอเคครับ...โอเค...ถ้าอย่างนั้น เรามาเข้าเรื่องกันเลยก็แล้วกัน” ชายชรายกมือทั้งสองเป็นเชิงยุติการโต้วาทีอย่างรู้ทันก่อนจะเริ่มเรื่องราวใหม่ “ผมอยากจะฟังผลงานวิจัยของคุณเรื่องนั้นจากปากของคุณเอง” “ผมไม่อยากพูดถึงมันอีก” เป็นอีกครั้งที่สมชายตัดบท ...ใช่แล้ว...นักวิทยาศาสตร์ที่ชายชราพูดถึงเมื่อครู่ที่ผ่านมาก็คือเขาเอง เขายังคงจำเรื่องราวเมื่อห้าปีก่อนได้เป็นอย่างดี ภาพเหล่านั้นยังคงติดอยู่ในสมองอย่างไม่มีวันที่จะลบเลือนได้ ในครั้งนั้นสมชายเที่ยวเสนอผลงานวิจัย “เหตุแห่งการดับสูญของโลก” แก่นักวิทยาศาสตร์และองค์กรต่างๆ ทั่วโลกเหมือนคนเสียสติ แน่นอนว่าเขาหาได้อยากมีชื่อเสียงโด่งดังหรือแม้แต่จะต้องการความเป็นที่ยอมรับในวงการ หากแต่ผลงานวิจัยชิ้นนั้นอาจเป็นกำหนดชะตากรรมของมนุษยชาติทั้งหมดหากว่ามันถูกต้อง ...เสียงหัวเราะถากถางจากทุกผู้เป็นสิ่งตอบแทนที่สมชายได้รับ... และนั่นจึงทำให้ผลงานวิจัย “เหตุแห่งการดับสูญของโลก” กลายเป็นผลงานเพียงชิ้นเดียวที่เกิดจากชายที่ชื่อ ดร.สมชาย ในขณะนั้น เขาหายหน้าไปจากวงการวิทยาศาสตร์พร้อมด้วยการสาบสูญของผลงานวิจัยชิ้นนั้น และเพียงไม่นานทุกๆ คนก็ลืมเลือนข้อความเหล่านั้นจนหมดสิ้น เขาลี้ตัวเองมาเป็นครูที่ปริมณฑลแห่งนี้ ...และเช่นกัน...เขาเองก็อยากที่จะลืมเลือนทุกสิ่งทุกอย่างเช่นเดียวกับคนอื่นๆ... “ได้โปรดเถอะ...ด๊อกเตอร์...มันสำคัญกับผมมาก...” เสียงชายชราดึงชายหนุ่มให้กลับมาอยู่กับภาพตรงหน้าอีกครั้ง “ไม่สิ...เรื่องนี้มันสำคัญกับทุกคน...มันเกี่ยวพันถึงอนาคตของมวลมนุษยชาติ” ...ใช่...มันสำคัญกับมวลมนุษยชาติ...หากแต่เขาเองก็ไม่อยากจะโดนหัวเราะเยาะเรื่องผลงานวิจัยที่เขาอุตส่าห์ทุ่มกายเทใจทำมาตลอดระยะเวลาหลายปีอีกต่อไป...สมชายมองหยั่งเชิงคู่สนทนาก่อนจะเอ่งขึ้น “คุณรู้เรื่องภาวะโลกร้อนดีแค่ไหน คุณคิดยังไงกับมัน คุณโทมัส” ชายชรายิ้ม “ภาวะโลกร้อนเป็นเรื่องใกล้ตัวที่เดี๋ยวนี้แม้แต่หลักสูตรของเด็กอนุบาลก็ยังต้องถูกบรรจุเรื่องนี้เข้าไปด้วยเลยนะครับ” ชายชราหยุดจังหวะการพูด “นับตั้งแต่ปี 1880 จนถึงปี 1980 อุณหภูมิเฉลี่ยบนโลกสูงขึ้นประมาณ 0.8 องศา แต่หลังจากนั้น ช่วงสองทศวรรษสุดท้ายก่อนปี 2000 อุณหภูมิโลกเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว มีผู้บันทึกไว้ว่าอุณหภูมิในช่วงนั้นสูงที่สุดในรอบสี่ร้อยปีเลยทีเดียว” เสียงกระแอมดังหน่อยหนึ่ง “ยังมีผู้บันทึกไว้อีกว่าในปี 2007 ธารน้ำแข็งและหิมะบนภูเขาเหลือเพียงยี่สิบเจ็ดแห่งเท่านั้น มันลดลงไปมากจริงๆ หากเทียบกับตัวเลขหนึ่งร้อยห้าสิบเมื่อปี 1910 จากการคำนวณ หากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป ภายในปี 2040 น้ำแข็งจะหมดไปจากอาร์กติก และผลกระทบที่ตามมาจะยิ่งใหญ่เกินกว่าที่มนุษยชาติจะหยั่งถึง...” สมชายตั้งใจฟังชายชราพูดอย่างเป็นผู้ฟังที่ดี...จังหวะการพูด...น้ำเสียง...และความรู้ของชายชรา...ชายผู้นี้ไม่ธรรมดาทีเดียว...บางที...ชายชราผู้นี้อาจจะตั้งใจมาคุยกับเขาจริงๆ...ถ้าอย่างนั้น...บางที...ชายชราผู้นี้อาจจะเข้าใจสิ่งที่เขากำลังจะอธิบายให้ชาวโลกเข้าใจเมื่อห้าปีที่แล้ว... “สภาพอากาศแปรปรวน ความชื้นในบรรยากาศที่มีมากขึ้นเนื่องด้วยการระเหยที่มากขึ้นของน้ำจะส่งผลกระทบกันเป็นลูกโซ่ อุณหภูมิโลกจะไม่มั่นคง กลางวันร้อน กลางคืนเย็น น้ำทะเลสูงขึ้น อุณหภูมิในมหาสมุทรก็จะสูงขึ้นเช่นกัน และแน่นอน ผลกระทบของมันไม่ได้มีแค่นี้ มันยังมีอีกมากมายทีเดียว” น้ำเสียงของชายชราราบเรียบลง “หากแต่นักวิชาการและนักวิทยาศาสตร์ในยุคนั้นก็มองเห็นปัญหานี้เช่นกัน ดังนั้น การรณรงค์ด้วยวิธีการต่างๆ จึงเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องมากมาย ทั้งการใช้น้ำ การใช้พลังงาน การลดการใช้ก๊าซที่ทำให้เกิดภาวะเรือนกระจก เป็นต้น ดังนั้น ในปัจจุบันนี้เราจึงพบว่าอุณหภูมิโลกไม่ได้สูงขึ้นไปกว่าในยุคนั้นสักเท่าไหร่” “ใช่ครับคุณโทมัส โลกในยุคนี้ไม่ได้มีอุณหภูมิสูงกว่าเดิมสักเท่าไหร่ แต่นั่นก็หมายความว่ามันก็ยังสูงกว่าเดิมใช่มั้ยครับ” สมชายพูดเสริมทันท่วงที “คุณไม่คิดว่ามันแปลกหรือครับ คุณโทมัส...ทั้งๆ ที่มีการรณรงค์อย่างแข็งขันและเอาจริงเอาจังขนาดนั้นแล้ว แต่อุณหภูมิโลกก็ไม่ได้ลดลงหรือแม้แต่จะคงที่ด้วยซ้ำ” สมชายเปิดประเด็นคำถามและหยุดจังหวะหน่อยหนึ่งเพื่อให้คู่สนทนาได้คิดตาม “ตั้งแต่ปรากฏการณ์โลกร้อนเริ่มปรากฏ นั่นก็เป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าทุกอย่างได้สายเกินไปเสียแล้วสำหรับโลกใบนี้...” เสียงถอนหายใจดังอย่างเลื่อนลอย สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอันดำมืด เสมือนเขาไม่อยากจะรับรู้เหตุการณ์ต่อจากนี้อีกต่อไป... จากคุณ : KTH - [ 27 ก.ย. 51 18:54:46 A:61.91.163.234 X: TicketID:187608 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วันดับสูญ บทที่ 3 เหตุแห่งการดับสูญ อากาศภายนอกในเวลานี้เริ่มเย็นจนถึงขั้นหนาว ทั้งๆ ที่ช่วงกลางวันยังร้อนอบอ้าวจากรังสีความร้อนที่แผดลงมาอย่างไม่ปราณีสิ่งมีชีวิตทุกผู้อยู่แท้ๆ และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งปรากฏการณ์ซึ่งเป็นผลพวงมาจากภาวะโลกร้อน... “ถึงคุณจะว่าอย่างนั้นก็เถอะ ด๊อกเตอร์...” ชายชราเริ่มแสดงความคิดเห็นอีกทาง “อุณหภูมิของโลกในเวลานี้ ถึงแม้จะสูงขึ้นก็จริง แต่มันก็ไม่ได้แสดงสัญญาณว่ามันจะกลายเป็นเหตุการณ์ร้ายแรงขนาดที่คุณพูดถึงหรอกนะ เพราะหากจะว่ากันตามทฤษฎีแล้ว อุณหภูมิขนาดที่จะก่อให้เกิดสิ่งที่คุณคิด...เอ่อ...ผมหมายถึงการสูญสิ้นของสิ่งมีชีวิต หรือแม้กระทั่งโลกใบนี้ก็ตามมันยังต้องสูงกว่านี้อีกมาก” ถึงแม้จะเหมือนเป็นการแสดงความคิดเห็นธรรมดาๆ แต่สมชายกลับรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างในคำพูดนั้น มันเหมือนกับเขากำลังถูกลองภูมิ หรือเหมือนกับชายชราเองต้องการอะไรบางอย่างในคำตอบของเขา “หึ...” เป็นครั้งแรกที่สมชายทำท่าเหมือนจะยิ้มออกมา หากแต่เป็นอาการยิ้มเยาะอะไรบางอย่าง “ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าคุณเป็นใคร หรือมาสนใจเรื่องนี้ได้ยังไง แล้วตอนนี้ผมก็ไม่รู้ว่าคุณกำลังต้องการอะไรจากผม...แต่...” สมชายหลับตาเหมือนชั่งใจสิ่งที่กำลังจะพูดต่อไป “คุณโทมัสครับ คุณคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้...ทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบเป็นโลกใบนี้เกิดขึ้นมาด้วยความบังเอิญรึเปล่าครับ” สมชายตั้งใจหยุดจังหวะการพูดหน่อยหนึ่งต้องการให้คู่สนทนาได้ตรึกตรองสิ่งที่เขาถาม “เปล่าเลย...มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ...หากแต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่พูดถึงนั้นถูกกำหนดไว้แล้ว...เป็นอย่างดี...และมีแบบแผน” สมชายหันมามองคู่สนทนาช้าๆ “หากสายตาของผมไม่ผิดเพี้ยนจนเกินไป ผมคิดว่าคุณเองก็น่าจะรู้อยู่แล้วในความจริงที่ว่า โลกของเราไม่ได้รับพลังงานและความร้อนจากดวงอาทิตย์เพียงแหล่งเดียว หากแต่...หกพันกิโลเมตร...ลึกลงไปภายในโลกของเราเองก็มีแหล่งความร้อนที่มีอุณหภูมิสูงถึงห้าพันองศาเซลเซียสเช่นกัน” “คุณหมายความว่ายังไง” ชายชราถาม น้ำเสียงกระตือรือร้นขึ้นชัดเจน “โลกมีการควบคุมสมดุลในตัวของมันเองเป็นอย่างดี ความร้อนจากแก่นโลกจะสามารถแพร่ออกมาจนถึงบรรยากาศของโลกได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นเมื่อผ่านชั้นแมนเทิลของโลกที่มีความหนาถึง 2,900 กิโลเมตร ความร้อนที่หลุดออกมาได้เพียงเล็กน้อยนี้จะถูกลดลงไปอีกด้วยน้ำและความชื้นในบรรยากาศที่มีมากกว่า 70 เปอร์เซ็นต์ที่ผิวโลก...” “...และหากความร้อนยังคงมากเกินไปสำหรับโลก มันก็จะระบายออกไปนอกตัวมันเองจนได้อุณหภูมิที่เหมาะสมด้วยก๊าซเรือนกระจกที่คลุมบรรยากาศของโลกอยู่บางๆ...” สมชายจ้องตาคู่สนทนาเพื่อดูท่าทีหยั่งความเข้าใจ “ความร้อนจากดวงอาทิตย์เองก็เช่นกัน มันจะต้องผ่านชั้นโอโซนที่เป็นตัวกรองอย่างดีสำหรับโลกใบนี้ ความร้อนที่เข้ามาในบรรยากาศได้จะถูกปรับสภาวะอีกครั้งด้วยไอน้ำในอากาศ และหากอุณหภูมิยังสูงเกินไปก็จะถูกระบายออกไปด้วยหลักการเดียวกัน...” สมชายหยุดนิดหนึ่งก่อนพูดต่อ “แต่สิ่งที่มนุษย์ทำลงไปทำให้สมดุลทั้งหมดนั้นพังพินาศ...ชั้นโอโซนถูกทำลายทำให้ความร้อนและพลังงานจากดวงอาทิตย์เข้ามาในบรรยากาศของโลกได้มากขึ้น...ภูเขาและธารน้ำแข็งละลายทำให้ไอน้ำในบรรยากาศสูงขึ้นเช่นกัน แต่ไอน้ำในเวลานี้ แทนที่มันจะเป็นตัวช่วยลดอุณหภูมิของโลก กลับกลายเป็นว่ามันเป็นตัวช่วยเก็บความร้อนดีๆ นี่เอง...” “...สาเหตุเหล่านี้ส่งผลให้เปลือกโลกอ่อนนุ่มและบางลง ความร้อนจากใต้โลกจะแพร่ขึ้นมาได้มากขึ้น...และที่สำคัญ...ก๊าซเรือนกระจกที่หนาแน่นขึ้นทำให้โลกไม่สามารถระบายความร้อนออกไปและรักษาสมดุลได้อย่างที่มันเคยทำ...” สายตาจริงจังมากขึ้น เสียงลดต่ำลง “คุณโทมัส...คุณรู้รึเปล่า...ว่าขณะนี้ใต้โลกที่เรากำลังเหยียบย่ำกันอยู่ที่วี่วันเกิดอะไรขึ้น...มันกำลังประทุยังไงล่ะครับ” ชายชราดูเหมือนฟังอย่างตั้งใจ หากแต่สีหน้าไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใดๆ เป็นพิเศษ “ถึงจะเป็นอย่างนั้นจริงก็เถอะด๊อกเตอร์สมชาย ผมก็ยังไม่คิดอยู่ดีล่ะว่ามันจะเกิดขึ้นในเร็วๆนี้...เหตุการณ์เลวร้ายที่คุณพูดถึง...กระบวนการพวกนี้ใช่ว่าจะเกิดได้ภายในห้าปีสิบปี...ใช่...มันไม่มีทางเกิดขึ้นทันทีทันใดหรอกครับ...มันต้องเป็นไปทีละเล็กละน้อย...ค่อยๆ เกิดการเปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ...” สมชายแสยะยิ้ม “เปล่าเลยคุณโทมัส...อีกไม่นานแล้ว...ทีละเล็กละน้อยที่คุณว่ามันได้เกิดขึ้นไปแล้วล่ะครับ...” เมื่อชายชราทำท่าเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างที่เขากำลังจะสื่อ เขาก็พูดต่อทันที “ใช่แล้วครับ...ก็อุณหภูมิที่คุณพูดถึงนั่นล่ะครับ...มันเพิ่มขึ้นทีละเล็กละน้อย...จนตอนนี้...มันสะสมพลังงานเพียงพอแล้ว และมันก็ไม่ต้องการการเปลี่ยนแปลงอะไรอีกต่อไปแล้ว” ความมุ่งร้ายปรากฏอยู่ในแววตาของสมชายชั่วครู่หนึ่ง “ขณะนี้เหลือเพียงตัวเร่งปฏิกิริยาเท่านั้น ขอเพียงอุณหภูมิสูงขึ้นกว่านี้อีกเล็กน้อย...อีกเล็กน้อยเท่านั้น...บูมมมม...!!...ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะจบสิ้น” “ตัวเร่งปฏิกิริยาคืออะไร...แล้วเมื่อไหร่...เวลาที่คุณพูดถึงคือเมื่อไหร่” ชายชราทำท่าเหมือนจะคาดคั้นถามข้อมูลจากสมชาย สมชายหลบสายตาแสร้งมองบรรยากาศภายในห้อง “เราทั้งหมดหายไปจากจักรวาลโดยที่ไม่รู้อะไรเลย...มันจะไม่เป็นการดีกว่าหรือครับคุณโทมัส...เพราะสิ่งที่คุณรู้ต่อจากนี้จะทำให้ชีวิตที่เหลืออยู่มีแต่ความทุกข์ทรมาน...” ...ใช่แล้ว...เหมือนกับเขา...สิ่งที่เขารู้ทำให้เขาทรมานมานานมากแล้ว...สมชายคิดแววตาหม่นหมอง “หากเรา...ผมหมายถึงมนุษยชาติจะต้องถูกลบออกไปจากระบบสุริยะจริงๆ...อย่างน้อยผมก็ขอรู้เรื่องทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นดีกว่าที่จะหายไปโดยไม่รู้อะไรเลยครับ ด๊อกเตอร์สมชาย” ชายชรากล่าวจริงจัง “...หลังปีใหม่นี้ล่ะครับ...ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม...แต่หลังจากนี้อีกครึ่งปี วันที่โลกจะโคจรเข้าใกล้ดวงอาทิตย์มากที่สุดนั่นล่ะครับ...” “...โลกจะได้รับผลกระทบจากความร้อนของดวงอาทิตย์มากขึ้น...ซึ่งแน่นอน...มันย่อมหมายถึงแรงดึงดูดที่มากขึ้นด้วยเช่นกัน ความร้อนที่มากขึ้นจะทำให้เปลือกโลกที่อ่อนบางอยู่แล้วยิ่งอ่อนตัวลง ไอน้ำที่เป็นตัวเก็บความร้อนอย่างดีจะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว แรงดึงดูดที่มากขึ้นจะทำให้แก่นโลกประทุ...และ...” สมชายถอนหายใจอย่างหมดหวัง ก่อนเอ่ยอย่างเลื่อนลอย “โลกผ่านมหายุคต่างๆ มานานนับพันล้านปี ผ่านการสูญเสียมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ต่อจากนี้ไปจะไม่มีอีกแล้ว...มนุษย์เรียกตัวเองว่าผู้ทรงภูมิปัญญา ใช้มันสมองประดิษฐ์อุปกรณ์เครื่องมือ เดินทางสำรวจได้แม้กระทั่งในสถานที่ห่างไกลออกไปอย่างอวกาศ...แต่...มนุษย์เองกลับไม่เคยมองเห็นสิ่งที่อยู่ภายในโลกของเราเลยแม้แต่น้อย...มนุษย์ไม่เคยเข้าใจหรือพยายามรับรู้ความต้องการของโลกเลย...และ...หากเมื่อห้าปีที่แล้วมีคนฟังผมบ้าง ในตอนนี้เราอาจจะยังพอมีทางออก...” “คุณกำลังจะบอกผมว่า หากเป็นเมื่อห้าปีที่แล้ว คุณมีวิธีทำให้โลกเย็นลงหรือวิธีที่ทำให้เรารอดพ้นจากวิกฤติครั้งนี้อย่างนั้นหรือครับ ด๊อกเตอร์สมชาย” ชายชราซักไซร้ “ทำไม่ได้หรอกครับเรื่องแบบนั้นน่ะ ผมบอกคุณแล้วไง ว่าตั้งแต่โลกเริ่มแสดงสัญญาณเตือนทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว เป็นไปไม่ได้หรอกครับที่จะแก้ไขอะไรที่ได้เกิดขึ้นไปแล้ว” สมชายกล่าวอย่างยอมรับความจริง ถอนใจอีกครั้ง “แต่หากเป็นเมื่อห้าปีที่แล้ว อาจจะมีบางองค์กรสามารถหาทางอพยพมนุษยชาติบางส่วนไปที่อื่นได้ อย่างน้อยๆ ความรู้และอารยธรรมทั้งหมดของเราก็จะไม่สูญสิ้นและก็ยังสามารถฟื้นฟูได้ทันทีที่ทุกอย่างพร้อม...” จากคุณ : KTH - [ 27 ก.ย. 51 18:55:35 A:61.91.163.234 X: TicketID:187608 ]

ความคิดเห็นที่ 3 วันดับสูญ บทที่ 4 ผู้ที่ถูกเลือก เมฆฝนสีแดงราวอสูรกายกำลังก่อตัวขึ้นบนฟากฟ้า ฟ้าแลบ ฟ้าร้อง บ่งบอกว่าพายุฝนกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า สำหรับในเวลานี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้วที่หนึ่งวันจะมีถึงสามฤดูกาล... “ฮ่าๆๆๆๆ.....” ชายชราระเบิดเสียงหัวเราะออกมาราวคนเสียสติแข่งกับเสียงบ้าคลั่งจากบนท้องฟ้า ...อีกแล้ว...เสียงหัวเราะถากถางแบบนี้...เสียงที่เขาเกลียดและไม่เคยลืมเลือนมาตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา...เขาไม่อยากจะได้ยินมันอีกต่อไป...สมชายตาขวาง ขบกรามแน่น “ยอดเยี่ยม...ยอดเยี่ยมมากด๊อกเตอร์...มิเสียแรงจริงๆ ที่ผมอุตส่าห์เดินทางมาหาคุณในวันนี้...พลังการวิเคราะห์อย่างเป็นเหตุเป็นผล การมองสถานการณ์รอบด้านเพื่อชี้ชัดถึงปัญหาที่แท้จริง ความกล้าที่จะแสดงสิ่งที่ผู้อื่นอาจจะไม่ยอมรับ และที่สำคัญ...ความกล้าที่จะยอมรับขีดความสามารถของตนเอง คุณสมบัติของคุณจำเป็นอย่างยิ่งต่อพวกเรา” ชายชรากล่าวอย่างพึงใจ สีหน้าแสดงความปีติยิ่ง ...สมชายนิ่งอึ้ง...แปลกใจกับสิ่งที่ชายชราพูดเมื่อสักครู่...หมายความว่ายังไง...สิ่งที่ชายชราที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเขากำลังพูดอยู่... ชายชราลุกขึ้นจากเก้าอี้ยาวบุนวม เดินเข้ามาใกล้สมชาย สีหน้ายิ้มแย้มผิดกับเมื่อตอนพบกันก่อนหน้านี้ราวคนละคน “ผมขออนุญาตแนะนำตัวใหม่อีกครั้งครับ และผมต้องขออภัยเป็นอย่างสูงที่เสียมารยาทกับคุณไป...ผม ดร. โทมัส จิลเวล ผู้อำนวยการองค์กรการบินและสำรวจอวกาศ...” ชายชรายิ้มยืดอก “และผม...ผู้รับผิดชอบโครงการอพยพสิ่งมีชีวิตบนโลก ไปสู่ดินแดนใหม่” “หมายความว่า...” สมชายยังคงงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปราวหน้ามือเป็นหลังมือ “คุณ...รู้เรื่องพวกนี้อยู่แล้ว...รู้เรื่องที่คุณมาถามผมอยู่แล้ว...” ...ขณะนี้ในใจของสมชายทั้งดีใจและโมโห เพราะอย่างน้อยก็ยังมีคนที่มีความคิดเช่นเดียวกับเขา แต่ถึงแม้เขาจะพอระแคะระคายอยู่บ้างแล้ว แต่กระนั้นเขาเองก็ยังอดรู้สึกไม่ได้ว่าตัวเขากำลังถูกลองภูมิจากชายชราที่เรียกตัวเองว่า ดร. โทมัส... ...สิ่งที่ชายชราทำ ทำให้สมชายรู้สึกเหมือนตนเองกำลังถูกปั่นหัว... “จะว่าอย่างนั้นก็ไม่เชิงหรอกครับ ด๊อกเตอร์...” ชายชรายิ้ม “อันที่จริงโครงการนี้เพิ่งถูกตั้งเมื่อห้าปีที่แล้วเท่านั้นเองครับ...” ...สิ่งที่ชายชราพูดราวกับต้องการจะให้สมชายเข้าใจอะไรบางอย่าง... จากประโยคชี้นำนั้น ชายชรายิ้มออกมาเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูเหมือนจะนึกอะไรออกของสมชาย “ถูกต้องแล้วครับ...มันถูกตั้งขึ้นมาหลังจากการนำเสนอผลงานวิจัยครั้งนั้นของคุณเมื่อห้าปีก่อน...และหนึ่งในผู้เข้าฟังในนั้นก็มีผมอยู่ด้วย...” ...ใจของสมชายในขณะนี้รู้สึกสับสนระคนกับความดีใจ...เมื่อห้าปีที่แล้วอย่างนั้นหรือ...หมายความว่าในตอนนั้นยังมีคนที่สนใจในผลงานของเขา แต่...เพราะนักวิทยาศาสตร์พวกนั้นทำให้เขา... “ดร. สมชาย หากวันนั้นคุณไม่หนีหายไปเสียก่อน เราคงจะมีเวลาคุยอะไรๆ กันได้มากกว่านี้ และทางเราก็คงจะไม่เหนื่อยขนาดนี้ตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมา...” “หรือว่า ที่คุณมาหาผมในวันนี้ เพราะ...” สมชายตาเบิกโพลง ใจเต้นรัวเหมือนรู้สิ่งที่ชายชรากำลังจะพูดต่อจากนี้ “ถูกต้องแล้วครับ หลังจากวันนั้น ทางเราก็เลยจัดตั้งโครงการนี้ขึ้น เพื่อหาข้อมูลต่อจากสิ่งที่คุณเสนอค้างไว้...และ...เราก็พบว่า มันเป็นอย่างเดียวกับสิ่งที่คุณได้บอกผมเมื่อสักครู่นี้...” ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชม “ด๊อกเตอร์ คุณทำได้อย่างไรกัน กับวิทยาการและเทคโนโลยีที่คุณมีอยู่เพียงเท่านี้ คุณสามารถคำนวณและวิเคราะห์สาเหตุได้อย่างถูกต้องแม่นยำขนาดนั้นได้อย่างไรกันนะ” ...สมชายรู้สึกดีใจกับคำชื่นชมของชายชรา...ในที่สุดก็มีผู้ยอมรับเขาและผลงานของเขาจนได้หลังจากผ่านมาห้าปี... “คุณรู้หรือเปล่า เราต้องใช้งบประมาณไปมหาศาลขนาดไหนกับโครงการนี้ ตั้งแต่การวิจัยเรื่องผลกระทบต่างๆ วันเวลาที่แน่นอนในการเกิด รวมถึงทางออกทุกทางที่น่าจะเป็นไปได้” ชายชราแสร้งกล่าวเชิงตัดพ้อ คำพูดเหล่านั้นส่งผลให้สมชายรู้สึกอะไรบางอย่าง ในเวลานั้นเมื่อห้าปีที่แล้ว สมชายอาจจะใจร้อนเกินไปจริงๆ จนมองไม่เห็นว่ากำลังมีคนให้ความสนใจและพร้อมจะสานต่อแนวคิดของเขา “คุณไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดหรอกนะครับ ด๊อกเตอร์ เพราะอย่างน้อยสิ่งที่คุณพยายามบอกเมื่อห้าปีที่แล้วก็ทำให้องค์กรของเราเตรียมการอะไรบางอย่างได้อย่างทันท่วงที และ...นี่ครับ...สำหรับคุณ” ชายชรายื่นของสิ่งหนึ่งให้สมชาย มันเป็นอุปกรณ์ที่มีลักษณะคล้ายนาฬิกาข้อมือ หน้าปัทม์เรืองแสงปราศจากตัวเลขหรือสัญลักษณ์ใดๆ ด้านล่างของหน้าปัทม์มีปุ่มกดสำหรับใช้ทำอะไรบางอย่าง “นี่คือ...” น้ำเสียงแสดงอาการไม่มั่นใจในสิ่งที่เห็น “ตั๋วของคุณไงครับ ด๊อกเตอร์...คุณได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งในผู้อพยพ หรือจะให้ถูก...เป็นหนึ่งในผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์อีกหกเดือนข้างหน้า...วันดับสูญของโลก” ชายชราเอ่ยไขข้อข้องใจของสมชาย “แต่ว่า...ทำไมต้องเป็นผม...และ...เราจะทำยังไงถึงจะ...” สมชายระดมยิงคำถามต่อ “เอาเถอะครับ...ด๊อกเตอร์ แล้วทุกอย่างจะกระจ่างเองเมื่อถึงเวลา อีกสามเดือนข้างหน้าผมจะมารับคุณ แต่ในระหว่างนี้ ผมขอให้คุณสวมอุปกรณ์ที่ผมให้คุณไว้ตลอดเวลาก็แล้วกันนะครับ” ชายชราตัดบท “แล้วอุปกรณ์นี่มันคือ...” คำถามยังคงถูกออกมาจากสมชายที่ราวกับสมองในขณะนี้มีแต่ความว่างเปล่า “ตอนนี้ขอให้คุณรู้เพียงว่า เราจะติดต่อกับคุณผ่านอุปกรณ์ชิ้นนั้น ปุ่มที่อยู่ด้านล่างใช้สำหรับการพูดคุยกัน จอภาพจะแสดงตัวคุณและพิกัดที่คุณอยู่ ซึ่งหมายความว่านับจากนี้ไปเราจะรู้ได้ตลอดเวลาว่าคุณอยู่ที่ไหน เผื่อเกิดอะไรขึ้นกับคุณเราจะได้หาทางออกอื่นๆ ได้ทันท่วงที...” ชายชราอธิบายถึงอุปกรณ์ที่ใช้สมชาย “และหากในกรณีที่เลวร้ายที่สุดเกิดขึ้นกับคุณ...เข็มเล็กๆ จากรูด้านหลังเครื่องนั้นจะทำการเก็บตัวอย่างเซลล์และเม็ดเลือดของคุณ และจะทำการแช่แข็งที่ด้านในตัวอุปกรณ์...เราจะมาเก็บเซลล์และเม็ดเลือดของคุณจากพิกัดดาวเทียม...” “หวังว่าคุณคงเข้าใจ...เวลาที่เหลืออยู่นี้พวกเราไม่ต้องการความผิดพลาดใดๆ ทั้งสิ้น...แม้แต่เหตุสุดวิสัยหรือเหตุการณ์ไม่คาดคิดเล็กๆ น้อยๆ ก็ตาม...” ชายชรากล่าวด้วยสีหน้าและแววตามั่นใจเต็มเปี่ยม ...สมชายยืนมองอุปกรณ์ที่อยู่ในมือราวกับมันเป็นอุปกรณ์ที่มาจากโลกอื่น... ฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก หมอกคงจะลงหนาเมื่อใกล้รุ่งสาง ช่วงกลางวันคงอบอ้าว และช่วงพลบค่ำก็คงจะหนาวเหน็บเช่นเคย วัฎจักรวิปริตผิดเพี้ยนเหล่านี้กำลังจะหมดไปอีกหกเดือนนับจากนี้ จากคุณ : KTH - [ 27 ก.ย. 51 18:56:07 A:61.91.163.234 X: TicketID:187608 ]

ความคิดเห็นที่ 4 วันดับสูญ บทที่ 5 เรือโนอาห์ อีกสิบนาทีจะถึงเวลาที่ชายชราโทมัสได้นัดหมายไว้กับสมชาย... เมื่อวานที่ผ่านมาเป็นวันสุดท้ายที่เขาสอนหนังสือให้แก่เหล่าเด็กๆ ที่เขารัก เสียงหัวเราะไร้เดียงสาและรอยยิ้มที่สดใสของเด็กเหล่านั้นส่งผลต่อจิตใจของเขาอยู่ลึกๆ...เขากำลังจะทอดทิ้งเด็กๆ ให้เผชิญชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นตามลำพัง หากไม่เพียงว่า...ถ้าเขายังอยู่ก็คงไม่ทำให้สถานการณ์ทุกอย่างดีขึ้นแต่อย่างใด ...ก๊อก ก๊อก ก๊อก... เสียงเคาะประตูดึงสมชายออกจากภวังค์ เขาเดินไปเปิดประตู สลัดความกังวลทุกอย่างทิ้ง “สวัสดีครับ ดร. สมชาย คุณพร้อมแล้วใช่ไหมครับ เชิญตามผมมา” ดร. โทมัสที่ยืนอยู่หลังบานประตูที่เพิ่งถูกเปิดออกกล่าวเชิญทันทีที่เห็นสมชาย เขาเดินลงจากอาคารหอพักไปยังรถยนต์สีดำคันใหญ่ที่ติดเครื่องรออยู่แล้วที่ด้านหน้า อากาศเย็นเฉียบภายในรถคันหรูทำให้สมชายสะท้านและรู้สึกไม่สู้ดีนักที่อุณหภูมิเปลี่ยนแปลงกระทันหัน รถยนต์เริ่มเคลื่อนตัวออกจากที่จอดเมื่อทุกคนพร้อม “เรากำลังจะไปไหนกันครับ” สมชายเอ่ยถาม “ไม่ไกลจากที่นี่หรอกครับ อีกประเดี๋ยวคุณก็จะรู้เอง” ดร. โทมัสตอบเป็นเชิงกระตุ้นความกระหายใคร่รู้ของคู่สนทนา รถยนต์เคลื่อนที่อย่างเชื่องช้าท่ามกลางการจราจรอันคับคั่งใจกลางเมืองหลวง ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ตรงหน้าอาคารสูงรูปทรงทันสมัยแห่งหนึ่ง “ถึงแล้วครับ ด๊อกเตอร์ เชิญครับ” ดร. โทมัสผายมือเชื้อเชิญให้สมชายลงจากรถ สมชายมองหน้า ดร. โทมัส เป็นเชิงย้ำความเข้าใจอีกครั้ง ...ทำไมชายชราถึงพาเขามายังสถานที่แห่งนี้...