ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 เดือนแปดของฤดูใบไม้ร่วงผ่านไป เกี้ยวเจ้าสาวของท่านหญิงสิบสองถูกเขย่าไล่สิ่งชั่วร้ายตามประเพณีไปตลอดทางตั้งแต่ปักกิ่งจนถึงถนนสายคึกคักของเมืองซูโจว จากนั้นก็เขย่าต่อจนผ่านตัวเมืองออกไป ไม่เพียงแค่นั้น เกี้ยวยังถูกหามเขย่าต่อไปจนถึงบริเวณชานเมืองอันรกร้างแห่งหนึ่ง สาวงามในเกี้ยวได้โยนหมวกเจ้าสาวที่หนักอึ้งแทบจะทับคนตายไปไว้ข้างกายเสียนานแล้ว หลังจากอ้าปากหาวอย่างเบื่อหน่ายคราหนึ่ง นางก็คุกเข่าขึ้นบนที่นั่งพลางแนบใบหน้ากับตัวเกี้ยวเพื่อมองทะลุผ่านช่องหน้าต่างที่ฉลุลวดลายอย่างงดงาม และแล้วก็ต้องเบิกตากว้างมองดูทิวทัศน์ป่าเขาลำเนาไพรที่ตรงหน้าอย่างงุนงง เป็นไปไม่ได้! ท่านชายซึ่งตาบอดจะอยู่ห่างไกลจากความเจริญถึงเพียงนี้เชียวหรือ! แม้ว่าด้วยสภาพของเขาจะอยู่ที่ไหนทิวทัศน์ก็ล้วนดำมืดไปหมดก็ตาม แต่ว่า... นางกะพริบตาปริบๆ และแล้วก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นอีกครั้ง “หยุดเกี้ยว! หยุดเกี้ยวเดี๋ยวนี้!” นางตะโกนร้องเสียงดัง คนหามเกี้ยวชะงักเท้าอย่างตกใจ เพียงชั่วพริบตา เงาร่างสีแดงก็พุ่งปราดออกจากเกี้ยว ถลาร่อนไปยังชะง่อนผาลึกที่อยู่ห่างออกไปข้างหน้าไม่ไกลนัก ไม่ได้การ! หรือว่าท่านหญิงสิบสองที่นั่งทอดถอนใจมาตลอดทางในที่สุดก็อดรนทนไม่ได้ คิดกระโดดหน้าผาตายเพื่อหลบหนีการแต่งงานในครั้งนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไป! ทุกคนต่างมองหน้ากันอย่างตื่นตะลึงในตอนแรก จากนั้นเมื่อได้สติก็แผดเสียงร้องอย่างเสียขวัญว่า “รีบไปช่วยคนเร็วเข้า!” คนหามเกี้ยว แม่สื่อ สาวใช้ รวมไปถึงคนงานทั้งหลายต่างวิ่งหน้าตื่นตามไปอย่างตกใจ แต่เมื่อไปถึงขอบหน้าผาก็พบว่าเรื่องราวไม่ได้เป็นไปอย่างที่พวกเขาคิดแม้แต่น้อย กลายเป็นว่าสตรีนางหนึ่งที่พวกเขารู้จักเป็นอย่างดีกำลังยืนอยู่ที่ขอบผา ส่วนท่านหญิงสิบสองคนนั้นกำลังกล่าวเตือนสตินางมิให้กระโดดลงไปต่างหาก “แม่นาง เจ้าอย่าได้คิดสั้นเป็นอันขาด มีเรื่องทุกข์ใจอันใดก็ลองปรึกษาหาทางแก้ไขดูก่อนเถิด” ฉิงซินมองไปยังสตรีในชุดสีม่วงซึ่งยืนอยู่ห่างจากขอบหน้าผาเพียงหนึ่งก้าวเท่านั้นพลางเตือนสติ โดยเลือกใช้ถ้อยคำอย่างระมัดระวัง “ข้าไม่ต้องการให้เจ้ามายุ่งเกี่ยว เจ้าหลีกไป!” ตู้เฉียวเซวียนถลึงตาใส่สาวงามแปลกหน้าอย่างขุ่นเคืองใจ จากนั้นก็คอยชำเลืองสายตาไปทางป่าไม้อันเขียวชอุ่มที่อยู่ตรงหน้าไปทางด้านขวาเป็นระยะๆ เหตุใดเขาจึงไม่ปรากฏกายขึ้นเสียทีนะ “แม่นางเฉียวเซวียน ไฉนท่านถึงมาอยู่ที่นี่ได้” ป้าหลินซึ่งวันนี้มีฐานะเป็นแม่สื่อวิ่งกระหืดกระหอบมาถึงข้างกายท่านหญิงสิบสอง มองดูตู้เฉียวเซวียนอย่างห่วงกังวลยิ่ง เมื่อสามปีก่อนสถานที่นี้เคยเกิดเรื่องน่าเศร้าขึ้น แล้วไฉนวันนี้นางจึงเจาะจงมาปรากฏตัวที่นี่อีกเล่า “ป้าหลิน? ถ้าเช่นนั้นนางก็คือ...” ตู้เฉียวเซวียนพลันฉุกใจคิดได้ในทันที ไฟแห่งความริษยาลุกโชนขึ้นในใจ นางตวัดสายตาไปยังโฉมสะคราญในชุดสีแดงพร้อมผ้าคลุมลายปักตรงหน้าพลางตะคอกใส่อย่างเดือดดาล “เจ้าก็คือเจ้าสาวของเฉิงเยี่ยนั่นเอง!” นางสูดลมหายใจลึกๆ คราหนึ่ง กล่าวอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “ที่ข้าต้องการกระโดดหน้าผาก็เพื่อให้เจ้าโชคร้ายในวันแต่งงานไงเล่า! ใครใช้ให้เจ้ามาแย่งเฉิงเยี่ยของข้า!” ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง คิดไม่ถึงว่าคนตาบอดอารมณ์ร้ายคนหนึ่งจะเป็นที่หมายปองของผู้คนเช่นนี้ คิดแล้วนึกอยากจะเห็นหน้าสามีในอนาคตของนางเสียเหลือเกิน “ตามใจเถิด หลังจากข้าหันหลังให้แล้วเจ้าค่อยกระโดดลงไปก็แล้วกัน” นางทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเสียอย่างนั้น เพราะเรื่องการสละชีวิตบูชาความรักเป็นสิ่งที่นางดูถูกดูแคลนเป็นที่สุด ชีวิตคนเรานั้นสวยงามยิ่ง นอกจากความรักระหว่างชายหญิงแล้วยังมีเรื่องดีๆ อีกมากมายที่รอให้คนเราไปกระทำ นางรีบหันหลังให้อย่างรวดเร็ว คนอื่นๆ ต่างพากันยืนงง คิดไม่ถึงว่าท่านหญิงสิบสองจะเป็นคนใจจืดใจดำถึงเพียงนี้ ถึงแม้พวกเขาจะไม่ชอบขี้หน้าตู้เฉียวเซวียนสักเท่าไรนัก แต่ชีวิตคนเรามีความสำคัญใหญ่หลวง จะปล่อยให้ตายไปโดยไม่ช่วยเหลือได้อย่างไร! และแล้วทุกคนก็ช่วยกันพูดเตือนสติตู้เฉียวเซวียน ถึงอีกฝ่ายไม่สนใจฟัง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะกระโดดลงไปสักที ฉิงซินเม้มปากแน่น ตัดสินใจหันหน้ากลับไปอีกครั้ง “ทำไมไม่กระโดดลงไปเล่า ต้องการให้ข้าช่วยเจ้าอีกแรงหรือไม่” พูดจบนางก็เดินเข้าไปหา ตู้เฉียวเซวียนแตกตื่นจนหน้าซีดขาว “เจ้าอย่าเข้ามานะ!” นางไม่ได้ต้องการฆ่าตัวตายจริงสักหน่อย เพียงแต่ได้ยินว่าวันนี้เฉิงเยี่ยจะแต่งงาน นางจึงเดือดดาลจนวิ่งมาถึงที่นี่ ทั้งยังให้สาวใช้ไปรายงานต่อเขา หรือว่าเขาจะใจดำไม่ยอมมาช่วยชีวิตนางจริงๆ และในตอนนั้นเอง เงาร่างสีขาวก็โลดแล่นมาราวกับวิหคเหิน ฉิงซินมัวแต่กังวลใจว่าตู้เฉียวเซวียนที่แสร้งทำเป็นสร้างเรื่องราวใหญ่โตจะพลาดพลั้งพลัดตกลงไปจริงๆ จึงรีบสะอึกกายไปขวางทางนางไว้ แต่ทันใดนั้นเอง ตู้เฉียวเซวียนพลันอุทานอย่างเบิกบานใจว่า “เฉิงเยี่ย!” ป้าหลินและคนงานทั้งหลายพากันร้องเป็นเสียงเดียว “ท่านชาย!” นางตะลึงงันไป ยังไม่ทันจะมีโอกาสพูดหรือทำอะไร ชายร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมคายหล่อเหลาคนหนึ่งก็ยื่นมือมาคว้าแขนนางไว้ พร้อมทั้งใช้วิชาตัวเบาสะกิดปลายเท้าพุ่งร่างทะยานหายเข้าไปในป่าลึก “ช้าก่อน!” ตู้เฉียวเซวียนร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง ทำไมท่านหญิงสิบสองถึงต้องแทรกกายเข้ามาขวางหน้านางด้วยนะ นางทราบดีว่าเฉิงเยี่ยซึ่งตาบอดจะต้องอาศัยฟังจากเสียงร้องของนาง จึงจับทิศทางออกว่านางยืนอยู่ที่ตรงไหน แต่ตอนนี้เขาช่วยคนไปผิดตัวแล้ว! “น่าโมโหนัก!” นางกระทืบเท้าเร่าๆ พลางกรีดเสียงก่นด่าไม่หยุดปาก แต่ฉิงซินไหนเลยจะได้ยินเสียงด่าของอีกฝ่าย ทั้งนี้เป็นเพราะนางมัวแต่จ้องเข้าไปในดวงตาดำสนิทลึกล้ำราวกับจะดูดกลืนผู้คนเข้าไปคู่นั้นของเฉิงเยี่ย และเมื่อเลื่อนสายตาไปยังบริเวณรอบๆ ก็พบว่าตัวเองถูกรายล้อมไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่มซึ่งขึ้นเบียดเสียดกันหนาแน่นเป็นพุ่มพฤกษ์ ขนาดนางซึ่งเป็นคนตาดีหากต้องมาเดินในป่าทึบเช่นนี้ยังอาจมีปัญหาในการแยกแยะทิศทางอยู่บ้าง แล้วไฉนเขาจึงดูคุ้นเคยจนเดินเหินได้อย่างราบรื่นไม่ติดขัด! เขามิใช่คนตาบอดหรอกหรือ! หลังจากโลดทะยานมาได้สักพักหนึ่ง เขาก็ปล่อยร่างนางลงโดยไม่บอกกล่าว ทำเอานางตั้งตัวไม่ติดจึงหกล้มก้นจ้ำเบ้าลงกระแทกพื้น “โอ๊ย! เจ็บนะ!” หลังจากร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด นางก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองถูกเขาทิ้งลงกับพื้นราวกับเศษขยะอย่างนั้นแหละ! นางถลึงตาใส่ชายร่างสูงสง่าใบหน้าหล่อเหลาราวรูปแกะสลักที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างขุ่นเคือง “นี่! อย่างน้อยก็บอกกล่าวกันก่อนสักคำไม่ได้หรือไง!” “เสียงของเจ้า...” เขาขมวดคิ้วพลางถามตัดบทขึ้นกลางคัน “เจ้าเป็นใคร” “แล้วท่านคิดว่าข้าเป็นใครกันเล่า” นางลุกขึ้นยืนพลางบีบนวดสะโพกตัวเองไปมาอย่างหงุดหงิด ของขวัญในวันพบหน้าซึ่งว่าที่สามีให้แก่นางนั้นออกจะ ‘หนักหน่วง’ เกินไปเสียแล้ว! สะโพกนางเคล็ดขัดยอกไปหมด “ที่แท้เจ้าเป็นใครกันแน่” “เชอะ! ถ้าท่านคือท่านชายเฉิงเยี่ย ข้าก็คือเจ้าสาวของท่านไงเล่า!” “อะไรนะ!” “เมื่อสักครู่คนในขบวนเจ้าสาวล้วนอยู่พร้อมหน้ากันที่นั่น แต่เป็นท่านที่คว้าตัวข้ามาราวกับพญาอินทรีจับวิหคน้อยอย่างนั้นแหละ” นางกล่าวพลางยื่นมือออกไปโบกหย็อยๆ ที่ระยะห่างจากสายตาเขาเล็กน้อย เขามองไม่เห็นจริงๆ ด้วย! สวรรค์ช่างกลั่นแกล้งโฉมสะคราญเสียนี่กระไร! ไม่...ไม่ถูก เขาเป็นผู้ชายนี่นา แต่ความหมายก็ไม่ต่างกันนักหรอก ใบหน้าหล่อเหลาราวภาพวาดนั้นมีเสน่ห์เพียงพอจะสะกดให้ผู้คนเหม่อมองจนหลงลืมหายใจได้ แต่น่าเสียดายที่มันกลับเป็นใบหน้าของคนตาบอด เขาหันกายเดินหนีไป แต่ปฏิกิริยาโต้ตอบของนางเปลี่ยนเป็นฉับไวขึ้นแล้ว นางรีบพุ่งกายติดตาม แต่คิดไม่ถึงว่าเขากลับกล้าลงมือใส่นาง ไม่เป็นไร ฝีมือของนางใช่จะอ่อนแอ ทว่าประมือกันไปได้สักพักนางก็พบว่าวิทยายุทธ์ของตัวเองดูท่าจะอ่อนด้อยกว่าชายตาบอดคนนี้หลายขุม! ไม่ได้ๆ นางยังไม่ยอมรับนับถือจึงฟาดฝ่ามือออกไปอีกครั้ง คราวนี้กลับถูกเขาคว้าเอาไว้แน่นจนขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวมิได้ เฉิงเยี่ยออกแรงบีบหนักขึ้นจนนางร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด “นี่! ท่านคิดจะสังหารว่าที่ภรรยาหรือไร!” “ไม่อยากตายก็ไสหัวไปให้ไกล! อย่าตามข้ามาอีกเป็นอันขาด!” เขาสะบัดมืออย่างแรงอีกครั้งทำเอานางล้มคะมำอย่างหมดท่า ผู้ชายคนนี้นี่! นางคืบคลานเตรียมจะลุกขึ้นพลางหอบหายใจแรงด้วยโทสะ “ท่านเข้าใจว่าตัวเองตาบอดจึงสามารถ...” นางรีบหุบปากสนิท กระทั่งการเคลื่อนไหวของร่างกายก็หยุดชะงักตามไปด้วย ดังนั้นแม้ตัวเองจะอยู่ในท่าคุกเข่าคลานอยู่บนพื้น แต่นางก็ไม่กล้าขยับเขยื้อน ทั้งนี้เป็นเพราะใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ พูดให้ชัดคือเขากำลังโกรธจนหน้าดำหน้าแดงนั่นเอง! “เจ้าพูดให้ข้าได้ยินอีกทีซิ!” เขาขบกรามกรอดๆ เดินย้อนกลับมาทีละก้าวจนเท้าข้างหนึ่งเหยียบอยู่บนชุดแต่งงานของนาง นางกล้าพูดคำคำนั้นต่อหน้าเขาเชียวหรือ! แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 51 21:12:47 จากคุณ : Wuxiafan - [ 3 ต.ค. 51 21:01:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เป็นไร! คำว่าตาบอดเป็นคำต้องห้ามหรือไร! ความจริงก็คือความจริงนี่นา! นางลอบบ่นอุบกับตัวเองแต่ไม่กล้าพูดออกไป สายตาจ้องไปยังรองเท้าหนังข้างที่เหยียบบนชายเสื้อของนางข้างนั้น แอบถอนใจกับตัวเองแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา กล่าวว่า “ถือเสียว่าข้าไม่ได้พูดก็แล้วกัน อีกอย่างตอนนี้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยก้อนเมฆดำทะมึน อีกสักครู่จะต้องมีฝนตกหนักแน่ พวกเรารีบกลับกันเถิด” “ต้องการกลับเจ้าก็กลับไปเอง ข้าไม่สามารถเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกับเจ้าได้หรอก!” เขาปฏิเสธการแต่งงานครั้งนี้มาตั้งแต่ต้นแล้ว “เอาเถิด ต่อให้ท่านไม่กราบไหว้ฟ้าดินก็ไม่เป็นไร แต่ข้าไม่อยากเปียกฝนนี่นา อย่างน้อยท่านช่วยนำทางพาข้ากลับไปก่อนเถิดนะ” ขณะที่กล่าวนางก็แอบดึงชายเสื้อที่เขาเหยียบไว้ออก ในที่สุดก็สามารถยืดกายลุกขึ้นยืนได้ ขณะกำลังจะยื่นมือไปคว้าแขนเสื้อเขาไว้ คิดไม่ถึงเขากลับใช้วิชาตัวเบาทะยานร่างจากไปอีกครา! ล้อเล่นน่า! นางไม่คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ มิหนำซ้ำยังมีฉายาว่าจอมหลงทางอีกด้วย แน่นอนว่าหากไม่ตามเขาไป นางจะต้องหลงทางตายอยู่ในที่นี้เป็นแน่ คิดแล้วก็รีบใช้วิชาตัวเบาพุ่งร่างตามเขาไปติดๆ ทั้งสองโลดทะยานไปตามทางในป่าทึบ ถึงแม้เฉิงเยี่ยจะมองไม่เห็น แต่ก็รับรู้ว่านางกำลังติดตามมาอย่างใกล้ชิด เขาไม่คาดคิดว่าท่านหญิงสิบสองจะเป็นวรยุทธ์ แต่นั่นไม่เป็นปัญหา ขอให้นางอย่ามายุ่งเกี่ยวกับเขาเป็นใช้ได้! ประหลาดแท้! ชายผู้นี้ตาบอดจริงหรือว่าแสร้งตาบอดกันแน่ ไฉนเขาจึงเดินเหินราวกับคนปกติเล่า ฉิงซินรู้สึกสงสัยเป็นกำลัง ครืนนนน... ครั้นแล้วก็บังเกิดเสียงฟ้าร้องดังลั่น และในวินาทีนั้น ฉิงซินก็สังเกตเห็นอสนีบาตสายหนึ่งกำลังจะฟาดเปรี้ยงลงมาที่ร่างของเฉิงเยี่ย นางพุ่งกายไปข้างหน้าโดยไม่ต้องคิด คว้าแขนเสื้อเขาไว้ได้ก็ออกแรงฉุดหลบไปด้านข้าง ขณะเดียวกันนั้นเอง ลำแสงสีเงินเจิดจ้าก็ฟาดลงมาที่ต้นไม้ใหญ่ข้างกายคนทั้งสอง นางรีบดึงร่างเขาหมุนคว้างหลบไปหนึ่งรอบ และเมื่อเห็นต้นไม้ต้นนั้นถูกฟ้าผ่าจนแยกออกเป็นสองซีก นางก็รีบดึงร่างเขาหลบไปทางขวาอีกครึ่งรอบ เฮ้อ...สวรรค์! ถึงนางจะชอบเสี่ยงอันตราย แต่ไม่จำเป็นต้องเริ่มต้นอย่างน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้หรอก นางเพิ่งจะถอนใจยาว สายฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างหนักราวกับพลิกอ่าง นางมองไปยังเฉิงเยี่ยที่ยืนนิ่งไม่ขยับไหวติง “ท่านตกใจใช่หรือไม่ แต่สายฟ้าเส้นนั้นผ่าลงมาไม่ถูกท่านหรอก” เขารู้แล้วน่า น่าโมโหนัก! เขาถึงกับถูก ‘สิ่งมีชีวิต’ ที่ปกติตัวเองชิงชังรังเกียจเป็นที่สุดช่วยชีวิตเอาไว้หรือนี่ ใบหน้าเขาเครียดขึง เดือดดาลจนพูดอะไรไม่ออก! “นี่ รีบพาข้าไปจากที่นี่เร็วเข้า ข้าเปียกซกไปหมดทั้งตัวแล้ว” วันนี้เป็นวันมงคลของนางนี่นา ไฉนจึงทำจนมีสภาพทุลักทุเลเช่นนี้หนอ เฉิงเยี่ยยังคงเงียบกริบ กระทั่งสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเฉยชาไร้ความรู้สึก “ท่านชายเฉิงเยี่ย ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของท่านหรอกหรือ เมื่อสักครู่ท่านยังบินไปบินมาราวกับพญาอินทรี ไฉนตอนนี้จึงไม่ยอมขยับกายเล่า ข้าแบกท่านไม่ไหวหรอกนะ ยืนนิ่งอยู่เช่นนี้ก็ไม่มีประโยชน์ รีบ...” “หนวกหูจริง!” เขาตวาดเสียงเกรี้ยวกราด เขากล้าตวาดใส่นางเชียวหรือ! นางกอดอกอย่างไม่พอใจ เตรียมตัวจะด่าสั่งสอนคน “ท่านนี่ช่าง...” “คราวนี้ต้องไหว้วานเจ้าแล้ว เพราะข้าหาทางกลับไม่ถูก!” เขาขบกรามกรอดๆ อย่างโกรธจัด ถึงแม้เขาจะเล่นในป่าแห่งนี้มาตั้งแต่เล็ก พอโตขึ้นก็ยังชอบมาฝึกวิทยายุทธ์ที่นี่ เขาคุ้นเคยกับต้นไม้ทุกต้น ทางเดินเล็กๆ ที่คดเคี้ยวสลับซับซ้อนทุกเส้น แต่เมื่อสามปีก่อนตาของเขาได้บอดลง เขาจำเป็นต้องมีคนรับใช้คู่กายสองคนติดตามจึงสามารถเดินเข้าออกป่าทึบแห่งนี้ได้ หลังจากนั้นเขาก็สิ้นเปลืองเวลาไปไม่น้อยกับการจดจำแผนที่ภายในป่าแห่งนี้ไว้ในสมอง รู้ว่าตรงไหนต้องเลี้ยว ตรงไหนสามารถเดินไปตรงๆ จนกระทั่งสามารถเข้าออกป่าแห่งนี้ได้เองเพียงคนเดียวลำพัง ดังนั้นตลอดสามปีที่ผ่านมา ป่าแห่งนี้รวมไปถึงบริเวณหุบเขาลึกเมื่อสักครู่ ยังมีบ้านเขาจิ้งอู่ที่เขาอยู่อาศัย เขาสามารถเดินเหินไปไหนมาไหนได้เพียงคนเดียวโดยไม่จำเป็นต้องอาศัยคนนำทาง แต่ก็มีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นเช่นกันที่รู้ว่าทันทีที่สับสนทิศทาง แผนที่ในสมองเขาก็ปราศจากตำแหน่งอ้างอิง ทำให้ไม่สามารถเดินไปยังสถานที่ซึ่งต้องการได้ เมื่อสักครู่นางฉุดร่างเขาหมุนไปทางโน้นทีทางนี้ทีจนเขาไม่รู้อีกต่อไปว่าตอนนี้ตัวเองยืนอยู่จุดไหน ครืนๆ... เสียงฟ้าร้องดังขึ้นอีกแล้ว กระชากฉิงซินที่กำลังยืนงงให้ได้สติกลับคืนมา นางถามเขาอย่างไม่เชื่อหู “ท่านหาทางกลับไม่ถูกอย่างนั้นหรือ!” “มีอะไรน่าตกอกตกใจนักเชียว!” เขาขบกรามกรอดๆ ย้อนถามเสียงเขียว อันที่จริงเขาเป็นคนตาบอดนะ! “เอ่อ ก็จริงอยู่ แต่ว่า...” สวรรค์ แล้วทีนี้จะทำอย่างไรดี ป่าแห่งนี้มีพื้นที่กว้างใหญ่ไม่น้อย พวกเขาสมควรจะมุ่งหน้าไปทางไหนเล่า ฝนตกหนักราวกับฟ้ารั่ว ทั้งสองเปียกโชกไปทั้งตัว ดวงตาของฉิงซินถูกสายฝนกระหน่ำใส่จนแทบลืมไม่ขึ้น แต่กระนั้นนางก็ยังจูงมือเขาไว้ พยายามดึงร่างเขาเข้าไปใต้ต้นไม้ใหญ่เพื่อหลบฝน ทว่าก็ไม่ค่อยจะมีประโยชน์เท่าใดนัก เฉิงเยี่ยฟังจากเสียงก็ทราบดีว่าฝนห่านี้ไม่มีทางจะหยุดลงได้โดยง่าย ในที่สุดเขาก็ยอมเอ่ยปาก “เจ้าลองบรรยายถึงทิวทัศน์โดยรอบที่พวกเรากำลังยืนอยู่ให้ข้าฟัง บางทีข้าอาจคิดออกว่าจะกลับไปได้อย่างไร” “ทิว...ทิวทัศน์โดยรอบหรือ” นางกะพริบตาปริบๆ มองดูสายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างหนักจนบริเวณโดยรอบกลายเป็นม่านหมอกอันรางเลือน ไหนเลยจะมีทิวทัศน์โดยรอบให้เห็น “รีบบรรยายออกมา อย่ามัวพิรี้พิไรอยู่เลย!” เขารำคาญที่นางอึกๆ อักๆ จึงตะคอกใส่อย่างหงุดหงิด ไม่มีความอดทนเอาเสียเลย! นางถลึงตาค้อนเขา แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าไม่มีประโยชน์ จึงเชิดปากจนสูงพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ “ตรงหน้ามีต้นไม้ ด้านหลังก็มีต้นไม้ ข้างซ้ายก็เป็นต้นไม้ ข้างขวาก็ยังเป็นต้นไม้...” คราวนี้เฉิงเยี่ยเดือดจัด แผดเสียงด่าว่า “พูดบ้าบอคอแตกอะไรของเจ้า!” “ก็...” นางส่ายหน้า กล่าวอย่างท้อแท้ใจว่า “แล้วไปเถอะ พวกเราเดินไปพลางดูไปพลางก็แล้วกัน ถึงจะเปียก แต่หากเห็นอะไรที่สะดุดตาข้าจะบอกท่าน” ดังนั้นทั้งสองจึงเดินๆ หยุดๆ ไปตลอดทาง ส่วนใหญ่ปากของฉิงซินจะบรรยายว่า “ข้างหน้ามีต้นไม้...” ฝนยังคงตกหนักอย่างไม่ลืมหูลืมตา “ตรงหน้ายังเป็น...ต้นไม้” เฮ้อ... ฉิงซินลอบถอนใจยาว เมื่อเลี้ยวไปอีกทางก็เหมือนกัน ทั้งด้านหน้าด้านหลังล้วนมีแต่ต้นไม้! นางอยากจะร้องไห้เสียจริง ใครกันหนอช่างมีเวลาว่างมาปลูกป่าทึบกว้างใหญ่เช่นนี้ พวกเขาเดินกันมาตั้งนานแล้วยังไม่มีวี่แววว่าจะหลุดพ้นออกไปเสียที “ต้นไม้ต้นนั้นมีลักษณะอย่างไร” เฉิงเยี่ยถามเสียงเครียด พยายามหักห้ามใจไม่แผดเสียงด่าออกมาคำใหญ่ ทั้งนี้เป็นเพราะตลอดทางที่เดินมาเขาได้ตะคอกและตวาดนางจนแสบคอไปหมดแล้ว นางส่ายหน้าอยากจะร้องไห้ สายฝนนั้นดูเหมือนจะเบาบางลงกว่าเดิมเล็กน้อย นางพยายามบีบบังคับตัวเองให้ดูต้นไม้ที่ถูกสายฝนชะล้างจนสะอาดเอี่ยมให้ละเอียดถี่ถ้วน ทว่า...