PANTIP.COM : W7045819 ฉันมาทำอะไรที่ " สวรรค์ " [เรื่องสั้น]

ฉันมาทำอะไรที่ " สวรรค์ "

เรื่องที่เราจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่เก็บมาจากคนคนหนึ่ง ซึ่งเราไม่ขอเล่ารายละเอียดของคนคนนั้น จะขอเล่าแต่เรื่องที่อยากให้ท่านผู้อ่านได้ยินได้ฟังกันอีกมุมมองหนึ่งเท่านั้นเอง

คำว่า "เรา" ในที่นี้ เป็นตัวสมมุติในการเล่าเรื่อง ไม่เกี่ยวข้องกับเจ้าของกระทู้ หรือผู้ใด เป็นเพียงตัวละครที่ใช่ในการเล่าเรื่องเท่านั้นเอง

"อะไรกันหนอ โลกมนุษย์ เป็นอยู่ยากแสนจะยาก เกิดมา เรียน ๆ ทำงาน ๆ วัน ๆ นึงผ่านไปอย่างล่าช้า อืดอาด เพราะงานที่กองอยู่สุมหัว แสนจะหนัก ไหนจะต้องรับผิดชอบค่าเช่าบ้าน ค่าผ่อนรถ ค่าหนี้เก่า ต้องมานั่งขายของ ดูแลร้าน หรือไม่ก็ต้องรับคำสั่งเจ้านายที่แสนจะน่ากลัวและมักทำให้เราเจ็บช้ำน้ำใจอยู่เสมอ ความคิดของเราตอนนั้นคือ ไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์เลย วันคืนผ่านไปเปล่า ๆ คนที่รักก็ไม่ได้สมหวังเสียที แต่กลับคนที่ไม่ได้รักนี่เข้ามาหาเราจัง ทำยังไงนะ ที่จะพ้น ๆ เรื่องนี้ไปได้ ทำยังไงที่เราจะได้เจอกับเค้าในเทวโลกที่จะสมหวังกัน เอาล่ะนะ ถ้าในโลกมนุษย์ เราต้องแก่ ต้องเจ็บ เราจะต้องพลัดพรากจากเค้า แต่ในสวรรค์คอยดูนะ เราจะอยู่กับเค้าทั้งวันเป็นล้าน ๆ ปีให้เต็มอิ่มเลย

เราเคยอ่านพระไตรปิฎก ท่านสอนว่า ถ้าอยากเกิดในสวรรค์ ก็ให้ให้ทาน รักษาศีล ดูแลพ่อแม่ เป็นคนดี เอาล่ะ เราทำความดีเต็มที่แล้ว เราให้ทาน มีเท่าไหร่ก็ใส่ซอง ๆ ขอทงขอทานมาขอก็ให้ ศีลห้าไม่ขาด อุโบสถศีลก็รักษาบ้างไม่รักษาบ้าง แต่ไม่ค่อยว่างภาวนาเลย บางทีภาวนาจิตก็ฟุ้งซ่าน ไม่สงบ แถมไม่รู้วิธีภาวนาที่ถูกต้องด้วย แต่เอาล่ะ ไม่เป็นไร ถ้าได้ขึ้นสวรรค์ค่อยไปภาวนาต่อในสวรรค์ก็ได้

เราตัดสินใจที่จะอดข้าวตาย เพราะตอนนี้เราตกงาน จากที่ทำงานเก่า เค้าบีบเรามาก เราทนไม่ไหว ไม่อยากอยู่ ทำไมมันร้ายกันทั้งองค์กรเลยหรือไงกัน พอกันที ออกไปหางานใหม่ดีกว่า แต่... เอ๊ะ ออกมาหางานใหม่ เราก็ต้องทำงานกับคนที่เราไม่รู้ว่าวันไหนเค้าจะดีจะร้าย เรื่องงานน่ะ ไม่ใช่ปัญหา แต่คนในที่ทำงานนี่ตัวปัญหาหลัก ๆ เลย

