ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ ‘เกิดเป็นหญิง แท้จริงแสนลำบาก’ ไม่รู้ว่าเค้าเรียกว่าสำนวน สุภาษิต โวหาร แต่อะไรก็ช่างเหอะ จะว่าไปแล้วคงไม่ลำบากเท่ากับพวกที่หญิงก็ไม่ใช่ ชายก็ไม่ใช่หรอก เพราะมันไม่ลำบากเลย แต่ลำบ๊าก ลำบากกว่าการเป็นหญิงเสียอีก (ยกเว้นการเป็นเมนส์) ที่ว่าลำบากน่ะ ใครที่ไม่ได้เป็นแบบฉันก็คงไม่เข้าใจ แต่จะเล่าให้ฟังก็แล้วกันนะครับ ว่าลำบากจริง ๆ ตอนนี้ฉันกำลังเรียนต่อระดับสูง (สุด) ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งของประเทศไทย (เดี๋ยวก็รู้ว่ามหาวิทยาลัยไหน) ฉันมีเพศประจำตัวคือ ชายแต่งชาย -> นั่นคือ เป็นเกย์แบบไม่แสดงออก (มาก) ถ้าใครที่ไม่ได้ใส่ใจหรือสังเกตก็จะไม่ทราบว่าฉันเป็นเพศหญิง ที่ผ่านมาหลายคนคิดว่าฉันเป็นผู้ชาย และก็มีหลายคนที่รู้ว่าฉันเป็นผู้หญิง แต่อาศัยร่างชายอยู่ ที่แปลกที่สุดคือ มีบางคนเท่านั้น คิดว่าฉันเป็นทอม ... ซะงั้น ไว้จะเล่าให้ฟังนะ ว่าใครกันที่คิดว่าฉันเป็นทอม ปีนี้ฉันอายุจะเข้า 30 แล้วหละ แก่เนอะ จะว่าไปก็มีแฟนมาแล้ว แบบจริงจังเยอะมาก คือ 1 คน เท่านั้น ก็ไม่รู้หรอกว่าเพราะเหตุผลกลใดถึงได้เป็นเช่นนั้น ที่ทราบก็คือฉันไม่หล่อและไม่สวยในเวลาเดียวกัน (ช่างทำได้เนอะ สวรรค์ก็ชั่งกลั่นแกล้งฉันจริง) หรืออาจเป็นเพราะเหตุผลอื่น ๆ ที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่าคืออะไร ไม่ว่าจะมีรักครั้งไหน (ยังกับมีเยอะ) ก็ต้องผิดหวังล้มครืนทุกทีสิ หมายถึงว่า นอกจากรักครั้งเดียวของเจนจิราแล้ว ก็ยังมีรักครั้งอื่นอีกเหมือนกัน เดี๋ยวจะหาว่าขี้เหร่เกินไป... มันก็พอมีบ้างประปราย ทั้งร้ายทั้งดีแหละ เอ๊ะ...ถ้างั้นก็แสดงว่าฉันไม่ได้ขี้เหร่น่ะสิ ถึงได้มีประปรายบ้าง แม้ว่าจะไม่ถึงฝั่งฝันสักครั้งก็ตาม สถานภาพในตอนนี้คือ โสด โสดจริง ๆ อิอิ จริง ๆ แล้วตอนนี้ก็มีคนที่บอกฉันว่า “รัก” ฉันอยู่เหมือนกัน แต่ทำไม๊ ทำไมฉันถึงไม่รักเค้าก็ไม่รู้ เอาเป็นว่า ถือว่าโสดก็แล้วกันนะ ตอนนี้มีแต่เพื่อน เพื่อน เพื่อน และเพื่อน ทั้งที่อยู่นอกวงการและอยู่ในวงการ ฉันเนี่ยมีเพื่อนนอกวงการมากกกว่าในวงการหลายเท่านัก เพราะฉันไม่ชอบอยู่ในวงการอ่า... เสียโอกาสหมด ... เปล่าหรอก ที่ไม่ชอบอยู่ในวงการเพราะว่าฉันยังติดภาพว่าคนส่วนใหญ่ หรือที่เราเรียกว่า “สังคม” ยังไม่ยอมรับกลุ่มวงการของฉันต่างหากล่ะ เลยไม่อยากเปิดเผยตัวตนเท่าไหร่ อีกอย่างฉันไม่ได้สวย เก่ง รวย กล้า เหมือนคนอื่นเขา ฉันก็คนปกติที่มีอาชีการงานที่ต้องมีคนนับหน้าถือตา และเป็นตัวอย่างแก่สังคม (ไฮโซจิง) หน้าตาฉันน่ะเหรอ อ้วน ดำ รอยหลุมสิวเยอะ เตี้ยอีกต่างหาก ถ้าจะเผยอทำตัวออกนอกหน้า ก็น่าที่จะต้องบูรณะตัวเองอีกเยอะ ว่าไปแล้วความเตี้ยเนี่ย เป็นอุปสรรคจริง ๆ นะ จำได้ว่าครั้งหนึ่งนานมาแล้ว (นังแก่เอ๊ย) ตอนสาว ๆ ตอนนั้นเรียน ป.ตรีอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้แหละ ตอนนั้นได้มีโอกาสไปเที่ยวผับชื่อดังแถบหน้ามหาวิทยาลัย เป็นผับที่มีผู้คนเข้ามากกกกกก เจ้าของและหุ้นส่วนคงรวยจัดเลย เพราะมีอยู่ผับเดียวสำหรับละแวกนี้ คนแน่นมากเลยอ่ะ ผับนี้เป็นตึกแถวหรืออาคารพาณิชย์ 2 หรือ 3 ห้องนี่แหละ จำไม่ถูก จำได้แต่ว่ามีพื้นที่ชั้นล่าง ประมาณ 20 x 20 ตารางเมตร แค่นั้น มีโต๊ะกลม ๆ สูง ๆ ประมาณ น่าจะเกิน 35 โต๊ะนะ คิดเองว่าคนจะยืนยังไง เคราะห์ร้ายยิ่งกว่านั้น (อุ๊ย ตอนนี้นั่งเขียนอยู่ในมหาวิทยาลัย กำลังมีการรับน้องกัน มีเด็กใหม่คณะที่ต้องลงเรืออ่ะ วิ่งรับน้องอย่างกับ รด.แน่ะ เข้มแข็ง แข็งแกร่ง ... น้ำลายไหลว่ะ อุ๊ย เล่าต่อดีกว่า) ที่ว่าเคราะห์ร้ายคือ พื้นที่นาผืนน้อยนั้น ยังแบ่งเป็นบู๊ทดีเจ ขนาด 3 x 3 ตารางเมตร และเวทีนักร้องนักดนตรีและแดนเซอร์ขนาด 2.5 x 8 ตารางเมตร (กะเอา) ซึ่งเวทีดังกล่าวสามารถบรรจุนักดนตรี นักร้อง แอนด์แดนเซอร์ร่วม 10 ชีวิตได้ (ไง) พร้อมกับเครื่องดนตรี และลำโพงขนาดใหญ่อีก ลองนึกภาพดูนะ นักร้องแอนด์แดนเซอร์ แทบจะเต้นบัลเล่ย์กันอยู่ละ จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 00:41:41 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ต่อๆ ซึ่งไม่แตกต่างอะไรกับแขกที่มากินเหล้ากันที่ผับแห่งนี้ คือออออ แน่นมาก ๆ แค่โต๊ะก็เบียด คนมายิ่งเบียดเข้าไปอีก แต่ก็สนานนะ พอได้ถู ๆ ไถ ๆ ผู้ชาย .. ค่ะ ส่วนชั้นสองเป็นชั้นลอยที่สามารถมองเห็นเวทีได้ และมีพื้นที่ประมาณครึ่งหนึ่งของชั้นล่าง แต่ก็โดนแบ่งพื้นที่โดยบาร์น้ำ กินพื้นที่ไปกว่าครึ่ง ซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำกว้างขนาดนั้น ตรงนั้นก็มีลังโซดา ลังน้ำ ตู้เย็น ถังน้ำแข็ง นิดเดียวเอง พื้นที่เหลือเยอะจะตาย ทุกผับเลยนะ แปลกจัง พื้นที่ชั้นสองนี่ มีไว้สำหรับนักเที่ยวขาแดนซ์ทั้งหลายที่ไม่ตรงต่อเวลาในการเที่ยวผับ คือว่ามันจะต้องมาก่อนสี่ทุ่ม นักเที่ยวแถบนี้จะรู้ว่า ต้องมาเข้าแถวเคารพธงชาติที่ผับให้ทัน ไม่งั้นจะต้องระเห็ดไปชั้นสอง หรือไม่ก็ยืนในมุมอับ หน้าห้องน้ำโน่น ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน ช่วงเวลาก่อนสี่ห้าทุ่มเนี่ย ชั้นสองจะร้างมาก เสมือนป่าช้า ใครขึ้นไปก่อน จะต้องโดนเด็กเสิร์ฟมองหน้า ยังกับว่าเป็นวัตถุมงคล พร่องแล้วเติม พร่องแล้วเติม เพราะมันว่างมาก เลยมาเติมให้เราบ่อย ๆ แต่พอตกดึก ที่หมู่เหล่าชาวขี้เหล้าทั้งหลายมากันพร้อมเพรียง คนก็จะทะลักทะล้นขึ้นมาชั้นบนนี่แหละ สภาพเหรอ ฉันว่าไม่ต่างจากปลาที่โดนอวนลากขึ้นมาจากน้ำเลยอ่ะ ฉันคิดว่าคืนที่คนแน่นมาก ๆ ประชากรชาวขี้เหล้าคงมากกว่า 200 คนแน่ แต่น่าจะเกินกว่านั้นนะ ตายละ เล่ายาวมาก ยังไม่ได้เข้าเรื่องความสูงอะไรเลย คือว่า..คืนนั้นเจ้าหญิงซิลเดอเรลล่า (ฉันเอง) และผองเพื่อน ที่สมัยนั้นมีแต่เพื่อนนอกวงการ เพราะหาเพื่อนในวงการได้ยากมาก เลยมีแต่ชาย-หญิงแท้ไปกัน ฉันก็ตีเนียนเป็นชายไปเลย คืนนั้นได้โต๊ะติดขอบเวทีนักร้อง ที่มีบันไดทางขึ้นพอดี น้องนางซิลเดอเรลล่าก็ได้ยืนบนบันไดขั้นที่ 1 อุ๊ยต๊ายตาย สูงขึ้นมาก เพื่อนสูง 180 ก็สูงเท่ามันเลย ฉันรู้สึกดีมากเลยยืนตรงนั้น ตกดึกประชาชนชาวขี้เหล้าและขาแด๊นซ์จากทั่วทุกสารทิศในมหาวิทยาลัย และเสี่ยหัวงู ก็หลั่งไหลเข้ามาที่นี่นังกับเป็นสวนสาธารณะหรือมก็ Impact Arena เมืองทองธานี ฉันก็เลยโดนบีบอัดให้ไปยืนตรงนั้นโดยดุษฎี ทำให้คืนนั้นซิลเดอเรลล่ากลายเป็นคนร่างสูง ประกอบกับท่าเต้นที่เร้าใจ ยั่วยวน และเข้าจังหวะ ที่ว่าเข้าจังหวะก็เพราะว่า พวกขาแดนซ์ทั้งหลายที่เต้นไม่เข้าจังหวะ จะถูกประณามเสมอ ว่า ไปเต้นไกล ๆ กู หน่อย แบบว่าเค้าจะมองว่าไม่เก่ง ส่วนฉันน่ะเหรอ สวยค่ะ สวย ตำแหน่งที่ฉันอยู่ คือบริเวณประตูทางเข้าหน้าผับพอดีทำให้ผู้คนมากมายมองเห็นชั้นในระยะใกล้และไกล พิสัยการแผ่รังสีความสวย เลยกว้างไกล มีแต่คนทักทาย พยักหน้าให้ ยิ้มให้ เต็มไปหมด ฉันก็ดีใจสิ ว่าตัวเองดูดี สวย ก็เต้นไปเรื่อยเปื่อย เมาด้วย แล้วก็ปวดฉี่ ตามสเตป ก็ลงจากบัลลังก์แห่งนั้น หายไปอย่างไร้วี่แวว แล้วก็กลับมาอยู่บนบันไดนั้นต่อ แต่ครั้งนี้...ไม่มีใครมองมาที่ฉันเลย ฉันเกิดความฉงนสนเท่ห์มากว่ามันเกิดอะไรขึ้น นังเพื่อนหญิงที่แสนฉลาดก็สาระแนให้ฟังว่า “มิงง่ะ ดูดีมากเวลาอยู่บนบัลลังก์นั่น หลายคนมาถามกูว่ามิงชื่ออะไร อยากรู้จัก แต่พอมิงลงจากบันได ทุกที่ที่มิงผ่านเหมือนเป็นหลุมอากาศ เค้าเลยไม่มองมิงไง...” โอ้โห เจ็บ เจ็บ เจ็บค่ะ เหตุการณ์นี้ ช่างคล้ายกับเหตุการณ์ของเพื่อนฉันคนนึงชื่อแบงค์ ไอ้แบงค์นี่ทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมมียศถาบรรดาศักดิ์ เป็นถึงนายกสโมสรคณะที่มีคนหล่อ-สวยเยอะที่สุดในมหาวิทยาลัย เสียอย่างเดียว ที่มันเสือกชอบชะนี และที่ ... เตี้ย เท่าฉันเลย มันเล่าให้ฟังว่า ครั้งนึงมันไปสัมมนาตอนเช้า เจอสาวสวยนางหนึ่ง จ้องตา สบตากันไปเรื่อย ปรากฏว่าเกิดอาการ SPARK กันกลางอากาศ ประมาณว่าถ้าเบรก หรือพักเที่ยงคงเกิดการแลก DNA เอ๊ย เบอร์โทร กันแน่ ๆ เลยทีเดียว การสัมมนาก็ดำเนินไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งพักเที่ยง...ไอ้คุณแบงค์และสาวคนนั้นก็แยกย้ายกันไปทานอาหารเที่ยง และความจริงก็ปรากฏ นั่นคือ หลังจากเที่ยง นังบ้านั่นก็ไม่มองท่านแบงค์อีกเลย ช่างเลวร้ายจริงเชียว เอ๊ะ .. หรือจะเป็นเพราะว่าฉันเตี้ยนะ เลยไม่มีแฟนใหม่ซักทีนึง แต่ก็ช่างเหอะ ตอนนี้ฉันก็มีความสุขกับตัวเอง (หลอกตัวเอง) พ่อแม่ พี่น้อง + ผองเพื่อน (หลอกตัวเองชัด ๆ) และก็มีคนที่รักฉันอยู่คนนึง และตามจีบฉันอยู่อีกคนนึง (ฟังดูไฮโซโก้หรูเชียว) เอาเป็นว่า ฉันก็อยู่ได้แม้ว่าจะเหงาในบางครั้ง แต่พอนึกหวนกลับอดีตทีไรก็หายเหงาได้ ก็เลยจับปากกามาเขียนเรื่องของตัวเองนี่แหละ เพราะว่านังเพื่อนคนนึงของชั้น ชื่อว่า ‘อีเคแมน’ อยากจะให้ฉันเขียนเรื่องของฉันมาก ๆ หล่อนบอกว่า ชีวิตของฉันช่างประกอบไปด้วยเรื่องราวมากมาย ที่เต็มไปด้วยสีสัน และความสนุกสนาน รวมถึงเรื่องเศร้าสุด ๆ ประกอบกับตัวฉันเองที่อยากเขียนเรื่องของตัวเองมานานแล้ว แต่จิตไม่ว่างพอที่จะเขียน มาช่วงนี้ที่หมดเรียน Course Work แล้วเริ่มทำวิจัย เวลาว่างก็มากขึ้น (แต่ตอนเรียน แกก็ว่างนะ) เอาน่ะ ตอนนี้อารมณ์นักเขียนมาแล้ว ฉันพร้อมจะเขียนแล้ว อีกอย่างนึง ตอนนี้เพื่อนแก๊งทั้งหลายต่างแยกย้ายกันไปเรียนต่อกันหมด กลัวเพื่อน ๆ เหงา ก็เลยเขียนให้เพื่อนอ่านแก้เซ็ง นังอีเคแมนนี่แกกว่าฉันหลายปีนะ แต่ก็เป็นนัง เพราะว่าถ้าใครลองได้สนิทกับอีตั้มแล้ว อีนังตั้มก็จะพูดคำว่า “พี่” ไม่เป็น เพื่อนในแก๊งของฉันล้วนแก่กว่านะ คือนังเลย์จัง (หญิง) นังโพรมี (ชาย) นังคีโน (ชาย) แต่อีคีโนนี่ เด็กกว่า แต่หน้าแก่ว่ะ เพราะฉะนั้นถ้าใครไม่อยากเป็นนัง ก็อย่ามาสนิทกับนังตั้มก็แล้วกัน เอาหละ เรื่องราวของฉันคงไม่สามารถเขียนออกมาได้ทั้งหมดหรอก วันนี้ค่ำแล้ว (ปวดมือ) ตอนเขียนนี่นั่งอยู่ริมสระน้ำหน้าคณะ อารมณ์มันเกิดตอนนั้น ตอนนี้เมื่อยมือ และอยากดูพระอาทิตย์อัสดง (หรือเปล่านะ) ลาลับขอบฟ้าตรงริมสระน้ำสีเขียวเหม็นเน่าหน้าคณะก่อน แล้วก็กลับบ้านไปไดเอท เรื่องราวของฉันมีอีกเยอะ เดี๋ยวจะมาเล่าต่อนะ.... จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 00:50:07 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 1 จุดเริ่มต้นและการปกปิด “ตั้ม โก้ เข้าบ้านกินข้าวเย็นได้แล้ว!!” เสียงแม่ตะโกนเรียกบริเวณริมรั้วไม้เล็ดลอดออกมาถึงสนามหญ้ากว้างข้างบ้าน ในซอยบ้านฉัน ตอนนั้นเหมือนในการ์ตูนโดเรม่อน ที่มีสนามหญ้าว่างอยู่ ระหว่างบ้านฉันกับบ้านพี่โด่ง (ชาย) ต่างกับสนามหญ้าของโนบิตะที่ไม่มีท่อคอนกรีต 3 ท่อวางซ้อนกันเท่านั้นเอง เมื่อ 20 ปีก่อนในซอยยังไม่มีบ้านแน่นขนัดเหมือนทุกวันนี้ ฉัน และพี่ชายชื่อโก้ และเด็กผู้ชายข้างบ้าน คือพี่โด่ง (ชาย) และน้องโดด (ชาย) เป็นเพื่อนเล่นกัน 4 คน เพราะมีเด็กแค่นั้น เล่นฟุตบอล (ซึ่งฉันไม่ชอบ เพราะเจ็บขา เจ็บทีน) ปั่นจักรยานแข่งกัน (ฉันแพ้ตลอด) เป็นเด็กแว้นประจำซอยประมาณในหนังเรื่อง “แฟนฉัน” ต่างกันตรงที่ไม่มีเด็กผู้หญิงในเรื่องเท่านั้นเอง ฉันและครอบครัวย้ายจากนอกเมืองเข้ามาอยู่ในซอยนี้ซึ่งอยู่ในตัวเมืองตอนฉันอายุ 6 ปี (เข้าอนุบาล1) ก็มีเพื่อนเล่นคือพี่โด่งกับน้องโดดทันที เพราะบ้านนี้อยู่มาก่อน ต่อมาอีก 2-3 ปีก็มีเพื่อนบ้านเพิ่มขึ้น คือบ้านน้องกาย (ชาย) และน้องกี้ (หญิง) ย้ายเข้ามาเช่าอยู่ถัดจากบ้านฉันไปอีกหลังนึง ทำให้แก๊งนี้ใหญ่ขึ้น โดยมีน้องกายเป็นน้องที่สุด (จริง ๆ แล้วอายุเท่าน้องโดด แต่ตัวเล็กและอ่อนแอกว่า) น้องกายก็กลายเป็นคนโดนแกล้งตลอดเวลา แทนตำแหน่งฉันที่เตี้ยกว่าคนอื่น อิอิ ดีใจจัง ความเชื่อที่ว่าเมื่อตอนเป็นเด็ก (ต่ำกว่า 8 ปี) เราทั้งหลายจะยังไม่รู้เพศตัวเอง เห็นท่าจะจริงนะ เพราะเวลาฉันไปเรียนที่โรงเรียนฉันก็รู้สึกชอบเด็กผู้หญิงนะ เป็นแฟนคนโน้นคนนี้ เวลาโดนแซวก็จะหน้าแดงตามระเบียบ จนกระทั้งขึ้น ป.2 ฉันก็เริ่มมีอาการแปลกไป “ตั้ม กาย พี่มีเกมเกมนึงจะมาเล่นแหละ” พี่โด่งบอก (พี่โด่งอายุมากกว่าฉัน 3 ปี ส่วนน้องกาย เป็นน้องฉัน 1 ปี) “อะไรเหรอ” เราสองคนตอบพร้อมกัน “ชื่อว่า เกมครอบครัวพ่อแม่ ให้กายเล่นเป็นพ่อ และให้ตั้มเล่นเป็นแม่” แหมมม ช่างรู้นะว่าชั้นจะเป็น พี่โด่งนี่ แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ “อ้าว แล้วพี่โด่งล่ะ” ฉันถาม “พี่เล่นเป็นคนข้างบ้าน” “ครับ” เราสองคนขานรับ อย่างไม่รู้เลยว่ามันจะขยายลุกลามมาถึงทุกวันนี้ จากวันนั้น ถ้าเราสองคนไม่ได้ไปเล่นกับผู้ชายเหล่านั้น ซึ่งขี่จักรยานขึ้นกองดินทรายที่สูงใหญ่ เตะบอล เล่นตะกร้อ เพราะฉันไม่ชอบเล่น ส่วนน้องกายก็ไม่ค่อยแข็งแรง เราสองคนก็จะเล่นครอบครัวพ่อแม่กันเสมอ ตอนนั้นน้องกี้ (น้องสาวของกาย) ยังไม่เกิด แต่ตอนนั้นเล่นไปก็ไม่ได้มีอะไร แต่รู้สึกชอบเล่นเกมนี้มาก (ทั้งคู่เลย) ชอบชวนกันเล่นตลอดเวลา จนมืดค่ำแทบทุกวัน จนเราสองคนเห็นเค้าจูบกันในทีวี ... ก็เลยลองบ้าง แต่ก็แค่เอาริมฝีปากแตะกันนะ ไม่ได้เกินกว่านั้น แต่แล้ว ฉากหนึ่งในหนัง “แฟนฉัน” หรือใครเคยดู “รักแห่งสยาม” ก็เกิดขึ้นกับชีวิตฉัน “ตั้ม โก้” “ครับ” “บ้านน้องกายกับน้องกี้ เค้าจะย้ายไปต่างจังหวัดนะลูก” พ่อกับแม่บอกเราสองคน ขณะที่ทานอาหารเย็นกันอยู่ ตอนนั้นอยู่ ป.3 แล้ว “อ้าว ทำไมล่ะ” ฉันถามด้วยความสงสัย “พ่อเค้าได้ย้ายไปรับราชการที่จังหวัดนั้น เป็นจังหวัดบ้านเกิดของเค้า” แม่ตอบ ความรู้สึกตอนนั้น ฉันก็เฉย ๆ ย้ายก็ย้ายไป