PANTIP.COM : W7058539 ระบำเงา (บทที่ ๙) [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

เหตุร้ายอะไรก็ตามที่เกิดขึ้นกับลูกสาวของสืบพงษ์ พราวไหมเดาได้ทันทีว่าคงร้ายแรงจริงๆนั่นแหละ เพราะแม้จะผ่านมาหกเดือนแล้ว แต่เด็กสาววัยสิบหกก็ยังคงมีอาการเซื่องซึม เลื่อนลอย บางครั้งเหมือนจะหวาดผวาเสียด้วยซ้ำ ยิ่งเมื่อมีคนแปลกหน้านั่งอยู่ด้วยอย่างนี้ ดูแกจะไม่มีความมั่นอกมั่นใจแม้แต่เงยหน้าขึ้นมอง

พ่อของเด็กแสดงให้เห็นชัดว่าปกป้องลูกสาวเพียงไร ร่างใหญ่ๆนั่งเคียงข้างลูกบนโซฟาในห้องทำงาน แขนซ้ายทอดยาวอยู่บนพนัก คล้ายโอบอยู่ในที

ร่างเล็กๆผอมบางอยู่ในชุดกางเกงยีนสีซีด เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีครีม ตัวเสื้อใหญ่จนหลวมโพรก นั่งพับเพียบจมอยู่กับซอกเก้าอี้ ความนุ่มของเบาะหนาหุ้มด้วยผ้าเนื้อหยาบเหมือนจะกลืนเอาไว้ทั้งตัว

ใบหน้าของเด็กรุ่นสาวซึ่งควรจะสดใส กลับแห้งแล้ง เผือดสี ดวงตาแห้งผาก ปราศจากอารมณ์ใดๆ ริมฝีปากแม้มีคราบของลิปกลอสแผ่วจาง แต่ก็ยังมีรอยแตกร่อนให้เห็น สองแขนบอบบางประสานกันหลวมๆ ยิ้มแห้งแล้งเมื่อพ่อแนะนำให้รู้จักผู้มาสมัครเป็นครูคนใหม่

หลายๆอย่างในอากัปกิริยาและการแต่งตัวของเด็กสาวกระทบความรู้สึกของพราวไหมเข้าอย่างจัง เหมือนมองเห็นตัวเองในแววตาตื่นๆ และไม่มั่นอกมั่นใจคู่นั้น ยิ่งดูก็ยิ่งเห็นใจ จนน้ำตาซึมเมื่อไรก็ไม่รู้สึกตัว

“ฝ้ายชื่อจริงว่า ปัญชิกา ครับคุณพราว”

ใบหน้าซูบซีดยิ้มอีกเพียงเล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย

พราวไหมใช้หลังมือปาดน้ำตา ขยับลุกจากเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม แล้วเปลี่ยนมานั่งที่ขอบเก้าอี้ตัวข้างๆแทน

“ชื่อเพราะจังค่ะ แปลว่าอะไรคะ” เธอพยายามอย่างที่สุดที่จะสร้างความเป็นกันเองกับเด็กสาวตั้งแต่ประโยคแรกๆ

เจ้าของชื่อเพราะเหลือบตาขึ้นมองพ่อแวบหนึ่ง แล้วตอบเสียงแผ่วแทบไม่พ้นริมฝีปาก ไม่สบตาคนถาม

“แปลว่าปุยฝ้ายค่ะ”

“มิน่าล่ะ ถึงได้มีชื่อเล่นว่าฝ้าย”

หญิงสาวชายตาดูพ่อของเด็ก ก็เห็นว่าเขากำลังมองเธออยู่ก่อนแล้ว แววฉงนสะท้อนวาบในดวงตา พอสบตากันใบหน้าคมคายออกคล้ำกว่าสีผิวจริงเปลี่ยนเป็นยิ้มพราย

“คุณพ่อบอกว่าน้องฝ้ายอยากไปเรียนอเมริกาหรือคะ”