ที่อาคารใจกลางเมืองหลวงแห่งนี้มีอะไรกันแน่... รอยยิ้มอย่างรู้ใจปรากฏบนใบหน้าของชายชราแทนคำตอบ “เข้าไปข้างในเถอะครับ แล้วทุกอย่างที่คุณอยากรู้ ทุกอย่างที่คุณกำลังสงสัยจะกระจ่างเอง” ภายในอาคารเป็นห้องโถงโล่งๆ แตกต่างจากความหรูหราทันสมัยภายนอกมากนัก และสมชายเองก็ยังไม่เห็นคำตอบต่อคำถามที่ชายชราพูดถึงแม้แต่น้อย ชราชราเดินนำทางสมชายมายังประตูบานหนึ่ง เขาใช้การ์ดรูดและกดรหัสแปดหลักที่แป้นหน้าประตูก่อนที่ประตูจะเลื่อนขึ้นด้านบนและเปิดทางให้พวกเขา ชายชราเดินนำทางสมชายผ่านประตูบานแล้วบานเล่า เขาสังเกตเห็นว่ารหัสปลดล๊อคประตูแต่ละบานนั้นแตกต่างกัน และชายชราใช้คีการ์ดกับประตูที่เดินผ่านมาไปแล้วอย่างน้อย 3 ใบ สลับสับเปลี่ยนกันไป มันแสดงให้เห็นว่ามาตรการเข้าออกของที่นี่เข้มงวดเป็นอย่างยิ่ง “เอาล่ะครับ ด๊อกเตอร์ นี่เป็นประตูบานสุดท้ายแล้ว กรุณายื่นตั๋วของคุณเข้าไปในเครื่องด้วยครับ” ดร. โทมัสเอ่ยให้สมชายปฏิบัติตามคำแนะนำ สมชายทำตามอย่างว่าง่าย หลังยื่นมือที่สวมอุปกรณ์ที่เขาได้มาจากชายชราเมื่อสามเดือนก่อนเข้าไปแล้ว แสงสีแดงภายในเครื่องยิงออกมาที่อุปกรณ์ที่สวมอยู่ที่ข้อมือของเขาจากทุกทิศทุกทาง อุปกรณ์ที่สวมอยู่หลุดออกพร้อมๆ กับประตูเลื่อนขึ้นด้านบนเปิดทางให้พวกเขา “อุปกรณ์ที่คุณสวมมาตลอดระยะเวลาสามเดือน นอกจากจะใช้ติดต่อกันแล้ว มันยังเป็นเครื่องบันทึกด้วย ตลอดระยะเวลาที่คุณสวมมัน มันได้ทำการบันทึกลักษณะกล้ามเนื้อ เส้นเลือด และทุกๆ อย่างที่เป็นร่างกายของคุณ ไม่เว้นแม้แต่การเต้นของชีพจร ดังนั้น ถึงแม้จะมีคนขโมยมันและแอบอ้างเป็นคุณ เขาคนนั้นก็จะไม่สามารถใช้มันได้” ชายชราอธิบายอย่างภาคภูมิใจ ที่สุดทางตัน ประตูลิฟต์เปิดออก คนทั้งคู่เดินเข้าลิฟต์เพียงครู่เดียวสมชายรู้สึกว่ามันเริ่มเคลื่อนที่ “ด๊อกเตอร์ คุณเคยได้ยินเรื่อง เรือโนอาห์ ไหมครับ” ชายชราถามคำถามไม่คาดคิด ลิฟต์ทึบตัวนี้กำลังเคลื่อนที่ลงด้วยความเร็วพอประมาณจนเขาเริ่มรู้สึกหวิวๆ “เรือโนอาห์หรือครับ ถ้าจำไม่ผิด...อืมม...ตามตำนานกล่าวไว้ว่า เป็นเรือที่พระผู้เป็นเจ้ามีบัญชาให้ชายที่ชื่อโนอาห์ประกอบขึ้นจากไม้สนโกเฟอร์ ยาว 300 ศอก กว้าง 50 ศอก มีทั้งหมดสามชั้น ความสูงรวมคงราวๆ 30 ศอก...” “โนอาห์และครอบครัว พร้อมด้วยสัตว์บนโลกอีกชนิดละหนึ่งคู่ ได้รับการอนุญาตให้ขึ้นไปอยู่บนเรือลำนั้น ก่อนที่พระองค์จะทรงบันดาลให้ฝนตกหนักถึง 40 วัน และน้ำท่วมแผ่นดินไหวอีก 150 วัน จนสิ่งมีชีวิตทั้งโลกตายจนหมดสิ้น” ลิฟต์ยังคงเคลื่อนที่ลงไม่หยุด มันถูกสร้างไว้ลึกขนาดไหนกันแน่นะ “ตามตำนานบอกว่าเรือโนอาห์ไปค้างอยู่บนยอดเขาอารารัตซึ่งเป็นพรมแดนของประเทศตุรกี และหลังจากน้ำลด ซึ่งต้องใช้เวลาอีก 150 วัน โนอาห์และสรรพสัตว์จึงลงมาจากเรือและใช้ชีวิตกันต่อไป...” “...แต่นั่นก็เป็นเพียงตำนาน เพราะในปัจจุบันก็ยังไม่มีใครค้นพบเรือโนอาห์ ส่วนพวกที่อ้างว่าพบแล้ว ก็ยังยืนยันไม่ได้ว่าเป็นของจริง รวมถึงสถานที่ๆ พบก็ไม่สามารถระบุได้ชัดเจน” ลิฟต์เคลื่อนตัวช้าลงและหยุดในที่สุด ทั้งคู่ก้าวออกมาเมื่อประตูเปิดออก บัดนี้พวกเขาอยู่ในห้องสีขาวปลอด ทั้งห้องปราศจากเฟอร์นิเจอร์หรืออุปกรณ์อื่นใด นอกจากเครื่องจักรรูปร่างประหลาดที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกับประตูลิฟต์ ชายชราเดินนำสมชายมายังเครื่องมือประหลาดขนาดใหญ่ตัวนั้น เมื่อเข้ามาดูใกล้ๆ มันมีลักษณะเหมือนห้องขนาดเล็ก ภายในมีวงจรไฟฟ้าอยู่เต็มไปหมด “ดร. สมชายครับ ผมไม่ทราบหรอกนะครับว่าในอดีตกาลนั้นเรือโนอาห์จะมีอยู่จริงหรือไม่ แต่สิ่งที่คุณกำลังจะได้พบต่อจากนี้...ผมรับประกันได้ว่ามันจะยิ่งใหญ่ไม่แพ้สิ่งที่คุณเพิ่งเล่าไปเมื่อสักครู่นี้เลยแม้แต่น้อย” ชายชราพูดยิ้มกระหยิ่ม “เชิญคุณเข้าไปในเครื่องย้ายมวลสารได้แล้วครับ เราจะพาคุณเดินทางไปหามันเดี๋ยวนี้” “เครื่องย้ายมวลสาร...” สมชายพูดย้ำ เพื่อความแน่ใจในสิ่งที่ตนเองที่ได้ยินเมื่อสักครู่ “ครับ...นี่เป็นอีกหนึ่งโครงการขององค์กรของเรา แต่น่าเสียดายเหลือเกินที่ตอนนี้มันมีข้อจำกัดหลายอย่าง เช่น มันสามารถเคลื่อนย้ายจากเครื่องต้นทางไปสู่เครื่องปลายทางได้เท่านั้น ซึ่งหมายความว่าหากเราต้องการเคลื่อนย้ายอะไรไปที่ไหน เราต้องสร้างมันอีกเครื่องไว้ที่นั่น ซึ่งมันก็หมายถึงงบประมาณมหาศาล” ชายชราอธิบายเครื่องมือตรงหน้า “และอีกประการหนึ่งที่ทำให้มันยังไม่ถูกนำไปใช้ในการเดินทางขององค์กรของเรา ก็เพราะการเคลื่อนย้ายสิ่งมีชีวิตซึ่งมีความสลับซับซ้อนมากกว่าสิ่งของมากมายนักจำเป็นต้องมีข้อมูลมากมายมหาศาลของสิ่งมีชีวิตนั้น” สมชายเข้าใจในทันทีเกี่ยวกับอุปกรณ์ที่เขาสวมมันมาตลอดระยะเวลาสามเดือนหลังจากได้ยินชายชราอธิบาย และดร. โทมัส ก็ยังคงปราดเปรื่องพอที่จะอ่านออกว่าสมชายเข้าใจถึงวัตถุประสงค์ของอุปกรณ์ชิ้นนั้นแล้ว “ใช่แล้วครับ อุปกรณ์ที่คุณสวมอยู่ที่ข้อมือก่อนหน้านี้นั่นล่ะครับ ตัวเก็บข้อมูลของคุณ มันต้องจดจำตำแหน่งกระดูก เส้นเลือด เส็นเอ็น กล้ามเนื้อ รวมถึงการทำงานของอวัยวะต่างๆ ของคุณทั้งหมด เพื่อที่พอเครื่องย้ายมวลสารทำการแยกคุณออกเป็นอะตอมและส่งคุณไปยังปลายทางแล้ว มันจะได้ประกอบคุณกลับเป็นแบบเดิมได้อย่างสมบูรณ์ ซึ่งด้วยสาเหตุนี้ หากมีการนำมาใช้ในการเดินทางปกติ ความสะเพร่าเพียงชั่วครู่หรือข้อมูลที่ผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็หมายถึงความตาย” สมชายยืนฟังอย่างตั้งใจ เขาไม่เคยคิดเคยฝันมาก่อนว่าจะได้เห็นเครื่องนี้เป็นจริงขึ้นมาต่อหน้าต่อตาเขา “แต่ที่เราต้องนำมันมาใช้กับโครงการนี้ เพราะเราไม่ต้องการให้ใครู้ถึงสถานที่ที่แท้จริงที่เรากำลังจะไปกัน...ก็เพื่อป้องกันข่าวที่จะเล็ดลอดออกไปจนอาจเกิดเป็นจราจลนั่นล่ะครับ...” ชายชราถอนหายใจหน่อยหนึ่ง “เอาล่ะ...ตอนนี้เชิญคุณเข้าไปยืนในตำแหน่งที่บอกไว้ในเครื่องได้แล้วครับ ด๊อกเตอร์” เมื่อสมชายทำตามคำแนะนำของชายชรา ประตูเครื่องปิดลง เขารู้สึกเหมือนมีพลังงานบางอย่างไหลวน ก่อนที่อณูเล็กๆ จะโอบคลุมอยู่รอบกาย...ความรู้สึกไร้น้ำหนัก...และ...ความเร็วที่กำลังพุ่งทะยานไปเกินกว่าจะประมาณได้ จากคุณ : KTH - [ 27 ก.ย. 51 18:56:44 A:61.91.163.234 X: TicketID:187608 ]

ความคิดเห็นที่ 5 วันดับสูญ บทที่ 6 การท้าทายต่อพระเจ้า แสงสีขาวเรืองรองจับกลุ่มกันหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ ภายในเครื่องมือโลหะสีเงินมันวาวที่ดูเหมือนจะอยู่ผิดที่ผิดทางหากเทียบกับภูมิทัศน์ซึ่งเป็นป่าดงดิบรอบด้าน และเมื่อแสงสีขาวนั้นค่อยๆ จางลง ก็ปรากฏร่างของชายหนุ่มยืนอยู่ภายในเครื่อง เมื่อประตูเปิดออก สมชายก้าวออกมาจากเครื่อง แต่เมื่อเดินออกมาเพียงครึ่งก้าวเท่านั้น สมชายก็ทำท่าเหมือนจะล้มคะมำ พอดีกับมือแข็งแรงกำยำของชายแปลกหน้าผู้หนึ่งจับประคองสมชายได้ทัน “คุณต้องระวังหน่อยนะครับ ด๊อกเตอร์...เอ่อ...ด๊อกเตอร์สมชายสินะครับ” ชายแปลกหน้าผู้ที่กำลังพยุงสมชายเอ่ยขึ้น สมชายเงยหน้าขึ้นมองหน้าผู้เปล่งเสียงนั้น เขาเป็นหนุ่มไทยหน้าตาดี อายุน่าจะไม่เกินสามสิบปี “ผมเป็นอะไรไปนี่ เมื่อกี้เหมือนขาจะไม่ก้าวตามคำสั่งของผม เรี่ยวแรงผมหายไปไหนหมด” สมชายเอ่ยอย่างงุนงงกับอาการแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับร่างกาย “ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกครับ ด๊อกเตอร์ นี่เป็นผลข้างเคียงจากการใช้เครื่องย้ายมวลสาร คุณเพิ่งใช้เครื่องนี้เป็นครั้งแรกเลยอาจจะยังปรับตัวไม่ได้ แต่สักครู่ก็จะกลับเป็นปกติเองครับ” ชายหนุ่มอธิบาย “อ้อ...ต้องขอโทษด้วยครับที่เสียมารยาท ผมชื่อศรัทธา เป็นเจ้าหน้าที่ประจำอยู่ที่ฐานบังคับการแห่งนี้ครับ” “แล้วที่นี่คือ...” สมชายทำท่าจะตั้งคำถามหลังจากเหลียวมองบรรยากาศรอบกาย “ป่าดงดิบครับ อยู่บนเกาะส่วนตัวที่ปราศจากผู้คนอื่น หากคุณมองมาจากดาวเทียม คุณจะเห็นเป็นเพียงจุดเล็กๆ อยู่ใจกลางมหาสมุทรอันเวิ้งว้างเท่านั้น” ศรัทธาตอบคำถามอย่างรวดเร็ว “ที่นี่จึงเป็นที่ๆ เหมาะสมอย่างยิ่งที่จะใช้สำหรับตั้งฐานบังคับการและ...” แสงสีขาวพวยพุ่งมาจากด้านหลังของคนทั้งสองที่กำลังสนทนากันอยู่ เขาทั้งคู่หันกลับไปดู พร้อมกับที่ประตูเครื่องย้ายมวลสารเปิดออก และด๊อกเตอร์โทมัสเดินออกมาจากเครื่องอย่างยิ้มแย้ม “ขอโทษด้วยที่ให้รอ เครื่องต้องใช้เวลาชาร์จพลังงานนิดหน่อย อ้อ...สวัสดีศรัทธา คุณพร้อมจะพาเราไปแล้วรึยังล่ะ” ดร. โทมัส พูดอย่างรวดเร็วราวกับท่องบทพูดนั้นมาก่อนแล้วจนขึ้นใจ “ครับ ด๊อกเตอร์” ศรัทธากล่าวรวบรัดพร้อมก้มหัวเล็กน้อยเป็นการตอบรับ “ถ้าอย่างนั้น เราก็ไปกันเลย...ด๊อกเตอร์สมชาย คุณเป็นคนสุดท้ายแล้วที่เราจะต้องพามาที่แห่งนี้ คนอื่นๆ ล่วงหน้ามาก่อนคุณเดือนหนึ่งแล้ว...และ...เรากำลังจะพาคุณไปพบประวัติศาสตร์หน้าใหม่ของมนุษยชาติ” เมื่อ ดร. โทมัส กล่าวจบ ศรัทธาก็เดินนำคนทั้งสองขึ้นรถจิ๊ป และขับเข้าไปในใจกลางป่าดงดิบ... รถจิ๊ปเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าในป่าดงดิบหนาทึบที่แม้แต่แสงแดดก็ยากที่จะส่องทะลุลงมาถึงยังพื้นเบื้องล่างได้ สัตว์บางตัวหยุดการเคลื่อนไหวและเฝ้าสังเกตการณ์อย่างระแวดระวังต่อเครื่องจักรแปลกตาที่กำลังผ่านพวกมันไป ป่าดงดิบแห่งนี้ยังคงมีความเป็นธรรมชาติอยู่มาก เสียงสัตว์ป่านานาชนิดส่งเสียงร้องเป็นระยะๆ มาตลอดทางที่พวกเขาเดินทางผ่าน “ด๊อกเตอร์โทมัสครับ ทำไมพวกคุณถึงไม่สร้างเครื่องย้ายมวลสารไว้ในฐานบังคับการเลยล่ะครับ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินทางต่อแบบนี้” สมชายเอ่ยถามหลังจากที่นั่งดื่มด่ำกับธรรมชาติรอบกายมาได้อึดใจหนึ่ง ด๊อกเตอร์โทมัสยิ้มเล็กน้อย “เป็นคำถามที่ดีมากครับ...จริงๆ แล้วมันก็มีหลายสาเหตุนะครับที่เราต้องทำแบบนี้...” เขากระแอมอย่างไว้เชิงหน่อยหนึ่งก่อนจะกล่าวต่อไป “...อย่างเช่น...เครื่องย้ายมวลสารเป็นเครื่องที่ก่อให้เกิดคลื่นแสงและคลื่นเสียงนานาชนิดขณะเดินเครื่อง ซึ่งนั่นจะไปรบกวนการทำงานของเครื่องมือตัวอื่นๆ ที่อยู่บริเวณใกล้เคียง คุณเองก็คงสังเกตเห็นที่ตั้งของเครื่องต้นทางเช่นกัน เราต้องสร้างมันเอาไว้ในห้องใต้ดินที่ลึกมากๆ และในบริเวณนั้นคุณจะเห็นว่าไม่มีเครื่องมืออิเล็กโทรนิคอื่นใดอยู่เลยแม้เพียงชนิดเดียว แต่ถ้าหากเราสร้างเครื่องปลายทางไว้ในฐานบังคับการด้วยหลักการเดียวกับเครื่องต้นทาง ความลึกของมันจะทำให้พื้นดินโดยรอบไม่มั่นคง และเราเกรงว่าอาจเกิดความผิดพลาดได้เมื่อเราปล่อยยานออกไป...” ชายชราทำท่าครุ่นคิดหน่อยหนึ่ง “...ส่วนเหตุผลอื่นๆ...ก็อย่างเช่น หากเกิดเหตุไม่คาดฝันอย่างเหลือเชื่อขึ้นมา มีผู้ลักลอบใช้เครื่องต้นทางมายังที่นี่ เขาผู้นั้นก็ยังไม่อาจเข้าไปในฐานบังคับการได้ในทันทีไงครับ...” ระบบความปลอดภัยของที่นี่ยอดเยี่ยมเป็นอย่างยิ่ง ทุกการกระทำของพวกเขาผ่านการวางแผนด้วยกระบวนการทางความคิดที่ถูกกลั่นกรองมาอย่างดี สมชายนึกทึ่งอยู่ในใจ ฉับพลันสายตารับแสงจ้าที่ส่องตรงมาจากทิศทางที่รถกำลังขับเคลื่อนไป “...นั่นไง...ถึงแล้วครับ เรากำลังจะเข้าเขตฐานบังคับการแล้ว” ยานพาหนะแล่นผ่านช่องกำแพงสีเขียวที่กั้นระหว่างเขตป่าดงดิบกับฐานบังคับการ และยังคงแล่นต่อไปเรื่อยๆ ผ่านอาคารและสิ่งก่อสร้างสีเขียวเช่นเดียวกับกำแพง สมชายหันมายังด๊อกเตอร์โทมัสหลังจากทำท่าเหมือนจะนึกอะไรออก “ก่อนหน้านี้ที่ด๊อกเตอร์พูดถึงคนอื่นๆ...หมายถึงใครหรือครับ” “ผมคิดว่าเรื่องนี้คุณเองก็น่าจะเข้าใจดีอยู่แล้วนะครับ สำหรับเหตุการณ์ต่อจากนี้ นอกจากคุณแล้วเรายังต้องการบุคลากรที่มมีความรู้ความสามารถด้านอื่นๆ อีกมาก ไม่ว่าจะเป็นนักชีววิทยา นักเคมี แพทย์ วิศวกร และสาขาวิชาชีพอื่นๆ อีกจำนวนหนึ่ง...” “...