เรื่องจริงครับ

ผมเดินทางจากจังหวัดหนองคาย มุ่งหน้าสู่จังหวัดขอนแก่นเพื่อสอบคัดเลือกเข้าทำงานในหน่วยงานหนึ่งตามกำหนดการสอบที่ประกาศไว้
ผมมีเพื่อนอยู่ที่นั่นไม่กี่คน หนึ่งในนั้นคือ ไอ้เเจ๊กกี้ แจ๊กกี้เป็นเพื่อนของผมสมัยเรียนด้วยกันที่ มอขอ  
ทำให้การไปครั้งนี้ผมจึงไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องที่พักอาศัย  ผมไม่รู้ว่าเเจ๊กกี้พักอยู่ที่ไหนของขอนแก่น รู้แต่เพียงว่า อยู่ในค่ายศรีพัชรินทร์

..ถึงขอนแก่น เมฆสีเทาเข้มปกคลุมทั่วเมืองขอนแก่น ดูเหมือนพายุกำลังจะตั้งเค้า บรรยากาศขมุกขมัวทำให้ขอนแก่นค่ำเร็วกว่าปกติ
ผมหยิบโทรศัพท์โทรหา แจ๊กกี้ ขณะรอสัญญาณไฟเขียว บนเนินมอดินแดง
"เฮ่ย แจ๊กกี้ เรามาถึงเเล้วนะ"
"เอ้า ถึงเเล้วเหรอ แต่ตอนนี้เราทำงานอยู่นะ กว่าจะเลิกก็อีกสองชั่วโมง นายรอก่อนแล้วกัน"
"อืม งั้นเรารอนายในตัวเมืองนะเดี่ยวโทรบอกอีกที" ผมเข้าไปในตัวเมืองเพื่อหาที่จอดพักรถและคน

เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น
"เราเลิกงานแล้วนะ นายอยู่ไหน"
"ตึกคอม"
"อืม เราจะไปรออยู่ตรงหน้าตึกนะ"
ผมผละจากร้านขายแผ่นผี เดินลงมาตามที่เเจ๊กกี้นัดหมาย

"อ้าว เเจ็กกี้ เป็นไงมั่ง"
"อืม เพิ่งทำงานเสร็จ เดี๋ยวนายขับรถตามเรามานะ เราจะขับมอไซค์นำไปก่อน " แจ็กกี้บอกวิธีการกับผม

ผมตามเขาไปเรื่อยๆ ดูเหมือนเขาจะนำผมห่างไปเรื่อยๆเช่นกัน ผมพยามยามเพ่งมองฝ่าความมืด เพื่อจะไม่ให้ พลัดหลงกัน
แจ็กกี้หายไปแล้ว ผมพยายามมองหาเขา ผมไม่เห็นเขาแล้ว ขณะผมกำลังก้มลงจะหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหาเขา
นั่น เขารออยู่ตรงหน้าไม่ไกลนี่เอง เเจ็กกี้บิดรถวิ่งต่อไป ผมก็ตามติดไป ถึงหน้าค่ายศรีพัชรินทร์ ผมเลี้ยวตามเข้าไป ในค่าย
แจ็กกี้ขับเลี้ยววนภายในค่าย ดูเหมือนที่พักจะอยู่ลึกทีเดียว

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง
"เฮ่ย นายอยู่ไหน รถเราเสียกลางทาง"
"เอ้า เรานึกว่าเราตามนายมา แล้วเราตามใครมาละเนี่ย" ผมจอดรถมองตามมอเตอร์ไซค์คันที่ผมตามมานั้น
"แล้วอยู่ไหนละ "
"อืม สงสัยจะเป็นค่ายที่นายว่าน่ะแหละ ดูเหมือนเราจะอยู่หน้าโรงเรียน หรือโรงอะไรสักอย่าง ถูกมั้ย"
"อืม ใช่แล้ว รอตรงนั้นแหละ เดี่ยวเราไปหา" เเจ๊กกี้ตอบ ผมนึกสงสัยว่า ทำไมรถคนนั้นนำทางผมเข้ามาในนี้ได้ถูกพอดี มันช่างบังเอิญจนน่าขนลุก"

ไม่นานเเจ็กกี้ก็มาถึง แล้วนำผมไปยังที่พัก ผมยังแปลกใจกับความบังเอิญเมื่อสักครู่ไม่หาย
ถึงบ้านพัก   เป็นบ้านไม้สองชั้น ทรงโบราณ  แม้มองด้วยตาเปล่าในความมืด
ข้างในข้าวของวางระเกะระกะราวกับทิ้งร้างมาแรมปี
"ห้องข้างๆ นี้ก็จะเป็นพวกทหารพักกัน เรารู้จักกับพี่ห้องข้างล่างเขาเลยให้เรามาพักด้วยฟรี" แจ็กกี้เล่าความเป็นมาคร่าวๆ
"ห้องน้ำอยู่ไหน เนี่ย"ผมถาม ผมอยากชำระร่างกายเหลือเกิน แจ็กกี้ชี้มือไปในความมืดด้านหลังห้อง ผมเดินเข้าไปในความมืด และก็เดินกลับมา
ผมเชื่อว่าน้อยคนที่จะเข้าห้องน้ำที่ผมเห็นนี้ได้ ทั้งสร้างยังไม่เสร็จ น้ำไม่ไหล มืด และอีกหลายๆประการที่ทำให้ไม่น่าใช้
"เฮ่ย มีน้ำไหม เราว่าเราไม่อาบน้ำแล้ว ขอล้างหน้าแปลงฟันพอ" ผมเรียกแจ็กกี้จากข้างนอกห้อง ไม่มีเสียงตอบรับ ผมเข้าไปดูในห้อง แจ็กกี้หายไปแล้ว
ผมจัดการทำความสะอาดหน้าและฟันเสร็จ เจ็กกี้ก็ยังไม่กลับห้อง ผมสงสัยว่าเขาไปไหน ผมนอนอ่านหนังสือรอ ผมนึกถึงเหตุการณ์บังเอิญก่อนหน้า
ผมอดเชื่อมเข้ากับเรื่องเล่าเกี่ยวกับผีวิญญาณไม่ได้ ผมเคยได้ยินว่า คนที่ตายไปแล้ว บางคนยังไม่รู้ตัว แล้วมักจะกลับไม่หาคนที่เขารู้จัก หรือว่าเเจ็กกี้มันจะตายไปแล้ว
ถึงตรงนี้ผมขนลุกเกรียว ผมไม่น่าคิดอะไรให้ตัวเองกลัวในสถานที่อย่างนี้เลย คนตายจะกินข้าวด้วยกันได้ยังไง ผมรอเเจ็กกี้ต่อไป

