อากาศดีจัง  ลมพัดผ้าม่านปลิว ไปตามลมอย่างช้า  นั่งลงบนเก้าอี้ สีขาว  แล้วก็
          เปิดเมลล์ของตัวเอง  กล่องข้อความเข้า  มีเพียงข้อความทักทายจาก เพื่อนที่อยู่ต่างจังหวัด เพียงหนึ่งฉบับ

เดินไปเดินมา แล้วกลับมานั่งที่เดิม .......

กล่องข้อความเข้า  มีเพียงแต่ความว่าง เปล่า ถอนหายใจ กับการรอคอยเมลล์เพียงบางฉบับ

ทั้งที่ทุกวัน ก็มีเมลล์จากเพื่อนรักที่อยู่ ต่างจังหวัดแวะเวียนมาถาม สาระทุกข์สุกดิบกัน มีภาพขำ ขำ เรื่อง เฮฮาแรกเปลี่ยนกัน เสมอ

แต่

ก็ให้ความสำคัญไม่เท่า  เมลล์เพียงฉบับ เดียวที่ ส่งมาในทุกๆ 3 วัน ข้อความในเมลล์ ช่างสั้น "ช่วงนี้งานยุ่งมากเลย เอาไว้ว่าง จะโทรหา  คิดถึงน่ะ"
หรือ "คิดถึงน่ะ"

แต่นั้น

ก็ทำให้อยากเปิดอ่าน ซ้ำกันวันละหลายๆครั้ง  หลายๆรอบ เพื่อให้ข้อความฝั่งรากลึกลงไปในความทรงจำ

เพราะ

ความรู้สึก ผิดที่ โทษตัวเอง อยู่เสมอว่า
ทำไมไม่บอก เธอไป  ตั้งแต่เธออยู่ใกล้ๆ ว่ารู้สึกอย่างไรกลับเธอ  ว่าฉันรักเธอ  อยากอยู่ใกล้ๆเธอเพียงไร

ทั้งที่ทุกครั้ง ที่ เราเจอะกัน ฉันมักตอกย้ำเสมอว่า เราทั้งสองคน เป็นอะไรกัน เรายังไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ  ความรู้สึกที่ส่วนทางกับความเป็นจริง ทั้งที่ ไปหาเธอบ่อยครั้ง  คิดถึงเธอบ่อยครั้ง

แต่ปากแข็ง  ไม่พูดแม้แต่คำพูดดีๆ ให้เธอรู้สึกถึงความในใจ  จนวันที่เธอมาบอกว่า จะต้องกลับไปทำงานที่บ้านเกิด และคงแต่งงานกับคนที่แม่หาให้เพื่อเป็นคู่ชีวิต

.............................

เหมือนสมองหยุดสั่งการ  เหมือนทุกอย่างรอบตัว วิ่งอย่างช้าๆ
หายใจไม่ออก และความรู้สึกจุกที่ ระหว่างกลางอก อยากตะโกนออกมาดังๆ  ว่า"ฉันรักเธอ"

แต่สิ่งที่ออกมากลับเป็นเพียง รอยยิ้มและคำว่า "ยินดีด้วยน่ะ แล้วอย่าลืมเชิญเราด้วย"

ความรู้สึกอก หัก ชัดเจนขึ้น ทุกๆครั้งที่ก้าวถอยห่างจากเธอ จนกระทั้งถูกบดบังด้วยน้ำใส่ๆ ที่เข้ามาแทนที่ การมองเห็นใบหน้าเธอ แต่ก็ ยังต้องฝืนยิ้ม อย่างคนที่เข้มแข็ง  ให้เธอ เข้าใจว่า เราดีใจกลับการจากลาครั้งนี้ของเธอ ดีใจที่เธอจะต้องกลับไปแต่งงาน  

แต่แล้ว
เธอก็แสดงความปราถนาดี ออกมารอยยิ้ม และบอกว่า"แล้วจะส่งเมลล์มาหาบ่อยๆ"  ฆ่าฉันให้ตายตรงนั้นดีกว่า เธอทำให้ฉันมีความหวังอีกครั้งกับการเริ่มต้นทำความรู้จักเธอ อย่างจริงจัง

แต่นั้นก็ สายไปแล้ว เพราะสิ่งเดียวที่เธอให้ฉันได้ คือความเป็นเพียงเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น  เพื่อนที่คอยให้กำลังใจเธอเท่านั้น

ใช้เพียงอินเตอร์เน็ตเป็นสื่อกลาง กับรอยยิ้มที่มีทุกครั้งที่กดคำว่า "ส่ง"
เมลล์หาเธอ

สำหรับเธอ ความสัมพันธ์ สิ้นสุดลงที่คำว่าเพื่อน แต่เป็นจุดเริ่มต้นของฉันที่อยากจะพัฒนาให้เกินกว่าเพื่อน  แต่ทุกอย่างสายเกินกว่าที่จะเริ่มต้น แนจึงทำได้เพียงแต่ รอข้อความสั้นๆ ที่มากับเมลล์  เท่านั้น

จากคุณ : สันหลังของชาติ - [ 1 ต.ค. 51 10:13:46 ]