ฉันแค่รู้สึกว่า ต้องสูญเสียเพื่อนเล่น และไม่ได้เศร้าเหมือนในหนัง และไม่ได้มีฉากที่ฉันต้องวิ่งตามรถน้องกายไป... จนลับตา แล้วก็ก้มหน้า เหมือนในหนัง (สงสัยผู้กำกับสมัยนั้นลืมบอกฉัน) จากนั้น จนกระทั่ง ป.6 ฉันก็พบเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อ “ออย” เด็กคนนี้ทำให้ฉันมีพฤติกรรมอย่างทุกวันนี้คือ การอารมณ์ดี ยิ้มได้กับทุกเรื่อง เด็กคนนี้ตัวเล็ก ๆ กลม ๆ ผิวสีน้ำผึ้ง น่ารัก หน้าตาจิ้มลิ้ม เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ฉันกล้ายิ้ม กล้าหัวเราะได้อย่างเต็มปาก เพราะตอนเด็ก ๆ ฉันฟันผุทั้งปาก ไม่กล้ายิ้ม พอฟันแท้ขึ้น มันก็ดันเกเรเกตุง อยากขึ้นตรงไหนก็ขึ้น อยากเอียงไปทางไหนก็ตามใจมัน จนฉันไม่มั่นใจที่จะยิ้มจะพูด ขี้อาย อีกอย่าง ใคร ๆ ก็ล้วนชม “พี่โก้” ของฉันทุกคนว่า หล่อ ขาว โตขึ้นต้องสาว ๆ ติดเยอะแน่นอน ส่วนฉัน เค้าก็พูด (ปลอบใจ) ว่า “ตั้มก็มีเสน่ห์ ตาหวาน” เสมอ ฉันก็เลยไม่มั่นใจเอาเสียเลย อย่างที่ฉันเคยเล่าแหละว่าฉันผิวไม่ขาว เรียกว่าคล้ำละกัน และผอมด้วย (กรี๊ด เคยผอมด้วย เพิ่งจะมาอ้วนตอน ม.5 เพราะกินและนอนมากเกินไป) ส่วนคุณโก้เค้าก็ขาว สูง หน้าคม ฟันเป็นระเบียบ โอย เรียกได้ว่า ดีกว่าฉันไปทุกเรื่องนั่นแหละ ออยเป็นคนยิ้มง่าย หัวเราะได้กับทุกเรื่อง ฉันรู้สึกชอบเด็กผู้หญิงคนนี้จัง เธอช่างมองโลกในแง่ดีไปซะทุกอย่าง เห็นหมาแมววิ่งผ่าน เธอก็ขำ เห็นใบไม้ไหว เธอก็ยิ้ม ฉันก็เริ่มสนิทกับเธอมากขึ้น ไปมาหาสู่ โดยใช้จักรยานตามประสาเด็กในสมัยนั้น จนใคร ๆ ก็แซวว่าเป็นแฟนกัน ฉันก็เลยติดนิสัยยิ้มง่าย ร่าเริง มาจากออยนี่แหละ แล้วในแก๊งก็จะมีนังมงกุฎ (ที่เรียกนังเพราะมันสมควรเป็นนัง) นังมงกุฎนี่เป็นหญิงร่างใหญ่ผิวเข้ม ทำตัวทโมนเป็นเด็กผู้ชาย จำได้ว่าวันแรกที่มันเป็นเมนส์ตอน ป.6 มันมากระซิบฉันเป็นคนแรกว่า “กรูเป็นเมนส์ว่ะ อายคน” ทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครรู้ อีนี่มันจะอายไปทำไมกันนะ ฉันก็สงสัย เรา 4 คน (พี่โก้ ฉัน ออย และนังมงกุฎ) ไปปั่นจักรยานด้วยกันตลอด จนจบ ป.6 ออยก็ย้ายไปอยู่ที่นครปฐม ฉันส่งจดหมายไป-กลับกับออยเป็นประจำ จนเริ่มห่างหายไป หายไป ในที่สุด เธอก็หายไปแบบสนิท ตอนฉันอยู่ ม.3 อีนังมงกุฎก็ไม่รู้ว่าออยหายไปไหน จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 00:53:00 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตอน ม.3 นี่เองแหละ ที่ฉันมาชอบผู้หญิง แต่คราวนี้ไม่ได้ตั้งใจ ลืมเล่าไปว่า พอขึ้น ม.1 ฉันสอบได้โรงเรียนประจำจังหวัดที่มีคนสอบแข่งเยอะมากกกกก .. ได้อยู่ห้องคิงด้วย (ห้องเก่งสุด) ซึ่งโรงเรียนนี้ ม.ต้น จะเป็นชายล้วน ม.ปลาย ก็ผสมผเสเฮฮาทุกเพศ วันแรกที่เข้าห้องเรียนตอน ม.1 อาจารย์ให้เลือกหัวหน้าห้อง ฉันก็มองไปเห็นผู้ชายคนนึง สูง หุ่นดี มีมัดกล้าม ขาว หน้าตี๋ ๆ เพราะมีเชื้อสายญวน เพื่อน ๆ ต่างก็โหวดให้คนนี้เป็นหัวหน้าห้อง เค้าชื่อว่า “บาส” ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่เทคะแนนให้ ทั้งที่ไม่รู้จักกันมาก่อน และก็เริ่มรู้ตัวว่าแอบชอบบาส บาสเป็นนักเทนนิสที่มีฝีมือมาก ได้แชมป์รายการใหญ่ ๆ ระดับจังหวัด และเขต หลายครั้ง ทุกครั้งที่บาสไปแข่งกีฬา ฉันก็จะคอยลุ้นตลอดเวลาว่าจะชนะมั๊ย ซึ่งก็ชนะเป็นส่วนใหญ่ (เก่งว่ะ) ซึ่งยิ่งทำให้ฉันชอบบาสมากขึ้นทุกที แต่ก็ไม่ได้แสดงออกอะไรมากหรอก เพราะเพื่อนเป็นชายแท้กันซะส่วนใหญ่ อีกอย่างนึงนะ สมัยนั้น เค้าไม่ฮิดตัดผมสั้น ใส่เกาะอกแต่งหน้ากัน จะอยู่กันเงียบ ๆ ทำให้เรด้าร์ของฉันไม่ทำงาน หาเพื่อนแก๊งไม่เจอ “เฮ้ย ตั้ม มิงว่าสาวโต๊ะนั้นสวยป่าววะ” พี่โก้ถาม ตอนที่นั่งกินข้าวที่ตลาดโต้รุ่งตอนเย็น “อืมม... ก็น่ารักดี” ฉันตอบไปตามประสา (ตอนนั้นอยู่ ม.3 แล้ว) “ไปจีบกันเหอะ มาสองคนพอดี มิงเอาคน กรูเอาคน” พี่โก้ชักชวน และทำหน้าหื่นใส่อีกต่างหาก “ได้” ฉันตอบไป ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้อยากทำเลยยยยย “โทษนะ .. ชื่ออะไรครับ...ขอนั่งด้วยได้มั๊ย” ฉันถามเด็กหญิงสองคนนั้น “ได้ค่ะ เราชื่อ เอ ส่วนคนนี้ น้องบี ค่ะ” (ฉันสมมติชื่อเอา เพราะจำชื่อไม่ได้ ไม่ควรอยู่ในเมมโมรี่) “งั้นเรากินข้าวด้วยกันนะ” พี่โก้บอก บรรยากาศการ Dinner ครั้งนั้น ช่าง เชี๊ยะ ได้ใจจริง ๆ ในใจฉันคิดว่า เมื่อไหร่จะจบสิ้นเสียที พี่โก้เค้าก็มีความสุข ส่วนฉันนั่งยิ้มฝืน ๆ และ แล้วก็แลกเบอร์บ้านกัน (สมัยก่อนไม่มีมือถือนะ เทคโนโลยียังไม่ล้ำ) “เบอร์เอ บี เบอร์ไรอ่ะ” พี่โก้ถาม “0 .” สองคนนั้นตอบ “แต่เป็นเบอร์หอหญิงนะ เวลาโทรไปต้องรอหน่อย ต้องมีคนไปตาม” สองสาวนั่นเป็นนักเรียน ร.ร.นาฎศิลป์ของจังหวัด “ส่วนเราสองคน เบอร์ 0 .” และเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ต่อจากนั้น เรา 4 คนก็โทรติดต่อกันไปเรื่อย ๆ บางครั้งมีบ้างที่พี่โก้จะลากฉันไปหอพักสองคนนั้น ปรากฏว่า พอไปถึงหอ “สวนผึ้ง” ก็มีหนุ่มกระทงวัยเดียวกันมากมาย ไปตามจีบสาวหอนี้ เพราะว่าขึ้นชื่อว่าเป็น ร.ร.นาฏศิลป์ แปลว่ามีสาวสวย สำหรับสมัยนั้น หนึ่งในผู้ชายวัยกระทง คือ ไอ้ (อี) บี ซึ่งภายหลังฉันมารู้ว่ามันเป็นเพื่อนสาวร่วมแก๊งกับฉันคนแรก อีบีนี่หล่อมาก แมนสุด ๆ ตอน ม.ปลาย มันไปต่อ ร.ร.เทคนิคด้วย เชื่อมั๊ยล่ะ ทำให้ไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นสาว แม้แต่ฉันเองก็ไม่ได้รู้เรื่อง วันนั้นเป็นวันที่วุ่นวายมาก หลังจากที่พี่โก้และฉันไปหอสวนผึ้งบ่อย ๆ ก็เริ่มมีข่าวว่าฉันไปจีบสาวหอสวนผึ้ง นำโดยอีบี ที่มาแถลงข่าวให้ลิง ๆ ทั้งหลายฟัง วันนั้น พวกเราเรียนวิชาภาษาอังกฤษกับอาจารย์นกยูง ซึ่งเป็นคุณนายตำรวจผู้ไฮโซมาก มาสอน อาจารย์คนนี้มีศักดิ์เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องเราด้วย (3/1) ดุมาก แต่พวกเราหมู่ทะโมนลิง ก็ไม่ได้กลัวเลย ซ้ำร้ายยังกวนประสาทแกได้อีก แต่ก็สนิทกันจนถึงทุกวันนี้ “เฮ้ย วันนี้จะไปจีบสาวที่ไหนดีวะ” เสียงอีบีตะโกนมาจากโต๊ะริมหน้าต่างในช่วงบ่าย “....” ทุกคนเงียบ แว๊บเดียวเท่านั้น เสียงนกกระจอกแตกรังก็ดังหึ่ง ๆ ขึ้นมา ส่วนคุณนายยกยูงก็ยังคงสอนต่อไป “เฮ้ย ตั้ม กรูถามมิงว่าจะไปจีบสาวที่ไหน” อีบีถามอีกรอบ แต่ฉันกำลังลอกการบ้านอยู่ อีกอย่าง วันนั้นได้นั่งข้างบาสสุดที่รัก ซึ่งมันนั่งหลับฟุบอยู่ ตำแหน่งที่เรานั่งคือ แถวหลังสุด กลางห้อง ตรงกับคุณนายนกยูงพอดี “ไม่รู้ว่ะ” ฉันตอบแบบเสียมิได้ เมื่อเห็นสายตามัน “ต้องรู้สิวะมิง” อีบียังคงเซ้าซี้ “หอสวนผึ้ง.....” ฉันตะโกนเพื่อตัดรำคาญ “เปรี๊ยะ....ป๊อก” สิ้นสุดเสียงนี้ ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ ฉันรู้สึกเจ็บที่หัวอย่างบอกไม่ถูก ในใจคิดว่า ไอ้บาสคงตีหัวมั๊ง เพราะบาสเนี่ย ชอบเล่นหัว ลูบหัวฉันตลอด แต่คราวนี้มาตีกบาลฉันทำไม เงยหน้าขึ้นมา ก็พบฝุ่นสีขาวฟุ้งกระจายรอบทิศทาง ฉันก็งง ว่ามันคืออะไร “ขอโทษ ๆ ครูขอโทษเธอนะ ครูไม่ได้ตั้งใจ” เสียงคุณนายนกยูงนั่นเอง เสียงแหลมมาเชียว “ครูตั้งใจขว้างแปรงลบกระดานใส่ไอ้บาส ในข้อหาที่มันหัวเราะปากกว้าง” (มารู้ทีหลังว่าไอ้บาสหันไปขำเรื่องไรไม่รู้กับเพื่อนข้าง ๆ) “ครูขอโทษจรวยด้วยนะ” ไอ้จรวย ได้เสียง ป๊อก ส่วนฉันได้เสียง เปรี๊ยะ สรุปก็คือ ด้านนุ่ม ๆ ของแปรงลบกระดานแบบชอล์ก โดนหัวฉัน แต่สะท้อนไปเอาด้านไม้ เคาะหัวไอ้จรวย .... จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 00:56:02 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จากนั้นเสียงหัวเราะจากทุกสารทิศ ก็พุ่งมาที่ฉันกับไอ้จรวย ส่วนไอ้บาส ยิ่งขำหนักกว่าเก่า คุณครูนกยูง บินหายจากห้องนี้ไปแล้ว ไอ้จรวย ก็พุ่งมาด่าฉันทันทีว่า เป็นเพราะหอสวนผึ้ง มันถึงได้เจ็บหัว ... ฉันผิดตรงไหนวะ ต่อมาอีกไม่นาน ฉันและพี่โก้ ก็ไม่ได้ติดต่อสาวสวยสองคนนั้นอีกเลย เพราะแม่เริ่มบ่นเรื่องค่าโทรศัพท์ที่แพงมากขึ้น อีกอย่างก็ต้องสอบเข้า ม.4 แล้ว เออ ลืมเล่าถึงเพื่อนอีกคนนึงชื่อ “บีม” ไอ้นี่เป็นเจ๊กในตลาด วัน ๆ เที่ยวนั่งจับช้างน้อยเพื่อนผู้ชายเค้าไปทั่ว ไม่เว้นกระทั่งฉัน แต่แปลก พอขึ้น ม.ปลาย มันกลับไปจีบสาวซะงั้น แล้วก็มีแฟนเป็นหญิงซะด้วย แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจหรอก เพราะไม่ใช่สเปก ...โธ่ น่าเสียดาย ตอนนี้เป็นนักบินสายการบินแห่งชาติไทยไปแล้ว ...น่าจะจิกไว้ ขอเล่าความประทับใจกับไอ้บาสหน่อยเหอะ ช่างเป็นภาพที่งามงดเหลือเกิน ตอนอยู่โรงเรียนเราก็ไม่ค่อยได้คุยกันหรอก เพราะอยู่คนละกลุ่ม ฉันอยู่กลุ่มเด็กเรียน ส่วนบาสอยู่กลุ่มเด็กเลว แต่มันก็ดีนะ ที่ใฝ่เรียน ในขณะที่มันไปแข่งกีฬา ก็จะฝากให้ฉันทำการบ้านไว้ แล้วกลับมาลอกเสมอ มีครั้งหนึ่งมันต้องไปแข่งเทนนิสช่วงสัปดาห์สุดท้ายก่อนสอบ Midterm หรือ Final จำไม่ได้ พอมันกลับมา ก็โทรให้ฉันติวให้ก่อนสอบตอนกลางคืน 3 คืนติดกัน ฉันรู้สึกดีมาก ขยัน และตั้งใจติวให้เค้า จนสอบผ่านทุกวิชา ... ช่วงนั้นฉันกังวลใจมากขึ้น เพราะยิ่งรักเค้ามากขึ้น แล้วก็ดีใจที่เค้าเลือกเราเป็นคนติว เพราะคนอื่นเก่ง ๆ กว่าฉันก็มีอีกตั้งเยอะ พอขึ้น ม.ปลาย เราก็ต้องสอบเพื่อแบ่งห้องอีกรอบ เพราะได้โควตาเข้า ม.4 อยู่แล้วเพราะเป็นเด็ก โรงเรียนเดิม ฉันนี่แหละ เป็นคนส่งโพยชิ้นน้อยแทนใจ บรรจงจดคำตอบให้บาสลอก ในวันสอบนั่นแหละ และแล้วเราก็ได้อยู่ห้องเดียวกันอีก แต่กระเถิบมาเป็นห้องควีน เพราะมีพวกชะนีจาก โรงเรียนหญิงมาแทรก ทำให้อันดับฉันต้องขยับไป ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ฉันรู้สึกอิ่มเอมกับความรักจริง ๆ พอปิดเทอมก็ให้บาสสอนเทนนิสให้ จนฉันชอบกีฬาเทนนิสมาถึงทุกวันนี้ ไม่ใช่ว่าบาสมันจะไม่มีใครนะ มันก็มีแฟนสาวมากหน้าหลายตา เจ้าชู้มากกกกกกก ค่ะ ยิ่งตอน ม.5 มันสอบเข้าโรงเรียนนายร้อยตำรวจได้ ยิ่งเท่ห์ไปใหญ่ กลับมาเยี่ยมโรงเรียนทีไร สาว ๆ ตามกรี๊ดไม่เลิก แต่เค้าก็เลือกฉันเป็นคนถือหมวก และนั่งรถยนต์ออกไปจากโรงเรียน ฝ่าฝูงชะนีออกไป แต่ว่า ไปรับสาวคนอื่น และไปส่งฉันที่บ้าน ฟัง ๆ แล้วเหมือนเค้าหลอกฉันตลอดเวลานะ แต่ฉันก็ยอม ก็รักเค้านิ จนฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยแห่งนี้ได้ (ป.ตรี) สมัยนั้น เป็นยุค .5 G เทคโนโลยีเพจเจอร์ เป็นเทคโนโลยีที่ดีที่สุด ฉันเพียรส่งข้อความเป็นห่วง ทานข้าวยัง คิดถึง ... หาบาสเสมอ จนวันหนึ่ง ขณะที่ฉันรับน้องอยู่ปีหนึ่ง วันนั้นเป็นวันที่พี่ ๆ เค้ากำหนดให้มีการนอนค้างที่คณะกัน และให้ทาแป้งพรางหน้าพรางตาด้วย ตอนนั้น เกือบหกโมงเย็นแล้วมั๊ง ก็วิ่งมาจากหอพักชายกับเพื่อน ๆ อีกสองสามคน หอบหมอนมุ้งเสื้อผ้ามา เพื่อนอนคณะกันอย่างเต็มที่ “เฮ้ย ตั้ม” เสียงเรียกคุ้น ๆ จากด้านข้าง พอมองไป ก็เห็นกลุ่มผู้ชาย 2-3 คน แต่งชุดกีฬาเทนนิส กางเกงขาสั้น (โอย เซ็กซี่ที่ซู๊ดดดด) ฉันหันรีหันขวางเพื่อหาเจ้าของเสียงคุ้น ๆ นั่น ทันใดนั้น มือใหญ่ที่คุ้นเคย ก็ลูบที่หัวฉัน ฉันรู้สึกได้เลยว่าเจ้าของเสียงและมือนั้นคือ บาส ... สุดที่รักของฉัน “เฮ้ย บาส มิงมาได้ไงวะ” ฉันกับบาสเรียกกันกรู มิง มาตลอด “ก็มาหามิงนี่แหละ” บาสบอก “อ้าว เหรอ แล้วนี่มากับใคร” ฉันหันหน้าไปยังหนุ่ม ๆ ที่เหลือ ในขณะที่เพื่อนฉันวิ่งเข้าคณะไปแล้ว “ก็...มากับเพื่อน มาแข่งเทนนิส แล้วก็เลยเข้ามา เพราะรู้ว่ามิงอยู่นี่” หัวใจฉัน เต้นไม่เป็นจังหวะ รู้สึกเหมือนจะเป็นลม หัวใจพองโต เหมือนจะลอยไปจากตรงนั้น แล้วก็หน้าชาไปเลย ... รู้สึกดีใจ และตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก “แล้วมิงจะกลับกรุงเทพฯ เมื่อไหร่” ฉันถาม “เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับแล้ว มิงจะไปไหนเนี่ย” “อ๋อ เดี๋ยวกรูมีรับน้องว่ะ ยังไงก็ขอตัวก่อนนะ” ฉันเอ่ยลา ทั้ง ๆ ที่ไม่อยากเอ่ยเลยสักนิด “เออ บาย ไว้เจอกัน” บาสบอก พร้อมด้วยมือที่คุ้นเคย ลูบหัวฉันอีก ฉันแทบอยากล้มลงไปกองกับพื้น ทุกครั้งที่บาส ลูบหัว ฉันรู้สึกดีมาก มาก มาก อบอุ่น ปลอดภัย รู้สึกอย่างนั้นเสมอ แต่ก็ต้องจากกันไป “บาย ๆ” ฉันเอ่ย ต่อจากวันนั้นฉันก็ยังส่งข้อความหาบาสเสมอ ๆ แต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับเลย จนกระทั่งขึ้นปี สาม ที่เทคโนโลยี 1G เข้ามา นั่นคือ เป็นโทรศัพท์ระบบ 800 และ 900 และเพิ่งมีระบบเติมเงินเป็นครั้งแรก ของ 1-2-Call ฉันเก็บตังซื้อเองด้วยแหละ เครื่องตั้งเป็นหมื่น แต่ก็เก็บจนซื้อได้แหละน่ะ เก่งมะหละ วิธีการน่ะเหรอ ก็คือการสอนพิเศษ ซึ่งสมัยนั้นได้ชั่วโมงละ ไม่ต่ำกว่า 80 บาท ต่อคน ต่อชั่วโมง นั่งแป๊บ ๆ ก็ได้แล้วหนึ่งพัน สองพัน ทำให้ฉันมีเงินซื้อมือถือได้ เอาหละ พอถึงปีสาม ฉันก็ได้ไปงานเลี้ยงรับปริญญาเพื่อนฉันที่เค้าสอบพาสชั้นได้ เลยเรียนจบก่อนฉัน 1 ปีที่กรุงเทพ งานเลี้ยงครั้งนี้ ก็มีบาสไปงานเลี้ยงด้วย แล้วก็ต่อกันที่ผับ Route 66 ที่ RCA สมัยนั้น ไฮมาก ฮิตมาก บาสก็ไปกับเพื่อนกลุ่มนายร้อยอีกกลุ่มหนึ่ง แล้วก็แนะนำให้ฉันรู้จักกับเพื่อน ๆ ของเค้า โดยบอกว่าฉันเป็นแฟนของบาส ฉันหน้าแดง อาย และเขินมาก ก็เลยบอกว่า จะว่าเป็นแฟนได้ยังไง (ในใจโคตรจะดีใจ อยากกระโดดกอดเค้ามาก) “ก็มีมิงคนเดียว ที่ส่งข้อความหากรู ตลอดเวลาที่กรูเรียนอยู่ที่ ร.