เพื่อที่เมื่อเราไปยังโลกใหม่แล้ว บุคลากรเหล่านี้จะเป็นกำลังสำคัญในการฟื้นฟูต่อไป...และเนื่องจากเราค้นหาตัวคุณได้ค่อนข้างจะล่าช้าไปมาก นั่นจึงทำให้การเดินทางของคุณล่าช้าลงไปด้วย” “ดูนั่นสิครับด๊อกเตอร์” ชายชรายิ้มและชี้ไปยังที่หมาย เมื่อสมชายหันไปมองตามการชี้นำนั้น มันทำให้เขาถึงกับตื่นตะลึง ที่ตรงนั้น...ยานอวกาศขนาดใหญ่ ขนาดของมันถึงขนาดที่เขาจินตนาการไม่ออกว่ามันถูกสร้างขึ้นมาได้อย่างไร ชายชราลอบสังเกตสีหน้าของสมชายอย่างพึงใจ “นั่นล่ะครับ...สิ่งเดียวที่จะตัดสินการดำรงอยู่ของมนุษยชาติและสิ่งมีชีวิตทั้งมวลบนโลก...” คำพูดหยุดหน่อยหนึ่งเหมือนต้องการจะให้สมชายทบทวนคำพูดเมื่อสักครู่ “สิ่งมีชีวิตทั้งมวลบนโลกอย่างนั้นหรือครับ” และไม่ผิดจากที่ชายชราคาดหวังจะให้เป็นไป สมชายทวนคำพูดนั้นทันทีด้วยความประหลาดใจ “ใช่ครับ...ผมหมายความถึงอย่างนั้นจริงๆ...ตลอดระยะเวลาห้าปีที่ผ่านมา เราได้ทำการรวบรวมตัวอย่างเลือดและเซลล์ของมนุษย์ทุกเผ่าพันธุ์ สัตว์ทุกชนิด รวมถึงพันธุ์ไม้ทุกพันธุ์บนโลกใบนี้ไว้หมดแล้ว และเมื่อทุกอย่างพร้อมบนโลกใหม่ เราก็จะ...” “คุณจะโคลนนิ่งสิ่งเหล่านั้นขึ้นมาอีกครั้งอย่างนั้นหรือ...” สมชายกล่าวสวนคำอย่างลืมตัว “หึ หึ...สมแล้วที่เป็นคุณ...ใช่แล้วครับ ขณะนี้ทางเรามีความพร้อมเรื่องเทคโนโลยีโคลนนิ่งมากพอจนเรียกได้ว่าความเสี่ยงที่จะเกิดความผิดพลาดเป็นศูนย์...” ชายชราตอบคำถามสมชายอย่างมั่นใจ “...ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใหม่จะเหมือนที่โลกใบนี้อย่างไม่ผิดเพี้ยน” “หากสิ่งที่ทำให้สิ่งมีชีวิตรอดจากหายนะเมื่อครั้งอดีตกาลคือเรือโนอาห์...ถ้าอย่างนั้น...ยานลำนี้ก็คือเรือโนอาห์ของโลกใหม่ยังไงล่ะครับ...และ...หากนี่จะเป็นความประสงค์ของพระเจ้าที่ต้องการจะลบพวกเราออกจากจักรวาลล่ะก็...” สีหน้าแววตามั่นใจจนดูราวเกรี้ยวกราดปรากฏขึ้นบนใบหน้ายับย่น “...หึ หึ...ตอนนี้พระองค์ประเมินความสามารถของลูกๆ ของพระองค์ต่ำเกินไปเสียแล้ว” จากคุณ : KTH - [ 27 ก.ย. 51 18:57:24 A:61.91.163.234 X: TicketID:187608 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วันดับสูญ บทที่ 7 โลกใหม่ ยานพาหนะชะลอตัวและหยุดลงหน้าเขตปล่อยยานอวกาศ ศรัทธากระโดดลงจากที่นั่งคนขับและเดินไปที่ป้อมรักษาการณ์หน้าเขตอย่างรู้หน้าที่ หลังจากคุยอะไรบางอย่างกับผู้ดูแลพักหนึ่งเขาก็เดินกลับมาหาบุคคลที่อยู่บนยานพาหนะทั้งสองคนพร้อมๆ กับประตูทึบสีเขียวขนาดใหญ่ที่ปิดกั้นเส้นทางอยู่เริ่มแง้มเปิดออกช้าๆ รถจิ๊ปเริ่มเคลื่อนตัวอีกครั้งหลังจากบานประตูถูกเปิดออกเต็มที่ และเมื่อคณะบนยานพาหนะเริ่มเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้มากขึ้น สมชายได้แต่มองความยิ่งใหญ่ของสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างลืมตัว ยานอวกาศลำนี้ใหญ่กว่าที่เขาจินตนาการเมื่อครั้งแรกเห็นจากระยะไกลมากนัก “ในตัวยานที่เรากำลังจะเข้าไปดูกัน ถูกจัดสรรออกเป็นหลายส่วน และหลายห้อง ทั้งห้องทั่วๆ ไป...เอ่อ...ก็ประเภท ห้องนอน ห้องอาหาร ห้องออกกำลังกาย...และก็อีกส่วนจะเป็นห้องพิเศษที่เราต้องสร้างไว้สำหรับใช้ปรับตัวเมื่อไปอยู่บนโลกใหม่” ดร. โทมัส กล่าว สายตามองวิทยาการตรงหน้าอย่างหลงใหล “ห้องพิเศษอะไรหรือครับ” สมชายกล่าวถามในสิ่งที่ชายชราตั้งใจค้างปมไว้ “อีกสักครู่...เมื่อไปถึงแล้ว ผมจะพาไปให้คุณเห็นด้วยตาตัวคุณเองเลยครับ ด๊อกเตอร์” ชายชราตอบเชิงเพิ่มความอยากรู้อยากเห็นให้แก่คู่สนทนาอย่างที่เขาชอบทำเช่นเดิม ไม่นานยานพาหนะก็หยุดลงอีกครั้งในระยะที่ห่างจากตัวยานประมาณหนึ่งกิโลเมตร “ต่อจากนี้เราต้องเดินไปที่ยานด้วยตัวเองแล้วล่ะครับ เราไม่ต้องการเสี่ยงที่จะให้มียานพาหนะอื่นใดเข้าไปใกล้ตัวยานมากกว่านี้” ชายชรากล่าวกับสมชายก่อนจะหันหน้าไปหาคู่สนทนาอีกคน “ศรัทธา เดี๋ยวคุณไปดูแลความเรียบร้อยที่หอบังคับการนะ” “ครับ ด๊อกเตอร์” ศรัทธาตอบรับพร้อมโค้งคำนับเล็กน้อย ก่อนเร่งเครื่องยนต์จากไป ชายชราเดินนำทางสมชายผ่านห้องต่างๆ ในตัวยาน มันมีขนาดเล็กบ้างใหญ่บ้างตามแต่วัตถุประสงค์และสิ่งที่ถูกบรรจุอยู่ภายในห้องเหล่านั้น อุปกรณ์บนยานสีขาวลำนี้มีรูปลักษณ์ที่ดูทันสมัยและแปลกตาเป็นอย่างยิ่งสำหรับสมชาย “ถึงแล้วครับ เชิญเลย ด๊อกเตอร์” ชายชรากล่าวเชื้อเชิญ ประตูห้องเลื่อนขึ้นด้านบนอย่างนุ่มนวลเมื่อคนทั้งสองยืนอยู่ด้านหน้าของมัน สมชายก้าวเท้าเข้าไปด้านในและกวาดสายตารอบบริเวณ ...ห้องนี้เป็นห้องขนาดใหญ่ มีอุปกรณ์คล้ายเตียงนอนที่มีฝาครอบคล้ายกระจกขนาดประมาณคนสูงสองเมตรนอนได้สบายๆ เรียงรายอยู่รอบๆ ห้อง ที่ผนังห้องอีกฝั่งหนึ่งมีประตูลักษณะเดียวกับประตูบานเมื่อครู่ที่เขาเพิ่งเข้ามา... “ห้องนี้คือ...” สมชายหยุดคำเพื่อแสดงถึงความสงสัย “ห้องนี้เราแบ่งเป็นสองส่วนครับ ห้องที่เรายืนอยู่เป็นห้องจำศีล การเดินทางอาจยาวนานจนทำให้คุณเบื่อที่จะตื่น ซึ่งเครื่องนี้จะช่วยให้คุณหลับอย่างสงบโดยที่คุณจะไม่แม้กระทั่งฝันเชียวล่ะ” ชายชราหยุดจังหวะหน่อยหนึ่ง “ส่วนอีกห้องเราแบ่งย่อยเป็นอีกสองส่วนสำหรับใช้เก็บตัวอย่างเซลล์และเม็ดเลือด และใช้สำหรับการโคลนนิ่ง” ...ห้องเก็บตัวอย่างเซลล์และเม็ดเลือด...ห้องโคลนนิ่ง...สมชายยืนจ้องอุปกรณ์เหล่านั้นอย่างครุ่นคิด...ทั้งๆ ที่เขาคิดว่าน่าจะไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ทำไมเขากลับรู้สึกคุ้นเคยกับพวกมันอย่างประหลาด “มาเถอะครับ ผมจะพาไปดูห้องต่อไป” ชายชรากล่าวพร้อมเดินนำสมชายออกจากห้อง “ห้องนี้เป็นห้องควบคุมแรงโน้มถ่วง เราสามารถตั้งแรงโน้มถ่วงในห้องนี้ได้ตั้งแต่ศูนย์จนถึงสามเท่าของแรงโน้มถ่วงของโลก” อีกครั้งที่ชายชราอธิบายและมองไปยังคู่สนทนาอย่างมีความนัย “เรามีห้องแบบนี้ไว้ทำอะไรรึครับ ด๊อกเตอร์” สมชายเอ่ยปากถามอีกครั้ง จิตใจนึกถึงอะไรบางอย่าง มันเป็นคำถามดูเหมือนจะติดอยู่ในหัวที่เขาเองก็ยังนึกมันไม่ออก “ไว้ไปห้องสุดท้ายแล้วคุณก็จะเข้าใจเองครับ ด๊อกเตอร์” ชายชราเอ่ย หากแต่คำพูดนั้นในขณะนี้ได้เพียงผ่านหูของสมชายไปเท่านั้น ห้องบังคับการส่วนหน้าของยานเป็นห้องขนาดไม่ใหญ่มากนักหากเทียบกับห้องอื่นๆ ชายชราพาสมชายมาหยุดยังหน้าจออิเล็กโทรนิคขนาดใหญ่ที่แสดงแผนผังอะไรบางอย่าง ก่อนที่เขาจะเริ่มอธิบายอีกครั้ง “ที่นี่เป็นห้องบังคับการของยานลำนี้ หน้าจอนี้จะแสดงแผนที่จักรวาลและเส้นทางการเดินทางของยาน จุดสีแดงที่คุณเห็นในกรอบเล็กๆ มุมล่างของจอเป็นที่อยู่ปัจจุบันของยาน ส่วนจุดสีเขียวที่คุณเห็นอยู่ที่ใจกลางจอ...” “ที่ๆ เราจะไปสินะครับ...” สมชายรับรู้ในทันที “แต่ดาวดวงนี้ เรายังไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับมันมากพอเลยนี่ครับ” “ไม่หรอกครับด๊อกเตอร์ เรื่องข้อมูลน่ะ เรามีมากจนเกินพอแล้ว ตลอดห้าปีที่ผ่านมาเราเฝ้าสังเกตดาวดวงนี้ด้วยกล้องอวกาศที่ทันสมัยที่สุด เราตรวจพบน้ำ ก๊าซออกซิเจน และแม้กระทั่งก๊าซมีเทนซึ่งเป็นโมเลกุลของสารอินทรีย์ที่เล็กและง่ายที่สุด ซึ่งล้วนเป็นร่องรอยของการเกิดชีวิตในอนาคต” ความมั่นใจเต็มเปี่ยมปรากฎในแววตาของชายชรา “ความจริงแล้ว...เราศึกษาความเป็นไปได้ในการอพยพไปบนดาวหลายๆ ดวง และวิธีการต่างๆ ไปพร้อมๆ กัน ทั้งดาวศุกร์ ดาวอังคาร หรือแม้กระทั่งดวงจันทร์ที่เป็นดาวบริวารของโลกเองก็ตาม” ชายชราแตะนิ้วลงบนหน้าจอพร้อมกับแผนที่ถูกขยายให้เห็นระบบสุริยะ “แต่เราพบปัญหาต่างๆ ที่ไม่สามารถจะแก้ไขได้ทันภายในระยะเวลาห้าปี เช่น ดวงจันทร์ซึ่งมีมวลน้อยจะไม่สามารถรักษาชั้นบรรยากาศให้ห่อหุ้มอยู่รอบๆ ตัวมันได้ ดังนั้น หากต้องการอยู่ที่นั่นก็จำเป็นต้องสร้างแรงดึงดูดให้กับมัน ดาวอังคารก็เช่นกัน มีบรรยากาศเบาบางและส่วนใหญ่ยังเป็นก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์อีกด้วย” “ส่วนปัญหาของดาวศุกร์นั้นต่างออกไป...” ชายชราหยุดจังหวะหน่อยหนึ่ง “เพราะเราต้องลดความหนาแน่นของบรรยากาศแทนเนื่องจากมันมีความหนาแน่นมากกว่าโลกถึง 90 เปอร์เซ็นต์ และประกอบไปด้วยคาร์บอนไดออกไซด์ถึง 98 เปอร์เซ็นต์ ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีทางแก้ไขได้ภายในระยะเวลาเพียงห้าปี” ...ตั้งแต่เข้ามายังสถานที่แห่งนี้ ความรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ขัดแย้งกัน และมันดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ...ความไม่สมเหตุสมผลอะไรบางอย่าง... ...ตั้งแต่วันแรกจนถึงเมื่อสักครู่...กับชายชราที่ชื่อโทมัสผู้นี้...สมชายครุ่นคิด หน้าจอแสดงแผนที่จักรวาลอีกครั้งเมื่อชายชราแตะนิ้วลงไป “แต่หากเป็นดาวดวงนี้ล่ะก็” เขาชี้ไปยังจุดสีเขียวซึ่งแสดงตำแหน่งดวงดาวเป้าหมาย “ทุกอย่างพร้อมอยู่แล้วที่นั่น เพียงเราเดินทางผ่านระยะทาง 20.0 ปีแสงไปหามัน ดาวดวงนี้หนักกว่าโลกห้าเท่า รัศมีเป็น 1.5 เท่าของโลก อุณหภูมิในชั้นบรรยากาศประมาณ 0-45 องศาเซลเซียส ซึ่งเหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง” “เพียงแต่สิ่งสำคัญเพียงสองอย่างที่เราต้องปรับตัวก็คือ มันมีวงโคจรรอบดวงอาทิตย์ในระบบของมันเพียงสามสิบวันและแรงดึงดูดที่มากกว่าโลกถึง 2.2 เท่า ซึ่งนั่นทำให้เราต้องสร้างห้องควบคุมแรงโน้มถ่วงเพื่อฝึกฝนร่างกายให้สามารถทนแรงดึงดูดนั้นได้” “ระยะทาง 20.5 ปีแสง มันออกจะไกลไปสำหรับเทคโนโลยีที่มนุษยชาติมีอยู่นะครับ หากเราเดินทางได้สามแสนกิโลเมตรต่อวินาทีเท่ากับความเร็วแสง ซึ่งมันไม่มีทางเป็นไปได้ตามทฤษฎีสัมพัทธภาพ เรายังต้องใช้เวลาถึงยี่สิบกว่าปี และที่สำคัญในเวลานี้ ยานบนโลกมีความเร็วไม่ได้ครึ่งหนึ่งของความเร็วแสงด้วยซ้ำ” สมชายอธิบายสิ่งที่เขารู้ในขณะที่ยังคงคิดเรื่องที่อยู่ในใจ ...มันอะไรกัน...ความไม่สมเหตุสมผลที่ผุดขึ้นมานั้น... ชายชรายิ้ม “ใช่ครับ เราไม่สามารถเดินทางได้เร็วเท่าแสง แต่ด้วยเทคโนโลยีของที่นี่...90 เปอร์เซ็นต์ของความเร็วแสง...นั่นคือความเร็วที่ยานลำนี้ทำได้ และเพียง 22 ปีเท่านั้น เราก็จะถึงที่หมายกัน” สมชายตื่นตะลึงกับคำตอบที่ได้รับ กับความเร็วที่เกินกว่าเขาหรือใครๆ จะคาดคิด...ที่นี่...บุคลากรเหล่านี้...บัดนี้เขาชัดแจ้งแล้วว่าปัญญาและความสามารถช่างแตกต่างจากเขาอย่างสิ้นเชิง...ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาได้เห็นและได้ยินตั้งแต่แรกล้วนเกินกว่าความสามารถและเกินกว่าที่เขาจะจินตนาการถึง ...เอ๊ะ...เดี๋ยวก่อน...ความสามารถ...เทคโนโลยี...ความพร้อมของพวกเขา... ...นี่เอง...ใช่แล้ว...ความไม่สมเหตุสมผลอันนั้น...คำถามที่ต้องการคำตอบมากมายผุดขึ้นมาในใจของสมชาย จากคุณ : KTH - [ 27 ก.ย. 51 18:58:01 A:61.91.163.234 X: TicketID:187608 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วันดับสูญ บทที่ 8 ต้นแบบ ความอึดอัดในใจของสมชายทับทวีมากขึ้นในขณะที่ด๊อกเตอร์โทมัสกำลังสาธยายถึงห้องและอุปกรณ์อื่นๆ ในยานจนกระทั่งไม่ทันสังเกตอากัปกิริยาที่แปลกไปของเขา ...มันมากขึ้น...มากขึ้น...จนในที่สุดสมชายก็ไม่สามารถเก็บมันเอาไว้ได้อีกต่อไป “ดร. โทมัสครับ...” ชายชราหยุดพูดและหันกลับมามองยังต้นเสียงในทันที น้ำเสียงเมื่อสักครู่ทำให้เขารู้ถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่างของสมชายได้ในทันที แต่กระนั้นชายชราก็ยังเก็บอาการประหวั่นเอาไว้ได้อย่างดีเยี่ยม “คุณ...