จริงๆแล้วสืบพงษ์ไม่ได้พูดอย่างนั้นออกมาตรงๆ แต่ในเมื่อเธอเองก็ไม่ใช่คนช่างพูดช่างคุยสักเท่าไรนัก เมื่อพยายามหาเรื่องมาชวนคุยเพื่อสร้างความสนิทสนมกับเด็ก ก็จำต้องเอาเรื่องที่ตัวพอพูดได้เต็มปากเต็มคำขึ้นมาใช้

ปัญชิกาพยักหน้า เสียงตอบคราวนี้ฟังดูหนักแน่นขึ้นนิด

“อยากไปค่ะ คุณพ่อบอกว่าพี่เรียนจบจากอเมริกา”

ปากถาม นิ้วหมุนกระดุมแขนเสื้อกลับไปกลับมา หน้าก้มดูนิ่ง ขยับปากจะพูดอีก แต่ชะงักไปครู่เหมือนไม่แน่ใจ ก่อนจะตัดสินใจพูดในที่สุด

“คุณพ่อบอกว่า...”

เกริ่นแล้วชะงักอีก ขยับตัวหาท่านั่งให้สบายขึ้น เมื่อเริ่มจมลงในซอกเก้าอี้มากขึ้นทุกที

“...คุณพ่อบอกว่าจะให้ฝ้ายไปเรียน พี่เรียนอยู่รัฐไหนคะ”

พราวไหมยิ้มกว้างขวาง เด็กสาวเริ่มเป็นฝ่ายคุยกับเธอบ้างแล้ว เงยหน้าขึ้นสบตาพ่อของเด็กอีกครั้งอย่างยินดี

เขายิ้มตอบ พึงพอใจที่เห็นลูกสาวพูดได้มากกว่าปกติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่เพิ่งรู้จัก เห็นเพียงแค่นั้นก็พอใจแล้วว่าเป็นนิมิตหมายที่ดี คิดว่าควรปล่อยให้ทั้งคู่ได้ทำความรู้จักกันตามลำพัง จึงขยับเลื่อนตัวจะลุก

“ฝ้ายคุยกับพี่พราวนะครับ พ่อมีงานต้องทำ”

เหลือบมองหญิงสาวอีกแวบก่อนลุกยืน

“เดี๋ยวผมกลับมานะครับ คุยกันตามสบาย”

พราวไหมเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงซึ่งยืนค้ำอยู่ตรงหน้า โล่งใจขึ้นนิดที่เขาจะไม่นั่งอยูด้วย คงพูดคุยกับสาวน้อยคนนี้ได้ง่ายขึ้น เมื่อไม่มีสายตาคมลึกคู่ที่เหมือนจะทะลุทะลวงเข้าไปถึ่งแก่นของทุกสิ่งที่จ้องมองอยู่บริเวณนี้ด้วย

“ค่ะคุณสืบ”

ไม่คอยให้เขาพ้นประตูออกไปจากห้อง พราวไหมหันกลับมาหาปัญชิกาอีกครั้ง ความรู้จากวิชาจิตวิทยาที่เคยลงเรียนแค่สองตัวถูกงัดเอามาใช้จนหมดสิ้น จำได้จากหนังสือเรียนว่าจะเข้าถึงคนๆหนึ่งได้ ก็ต้องหาความสนใจที่มีร่วมกันให้ได้เสียก่อน ก่อนอื่นควรค้นหาให้พบว่าเด็กมีความสนใจอะไรบ้าง

“พี่เรียนรัฐไหนคะ” เด็กสาวถามอายๆเมื่อพ่อพ้นหลังไปแล้ว

“เนบราสก้าค่ะ”

“ที่นั่นน่าอยู่ไหมคะ”

“น่าอยู่ค่ะ มหาวิทยาลัยที่พี่เรียนตั้งอยู่เป็นเมืองเล็กๆ มีคนไม่มาก สงบดีค่ะ น้องฝ้ายมีคุณป้าอยู่อเมริกาใช่ไหมคะ เห็นคุณพ่อบอกว่าอย่างนั้น”

