***เรื่องนี้ที่จริงเป็นบันทึกของผมเอง แต่ก็น่าจะเป็นเรื่องสั้นได้นะ ***
ผมนึกถึงคำถามของเพื่อนรุ่นน้องคนหนึ่ง "พี่จะจำ...ได้ไหม" ช่องว่างนั้นคือชื่อของเธอ ซึ่งตอนนั้นผมตอบเธอไปว่า "จำได้สิ"เพราะผมคิดและมั่นใจว่าผมจะจำเธอได้แน่นอน เพราะอะไร? คือคำถามที่ผมกลับมาถามตัวเองเนื่องจาก ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าผมจะจำเธอได้หรือไม่ เหตุผลของความไม่แน่ใจคือผมแน่ใจว่า กฎทุกกฎนั้นมีข้อยกเว้น นั่นหมายความว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนไม่แน่นอน แม้แต่ความไม่แน่นอนก็เช่นกัน
น่าคิดว่าถ้าเธอถามผมอีกครั้ง " พี่จะจำ...ได้ไหม" ผมควรจะตอบเธอไปตามความจริงว่า "ไม่แน่" หรือไม่
ผมลองคิดกลับกันว่าถ้าผมเองเป็นคนถูกถามด้วยคำถามเดียวกัน และถ้าหากผมได้รับคำตอบว่า "ไม่แน่" ผมจะรู้สึกอย่างไรเมื่อเทียบกับคำตอบว่า "จำได้" แน่นอนผมพอใจมากกว่า ถ้าได้รับคำตอบว่า "จำได้" ทั้งที่รู้ว่ามันไม่แน่นอน และในความคิดของผมมันเป็นคำตอบที่เกินเลยจากความเป็นจริง ไม่ต่างกับ รักเท่าฟ้า หรือรักที่สุดในโลก
นั่นทำให้ผมลังเลว่าควรจะตอบเธอว่าอย่างไร ระหว่างตอบไปตามความจริงว่า "ไม่แน่นอน" หรือตอบไปว่า "จำได้" เพียงเพราะให้เธอพอใจ อย่างที่ผมพอใจ ผมจึงลองค้นหนังสือเกี่ยวกับจิตวิทยาดูเนื้อหาเก่าที่เคยเรียนเพื่อที่จะหาคำตอบว่าผมควรตอบเธออย่างไร
ผมพบว่าความจำของคนเรานั้นแบ่งได้ 3 ระดับ คือ ความจำจากการรับสัมผัส ความจำระยะสั้น และความจำระยะยาว ผมจำเป็นต้องดูรายระเอียดทุกระดับเพื่อจะวิเคราะห์ว่า อยู่ในความจำระดับใดของผม ขั้นแรกผมตัดความทรงจำจากการรับสัมผัส ออก เพราะเธออยู่ในความจำของผมนานมากกว่า ชั่วขณะหนึ่ง แล้ว
ผมจึงมั่นใจว่าเธออยู่ในความจำของผมที่ระดับ ความจำระยะยาว เพราะในความจำระยะสั้นผมจะลืมเธอได้ง่ายมากถ้าความจำถูกรบกวนหรือถูกแทรก และถ้าทบทวนความจำระยะสั้นบ่อยเพียงใด ความจำระยะสั้นจะมีโอกาสเปลี่ยนเป็นความจำระยะยาวได้มากเพียงนั้น
แล้วผมก็ได้คำตอบว่าผมควรจะตอบเธออย่างไร
ผมจะตอบเธอว่า "ผมจะทบทวนเธอบ่อยๆ"
แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 51 00:29:16
แก้ไขเมื่อ 30 ก.ย. 51 00:22:35
เรื่องสั้น (คิดว่าน่าจะ)ให้ความรู้สึกดีๆกับคนอ่าน
- [
30 ก.ย. 51 12:17:15
]