ปิดบังอะไรผมอยู่...ด๊อกเตอร์...” เสียงที่เน้นหนักของสมชายแสดงให้เห็นถึงความจริงจังยิ่งในสิ่งที่กำลังเอ่ยถาม และนั่นเองก็ทำให้ชายชรายังคงนิ่งเฉย สีหน้าเหมือนกำลังพิจารณาใคร่ครวญอะไรบางอย่าง “คุณหมายถึงอะไรหรือครับ ด๊อกเตอร์” สิ้นเสียงของชายชรา สมชายจ้องกลับด้วยแววตาแข็งกร้าวขึ้นเล็กน้อย “ทำไม...คุณ...ถึง...เลือก...ผม” ชายชรานิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนทำท่าให้ดูเหมือนผ่านคลายอย่างที่สุด “ถ้าเรื่องนั้น ผมคิดว่าผมเคยบอกคุณไปแล้วไม่ใช่รึครับด๊อกเตอร์...ที่เราเลือกคุณก็เพราะคุณเป็นผู้คิดค้นทฤษฎีการดับสูญของโลก และนั่นก็ทำให้เราเตรียมการได้ทันท่วงที” “ผมคิดว่านั่นไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริงหรอกครับ” สมชายยังคงรุกต่อ “คุณต้องการอะไรในคำถามนั้นกันแน่ครับ ด๊อกเตอร์” สีหน้าของชายชราเปลี่ยนแปลงจากเมื่อชั่วครู่อย่างสิ้นเชิง น้ำเสียงราบเรียบจริงจังถูกนำมาใช้แทน สมชายหลับตาลงเหมือนกำลังรวบรวมความคิดและสติ ก่อนจะลืมตาขึ้นพูด “ความเป็นจริงก็คือ...องค์กรแห่งนี้ไม่จำเป็นต้องมีผม...หลังจากที่คุณเริ่มรู้ตัวและเตรียมการเมื่อห้าปีก่อน...คุณก็ไม่มีความจำเป็นต้องมีผมอีกแล้ว” ถึงแม้มันจะน่าเจ็บใจ แต่นั่นก็คือความจริงที่อยู่ในความคิดของสมชาย “ตั้งแต่คุณพาผมเหยียบย่างเข้ามาในโลกของคุณ ผมก็พบว่าองค์กรของคุณเตรียมการทุกอย่างไว้อย่างสมบูรณ์แบบ ตั้งแต่เรื่องการเข้ามายังสถานที่แห่งนี้ การสร้างโลกใหม่ การโคลนนิ่งที่ไม่มีความผิดพลาด การรวบรวมนักวิทยาศาสตร์และนักวิชาการจากสาขาต่างๆ...แล้วก็ยังเทคโนโลยีที่น่าทึ่งพวกนี้อีก” สมชายผายมือเสมือนต้องการจะให้ชายชรามองดูสิ่งที่อยู่รอบๆ กายของเขาทั้งสองขณะนี้ ชายชรามองหน้าสมชาย ความหวั่นวิตกเข้าคุกคามในใจ ขณะนี้เขาเหมือนจะหยั่งรู้ถึงคำถามและความคิดของสมชายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว “ด้วยเครือข่ายองค์กรของคุณที่สามารถทำได้ถึงขนาดนี้ภายในระยะเวลาเพียงแค่ห้าปี กับการวางแผนอย่างเป็นขั้นเป็นตอนจนเรียกได้ว่าไม่มีความผิดพลาดแม้แต่น้อยแบบนี้...” สมชายสรุปเน้นเสียงหนัก “...เป็นไปไม่ได้หรอกครับ...ที่พวกคุณจะหาผมไม่พบ...คุณ...ต้องการอะไรจากผม” ชายชราก้มหน้า เรื่องราวต่างๆ ปรากฏขึ้นในสมองซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนต้องการจะหาทางออกให้ได้จากเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่งในนั้น แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นแต่อย่างใด เขาเงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ...อาจจะถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องได้รู้ความจริง... ชายชราถอนหายใจก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคง “เชิญตามผมมาครับ...เราจะไปที่หอบังคับการ...และที่นั่น...คุณจะได้รู้ทุกคำตอบที่คุณต้องการ...” หากในเวลานั้นถ้าสมชายมองไปยังใบหน้าของชายชรา เขาจะพบว่านี่อาจจะเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่คนทั้งสองได้พบกันที่ความกังวลและหวั่นไหวฉายออกมาทางสีหน้าของชายชราอย่างชัดเจน ...ที่ห้องทำงานส่วนตัวในหอบังคับการ...ชายชราเดินนำสมชายมายังคอมพิวเตอร์ และหลังจากที่เขากดแป้นพิมพ์ครู่หนึ่ง ภาพบางอย่างก็ฉายขึ้นบนจอขนาดใหญ่ที่ผนังห้องผ่านโปรเจคเตอร์...ชายชราถอนหายใจกับภาพบนจอตรงหน้า “คุณรู้มั้ยครับด๊อกเตอร์สมชาย...ทำไมเราถึงได้มั่นใจในเทคโนโลยีโคลนนิ่งของเรามากถึงขนาดนั้น” ชายชราตั้งคำถาม สมชายยืนนิ่งไม่แสดงสีหน้าหรือคิดจะค้นหาคำตอบใดๆ บนจอขนาดใหญ่เป็นภาพของนักวิทยาศาสตร์ในวัยหนุ่มสองคน หนึ่งในนั้นดูเพียงครู่เดียวก็รู้ว่าคือ ดร. โทมัส เขาส่งยิ้มให้กล้องอย่างอารมณ์ดีและกอดคอชายหนุ่มอีกคนที่หน้าตาดูขึงขังจริงจังกว่ามาก “องค์กรแห่งนี้ก่อตั้งขึ้นนานมาแล้ว โดยมีผมและชายที่คุณเห็นบนจอเป็นหนึ่งในกำลังสำคัญหลักของที่นี่ เราแบ่งกันทำงานของที่นี่ออกเป็นที่ย่อยๆ หนึ่งงานวิจัยต่อหนึ่งทีมงาน ผม...รับผิดชอบงานด้านอวกาศ และเขาที่คุณเห็น...เพื่อนสนิทของผมเอง...เขารับผิดชอบงานโคลนนิ่ง” ชายชราพูดอย่างเหนื่อยอ่อน “เขาเป็นนักวิทยาศาสตร์ระดับอัจฉริยะคนหนึ่งในวงการทีเดียว แต่ความบ้างานของเขาก็เกินกว่าระดับคนปกติด้วยเช่นกัน เขาทำอะไรจริงจังและจะไม่ยอมรามือหากไม่สำเร็จ...” สมชายยังคงนิ่งและตั้งใจฟังสิ่งที่ชายชรากำลังอธิบาย ทั้งๆ ที่ยังไม่เห็นว่านั่นจะเป็นคำตอบแต่อย่างใด “ทั้งๆ ที่เขารู้ตัวว่าป่วยหนัก...ทั้งๆ ที่ผมพยายามห้ามเขาและขอให้เขาพักผ่อนครั้งแล้วครั้งเล่า...เขาก็ยังไม่ยอมแม้แต่จะละสายตาจากงานของเขา วันแล้ววันเล่าที่ผมเฝ้ามองเพื่อนรักของผมทรุดโทรมลง แม้เขาจะพยายามแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร แต่ผมรู้ดีว่าเขาเจ็บปวดแสนสาหัส...” เป็นอีกครั้งที่ชายชราถอนหายใจ “...เขาสิ้นใจหลังจากที่ได้โห่ร้องแสดงความยินดีในความสำเร็จของงานวิจัยโคลนนิ่งของเขาเพียงสามวันเท่านั้น...และก่อนสิ้นใจ...เขาขอให้ผมโคลนนิ่งเขา...” “...ยังมีเรื่องราวอีกมากมายบนโลกที่เขายังไม่รู้...ยังมีอีกหลายสิ่งที่เขาอยากจะเห็นและทำให้มันเป็นจริง...เขาไม่อยากหยุดเพียงแค่นี้...นั่นเป็นคำพูดของเขา” ชายชรายิ้มอย่างเงียบเหงา “...ผมทำตามคำขอร้องก่อนสิ้นลมของเขา...หากแต่ผมคิดว่า ตลอดชีวิตที่ผ่านมาของเขา ไม่เคยเลยแม้สักครั้งที่เขาจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเหมือนคนปกติทั่วไป...และ...หากเขายังอยู่ที่นี่ วงจรชีวิตแบบเดิมของเขาก็จะกลับมาอีก และสักวันเขาก็คงจะพบจุดจบเช่นเดิม...ดังนั้น...ผมจึงตัดสินใจส่งตัวเด็กคนนั้นให้กับครอบครัวปกติที่ไม่สามารถมีลูกได้...เพื่อให้เขาได้ใช้ชีวิตใหม่ที่มีความสุขจริงๆ สักที” เมื่อชายชรากดแป้นพิมพ์อีกครั้ง ภาพต่างๆ ก็ค่อยๆ ทยอยสับเปลี่ยนขึ้นมาบนจอ ...เด็กชายทารกเพศชายตัวน้อยนอนอยู่ในตู้อบ...ชายหญิงคู่หนึ่งอุ้มทารกตัวน้อยด้วยสีหน้าปีติยินดียิ่ง...เด็กชายหัดเดินท่ามกลางรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของผู้เป็นพ่อและแม่...รอยยิ้มของเด็กชายในวัยอนุบาล ประถม มัธยม... สมชายมองดูภาพเหล่านั้นอย่างตกตะลึง สมองมึนงงเหมือนตัวเขาหลุดลอยอยู่ที่ไหนสักแห่ง ภาพตรงหน้าลอยคว้างไปมาจนเขาไม่สามารถจับจ้องสิ่งใดได้ “ใช่แล้วครับ...ด๊อกเตอร์...นี่คือสิ่งที่คุณอยากรู้...เด็กคนนั้นคือคุณ...คุณคือต้นแบบโคลนนิ่งที่สมบูรณ์แบบคนแรกของเรา” ชายชราหลับตาลงอย่างอ่อนล้า “เราจับตาดูคุณจนคุณมีอายุสิบแปดปี เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น...” “...และ...คุณกับผมคงจะไม่รู้จักกับตลอดกาล ถ้าหากหลังจากนั้นสิบสี่ปี ผลงานวิจัยของคุณไม่ได้ถูกเผยแพร่...” เป็นผลลัพธ์ที่เหนือคาดหมายเป็นอย่างยิ่งสำหรับสมชายกับเหตุการณ์ตรงหน้าในขณะนี้ ...เกิดอะไรขึ้น...เขา... “นั่นทำให้ผมลังเลที่จะเลือกคุณเป็นหนึ่งในผู้อพยพ...คุณควรจะได้รู้ความจริงและทำงานหนักเช่นเดียวกับเมื่อก่อน หรือจะดีกว่าหากผมปล่อยให้คุณดับสูญไปโดยไม่ต้องรับรู้อะไรเลย...ผมถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนวินาทีสุดท้ายก่อนตัดสินใจเดินทางไปหาคุณ” ชายชราหยุดนิดหนึ่งรวบรวมสมาธิและสติ “คุณอยู่บนโลกนี้ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง คุณไม่ใช่เขาหรือแม้กระทั่งตัวแทนของเขา และเราเลือกคุณจะความสามารถและความเป็นอัจฉริยะในตัวคุณ ความสามารถทางวิชาการและจริยธรรมเป็นสิ่งสำคัญในตัวคุณที่เราต้องการ นี่คือความจริงอย่างไม่ต้องสงสัย...” “...และในตอนนี้...ผมจะเคารพการตัดสินใจของคุณ หลังจากที่คุณได้รู้ทุกอย่างแล้ว...คุณ...จะเดินทางไปและสร้างโลกใหม่พร้อมๆ กับเรา...หรือคุณจะละทิ้งทุกอย่างในอนาคตและดับสูญไปพร้อมกับโลกนี้...” บัดนี้สายตาของสมชายเหม่อมองไปอย่างไร้จุดหมาย สมองว่างเปล่า...เขา...ผู้เป็นมนุษย์โคลน... จากคุณ : KTH - [ 27 ก.ย. 51 18:58:45 A:61.91.163.234 X: TicketID:187608 ]

ความคิดเห็นที่ 8 วันดับสูญ บทที่ 9 สับสน ในบ้านขนาดที่ไม่ถือว่าใหญ่โตมโหฬาร แต่ก็ไม่อาจเรียกได้ว่าเล็ก เด็กชายอยู่กับพ่อและแม่ที่ต่างทุ่มเทแรงกายแรงใจโอบอุ้มเลี้ยงดูด้วยความเอาใจใส่และอบอุ่นยิ่ง เด็กชายเติบโตขึ้นท่ามกลางความรักของบุคคลทั้งสองและเขาเองก็ไม่เคยทำให้ท่านทั้งสองผิดหวังจากการประพฤติตนและผลการเรียนอันดับหนึ่งโดยตลอด ทุกอย่างดูเหมือนจะโรยไปด้วยกลีบกุหลาบ หากแต่อาจจะเป็นดังคำที่ใครบางคนเคยกล่าวไว้ ...เหตุใดความสุขไม่อาจอยู่กับคนเราได้นาน... ในขณะที่หนุ่มน้อยกำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมปลาย อุบัติเหตุอันไม่คาดฝันจากการเดินทางท่องเที่ยวหลังวัยเกษียณฉุดคร่าชีวิตของบุพการีทั้งสองไป และในเวลานั้นหนุ่มน้อยเพิ่งพบว่านอกจากท่านทั้งสองแล้ว เขาไร้ญาติขาดมิตรอื่นใด ...ความเคว้งคว้างเกิดขึ้นรอบๆ กาย...ไม่อาจรับรู้ได้ถึงแสงสว่างแห่งอนาคต... หากแต่โชคชะตาก็ยังไม่โหดร้ายเกินไปนัก หลังจากนั้นไม่นานมีผู้แจ้งความจำนงอุปการะหนุ่มน้อยจนเรียนจบระดับปริญญาตรี และด้วยผลการเรียนอันยอดเยี่ยมทำให้เขาได้รับทุนให้ศึกษาต่อในระดับปริญญาโทและปริญญาเอกในมหาวิทยาลัยชื่อดังของสหรัฐอเมริกา... ...ในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวปลอดขนาดกว้างพอประมาณปราศจากหน้าต่างแม้สักบาน อุปกรณ์เครื่องใช้ที่จำเป็นต่อการอยู่อาศัยในชีวิตประจำวันพร้อมครันอยู่ในนั้น วันนี้เป็นวันที่สามแล้วที่สมชายนั่งหลับตานิ่งอยู่ภายในนั้นโดยปราศจากการเคลื่อนไหวหรือรับรู้เรื่องราวอื่นใดภายนอกกล่องสี่เหลี่ยมแห่งนี้ ดวงตาเหม่อลอย ขอบตาลึกโหลดำคล้ำบ่งบอกว่าเขาอดนอนมาชั่วระยะเวลาพอสมควรแล้ว สมชายเฝ้าคิดซ้ำไปมาถึงเรื่องราวในอดีตของตนเองเพียงหวังว่าจะพบเงื่อนงำอะไรบางอย่างที่จะหักล้างสิ่งที่ชายชราบอกแก่เขา ...ผู้อุปการะ...ผู้อุปการะอย่างนั้นหรือ... คำๆ นี้ถูกท่องในหัวสมองครั้งแล้วครั้งเล่าเสมือนประหนึ่งเขากำลังขบคิดคำตอบจากปัญหาที่แสนยากเย็น เหตุผลอะไรบางอย่างพยายามถูกคิดขึ้นมาเพื่อที่จะหักล้างความคิดของตัวเอง ความคิดซึ่งภายในใจลึกๆ แล้วเขาเองก็ยอมรับว่ามันเป็นอย่างนั้น ...ที่นี่...องค์กรแห่งนี้เป็นผู้อุปการะเขาหลังจากที่พ่อและแม่ของเขาเสียชีวิตลง... หากคิดแบบนี้ ระยะเวลาจะเหมาะเจาะเป็นอย่างยิ่งกับสิ่งที่สมชายเพิ่งได้รับฟังมาจากชายชราเมื่อสามวันก่อน ...ไม่...ไม่ใช่...มันต้องไม่เป็นแบบนั้น...ต้องมีอะไรสิน่า...คิดเข้าสิ...ใช้สมองของแกคิดซะสมชาย... สมชายก้มหน้า มือทั้งสองกุมอยู่ที่ศีรษะอย่างหมดหวัง ความเคว้งคว้างอันคุ้นเคยที่เขาเคยได้สัมผัสเมื่อนานมาแล้วกลับมาเยือนเขาอีกครั้ง ...สับสน...ไม่รู้อะไรเลย...จะทำอย่างไรต่อไปกับชีวิตนี้ดี...กับชีวิตที่ก่อกำเนิดขึ้นจากการรังสรรค์ของสิ่งที่เรียกว่าวิทยาศาสตร์...ความคิดแค้นเกิดขึ้นภายในจิตใจ ...หายไปซะ...ทุกสิ่งทุกอย่าง...ใช่...