ไหล่ทั้งสองพลันลู่ลงตอบเขาอย่างหมดแรงว่า “พวกมันดูเหมือนกันไปหมดเลย” “เจ้านี่ช่างโง่งมนัก! ต้นไม้จะโตขึ้นมาเหมือนกันได้อย่างไร!” เขาอดไม่ได้ที่จะตวาดนางอีกครั้ง ส่วนนางก็หมดสิ้นซึ่งความอดทนเช่นเดียวกัน ขนาดสายฝนยังรู้จักสร่างซา แต่เขายังคงแผดเสียงเกรี้ยวกราดราวกับตัวเองเป็นเทพอสนีบาตก็มิปาน! “เชอะ! ท่านนั่นแหละคนตาบอดที่ขี้บ่นน่ารำคาญใจ! พวกมันก็เหมือนกับต้นไม้หนึ่งร้อยสองต้นที่ผ่านมาราวกับพิมพ์เดียวกันนั่นแหละ ไม่มีต้นไหนใบร่วงจนโกร๋น ทุกต้นล้วนถูกฝนกระหน่ำจนเปียกซกไปหมด หรือท่านจะให้ข้านับใบพวกมันเล่า!” ผู้หญิงโง่ที่สมควรตายคนนี้เรียกเขาว่า ‘คนตาบอด’ มาหลายคำแล้ว! หากมิใช่เพราะต้องการสายตาของนางนำทาง ป่านนี้เขาคงฟาดนางให้ตายคามือไปนานแล้ว! เขาขบกรามกรอด “เดินต่อไป หากเห็นสิ่งของที่ไม่ใช่ต้นไม้แล้วค่อยบอกข้า” “ได้เลยเจ้าค่ะ ‘สามี’ ถ้าหากมีสิ่งของอย่างอื่นเช่นที่ท่านว่าน่ะนะ” นางลากเสียงจนยาวเฟื้อยอย่างประชดประชันสุดขีด แต่กระนั้นก็ยังคว้าแขนเสื้อเขาไว้ มุ่งหน้าเดินต่อไป ทั้งคู่เดินไปตามทางคดเคี้ยวราวกับเขาวงกตอีกสักพัก เบื้องหน้าสายตามีเพียงต้นไม้แล้วก็ต้นไม้ นางลอบชำเลืองมองไปยังชายข้างกาย พอเห็นเขามีสีหน้าบึ้งตึงเขียวคล้ำ สองตาเจิดจ้าเป็นประกายด้วยโทสะ นางก็รีบก้มหน้าก้มตาเดินต่อไป เขาจะต้องเข้าใจว่านางปั่นหัวเขาเล่นแน่เลย แต่ที่จริงนางคือ ‘จอมหลงทาง’ แห่งพรรคองค์หญิงนี่นา หากต้องเดินอ้อมไปอ้อมมาเช่นนี้ไม่ทราบว่าเดือนใดปีใดจึงจะหลุดรอดออกไปจากป่าทึบแห่งนี้ได้ “ท่านชาย...ท่านหญิงสิบสอง...” ณ ที่ห่างไกลออกไป คล้ายได้ยินเสียงคนหลายคนกำลังร้องตามหาพวกเขา จากคุณ : Wuxiafan - [ 3 ต.ค. 51 21:08:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นางชะงักเท้าเพื่อหยุดฟัง แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงกระไรอีก หรือว่านางหูเฝื่อนไป มีคนตามหาเขาพบแล้ว! เฉิงเยี่ยลอบถอนใจยาว ในที่สุดก็ไม่ต้องเดินตามผู้หญิงโง่งมคนนี้อีกต่อไป “ท่านชาย! ท่านหญิงสิบสอง!” ไม่ผิดแน่ คราวนี้นางได้ยินอย่างชัดเจน ทั้งยังมีเสียงฝีเท้ากำลังมุ่งหน้ามาทางนี้อีกด้วย “พวกเราอยู่ที่นี่!” ฉิงซินตะโกนเสียงดังอย่างดีใจ จากนั้นก็หันไปหัวเราะเสียงใสต่อเฉิงเยี่ยที่ยืนเงียบกริบอยู่ด้านข้าง “ท่านวางใจได้แล้ว!” เขาไม่กล่าวกระไร เพียงแต่สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของนาง รอยยิ้มนางผนึกค้าง ผู้ชายคนนี้นิสัยแย่เหลือเกิน ยามต้องการนางก็ยอมให้นางจูง พอตอนนี้นางไร้ประโยชน์แล้วก็... นางถลึงตามองเขาอย่างขุ่นเคือง แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าทำไปก็เสียแรงเปล่า เพียงอึดใจ ป้าหลิน พ่อบ้านเหอ และบ่าวไพร่ในบ้านเขาจิ้งอู่ก็เดินกางร่มเข้ามาหาพวกเขา เมื่อป้าหลินเห็นคนทั้งสองก็ถอนใจอย่างโล่งอก พ่อบ้านเหอรีบขยับร่มไปกางให้แก่นายน้อย หากสายตาของเขารวมทั้งของบ่าวไพร่คนอื่นๆ ที่ยังไม่เคยพบหน้าฉิงซินต่างมองดูนางอย่างสนอกสนใจยิ่ง ถึงจะเปียกม่อลอกม่อแลก แต่นางยังคงเป็นสาวงามสะดุดตาที่หาตัวจับได้ยาก ป้าหลินขยับร่มไปกางให้แก่ฉิงซิน ปากก็พูดรัวเป็นต่อยหอย “ท่านชาย ท่านหญิงสิบสองเจ้าคะ พวกเราล้วนเข้าใจว่าพวกท่านกลับไปยังบ้านบนเขาแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อพวกเรากลับไปจะพบว่า...” “ปากมาก! ข้าอยากกลับเดี๋ยวนี้!” เฉิงเยี่ยชักสีหน้าพลางตัดบทนางอย่างรวดเร็ว ป้าหลินหน้าแดงฉาน กล่าวอย่างเคอะเขินว่า “ได้ๆๆ พวกท่านเปียกโชกไปหมดแล้ว รีบกลับไปจะดีกว่า