ร. นายร้อย มีมิงเพียงคนเดียวที่คิดถึง ห่วงใย และเป็นห่วงอยู่เสมอ” โอ้โห โลกใบนี้กลายเป็นสีชมพู ชมพู ชมพู และชมพู แต่ฉันก็ต้องห้ามใจให้ได้ แล้วก็กล่าวว่า “บ้า กรูก็ส่งแบบนี้หาทุกคนแหละ” ทั้ง ๆ ที่ส่งให้มันนั่นแหละ คนเดียว แล้วฉันก็กินเหล้าเมา บาสอีกนั่นแหละ ที่เป็นคนหิ้วฉันกลับหอ ฉันเกือบจะตกบ่อน้ำโคลนข้างถนน บาสก็ดึง และกอดไว้ ขึ้นแท็กซี่ พาไปนอน จนถึงเช้า.... จากวันนั้น ฉันก็โดนแซวตลอดว่าเป็นแฟนบาส ช่างเป็นความรู้สึกที่ดีจริง ๆ และไม่เคยรู้เลยว่าอีกห้องของหอพักเดียวกันของบาส มีห้องแฟนสาวของเค้าอยู่ด้วย มารู้ทีหลัง ก็เจ็บแปลบตามเคย แต่ก็ช่างเหอะ ยังไงก็รักมาตลอดอยู่แล้ว แล้วและก็ต้องอกหักตลอดอยู่แล้ว แต่ขณะนั้น ฉันก็ยังไม่แสดงออกให้สาธารณชนรู้นะ ว่าเป็นสาว หลายคน (ส่วนใหญ่) ยังคงเชื่อว่าฉันเป็นชาย ทั้งที่มีเรื่องราวมากมาย ตอนเรียน ป.ตรี จะเล่าให้ฟังอีกส่วนนึง แต่วันนี้ขอเล่าแค่นี้ก่อนนะครับ จะมาต่ออีกทีพรุ่งนี้ วันนี้ยุงทั้งหลาย แห่แหนมาที่ตัวของฉัน เหมือนกับว่า เป็นฝูงบินรบ ที่พร้อมที่จะฆ่าฉันให้ตายได้เลยทีเดียว ... กลับไปเกาที่บ้านดีกว่า คันดีพิลึก ... แปลกจัง วันนี้ไม่เห็นมีเด็กปีหนึ่งมาวิ่งมาเดินรับน้องกัน อาจเป็นเพราะเป็นวันศุกร์ ..มั๊ง ก็เลยไม่รับน้อง... ช่างเหอะ กลับก่อนแล้วครับ เดี๋ยววันหน้ามาเล่าใหม่ จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 00:58:36 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 2 การปกปิด (ภาคต่อ) จากความรัก หรือความอบอุ่น หรือความผูกพันกันก็เหอะ ฉันกับบาสก็ไม่ได้เจอกันอีก แต่ฉันก็ยังคงส่งข้อความทางเพจเจอร์ให้ไปเรื่อย ๆ แต่ก็ทิ้งระยะห่างไปเรื่อย ๆ เพราะว่า.... ก็ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันนะ ฉันเองนับเป็นผู้หญิงที่โลเลที่สุดในโลก ไม่รู้จะเป็นผู้ชาย หรือเป็นผู้หญิงดี เคยไปหาหมอดูคนนึง เค้าบอกว่า ฉันน่ะเป็นลูกสาวพระพรหมคนที่สี่ หนีลงมาเกิด เลยมีลักษณะเป็นชายบ้าง หญิงบ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งคืนข้างขึ้น จะมีอารมณ์อ่อนไหว เพ้อฝัน ละเมอ คล้าย ๆ กับอาการของหญิงสาว นั่นคือ ยิ่งพระจันทร์เต็มดวงเท่าไหร่ ความเป็นหญิงก็จะทวีความรุนแรงขึ้น... เห็นท่าจะจริง แต่ก็ไม่เคยดูปฏิทินหรอกว่าวันไหนข้างขึ้นข้างแรม แต่ก็รู้สึกตัวเองว่า เออว่ะ เดี๋ยวฉันเกรี้ยวกราดแบบชาย เดี๋ยวฉันอ่อนหวานเป็นหญิง ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ความสับสนที่ว่ามันรุนแรงยิ่งนัก ฉันทำสิ่งที่พลาดในชีวิตหลายครั้ง ฉันพยายามปกปิดตัวเองว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิง เกิดจากสาเหตุหลายประการคือ มีวันนึงน้องข้างบ้านชื่อ “บาท” น้องบาทนี่แสดงอาการกระเทยอย่างเห็นได้ชัด ชีตัวผอม บาง ขาว ชอบกินของเปรี้ยวมาก แม่น้องบาทถามน้องบาทในตลาดว่า “น้องบาท ชมพู่กับมะม่วง จะกินอะไรลูก”... น้องบาทตอบว่า “มะม่วง ถ้าไม่ใช่มะม่วงเปรี้ยว บาทก็ไม่กิน!!” ดูมัน ตอนนั้นมันอายุแค่ 4-5 ขวบนะ สำแดงยิ่งนัก ยังไม่พอ นังบาทชอบพอกหน้าเป็นแป้งสีขาว เดินลอยนวลเฉิดฉายไปมาอยู่ในซอย แต่ด้วยเหตุว่าซอยนี้เป็นซอยผู้ดี ...จริง ๆ นะ เพราะว่าซอยนี้เป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ทั้งหมด มีอยู่หลังนึงเป็นชาวนา แต่ว่าไฮโซ เพราะเป็นชาวนาในเมือง และบ้านนี้แหละที่ขับรถรับส่งฉันตอนเรียนอนุบาล-ประถม ...น่าดีใจเนอะ มีคนขับรถรับส่ง แต่เป็นสามล้อค่ะ สามล้อถีบด้วย ชื่อลุงประหยัด แกดุมาก และมีพละกำลังมาก ฉัน พี่โก้ และน้องกาย ต้องไปโรงเรียนตรงเวลา กลับตรงเวลา มิฉะนั้น จะโดนเพ็ดทูลไปยังหม่อมพ่อหม่อมแม่ และพวกเราก็จะโดนลงโทษ ด้วยการโบยแซ่ กุญแจมือ ยังกับอีเย็นในนางทาสก็ไม่ปาน ... หลังจากฉันเจอบาสโดยบังเอิญ และเป็นความประทับใจที่สุดที่ฉันมีกับบาสแล้ว ก็เริ่มร่ำเรียนด้วยความตั้งใจ วิชาที่เรียนเนี่ย มีเคมี ชีวะ ฟิสิกส์ด้วยนะ เป็นอะไรที่ไฮโซมาก ๆ ฉันก็เรียนค่อนข้างเก่งอยู่แล้ว และมาเจอกิจกรรมมากมายในมหาวิทยาลัย ก็ติดกิจกรรม ทำให้ฉันประมาทมาก ไม่สนใจการเรียน ยกเว้นวิชา ปฏิบัติการเคมี และฟิสิกส์ เพราะได้เข้าห้อง Lab รู้สึกเท่ เพราะชีวิตนี้คงไม่ได้มีโอกาสไปยืนเท่ ๆ เขย่าขวดสารเคมี ไปตวง ไปชั่ง โอ๊ย สารพัด มันดูเท่อ่ะ บอกไม่ถูก และไอ้สองวิชานี้เค้าก็ต้องมีกลุ่ม..มีคู่ในการทำ Lab ฉันได้คู่กับสาวเหนือคนนึง ชีเป็นสาวเหนือที่แปลกที่สุดที่ฉันเคยเห็น ชีไม่ใช่คนขาวอย่างชาติพันธุ์ที่เค้าเป็นกันมา แต่ชีมีเสน่ห์เหมือนกับออย ที่จากฉันไปเมื่อตอน ม.3 แต่ชีผอมกว่า เสียงแหลมกว่า เกรี้ยวกราดกว่า แต่ว่าน้ำใจงามเป็นอันดับหนึ่ง ขยัน เก่ง และที่สำคัญ ... ชีอารมณ์ดี ซึ่งก็เป็นสเปกสาวของฉันอยู่แล้วว่า ถ้าหญิงคนไหนอารมณ์ดีฉันจะชอบมาก ... “ยิ่งใกล้กัน ยิ่งหวั่นไหว ห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย” ฉันเริ่มรู้สึกอยากจะจีบชีคนนี้ขึ้นมา (ซะงั้น) ฉันก็เริ่มซื้อของไปฝาก ไปมาหาสู่ หอหญิง เพื่อหาชีคนนี้เรื่อย ๆ จนกระทั่งเพื่อนกลุ่มชาวเหนือรู้สึก คือว่า ในห้องเรียนของฉัน มีกลุ่มชาวเหนือประมาณ 4-5 คน ประกอบด้วยผู้ชายคนนึง หน้าตาดี สูง ขาว ตามสเปกของชาวเหนือ ชื่อว่า แปร์ (แต่ตอนนี้มันอ้วนแล้ว) นอกนั้นก็มีชีคนนี้ที่ฉันจีบ ชื่อว่า “ภาพ” และมีผู้หญิง หรือชะนี อีก 3 คน ที่ขาว หน้าตาเหนือ ๆ ทั่วไป แต่สวย มีฉันเพียงคนเดียวที่ประหลาดอยู่ในกลุ่ม คือเป็นคนอีสาน แต่ดั้งไม่หัก หน้าไม่เหลี่ยม สำเนียงไม่ออกอีสาน ไรเงี้ย ก็เลยเข้ากับแก๊งนี้ไปเลย ฉันชอบคุณภาพมาก ส่งของขวัญไปให้ตามโอกาสต่าง ๆ จนกระทั่งถึงวันเกิดของชี ฉันก็ไม่รู้ว่ามีอีกคนนึงที่ชีทำกิจกรรมด้วยบ่อย ๆ จีบชีอยู่ พอถึงวันเกิด ซึ่งมาถึงก่อนวันเกิดฉัน 2 วัน คุณภาพเกิดก่อนฉันเพียง 2 วัน ปีเดียวกัน เดือนเดียวกัน ยิ่งทำให้ฉันรู้สึก ... ใช่ แน่ ๆ เลย ฉันชอบชีมาก มีครั้งนึง แม่ชีมาจากเหนือ มาพร้อม ๆ กับเพื่อน ๆ ที่เป็นพ่อแม่ของแก๊งชาวเหนือนี่แหละ ฉันจำได้ว่าฉันตามติดสถานการณ์ คอยแบกเสื่อ ซื้อของ เอาใจแม่ยาย อย่างแรง จนเค้าแซวกันไปทั่วว่า แม่ของภาพจะได้ลูกเขยแล้ว ... เล่าถึงวันเกิดของชีก่อน ฉันก็ไปซื้อตุ๊กตาน้องหมา ที่ร้านแห่งหนึ่งที่มีชื่อเสียงมาก ในละแวกมหาวิทยาลัยของฉัน เป็นร้านซุปเปอร์มาเก็ตที่ติดรั้วมหาวิทยาลัยด้านข้าง มีหอพักด้านบน เมื่อก่อนใครอยู่หอพัก “สดใส” นี่จะดูไฮโซมาก เพราะว่าเมื่อก่อนนักศึกษาไม่ได้มากมาย หอพักในก็เพียงพอสำหรับการพักอาศัย ใครอยู่หอนอก ถือว่าไฮโซ และหอพัก “สดใส” ก็ดูไฮโซมาก ในขณะนั้น ฉันก็ส่งน้องหมาตัวนี้ให้ภาพไป พร้อมด้วยจดหมายบอกรัก มีใจความว่า เราชอบเธอนะ ชอบมาก ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งชอบ อะไรเงี้ยแหละ ลืมแล้ว พอถึงวันเกิดฉัน ชีก็ส่งอะไรไม่รู้ เป็นของขวัญให้ฉัน พร้อมด้วยจดหมายตอบกลับ เท่จริง ๆ จดหมายตอบกลับนั้น ความว่า “ฉันไม่ได้ชอบเธอแบบที่จะเป็นแฟนกัน ฉันคิดว่า เราเป็นเพื่อนกันจะดีที่สุด นะ” โอ้โห... ลงทุนจีบชะนีทั้งที ลงทุนอยู่ตั้งหลายเดือน ผ่านมาเทอมกว่า ๆ ฉันโดนปฏิเสธ ... โอ้โห เจ็บปวด รวดร้าว ฉันรู้สึกปวดร้าวภายใน โดยที่กลุ่มเพื่อนในหอพักชาย ล้วนมาแสดงความเห็นใจต่อฉัน (ทำไม ถ้าพวกมิงไม่มาจะดีซะกว่า) แต่ฉันก็ทำใจได้เร็วนะ ฉันรู้สึกมองหน้าภาพไม่ติด ประมาณสัก 2 สัปดาห์ได้มั๊ง ส่วนชี ก็ไม่มองหน้าฉัน ราว ๆ เดือนนึง เพราะทำหน้าไม่ถูกกันทั้งคู่ ต่อมาชีก็มีแฟน ซึ่งขี้เหร่กว่าฉัน เป็น 100 เท่าได้ ฉันก็งงว่า ทำไมไม่เลือกฉัน เอ๊ะ หรือชีมีเรด้าร์สำรวจว่าฉันไม่ใช่ผู้ชายน๊า ผู้ชายที่ขี้เหร่กว่าฉัน 100 เท่า เท่าที่สังเกต มีดีกว่าฉันคือ ความเป็นชาย เพราะมันล่ำมากกกกก เป็นรุ่นพี่ แต่อย่าเลย อย่าพูดถึงมัน มันเจ็บ มันช้ำ 555 จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 01:00:41 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ยัง ยังไม่จบแค่นั้น มีสาวอีกนางนึงคนนี้เป็นคนในพื้นที่ คนนี้สวย สูง เก่ง พูดเพราะ ชีเรียนเก่งจริง ๆ เก่งมาก ๆ ในห้องเรียนชีจะไม่พูดไม่จากับใคร ยิ้มหวาน จด Lecture ด้วยลายมืออันสวยงาม สอบทีไร Top หรือไม่ก็เป็นรองแค่นั้นทุกครั้ง แต่ฉันจะเห็นชีอยู่ในผับดังแห่งหนึ่งในละแวกนั้น ที่เล่าไปแล้วตั้งแต่บทนำ กับสาว ๆ เพื่อนแก๊งของชีที่สวยพอกันและสวยมากกว่าชีอีกกลุ่มนึงประมาณ 6 คน ฉันก็ฉงนฉงายว่า กรูก็เที่ยว ชีก็เที่ยว ทำไมน๊า ชีถึงได้เรียนเก่ง ก็เลยรวบรวมความกล้าไปถามชี ชีก็บอกเคล็ดไม่ลับว่า “ตอนอยู่ในห้อง อุ๋ยก็ตั้งใจเรียนมาก ไม่คุย ไม่เล่น ตั้งใจฟัง พอตกเย็นกลับหอ (ชีอยู่หอนอก ตรงข้ามหอสดใสนั่นแหละ) ก็รีบทำการบ้านที่ได้รับ + อ่านหนังสือย้อนหลังและล่วงหน้าพรุ่งนี้ไว้ พอถึง 4 ทุ่ม ก็ออกตระเวนราตรี” อ๋อ ๆ ๆ ๆ เป็นอย่างนี้นี่เอง ฉันคิด โอ้โห ผู้หญิงคนนี้ ช่างมีอะไรพิเศษในตัวเองจิง ๆ นะ เธอช่างสวยพริ้ง เพียบพร้อม (ชีรวยด้วย) ดูดี สง่า ไฮโซ เออลืมเล่าว่าในผับนั่น ชีไม่ทานเหล้า ชีทานเพียงน้ำเปล่าและโค๊กเท่านั้น มีหน้าที่ไปเต้นและสวย อยู่ในผับปลากระป๋องนั่น ฉันก็เริ่มชอบชีอีก (เอ๊ะ ฉันเป็นชาย สงสัยช่วงนั้นพระจันทร์จะเป็นข้างแรมบ่อย) แต่ไม่กล้าสำแดงมากเหมือนตอนจีบภาพหรอก ได้แต่เล่าให้เพื่อนผู้ชายฟังว่าเค้าน่ารัก น่าจีบ ฉันก็แค่เพียงยิ้มให้ ยืมเลกเชอร์มาลอก คุยบ้างในผับ แค่นั้น ไม่กล้ามาก เพราะกลัวแห้วอีก จนเรียนจบไป ก็ไม่ได้บอกเธอว่า “ฉันชอบนะ” ก็ยังไม่พออีก แค่ 2 ชิมิ ยังไม่พอค่ะ มีอีก อีกคนนึง เธอชื่อ “ไก่” คนนี้มาแรงแซงโค้งตอนปีสาม ชีคนนี้มีลักษณะปากกล้า ฝีปากเนี่ยนะ ... อย่าบอกใคร แต่ชีก็มีส่วนนึงที่ฉันชอบอีกตามเคย คือ “อารมณ์ดี” ชีเป็นคนพูดจาฉะฉาน ฉลาด ขาว อวบ อะไรเงี้ย ฉันก็อยากจีบอีก แต่คราวนี้ จีบมากกว่าอุ๋ย แต่น้อยกว่าภาพ (คงเข้าใจระดับนะคะ) แต่ก็แห้วอีก เร็วกว่าตอนจีบภาพอีก ไก่รีบบอกฉัน พอฉันจีบได้สัก 2-3 สัปดาห์เองมั๊ง ว่าคงไม่ชอบฉันหรอก อะไรเงี้ย ซึ่งฉันก็นิ่ง ๆ เพราะชินซะแล้ว อีกอย่าง จีบก็คือจีบ ฉันไม่ได้รู้สึกมากมายว่า คิดถึงมาก อยากไปหา หรือไรงั้น แปลกจัง ตอนปีสามนี่แหละที่ฉันก็เริ่มมองผู้ชายบ้างแล้ว หลังจากที่ประสบความล้มเหลวบ่อยครั้งในการจีบหญิง เพราะว่าญาติ ๆ ไม่มีใครเป็นเกย์ ทอม ดี้ กระเทยเลย แถมเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ ที่มีคนนับหน้าถือตามาก ฉันจะถูกสอนเสมอว่า ให้เป็นคนดี เป็นหน้าเป็นตาของวงศ์ตระกูลนะ อย่าทำอะไรเสื่อมเสียนะ เพราะต้นตระกูลของเรา เป็นคนดี คนทั่ว ๆ ไปรู้จักและเคารพนับถือ เราต้องเป็นสายป่านที่สืบทอดคุณความดีเหล่านั้นไว้ ตราบนานเท่านาน ฯลฯ โอ้ววววว ช่างเป็นสิ่งที่ยากจัง สำหรับฉัน แต่ก็ช่างเหอะ หนีมาเรียนตั้งไกล ใครจะรู้ ใครจะเห็น (ฉันคิด) ฉันเริ่มเข้าสู่โลกอินเทอร์เน็ตตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วหละ แต่สมัยนั้น อะไรในคอมเป็น Windows 95 (เก่าแก่มาก) ส่วนการ chat ก็เป็น ICQ และ Pirch โอ้โห ใครเกิดทันจะรู้สึกประทับใจมาก เสียงนัง ICQ ก็คือ “โอ๊ะโอ” เวลามีคนทักเข้ามา และก็จะมีคลิบกระดาษสีเหลือง ๆ กะพริบ ๆ น่ารักมาก แต่ต้อง search หาเพื่อนเอง หรือไม่ก็ต้องรู้จัก หมายเลข ICQ ของกันและกันถึงจะคุยกันได้ ซึ่งก็ดีนะ เป็นโปรแกรมที่คัดแยกคนสนิทไว้เท่านั้น อีกโปรแกรมนึงที่ตีคู่คือ Pirch โปรแกรมนี้ World Wide มาก เพราะเป็นห้อง Chat สด รวมกัน คนจะอยู่เยอะแยะ มีห้องโน้นห้องนี้ “ห้องจีบสาว, ห้องเด็กมหาวิทยาลัย, ห้องเกย์ภาคตะวันออก, ห้องคนโสด, ...” อะไรต่อมิอะไรมากกกกก มายให้เลือกเข้าไป ฉันก็เริ่มเข้าห้องกลุ่มที่มี Keyword เป็นเกย์ ในขณะที่ภายนอก ฉันยังคงชอบผู้หญิง ตามที่กล่าวมา แต่พอเข้าโลกไซเบอร์แล้ว ฉันรู้สึกว่า ฉันต้องการผู้ชายค่ะ ผู้ชาย ตอนนั้นมีคนมากมายที่ฉันรู้จักในโลกไซเบอร์ คุยกันไป คุยกันมา คุยกันไป คุยกันมา ฉันก็รู้ว่าโลกไซเบอร์มัน:-)แค่ไหน ขนาดฉันเองยังหลอกว่า ฉันขาว สูง (กว่าที่เป็น) อะไรเงี้ย อยู่เสมอ ขนาดอาวุธ ก็ใหญ่กว่าที่เป็นจริง ส่วนใหญ่เวลาพวกเก้งเจอกัน (เก้งเป็นคำศัพท์แทนคำว่าเกย์ เพราะมีนังพิธีกรทีวีชื่อดัง เรียกกลุ่มเกย์ว่าเก้ง) ต้องถามก่อนว่า เป็นพวกไหน มันจะมี เก้งคิง คือ พวกชอบเสียบคนอื่น เก้งควีน คือ พวกชอบถูกเสียบ โบท (นี่ ฉันชอบใช้อันนี้) คือ พวกที่สลับโหมดเป็นคิง หรือควีน ก็ได้ตามแต่สถานการณ์และคู่นอนจะกำหนด ส่วนไบ ก็คือพวกที่ได้ทั้งชายหญิง ฉันชอบบอกคนอื่นว่าฉันเป็นโบท เพราะมีโอกาสสุ่มเสี่ยงที่จะได้เจอคิงมากกว่า เพราะบางทีถ้าระบุเป็นควีนนี่ เค้าอาจเข้าใจว่าเป็นกระเทยแจ่มแจ้ง เปิดเผยในที่โล่งแจ้งได้ อะไรเทือกนั้น ซึ่งไม่มีใครอยากจะสำแดงว่าเป็นเกย์อย่างแจ่มชัดขนาดนั้น ฉันก็เลยเลือกกลุ่ม “โบท” เป็นหลักในการมุ่งมั่นหาแฟนในอินเทอร์เน็ต จนกระทั่งฉันไปเจอผู้ชายคนนึง เค้าบอกว่าเค้าเป็นคิง ก็คุยกันแทบทุกครั้งที่ออนไลน์ ไม่ว่าจะเป็น Pirch หรือว่า ICQ สนิทขึ้นเรื่อย ๆ ฉันไม่รู้แน่ชัดหรอกว่าเค้าทำงานอะไร ช่างตอบได้ชัดเจนมาก ว่า “ทำงานบริษัทในกรุงเทพ” จบละ โคตรจะชัด ส่วนฉันก็โคตรจะโง่ เพราะว่าเค้าก็พูดจาอ่อนหวาน จีบฉันอย่างโง้นอย่างงี้ ไอ้ฉันก็มีประสบการณ์น้อยเสียด้วย ก็หลงเค้า หลงมาก อยากจะเข้าเนตทุกเวลา เรียนอยู่ก็อยากเข้าเนต จนกระทั่งเค้านัดฉันไปเจอ ... ฉันตื่นเต้นมาก มาก มาก เค้าบอกว่าเค้าจะมาสัมมนาที่พัทยา แล้วก็จะอยู่ค้างที่พัทยาต่อ เท่าที่รู้คือ เค้ารวย ฉันรู้แค่นั้น ตอนนั้นฉันก็อยากอินเทรนด์ ด้วยการมีเสี่ยเลี้ยง เด็กมหาวิทยาลัยเป็นอะไรก็ไม่รู้ การมีเสี่ยเลี้ยง จะเป็นอะไรที่เท่มาก เป็นจุดสนใจและโดดเด่นในวงการบันเทิงยิ่งนัก ฉันก็เลยตัดสินใจ ว่าจะไปดีไม่ไปดี โดยไม่ปรึกษาใครเลย กลุ่มแก๊งชาวเหนือที่ว่าสนิท ก็ไม่ได้ปรึกษาพวกมัน