จาก......มาแล้วสิบห้าปีกว่าเรายังจำเรื่องเก่าๆที่ยังใหม่อยู่เสมอในใจเราเห็น
คอนโดริมน้ำขับรถผ่านยังนึกอยู่ตลอดว่ายังเหมือนเดิม.....ร้านขายอาหาร
ตามสั่งที่เราสั่งกินเป็นประจำก่อนที่เจ้าที่พักก็คงยังอยู่......ส่วนห้องพักชั้น
บนสุดริมน้ำนั้นแม้จะช่วงเช้ามีเสียงดังเพราะเรือต้องใช้ความเร็วไปส่งของ
ที่ปลากคลอง...เราก็ยังมีความสุขในห้องนั้นมันจะแคบไปสักนิดหนึ่งก็ไม่
เป็นอุปสรรค....เห็นตู้กับข้าวเล็กๆไว้ใส่อาหารบางตรั้งเราทำอาหารกินกัน
สองคน.....อีกทั้งห้องน้ำที่พอเข้าไปใช้ได้ต่อหนึ่งคนแสนจะคับแคบไปนิด
เตียงนอนไม้จะไม่นุ่มเพราะเพียงราคามันก็ดีแล้วสำหรับเรา.....อีกทั้งตู้เย็น
ตู้ที่น่ารักเล็กมากแต่ก็อุดมสมบูรณ์ไปด้วยของแช่ที่หลากหลาย....แค่นนี้ก็
มีความสุขแล้วสำหรับเราสองคนที่อยู่ด้วยกันแบบผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย......
ไม่รับทราบมาก่อน....เรานั้นทำงานแล้วรับเงินเดือนประมาณเจ็ดพันห้าร้อย
ก็เพียงพอแล้วสำหรับเรา.....เพียงแต่เธอนั้นเพื่งจบและเข้าทำงานแต่ประสบ
การณ์น้อยก็ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับเราสองคน....สักวันหนึ่งเธอเข้าทำงานที่
เราอยากให้เธอ.....ทำซึ่งกำลังไปสอบอยู่แต่ยังไม่ได้ถ้า.....เธอได้ทำเราคง
มีความสุขมาก.......สองคนเงินรวมประมาณสองหมื่นกว่าสร้างครอบครัวได้
ทำงานสองคน......เราก็จะทำตามประเพณีไปสู่ขอ.....และแล้ววันนั้นก็เข้า
มาเยือนเรา.......เรานั้นหน้าตาไม่หล่อน้ำหนักแค่เจ็ดสิยกิโลส่วนสูงหนึ่งร้อบ
เจ็ดสิบเซ็นต์.......ไม่เคยเจอผู้หญิงกรุงเทพที่ผูดปากหวาน....เอาใจเก่ง.....
ทำงานที่นั้นมีผู้ชายอยู่คนเดียวในห้องผู้หญิงตั้งสิบห้าคน.....เราก็เตลิดเปิด
เปิง......ได้ผู้หญิงอีกหนึ่งคนเข้ามาอยู่ในชีวิตเรา.....โดยเธอคนแรกไม่รู้ว่า
เรานั้นคิดไม่ซื่อกับเธอ.....ส่วนเธอคนที่สองก็ไม่รู้ว่าเรามีเธอคนแรกอยู่แล้ว
ผ่านไป........ก็หลายเดือนหญิงทั้งสองเรื่มรู้และมีปากเสียงกันตลอด........
เธอคนแรกใจเด็ดมากยังจำได้เดินเข้ามาที่ทำงาน......ของเรามาคุยกันกับเธอมาเคลีย......กันให้จบ....ให้เลิกกันเสีย.....ตอนนั้นเราเหมือนกับพระเอก
หนังเลย......นึกว่ามันสนุก.....ทุกข์สิ....เครียดมาก......วันเวลาผ่านไป......
หญิงคนแรก.......หนีเราไป....เราเข้าไปง้อ....ร้องให้ไปตามถึงต่างจังหวัด..
ก็ไม่ยอม...ไปหาแม่ของเธอ....ก็ได้รับคำตอบว่าแล้วแต่ลูกสาว...เราเรื่มใจ
ไม่ดีแล้วความฝันต่างๆ...คงพังทลายสมน้ำหน้า.....ผู้ชายเจ้าชู้แบบนี้เอง...
ของดีมีอยู่ในมือไม่ชอบ.....พอเวลาเขาไปเที่ยวฟูมฟักจะเป็นจะตายเสียให้
ได้.......ร้องไห้....แบบไม่อายใครเข้าไปที่คอนโด....คืนนั้นเห็นของในห้อง
เต็มไปหมด....อยากจะทำลายให้ราบคาบ....ร้องไห้ไปซักผ้าไป....คนเดียว
เขาบอกว่าผู้ชายที่เสียน้ำตา....ร้องไห้กับผู้หญิงมันเป็นแบบนี้เอง.............
แสงอาทิตย์ยามเช้า.....พร้อมกับเสียงดังของเรือยนต์....คินนั้นเราไม่ได้เอน
นอนเลย......คิดแล้วก็คิด......งานไม่ไปทำ.....ขับรถไปที่จังหวัดหนึ่ง........
เช็คได้ว่า.......เธอหนีเราไปอยู่กับอา........(ญาติเธอสนิทกับเรามาก).......
แจ้งมา.......โอ้แม่เจ้า.......เห็นเธอเตรียมกระเป๋าจะกลับมากรุงเทพสวนทาง
กันแบบไม่ได้นัดหมาย.......เราเดินขึ้นบันไดชั้นสอง....เห็นเธอเดินออกจาก
ห้องพอดี(บ้านพัก).......ในห้องนั้นมีชายนามหนึ่ง....อยู่ในห้อง......วิสัยของ
ชาย.......ไม่พูดสักคำว่าเกิดอะไรขึ้น...ในใจนั้นคิดแบบที่ทุกคนคิด..........
หรือไม่เป็นแบบที่เราคิดก็ได้......กลับกรุงเทพทันทีเราเวลาต่อมาเราได้หนี
ความวุ่นวายต่างๆขึ้นเหนือ...ไปอยู่กับเพื่อนและก็ถูกตามตัวกลับไปทำงานต่างจังหวัด....ให้ลืมเรื่องที่ผ่านมา....เธอคนแรกได้ทำงานใส่ชุดยูนิฟอร์ม
ตามที่เราอยากให้ทำ....สมใจเธอแต่เรานั้นช้ำ.....และเธอก็ได้แต่งงานกับคนที่เราเจอในวันนั้นแต่งงาน....ด่วน...เขาหนีเราพ้น....ส่วนเราก็อยู่กับเธอ
คนที่สองได้ไม่นาน......ก็เลิกรากันไปโดยดี.....ปัจจุบันเธอคนแรก..........
สุขสบายในหน้าที่การ่งานที่เธอทำ....เป็นเจ้าคนนายคนพร้อมลูกอีกสองคน
อย่างมีความสุข.....อยูต่างจังหวัด.....เราก็อยู่ต่างจังหวัดพอจะมีกินมีใช้ไป
แบบพอเพียง............เรายังคิดถึงเสมอสำหรับเธอคนแรก....ของเรา.......
ขาว วรรณศิลป์

จากคุณ : ขาว วรรณศิลป์ - [ 2 ต.ค. 51 13:26:39 A:203.113.21.254 X: ]