เอ้า! ยังไม่รีบให้รถม้าเข้ามาอีก!” ได้ยินเช่นนั้น พ่อบ้านเหอที่จอนผมทั้งสองข้างเป็นสีดอกเลาก็รีบสั่งให้คนงานขับรถม้าเข้ามาจอดเทียบ “เชอะ! วางท่าเจ้านายเสียใหญ่โตเชียว!” ฉิงซินเห็นแล้วรู้สึกทนดูไม่ได้ จึงกล่าวกระทบกระเทียบขึ้น “เจ้าเข้าใจว่าตัวเองเป็นใคร” น้ำเสียงเขาเย็นยะเยียบ “บังเอิญเป็นภรรยาของท่านไงเล่า โชคร้ายเหลือเกินใช่หรือไม่” “เจ้า!” “รถม้ามาแล้ว!” ป้าหลินรีบสั่นศีรษะไม่ให้นางพูดมาก ฉิงซินเชิดปากอย่างไม่พอใจ หลังจากเขาคลำทางขึ้นรถม้าไปแล้ว นางจึงก้าวตามขึ้นไป จากนั้นป้าหลินก็ติดตามเข้าไปนั่งในรถม้าอันกว้างขวางใหญ่โตคันนั้น หยิบผ้าเช็ดตัวที่เตรียมมาสองผืนเพื่อช่วยเช็ดเนื้อตัวให้แก่คนทั้งสอง แต่ฉิงซินสั่นศีรษะปฏิเสธ “ขอบคุณท่านมาก แต่ข้าเช็ดเองได้” ป้าหลินยิ้มน้อยๆ ให้อีกฝ่าย ผ่านการเดินทางร่วมกันในขบวนเจ้าสาวมาหลายวัน ตนได้บังเกิดความรู้สึกที่ดีต่อท่านหญิงผู้ซึ่งไม่วางท่าคนนี้ยิ่งนัก จากนั้นจึงหันกายไปปรนนิบัติท่านชาย “เฉียวเซวียนเล่า” เมื่อได้ยินเฉิงเยี่ยถามเช่นนั้น ฉิงซินที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองดูดวงตาดำสนิทของเขา อันที่จริงตาคู่นี้มีพลังยิ่ง ถึงจะรู้ดีว่าเขามองไม่เห็น แต่ก็รู้สึกแปลกๆ คล้ายกับว่าเขากำลังพูดกับนาง “นางกลับไปที่หมู่บ้านกับพวกเราแล้วเจ้าค่ะ ท่านชายไม่ต้องเป็นห่วง” ป้าหลินตอบไปเช็ดตัวให้เขาไป ได้ยินเช่นนั้น คิ้วที่ขมวดแน่นของเขาก็คลายลง คิดไม่ถึงว่าเขาจะห่วงใยผู้หญิงขี้อิจฉาริษยาคนนั้น ระหว่างเขากับนางที่แท้มีความสัมพันธ์อันใดกันหนอ หรือว่าตนได้กลายมาเป็นท่อนไม้ที่ไล่ตีนกยวนยาง* ไม่ให้อยู่เคียงคู่กันเสียแล้ว ดังนั้นฝ่ายหญิงถึงคิดจะกระโดดหน้าผา ส่วนฝ่ายชายก็ทะยานบินออกไปช่วย หากเป็นเช่นนั้นจริง ตนก็ยินดีจะลงนามในหนังสือหย่าแล้วสะบัดหน้าจากไปทันที “ขอถามหน่อยเถิดว่าแม่นางเฉียวเซวียนนั้นมีความสัมพันธ์อันใดกับท่าน” นางเอนกายไปข้างหน้าเพื่อจะสอบถามดู คิดไม่ถึงว่า... “น่าตายนัก! ไม่อนุญาตให้เอ่ยชื่อนางต่อหน้าข้า!” เขาตวาดเสียงเกรี้ยวกราด ทำเอานางตกใจจนสะดุ้งตัวโยน แต่นางก็อดตอกกลับอย่างเหลืออดไม่ได้ “เอ๊ะ! เห็นชัดๆ ว่าท่านเป็นคนพูดถึงนางก่อนนี่!” “ก็ใช่ มีข้าเท่านั้นที่ทำได้ แต่คนอื่นทำไม่ได้ เจ้าได้ยินหรือไม่!” เสียงคำรามด้วยโทสะยังคงดังลั่นต่อไป นางจ้องมองชายบ้าอำนาจที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา อยากจะอ้าปากเถียง แต่เมื่อเห็นป้าหลินส่งสายตาอ้อนวอนขอร้องมา นางจึงได้แต่กัดฟันแน่น ปล่อยให้เขาแผดเสียงวางอำนาจต่อไป ดังนั้นรถม้าจึงวิ่งกุบกับๆ ไปตามทางจนถึง ‘บ้านเขาจิ้งอู่’ เพียงแต่ว่าฉากซึ่งกำลังรอคอยต้อนรับพวกเขาอยู่นั้นช่างน่าตลกขบขันเสียเหลือเกิน ภายในห้องโถงใหญ่เต็มไปด้วยบรรยากาศอันครึกครื้นชื่นมื่น ผ้าแพรยาวที่ติดอักษรมงคลคู่สำหรับงานแต่งงานถูกแขวนอยู่ด้านบนห้อง ทุกแห่งทุกหนมีแต่การประดับประดาจนดูระยิบระยับจับตาไปหมด แน่นอนว่าที่ขาดเสียมิได้คือแขกเหรื่อกลุ่มใหญ่ที่แต่งกายเต็มยศ ต่างดาหน้ามาเพื่อแสดงความยินดีและกล่าวอวยพรพวกเขา แต่หันมาดูนางซึ่งเป็นเจ้าสาวสิ ชุดเจ้าสาวเปียกปอนไปหมด ทั้งยังเลอะเทอะเปรอะคราบโคลน ส่วนเจ้าบ่าวเล่า ถึงใบหน้าหล่อเหลานั้นจะราบเรียบไร้ความรู้สึก แต่สภาพของเขาก็ดูทุลักทุเลไม่แพ้นาง เพียงแต่ว่า...