เพราะเค้าคิดว่าฉันเป็นผู้ชายกันอยู่ คนทั้งมหาวิทยาลัยก็คิดว่าฉันเป็นผู้ชาย รวมถึงเจ้าของร้านเนตที่ฉันเข้าประจำ ก็เข้าใจว่าฉันเป็นผู้ชาย จนได้สนิทกับเจ้าของร้าน 2 คน เป็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนนึง หน้าตาปกติคนนึง ... ไว้เล่าต่อว่ามันมีอะไรต่อมา ฉันตัดสินใจไปพัทยา เพียงลำพัง พร้อมด้วยเสื้อผ้าอีก 1 ชุด แต่สิ่งที่ลืมคือ ถุงยางอนามัย เรานัดกันที่ห้างแห่งหนึ่ง เราก็โทรหากัน (ตอนนั้นฉันไฮโซ ระบบโทรศัพท์เพิ่งเข้ามา ฉันก็เก็บเงินซื้อจนได้ แพงมาก เครื่องละเป็นหมื่น) ฉันก็เห็นแล้วว่า ไม่ได้หล่อเลย อ้วน เตี้ย ดำ สูงกว่าฉันนิดหน่อย หน้ามีรอยเหมือนโดนของมีคมทำร้ายใบหน้ามาก่อน ชื่อว่า พี่เอ (ลืมชื่อไปแล้วเหมือนกัน) พอพี่เอเจอฉัน เค้าก็ทำหน้าหื่นกามใส่ฉันทันทีที่กลางห้างนั่น จับมือฉันเดินรอบห้าง เหมือนจะพา ช๊อปปิ้งนะ แต่ไม่ซื้ออะไรให้ฉันเลยซักกะอย่างนึง ฉันเกิดพุทธิปัญญาขึ้นมาว่า จะหาวิธีไหน หลบเลี่ยงผู้ชายคนนี้ดีนะ เพราะดู ๆ แล้วคงอยากจะกินฉันแต่ไม่ลงทุนเพียงอย่างเดียว ก็เลยทำเป็นว่า อยากเปลี่ยนสีผม (วิธีที่โง๊ โง่) ก็เลยซื้อน้ำยาย้อมผม ซัลซิล (ไฮโซในสมัยนั้นอีกตามเคย) กล่องเหลือง เป็นสีน้ำตาลอ่อนมั๊ง เพราะเค้าชวนชั้นไปนอนกับเค้าที่โรงแรมใกล้ ๆ ห้างนั่นแหละ จะได้ถ่วงเวลาด้วยการย้อมผม ไปพลาง คุยกันไปพลาง จะได้รีบชิ่งหนี ตอนนั้นฉันลืมไปแล้วว่าเค้าทำหน้าหื่นใส่ฉัน เพราะมัวแต่หากลวิธีหนีอยู่ พอถึงโรงแรม ก็พลบค่ำแล้วหละ เค้าก็พาเข้าห้องไป โรงแรมนี้หรูหรา ติดริมหาดพัทยาเชียวนะ มีหาดส่วนตัว มีสระว่ายน้ำ นวด (สมัยก่อนยังไม่มีสปา) โอ๊ย บอกได้อย่างเดียวว่าไฮโซ ห้องที่พักก็เปิดหน้าต่างเห็นทะเล และสวนภายในโรงแรม ฉันก็กะว่า จะไปเฉิดฉายซะหน่อย แต่ฝันก็ดับวูบ พี่เอปิดม่าน ล๊อคห้อง และหรี่ไฟลง จิบไวน์ (ไฮโซมาก) พี่เค้าก็ถอดเสื้อผ้าทันที ฉันก็นะ เริ่มจิบไวน์ไป และลืมไปแล้ว เรื่องย้อมผม คิดดูว่าฉันขี้ลืมขนาดไหน ครั้งแรกของฉันที่จะมีอะไร อะไรกับผู้ชายมาถึงแล้วเหรอ ฉันอายุ 20 ปีแล้ว กว่าจะถึงวันนี้ โอ้โห สารพัดสารพัน ที่วิ่งวุ่นวายในหัว ฉันยังคิดไม่จบ เสื้อผ้าฉันก็หมดจากร่างไป และยืนในห้องน้ำ เค้าก็ชวนอาบน้ำก่อน (ทำไมเนอะ ต้องอาบน้ำก่อน สงสัยกลัวเหนียว หรือต้องล้างตัวให้สะอาดก่อน ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจ) อ่ะ อาบก็อาบ เค้าก็เริ่มโลมเล้าฉัน ในห้องน้ำนั่นแหละ ด้วยความที่ไม่เคย ฉันก็ระบายความอึดอัด ภายในไม่ถึง 20 นาที ซึ่งเค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรฉัน แล้วเราก็กลับมาที่เตียงนอน โดยเค้าอุ้มออกมาจากห้องน้ำ (กึ๋ย ๆ) เค้าก็พยายามจะ...ฉันต่ออีก ซึ่งฉันก็ยอม เพราะเมาแล้ว เค้าพยายามเอาสิ่งนั้นเข้ามาที่ทวารหนักฉัน แต่มันเข้าไม่ได้ ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ได้ สรุปว่า เค้าพยายามมากแค่ไหน ฉันก็ยิ่งต้านมากเท่านั้น และแล้วคืนนั้น เค้าก็ ช่วยตัวเอง ข้าง ๆ ฉันนั่นแหละ ฉันก็เลยยังคงเวอร์จิ้นอยู่ (คิดว่านะ) ตื่นเช้าขึ้นมาเค้าก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ชวนเราไปกินข้าวเที่ยง (เพราะตื่นสายกันมาก) ที่ร้านส้มตำริมชายหาด ร้านนี้อร่อยมาก ราคาไม่แพง เป็นตรอกเล็ก ๆ ทางพัทยาเหนือ ไว้วันหลังหาเวลาไปกินอีกดีกว่า และฉันก็กลับมหาวิทยาลัย โดยปลอดภัย... ลืมยาย้อมผมไว้อีกต่างหาก ที่โรงแรมนั่น จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 01:03:38 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ต่อจากนั้น ฉันก็พยายามหาผู้ชายทางอินเทอร์เน็ตไปเรื่อย ๆ ทำให้ต้องเข้าร้านเนตบ่อย ๆ ประกอบกับสนิทกับรุ่นพี่คนนึงชื่อใหม่ พี่คนนี้รักฉันมาก เป็นพี่ผู้หญิงที่ฉันอยากจะเป็นน้องเทค น้องรหัส กับพี่เค้า ทั้งๆ ที่พี่เค้าไม่ได้เป็นพี่อะไรกับฉันซักอย่าง เป็นเพียงรุ่นพี่ จำได้ว่า ไอ้แปร์ (เพื่อนในกลุ่ม) และไอ้ดู๋ นั่งข้างฉัน ฉันนั่งกลาง ไอ้เจ้าดู๋นี่เป็นน้องรหัส ส่วนไอ้แปร์ มันโดนคัดตัวเป็นเชียร์หลีดเดอร์แต่ไม่อยากเป็น เลยพึ่งพาพี่ใหม่ให้ไปจัดการไม่ให้เป็น เค้าสนิทกับสองตัวนี้มาก ฉันก็เลยอยากสนิท เพราะไม่ค่อยมีพี่มาคอยดูแลมากนัก มีแต่พี่เทค ที่ยังคงซ่อนตัวไม่ให้ฉันรู้ว่าคือใคร ฝากของมาให้ แต่ก็ไม่ได้มีพี่มาคุยอะไรนักหนาเหมือนกับพี่ใหม่คนนี้ ฉันก็เลยขอเป็นน้องรหัสบุญธรรมกับพี่ใหม่ซะเลย ต่อจากนั้นเราก็สนิทกันมาก มีเรื่องราวต่าง ๆ มากมายที่ดี ๆ ระหว่างฉันกับพี่ใหม่มากเหลือเกิน บอกได้อย่างเดียวว่า รักพี่ใหม่เหลือเกิน และพี่ใหม่ก็รักฉันมาก จนถึงทุกวันนี้ ฉันและพี่ใหม่เข้าร้านเนตบ่อยขึ้น ๆ ๆ จนพี่ใหม่สนิทกับเจ้าของร้านหนุ่มสองคน จบจากมหาวิทยาลัยทางเหนือ ชื่อเจ กับชื่อพัด สองคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกัน ตอนแรกเราสองคนสนิทกับพี่เจ เพราะพี่พัดเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจา หยิ่ง ยโสที่สุด แต่พี่พัดหล่อกว่า สูงกว่า ดูดีกว่าด้วยประการทั้งปวง แต่เราก็สนิทกับพี่เจมากกว่า จนกระทั่งเค้าเริ่มวุ่นวายกับชีวิตของฉันและพี่ใหม่มากเกินไป กล่าวคือ ฉันและพี่ใหม่ก็กิน เล่น ช๊อปปิ้งกันบ่อย พอฉันซื้อโทรฯ มือถือ พี่เจก็บ่นเป็นพ่อเลย ว่าซื้อทำไม สิ้นเปลือง ขนาดเค้าเองยังไม่มี รู้หรือเปล่าว่ามันเป็นรายจ่ายที่มากมาย อะไรต่อมิอะไรอีก บ่นเป็นชั่วโมง ๆ ยังกับฉันไปขอเงินเค้าซื้องั้นแหละ ฉันก็ไม่พอใจ พี่ใหม่ก็รู้สึกไม่ดี ว่าทำไมต้องมาบ่นกันขนาดนี้ ฉันถึงกับร้องไห้ออกมา และก็บอกพี่เจว่า ทำไมเหรอ ฉันเก็บเงินซื้อเองไม่ได้ขอพ่อขอแม่ซักหน่อย ทำไมต้องทำขนาดนี้ เค้าก็ไม่พูด ต่อจากนั้นฉันก็ไม่พูดกับพี่เจอีก ประกอบกับเค้าก็เริ่มมีปัญหากับพี่พัด ฉันและพี่ใหม่ก็เริ่มสนิทกับพี่พัดแทน เพราะเค้าก็เซ็ง ๆ ที่พี่เจขี้บ่น เจ้ากี้เจ้าการเหมือนกัน ในที่สุด พี่เจก็ถอนหุ้นออกไป เหลือพี่พัดคนเดียว พร้อมด้วยหนี้ก้อนมหึมา (หลายแสน) ฉันรู้สึกสงสารพี่พัด และอยากเล่นเนตต่อไป เค้าก็พยายามรักษาร้านเนตไว้ ฉันก็อยากเล่นเนต ก็เลยอาสาสมัครเป็นพนักงานดูแลร้านให้ โดยไม่คิดเงิน แลกค่าแรงด้วยการเล่นเนตแทน พี่เค้าก็โอเค เราก็เลยสนิทกันมากขึ้น ๆ ๆ ๆ พี่เค้าก็เป็นผู้ชายปกติแหละ แต่ก็มีหลายอย่างที่ชวนให้ฉันคิดไปไกลว่า เค้าคงชอบฉันบ้างแหละ ถึงได้ให้อะไรดี ๆ กับฉัน หลายอย่าง เลี้ยงข้าว เลี้ยงเหล้า เพราะฉันดูแลร้านให้เค้า คอยสอดส่องพนักงานจอมโกง คอยจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ ค่าเช่า โอ๊ย จิปาถะ เรียกว่าฉันเป็นผู้จัดการร้านที่ดีเลยหละ แต่ร้านก็ประสบปัญหาราคาค่าเช่าแพงขึ้น จนต้องย้ายไปอีกที่นึงที่ค่าเช่าถูกกว่า เราก็ไปช่วยกันทำร้านใหม่ พี่เค้าก็ย้ายเข้ามาอยู่เป็นรูมเมทของฉันตอนฉันอยู่ปี 4 ฉันรู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่กับพี่พัดเสมอ เค้าเป็นคนเรื่องมาก แต่ไม่ขี้บ่น ฉันก็ยอมทำตามทุกอย่าง พอตกเย็น ถ้าว่างก็ไปกินข้าวกัน แวะร้านนี้ เค้าไม่อยากกิน ก็ไปร้านใหม่ ก็ไม่อยากกิน ฉันก็ต้องเพียรหาร้าน และเลือกรายการอาหารที่เค้าจะกินให้ได้ เป็นอย่างนี้จนกระทั่งฉันจบปี 4 แล้วร้านก็ปิดตัวลง แต่ฉันก็ยังคงติดต่อกับพี่พัด จนถึงทุกวันนี้ ตอนนั้นพี่พัดเข้าใจว่าฉันเป็นผู้ชายเต็มร้อยเลยแหละ เพราะฉันรู้ว่าพี่เค้าเป็นชาย เห็นมีสาว ๆ ติดพันนัวเนียมากหน้าหลายตา แต่เค้าให้ความสนิทสนมกับฉันมาก ทำให้รู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย อย่างบอกไม่ถูก เวลามีปัญหาเค้าก็ให้คำปรึกษาที่ดี คอยเป็นกำลังใจและช่วยแก้ปัญหาได้ตลอด ฉันเองยังเล่าเรื่องพี่พัดให้แม่ฟังเสมอ ๆ แต่ที่บ้านไม่มีใครรู้นะ จนถึงทุกวันนี้เค้าก็ไม่รู้หรอกว่าฉันเป็นหญิง ก่อนหน้านี้เค้าก็ชอบถามว่าเมื่อไหร่จะแต่งงาน เพราะพี่โก้แต่งงานไปหลายปีแล้ว ได้หลานสาวมา 2 คน เค้าก็ชอบถามเรื่อย ๆ ฉันก็เลี่ยงไปเรื่อย ๆ ว่า รอจบโทก่อน พอจบโทฉันก็อ้างว่า รอจบเอกก่อน ...โดนถามเรื่อย ๆ ก็ไม่มีความคืบหน้า ทุกวันนี้เค้าเลิกถามกันแล้ว คงเข้าใจโดยปริยายว่า ฉันเป็นเก้งแน่นอน ระหว่างฉันเรียน ป.ตรี ฉันก็พยายามหาแฟนทางอินเทอร์เน็ตไปเรื่อย ๆ ก็นัดพบประมาณ 3-4 คน ถ้าฉันเห็นท่าไม่ดี ก็รีบชิ่งก่อนที่เค้าจะชวนเข้าโรงแรม จากประสบการณ์ของฉัน ก็เลยพอสรุปได้ว่า พวกที่นัดเจอฉันทางอินเทอร์เน็ตนี่ หวังอย่างเดียวคือ หวังจะฟันฉัน ถ้าเป็นภาษาจีน พวกนี้จะมีชื่อว่า “หวังฟันเจ้า” เสมอ ไม่เค๊ยมีใครที่จะบอกรักฉันอย่างจริงจัง ซักที ทุกคนมาด้วยความหื่นกระหาย ฉันก็รู้ทันทุกที และหลบเลี่ยงมาตลอด เพราะฉันไม่อยากมี sex โดยที่ไม่มีความรัก หลายครั้งนะที่เผลอพาเค้าขึ้นหอพักตัวเอง แต่ก็หลบรอดมาได้ทุกที ทำเป็นโทรศัพท์เข้ามั่ง อาบน้ำนานมั่ง ก็รอดมาได้ ปลอดภัยดี บทต่อไปที่ฉันจะเล่าก็คือ ฉันได้ทำงานในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เท่จริง ๆ จบ ป.ตรี และได้เป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย ส่วนประสบการณ์เกย์ ๆ ก็ยังคงมีต่อไปเรื่อย ๆ ถึงขนาดมอมเหล้าเข้าโรงแรมก็มี ตอนต่อไปไว้เจอกันคับ จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 01:06:34 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ 3 เข้าสู่วงการ ฉันยอมรับนะว่าฉันรู้สึกดีกับโลกอินเทอร์เน็ตจริง ๆ ฉันไม่เคยรู้สึกเป็นตัวเองเมื่อฉันอยู่ในโลกปกติ ไม่ว่าฉันจะยืน เดิน นั่ง กิน นอน เรียน .... ทุกอย่างฉันจะต้องปิดตัวเองจากสิ่งที่คนอื่นมองว่าเป็นเรื่องผิดปกติ แม้กระทั่งตัวฉันเองก็มองว่าเป็นเรื่องไม่ปกติ ฉันมีเพื่อนสาวน้อยมาก ตั้งแต่มัธยม ฉันรู้ว่าเพื่อนฉันเป็นเพื่อนสาวเพียง 2-3 คน แต่ก็ไม่ได้อะไรนัก อย่างที่เล่าว่าสมัยนั้น เค้าไม่ฮิตเปิดตัวกันเท่าไหร่ ก็ปิด ๆ บัง ๆ รู้เท่าที่ควรรู้กันไป ไม่สาวแตกอย่างวัยสะรุ่นทุกวันนี้ เพราะว่าพวกบรรดาเพื่อนสาวชอบทำตัวกรี๊ด ๆ แรด ๆ ไปวัน ๆ เสียงดัง ขี้เม๊าท์ ทำให้ฉันรู้สึกไม่ชอบบรรดาเพื่อนสาว และอีกอย่างที่สำคัญที่สุดคือ ฉันไม่ได้สวยเหมือนคนอื่น ขืนไปทำตัววุ่นวายกรี๊ดกร๊าดกระตู้วู้ มีหวังเค้าได้เรียกกระเทยควาย หรืออะไรอื่น ๆ ตามแต่ที่พวกเก้งกวางทั้งหลายจะบัญญัติศัพท์ จะว่าไปเรื่องศัพท์ ฉันเองก็ไม่ค่อยรู้ศัพท์วงการบันเทิงมากนัก เช่น เมื่อก่อนฉันไม่เคยรู้เลยว่า ชะนี ใช้เรียกแทนผู้หญิง ฉันเข้าใจว่า ชะนี ใช้เรียกกระเทย เป็นต้น ดู๊ ดู ฉันไม่มีเพื่อนสาวเลย ทำให้ไม่รู้อภิทานศัพท์อีกมากมาย “สวัสดีครับ ผมมาทำงานใหม่ครับ” ฉันแนะนำตัว (อย่างแมน) ในห้องทำงานใหม่ ซึ่งมีผู้หญิงอวบอ้วนคนนึงนั่งโต๊ะหน้าสุด แต่ว่าชีหน้าสวย ... สวยมากนะ ฉันคิด “คะ . อะไรนะคะ” ผู้หญิงคนนั้นทำหน้างงใส่ฉัน และทวนคำถามอีกที เพราะชีกำลังง่วนอยู่กับอะไรซักอย่างในคอมพิวเตอร์ “อ๋อ ผมเพิ่งมาทำงานวันนี้วันแรกครับ ชื่อตั้ม” “ค่ะ เชิญค่ะ เชิญเข้ามานั่งก่อนค่ะ น้องตั้ม พี่เปรี้ยวนะ” ชีชื่อเปรี้ยว เปรี้ยวจิง ๆ ค่ะ ชีเป็นคนอวบอัด และชอบใส่เสื้อผ้าเน้นรูปร่าง ใส่เสื้อตัวในเป็นสายเดี่ยวเข้ารูป และมีสูทคอกว้างงงงงงงงงงงงงงงงงงง มาก ทับข้างนอก คิดดูละกันว่าปทุมมาจะเบียดเสียดกันยังไง พี่เปรี้ยวก็พาไปรู้จักคนโน้นคนนี้ในห้องทำงานนั้น ก็มีป้าแก่คนนึง แก่มาก ขี้บ่นมาก ร้ายมาก จนภายหลัง เพื่อนสาวที่ทำงานของฉันเรียกว่า “ค้างคาวแก่หนังเหี่ยว” โอโห ช่างคิดได้ ค้างคาว ก็แย่ แก่ แย่กว่า ส่วนหนังเหี่ยว แสดงขั้นสูงสุดของความน่ารังเกียจ ลุงแก่คนนึง ซึ่งร้ายพอกัน แต่ทำตัวเงียบและไฮโซ (ข่าวมาว่าหล่อนเป็นป้าที่เวลาไปประชุมในกรุงเทพ จะต้องไปสะพานควายทุกที) ซึ่งนังเพื่อนสาวชั้นก็ให้สามัญศักดิ์พัดยศเป็น “โคแก่ขี้ก้าง” โอ้โห โค ก็แย่ แก่ ขั้นกว่า และขี้ก้าง ขั้นสุด และก็มีคนอื่น ๆ อีกหลายคน ซึ่งล้วนแล้วเป็น เสือ สิง กระทิง ส่วนแรด ขอฉันเป็นเอง ฉันเป็นน้องที่สุดในออฟฟิศหรูที่เต็มไปด้วยสิงสาราสัตว์ที่น่ารังเกียจ หนูเอย แมลงสาบเอย แมลงวันเอย ... จึงไม่มีคอมพิวเตอร์ใช้ ตายหละหว่า ฉันจะทำงานยังไงเนี่ย ฉันก็เลยไปบอกโคแก่ขี้ก้างว่า อยากจะได้คอมฯใช้ด้วย โคแก่จึงไปขอกับพี่คนนึง ชื่อไผ่ มาให้ พี่ไผ่เป็นคนน่ารักมาก ปากหวาน และยินดีให้คอมน้องตั้มมาใช้ทันที (ข่าวก็อีกแหละ บอกว่าพี่ไผ่เป็นพวกเดียวกัน แต่หล่อนแต่งงานเพื่อบังหน้า และผู้หญิงคนนั้นชอบหล่อนเอง) แต่ก็ช่างเหอะ ยังไงก็ยังดี คอมก็ไม่เก่าแก่มากนัก ดูหรูหราไฮโซมียี่ห้อด้วย คือ Compaq โห รู้สึกเท่จริง ๆ ที่มีคอมพิวเตอร์วางที่โต๊ะทำงาน เพราะในสมัยนั้น คนอื่น ๆ ที่แก่แล้ว ไม่มีคอมใช้กันเลย เพราะใช้ไม่เป็นมั๊ง ฉันก็จัดการให้เจ้าหน้าที่มาซ่อมคอมฉันให้ แร๊ง ซึ่งก็ แร๊ง ได้ใจฉันมาก ส่วนโลเคชั่นที่ฉันได้ ติดผนังด้านหลังสุดของห้อง 555 เสร็จฉันเวลาเปิดเวบไม่สมควร หรือ chat อยู่ ก็ไม่มีใครสงสัยประการใดทั้งสิ้น จำได้ว่ามีช่วงนึง chat ใน ICQ และ Pirch มาก ยัยค้างคาวแก่หนังเหี่ยว ก็เอ่ยปากชมฉัน “เนี่ย ตั้มเป็นคนขยันมากนะ พิมพ์งานทั้งวัน ไปสอนกลับมาก็เตรียมการสอน ตรวจงาน และทำงานตลอดเวลา ฉันชอบ” ฉันนึกขำในใจแทบตายไป เพราะหล่อนไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ฉันทำอยู่ คือการเล่นไปวัน ๆ พอฉันทำงานเป็นอาจารย์ ฉันก็ไม่ทำตัวเหลวแหลกอย่างที่อาจารย์คนอื่นเค้าเป็นนะ เป็นอาจารย์ที่ดี เด็กนักศึกษาจะหล่อ ล่ำ หน้าหวาน หน้าใส ผมยาว หรืออะไรก็แล้วแต่ ฉันก็ไม่สนใจ (พยายามไม่สนใจ) เพราะกลัวเป็นข่าว กลัวต้องออกจากงาน กลัวพ่อแม่เสียหน้า วงศ์ตระกูลผู้ดีของฉันอีก ฉันเลยทำตัวดี เรียบร้อย สงบ อยู่ในโลกอินเทอร์เน็ตเพียงอย่างเดียว เพื่อความปลอดภัย จนนักศึกษาลงในเวบบอร์ดของภาควิชาว่า “อาจารย์ตั้ม เป็นตัวอย่างที่ดีแก่นักศึกษา ทำตัวเป็นอาจารย์ที่มีจริยวัตรงดงาม” ฉันปลื้มใจมาก ที่ฉันได้เป็นคนที่มีจริยวัตรงดงาม แต่ ... จริง ๆ แล้วฉันเปรี้ยวกว่าที่แสดงออกในที่ทำงาน พี่เปรี้ยวแกมาทำงานก่อนฉัน ยุคนั้นมีอาจารย์ใหม่หลายคน แต่ฉันเข้ามาทีหลังพวกเขา รุ่นพี่เปรี้ยวนี่ เปรี้ยวทุกคนเลย พี่เปรี้ยววัน ๆ แกก็ไม่ค่อยอยู่ในออฟฟิส ฉันก็ได้แต่งง ว่าชีไปไหนกับใคร ก็เลยเริ่มตีสนิท และคอยไปไหนก็ไปกับพี่เปรี้ยว พี่เปรี้ยว จนเค้ามองว่าป้าเปรี้ยวต้องมีเด็กติดตามตลอดเวลา สรุปก็คือ พี่เปรี้ยวชอบไปอยู่ที่อีกออฟฟิสนึง ซึ่งมีพี่ปัน อยู่ในออฟฟิสแสนสวย (อันนี้สวยจริง) ห้องทำงานพี่ปันเป็นห้องเดี่ยว ๆ คือเค้าครองห้องนี้เพียงคนเดียว อยู่บนชั้นสี่ ซึ่งมีความเป็นส่วนตัวมาก และพี่ปันนี้เอง เป็นคนเริ่มต้นทำให้ฉันเริ่มแสดงตัวออกมาว่าเป็นเพศไหนกันแน่ เพราะพี่ปันเป็นเพื่อนสาวของฉันเหมือนกัน ที่แสดงออกต่อสาธารณชนเลยว่า หล่อนเป็น พี่ปันแต่งตัวได้ดีมาก เนี๊ยบทุกอย่าง เสื้อเข้ารูป เนคไททรงสวย กางเกงเรียบสวย รองเท้าเข้ากับชุด เข็มขัดยี่ห้อไฮโซ คือทุกอย่าง พี่ปันสมบูรณ์แบบ นี่ถ้าเป็นผู้ชาย คงมีสาว ๆ เต็มไปหมด แต่ว่าพี่ปันก็ไม่ได้ทำตัวน่าเกลียดอะไรในที่ทำงาน แต่ตรงกันข้าม หล่อนกลับเป็นคนขี้อาย ไม่ค่อยกล้าอยู่ข้างนอก จะเก่งเฉพาะเวลาอยู่ในห้องส่วนตัวเท่านั้น เวลาอยู่ข้างนอกนะ ใครทักทาย ใครคุยด้วย พี่ปันจะทำหน้าเขิน ๆ รีบตอบ รีบหนี เป็นงี้ตลอด ... ตรงข้ามกับฉัน คุย คุย และคุย โดยเฉพาะผู้ชาย ที่มาคุยด้วย ฉันอยากจะยืนอยู่ตรงนั้น จนพี่ปันเริ่มแซวว่า หล่อนจะสาวแตกมากเกินไปแล้ว อ้าวววว ตกลงฉันเริ่มสาวแตกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน สงสัยไปมาหาสู่พี่ปันมาก จนความเป็นสาวเริ่มสิงร่าง จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 01:10:53 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 10 “ฮัลโหล ตั้มเหรอ มาหาพี่หน่อย” เสียงคณบดีหญิงแหลมปิ๊ดเข้ามาในสายโทรฯ ภายใน “มีอะไรเหรอครับอาจารย์” “วันนี้ พี่มีแขกพิเศษมานะ เค้าดูดวงแม่นมาก เป็นเพื่อนกับหมอหยอง ที่เก่ง ๆ ออกทีวีบ่อย ๆ น่ะ” โอ้โห คณบดีของฉัน บ้าดูดวงแฮะ (เหมือนฉันเลย) “ครับ ตอนไหนครับ” “เดี๋ยวนี้เลย มาที่ห้องทำงานพี่เลยนะ” “ครับ” บังเอิญว่าคณบดีเป็นอาจารย์ภาคเดียวกัน ก็เลยสนิทกันหน่อย จะว่าไปคณบดีนี่แหละ เป็นอีกคนนึงที่ทำให้ฉันกลายเป็นคนมั่นใจสูง กล้าคิด กล้าทำ กล้าแสดงออก (เรื่องงาน) เพราะคณบดีเป็นคนมั่นใจสูง กล้าสู้ กล้าชนกับปัญหาทุกอย่าง จะว่าไปคณบดีเป็น Idol ของฉันอีกคนนึงเลยหละ “สวัสดีครับ ผมมาพบคณบดีครับ” “ค่ะ เชิญข้างในเลขค่ะ” เลขาตัวเตี้ยบอก พอเปิดประตูเข้าไปห้องทำงานคณบดี ก็มีอาจารย์อีก 2-3 ท่านคอยคิวอยู่ ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำไง ก็นั่งเล่นรอในห้องนั้นแหละ แต่ไม่ได้อะไรนักหนา ก็มองหน้าหมอดูคนนี้ ชื่อว่า บี หมอบีเป็นคนหน้าตาสะอาดนะ ตัวเล็กเท่า ๆ ฉัน ผิวเหลือง ผมตรงดำ หน้าตามีรอยเหี่ยวย่นเล็กน้อย อายุก็น่าจะซัก 40 กว่าปีได้ เค้าดูดวงด้วยวันเกิด โหงวเฮ้ง และลายมือ เห็นคณบดีชมนักชมหนาว่าแม่นมาก เป็นเพื่อนสนิทหมอหยอง ฉันก็เชื่อสิ เพราะคณบดีมีหลักฐานภาพถ่ายกับหมอหยองมา ก็เลยเป็นตัวรับประกันว่า ควรจะแม่นจริง ถ้าว่าหมอบีนี่ เป็นเพื่อนสนิทกับหมอหยอง “น้อง น้องจะรุ่งโรจน์ในหน้าที่การงานนะ” หมอบอก “เหรอครับ ผมคิดจะเรียนต่อถึงระดับปริญญาเอกจะได้มั๊ย” ฉันถาม “ได้แน่นอน” “เหรอครับ ดีจัง แล้วผมจะรวยมั๊ย” ฉันส่งคำถามยอดฮิต ทุกคนจะถามเป็น pattern เดียวกันหมด คือเริ่มจากหน้าที่การงาน ครอบครัว ลงท้ายด้วย จะรวยมั๊ย “รวยแน่นอน และรวยในเร็ววันนี้” หมอบอกงั้น ฉันจะรวยจากอะไรน๊า ฉันนั่งคิด ส่วนมือของฉันอยู่ที่หมอบี หมอบีก็ทำหน้าที่วินิจฉัยต่อไป ฉันคิดไม่ออก เหม่อ ว่าจะรวยได้ยังไง ทันใดนั้น หมอก็กล่าวว่า “แต่น้องควรกันคิ้วหน่อยนะ คิ้วน้องหนาดีแล้ว แต่ปลาย ๆ คิ้วน่ะ มันแตก ควรจัดเป็นระเบียบและกันคิ้วให้ชี้ขึ้น” ง่ะ ๆ ฉันไม่เคยแต่งหน้า ไม่เคยยุ่งกับเรื่องกันคิ้วเลยในชีวิต ฉันเริ่มไม่เชื่อ และนิ่ง ๆ จนกระทั่งเค้าดูดวงจบ ครบทุกคน คณบดียังคงไม่ปล่อยฉันออกจากห้องนั้น จนเหลือฉันนั่งกันอยู่สองคนกับหมอบี ส่วนคนอื่น ๆ แยกย้ายกันกลับบ้านหมดแล้ว คณบดีก็ออกไปสั่งงานลูกน้อง บอกว่าจะให้ฉันทำงานชิ้นนึงให้ แต่ยังไม่ได้บอกว่าอะไร “น้อง น้องทำงานที่นี่นานยัง” พี่หมอบีถาม “อ๋อ ไม่นานครับ เพิ่งมาไม่กี่เดือนนี่เอง” ฉันตอบ “#@!!#$#@!@#%^#%$#@^$%^” ฉันกับหมอบีคุยดินฟ้าอากาศอะไรไปเรื่อย จนเริ่มเข้าสู่ประเด็น “น้องมีแฟนหรือเปล่า” หมอบีเริ่มถาม “ไม่มีครับ” “น้องมีแฟนเป็นชายหรือหญิง” หมอบีเข้าเรื่องทันที “อืมมมม ไม่ตอบได้มั๊ย” .. ฉันเริ่มไกด์เขา เพราะรู้ว่ามาแบบนี้ คงหนีไม่พ้นการจีบฉันแน่นอน “งั้น พี่ขอรู้จักน้องมากขึ้นได้หรือเปล่า” นั่นแหละ...ตรงประเด็น ชัดเจน เปลี่ยน วอสอง วอสอง “ได้สิครับ” ฉันหว่านต่อ ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้รู้สึกชอบเค้าเลย หน้าตา หุ่น และอื่น ๆ ไม่มีอะไรสเปคฉันซักอย่าง ยกเว้น.. “น้องบอกว่าน้องอยากรวยใช่ป่าว อยากเรียนต่อสูง ๆ เรียนต่อเมืองนอกใช่มั๊ย” หมอถาม “ใช่ครับ” “ตั้ม ออกมาหาพี่หน่อย” เสียงระฆังช่วยชีวิต ดังโหง่ง ๆ ๆ ๆ เสียงคณบดีนั่นเอง เรียกฉันออกไปหน้าห้อง เฮ้อ..โล่ง ๆ ๆ เกือบแย่แล้ว ฉันก็รีบออกมาคุยธุระและรีบกลับไปห้องทำงาน รีบกลับบ้าน เปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อออกไปแรดกับพี่ปัน เป็นประจำตามปกติ และเล่าเรื่องหมอดูให้พี่ปันฟัง พี่ปันก็วิเคราะห์ข่าวแล้วสรุปว่า เค้าชอบฉันแน่ ๆ ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น “หวัดดีครับ” ฉันขาน เป็นเบอร์ใครก็ไม่รู้ “ตั้มเหรอครับ พี่หมอเองนะ พี่บีน่ะ” เขาบอก “ครับ พี่มีอะไรครับ เอ๊ะ ได้เบอร์ตั้มได้ยังไง” ฉันรู้สึกกลัว “ป่าวครับ พี่จะบินกลับกรุงเทพพรุ่งนี้เช้า เย็นนี้น้องว่างหรือเปล่า พี่กับคณบดีจะไปทานข้าวกัน เลยอยากให้น้องไปด้วย” “ได้ครับ ร้านไหนล่ะ” จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 01:12:33 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ฉันก็นัดเสร็จสรรพ เพราะต้องไปตามที่คณบดีบอก โดยไม่ฉงนใจเลยว่า ถ้าเป็นคณบดีบอก ทำไมไม่ให้เลขาบอก หรือเจ้าตัวคณบดีไม่บอกเอง ฉันไปถึงร้านอาหารนั่น โดยมีหมอบีนั่งสั่งอาหารรอไว้แล้ว แต่มองไม่เห็นคณบดี “หวัดดีครับพี่ อ้าว ไหนล่ะคณบดี” “อ๋อ ท่านบอกว่า เดี๋ยวไปคุยธุระกับพวกท่านรองอธิการบดีก่อง” ที่เขียนก่อง นี่ เพราะหมอบีเป็นคนเชื้อสายจีน พูดไทยไม่ชัดเท่าไหร่ “ครับ” ที่โต๊ะอาหาร มีเบียร์เย็นอยู่แล้ววางที่ตำแหน่งฉันนั่ง ฉันก็กินข้าวไปด้วยใจหวั่น ๆ เพราะหมอบีพูดจาหวาน คือจีบฉันนั่นแหละ ตลอดเวลา ฉันก็กินไป เขาก็จีบฉันไป “ที่ว่าน้องอยากรวย ทำไมล่ะ ตอนนี้ไม่พอหรือไง” หมอเริ่มเข้าประเด็น “เปล่าหรอกครับ ก็อยากรวย ๆ มากกว่านี้ เหมือนที่คนอื่นเค้ามี อีกอย่าง ก็อยากไปเรียนต่อต่างประเทศ ถ้าจะใช้เงินพ่อแม่ ก็ไม่อยากรบกวน...” ฉันให้เหตุผลไป “เอางี้มั๊ย ถ้าน้องไม่รังเกียจ น้องจะให้พี่ส่งเรียนหรือเปล่า” พี่เค้าเข้าประเด็น (หน้าตาเริ่มหื่น) “ยังไงเหรอครับ” ฉันแกล้งถาม และฉันก็เริ่มเมา “ก็ถ้าน้องเป็นแฟนพี่ น้องอยากได้อะไร รถ บ้าน ที่ดิน เรียนต่อต่างประเทศ” หมอยื่นข้อเสนอ โอ้โห เกิดมายังไม่เคยมีใครยื่นข้อเสนอดี ๆ อย่างนี้มาก่อน ทำไงดีน้า เอาไงดีน้า ฉันคิด คิด คิด อารมณ์ก็เริ่มกระเจิงแล้วสิ เมาก็เมา เงินก็มาล่อ ยิ่งอยากมีเสี่ยเลี้ยงตั้งแต่ตอน ป.ตรีแล้ว “เอางั้นจะดีเหรอพี่” ฉันถามต่อ “ดีสิ ก็น้องน่ารัก ถูกใจพี่ ทุกอย่าง พี่ยอมให้น้องได้หมด” หมอพูดพลางทำหน้าหื่นมากขึ้น จนฉันทนไม่ไหว ขอเข้าห้องน้ำไปคิดก่อนเห๊อะ ฉันเข้าไปยืนในห้องน้ำนานมาก ไปยืนคิดอยู่ว่าจะเอายังไงดี จะทำไงดี ถ้าจะทำงั้น ฉันก็จะรวยในพริบตา อย่างที่หมอบอก พรุ่งนี้ฉันก็จะไปที่โชว์รูมรถยนต์ยุโรปป้ายแดง มีเงินเป็นหมื่น ๆ อยู่ในกระเป๋า จะเตรียมตัวไปเรียนเมืองนอก ... อีกสารพัด ที่จะคิด ขัดแย้งกับอุดมการณ์ว่า ฉันต้องสู้เอง หาทุนเรียนเอง โตแล้ว อย่าให้พ่อแม่ต้องเดือดร้อน ฉันคิดไปต่าง ๆ นานา กับหน้าที่การงาน ที่ต้องก้าวหน้า โอ๊ยยยย คิดไม่ออกว่ะ “กลับมาแล้วครับ” ฉันบอกหมอตอนกลับจากห้องน้ำ “เหรอ เข้าห้องน้ำนานจัง” หน้าหมอหื่นกว่าเก่าอีก “ครับ” “กินเบียร์กันเถอะ ... เชียส” หมอให้ฉันกินเบียร์หมดแก้ว ................... ต่อจากนั้น ฉันก็ไม่รู้อะไรอีกเลย จนกระทั่งฉันตื่นขึ้นมา พบว่า ฉันอยู่ในห้องสีขาว กระจกรอบห้อง แอร์เย็นเฉียบ คิด ๆ ๆ สิ ว่าฉันอยู่ที่ไหน มองดูทีวี เห็นหนังอย่างว่า กำลังสนุกสนานกันเชียว และกวาดตามองรอบห้อง ก็เจอหมอบี นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว กรี๊ด ดดดดดดด ฉันโดนมอมยา ฉันโดนมอมยา ฉันตะโกนดังมากในหัว ฉันคิดถึงละคร ที่นางเอกโดนมอมเหล้า แล้วพามาข่มขืน ตายแน่ ๆ ฉันตายแน่ ๆ “ตื่นแล้วเหรอตั้ม” โอ้โห ช่างเหมือนในละครจัง “ตื่นแล้วครับ” ฉันก็ทำเหมือนในละครอีก คือตรวจเช็คเสื้อผ้า เออ ยังอยู่ครบแฮะ “พี่พาตั้มมาทำไรที่นี่ !!” ฉันเริ่มตวาด “อ้าว ก็ไหนตั้มบอกว่าอยากรวย อยากไปเรียนต่อเมืองนอก ไม่ใช่เหรอ” หมอทำเสียงโหด “....” ฉันเงียบ ไม่รู้จะทำไง “มาเป็นของพี่เถอะนะ พี่ให้น้องได้ทุกอย่าง ตามที่น้องอยากจะได้ บอกพี่มาเลย หรืออยากไปใช้ชีวิตที่เมืองนอก ได้เลยนะ พี่มีที่ดินที่อังกฤษ อเมริกา หรือที่ไหน ๆ ที่น้องอยากจะไป พี่จะไปซื้อให้” พี่เค้ายื่นข้อเสนอหนักกว่าเดิม ฉันก็เริ่มคิด พลางวิ่งเข้าห้องน้ำ จะเอาไงดีนะ เขาคงยื่นข้อเสนอแบบนี้มานักต่อนักแล้ว คงไม่ใช่ว่าชอบฉันขนาดนั้นได้หรอก ดูจากสภาพโรงแรม ก็ไม่ใช่โรงแรมดี ๆ แต่กลับกลายเป็นม่านรูด จิ้งหรีดร้องระงมไปหมด เค้าต้องหลอกกินฉันแน่ ๆ โอย ทำไงดี ทำไงดี “ออกมาแล้วเหรอ” หมอทำหน้าหื่นข้าง ๆ ทีวีหนังอย่างว่า พร้อมด้วยแก้วเบียร์สองแก้ว ฉันเริ่มจับทางได้ เลยไม่กินเบียร์อีก “มาเถอะ มาเป็นของพี่” เขาผลักฉันล้มลงบนเตียง หลังจากที่หว่านล้อมให้สมบัติฉันอยู่ เขาตัวโตกว่าฉัน แรงมากกว่าฉัน ทำให้ฉันต้านทานไว้ไม่อยู่ เขาเริ่มจูบฉัน ปลดเสื้อผ้าฉันทีละชิ้น ๆ จนเหลือเพียงชิ้นเดียวด้านในสุด ฉันจะทำไงดี อาการมึน ๆ เบียร์และยานอนหลับที่ได้รับ เริ่มออกฤทธิ์ กับการตอบสนองของร่างกายต่อสิ่งกระตุ้น ก็เริ่มควบคุมไม่อยู่ มีเพียงใจอย่างเดียวที่คิดจะหนีเอาตัวรอด ทำไงดี ทำไงดี ทำไงดีนะ ถึงจะรอดได้ ในที่สุดฉันก็คิดมุกออก “ร้องไห้” ดีกว่า แต่เอ๊ะ ทำไงจะร้องไห้ได้ ในบรรยากาศแบบนี้ ที่หมอรุกรานฉันอยู่อย่างนี้ ฉันก็เริ่มคิดถึงพ่อ แม่ ญาติตระกูล นึกถึงคำสอนที่บอกว่า “อย่าให้ตระกูลเราเสื่อมเสียชื่อเสียงนะ” ฉันก็เริ่มมีน้ำตา ทั้ง ๆ ที่พี่เค้าพยายามทำทุกอย่างกับร่างกายฉันอยู่ แต่ไม่ได้เอาสิ่งนั้นมาทำอะไรกับประตูชัยของฉันนะ ฉันบีบน้ำตาจนกระทั่งเริ่มสะอื้น หมอจับความรู้สึกนั้นได้ ก็หยุดรุกรานฉันทันที พร้อมด้วยเอามือมาแตะที่ขอบตา เหมือนจะปลอบใจ... “ไม่ต้องกลัวพี่หรอก พี่ทำไม่เจ็บหรอก” อ้าว ฉันนึกในใจ อีบ้า กรูจะหนีจากเมิงงงงงง “พี่อย่าทำอย่างนี้เลย ...” ฉันสะอื้น “ตั้มไม่อยากทำแบบนี้ เพราะว่าเราเพิ่งรู้จักกัน พี่จะมาให้ทรัพย์สินสมบัติตั้มมากมายขนาดนั้นได้ยังไง” ฉันอ้อน “หรือว่ายังไม่พอ เอางี้ หลังจากตั้มเรียนจบ พี่จะเปิดร้านทองให้อีกร้านนึง” ข้อเสนอเพิ่มขึ้นอีก “ไม่ได้พี่ ตั้มอยากสร้างตัวด้วยตัวเอง ไม่ได้อยากรวยทางลัด อีกอย่าง เรายังไม่รู้จักกันดีพอ พี่เป็นใคร ผมเป็นใคร พี่รู้เหรอ................ #@@##@@$%^&*%**%$@......” ฉันเริ่มสาธยาย บรรยาย สาธก ยกตัวอย่าง มากมายขึ้นมา หมอหยุดแฮะ ฉันก็รีบคว้าเสื้อผ้ามาใส่อย่างเร็ว ไม่รู้ถูกผิด กระดุมเม็ดไหน วุ่นวายไปหมด เหมือนในหนังเลย แต่หมออ่ะสิ นั่งทำหน้าเคร่งขรึม ดุ ก้าวร้าวอย่างไม่น่าเชื่อ แต่คำพูดยังคงอ่อนโยน “โธ่น้อง อย่าคิดอะไรมากเลย พี่ขอโทษ ที่พี่คิดเร็วเกินไป พี่ชอบน้อง และรู้สึกว่าน้องนี่แหละที่ใช่พี่ขอโทษนะ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ พี่จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ขอเพียงน้องให้โอกาสพี่” ฉันยืนตะลึง แต่ก็มิวายรีบหนีออกจากที่นั่น หมอพยายามรั้งตัวฉันไว้ พร้อมด้วยคำขอโทษมากมายที่พรั่งพรูออกมา แต่หน้าตาไม่ได้เข้ากับคำพูดเลย (แหม คราวนี้ฉลาดเชียว) ฉันพยายามต่อสู้ขัดขืน จนหนีออกมาจากห้องนั้นได้ แต่ฉันอยู่ที่ไหน ที่ไหน และที่ไหน ฉันไม่รู้เลย เป็นซอยมืดมาก เห็นมีผู้ชายคนนึงขี่มอเตอร์ไซค์ผ่าน ฉันรีบวิ่งอย่างเร็วที่สุด โดยไม่รู้เลยว่า ปากซอยไปทางไหน โรงแรมบ้าอะไร ทำไมลึกลับจัง ยิ่งกลัว ๆ หมอหื่นนั่นวิ่งทัน ฉันตะโกนเรียกชายคนนั้นอย่างสุดเสียง “พี่ครับ พี่ครับ” รถคันนั้นหยุด “มีอะไรน้อง” “พี่ ตรงนี้ตรงไหนเหรอ ผมอยากไปที่ปากซอย” พี่เค้าพยักหน้า แล้วชวนขึ้นรถ “ครับ” ฉันรีบวิ่งขึ้นมอเตอร์ไซค์คันนั้นทันที โชคดีจัง พี่คนนี้เป็นคนดี พาฉันออกมาส่งปากซอย แล้วก็บอกว่า มีหลายรายแล้วที่เป็นแบบนี้ บ้านพี่เค้าอยู่แถวนี้ เจอเหตุการณ์แบบนี้เป็นประจำ แต่ไม่เคยเห็นว่า คนที่โดนจะเป็นผู้ชาย 555 ยังไงก็ขอบคุณพี่ไว้ด้วยนะครับ ซึ้งจริง ๆ จากวันนั้น หมอบีพยายามโทรติดต่อฉันตลอด ฉันก็หลบเลี่ยง ไม่อยากคุยด้วย ไม่รับโทรศัพท์ ไม่ฟังข้อเสนอบ้า ๆ เหล่านั้น และไม่กันคิ้วด้วย เพราะว่าหมอบ้านั่น ไม่แม่นแน่นอน หื่นกามอีกด้วย จนกระทั่งเขาเลิกตามตื้อฉันไปเอง เฮ้อ เรื่องราวช่างน่ากลัว อะไรเช่นนั้น ทำให้ฉันได้ข้อสรุปว่า อย่าได้ไปหลงเชื่อคำหว่านล้อมเหล่านั้น และเมื่อรู้แล้วก็อย่าเล่นกับไฟ ถ้าฉันเริ่มปฏิเสธตั้งแต่ตอนกินข้าว คงไม่ต้องมาวิ่งในซอยเปลี่ยวม่านรูดแห่งนั้นหรอก แต่ถามว่าฉันยังคงไปโลดแล่นที่ผับกับพี่ปันมั๊ย ฉันยังคงไปเที่ยวเมากับพี่ปันอยู่เสมอ ๆ แต่ก็ไม่กล้าที่จะหาเด็ก หาแก่ หรืออะไรทั้งสิ้น จนฉันสอบเรียนต่อปริญญาโทสำเร็จ ฉันก็ลาออกจากที่นั่น เพื่อเรียนต่อ และแล้วก็มีเรื่องราวของ “ธัน” เกิดขึ้น ฉันพบธัน ที่ร้านเบียร์แห่งหนึ่งใกล้ ๆ มหาวิทยาลัยแห่งนั้น ธันเป็นคนหน้าตาดี สูง หุ่นแมน ๆ ผิวไม่คล้ำมาก แต่ก็ไม่ใช่คนขาว หน้าใส แต่งกายเข้ารูป และมารยาทดี ธันเป็นเด็กเสิร์ฟที่ร้านนี้ เวลาเสิร์ฟก็จะทำหน้าเขิน ๆ เมื่อฉันมอง ฉันเริ่มหื่นใส่น้องธันบ้าง ตามประสบการณ์ที่แก่กล้ามากขึ้น “น้องธันอายุเท่าไหร่” ฉันถาม “18 ครับ เรียนที่ วิทยาลัยเทคนิค...” ครับ “ดีจัง ขยันทำงานจัง” ฉันเริ่มคุกคาม “ก็ผมจนนี่ครับ ต้องทำงาน ไม่ได้รวยเหมือนพวกพี่ ผมก็ต้องทำงานหาเงินครับ แม่ผมเป็นชาวนา ผมต้องขยันทำงาน เลี้ยงตัวเอง ส่งตัวเองเรียน” กรี๊ด ฉันเริ่มชอบคนดีศรีสังคมอย่างนี้ซะแล้วสิ......................................................... จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 01:14:01 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 12 บทที่ 4 เสียความบริสุทธิ์ ทำไมนะ ฉันรู้สึกชอบน้องธันจังเลย หน้าตาคมได้รูป ตัวสูง ไม่ผอมจนเกินไป แถมเป็นคนดีอีก ฉันกล้าจนกระทั่งได้เบอร์โทรศัพท์ของน้องมา ก็แปลกอีกว่า ได้เบอร์โทรฯมาได้ยังไง จากวันนั้น ฉันก็เพียรโทรหาน้องธันตลอด เรื่องที่คุยกันส่วนใหญ่คือน้องธันปรึกษาปัญหาชีวิต ว่าควรทำงานอะไรเสริม จะได้มีเงินมากขึ้น การเรียน ฯลฯ อีตั้มก็ฝันหวานสิ คุยไปเรื่อย ฝันหวานไปเรื่อย โม้ให้เพื่อนฟังไปเรื่อย “สวัสดีครับพี่ตั้ม” เสียงธันแสนน่ารักโทรมาในคืนวันหนึ่งช่วงฉันจะสอบมิดเทอมปีแรกตอน ป.โท “ครับ ธันเหรอ มีไรอ่ะ” ฉันตอบแบบใจสั่น เพราะโทรหาน้องธันตลอด แต่คราวนี้น้องธันโทรมา “ผมมีปัญหากับแฟน” อ้าวววววววววววววววว แฟน ??? ฉันงงเต๊ก “อ่ะ...ใครเหรอ ที่ว่าแฟนน่ะ” “เป็นเด็กผู้หญิงคนนึงครับ..................................$#$%%*()&#$$$$^**()^%@@##$$##> .” ธันร่ายยาว ที่ไม่เขียนเพราะฉันไม่ได้ฟังเลยว่าอะไร รู้แต่ว่า น้องธันมีเมียเป็นชะนี รู้แค่นั้น ปัญหาช่างหัวมัน “เอ่อ ..แล้วไง” ฉันเริ่มเบื่อ และขี้เกียจฟัง “ผมขอไปหาพี่ได้มั๊ย” ธันบอก “มาสิ” ฉันอ่อย (ซะงั้น) “เอาจริงนะพี่” ธันถาม “ถ้าจะมาก็มานะ” ฉันแอบมีความหวัง “ครับ” ..... แล้วน้องธัน ก็หายตัวไปในคืนนั้น ไม่โทรหาฉันอีกเลย จนรุ่งเช้า “พี่ตั้ม ขอโทษทีครับ เมื่อคืนไม่มีรถ เงินในโทรฯ ก็หมด โทรมาหาพี่ไม่ได้” “ไม่เป็นไรหรอก” ฉันตอบแบบเซ็ง ๆ “ผมเคลียร์กับแฟนแล้วครับ” ธันเล่าให้ฟัง....ไอ้นี่ ไหนว่าจะมาหาฉัน แล้วไงเป็นงี้ เจ็บจี๊ดว่ะ “อืมม ดีแล้วแหละ” อีตั้มมีวิญญาณนางเอกเข้าสิง ทั้งที่ใจจริง อยากจะกระโดดตึก 5 ชั้นให้ตายไป “แต่เดี๋ยวผมเข้าไปหาพี่ครับ” อ๊าววว พลิกโผ จะมาหาฉันซะงั้น ฉันก็ทำนั่นทำนี่ไป อ่านหนังสือ กินข้าว ไปกับเพื่อน จนลืมไปเลยว่าธันจะมาหา พอตอนเย็นก็มีโทรศัพท์เข้ามา “พี่ตั้มครับ ผมกำลังจะเข้าไปหา” ธันโทรมาขณะที่ฉันเข้าหอมาแล้ว “อืมม มาดิ มีอะไรเหรอ” วิญญาณนางเสือสาวบริสุทธิ์ถามอย่างกระเหี้ยนกระหือรือ “ผมจะมาให้พี่สอนใช้เครื่องคิดเลขแบบวิทยาศาสตร์” ลืมบอกไปว่าธันเรียนเทคนิค ต้องใช้ Scientific Calculator “อืมม มาสิ ตอนนี้ว่างพอดี” ฉันดีใจอย่างบอกไม่ถูก จนลืมไปแล้วว่ามันมีเมียชะนี ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดัง แต่หัวใจฉันดังยิ่งกว่า “เข้ามาสิ” ฉันเปิดประตูอย่างสั่นไหว แต่ซ่อนไว้ภายใน .......กรี๊ดแทบแตก (ในใจ) มัน มัน มันมากับผู้หญิง....คนนั้นที่ว่าเป็นแฟน เข้ามานั่ง ทั้งคู่ ให้ฉันสอนเครื่องคิดเลข สอนไป สอนไป สอนไป ในใจอยากจะกระโดดสกายคิก ขาคู่ ใส่ทั้งพวกมันทั้งสองตัว และอยากไล่ออกไปจัง แต่ทำไม่ได้ เพราะวิญญาณธิดาแม่พระค้ำคอ สอนจนธันใช้เครื่องคิดเลขคล่อง แล้วพวกมันก็กลับไป “ปัง” เสียงฉันปิดประตูดัง ทำเป็นว่าลมแรง ความจริงแล้วโมโหมาก โอย อยากร้องไห้จัง ว่าทำไมนะ ทำไม ทำไม ฉันต้องผิดหวังเหรอ “หวัดดีครับพี่ตั้ม ผมจะกลับเข้าไปหาพี่นะ” ธันโทรมาอีก หลังจากที่ธันกลับไปประมาณสองชั่วโมง ดึกแล้วหละ “อะไรนะ” ฉันตื่นเต้นอีกครั้ง มันจะมาทำไมนะ แต่ก็ตอบตกลงไป ก๊อก ก๊อก ก๊อก.....ฉันรีบเปิดประตูอย่างเร็ว “พี่ตั้ม ผมมีเรื่องจะปรึกษา” ธันพูด พลางมานั่งใกล้ฉันบนเตียงนอน ในหัวฉันคิดไปไกล แทบไม่ได้ยินเลยว่าธันพูดอะไร “ผม...ไม่มีเงินซื้อเครื่องคิดเลข ผมอยากได้เครื่องคิดเลข เครื่องที่เอามา ยืมเพื่อนมาน่ะ” แมรรร่งงง เอ๊ยยยย มามุกเด็กเลย ตั้มเอ๊ย แกจะโดนเด็กหลอกเอาเงินไปซื้อเครื่องคิดเลข หรืออะไรไม่รู้ เอาไงดีนะ จะปฏิเสธยังไง มาแบบนี้ รู้เลยว่าหลอกชัวร์ ทำไง ทำไง ทำไง ฉันเงียบ คิดไม่ออก ทำเป็นเดินไปโน่นมานี่ (ห้องกว้างเหลือเกิน ในคืนนั้น) “ตอนนี้พี่ไม่มีเงินน่ะ ไม่ได้กดไว้มากขนาดนั้น ธันต้องรีบใช้เหรอ” ฉันคิดออก (ได้ไง) “ครับ อีกสองสามวันน่ะ” “อ้าว แล้วที่ทำงานล่ะ” “ผมลาออกหมดแล้ว เพราะคิดว่าจะตั้งใจเรียน” น่าสงสารจัง ฉันคิด “งั้นวันหลังค่อยคุยกันนะ” ฉันฉลาดตอบ พร้อมเดินไปส่งธันที่ประตู อย่างเสียดาย แต่ก็ไม่อยากเสียเงินนี่หว่า “ครับ” ฉันไม่รับโทรศัพท์ธันอีกเลย จากนั้นอีกสามวัน ก็มีเบอร์แปลก ๆ เข้ามา “หวัดดีครับ” เสียงอีตั้ม แมนและหล่อตามเคย “หวัดดีค่ะ พี่ตั้มเหรอคะ หนูพลอยค่ะ แฟนธัน” บอกกูทำไม ไม่ต้องการทราบ “มีอะไรเหรอ” ฉันถามแบบเซ็ง ๆ “ธันเค้ามีปัญหามากค่ะ แม่ป่วย ต้องจ่ายค่าโน่นนี่ ^%$#$#$!#$^^&*(#&*”” ..” สาธยายไป จับใจความได้ว่าจะช่วยสามีหาเงินจากฉัน “อืมมม ไว้ค่อยคุยนะ พี่มีธุระ” ฉันรีบวางสาย โกรธมาก อารมณ์ฉุนเฉียว โอโห ไม่เคยมีใครหน้าด้านได้ขนาดนี้เลย ตัวเองขอไม่ได้ ใช้เมียมาขออีก ทำไมมันชั่วได้ขนาดนี้นะ จากนั้น ฉันไม่ติดต่อคนนี้อีกเลย มาทราบภายหลังจากเด็กเสิร์ฟที่ร้านนั้นว่า สรุป ธันเป็นคนแบบนี้ ใครมีเงินเข้าใกล้หมด และโดนไล่ออกจากที่ทำงานหลายที่ ไม่ใช่ลาออกเอง เพราะขาดความรับผิดชอบ ทำงานแย่ .... โอ้ววว นังตั้มเกือบไปแล้ว เกือบโง่ไปแล้ว อีกสองเทอมถัดมาฉันไม่ยุ่งวุ่นวายเรื่องผู้ชายอีก เพราะว่ามีเพื่อนผู้หญิงคนนึง ฉันมารู้จักตอนเรียน ป.โท นี่แหละ เค้าชื่อว่าฝ้าย ฝ้ายเป็นคนหน้าตาดี หน้าคม ผมยาวตรง ขาว ตัวเล็ก ๆ หุ่นดีเชียว ผอม สวย จนฉันนึก ว่าถ้าฉันเป็นผู้ชายคงจีบ ฉันจ้องหน้าฝ้ายในวันสอบสัมภาษณ์เข้ามาเรียน ป.โท “หวัดดีคับ” ฉันทัก “หวัดดีค่ะ” “ผมตั้มนะ” จบ ป.ตรี มาจาก... “ค่ะ ฝ้ายจบจาก....” เราแนะนำตัวกันจนรู้จักกัน ต่อจากนั้นเราก็สนิทกัน ด้วยความที่ฝ้ายจบจากมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ ที่ฉันไม่เคยได้สัมผัสมากนัก มัวทำตัวบ้านนอก ฉันเลยรู้สึกสนิทกับฝ้ายมากขึ้น มากขึ้น เพราะเรื่องที่เราคุยส่วนใหญ่ ล้วนเป็นเรื่องศิลปะ บันเทิง ทั้งสิ้น มีวิชาการน้อยมาก จะคุยวิชาการก็เฉพาะเวลาทำการบ้าน, อ่านหนังสือ และสอบเท่านั้น ฉันย้ายหอพักมาอยู่หอเดียวกันกับฝ้าย แต่คนละห้อง เนื่องจากหอของฝ้ายดีกว่า ถูกกว่า และได้อยู่ใกล้กันกับฝ้ายด้วย ทำให้เรื่องผู้ชายเงียบ ๆ ไป แต่ก็แอบเล่นอินเทอร์เน็ตเสมอ ๆ แต่ไม่ได้อะไรหรอก คุยไป แล้วไป เพราะวัน ๆ ขลุกอยู่กับฝ้าย อะไรก็ฝ้าย อะไรก็ฝ้าย เออลืมบอกไปว่ามีป้าสุนิสาอีกคน ที่สนิทกัน ป้าสุนิสานี่ไม่ได้แก่อะไรหรอก ความจริงแล้วเป็นน้องฉันอีกด้วย ฝ้ายเองก็อายุน้อยกว่าฉัน แต่นังสองตัวนี้ ไม่เคยจะเรียกฉันว่าพี่เลยแม้แต่ครั้งเดียว (มั๊ง) แต่สุนิษามันบ้านอยู่ในตัวเมืองอยู่แล้ว เลยไม่ค่อยได้พบ อีกอย่างมันสอนพิเศษเยอะ หาเงินเก่ง ตัวใหญ่ อ้วน ก็เลยได้รับสมณศักด์ว่า “ป้า” จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 01:19:00 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 13 จนถึงเทอมสาม ก่อนทำวิทยานิพนธ์ “สวัสดี ตั้มเหรอ” เสียงผู้หญิงปลายสายทักเข้ามา เป็นเสียงของกิฟต์นั่นเอง กิฟต์นี่ ฉันพบเธอใน ICQ เมื่อตอนทำงานหลังปริญญาตรีโดยบังเอิญ ตอนนั้นฉันเองก็ยังไม่ได้คิดอะไรหรอก กิฟต์ชอบเล่าปัญหาชีวิตให้ฟัง ต้องพูดว่าเล่า เพราะไม่ได้เอาความคิดเห็นของฉันไปแก้ปัญหา มีแต่เล่า เล่า เล่า และเล่า ฉันก็ให้คำปรึกษาไปเรื่อยเปื่อย แล้วเกิดไรขึ้นไม่รู้ กิฟต์ชอบฉันขึ้นมา ส่วนฉันก็นรก พอเค้าชอบ ก็เลยเล่นมาก ทำเหมือนว่าชอบกิฟต์เหมือนกัน แต่เราก็ไม่เคยได้พบกันตั้งแต่ปีนั้นเป็นต้นมา “ครับ มีอะไรเหรอ” “ตอนนี้เค้าอยู่ที่โรงพยาบาล.... พาแม่มาผ่าตัด” กิฟต์บอกฉันว่ามาอยู่โรงพยาบาลในมหาวิทยาลัย (บอกทำไม) “อ้าว แม่เป็นอะไรล่ะ” ฉันรู้เรื่องกิฟต์หมด เพราะหล่อนเล่าให้ฉันฟังตลอด “แม่ผ่าตัด....เค้าเลยมาเฝ้า” ฉันจำไม่ได้ว่าแม่เค้าผ่าตัดอะไร “แล้วไงเหรอ” ฉันถามแบบโง่มาก “ก็ไม่แล้วไงหรอก เรายังไม่เคยเจอกันเลยนะ เค้าว่าเราควรพบกัน” กิฟต์กล่าว อ้าว ฉันงงสิ ทำไงดีนะ อยากเจอก็อยาก ไม่อยากก็ไม่อยาก แต่ก็ทำไงได้ เธอมาถึงที่นี่เพื่อมาเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาล แล้วยังไม่เคยได้พบกันอีก เออ พบสักหน่อยก็ดีนะ “ตกลง ที่ไหนดี เดี๋ยวตั้มไปรับที่โรงพยาบาลนะ” “จ๊ะ” “อ้าว กิฟต์” ฉันทักเมื่อเจอครั้งแรก “ตั้ม” กิฟต์ทักตอบ พร้อมด้วยเสื้อผ้ากระเป๋าเล็ก ๆ “อ้าว ไม่นอนค้างกับแม่เหรอ” ฉันถามเพราะไม่อยากให้หล่อนไปค้างด้วย “เค้าไม่ให้เฝ้าน่ะ” อ้าวเหรอ ฉันไม่รู้ “ก็เลยจะไปค้างกับตั้ม ได้มั๊ย” กิฟต์เข้าเรื่อง “ได้สิ จะเป็นไรไป” ฉันตอบแบบอึดอัดใจ ฉันพากิฟต์ขึ้นหอพัก แล้วออกไปทานข้าวเย็นกัน กิฟต์สั่งเบียร์มาให้ฉันกิน ตามสไตล์ในละคร คือพระเอกต้องกินเบียร์ นางเอกจะต้องนั่งตรงข้าม หาเรื่องคุยแบบสวีทหวานแหวว เสมือนว่าเป็นแฟนกัน ..ซะงั้น พอฉันเริ่มตึง ๆ ก็เลยอยากทดสอบว่าหล่อนจะมาไม้ไหน ฉันลองจับมือเธอดูว่าจะเป็นไง เอ๊ะ ไม่ปฏิเสธแฮะ ก็เลยเริ่มโอบไหล่ เธอก็ทำท่าปฏิเสธ “ตั้มน่ะ อย่าทำงี้นะ เค้าไม่ชอบ” กิฟต์ค้อนฉัน “อ่ะ ขอโทษครับ” ฉันทำหน้าเจื่อน ทั้งที่ในใจรู้สึกโล่งหัว ว่าฉันไม่ต้องทำอะไรอย่างนั้น คืนนั้น เรากลับมานอนที่หอพัก โดยฉันอาบน้ำก่อน แล้วกิฟต์อาบทีหลัง เธอมาในชุดนอนแบบสายเดี่ยวตัวสั้น กางเกงสั้น สีเดียวกัน เขียวอ่อนมั๊ง ช่างเป็นภาพที่เซ็กซี่เสียนี่กระไร (สำหรับผู้ชาย ส่วนฉัน อยากจะกระโดดตึกอีกแล้ว) “ตั้มจะนอนแล้วเหรอ” กิฟต์ถามในขณะที่ฉันกำลังปิดไฟ หลังจากทำเป็นอ่านหนังสือ สอบวิชาสุดท้ายที่โคตรยาก ทำเป็นอ่านไปงั้น ไม่ได้เข้าหัวหรอก จริง ๆ แล้วฉันอ่านเตรียมไว้หลายวันแล้ว วิชานี้สอบเป็นวิชาสุดท้าย “อืมม” ฉันรีบปิดไฟ และนอนอย่างเร็ว โดยแสร้งทำเป็นเมา และแล้วมันก็ผ่านไปด้วยดี ฉันสบายมาก เพราะหลบได้ เก่งมั๊ยล่ะ เรื่องหลบหลีกขอให้บอก “ตั้ม เราไปเดินห้างกันมั๊ย” กิฟต์ถามในสาย ๆ วันรุ่งขึ้น “อือ” ฉันตอบไปอย่างเสียมิได้ เมื่อไหร่ชีจะกลับนะ ฉันลืมไปแล้วว่าแม่หล่อนมานอนป่วยอยู่โรงพยาบาล ฉันลืมไปเลย ลืมนึกว่า ทำไมหล่อนไม่ไปเยี่ยมแม่ ทำไมอยู่กับฉันได้ตลอด เราเดินเที่ยวห้างกันทั้งวัน ดูหนังเรื่อง “นีโม่ Nemo” และได้ตุ๊กตานีโม่สีเหลืองพูดได้มาเชยชมจนถึงทุกวันนี้ “ตั้มวันนี้ตอนเย็นเรากินข้าวกับอะไรดี” “กินในมอก็แล้วกัน หากินง่าย ๆ ดี” ฉันตอบแบบเซ็ง ๆ อาหารเย็นวันนั้นเป็นหมูกระทะ ฉันก็รีบสั่งเบียร์กินอีกตามเคย เพราะจะใช้มุกเดิมตอนกลางคืน ซึ่งก็ใช้ได้ อิอิ เก่งมาก...ผ่านไปถึงวันที่สาม วันเผด็จศึก !!~ เราไปกินอาหารเย็นกัน จำไม่ได้แล้วหละว่ากินอะไร ฉันทดสอบอีกครั้งในโต๊ะอาหารว่าเธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่ แต่เธอก็ยังทำท่าปฏิเสธฉันอีก ทำให้ฉันรู้สึกสบายใจจัง เราทานข้าวมื้อนั้นกันอย่างอร่อย (โดยเฉพาะฉัน เพราะสบายใจเฉิบ) ตกกลางคืน ฉันอาบน้ำก่อนตามเคย อ่านหนังสือ เพราะพรุ่งนี้จะสอบแล้ว ส่วนกิฟต์ก็ดูโทรทัศน์ ทำนั่นทำนี่ตามประสา จนประมาณ 5 ทุ่ม ฉันอ่านหนังสือเสร็จตั้งนานแล้ว แต่ทำท่าอ่านต่อไป เพราะไม่อยากเห็นผู้หญิงเดินไปมาในชุดนอนวาบหวามนั่น มันรู้สึกคลื่นไส้อย่างบอกไม่ถูก “อ่านหนังสือเสร็จหรือยัง” กิฟต์ถาม “เสร็จแล้วหละ จะนอนแล้ว พรุ่งนี้จะสอบแล้ว” ฉันรีบตอบ อย่างชาญฉลาด “อ่ะ งั้นก็นอนกันเถอะ” กิฟต์บอก ฉันรู้สึกลิงโลด เธอบอกว่าเธอจะกลับพรุ่งนี้เช้าแล้ว เพราะต้องกลับบ้าน แม่ของเธอกลับไปตั้งแต่คืนที่เธอมา เธอเฉลยทีหลัง อีตั้มก็โง่ ลืมไปเลย ลืมเรื่องนี้ไปตั้งแต่เมื่อพบเธอแล้ว แต่ก็ช่างเหอะ กิฟต์บอกว่า อยากมาหาตั้มนานแล้ว เพราะคิดถึง และรู้สึกว่าตั้มเป็นคนดี อบอุ่น น่ารัก...