จะได้ไม่ต้องคิดไม่ต้องรับรู้อะไรอีกต่อไป... เสียงพึมพำดังอยู่ในลำคอของสมชายประหนึ่งคนบ้า ...ก๊อก ก๊อก ก๊อก... เสียงเคาะประตูดึงสมชายออกจากภวังค์ เขาเงยหน้าขึ้นมองไปยังต้นเสียง และเมื่อประตูเปิดออกเขาก็กลับมาอยู่ในอากัปกิริยาแบบเดิมอีกครั้ง เด็กหนุ่มหน้าตาคุ้นเคยถือถาดอาหารเข้ามาในห้องก่อนจะวางมันลงด้านหน้าสมชายและเอ่ยขึ้นด้วยความปรารถนาดี “ด๊อกเตอร์ครับ คุณต้องกินอะไรบ้าง...” “............................” สมชายมองไปยังเด็กหนุ่มที่ชื่อศรัทธาด้วยสีหน้าเรียบเฉย เด็กหนุ่มมองลึกเข้าไปยังดวงตาของสมชาย...มันทั้งหม่นหมองและสิ้นหวังอย่างที่เขาเองไม่เคยเห็นมาก่อน...ความอึดอัดจากภายในตัวสมชายแผ่ออกมาจนเด็กหนุ่มรู้สึกได้ถึงบรรยากาศนั้น หลังจากที่ทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องดูเหมือนจะหยุดนิ่ง เด็กหนุ่มครุ่นคิดอย่างลังเลก่อนจะตัดสินใจทำลายความเงียบตรงหน้า “ด๊อกเตอร์ครับ ผมอยากจะถามอะไรคุณสักหน่อย” “.........................” สมชายยังคงนิ่งเงียบและก้มหน้าลงอีกครั้ง “คุณคิดยังไงกับชีวิตที่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้ครับ...” เด็กหนุ่มเริ่มคำถาม “คุณคิดยังไงกับชีวิตที่กำลังจะมีโอกาสเกิดขึ้นในอนาคตครับ...” “.....................” เช่นเดิม สมชายยังคงนั่งนิ่งและเมินเฉยต่อคำถาม เด็กหนุ่มมองสมชายอย่างครุ่นคิดอีกครั้ง เขาถอนใจก่อนจะถามคำถามอีกครั้งหากแต่น้ำเสียงที่หนักแน่นกว่าเดิมแสดงให้เห็นถึงความจริงจัง “คุณคิดยังไงกับชีวิตของมนุษย์โคลนครับ ด๊อกเตอร์สมชาย” “...คุณต้องการอะไรจากผมกันแน่ คุณศรัทธา ทางที่ดีคุณอย่ามายุ่งกับผมจะดีกว่า...” คำถามดึงเอาความเกรี้ยวกราดของสมชายออกมาในทันที แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกในรอบสามวันที่สมชายยอมเอ่ยปากออกมา “คุณรู้รึเปล่าครับด๊อกเตอร์ คุณเองไม่ใช่มนุษย์โคลนเพียงคนเดียวในที่แห่งนี้” เด็กหนุ่มเอ่ยต่ออย่างใจเย็นไม่สนใจต่อคำเตือนของสมชาย ความสนใจของสมชายกลับมาอีกครั้ง เขาเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่ม ...จริงสิ...ในเมื่อ ดร. โทมัส บอกว่าเขาเป็นต้นแบบ ก็หมายความว่าต้องมีคนอื่นๆ ที่ก่อกำเนิดด้วยวิธีเดียวกันกับเขา... “ผู้ที่อยู่ที่นี่กว่าครึ่ง...เป็นมนุษย์โคลนเช่นเดียวกับคุณ...” เด็กหนุ่มเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงสงบลงหากแต่แฝงความรู้สึกอื่นเข้ามาแทน “และ...ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน” ศรัทธาเงยหน้าขึ้นมองเพดานเสมือนต้องการจะอดกลั้นอะไรบางอย่าง “คุณคงจะเห็นเตียงจำศีลบนยานแล้ว จำนวนของเตียงก็คือจำนวนของผู้ที่ได้รับเลือก...” “...และไม่มีข้อยกเว้น ทุกคนที่นี่ก็ต้องถูกคัดเลือกเช่นกันหากต้องการจะรอด...มนุษย์โคลนที่นี่ส่วนใหญ่จะถูกมอบหมายหน้าที่ๆ ไม่ซับซ้อนหรือสำคัญมากนักเป็นอันดับแรก กลุ่มที่ถูกประเมินแล้วว่าสามารถพัฒนาต่อไปได้ก็จะได้รับงานที่สำคัญขึ้นเป็นลำดับ...” เด็กหนุ่มถอนหายใจ “...ผมเป็นหนึ่งในกลุ่มหลัง และได้รับสิทธิให้เข้าทำการคัดเลือกเพื่อเป็นหนึ่งในผู้อพยพ...แต่จนแล้วจนรอดผมก็ทำไม่สำเร็จ...” ความสนใจของสมชายมีมากขึ้น นี่เองก็เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน “ชีวิตที่เกิดมา ทุกชีวิตล้วนต้องการจะอยู่รอด และแน่นอน นั่นรวมถึงผมและพวกเราที่อยู่ที่นี่ ตลอดระยะเวลาเกือบห้าปี พวกเราทำงานหนักและพัฒนาตัวเองเพื่อให้ได้เป็นหนึ่งในผู้ที่ได้ขึ้นยานลำนั้น...” เด็กหนุ่มหันกลับมามองตาสมชายที่ขณะนี้ดูเหมือนเมฆหมอกเริ่มจางหายไปจากในแววตา “แต่...คุณเอง...ผู้ซึ่งได้รับโอกาสนั้นมาแล้ว...โอกาสที่ทุกชีวิตล้วนต้องการ...แต่คุณกลับ...” อีกครั้งที่เด็กหนุ่มต้องอดกลั้นก่อนที่จะพูดต่อ “...คุณรู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่ สิ่งที่คุณกำลังทำอยู่ตอนนี้นอกจากจะเป็นการไม่ให้เกียรติตัวเองแล้ว คุณยังกำลังดูถูกพวกเราที่เป็นมนุษย์โคลนเช่นเดียวกับคุณ” เด็กหนุ่มยื่นมือจับไหล่สมชาย “นี่อาจจะเป็นการเสียมารยาท แต่กรุณาฟังผมสักหน่อยนะครับด๊อกเตอร์...” น้ำเสียงราบเรียบและจังหวะการพูดหนักแน่นเหมือนต้องการจะย้ำทุกคำพูดให้เข้าไปอยู่ในจิตใจของสมชาย “คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่ไม่ว่าเราจะเกิดมาด้วยวิธีไหน เราก็คือมนุษย์คนหนึ่งเท่าเทียมกับคนอื่นๆ ถึงคุณจะเกิดจากเซลล์ต้นแบบของคนอื่น แต่คุณก็ไม่ใช่เขา...” “...คุณก็คือคุณ...ที่ผ่านมาคุณก็ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ มาด้วยตัวคุณเองมิใช่หรือครับ คุณจะมัวโทษโชคชะตาของตัวเองและปล่อยให้มันกลืนกินจิตวิญญาณของคุณหรือครับ...อดีตมันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีกแล้ว...ทำไมคุณไม่ยอมรับสิ่งที่คุณเป็นและก้าวต่อไป...อนาคตต่างหากล่ะครับ คือสิ่งที่คุณจะต้องเปลี่ยนแปลงมันและพิสูจน์ตัวเองในฐานะมนุษย์คนหนี่ง...” เหมือนแสงสว่างจากท้องฟ้าส่องผ่านทะลุชั้นเมฆหนาเพื่อก่อกำเนิดไออุ่นบนพื้นโลก คำพูดของเด็กหนุ่มที่ชื่อศรัทธากะเทาะเกราะที่ปิดกั้นจิตใจของสมชายมาตลอดระยะเวลาสามวัน สติสัมปชัญญะของสมชายกลับมาเต็มเปี่ยมอีกครั้งเพียงเพราะคำพูดของเด็กหนุ่มที่เขาแทบจะไม่มีโอกาสได้พบเห็นหรือพูดคุยด้วย ...ใช่แล้ว...เด็กหนุ่มพูดถูก...เขาก็คือเขา...ถึงแม้เขาจะคือประดิษฐกรรมทางวิทยาการของสิ่งที่ถูกเรียกว่าวิทยาศาสตร์ แต่ความรักความอบอุ่นอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของผู้เป็นบุพการีทั้งสองที่เลี้ยงดูเขาต่างหากที่โอบคลุมและก่อร่างให้เขาเป็นได้อย่างทุกวันนี้...เขาคือลูกของท่านทั้งสอง...และตอนนี้...หน้าที่ของเขาคือช่วยให้มนุษยชาติอยู่รอด บัดนี้เมฆหมอกได้มลายหายไปจากจิตใจของสมชายจนหมดสิ้น ดวงตาแห่งปัญญากลับมาอีกครั้ง เขาจ้องเด็กหนุ่มด้วยใบหน้าอิดโรยแต่ทว่าแววตากลับมุ่งมั่นยิ่งกว่าเดิม “ขอบคุณมากครับ ศรัทธา ไม่ว่าคุณจะได้รับการคัดเลือกหรือไม่ก็ตาม แต่สำหรับผม คุณเองก็เป็นหนึ่งในอัจฉริยะเช่นกัน...ขอบคุณมากครับ” เด็กหนุ่มยิ้มตอบด้วยความจริงใจ...ความดีใจจากคำพูดของสมชายที่ยอมรับเด็กหนุ่มด้วยใจจะถูกเก็บไว้ในส่วนลึกของจิตใจตลอดไป ...เด็กหนุ่มชื่อศรัทธา...เป็นอีกผู้หนึ่งที่บัดนี้เมฆหมอกในใจได้สลายไปจนหมดสิ้นเช่นกัน... จากคุณ : KTH - [ 27 ก.ย. 51 18:59:24 A:61.91.163.234 X: TicketID:187608 ]

ความคิดเห็นที่ 9 วันดับสูญ บทที่ 10 สู่ความมืดมิด อากาศยามเช้าที่ร้อนอบอ้าวเป็นอย่างมากดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้วสำหรับสภาพอากาศบนโลกในขณะนี้ หากแต่ในวันนี้สมชายเริ่มสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงอีกประการหนึ่ง แสงแดดที่ส่องทะลุชั้นบรรยากาศลงมาดูเหมือนจะแผดไอความร้อนรุนแรงกว่าที่ผ่านมาเสมือนต้องการจะเผาไหม้ทุกสิ่งบนพื้นโลกให้เป็นจุล สมชายนั่งอยู่ในห้องพักและคิดถึงเหตุการณ์ในช่วงสองเดือนกว่าที่ผ่านมา ทุกอย่างมันดูรวดเร็วราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานจนเขาเองก็อดที่จะใจหายไม่ได้ อีกเพียงสองสัปดาห์เท่านั้น วันที่ทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกการกระทำ ทุกความทรงจำ จะสูญหายไปตลอดกาลพร้อมๆ กับประวัติศาสตร์และวิวัฒนาการอันยาวนานของโลก ถึงแม้จะรับรู้และเข้าใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ยังดูเหมือนจะอดหวั่นไหวไม่ได้กับการสิ้นสุดเรื่องราวทุกอย่างของโลกที่คุ้นตาใบนี้ และวันนี้อีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า เขาและคณะผู้อพยพทุกคนต้องเดินทางออกจากโลกใบเก่าใบนี้เพื่อไปสู่สิ่งใหม่ที่ไม่คุ้นเคย ความจริงแล้วความรู้สึกหวั่นใจลึกๆ เกิดขึ้นอยู่กับสมชายบ่อยๆ ในระยะหลังมานี่ ...กับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ครั้งนี้...โลกใหม่จะเป็นเหมือนอย่างที่คิดรึเปล่า...จะเกิดอะไรต่อไป... มนุษย์ส่วนใหญ่ไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง และสมชายเองก็เป็นหนึ่งในชนหมู่มากที่มีความรู้สึกเช่นนั้น...ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะต้องเป็นไปในแนวทางที่มันควรจะเป็น...ความคิดปลอบใจที่มันจะเป็นคำตอบสุดท้าย สองเดือนกว่าที่ผ่านมาหลังจากที่สมชายยอมรับความเป็นไปของตัวเขาเอง ดร. โทมัส แสดงความปีติยินดีอย่างเหลือล้นกับเส้นทางที่สมชายตัดสินใจ ชายชราพยายามสอนเทคโนโลยีทุกอย่างของที่นี่ให้แก่เขาเท่าที่เวลาที่เหลือจะเอื้ออำนวย และเขาเองก็พยายามเรียนรู้สิ่งต่างๆ ในสิ่งที่ชายชราสอนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ...มันอาจเป็นประโยชน์หากเขารู้เรื่องพวกนี้ไว้บ้าง... หลังจากวันนั้นแล้ว สมชายยังคงพบศรัทธาอยู่เป็นระยะ เด็กหนุ่มยังคงยิ้มแย้มและทำงานอย่างขยันขันแข็งเช่นเดิม ...เขา...เด็กหนุ่มผู้ซึ่งไม่เคยโทษโชคชะตาตัวเองและยังยิ้มรับมันอย่างหาญกล้าตลอดมา... สำหรับสมชายแล้ว มันน่าเสียดายไม่น้อยที่เด็กหนุ่มคนนี้จะไม่ได้เป็นหนึ่งในผู้ได้รับเลือก จากที่เขาได้คุยแลกเปลี่ยนความรู้และประสบการณ์กับเด็กหนุ่มหลายๆ ครั้งทำให้เขาคิดว่า หากเป็นในช่วงเวลาปกติ ประสบการณ์ที่มากขึ้นตามวันเวลาจะทำให้เด็กหนุ่มผู้นี้เติบใหญ่และเป็นกำลังสำคัญหลักในอนาคตอย่างแน่นอน การเตรียมการที่เหลือเพียงเล็กน้อยในระยะเวลาสองเดือนกว่าที่ผ่านมาดูเหมือนจะราบรื่นและไม่มีสิ่งขาดตกบกพร่องแม้แต่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ...ทุกอย่างต้องไปได้ดีแน่ๆ...หากแต่ในทุกครั้งที่สมชายคิดแบบนั้น ความรู้สึกลึกๆ บางอย่างกลับแผ่ขยายออกมาจนคุกคามจิตใจของเขา ความรู้สึกที่เหมือนเขากำลังลืมอะไรบางอย่างที่สำคัญมากๆ ไป ...ก๊อก ก๊อก ก๊อก... ประตูค่อยๆ เปิดออกหลังเสียงเคาะประตู ก่อนที่ศรัทธาจะก้าวเข้ามาในห้อง “ได้เวลาแล้วครับ ด๊อกเตอร์ เชิญเตรียมตัวที่ยานได้แล้วครับ อีกหนึ่งชั่วโมงพวกคุณต้องออกเดินทางกันแล้ว หากช้ากว่ากำหนดปล่อยยาน สภาพอากาศจะไม่เอื้ออำนวยที่จะนำยานขึ้น” “เข้าใจแล้วครับ ศรัทธา” สมชายกล่าวตอบรับพร้อมกับลุกขึ้นจากเบาะนุ่ม ก่อนจะค่อยๆ เดินออกจากห้อง ดวงตาจับจ้องไปทางด้านหน้าอย่างมุ่งมั่น “ด๊อกเตอร์ครับ...” สมชายหันกลับมาตามเสียงเรียกของศรัทธา “โชคดีนะครับ ด๊อกเตอร์...” คำอำลาสั้นๆ หากแต่แฝงทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในนั้น ทั้งความฝัน ความหวัง และอนาคต สมชายยิ้ม “ครับ...ขอบคุณมาก...คุณเองก็เช่นกัน...” ...คำพูดสุดท้ายก่อนที่บุคคลคนทั้งสองจะไม่มีวันได้พบกันอีกตลอดกาล... ดร. โทมัส ยืนรอสมชายอยู่ที่ทางเข้ายาน “เชิญครับ ดร. สมชาย เชิญมาทางนี้ครับ...” สมชายเดินตามชายชราเข้ามาที่ห้องบังคับการ ก่อนที่เขาจะชี้ให้ดูที่หน้าจออิเล็กโทรนิค “มีอะไรหรือครับ ด๊อกเตอร์” สมชายถามชายชรา “ผมอยากให้คุณดูนี่สักหน่อยครับ ด๊อกเตอร์” ชายชรากล่าว “จุดสีส้มสามจุดที่คุณเห็นอยู่บนเส้นทางการเดินทางของเรา คือจุดที่เราจะปล่อยกล้องสังเกตการณ์” ชายชราชี้นิ้วไล่ทีละจุด “จุดที่หนึ่ง...ที่หอบังคับการบนเกาะแห่งนี้ของโลก จุดที่สอง...ที่ชั้นบรรยากาศของโลก และจุดที่สาม...