จะดีเหรอ ถ้าเรามีชีวิตบนโลกอยู่ต่อไป เราทำงาน เพื่อให้ได้เงิน เราเอาเงิน เพื่อมาซื้อข้าวให้ชีวิตอยู่รอดได้ไปอีกวันๆ คำถามคือ แล้วเราจะเอาความอยู่รอดนั้นไปทำไม ในเมื่อเราก็ต้องตาย ไม่ว่าร่างกายนี้เราจะให้มันกินสักกี่มื้อ มันก็ต้องตาย เอาล่ะ ตายเร็วตายช้าก็ตาย ไม่เห็นจะแคร์ ยังไงก็ต้องตายอยู่แล้ว ช่วงที่หางานใหม่นี่เราก็รักษาอุโบสถศีลไป อ่านพระไตรปิฎกและหนังสือธรรมะ รวมทั้งภาวนาแล้วกัน เราอยากไปสวรรค์ จะได้ทำอะไรต่อที่นั่นได้

สามวันถัดมา หลังจากที่เราอุดอู้อยู่แต่ในบ้าน พ่อแม่ไม่สงสัย เราพยายามตัดน้ำ ตัดอาหาร และนั่งสมาธิ ภาวนาด้วยจิตใจพะวักพะวง อยากนิพพานก็อยาก แต่อยากเกิดในเทวโลกก็อยาก แย่จริงๆ ที่การเกิดในเทวโลกมีแรงขับมากกว่าการอยากนิพพาน เอาละ เราก็ตั้งจิตไว้แค่เทวโลกก็พอ

วันที่สี่ จากการงดอาหาร เรายังไม่ได้ตัดน้ำ เรายังดื่มน้ำแดงอยู่ ทำให้เราพอเดินไปไหนมาไหนได้บ้าง แต่เรายังไม่ตายดี เอาล่ะ วันนี้เราจะตัดน้ำ ไม่ดื่มน้ำ แล้วนั่งสมาธิให้ตายไปเลย

ครึ่งวันผ่านไป เรานั่งสมาธิแล้ว ทำไมเราคิดแต่เรื่องจะไปเทวโลก ไปสวรรค์นะ

จากคุณ : SpiritWithin_HolyStream - [ 29 ก.ย. 51 19:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3

....

เธอจับมือของเราเดินไปตามทางที่เต็มไปด้วยเม็ดทรายที่เป็นทองคำล้วน ดอกไม้นานาชนิดขึ้นริมทาง ดอกไม้เหล่านั้นเรืองแสงได้ทุกดอก แต่ท้องฟ้าเป็นสีน้ำเงินเหมือนเวลาพระอาทิตย์เพิ่งตก แสงไฟสีต่าง ๆ รู้สึกเหมือนอยู่ในงานวันคริสต์มาสกับปีใหม่ที่นิวยอร์ค น่าตื่นตาอะไรเช่นนี้

ผู้ชายและผู้หญิงคนอื่น ๆ ก็เดินล้อมหน้าล้อมหลังเราและพยายามทำความรู้จักกับเรา ต้อนรับเราอย่างอบอุ่น อย่างที่เราบอก เหมือนกับว่าเราได้เหรียญทองกีฬาโอลิมปิคเลย

ทางเดินของที่นี่ยาวมาก เราไม่รู้ว่าจะต้องไปอีกเท่าไร แล้วเธอจะให้เราไปทำอะไรในวิมาน แต่สิ่งที่แปลกอยู่อย่างหนึ่งคือ เราไม่ได้เดินจริง เพราะเราแค่คิดจะเดิน เราก็เคลื่อนไหวไปข้างหน้าแล้ว ที่นี่เหมือนไม่มีแรงโน้มถ่วง และเราจะเร่งความเร็วของตัวเองให้เร็วเท่าไรก็ได้ตามใจนึก

" อืม ระหว่างนี้ เดี๋ยวเอจะเล่าคร่าว ๆ ที่หยกสงสัยให้ฟังนะ

คือ ที่นี่ ในเทวโลก จะมีคำเรียกต่างกันระหว่าง เทวดา กับเทพบุตร และนางฟ้าหรือที่เรียกว่านางเทพอัปสรกับเทพธิดา คือ ผู้ที่เป็นเทวดา จะเป็นเจ้าของวิมาน ส่วนเทพบุตร ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่า เทพ+บุตร ซึ่งแปลว่า บุตรของเทพ เพราะฉะนั้น เทพบุตรก็จะเป็นคนรับใช้ของเทวดาหรือนางฟ้าในวิมานนั้น ๆ "