สารพัดจะพูด ฉันอยากจะนอนเต็มที่แล้ว “ตั้ม เค้าถามจริง ๆ เหอะ” กิฟต์กล่าวขึ้นมาในขณะที่ฉันกำลังจะเคลิ้มหลับ “ว่าไง” ฉันทำเสียงเหมือนง่วงมาก กะใช้มุกเดิม ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้กินเบียร์ เพราะสยองการสอบวิชาสุดหิน “เค้ามาอยู่กับตั้มได้สองคืน กับคืนนี้คืนสุดท้าย ไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ” กิฟต์กล่าวแบบน้ำเสียงเซ็งสุด ๆ “เอ่อ เอ่อ จะให้รู้สึกอะไรเหรอ ก็รู้สึกดี ที่มีคนมาอยู่เป็นเพื่อน ก็ดีนะ” ฉันหาเหตุผลไม่ออก “ตั้มเป็นเกย์ป่าวเนี่ย เค้ามาอยู่ด้วย ใส่ชุดนอนวาบหวิว เป็นผู้ชายทั่วไปนะ ป่านนี้...” กิฟต์บอก และใช้น้ำเสียงดูถูกแบบสุด ๆ ว่าอะไรวะ ผู้หญิงมาอ่อยถึงห้อง ก็ยังไม่รู้จักจัดการซักที อะไรเทือกนี้ “ป่าวนะ” ฉันปฏิเสธ ทำไมไม่ยอมรับวะ ไม่งั้นไม่ยุ่งอย่างนี้ “งั้น...” กิฟต์เริ่มจูบฉัน ฉันก็ตอบสนองอย่างว่าง่าย ฉันจูบคืน และ........กับเธอ เป็นไงล่ะ เจออีเกย์คนนี้จัดการ “อะดั๊ม” ไป (ศัพท์นี้ได้มากจากฝ้าย ไม่รู้มันไปเอามาจากไหน) จากประมาณห้าทุ่มจนตีสาม เรามีความสุขกันมาก ฉันรู้สึกเหนื่อยจริง ๆ กับการเสียความบริสุทธิ์ครั้งแรก กับผู้หญิงอีกต่างหาก เออ ก็สนุกดีเหมือนกันแฮะ สนุกมาก เหนื่อยมาก ฉันลืมไปแล้วว่าจะต้องสอบปลายภาควิชาที่หินที่สุด แต่สิ่งที่ไม่ลืมคือการใช้ถุงยางอนามัย ซึ่งฉันซื้อไว้ตลอด ยังกับได้ใช้แน่ะ ความจริงแล้ว ฉันถือเคล็ดว่า ถ้าพกไว้ ก็น่าจะเหมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คอยเรียกคนมาอะดั๊ม เพราะเป็นของที่ต้องใช้ แต่แล้วมันก็หมดอายุกล่องแล้วกล่องเล่า แต่ก็เพียรซื้อไว้ เพราะหวังว่าวันนึงจะฟลุก เหมือนในคืนนี้ไง ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความเหนื่อยอ่อน แขนขาสั่นไปหมด เพราะเมื่อคืนฉันใช้แรงงานมากไปหน่อย ทั้งใช้แรงมาก ทั้งเวลานานมาก ส่วนกิฟต์ก็เก็บของเตรียมตัวกลับบ้านต่างจังหวัด พร้อมด้วยสีหน้าแช่มชื่นอย่างบอกไม่ถูก ฉันไปส่งเธอขึ้นรถประจำทาง ส่วนฉันก็ไปสอบในช่วงเช้าวันนั้นแหละ ฉันทำข้อสอบได้มาก เพราะอ่านหนังสือเตรียมไว้หลายวัน แต่ลายมือนี่สิ โย้ไป เย้มา หงิก ๆ งอ ๆ เพราะแขนมันอ่อนแรง มือมันสั่นมาก สงสัยเพราะเรื่องเมื่อคืนมั๊ง เย็นวันสอบนั่น ฉันหลับไปเลย จนเช้า... จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 01:21:06 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 14 “ฮัลโหล กิฟต์นะ” กิฟต์โทรมา (ทำไม) “ครับ ว่ายังไง” ... “ทำข้อสอบได้มั๊ย” .. “อืมม ก็ทำได้นะ” แล้วกิฟต์ก็พูดอะไรไม่รู้ ฉันไม่ได้ฟังเลย เพราะว่าในหัวกำลังคิดว่า พลาดไปแล้วที่ไปมีอะไรกับเค้า ทั้งที่ใจไม่อยากทำเลย แต่ด้วยคำว่า “เป็นเกย์หรือเปล่า” มันทำให้ฉันต้องทำ เพราะขณะนั้นก็ยังไม่ได้เปิดเผยตัว ฉันครุ่นคิดมากเลยว่าจะทำไงดี โทรไปคุยกับฝ้ายว่าจะปฏิเสธยังไง โดนคุณฝ้ายด่าอีกว่า ทำตัวได้ชั่วมาก แล้วไปเอาเค้าทำไม อีกสารพัด..ตามประสาผู้หญิง เวลาผ่านไปหลายวัน ฉันไม่ค่อยรับโทรศัพท์กิฟต์หรอก เพราะขี้เกียจฟัง และหาทางหนีทีไล่ ผู้ชายเค้าทำกันอย่างนี้หรือเปล่านะ เวลาที่ไปได้กับสาว ๆ หรือได้กับเกย์ กระเทย และอื่นๆ แล้วก็อยากจะชิ่งหนี ฉันคิดยังไงก็คิดไม่ออก ใจหนึ่งก็คิดว่า ก็ดีนะ จะได้มีเมียให้มันแล้ว ๆ เพราะไม่ได้ผู้ชายซักที สับสนมาก คำพูดของฝ้ายก็วิ่งในหัวอีก ว่าอย่าทำกับเค้าแบบนั้นนะ โอย ฉันจะทำไงดีนะ “ฮัลโหล กิฟต์เหรอ” ฉันโทรไป ทำไมต้องถามว่ากิฟต์เหรอ ก็เค้ารับอยู่แล้ว หมู่มวลชาวโทรศัพท์ ก็ชอบถามว่า ทำอะไรอยู่ แต่ฉันชอบถามว่า กิฟต์เหรอ เพราะไม่อยากรู้ว่าเค้าทำอะไรอยู่ “จ้า มีอะไรเหรอ” กิฟต์ถามอย่างตื่นเต้น หลังจากที่ติดต่อฉันไม่ได้หลายวัน “ตั้มมีเรื่องจะบอก” ฉันทำน้ำเสียงเศร้า แบบสะตอเบอรี่ได้ที่ “ตั้ม...ตั้มมีแฟนแล้ว..........” ฉันโกหกไปว่ามีแฟนแล้ว อยู่ต่างจังหวัด สารพัดจะมีเหตุ ก็เป็นเรื่องบังเอิญอีก ว่าเพื่อนสมัยปริญญาตรี มาราชการที่มหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่พอดี คนนี้เป็นสาวเหนือชื่อว่าแอป แอปนี่เกิดวันเดียวกัน ปีเดียวกัน เดือนเดียวกันกับฉันเป๊ะ อายุเราเท่ากัน และแอปเป็นคนเดียวที่ฉันบอกให้ทราบว่าฉันชอบผู้ชายเมื่อตอนเรียน ป.ตรี ฉันปรึกษาแอปว่าจะทำไงดี ปฏิเสธไปแล้ว แต่กิฟต์ก็ยังไม่ยอม ฉันเกิดความฉลาด และให้แอปปลอมตัวเป็นแฟนฉัน และโทรไปต่อว่า และบอกให้กิฟต์ตัดใจ ... แมร่งง ฉันทำชั่วได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่ก็เอาเหอะ เป็นวิธีสุดท้ายแล้ว ไม่อยากหลอกชะนีนั่นต่อไปแล้ว ฉันรู้สึกผิด และเสียใจมาก ที่ทำสิ่งนั้นลงไป “หวัดดีค่ะ ใครคะเนี่ย” นังแอปทำเสียงโหดได้ที่ หลังจากที่ซ้อมกันแล้ว “ค่ะ มีอะไรคะ” “พี่ชื่อแอปนะ เป็นแฟนของตั้ม มาเห็นเบอร์โทรฯ อยู่ในเครื่องน่ะค่ะ คุณเป็นใครเหรอ” นี่ ฉันอยากตบมือดัง ๆ เป็นเชียร์หลีดเดอร์เชียร์บอลข้างสนามโอลิมปิก “....” กิฟต์เงียบ ต่อจากนั้นนังแอป ก็สาธยายว่ามาทำงี้ไม่ได้นะ ตั้มมีแฟนแล้ว ต้องทำให้แอปผิดหวังหรือยังไง ว่าไป ว่าไป ว่าไป .... จากนั้น แอปก็ส่งโทรศัพท์ให้ฉัน ... คราวนี้ฉันถูกด่าสารพัดว่าชั่ว เลว มีแฟนแล้วทำไมทำกับเค้าอย่างนั้น เกลียดผู้ชาย ...อย่างโง้น อย่างงี้ ฉันไม่สนหรอก รู้สึกผิด แต่ก็รู้สึกดีที่ไม่ได้หลอกเค้าอีกต่อไป ฉันถูกด่าประมาณครึ่งชั่วโมง โดยนังแอปนั่งทำหน้าเครียดอยู่ข้าง ๆ “ตั้มน่ะ ให้ฉันทำอะไรวะ” แอปบอก “แล้วแกจะให้ฉันทำไงว่ะ ไม่อยากหลอกเขา จะหลอกชะนีไปวัน ๆ ได้ยังไงกัน มันไม่บาปกว่าเหรอ” ฉันให้เหตุผลกับนังแอปไป นังแอปก็ยอม (หรือต้องยอมก็ไม่รู้) หลายวันต่อมา กิฟต์โทรมาอีก คราวนี้มาแปลก ทำน้ำเสียงสดใส คุยนั่นคุยนี่ จนฉันผิดสังเกต เลยถามไปว่า มีอะไรหรือเปล่า “ตั้มรู้หรือเปล่าว่าตั้มพลาดอะไรไปบางอย่าง” “อะไรเหรอ” ฉันงงที่สุดในโลก เอ๊ะ หรือว่าฉันโดนลักหลับมาสองคืน แล้วไม่รู้ตัว คืนสุดท้ายเป็นเวอร์ชั่นไม่เมา หรืออะไรน้อ ฉันคิดไปล้านแปด “เค้าท้อง” กิฟต์บอก หลังจากที่ไม่ได้คุยกันมาเป็นเดือน “...เหรอ” ฉันตกใจ เล็กน้อย เพราะว่าจะท้องได้ยังไง ใช้ถุงยางนะ “เหรอ แต่ตั้มใช้ถุงยางนี่” ฉันชั่วได้ที่ เพราะไม่ยอมรับ เห็นตัวร้ายในหนังปฏิเสธ ตอนนี้ฉันเป็นเอง “แน่ใจเหรอว่าถุงยางนั่นปลอดภัย” กิฟต์บอกด้วยน้ำเสียงมีชัยชนะเต็มที่ “ทำไมเหรอ” ฉันงง “เค้าเอาเข็มจิ้มให้มันทะลุไว้แล้ว” กิฟต์กล่าวอย่างภาคภูมิใจว่าถุงยางนั่นรั่ว “เหรอ” ฉันถามพลางคิดหาทางหนีทีไล่ไว้แล้ว “กิฟต์เจาะถุงยางเหรอ ตอนไหนอ่ะ” ฉันทำเสียงงง “ก็ตอนตั้มอาบน้ำไง” ชียังทำน้ำเสียงมีชัยเหมือนเคย “เหรอ แล้วกิฟต์เจาะถุงยางที่เปลือกสีอะไร” ฉันเริ่มฉลาด “ห่อสีดำ” กิฟต์กล่าว “อ้าวเหรอ ...” ฉันตอบ “ใช่ เค้าท้องแหละ” นี่....คุณนังกิฟต์ น้ำเสียงเหมือนได้รับรางวัลในเกมโชว์สักสองล้านได้มั๊ง “แต่คืนนั้น ตั้มใช้ห่อสีม่วงน่ะกิฟต์” ฉันกล่าวอย่างมีชัยชนะสงครามอ่าวเปอร์เซีย “เหรอ...” กิฟต์ทำเสียงเสียใจ หรือเสียดาย หรือเสียหน้า หรือไรไม่รู้ “แหะ ๆ เค้าไม่ได้ท้องหรอก แค่นี้นะ” กิฟต์วางสายไป ซะงั้น วันนั้นทั้งวัน ฉันสบายใจมาก ที่หลุดลอดมาได้ ฉันลิงโลดสนุกสนาน เออ ลืมบอกไปว่าวิชาสุดหินนั่น ฉันสอบได้ A ด้วย เพราะว่าอ่านหนังสือมากเป็นพิเศษ กลัวชะนีลวนลาม เลยอ่านได้มาก ยังไงก็ฝากขอบคุณกิฟต์ด้วยนะ ที่ทำให้ฉันได้รับประสบการณ์แบบนี้ แต่ก็เป็นสิ่งที่ตั้มเสียใจที่สุดเช่นกัน ไม่น่าทำอะไรอย่างนั้นเลย มันไม่ดีเลย แต่ทำไงได้ มันเป็นสถานการณ์ที่ไม่ได้ตั้งใจนี่นา ฉันเรียนจบปริญญาโทโดยใช้เวลาแค่ 2 ปี ส่วนฝ้ายและนังป้าสุนิษา ก็จบพร้อม ๆ กันนั่นแหละ ฉันกลับไปทำงานสอนในมหาวิทยาลัยเดิมที่เคยสอน ส่วนฝ้ายก็กลับไปสอนที่มหาวิทยาลัยที่บ้าน และนังป้าสุนิษาก็สอบได้เป็นเจ้าหน้าที่ในมหาวิทยาลัยบ้านเกิดเมืองนอนของมันนั่นแหละ จากนั้น ฉันก็เริ่มทำงานอีกครั้งด้วยความมั่นใจ ว่าอย่างน้อยฉันก็จบโทแล้ว มีปากมีเสียงแล้ว ทำอะไรได้มากขึ้น แล้วก็มั่นใจมากขึ้น ฉันเริ่มใช้อินเทอร์เน็ตหาคู่อีกครั้ง แต่ก็มิวายปิดบังความเป็นสาวไว้ตามเคย ฉันพบผู้ชายคนนึงในอินเทอร์เน็ต เค้าเป็นคนจังหวัดเดียวกันกับบ้านของฉัน เขาชื่อว่าดิว คืนนั้นฉันเล่นเนตที่บ้าน และนัดดิวมาพบในคืนนั้นเลย อารมณ์ว่า ได้แน่ แต่ก็อยู่บ้านจะทำไงดีนะ เวลาประมาณ 4 ทุ่มฉันมาพบดิว ดิวบอกว่าดิวต้องไปดูคอนเสิร์ตลูกทุ่งแถวนั้น วานให้ฉันขับรถไปส่ง (บังเอิญวันนั้นเอารถยนต์ไป) ฉันไปส่งดิวที่หน้างานคอนเสิร์ตลูกทุ่ง ที่มีผู้คนเยอะมาก จนฉันมองไม่ออกว่าใครเป็นใคร ช่างวุ่นวายได้มากขนาดนั้น ใครที่เคยผ่านไปเห็นพวกคอนเสิร์ตลูกทุ่ง ศิริพร อำไพพงศ์ หรือใคร ๆ ก็เหอะ จะมีแฟนเพลงเยอะมาก ฉันส่งแล้วก็กลับบ้าน พร้อมคิดว่า เสียดายจัง น้องดิวหล่อดี น่าเสียดาย ที่ต้องเสียน้องดิวให้คอนเสิร์ตนั่น เย็นวันต่อมาในขณะที่ฉันนั่งทอดอารมณ์เล่น ๆ อยู่บ้าน “หวัดดีครับ” เสียงปลายสายโทรมา เป็นเบอร์แปลก ๆ แต่เสียงหล่อมาก ฟังแล้วก็รู้ว่าอายุน้อยกว่า “หวัดดี” ฉันตอบ “พี่ชื่ออะไรอ่ะ” ปลายสายถามมา “ไม่บอก คุณเป็นใครเนี่ย โทรมาแล้วมาถามชื่อผม” ฉันตอบอย่างแมนมาก “...............” “...............” เราสนทนากันนานมาก ทั้งที่ไม่รู้จักกันเลย แต่ที่ฟัง ๆ ดูเหมือนเขาจะรู้จักฉันเป็นอย่างดี ฉันจับความรู้สึกได้แบบนั้น และเริ่มรู้สึกว่า นี่คือการจีบ ...เขาจีบฉัน... (^.*) จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 01:22:38 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 15 บทที่ 5 ความรักทำให้คนตาบอด จากนั้น ฉันก็เริ่มทำงานอีกครั้งด้วยความมั่นใจ ว่าอย่างน้อยฉันก็จบโทแล้ว มีปากมีเสียงแล้ว ทำอะไรได้มากขึ้น แล้วก็มั่นใจมากขึ้น ฉันเริ่มใช้อินเทอร์เน็ตหาคู่อีกครั้ง แต่ก็มิวายปิดบังความเป็นสาวไว้ตามเคย ฉันพบผู้ชายคนนึงในอินเทอร์เน็ต เค้าเป็นคนจังหวัดเดียวกันกับบ้านของฉัน เขาชื่อว่าดิว คืนนั้นฉันเล่นเนตที่บ้าน และนัดดิวมาพบในคืนนั้นเลย อารมณ์ว่า ได้แน่ แต่ก็อยู่บ้านจะทำไงดีนะ เวลาประมาณ 4 ทุ่มฉันมาพบดิว ดิวบอกว่าดิวต้องไปดูคอนเสิร์ตลูกทุ่งแถวนั้น วานให้ฉันขับรถไปส่ง (บังเอิญวันนั้นเอารถยนต์ไป) ฉันไปส่งดิวที่หน้างานคอนเสิร์ตลูกทุ่ง ที่มีผู้คนเยอะมาก จนฉันมองไม่ออกว่าใครเป็นใคร ช่างวุ่นวายได้มากขนาดนั้น ใครที่เคยผ่านไปเห็นพวกคอนเสิร์ตลูกทุ่ง ศิริพร อำไพพงศ์ หรือใคร ๆ ก็เหอะ จะมีแฟนเพลงเยอะมาก ฉันส่งแล้วก็กลับบ้าน พร้อมคิดว่า เสียดายจัง น้องดิวหล่อดี น่าเสียดาย ที่ต้องเสียน้องดิวให้คอนเสิร์ตนั่น เย็นวันต่อมาในขณะที่ฉันนั่งทอดอารมณ์เล่น ๆ อยู่บ้าน “หวัดดีครับ” เสียงปลายสายโทรมา เป็นเบอร์แปลก ๆ แต่เสียงหล่อมาก ฟังแล้วก็รู้ว่าอายุน้อยกว่า “หวัดดี” ฉันตอบ “พี่ชื่ออะไรอ่ะ” ปลายสายถามมา “ไม่บอก คุณเป็นใครเนี่ย โทรมาแล้วมาถามชื่อผม” ฉันตอบอย่างแมนมาก “...............” “...............” เราสนทนากันนานมาก ทั้งที่ไม่รู้จักกันเลย แต่ที่ฟัง ๆ ดูเหมือนเขาจะรู้จักฉันเป็นอย่างดี ฉันจับความรู้สึกได้แบบนั้น และเริ่มรู้สึกว่า นี่คือการจีบ ...เขาจีบฉัน... (^.*) เขาใช้วาจาประหนึ่งว่ารู้จักฉันดีมาก ทำเป็นถามอาชีพว่าฉันทำอาชีพอะไร ตอนแรกฉันเข้าใจว่าเป็นนักศึกษาที่สอนอยู่หรือเปล่า ยิ่งกลัว ๆ เป็นข่าว ทั้งที่ไม่เคยทำไรเลย แต่ก็ดีนะ ที่มีนักศึกษามาชอบ คุยกันวันนั้นนานมาก นานจริง ๆ จากตะวันจ้าในช่วงเย็น จนมืด คาตา แต่ก็โทรไป ๆ กลับ ๆ อ่ะ ไม่ใช่คุยต่อเนื่องตลอดหรอก ....ฉันชักชอบผู้ชายคนนี้ซะแล้วสิ ... แล้วก็หลับไป จากวันนั้นเค้าก็โทรมาตลอด โดยยังไม่บอกว่าชื่ออะไร แต่การโทรมาคือการยิงมา แต่ด้วยความที่เพิ่งเคยมีคนจีบเห็น ๆ ขนาดนี้ ก็เลยหลง เพ้อ และรัก อย่างง่ายดาย เราคุยกันเป็นเดือนเลย ชื่อน้องคนนี้คือ ที น้องทีเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพ แต่เป็นชาวบ้านนอกเหมือนกัน แต่ว่าน้องทีได้ไปเรียนที่นั่น เรียนปีสี่แล้วหละ ทำให้ฉันคิดว่า คงดีนะ ถ้าจะมีแฟนกับเค้าซะที ในคืนหนึ่ง “หวัดดี พี่ตั้ม ทีมีเรื่องจะบอก” “อะไรเหรอ” ฉันตื่นเต้น “ทีชอบพี่ ชอบตั้งแต่แรกเห็น” ฉันยืนงงอยู่ ตอนนั้นกำลังสอนนักศึกษาเสียด้วย ออกมาทำยืนตื่นเต้นที่หน้าระเบียง คิดไม่ออกว่าทีจะเคยเห็นหน้าเราตอนไหน “ชอบได้ยังไง แล้วไปเห็นพี่ตอนไหน” ฉันทำทีเป็นถาม ทั้งที่ดีใจสุด ๆ “ก็คืนนั้นไง ที่พี่ไปส่งดิวที่งานคอนเสิร์ต” “อ๋อออออออออออ........” “ทีเห็นพี่อยู่ในรถขาวคันนั้น ทีรู้ได้ทันทีว่าคนนี้แหละที่ทีตามหามานาน และทีก็รู้ว่า พี่ตั้มเองก็คงเป็นคู่ของทีเหมือนกัน” โอ้โห ทีมันหยอดมา ทำเอาฉันรู้สึกลอยขึ้นไปบนสวรรค์ชั้นฟ้าเลยทีเดียว “อ้าวเหรอ แล้วทำไมพี่ไม่เห็นเราล่ะ” ยังคงทำไขสือ แบบซื่อใส บริสุทธิ์ “ก็พี่ไม่ลงจากรถนี่ จะเห็นทีมั๊ย” “แล้วได้เบอร์พี่มายังไง” “ทีก็ขอมาจากดิวแหละ ดิวเป็นเพื่อนทีเอง รู้จักกันมานานแล้ว” “อ๋อ ๆ เป็นงี้นี่เอง” “เมื่อไหร่ตั้มจะมากรุงเทพล่ะ” ทีเริ่มตัดคำว่าพี่ออก หลังจากรู้แล้วว่าฉันก็รับรัก “อืมม มีเวลาว่างอยู่ช่วงนึง จะไปสัมมนาพอดี ไว้จะบอกนะ ยังไม่รู้วันที่แน่ชัด” ฉันบอก อย่างตื่นเต้น และอยากให้ถึงวันนั้นเร็ว ๆ จัง และแล้ว ก็ถึงวันนั้น ฉันและทีมงานวิชาการก็ไปสัมมนาที่กรุงเทพ ฉันเฝ้ารอให้งานสัมมนาจบเร็ว ๆ ไม่ได้ฟังเลยว่าเค้าพูดอะไร ให้ทำอะไร มือวางอยู่บนโทรศัพท์ที่ดังแทบทั้งวัน แทบทุกครึ่งชั่วโมง น้องทีโทรมา น้องทีโทรมา น้องทีโทรมา ใจฉันเต้นตึก ๆ ๆ ๆ ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้าน้องเค้าแม้แต่ครั้งเดียว นี่เป็นครั้งแรกที่ไม่ได้นัดทางอินเทอร์เน็ต เป็นครั้งแรกที่เราไม่เคยเห็นหน้า แต่รู้สึกรักไปแล้ว ทำไงดีนะ พอสัมมนาเสร็จ วันนั้นเป็นเวลาเย็นมากแล้ว ฉันรีบโทรไปหาทีทันที “ที ตั้มเพิ่งประชุมเสร็จน่ะ เย็นนี้คงยังไม่ได้เจอนะ” ความจริงแล้ว พวกทีมงานชวนไปกินข้าวแล้ว หลบเลี่ยงไม่ได้ “อ้าว แบบนี้ทีก็รอเก้อน่ะสิ” ทีอ้อนซะงั้น “ไม่หรอก ตั้มลางานต่อไว้แล้ว ไว้เจอกันพรุ่งนี้ ตั้มอยากไปช๊อปปิ้งเสื้อผ้าพอดี” ฉันอ้อนคืนบ้าง “ไม่เอา ทีอยากเจอพี่วันนี้ ได้มั๊ย” โอว .... อ้อนอย่างนี้ ...