ที่สุดขอบระบบสุริยะ” “กล้องจะจับภาพและส่งสัญญาณมายังยานลำนี้พร้อมถูกบันทึกไว้ คุณสามารถดูความเป็นไปที่เหลือของโลกได้ผ่านมอนิเตอร์ของที่นี่ หรือมอนิเตอร์ที่ห้องพักผ่อน” ชายชราอธิบายต่อ “ผมต้องการบันทึกทุกสิ่งทุกอย่าง...ในอนาคต...บนโลกใหม่...ภาพเหล่านี้จะถูกเผยแพร่เพื่อให้ผู้คนในยุคต่อๆ ไป ได้ตระหนักถึงสิ่งที่เกิดกับโลกเก่าของพวกเขา...” สมชายพยักหน้าแสดงอาการรับรู้ เขาคิดว่ามันเป็นความคิดที่ดีทีเดียว การที่ให้ผู้คนในยุคต่อๆ ไปเห็นภาพจริงที่เคยเกิดขึ้นมาก่อนจะทำให้พวกเขาระมัดระวังในสิ่งที่จะกระทำมากขึ้น และเหตุการณ์ในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้าที่กำลังจะเกิดกับโลกใบนี้จะได้ไม่เกิดขึ้นอีกในอนาคต “เอาล่ะครับ นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาแล้ว เชิญคุณไปรวมกับผู้ได้รับคัดเลือกคนอื่นที่ห้องปล่อยยานก่อนเถอะครับ ด้วยความเร็วตอนทะยานออกจากฐานของยานซึ่งต้องมากกว่าความเร็วหลุดพ้น 40,320 กิโลเมตรต่อชั่วโมง จะทำให้แรงดึงดูดของโลกและแรงเสียดทานบนชั้นบรรยากาศทำร้ายคุณและผู้ที่ไม่ได้อยู่ในระบบนิรภัยจนถึงขั้นเสียชีวิต” เมื่อเวลามาถึง ทุกอย่างพร้อมหมดแล้ว เปลวพลังงานที่ได้จากการเผาผลาญเชื้อเพลิงถูกปลดปล่อยออกมาทางท่อไอพ่นส่งผลให้ชิ้นโลหะขนาดยักษ์พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วตามลำดับ เพียงครู่เดียวสีขาวและฟ้ารอบๆ ตัวยานถูกแทนที่ด้วยสีดำอันมืดมิดของอวกาศ ทุกอย่างเข้าสู่สภาวะปกติเมื่อยานทะลุผ่านชั้นบรรยากาศและหนีแรงดึงดูดของโลกได้สำเร็จ ผู้โดยสารในห้องปล่อยยานเริ่มลุกจากระบบนิรภัย ต่างคนต่างเดินไปทำกิจกรรมต่างๆ ตามแต่ที่แต่ละคนคิด สมชายลุกขึ้นและเดินไปที่ช่องใสคล้ายกระจก...โลก...ดาวเคราะห์สีน้ำเงิน...เขารู้มาตลอดจากการบอกเล่าและจากรูปภาพว่ามันเป็นดาวที่งดงามที่สุดในระบบสุริยะ แต่เขากลับรู้สึกว่ามันงดงามยิ่งกว่าเมื่อได้มาเห็นด้วยตาตนเองแบบนี้ ...และที่นอกเหนือกว่านั้น ที่ทำให้เขายิ่งรู้สึกถึงคุณค่าแห่งความงดงาม... ...อาจเป็นเพราะ...จะไม่มีใครได้เห็นมันอีกต่อไป... สมชายจ้องมองดาวเคราะห์สีน้ำเงินอันเป็นบ้านเกิดของเขาเองอย่างไม่ยอมละสายตา เหมือนจะจดจำทุกรายละเอียดเกี่ยวกับดาวดวงนี้ให้อยู่ในความทรงจำ...ตลอดไป ...!!!... ...ในห้วงลึกของจิตใจ ความรู้สึกคุกคามบางอย่างยังคงก่อตัวและคุกคามเขา... จากคุณ : KTH - [ 27 ก.ย. 51 19:00:00 A:61.91.163.234 X: TicketID:187608 ]

ความคิดเห็นที่ 10 วันดับสูญ บทที่ 11 การดิ้นรนที่สูญเปล่า ...สองแสนล้านกิโลเมตรห่างจากโลก... สองสัปดาห์ที่คณะผู้อพยพดำรงชีวิตอยู่ในยานโนอาห์ซึ่งภายนอกรายล้อมไปด้วยความมืดมิดของอวกาศ ส่วนใหญ่ยังคงตื่นตาตื่นใจกับระบบและอุปกรณ์ต่างๆ ภายในยาน จึงยังคงทำกิจกรรมต่างๆ ตามแต่ที่ตนเองสนใจ ผู้ได้รับคัดเลือกบางคนชอบที่จะฝึกการปรับตัวอยู่ในห้องควบคุมแรงโน้มถ่วง บางคนก็ชื่นชอบที่จะชมสีสันแปลกตาที่ปรากฏขึ้นมาในอวกาศ หากแต่บางคนก็ได้เข้าสู่ห้วงนิทราในเครื่องจำศีลอย่างไม่ใยดีรับรู้เรื่องราวในอนาคตและสิ่งที่อยู่เบื้องหลังเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หากแต่ในวันนี้กิจกรรมทุกอย่างดูเหมือนจะหยุดลงชั่วขณะ ทุกสายตาจับจ้องอยู่ที่มอนิเตอร์ซึ่งกระจายอยู่ทั่วไปในตัวยาน ...ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วที่ดาวเคราะห์สีน้ำเงินเริ่มเกิดความแปรปรวน... แผ่นดินไหว พายุ และคลื่นยักษ์ ที่ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อรุ่งสางที่ผ่านมาดูเหมือนระดับความรุนแรงของมันจะสามารถสั่นคลอนโลกทั้งใบได้ มันเป็นสิ่งที่กล้องสังเกตการณ์ตัวที่หนึ่งจับภาพอยู่ ...ไม่มีการยุติ...ไม่มีทางเบาลง... ทุกคนที่อยู่บนยานลำนี้ต่างรู้อยู่แก่ใจ มันจะสิ้นสุดก็ต่อเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างหายไป ภาพบนมอนิเตอร์เริ่มฉายความให้เห็นความโกลาหลที่มากขึ้นเรื่อยๆ ถนน ตึกรามบ้านช่อง ซึ่งบัดนี้เหลือเพียงซากปรักหักพัง ...ผู้คน สิ่งมีชีวิต ถูกธรณีสูบ... หินละลายร้อนแดงพวยพุ่งขึ้นมาตามรอยแยกของแผ่นดินและปากปล่องภูเขาไฟพร้อมควันพิษสีขาวหนาแน่นซึ่งมีส่วนประกอบของก๊าซพิษซัลเฟอร์ไดออกไซด์ปกคลุมไปทั่วบริเวณ ...สภาพอากาศ...ชั้นบรรยากาศ...มหาสมุทรแปรปรวน... หากนรกมีจริง ภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้าในขณะนี้ก็คงไม่ต่างจากนั้นมากนัก ฝุ่บ... กล้องสังเกตการณ์ตัวที่หนึ่งดับลงไปแล้ว ซึ่งนั่นก็อาจหมายรวมถึงจุบจบของสิ่งมีชีวิตส่วนใหญ่บนโลกได้เช่นกัน บางคนที่นั่งดูอยู่ถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ต่อภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า ซึ่งแน่นอนว่าต่อให้เป็นคนใจหินขนาดไหน ก็ต้องอดที่จะหวั่นไหวไม่ได้เมื่อได้เห็นภาพเหล่านี้ ภาพตัดมาที่กล้องสังเกตการณ์ตัวที่สอง ภาพฉายให้เห็นถึงเปลือกโลกที่มีแต่หินละลายสีแดงพุ่งพล่านอยู่ทั่วทั้งใบจนสีแดงอันร้อนแรงปกคลุมไปทั่ว กินเวลาเพียงไม่นาน เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ในช่วงจังหวะเวลาที่เหมาะสม แสงจ้าที่เพิ่มมากขึ้นส่งผลให้กล้องสังเกตการณ์ไม่อาจจับภาพอื่นใดได้อีกต่อไปนอกจากสีขาวโพลน...และ... บูมมมมม.......!!! เสียงดังสนั่นหวั่นไหวสุดท้ายเป็นสิ่งที่กล้องสังเกตการณ์ตัวที่สองจับได้ก่อนที่จะดับลง ...ที่กล้องสังเกตการณ์ตัวที่สาม... แสงสีขาวพุ่งกระจายจากดาวเคราะห์สีน้ำเงินซึ่งบัดนี้ถูกแทนที่ด้วยสีแดงจากความร้อนและไอควันพิษของหินละลาย ก่อนที่ดาวทั้งดวงจะกลายเป็นสีขาวและระเบิดออกทุกทิศทุกทาง หลายคนก้มหน้าก้มตา หลายคนเริ่มเดินจากหน้ามอนิเตอร์...และหนึ่งในนั้น... สมชายก้มหน้าลงและถอนหายใจ เขายังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติง สายตาจับจ้องอยู่ที่ภาพตรงหน้า ...จบแล้ว...ทุกสิ่งทุกอย่าง... เขาลุกขึ้นและยืนสงบนิ่งเสมือนเป็นการไว้อาลัยครั้งสุดท้ายต่อบ้านเกิดเมืองนอนก่อนที่จะหันหลังกลับและเริ่มเดินตามคนอื่นๆ ออกไป ...และ...ทันใดนั้นเอง... ครืนนนนนน....บูมมมม......!!! เสียงดังสนั่นหวั่นไหวเกิดขึ้นอีกครั้งอย่างที่ใครก็ไม่อาจคาดคิดได้ และนั่นทำให้สมชายและผู้คนอีกหลายคนที่ยังอยู่ในบริเวณต้องหันกลับไปดูอีกครั้ง ภาพที่ปรากฏตรงหน้าของพวกเขามันเป็นสิ่งที่ไม่อาจคาดถึง...ความตื่นตะลึงเกิดขึ้นในทันที ...ระบบสุริยะกำลังสั่นสะเทือน... การระเบิดที่ควรจะจบลงไปเรียบร้อยแล้ว...หากแต่มันไม่ใช่...มันยังไม่จบ ดวงจันทร์...ดาวศุกร์...ดาวอังคาร...และ...ต่อเนื่องกันไปเป็นลูกโซ่ ...ซูเปอร์โนวาอย่างนั้นหรือ... ไม่...ไม่ใช่...มันไม่ใช่ซูเปอร์โนวา...หากแต่มัน...จะยิ่งใหญ่และรุนแรงกว่านั้นอย่างเทียบกันไม่ติด ดาวฤกษ์เช่นดวงอาทิตย์สร้างพลังงานความร้อนจากปฏิกิริยาฟิวชั่นโดยการหลอมรวมของไฮโดรเจนสองอะตอมเกิดเป็นฮีเลียมหนึ่งอะตอมและคายพลังงานจำนวนมหาศาลออกมาต่อเนื่องกันไปเป็นปฏิกิริยาลูกโซ่ เมื่อดาวฤกษ์ใช้พลังงานในตัวเองจนหมด ใจกลางของดวงดาวจะเกิดแรงดันมหาศาลของธาตุเหล็กซึ่งเป็นผลิตผลสุดท้ายของปฏิกิริยาฟิวชั่นของดาวฤกษ์ดันออกมาภายนอกเกิดเป็นการระเบิดรุนแรงที่เรียกว่าซูเปอร์โนวา หรือ นวมหาดารา หากแต่ในกรณีนี้ โลกเกิดการระเบิดทั้งๆ ที่เป็นดาวเคราะห์หินที่ไม่มีโอกาสจะเกิดปรากฏการณ์เช่นนั้นได้ หากมองถึงโครงสร้างของระบบสุริยะแล้ว โลกเป็นดาวที่อยู่กึ่งกลางระหว่างดวงอาทิตย์และดาวเคราะห์ก๊าซ และหนึ่งในดาวเคราะห์ก๊าซที่มีทั้งมวลและความร้อนสูงก็คือดาวพฤหัสบดี ...สมชายจ้องมอนิเตอร์นิ่ง... ...ไม่ใช่เฉพาะบนโลกเท่านั้น...หากแต่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างต่างหาก...ทั้งดวงดาว กาแลคซี่ หรือแม้แต่จักรวาลเองก็เช่นกัน... ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นมาด้วยความบังเอิญ หากแต่มันถูกกำหนดมาแล้วเป็นอย่างดีและมีระเบียบแบบแผน ใช่แล้ว...นี่เอง...ความจริงง่ายๆ เพียงไม่กี่คำนี้เองที่เขาลืมมันไป...กับความกังวลที่มีมาตลอดก่อนออกเดินทาง การที่วงโคจรของดาวพุธ ดาวศุกร์ โลก และดาวอังคาร ซึ่งเป็นดาวเคราะห์หินถูกนำมาคั่นระหว่างดวงอาทิตย์ละดาวพฤหัสบดีรวมถึงดาวเคราะห์ก๊าซดวงอื่นๆ ถัดออกไป มันไม่ได้เป็นอยู่อย่างที่มันเป็นด้วยความบังเอิญ หากแต่นั่นเป็นการป้องกันของธรรมชาติเพื่อไม่ให้ระบบสุริยะมีพลังงานสูงจนเกินไป แต่ในเวลานี้ ดาวเคราะห์หินซึ่งอยู่กึ่งกลางระหว่างดาวพลังงานสูงทั้งสองกลับพบจุดจบ ความสมดุลระหว่างแรงดึงดูดของดวงดาวแต่ละดวงที่ทำให้เกิดวงโคจรในระบบสุริยะได้สูญสลายไปแล้ว การระเบิดอย่างกว้างขวางและรุนแรงที่สุดในประวัติศาสตร์ของจักรวาลได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว สมชายมองดวงตาวแต่ละดวงค่อยๆ สูญสลายไปจากบนมอนิเตอร์ ...ช่างเป็นการดิ้นรนที่สูญเปล่าจริงๆ... ฝุ่บ... ...กล้องสังเกตการณ์ตัวสุดท้ายดับลง... จากคุณ : KTH - [ 27 ก.ย. 51 19:00:33 A:61.91.163.234 X: TicketID:187608 ]

ความคิดเห็นที่ 11 วันดับสูญ บทที่ 12 กาลดับสูญ สมชายเดินออกจากห้องพักผ่อน ในขณะที่บางคนยังคงอยู่ในห้องและตื่นตะลึงกับภาพที่เห็น ความโกลาหลบนยานในขณะนี้ช่างไม่ต่างกับพบพื้นโลกเลยแม้แต่น้อย ถ้าสิ่งที่เขาคิดเป็นความจริง ต่อจากนี้จะไม่มีอะไรเหลืออยู่อีกต่อไป เมื่อเดินถึงห้องบังคับการสมชายพบว่า ดร. โทมัส อยู่ในห้องนี้ก่อนแล้ว ชายชราหันมามองตามเสียงเปิดของประตู สีหน้าบ่งบอกถึงความเครียดอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่จะหันกลับไปดูหน้าจออิเลกโทรนิคซึ่งแสดงแผนที่ดวงดาวจักรวาลและเส้นทางเดินของยานโนอาห์อีกครั้งอย่างไม่สนใจใยดีผู้ที่เข้ามาในห้อง ...สมชายเดินเข้าไปหาและหยุดอยู่ที่ด้านข้างของชายชรา...ทั้งห้องเงียบกริบ ไม่มีแม้เสียงลมหายใจ... ที่ด้านล่างซ้ายของจอ ตัวเลขแสดงกำลังขับเคลื่อนยานกำลังไต่ระดับสูงขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ตัวเลขแสดงระยะทางการเดินทางของยานกลับสวนทางกันอย่างเห็นได้ชัด พิกัดแสดงจุดที่ตั้งของดวงดาวก็เช่นกัน ตัวเลขบ่งบอกว่าที่ตั้งของดวงดาวกำลังเปลี่ยนแปลงไป และมันกำลังเข้าใกล้ระบบสุริยะมากขึ้นเรื่อยๆ ตามปกติแล้ว หลุมดำเกิดจากดาวฤกษ์ที่ใหญ่กว่าดวงอาทิตย์อย่างน้อยสิบแปดเท่า และเมื่อมันเกิดการระเบิด หากแรงดึงดูดของดาวนิวตรอนสามารถดึงเศษซากดาวที่กระจัดกระจายเนื่องจากการระเบิดให้ตกกลับลงมายังตัวมันเองจนกระทั่งมีมวลมากกว่าดวงอาทิตย์สามเท่าได้ แรงโน้มถ่วงที่สูงขึ้นเรื่อยๆ จะทำให้ดาวนิวตรอนเกิดการยุบตัวลงอย่างต่อเนื่องไม่มีที่สิ้นสุดและเกิดเป็นหลุดดำ หลุมดำที่กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง...แม้กระทั่งแสง ...หากแต่ในครั้งนี้ การระเบิดอย่างรุนแรงที่กินพื้นที่กว้างมหาศาล... เช่นเดียวกับดวงดาวในระบบสุริยะ ระบบของกลุ่มดาวอื่นแต่ละแห่งดำรงอยู่ได้อย่างที่มันเป็นเพราะมีแรงดึงดูดของแต่ละระบบกลุ่มดาวข้างเคียงกระทำต่อกัน ...และ...เมื่อระบบของกลุ่มดาวหนึ่งสูญสลายไป...