" คนรับใช้ " เราคิดในใจ " คนรับใช้น่ะเหรอ ไม่มั้ง เธออาจจะหมายถึง เทพบริวารหรือเปล่า หรือว่าเธอพูดผิด แต่ว่าช่างเถอะ ที่นี่มันเทวโลกนะ " เรายังคงฟุ้งซ่านต่อไป

" หยก ยังฟังอยู่หรือเปล่า " เอมิกาถาม " ยังฟังอยู่ เอ " เราตอบ
" เอเล่าต่อนะหยก ... ทีนี้ ผู้หญิงถ้ามาเกิดในที่นี่ ถ้าไม่ได้เป็นเจ้าของวิมาน แต่เป็นบริวารของเจ้าของวิมาน ก็จะเรียกว่า เทพธิดา ซึ่งมาจากคำว่า เทพบวกกับธิดา ก็แปลว่าลูกสาวของเทพน่ะ ซึ่งเจ้าของอาจเป็นได้ทั้งเทวดาทั้งนางฟ้า ยกตัวอย่างนางฟ้าบางรูปที่นี่ มีเทพธิดาเป็นบริวารแสนองค์ก็มี "

" แล้วถ้าเทพธิดาเกิดในวิมานของเทวดาล่ะ " เราถามเพราะอยากรู้จริง ๆ ว่าจะเป็นอย่างไร " อ๋อ ก็ต้องเป็นแฟนกับเทพบุตรถ้าเค้าอยากให้เราเป็นแฟน "

" จริงเหรอ " เราชักแปลกใจ " จริง " เธอตอบตรง ๆ อย่างไม่ได้คิดอะไรมาก แต่เราคิดมาก เป็นแฟนเหรอ เป็นคนใช้เหรอ อืม ฟังดูแปลก ๆ นะ เหมือนชีวิตตอนวัยรุ่นเลย ที่สำคัญ เธอใช้คำว่าแฟนด้วย อืม เธอไม่ได้พูดภาษาไทย เธอพูดภาษามคธ ทุกคนที่นี่พูดภาษามคธ เช่นเดียวกัน เราก็คุยกับเธอเป็นภาษามคธ ไม่รู้ว่าเราพูดได้อย่างไร แถมฟังรู้เรื่องอีกต่างหาก แต่สิ่งหนึ่งที่เราได้ยินชัดเลยคือคำว่า "แฟน"

" แฟนเหรอ ..... เอ เออย่าว่าเราเลยนะ คือ .... " แล้วเทพธิดาที่เป็นแฟนของเทพบุตร จะ ... เอ่อ ..... เอ่อ .... ช่างเถอะ " เราเก้ ๆ กัง ๆ ไม่อยากถาม

" หยก หยกไม่ต้องงงเลย เป็นแฟนกันก็ต้องมีอะไรกัน เพราะว่าที่นี่เป็นกามสุขติภูมินะ หมายความว่าเป็นภูมิสุขติ แต่ว่ายังเสพกามอยู่ เรียกว่า ฉกามาพจรสวรรค์ คือ มีสวรรค์อยู่หกชั้น ที่เสพกาม ที่นี่ มี sex กันเหมือนในโลกมนุษย์ แต่ร่างกายของผู้ที่เกิดที่นี่ จะไม่มีสิ่งที่เป็นอสุภะให้เห็นเลย แม้แต่อุจจาระหรือปัสสาวะก็ไม่มี อาหารที่ทานแล้วก็จะย่อยสลายไปเอง โดยไม่มีการขับถ่ายออกมาเป็นของเน่าเหม็น " เธอเล่ายาวเลย

" ไม่อยากเชื่อเลย ในเทวโลกเค้ามีอะไรกันด้วย " เราพูด

" เอมิกา เธอลองเล่าเรื่องให้หยกเค้าเคลียร์เพิ่มสิ " เพื่อนเทพธิดาของเอมิกา พูดเสริม

