ที่รัก
นับแต่วัน ที่พบพักตร์ จำได้ไหม
พยายาม ทำความรู้จัก สักเท่าไร
มีเชิดใส่ ไม่เหลือบแล แม้หางตา
ฉันก็ไม่ เคยขอ เคยง้อคุณ
ด้วยอารมณ์ จึงเฉียวฉุน เปนหนักหนา
สวน ก็ หลีก เฉียด ก็หลบ ไม่สบตา
หากหันมา ก็มีเมิน เดินหลีกไป
ฅนอื่นเขา พะนอกัน วันแล้ว วันเล่า
รู้ฤๅเปล่า ว่าฉัน นั้นหมั่นไส้
อยากทะนง ดังหงส์งาม ก็ตามใจ
เชิญลอยไป ให้ไกลลิบ ณ ทิพย์วิมาน
แล้ววันที่ ต้องใจหาย ก็กรายมาถึง
วันที่ซึ่ง เธอเดินมา พลางว่าขาน
ขอโทษค่ะ หัวหน้า ปฤกษางาน
หนูไม่รู้ จักกล่าวขาน ปฤกษาใคร
ก็เห็นมี ที่พึ่ง หนึ่งเดียวนี้
หนูขอร้อง นะพี่ ช่วยได้ไหม
นะ. . .คะ. . .ขอบคุณมาก จากหัวใจ
หวังว่าพี่ คงจะไม่ ทอดทิ้งกัน
ฉันเงยหน้า แล้วตอบไป ทั้งใจระรัว
แค่นี้กลัว หัวไม่หมุน พอฤๅนั่น
อ๋อ. . .ได้สิ ไปเมื่อไหร่ ได้ทุกวัน
ดีเหมือนกัน ฉันไปไกล ดีใจจัง
เธอหน้าเสีย วูบสลด ระทดท้อ
ตาแดงแดง อย่างรอ ซึ่งความหวัง
ด้วยระยะ ห่าง ชัด ชัด ระมัดระวัง
สังเกตยัง กิริยา ประหม่าอาย
ฉันตกใจ จึงปลอบไป เศร้าทำไมนั่น
ที่คุณหมั่น ทุกขั้นตอน มิเสียหลาย
ขอเพียงคุณ จงมุ่งมั่น ฝันพรรณราย
ความสำเร็จ ทั้งหลาย อยู่ไม่ไกล
ณ บัดดล ต้องหวั่นไหว. . .ก็. . .ยิ้ม. . .ใครเล่า
มือของฉัน จึงสั่นเทา เปนไปได้. . .
เสมือนดาว. . . ทั้งฟ้า. . . มาห่มใจ
จักเปนตาย. . .อย่างไร. . .ไม่ทิ้งเธอ.
แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 51 06:01:28
แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 51 05:58:50
แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 51 05:03:49
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
2 ต.ค. 51 04:59:52
]
เสมือนดาวทั้งฟ้ามาห่มใจ