แน่นอนว่าย่อมส่งผลต่อระบบของกลุ่มดาวอื่นๆ อย่างช่วยไม่ได้เช่นกัน... จุดแสดงดวงดาวในกาแลคซี่ข้างเคียงค่อยๆ หายไปทีละจุด สมชายสอบสังเกตคนที่อยู่ในห้องบังคับการ นักบินสองคนอยู่ในสภาพหมดอาลัยตายอยาก ไม่มีใครอยากทำอะไรอีกต่อไป ดร. โทมัส เองก็มีอาการไม่ต่างกัน เขายังคงยืนจ้องจุดต่างๆ บนจออิเลกโทรนิคที่กำลังเคลื่อนที่ทีละน้อยด้วยสีหน้าแววตานิ่งเฉย ท่าทางเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง หากแต่เมื่อมองลึกลงไปในดวงตาแล้ว มันมีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น ไม่มีความคิดใดๆ ออกมาจากมันสมองอันปราดเปรื่องอีกแล้ว ไม่มีทางรอดอีกต่อไป ...ออด...ออด...ออด... เสียงเตือนดังขึ้นพร้อมด้วยสัญญาณไฟสีแดงกระพริบถี่ที่หน้าจออิเลกโทรนิค แสดงให้เห็นว่าเครื่องยนต์ที่ปีกขวาได้รับความเสียหายจากการทำงานเกินกำลังของมัน หลุมดำที่ใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ได้ก่อกำเนิดขึ้นแล้ว หลุมดำซึ่งเกิดจากจุดจบของดวงดาวและระบบของกลุ่มดาวจำนวนมาก แรงดึงดูดมหาศาลที่ความเร็วแสงหรือแม้แต่การขยายตัวของอวกาศยังต้องพ่าย...แล้วนับประสาอะไรกับความเร็วที่เกิดจากแรงขับเคลื่อนของเชื้อเพลิงและเครื่องยนต์ของยานลำนี้ ...ไม่มีทางเลย... ปัจจุบันอวกาศยังคงขยายตัวต่อไปอย่างไม่หยุดยั้งจากการระเบิดที่รุนแรงของพลังงานในครั้งแรกก่อนก่อกำเนิดจักรวาลที่เรียกว่าบิ๊กแบง ...การขยายตัวของอวกาศก็เพื่อลดพลังงานและเข้าสู่สมดุล... แต่หลุมดำที่ก่อกำเนิดขึ้นในขณะนี้มีแรงดึงดูดเกินกว่าพลังงานในการขยายตัวของอวกาศเสียแล้ว และตอนนี้มันก็กำลังทำหน้าที่ของมันอย่างแข็งขัน ...กลืนกินทุกสิ่ง...สสาร...พลังงาน...แสง...และจักรวาล... ระยะทางบนหน้าจอของยานลดลงด้วยความเร็วที่เพิ่มมากขึ้น ตัวยานเริ่มรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนเนื่องจากแรงขับเคลื่อนที่ไม่อาจต้านทางแรงดึงดูดได้อีกต่อไป สัญญาณไฟสีแดงที่ปีกซ้ายกระพริบถี่เช่นเดียวกับที่ปีกขวาจากสาเหตุเดียวกัน พิกัดดวงดาวต่างๆ เองก็มีสภาพไม่ต่างจากยานโนอาห์ ขณะนี้ที่แม้แต่จักรวาลก็ยังต้องพ่ายแก่หลุมดำมหึมา จุดดวงดาวอื่นๆ ที่ไม่มีในข้อมูลการค้นพบเริ่มเคลื่อนตัวเข้ามาในหน้าจออิเลกโทรนิคพร้อมๆ กับที่ดาวบางดวงเริ่มหายไปบริเวณกลางจอซึ่งเคยเป็นที่ตั้งของระบบสุริยะและระบบของกลุ่มดาวข้างเคียง เครื่องยนต์ทุกจุดแสดงไฟกระพริบสีแดง ไม่เหลือแรงต้านทานใดๆ อีกต่อไป ...ชายชราก้มหน้า มือยังอยู่ที่แผงควบคุม “อ๊ากกกกกก.........!!” เสียงตะโกนอย่างคนหมดหนทางถูกเปล่งออกมาอย่างคนไร้สติ กำปั้นทุกลงบนแผงควบคุมอย่างบ้าคลั่ง “ข้าไม่ยอมแพ้...ไม่ยอม...แก...พระเจ้าเฮงซวย...แกต้องการจะให้พวกข้าหายไปจริงๆ ใช่ไหม...ไม่ยอม...พวกข้าต้องรอด...ไม่...ไม่...อ๊ากกกกกกกก...........!!” ความทรงภูมิและความสุขุมเสมือนผู้หยั่งรู้ทุกสิ่งของชายชราหายไปจนหมดสิ้น ตรงหน้าของสมชายในเวลานี้เหลือเพียงชายแก่หมดสภาพที่กำลังคลุ้มคลั่งไร้ซึ่งการควบคุมใดๆ เท่านั้น การกระทำของธุลีจักรวาลซึ่งเรียกตัวเองว่ามนุษย์ส่งผลกระทบอันใหญ่หลวงและรุนแรงแสนสาหัสขนาดนี้ เป็นเรื่องเหลือเชื่อและเกินกว่าจะจินตนาการถึงสำหรับสมชายจริงๆ ...ผู้คนที่อยู่ภายนอกห้องนี้อาจจะยังไม่รู้ตัวกัน...ปล่อยให้พวกเขาหายไปอย่างสงบจะดีกว่า... มนุษย์จะหาญสู้กับธรรมชาติอันยิ่งใหญ่ได้อย่างไร ทุกการกระทำที่ผ่านมาก การดิ้นรนทุกอย่าง เราก็แค่วิ่งอยู่บนฝ่ามือของพระผู้เป็นเจ้าเท่านั้น ...และ...เพียงแค่พระองค์กำมือ...ทุกสิ่งทุกอย่างก็จบ...เราไม่มีทางรอดแต่แรกแล้ว...ตั้งแต่เราทำสิ่งผิดพลาดต่างๆ กับโลกลงไป... สมชายหลับตาลงอย่างสงบและปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปไกลแสนไกลสู่ห้วงเวลาของอดีต คิดถึงช่วงเวลาที่มีความสุขในชีวิตที่ผ่านมา ก่อนที่จะหมดโอกาสแม้แต่จะคิด ...และ... ...เฝ้ารอให้ทุกสิ่งถูกกลืนกิน เพื่อกลับไปสู่จุดเริ่มต้น...อีกครั้ง... จากคุณ : KTH - [ 27 ก.ย. 51 19:01:09 A:61.91.163.234 X: TicketID:187608 ]

ความคิดเห็นที่ 12 วันดับสูญ บทส่งท้าย การเริ่มต้น ณ ความเวิ้งว้างดำมืดไม่มีจุดเริ่มต้นและไร้ซึ่งจุดสิ้นสุด ปฐมอัคคี...จุดพลังงานเล็กๆ ซึ่งบัดนี้มีพลังงานและแรงอัดมหาศาลจนตัวมันเองไม่สามารถคงสภาพไว้ได้อีกต่อไป... ในที่สุดบิ๊กแบงหรือการระเบิดครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้นและส่งผลให้จักรวาลแผ่ขยายออกไปเรื่อยๆ เมื่ออุณหภูมิเริ่มลดต่ำลง กาแลคซี่ก็ได้ถือกำเนิดขึ้นโดยความเย็นจะทำให้บริเวณที่มีความหนาแน่นของมวลสารหดตัวจนเกิดความสมดุลกับแรงโน้มถ่วงและเกิดเป็นกาแลคซี่ ก๊าซต่างๆ ในกาแลคซี่เริ่มหดตัวอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไป ดาวฤกษ์และดาวเคราะห์ถือกำเนิดขึ้นพร้อมๆ กับวงโคจรซึ่งจะกลายเป็นระบบสุริยะ โลก...ดาวดวงหนึ่งในระบบสุริยะ...ใช้เวลานานหลายพันปีในการปรับสภาพให้เย็นลงจากตอนถือกำเนิด และนั่นเองที่ช่วยให้บรรยากาศและทะเลก่อกำเนิดขึ้นซึ่งส่งผลให้เกิดความเหมาะสมต่อการดำรงชีวิต ...นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของสิ่งมีชีวิตทั้งมวลในมหายุคต่างๆ... สัตว์เซลล์เดียว...แบคทีเรีย...สัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง...ถือกำเนิดและวิวัฒนาการไล่เรียงกันมา วิวัฒนาการต่อมาคือสัตว์ใต้น้ำมีกระดูกสันหลังและพืชใต้น้ำ ที่ยังคงต้องดำรงชีวิตอยู่ภายในน้ำเนื่องจากสภาพอากาศที่ยังไม่เหมาะสมต่อการดำรงชีวิตบนพื้นโลกในขณะนั้น และเมื่อพืชน้ำเริ่มก่อกำเนิดขึ้นหลังจากนั้นอีกไม่นาน ของเสียที่ได้จากการสังเคราะห์แสงของพืช ซึ่งก็คือก๊าซออกซิเจนเริ่มหนาแน่นขึ้นในชั้นบรรยากาศและพื้นผิวโลก สิ่งมีชีวิตบนบกเริ่มก่อกำเนิดหลังจากนั้น สัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ...สัตว์มีกระดูกสันหลัง...แมลง...พืชบก และในที่สุดก็เข้าสู่ยุคสำคัญยุคหนึ่งของโลก...ยุคไดโนเสาร์...ยุคที่สัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ครองโลก สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมและนกก็ถือกำเนิดและวิวัฒนาการในยุคนี้เช่นกัน...หากเพียงแต่สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมยังคงอยู่ในเงามืดของประวัติศาสตร์ในยุคนี้เนื่องด้วยขนาดและรูปร่างซึ่งไม่อาจเป็นคู่ต่อกรของไดโนเสาร์นั่นเอง ...เมื่อสิ้นสุดยุคไดโนเสาร์...นักล่าเหลือลดน้อยลง...สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมออกจากเงามืดและเดินเข้าสู่แสงสว่าง... สัตว์ตระกูลไพรเมตซึ่งเป็นหนึ่งในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม มีลักษณะที่พิเศษกว่าสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิดอื่นตรงสมองที่มีขนาดใหญ่และลักษณะทางกายภาพพิเศษอื่นๆ อีกเล็กน้อยก็รวมอยู่ในนั้นด้วย และ...การวิวัฒนาการทางสมองระดับสุดยอดก็ถือกำเนิดขึ้นจากหนึ่งในไพรเมตเหล่านี้ ...วันแล้ววันเล่า...ปีแล้วปีเล่า...ผ่านทศวรรษ...ศตวรรษ...และหลายศตวรรษ... ...ก่อกำเนิดเป็นมนุษย์ในที่สุด... ต่อจากนี้...ประวัติศาสตร์ของมนุษย์จะเริ่มต้นอีกครั้ง... แต่ทว่า...ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดในจักรวาลที่สามารถวิวัฒนาการจนข้ามพ้นของเขตของธรรมชาติไปได้ ...ทุกสิ่งต้องหวนกลับสู่สมดุลเสมอ... วิวัฒนาการที่สูงขึ้นจะทำให้โลกบอบช้ำ ...โลกที่บอบช้ำ จะทำให้ภัยธรรมชาติรุนแรงขึ้น... การตัดไม้ทำลายป่า การปล่อยก๊าซเรือนกระจกทำให้อุณหภูมิสูงขึ้น ...และเพื่อกลับเข้าสู่สมดุลฝนจึงตกมากขึ้นเพื่อทำให้อุณหภูมิลดลง... ... ลมแรงขึ้นเนื่องจากกระบวนการปรับสมดุลโดยการถ่ายเทความร้อน เกิดเป็นพายุที่รุนแรงมากขึ้น... ...ลมทะเลแรงขึ้นเนื่องจากความแตกต่างระหว่างอุณหภูมิบนบกกับในทะเลที่มากขึ้นและส่งผลให้เกิดคลื่นยักษ์พลังทำลายมหาศาล... สิ่งเหล่านี้เกิดจากการที่โลกเสียสมดุล ...และ...นี่คือกระบวนการปรับสมดุลของโลก... เมื่อมนุษย์ก้าวข้ามพ้นขีดจำกัดของชีวิตและธรรมชาติบนโลกไปสู่สิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า การโคลนนิ่ง...การสำรวจที่อยู่ใหม่ทางอวกาศ ...การรักษาสมดุลแห่งจักรวาลก็จะเริ่มต้นขึ้น...ทำลายทุกสิ่ง...และ...เริ่มต้นใหม่... เป็นวัฎจักรที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงและไม่อาจมีผู้ล่วงล้ำ...ตลอดกาล จบบริบูรณ์ จากคุณ : KTH - [ 27 ก.ย. 51 19:01:39 A:61.91.163.234 X: TicketID:187608 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ...ยังอ่านไม่จบครับ...เดี๋ยวมาอ่านต่อ.. จากคุณ : สวนดอก - [ 27 ก.ย. 51 20:36:12 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่า เป็นเรื่องสั้นที่ยาวจังเลย (- -") ทุกสิ่งถูกกำหนดไว้และไปเป็นไปเพื่อให้เกิดสมดุลจนเป็นวัฎจักรที่ไม่จบสิ้น อ่านแล้วครับ จากคุณ : garnet19th - [ 27 ก.ย. 51 21:00:57 A:58.147.38.198 X: TicketID:181655 ]

ความคิดเห็นที่ 15 มาลงชื่ออ่านค่ะ แต่ยังไม่จบนะคะ  เดี๋ยวมาใหม่ค่ะ จากคุณ : teansri - [ 28 ก.ย. 51 03:35:02 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ยุติธรรมดีนะ ทั้งโลกทั้งยานกลับไปจุดตั้งต้นใหม่เท่าเทียมกัน จากคุณ : scottie - [ 28 ก.ย. 51 17:07:34 ]

ความคิดเห็นที่ 17 เด๋วมาอ่านเหมือนกันคับ :) จากคุณ : X RoBiN - [ 29 ก.ย. 51 08:34:55 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ^^ ขอบคุณที่แวะเข้ามานะครับ (เรื่องนี้ต้องใช้เวลาอ่านนิดนึงครับ อิอิ ยาวที่สุดตั้งแต่เขียนมาเลยครับ) จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 29 ก.ย. 51 12:14:42 ]

ความคิดเห็นที่ 19 นั่งอ่านจนเมื่อยตาเมื่อยมือ(เลื่อนเมาส์นานมาก) สนุกดี เหมือนได้กลับไปอ่านไซไฟสมัยก่อน นั่งพิมพ์นานมากไหมเนี่ย จากคุณ : Canossa - [ 29 ก.ย. 51 14:42:11 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ^^ ตอนลงเรื่องนี้ครั้งแรก ลงสามวันครั้ง หรือไม่ก็ สัปดาห์ละครั้งครับ ไม่ได้เขียนรวดเดียวจบ (ประมาณว่าหาข้อมูลได้ก็เขียนแล้วก็รีบลงครับ) ก็เลยไม่ได้รู้สึกว่านาน (แต่จริงๆ ก็เป็นเดือนๆ มั้งครับกว่าจะจบ) ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ จากคุณ : KTH - [ 29 ก.ย. 51 21:51:38 A:61.91.162.248 X: TicketID:187608 ]

ความคิดเห็นที่ 21 จินตนาการที่มาจากวิทยาศาสตร์นี่ขอยอมแพ้จริงๆ งิงิงิ สีน้ำน้อยตกวิทย์อ่ะ คิดตามแล้วก็มะค่อยเข้าใจ แต่พอจะเข้าใจว่า เวลาห่วงหลายๆอันมันยึดกัน ถ้ามีอันใดอันหนึ่งพังอันที่เหลือก็ถูกกระทบ แต่การถูกกระทบจะรุนแรงหรือบางเบาก็ขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ของห่วงเหล่านั้น งิงิงิ ก็โลก และดาวอื่นๆ หมุนวนเป็นวงแหวนนี่เนอะ เลยคิดออกแต่ภาพห่วง กลมๆๆๆ ซ้อนกันเป็นแถวๆ จากคุณ : sugarhut - [ 30 ก.ย. 51 11:00:20 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ^^ หลายๆ ข้อมูลในเรื่องนี้เป็นข้อมูลจริง (เช่น ข้อมูลโลกร้อน ข้อมูลดาวที่ในเรื่องจะอพยพไป) เรื่องนี้อยากให้อ่านแล้วรู้สึกเหมือนได้ดูสารคดีครับ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ จากคุณ : KTH (KTHc) - [ 30 ก.ย. 51 12:51:54 ]