" หยก ที่นี่ ทุกอย่างเหมือนโลกมนุษย์ เพียงแต่เราไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ ไม่มีสภาพแก่ และไม่ต้องทำงานหาเงิน เราอยากเสพสุขอะไรก็ได้ตามที่บุญของเราได้เคยสร้างมา เมื่อก่อน แต่คนที่นี่ ถ้าไม่ใช่พระอริยบุคคลก็จะยังมีกิเลสครบทุกอย่างเลย ความรักเอย ความใคร่เอย มีหมด ยกตัวอย่างนะหยก ตอนที่พระอินทร์ทรงเข้าเฝ้าพระพุทธเจ้าครั้งแรก ท่านรับสั่งให้ปัญจสิกขเทพบุตรเข้าเฝ้าก่อน ท่านปัญจสิกขเทพบุตรซึ่งในตอนนั้นท่านยังเป็นเทวดาปุถุชนอยู่ ท่านถึงกับแต่งเพลงรักที่ท่านหลงรักเทพธิดาชื่อสุรัยวัจฉสา ไปร้องให้พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสดับ เพลงที่ท่านแต่งไว้เพราะมากเลยนะ วันหลังเอจะร้องให้หยกฟัง " เธอเล่าไป ใช้ดวงตาใส ๆ ของเธอสบตาของเราไป ยิ่งทำให้เราหวั่นไหวมากขึ้น

เสียงเพลงเพราะ ๆ ยังคงดังอยู่อย่างไม่หยุดหย่อน แล้วเราก็มาถึงด้านในของวิมาน เราไม่อยากเล่าว่ามีอะไรบ้าง .... ไม่รู้สิ เหมือนอยู่ในพระราชวังในนิทาน สวยจริง ๆ แล้วเราก็เห็นท่านผู้หญิงท่านนั้น ในร่างของหญิงสาว ที่สวยกว่าปอยผสมแพนเค้ก คูณด้วยหรีดจากธรรมศาสตร์ ยกกำลัง สาวจุฬา

เราไม่ได้อยากให้การเล่าเรื่องของเราเป็นเรื่องตลกนะ แต่ภาพที่เราเห็นอยู่ตรงหน้า ... ท่านผู้หญิงท่านนั้น ท่านสวยมาก ๆ สวยเกินกว่าที่คนวาดการ์ตูนญี่ปุ่นจะจินตนาการแล้ววาดลงไปในหนังสืออนิเมได้ ท่านผู้หญิงอุไรวรรณ ราชภักดีกุล ท่านนี้ ท่านสวยมาก เราถูกเพื่อนๆ เทพบุตรกับเทพธิดาพาเข้าไปหาท่าน เรายืนห่างท่านประมาณหนึ่งเมตร ท่านกำลังนั่งร้อยอะไรสักอย่างในมือ

" มาแล้วเหรอจ๊ะ คนดี " ท่านเรียก " ไม่ต้องเกร็งนะ ที่นี่เทวโลก นี่วิมานของฉัน ฉันคือ อุไรวรรณ .... อืม ชั้นรู้ว่าชื่อแก่ แต่ตอนนี้ชั้นยังสาวยังสวยอยู่ น่ารักมั้ยจ๊ะ อืม ยินดีที่ได้รู้จักนะ อยู่ในวิมานนี้ก็ทำตัวตามสบาย อยากเล่นอะไรอยากทำอะไรก็ตามใจนะ "

ท่านภามถึงที่มาของเรา แล้วคุยกันอีกเล็กน้อย ทักเราเพียงเท่านี้ แล้วท่านก็กลับไปร้อยอะไรสักอย่างในมือของท่านต่อ

" ต่อไปเราจะต้องทำอะไรต่อนะ ? " " เรามาถึงเทวโลกนี้แล้ว ... นี่ไง ที่ที่เราอยากมาเหลือเกิน ที่ที่คนเป็นล้านทั่วโลกอยากจะมา เรามาถึงที่นี่แล้ว เกิดที่นี่แล้ว แล้วยังไงต่อล่ะ ? "

จากคุณ : SpiritWithin_HolyStream - [ 29 ก.ย. 51 19:21:09 ]