“ค่ะ ป้าชุ”

“ท่านอยู่รัฐไหนคะ”

ท่าทีของปัญชิกาเริ่มกระตือรือร้นขึ้นเมื่อพูดถึงเรื่องที่ตัวสนใจ

“ป้าชุอยู่นิวยอร์คค่ะ นิวยอร์คเป็นยังไงบ้างคะพี่ พี่เคยไปหรือเปล่า”

ร่างผอมบางขยับตัวอีกครั้ง คราวนี้กลับนั่งพิงพนัก ไม่ซุกอยู่กับซอกเก้าอี้แบบเมื่อครู่อีก

เห็นอย่างนั้นพราวไหมใจชื้นขึ้นเป็นกอง มองเห็นความสนใจของคนซึ่งอาจจะกลายมาเป็นลูกศิษย์คนแรก จึงเริ่มสนุกที่จะพูดคุยด้วย

“เคยค่ะ เคยไปครั้งเดียว ตอนนั้นปิดเทอมหน้าหนาว หิมะตกท่วมสูงเลยค่ะ พี่ไปติดอยู่ที่สนามบินตั้งสองวันแน่ะ”

นัยน์ตาแห้งแล้งเบิกกว้าง

“ตั้งสองวันเลยหรือคะ แล้วพี่ทำยังไงคะ”

พราวไหมหัวเราะเบาๆ มองเห็นความน่ารักน่าเอ็นดูในตัวเด็กสาว

“ก็นั่งๆนอนๆ เดินไปเดินมาแหละค่ะ ทำอะไรไม่ได้มากกว่านั้น พี่ไปติดอยู่ที่สนามบินที่รัฐนิวเจอร์ซี่ ไปกันสามคน เลยไม่น่าเบื่อเท่าไหร่ มีคนแนะนำให้เช่ารถต่อไปที่นิวยอร์คเพราะไปอีกไม่ไกลมาก แต่เรานักเรียน เงินไม่ค่อยจะมี ก็เลยใช้วิธีคอยให้สนามบินเปิดใช้ แล้วต่อเครื่องบินต่อไปค่ะ”

เงียบกันไปครู่หนึ่งเมื่อสาวน้อยก้มดูกระดุมที่แขนเสื้อตัวเอง

“ถ้าไปเรียนอเมริกา ฝ้ายอยากเรียนอะไรคะ” พราวไหมชวนคุยต่อ ก่อนที่สายใยบางๆซึ่งเริ่มเชื่อมถึงกันได้นี้จะขาดตอนเสียก่อน

นัยน์ตาซึ่งเมื่อครู่แห้งแล้งเหลือบขึ้นมองคนถาม เงียบไปเป็นครู่เพื่อเรียบเรียงความคิด

“อยากเรียนออกแบบค่ะ ออกแบบอะไรก็ได้ เสื้อผ้าก็ได้ หรือไม่ก็เครื่องประดับ หรือออกแบบแต่งหน้าร้านก็ได้ค่ะ จะได้กลับมาช่วยงานคุณพ่อ”

คำตอบยาวจนคนฟังพึงพอใจ เด็กสาวเริ่มคุ้นเคยกับตัวบ้างแล้ว

“นิวยอร์คมีโรงเรียนสอนแฟชั่นดีไซน์อยู่หลายแห่งค่ะ เรียกว่าเป็นเมืองศูนย์รวมแฟชั่นของอเมริกาก็คงได้มั้งคะ เรียนออกแบบ ไม่ว่าจะออกแบบอะไรก็ต้องวาดรูปเก่งๆ น้องฝ้ายชอบวาดรูปหรือเปล่าคะ”

“ชอบค่ะ แต่ชอบฟังเพลงมากกว่า” เสียงพูดลดความห่างเหินลงมาก

“ชอบฟังเพลงประเภทไหนคะ นักร้องคนไหนฝ้ายชอบมากที่สุดเอ่ย”