คนในชุดเจ้าบ่าวที่สะอาดเอี่ยมอีกคนนั้นเป็นใครกัน! ดวงตาคู่งามของฉิงซินจ้องดูเจ้าบ่าวอีกคนที่มีท่าทางกระอักกระอ่วนใจอย่างงุนงง เห็นเขายิ้มแหยๆ ให้นาง ท่าทางบ่งชัดว่าตื่นตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก “สวรรค์! ไฉนพวกเจ้าจึงมีสภาพเช่นนี้!” จื้อชินอ๋องและพระชายาซึ่งเดิมทีนั่งกระวนกระวายใจอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่สีแดง แต่เมื่อเห็นสภาพของคนทั้งสองก็รีบลุกเดินเข้ามาหาอย่างร้อนใจ ฉิงซินยิ้มแย้มต่อพ่อแม่สามีในอนาคต แต่ในเวลาเดียวกันนั้น เฉิงเยี่ยคนมารยาททรามกลับหันกายเดินดุ่มๆ เข้าไปยังห้องด้านใน แขกเหรื่อที่ขวางทางอยู่รีบหลบทางกันจ้าละหวั่น สีหน้าของพวกเขาปรากฏแววหวาดกลัวอยู่บ้าง เห็นได้ชัดว่าท่านชายตาบอดคนนี้มีนิสัยร้ายกาจเพียงไร พระชายาของจื้อชินอ๋องซึ่งมีมารยาทงดงาม ท่าทางสุภาพอ่อนโยนกุมมือฉิงซินไว้อย่างสนิทสนม “ลำบากเจ้าแล้ว ท่านหญิงสิบสอง” ตนชอบนางยิ่งนัก ดวงตาเป็นประกายแวววามดูเหมือนดวงตาของจอมบงการผู้นั้นไม่มีผิด ฉิงซินขมวดคิ้วเล็กน้อย จริงด้วย เมื่อมองให้ละเอียดอีกทีก็รู้สึกว่าเครื่องหน้าของเฉิงเยี่ยคล้ายกับมารดาของเขายิ่งนัก “ไม่ลำบากเลยสักนิด เพียงแต่หากท่านแม่ไม่รังเกียจ ขอให้เรียกชื่อเล่นของข้าว่า ‘ฉิงซิน’ เถิด อีกอย่าง ไม่ทราบว่าขอข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินจะได้หรือไม่” “ดูเถิด ข้าเลอะเลือนไปแล้ว แน่นอนว่าต้องได้สิ ป้าหลิน รีบจัดการเร็วเข้า” “เจ้าค่ะ!” ป้าหลินรีบนำทางนางไปยัง ‘เรือนเงาเมฆา’ ซึ่งอยู่ทางด้านหลัง ระหว่างที่เดินไปนั้น ฉิงซินไม่ลืมถามถึงสิ่งที่นางสงสัยเมื่อสักครู่ และแล้วนางก็ทราบว่าเจ้าบ่าวคนที่สองซึ่งมีท่าทางกระสับกระส่ายทำอะไรไม่ถูกนั้น แท้ที่จริงคือน้องชายสามีนาง ชื่อว่าซั่วเหญิน เขาเป็นคนที่ได้รับคำสั่งจากบิดามารดาให้ประกอบพิธีแต่งงานแทนเฉิงเยี่ยผู้เป็นพี่ชาย ทั้งนี้เป็นเพราะเฉิงเยี่ยประกาศไว้แล้วอย่างชัดเจนว่าเขาจะไม่ยอมเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินอย่างเด็ดขาด เห็นได้ชัดว่าการแต่งงานครั้งนี้ได้ถูกจัดขึ้นมาอย่างขอไปทีโดยที่เจ้าตัวไม่เต็มใจ วิเศษไปเลย! ช่างเหมาะสมกันเหลือเกิน! จากคุณ : Wuxiafan - [ 3 ต.ค. 51 21:10:06 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สนุกจังค่ะ มาต่อตอนหน้าเร็วๆนะคะ จากคุณ : ริวไผ่ - [ 3 ต.ค. 51 22:37:54 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สนุกมากเลยค่ะ ตามอ่านที่มดแดงแปลของแจ่มใสทุกเล่มเลย จากคุณ : PiN.VE - [ 4 ต.ค. 51 10:23:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ทุกคนก็เลยนึกว่าเป็นเจ้าหญิงสิบสองหมด (ขนาดแม่สื่อยังจำไม่ได้หรือคะ?) แล้วทางฝั่งที่เจ้าหญิงไป เป็นไงมั่งเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 4 ต.ค. 51 12:57:45 ]

ความคิดเห็นที่ 7 แปลเก่งนะคะ เขียนได้สนุกน่าอ่านมากค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 4 ต.ค. 51 23:07:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อยากให้พี่มดแดงนำงานของกู่หลิงมาแปลอีกจังเลยค่ะ เพราะชอบเรื่อง รักประดับใจ ของ กู่หลิง มากเลย จากคุณ : ploy23 - [ วันเกิด PANTIP.COM 20:48:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สนุกดีค่ะ :)  ที่บ้านก็มีงานแปลของคุณเช่นกัน รออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : แป้งกระป๋องใหม่ - [ 9 ต.ค. 51 22:37:16 ]