สักพักเเจ็กกี้ก็ขึ้นมา ทำให้ผมโล่งใจกว่าที่ต้องอยู่คนเดียว "นายไปไหนมา"ผมถาม
"ไปห้องข้างล่าง"
"เมื่อกี้ไม่รู้เป็นอะไร อยู่ดีๆก็่นึกว่านายเป็นผี เดี๋ยวกลับถึงบ้านเราว่าจะแต่งเป็นเรื่องสั้นให้นายเป็นผีแต่ยังไม่รู้ว่าตัวว่าตัวเองตายแล้ว"
"เหรอ" แจ็กกี้ตอบสั้นๆ
"นอนเถอะ" ผมตัดบท ดึกแล้วพรุ่งนี้ผมต้องไปสอบ แจ็กกี้ลุกขึ้นปิดไฟ แล้วกลับมานอนข้างๆผมตามเดิม
"วันก่อนเด็กมอขอ ตกหอพักตาย " แจ็กกี้เล่าเสียงเรียบๆ
"เอา เป็นไง"ผมถามกลับ
"ในข่าวบอกว่า กินเหล้าด้วยกันกับเพื่อนบนหอ ตกดึกเมาแล้วก็หลับกัน  เช้ามา ตำรวจขึ้นไปเคาะห้อง บอกเพื่อนคุณตายอยู่ข้างล่าง
เขาก็ตกใจกัน ตำรวจสันนิษฐาน ว่าอาจเป็นอุบัติ ไม่ก็ฆาตรกรรม "
"อืม ตายทุกปีนะ เด็กมข "
"ใช่ ยังมีเรื่องเล่าในมอเรา คนตายเป็นเด็กปีหนึ่งออกไปซื้อของในเมืองแล้วรถชนตายแล้ว แต่ยังกลับมาอยู่กับเพื่อนที่ห้องตามปกติ
พอวันที่พ่อแม่มาเก็บของในห้อง เพื่อนคนนั้นเขาก็ถามว่าจะขนของไปไหน แล้วก็มารู้ว่าคนที่ตัวเองอยู่ด้วยตายแล้ว "
ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาอีกครั้ง เรื่องราวทั้งหมดเชื่อมโยงกันได้ลงตัว ผมไม่อยากคิดเลยว่าคนที่ตกหอเป็น...เเจ็กกี้  
ใช่ พรุ่งนี้ผมต้องตื่นเช้า แต่ตอนนี้ผมนอนไม่หลับ ทั้งไม่ได้อาบน้ำทั้งกลัวผี แล้วผมก็สะดุ้ง เมื่อเเจ็กกี้ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
คราวนี้เขาไปนานมาก เขาคงลงไปห้องข้างล่างเพราะไฟจากห้องข้างล่างส่องทะลุมาถึงข้างบน ผมพลิกตัวสอดสายตาลงไปดูว่าเเจ็กกี้ทำอะไร
ผมไม่เห็นอะไรเลย เห็นเพียงพื้นห้องว่างๆ ผมเผลอคิดไปอีกแล้วว่า ข้างล่างจะเป็นห้องเก็บศพ ศพเเจ็กกี้อยู่ข้างล่างนี้ ผมพลิกตัวกลับมานอนด้วยความกลัว
ความกลัวยังวนเวียนอยู่ในความคิด ผมข่มตาหลับแต่ก็ยังไงก็ไม่หลับ ผมคงไม่ได้นอนแน่คืนนี้ แต่พรุ่งนี้ผมต้องสอบ
แล้วเเจ็กกี้ก็ขึ้นมาอีกครั้ง เขาเดินมา อย่างแผ่วเบา เขานอนลงที่เดิม
... ความอ่อนเพลียจากการขับรถ ทำให้ผมหลับไปทั้งๆที่ยังกลัว

...เสียงนาฬิกาปลุกดังจากโทรศัพท์ปลุกให้เราลุกขึ้นมาเตรียมตัวที่จะไปสอบ เราคุยกันตามปกติ เเจ็กกี้ไม่ใช่ผีแน่ ผมตั้งคำถามเสมอตอนที่ยังไม่กลัว
ว่า ทำไมถึงกลัว  เรากลัวอะไรกันแน่ แน่นอนว่าทุกอย่างต้องมีเหตุปัจจัย
ความกลัวของผมเกิดจากความคิดของตัวเอง แล้วคุณเกิดจากอะไร?

จากคุณ : ป.ปิยวุโฒ - [ 3 ต.ค. 51 09:59:55 ]