เด็กสาวบอกชื่อนักร้องคนโปรดซึ่งพราวไหมไม่เคยได้ยินมาก่อน แล้วเปลี่ยนเรื่องกลับไปหาสิ่งที่เธอเกริ่นนำไว้

“ฝ้ายชอบวาดรูปเหมือนกัน พี่วาดรูปเก่งไหมคะ”

“ก็พอวาดได้ค่ะ”

“วาดรูปนี่ยากไหมคะ”

ร่างเล็กผอมบางขยับให้นั่งสบายอีกครั้ง คราวนี้แสดงชัดว่าสนใจ นั่นเป็นบุคลิกหนึ่งของเด็กคนนี้ที่พราวไหมสังเกตเห็นมาแต่ต้น ปัญชิกามีความอ่อนหวาน และต้องการเอาใจผู้ใหญ่ คงไม่ได้สนใจวาดรูปจริงจังสักเท่าไรนักหรอก เพียงแต่ต้องการเอาใจเธอมากกว่า

เด็กที่พ่อแม่แยกทางกันมีไม่น้อยที่เป็นอย่างนี้ เมื่อต้องอยู่ตรงกลางระหว่างพ่อและแม่ บางคนถูกดึงไปทางโน้นทีทางนี้ที เด็กซึ่งอยู่ในสภาพนั้นจะเกิดความรู้สึกว่าขาดความมั่นคงและขาดหลักยึดที่แท้จริง ปกติจะแสดงออกในสองลักษณะ บางคนต่อต้านทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับครอบครัว บางคนทำทุกอย่างเพื่อเอาใจผู้ใหญ่ เพราะความกลัวฝังใจที่ว่าอาจถูกทิ้งเมื่อไรก็ได้

ปัญชิกาเป็นประเภทหลัง พราวไหมมองเห็นได้ไม่ยาก และเห็นด้วยว่าเด็กสาวติดพ่อเพียงไร ก็ดูเอาเถอะ คำก็คุณพ่อ สองคำก็คุณพ่อ แต่นี่คุณพ่อคงมีงานยุ่งจนแทบไม่มีเวลาให้ลูกเลยกระมัง

“ถ้าเรารู้หลัก เราก็วาดได้ไม่ยากหรอกค่ะ เรามาหัดวาดรูปกันดีไหมคะ พี่พอรู้หลักๆอยู่บ้าง แต่หลังๆนี่ไม่มีเวลาฝึกเลย ถ้าเราหัดวาดรูปด้วยกัน คงสนุกดีนะคะ”

ปัญชิกากระตือรือร้นขึ้นมาทันที

“เอาสิค่ะ”

ว่าที่คุณครูคนใหม่ได้ที “ก่อนอื่นเราก็ต้องมีอุปกรณ์เสียก่อน ชั้นล่างพี่เห็นมีขายเครื่องเขียน เราลงไปซื้อกระดาษ ดินสอ แล้วก็พวกสีระบายรูปกันไหมคะ”

“ไปค่ะ ไปเดี๋ยวนี้เลยนะคะ”

เด็กสาวขยับลุกจากเก้าอี้ด้วยท่าทีกระฉับกระเฉง

พราวไหมลุกตาม แล้วพากันออกมาจากห้อง

(มีต่อค่ะ)
แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 51 11:20:00

จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 3 ต.ค. 51 10:53:04 ]

ความคิดเห็นที่ 4

"ฝ้ายอยากให้แม่กับพ่อต่างคนต่างอยู่ค่ะพี่" เด็กสาวว่า

พราวไหมละสายตาจากร่างโปร่งที่ยืนคอยลิฟท์แล้วหันกลับมามอง

"ถ้าเจอหน้ากันทีไร ก็ทะเลาะกันทุกทีแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะมาหากันทำไมอีก"

แม้ไม่อยากคิด แต่ปัญชิกาก็รู้ว่าแม่มาตอแยพ่อไม่รู้จักจบจักสิ้นทำไม แม่ต้องรู้เรื่องผู้หญิงคนนั้นแล้วแน่ๆ ก็ครั้งหลังสุดที่แม่ไปที่บ้านก็เพื่อต่อว่าพ่อเรื่องนั้น เสียงแม่ดังออกมาถึงหน้าบ้าน แม้จะหนีออกมาเสียไกลแล้วก็ตาม

'ฝ้ายโตเป็นสาวแล้วนะคุณ ลูกจะคิดยังไงที่เห็นพ่อเก็บผู้หญิงไว้อย่างนี้'

ถ้าไม่เป็นเพราะแม่ ก็คงไม่รู้ว่าพ่อมีผู้หญิงซุกซ่อนเอาไว้ แม่บุกไปถึงที่ทำงานของพ่อในวันที่รู้ระแคะระคาย แม้จะเพิ่งเริ่มเป็นสาว แต่ปัญชิกาก็พอรู้และเข้าใจความหวงแหนของแม่ รู้ว่าแม่รักพ่อมากเพียงไร แต่เป็นความรักแบบที่เธอไม่เข้าใจ แม่ต้องการเก็บพ่อไว้กับตัวเพียงคนเดียว เป็นความรักแบบถือครอบครองจนน่ากลัว บ่อยครั้งที่เห็นแม่หึงแบบไม่เป็นเรื่อง แม้แต่เวลาที่พ่อมองผู้หญิงคนอื่นนานเกินไปก็ไม่ได้ แม่จะโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงได้ทุกครั้ง

แต่พ่อล่ะ จะรักแม่หรือเปล่าก็ไม่อาจรู้ได้ พ่อปฏิบัติกับแม่อย่างเสมอต้นเสมอปลายมาตลอด ถึงจะหย่ากันแล้วก็ตาม ทุกครั้งที่แม่มีเรื่องมีราว จะโทรศัพท์ถึงพ่อเป็นคนแรก และพ่อก็จะตามไปแก้ปัญหาให้เสมอ อาจมีบ้างที่พ่อทำอะไรรุนแรงเมื่อทนรับการข่มเหงจากแม่ไม่ได้ แต่ก็ไม่เคยรุนแรงจนแม่ต้องเจ็บตัว คงเป็นเพราะพ่อสำนึกอยู่เสมอว่าที่ได้เป็นตัวเป็นตนขึ้นมาก็เพราะคุณตา และแม่ก็รู้ว่าพ่อรู้สึกอย่างนั้น จึงคิดว่าคงเอาบุญคุณนั้นมาเป็นเครื่องมือเก็บพ่อไว้ใต้อำนาจได้ตลอดไป

ปัญชิกาบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไรเมื่อรู้ว่าพ่อมีผู้หญิงเก็บซ่อนไว้ คงชาด้านไปหมดแล้วกระมัง เมื่อครั้งที่แม่แต่งงานกับคุณอรัญนั่นก็ครั้งหนึ่งแล้ว พอแม่แต่งงานก็เอาไปอยู่ด้วย อ้างว่าตอนนี้แม่มีครอบครัวเป็นเรื่องเป็นราวแล้ว ในขณะที่พ่อยังเคว้งคว้างเป็นหนุ่มใหญ่เมียหย่าอยู่เหมือนเดิม

ชีวิตแต่งงานของแม่กับคุณอรัญมีแต่ความวุ่นวาย ว่าไปแล้วก็ทะเลาะกันตั้งแต่คืนวันแต่งงานเลยนั่นแหละ แม่หาว่าคุณอรัญคุยกับลูกสาวของเพื่อนแม่นานเกินไป คุณอรัญก็ผลุนผลันออกจากบ้านแล้วหายไปทั้งคืน ปัญชิกาไม่รู้ว่าวันรุ่งขึ้นเขากลับมาเมื่อไหร่เพราะต้องไปโรงเรียนแต่เช้า

จริงๆแล้วแม่แต่งงานกับผู้ชายอายุน้อยกว่าหลายปีคนนั้นก็เพื่อประชดพ่อ คิดว่าจะทำให้พ่อหึง คิดจะอวดพ่อว่าแม้แต่ผู้ชายหน้าตาดีแถมยังเด็กกว่าก็ยังมาหลงใหลแม่ ในขณะที่พ่อไม่เอาใจใส่แม่เท่าที่เคยคาดหวังไว้

ปัญชิกาไม่รู้ว่าแม่ขอหย่าพ่อเพราะเหตุใด เพราะในเวลานั้นยังเล็กเกินกว่าจะเข้าใจ แต่แม้หย่ากันแล้ว แม่ก็ไปๆมาๆหาพ่ออยู่เสมอ และทุกครั้งก็เอาลูกสาวมาเป็นข้ออ้าง จึงพอมองออกว่าแม่คงคิดผิดที่ท้าหย่า และอยากคืนดีด้วย แม้จะแต่งงานใหม่ พ่อก็เป็นคนที่แม่เรียกหาทุกครั้งที่มีเรื่องมีราวอะไร

แม่คิดว่าถ้าแม่บอกพ่อว่าจะแต่งงานใหม่ พ่อจะรีบขอคืนดีกับแม่ หรือขอร้องให้แม่เลิกล้มแผนการแต่งงานนั้น แต่กลับตรงข้าม พ่อร่วมแสดงความยินดี แถมยังไปงานแต่งของแม่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อยู่กับแม่เหมือนอยู่ท่ามกลางฝันร้าย อารมณ์ของแม่แปรปรวน ไม่เคยอยู่กับร่องกับรอย ยิ่งเวลาที่แม่เมา ก็ยิ่งเข้าหน้าท่านไม่ติด

แม่ติดเหล้า ปัญชิการู้ดี พ่อก็รู้ ยิ่งเดือนหลังๆที่รู้ว่าคุณอรัญไปมีผู้หญิงคนอื่น แม่ยิ่งดื่มหนัก บางวันเมื่อเลิกเรียนกลับบ้าน แม่ไม่อยู่ที่นั่น กว่าจะกลับก็ดึกมากแล้ว และเมามาด้วยทุกครั้ง มีอยู่คืนหนึ่ง พ่อเป็นคนดึงแม่ออกมาจากไนท์คลับที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วพาแม่กลับบ้าน

ได้ยินเสียงเอะอะของแม่ ตามด้วยเสียงเรียกหาแม่บ้านของพ่อ ปัญชิกาแอบมานั่งที่เชิงบันได จึงได้ยินแม่ระบายความรู้สึกอะไรหลายๆอย่างที่ไม่เคยรู้มาก่อน

'คุณไม่เคยรักฉันเลยใช่ไหม สืบ คุณแต่งงานกับฉันตอนนั้นก็เพราะพ่อขอให้คุณดูแลฉันแทนท่าน...แค่นั้นใช่ไหม'

ไม่มีเสียงพ่อตอบรับหรือปฏิเสธ มีแต่เสียงทุ้มๆสั่งแม่บ้าน

'...เช็ดตัวให้ด้วยนะ หาเสื้อหลวมๆให้ใส่...'

'แล้วนั่นคุณจะไปไหน' เสียงแม่ตวาดแหว

เสียงพ่อยังคงราบเรียบสม่ำเสมอ

'พรุ่งนี้ถ้าปวดหัวก็อย่าเพิ่งรีบลุกล่ะ ชงกาแฟแก่ๆให้คุณแกนะ สำรวย' ประโยคหลังสั่งแม่บ้านอีกเหมือนเดิม

ถ้าแม่เป็นไฟ พ่อก็คือน้ำ ในความรู้สึกของปัญชิกา แม่กับพ่อเหมาะสมกันก็เพราะอย่างนั้น บ่อยครั้งที่อยากให้ท่านกลับมาคืนดีกันและกลับมาอยู่ด้วยกันอีก ไม่ใช่เพื่อตัวเองจะได้มีพ่อแม่พร้อมหน้าพร้อมตา และมีครอบครัวที่เพียบพร้อมสมบูรณ์อีกครั้ง แต่เพราะแม่ดูจะเป็นผู้เป็นคนมากกว่าเมื่อมีพ่ออยู่ด้วย

เกือบสองปีกว่าแม่จะมองเห็นว่าคุณอรัญแต่งงานกับแม่ก็เพราะเงินที่แม่มี นอกจากทรัพย์สมบัติมากมายที่คุณตาทิ้งไว้ให้แม่และป้าชุแล้ว แม่ยังได้ผลกำไรจากศูนย์การค้าซึ่งพ่อเป็นคนจัดการอีกปีละเป็นล้าน แม่จึงไม่เคยต้องทำงานทำการอะไร แม่มีหุ้นอยู่ในศูนย์การค้ายี่สิบเปอร์เซ็นต์ อีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์เป็นของป้าชุ ส่วนพ่อ คุณตายกให้สิบเปอร์เซ็นต์ อีกครึ่งหนึ่งของเงินลงทุนมาจากหุ้นส่วนชาวญี่ปุ่น

ปู่ซึ่งปัญชิกาไม่เคยรู้จักเป็นเพื่อนรักของคุณตา ปู่และย่าตายพร้อมกันบนเครื่องบินเที่ยวซึ่งถูกวางระเบิดขณะบินไปเวียดนามเมื่อสามสิบกว่าปีมาแล้ว คุณตารับเป็นผู้อุปการะพ่อเพราะท่านไม่มีลูกชาย

พอพ่อเรียนจบปริญญาตรีที่เมืองไทยก็ยังส่งให้เรียนทางบริหารธุรกิจที่เมืองนอกอีก คุณตาหวังจะให้พ่อมารับช่วงงานห้างสรรพสินค้าของครอบครัว

พ่อไม่ทำให้คุณตาผิดหวัง ท่านขยายงานของห้างสรรพสินค้าให้กลายเป็นศูนย์การค้า แล้วขยายสาขาจากหนึ่งเป็นสอง เป็นสามเป็นสี่ จนทุกวันนี้มีสาขาอยู่หกแห่งในกรุงเทพและปริมณฑล

แรกๆคุณอรัญไม่ยอมหย่ากับแม่แต่โดยดี พ่ออีกนั่นแหละที่เป็นคนลากตัวเขาไปที่ทำการเขตเพื่อให้เซ็นใบหย่า แต่เหมือนแม่ยังไม่เรียนรู้อะไรจากความผิดพลาดครั้งนั้น ยังท้าทายพ่อด้วยการควงคนโน้นคนนี้ให้เห็น แม่ต้องการความรัก ต้องการความมั่นใจในความรัก เหตุก็เพราะคุณตามีผู้หญิงหลายคน แม้คุณยายจะเป็นภรรยาที่ท่านยกย่องออกหน้าออกตาก็ตาม ลับหลังท่านมีเมียเล็กเมียน้อยนับคนไม่ถ้วน นั่นคือสิ่งที่แม่เห็นและหวาดหวั่นมาตั้งแต่เล็กจนโต ว่าตัวอาจต้องเจอปัญหาแบบนั้นเหมือนกัน

ปัญหาคือวิธีเรียกร้องหาความรักของแม่มีแต่ผลักพ่อออกจากตัว เพราะบ่อยครั้งที่แม่ทำอะไรเหมือนเด็กๆ จนปัญชิกาเองก็ไม่แน่ใจว่าระหว่างตัวเองกับแม่ ใครเด็กกว่ากัน พ่อเหมือนเป็นผู้ใหญ่ที่มีหน้าที่คอยดูแลแม่นั่นเอง

(มีต่อค่ะ)
แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 51 11:41:01

จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 3 ต.ค. 51 10:55:32 ]