ทำไงดีนะ “ไม่ได้หรอกที พรุ่งนี้ นะ นะ นะนะ นะ” ฉันก็ทำเสียงได้:-)มากกก ใคร ๆ ได้ยินคงว่า อีนี่ประสาท หน้าตาไม่ได้เข้ากับพฤติกรรม “ได้ ๆ เจอกันพรุ่งนี้ก็ได้” ทีทำเสียงประชดประชัน ประหนึ่งว่า ฉันไปฆ่าคนตายมางั้นแหละ “ครับ” ฉันจบบทสนทนา แต่หัวใจเพ้อแล้ว ว่าจะหล่อมั๊ย จะใช่มั๊ย สาธุ ขอให้ใช่ทีเหอะ อยากเจอมานานแล้ว กับความรัก คิดว่ารักครั้งนี้ (ครั้งแรก) คงจะดี และเจอคนที่ใช่เลยทันที ขอให้เป็นงั้น ... ฉันภาวนาอย่างนี้เรื่อย จนหลับไป จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 01:25:05 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เก้านาฬิกาของวันที่ 13 ก.ค. ปี XX ฉันรีบแต่งตัวด้วยชุดที่ดูดีที่สุด หวีผมอย่างดีที่สุด และทำตัวให้ผอมที่สุด ด้วยการแขม่วพุง แต่ช่วงนั้นฉันก็ไม่ได้อ้วนทุเรศอย่างวันนี้หรอกนะ ก็มีพุงนิด ๆ น่ารัก ๆ (คิดไปเอง) ส่วนคุณทีก็โทรมาตั้งแต่แปดโมงเช้าว่าพร้อมแล้ว ใจอยากมาหา อยากมาเจอตั้มเต็มที่แล้ว โอยยย ฉันจะละลายคาโทรศัพท์ เรานัดกันที่หน้าร้านดอกหญ้า ที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ฉันลุ้น ๆ ลุ้นมาก ว่าหน้าตาเค้าจะเป็นยังไง จะสูงมั๊ย จะขาวมั๊ย คิดไปเรื่อย ๆเดินไปเรื่อย ๆ บน Sky Walk รอบวงเวียนอนุสาวรีย์ฯ พลางโทรคุยกับทีว่าอยู่ตรงไหน ยังไง “หวัดดีตั้ม ตอนนี้ทีมาถึงแล้วนะ” ทีบอก “ครับ พี่ก็กำลังเดินไป จะถึงแล้วเหมือนกัน” ความจริงแล้วฉันยืนที่นั่นแล้ว แต่แกล้ง เพราะกลัวว่าจะไม่หล่อ เลยซ่อน ๆ หลบ ๆ อยู่ ทีคิดเหมือนกันป่าวนะ “ทีใส่เสื้อสีอะไรอ่ะ พี่ใส่สีน้ำเงินนะ” “สีขาว” ฉันมองไปอย่างชัดมาก ซูมอิน ผ่านทุกคนที่เดินผ่านไปมา คนเหล่านั้นหายไปหมด เหลือทีคนเดียวที่ยืนจ้องมาทางฉัน ตอนแรกฉันมองหน้าเค้าไม่ชัด เพราะตื่นเต้นมาก ซูมอินเห็นว่าเป็นผู้ชายขาว สูง แต่งตัวดูดี หุ่นดี แมน คือทุกอย่างดีหมด ยกเว้นหน้า ที่ฉันเห็นเบลอ ๆ เพราะตื่นเต้นสุด ๆ อีกใจหนึ่งก็กลัวว่าเค้าจะไม่ชอบเรา ฉันคิดโน่นคิดนี่ร้อยแปดพันเก้าอย่าง จนรู้สึกตัวอีกที ทีก็มายืนอยู่ข้างหน้าระยะประชิดแล้ว “หวัดดีตั้ม” ทีทักทายฉันก่อน ยกมือไหว้ด้วย กูแก่เลย “อะ หวัดดีคับ” ฉันตื่นเต้นมาก พอเห็นหน้าชัด ๆ แล้ว ... หล่อ หล่อ หล่อ บอกได้อย่างเดียวว่าหล่อ เป็นสิวนิดหน่อย หน้าตาประมาณไอซ์ ศรันยู (จิง ๆ นะ) “วันนี้เราจะไปไหนกัน” ทีถามฉัน “เอออออ ไปมาบุญครองกับสยามก็แล้วกัน ตั้มอยากซื้อเสื้อผ้า” เราสองคนขึ้นรถไฟฟ้า BTS ไปด้วยกัน ฉันได้แต่ยืนขวยเขินตลอดเวลา ในขณะที่ที ก็ทำตัวแมนใส่ฉันตลอดเวลา โหนรถไฟฟ้ากันทั้งคู่ ผู้คนก็เบียดเสียด เป็นใจให้ฉันไปกระทบหน้าอก และไหล่ของทีตลอดเวลา ส่วนทีเอง เวลารถจอด หรือเอียง ๆ ก็จะเอาตัวมาเบียด ๆ ฉันเหมือนกัน ช่างเป็นเวลาที่มีความสุขอะไรเช่นนี้ ฉันพยายามทำเนียนที่สุด เพื่อเก็บอาการไว้ เพราะกลัวคนอื่นๆ จะหมั่นไส้เอา พอถึงมาบุญครองและสยาม ฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาช๊อปปิ้งอย่างเดียว ส่วนคุณที ก็มีหน้าที่ถือถุงเสื้อผ้าที่ฉันซื้อเยอะมาก เยอะจริง ๆ วันนั้นด้วยอาการเขิน และอาการรวย มันก็เลยทำให้ฉันซื้อซะเยอะ แต่ก็ไม่ได้ซื้อให้ทีด้วย เพราะลองทดสอบก่อนว่าจะมาแบบน้องธันหรือเปล่า ก็ทำเป็นถาม ทีเอามั๊ย ตัวนี้ ตัวนั้น เดี๋ยวตั้มซื้อให้ ปรากฏว่า ทีมันไม่เอาแฮะ โอ้ว พระเจ้า เจอซะที พวกที่มาคบฉันแบบไม่สนใจเงินทอง ช่างเหมาะเหม็งอะไรเช่นนี้ ฉันทั้งเดินช๊อปปิ้ง ทั้งเพ้อ ทั้งฝัน จนถึงบ่าย ฉันและทีไปนั่งที่บันไดหน้าห้างมาบุญครอง ตรงศาลพระพรหม “เหนื่อยจัง เดินเมื่อยทั้งวันเลย” ฉันทำเป็นอ้อน ซึ่งจริง ๆ ก็เหนื่อยนั่นแหละ “พี่ขอพิงได้มั๊ย” ฉันอ้อนต่ออีก “อืมม ตามสบาย” ทีบอก พลางขยับไหล่ให้พิง และหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ ฉันกรี๊ดอย่างแรง บอกทีว่า ห้ามสูบนะ ไม่ดี อย่างนั้นอย่างนี้ บ่นเป็นป้าแก่เลยแหละ แต่ได้ผลมั๊ย ... ไม่ได้ผลเลยครับ มันยังคงสูบต่อไป พลางบ่น “อะไรเนี่ย มาวันแรกก็ให้แบกของหนักขนาดนี้ คราวหน้าจะเป็นยังไงเนี่ย คงไม่ให้ไปแบกอิฐแบกปูนนะ” ทีบ่นฉันเป็นชุด ๆ แต่ก็มีใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วก็บอกว่า ตั้มน่ารัก อย่างนั้น อย่างนี้ ไม่เคยเจอใครน่ารักอย่างนี้มาก่อน ส่วนฉันก็ชมทีเหมือนกัน คือต่างฝ่ายต่างเยินยอกัน อยู่ตรงนั้น เหมือนกับว่า ทั้งห้างมาบุญครอง เป็นของเราสองคน เค้าว่ารักทำให้คนตาบอดนี่ จริง ๆ เลยนะ ฉันรู้สึกดีมาก ที่ได้นั่งพิงผู้ชาย ตรงที่สาธารณะขนาดนั้น และเค้าเองก็ไม่ขัดขืน จนฉันรู้สึกได้ว่า มันดีจริง ๆ รักครั้งนี้ กลับจากมาบุญครอง ฉันนั่งข้างทีมาตลอด ฉันอยากให้เวลามันผ่านไปช้าที่สุด พอถึงระหว่างทางมีผู้หญิงคนนึง หอบดอกไม้มาช่อใหญ่มากสงสัยว่าเพิ่งได้มาจากแฟน เพราะหน้าตาเธอชื่นชมและยินดีกับดอกไม้ช่อนั้นอย่างบอกไม่ถูก คงไม่ต่างจากฉันที่กำลังมีความสุขกับความรักครั้งแรกที่ได้แสดงออกอย่างจิงจัง อย่างอิสระ ทีลุกขึ้นให้ผู้หญิงคนนั้นนั่งแทนเขา แล้วย้ายตัวเองไปยืนโหนรถอยู่ด้านหลังรถ แล้วฉันก็นั่งต่อไป .... ฉันรู้สึกถึงการสั่นของโทรศัพท์ของฉันที่อยู่ในกระเป๋ากางเกง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มีข้อความข้อความหนึ่ง ส่งมาว่า ....ห่างกันแค่นี้ ยังคิดถึงมาก ผู้หญิงคนนี้หอบดอกไม้ขึ้นมา ถือว่าผมมอบให้ตั้มละกันนะครับ แทนคำว่ารักที่มอบให้ในวันแรกที่พบ... เป็นข้อความจากทีนั่นเอง ฉันหันหลังไปมองหน้าทีอย่างซึ้งใจที่สุด เขาเองก็เช่นกัน ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรัก (ฉันคิด) และแล้วเราสองคนกลับถึงอนุสาวรีย์ฯ และแยกกันที่หน้า รพ.ราชวิถี เพราะฉันนัดพี่สาวไว้ ทีเดินมาส่งและทำหน้าเศร้าสร้อย บอกว่าจะแยกกันจริงเหรอ ไม่อยากกลับเลย ทำหน้าอ้อนฉันอยู่ตรงนั้น แต่เราก็ต้องแยกกัน ในขณะที่ฉันเดินไปกับพี่สาว ฉันคิดแต่เพียงว่าทำไมเวลาแห่งความสุขช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่เวลาแห่งความทุกข์ที่ได้แยกจากคนรัก (ที่ฉันเพิ่งได้รักวันนี้) มันช่างยาวนาน ฉันเพียงเดินจากหน้า รพ.ราชวิถี ถึงบันไดสะพานลอย เหมือนฉันเดินจากทีมาสิบปี พอถึงหอพัก ทีก็โทรเข้ามาพอดี (หอพักอยู่หลัง Center One เอง) เราก็ได้คุยกันอีกครั้งถึงความรักที่เพิ่งจะเบ่งบาน ....... กินเวลาไปเกือบชั่วโมง พี่สาวก็มาเรียกไปทานข้าว ว๊า.... แย่จัง ในใจฉันคิดอย่างเดียวในขณะกินข้าว ฉันร้องเพลงของปาล์มมี่ตลอดเวลา แต่ได้แต่ร้องในใจ “...อยากจะร้อง ดัง ดัง พูดให้ใครต่อใครได้รู้ทั่วกัน อยากจะร้องดัง ดัง พูดให้ใครได้ฟังว่าเธอ รัก ฉัน อยากจะร้อง ดัง ดัง พูดให้เธอได้ยินว่ารัก มาก มาย ฉันจะร้องจะร้องให้ดัง ดัง เพราะฉันมันดีใจ ...” รู้แต่ว่ากินข้าวอร่อยมาก และฉันก็หลับไป พรุ่งนี้แล้วสินะ ที่ฉันต้องกลับไปทำงานที่ต่างจังหวัดอีกแล้ว คิดถึงทีจัง ต่อตอนหน้านะครับ จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 01:26:05 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 17 บทที่ 6 ตัดใจจากสิ่งเลวร้าย ฉันกลับมาก็มีงานมากมายให้ฉันต้องทำ ฉันต้องมีกิจกรรมร่วมกับมหาวิทยาลัย แต่ฉันก็ไม่ลืมที่จะโทรหาทีตลอด ไม่ว่าจะเช้า สาย บ่าย เย็น ฉันรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้คุยกับที แต่นั่นก็ได้เพียงระยะเวลาสั้น ๆ คือ สองสัปดาห์หลังจากที่เราเจอกันที่กรุงเทพฯ หลังจากนั้น ทีมีท่าทีเปลี่ยนไป โมโหง่าย พูดจาแปลก ๆ เวลาที่ฉันอ้อน ทีก็จะบอกว่าอย่าทำปัญญาอ่อน แต่เวลาที่ทีอ้อน เรากลับใจอ่อนทุกครั้ง ในใจฉันตอนนั้นคิดแต่เพียงว่า แฟนกันก็คงเป็นแบบนี้ ฉันก็ปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปเรื่อย ๆ จนฉันผิดสังเกต ... “ตั้มคับ เงินทีหมดอ่ะ โอนมาให้หน่อย” ทีบอกฉัน “เท่าไหร่ล่ะ” ฉันเริ่มทำน้ำเสียงไม่พอใจ และสงสัย ปนไม่ไว้ใจ กลัวเหลือเกิน กลัวผู้ชายมาหลอก “ถ้ากวนตั้มก็ไม่เอาก็ได้นะ ทีก็จะหาวิธีหาเงินของทีเอง ทีก็คงต้องขายตัวเหมือนเดิมอ่ะแหละ” ขายตัว ??? ไวเท่าความเร็วแสง ฉันรู้สึกหัวฉันหมุนวนเท่าความเร็วแสง ความคิดต่าง ๆ ประดังประเดมาถาโถมใส่ฉันมากมาย จริงเหรอที่เขาขายตัว จริงเหรอที่เงินเค้าหมด จริงเหรอที่เขาเดือดร้อน จริงเหรอที่.... มากมายก่ายกอง “เอ้า จะเอาไงตั้ม ไม่งั้นทีจะวางสายแล้วนะ” ทีบอกอย่างฉุนเฉียว “เดี๋ยวตั้มไปโอนให้ 1,000 ละกัน” ฉันตอบ ทั้งที่ยังมึนอยู่ “ครับตั้ม ทีรู้ว่ายังไงตั้มก็ห่วงทีนะ แต่นี่คือการยืมนะ มีแล้วทีจะรีบคืนทันที เดี๋ยวรอให้ทุน กยศ. ออกก่อน แล้วเดี๋ยวจะส่งคืนนะ” ทีบอก แต่น้ำเสียงเปลี่ยนไปเป็นคนเดิมเมื่อรักกันใหม่ ๆ อีกครั้ง และเป็นเช่นนี้ซ้ำ ๆ ๆ ๆ จากเดือน พฤษภาคม จนถึงเดือน กันยายน แต่ฉันก็ไม่ได้เฉลียวใจแต่อย่างใด ว่าถูกดาวไถเข้าสิง รู้แต่ว่า มีก็ให้ เราหาได้ เราก็ให้ได้ เค้ากล้าขอ เราก็กล้าให้ เป็นเช่นนี้ร่ำไป แต่ฉันก็ยังมีความสุขกับคำหวานที่เขามอบให้ตลอดเวลานะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน จนกระทั่งปิดเทอมตุลาคม ฉันรู้สึกดีใจที่สุดที่จะได้เจอทีอีกครั้ง เพราะทีบอกว่าให้ฉันช่วยหางานทำที่จังหวัดบ้านเกิดให้หน่อย เพราะเขาอยากมีงานพิเศษทำ จะได้มีเงินมาคืนฉันด้วย และไม่อยากอยู่เฉย ๆ เวลากลับไปอยู่ที่บ้านนอก ฉันรู้สึกดีจัง ที่ผู้ชายคนนี้มีหัวคิดดี ก้าวไกล และเป็นผู้ใหญ่มาก (ตอนนั้นยังโง่) ฉันก็ไปนั่งคิด นอนคิด วิ่งคิด คลานคิด ว่าจะหางานอะไรให้ทีทำดี บังเอิญ คืนหนึ่งฉันไปเที่ยวผับในจังหวัดบ้านเกิด ฉันก็ได้พบกับนังบีอีกครั้ง (ถ้าใครจำนังบีไม่ได้ ก็ย้อนกลับไปตอนที่ฉันโดนแปรงลบกระดานฟาดหัว) นังบีบอกว่าตอนนี้มันทำกิจการอย่างหนึ่ง คือเปิดร้านทำงานด้านเอกสารอยู่ รับจ้างพิมพ์งาน วิเคราะห์ข้อมูล อะไรไปเรื่อยเปื่อยประสามัน ซึ่งรายได้ดี พอดีช่วงนั้นพรรคไทยรักไทยกำลังก่อตั้งใหม่ ๆ มีงานเข้ามาให้นังบีช่วยกรอกข้อมูลสมาชิกพรรค ซึ่งก็ได้จากประชาชนที่เข้าชื่อเป็นสมาชิกพรรคแหละ เยอะมาก เท่าที่ฉันจำได้ กระดาษไม่รู้กี่ลังต่อกี่ลัง มากองอยู่ที่ออฟฟิตเล็กจิ๋วของนังบี ซึ่งร้อนสุด ๆ เพราะมันไม่เปิดแอร์ กลัวเปลืองค่าไฟ ซึ่งนังบีต้องคีย์ข้อมูลเหล่านั้นส่งกลับพรรคไทยรักไทยอย่างรวดเร็ว ฉันไปดูมันนั่งคีย์ข้อมูลในวันรุ่งขึ้น ก็เกิดไอเดียขึ้นมาว่า หางานให้ทีทำได้แล้ว คือให้ทีมาช่วยคีย์ข้อมูลดีกว่า เพราะได้ชุดละตั้ง 6 บาท คำนวณไปถ้าทำได้ชั่วโมงละ 20 ชุด ก็ได้ตั้งชั่วโมงละ 120 บาท ทำทั้งวัน อย่างน้อย 6 ชั่วโมงก็ได้เงินตั้ง 720 บาทแน่ะ บีก็ตอบตกลง เพราะต้องเร่งงานเช่นเดียวกัน ส่วนทีก็ดีใจมาก ที่ได้งานทำในช่วงปิดเทอม พอปิดเทอมจริง ๆ ทีก็กลับมาถึงบ้าน ฉันก็กลับบ้านเช่นกัน เรานัดกันไปที่ร้านของบี เพราะไม่สามารถนัดมาที่บ้านฉันได้ ฉันขับรถไปกินข้าวเช้ากันก่อน ทีเล่าให้ฟังว่า ต้องหาเงินให้ได้มากที่สุด เพราะรถมอเตอร์ไซค์คันที่ใช้อยู่ (สภาพแย่มาก) เอาเข้าไปจำนำกับร้านไว้ เพราะต้องหาเงินใช้ด่วน ....%$#$%^$#$%^&&**^%!@# เหตุผลล้านแปดที่บอกกับฉัน ฉันก็เห็นใจอย่างแรง ต้องรีบไปหาบีซะแล้วหละ พอไปถึงออฟฟิสของนังบี เราสองสาวก็มอบงานให้กับที บอกวิธีการคีย์ข้อมูล และรายละเอียดค่าจ้างให้ทราบแล้ว ฉันก็ต้องขอตัวกลับไปทำหน้าที่ลูกสาวสุดสวยที่บ้านต่อ (พอเข้าบ้านก็กลายเป็นหนุ่มบ้านไร่ แมนมาก) คล้าย ๆ ซินเดอเรลล่า ที่ห่วงเจ้าชายตลอดเวลา แต่ต้องทำงานบ้านและอยู่บ้านให้แม่และพ่อเห็นหน้า จะได้ออกมาอีกครั้งก็ตกเย็น ที่บีให้ทีเลิกงานแล้ว กว่าจะได้เจอกัน ช่างนานแสนนาน และยากเข็ญซะนี่กระไร แต่เราก็ได้เจอกัน ยังดีกว่าไม่ได้เจอซะเลย จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 01:30:06 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ผ่านไปสองสามวัน บีโทรมาเล่าให้ฟังว่า ทีขี้เกียจ ทำงานได้น้อย มาสาย พักบ่อย และเลิกเร็ว ฉันก็พยายามบอกทีให้อดทนทำงาน เพราะว่าทีบอกเองว่าจะทำงาน เรามีปากเสียงกันบ่อยครั้งเพราะเรื่องการทำงาน เพราะทีบอกว่า บีเชื่อไม่ได้ ไปเชื่อบีได้ยังไง บีนั่นแหละที่อู้งาน เป็นเจ้าของร้านแต่ไม่เคยอยู่ร้าน ให้ทีทำงานแทนแทบทุกอย่าง ตั้งแต่เก็บ กวาด เช็ด ถู และรับงานโน่นนี่ สารพัดสารพัน เอ๊ะ แล้วฉันจะเชื่อใคร ก็เชื่อทีสิ เพราะนังบีก็มีพฤติกรรมเช่นนั้นตอนเราเป็นเด็ก ๆ อีกอย่างก็นะ ความรัก ทำให้คนตาบอดจริง ๆ ฉันเริ่มอยากพิสูจน์ความจริง ฉันบอกแม่ว่า บีเค้ามีงานเยอะ ต้องไปช่วยบีที่ร้าน ซึ่งแม่ก็บอกว่าไปช่วยเขาหน่อย ฉันเลยได้ไปที่นั่นในสาย ๆ ของวันหนึ่ง... ฉันเข้าไปที่ร้านของบี ซึ่งก็เป็นบ้านของมันเองนั่นแหละ เวลาประมาณ 10:00 น. ร้านเงียบสนิท แต่ไม่ได้ปิดประตูไว้ ฉันเห็นรถของทีจอดอยู่หน้าร้าน แต่ทำไมเงียบมาก ที่หน้าร้านไม่มีใครเฝ้าเลย ฉันเดินผ่านหน้าร้านเข้าไปในบ้าน พบทีนอนอยู่บนที่นอนชั้นล่างของบ้าน ท่าทางอิดโรยมาก ฉันปลุกที และถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทีบอกว่า เมื่อคืนทีกินเหล้ากับเพื่อนแถวบ้าน มาทำงานแล้วทำไม่ไหว เลยเข้ามานอน ส่วนพี่บีมาเปิดประตูร้านให้ และนอนหลับอยู่ชั้นบน มันต้องมีอะไรแน่ ๆ ฉันคิด ฉันไม่เชื่อใจเพื่อนบีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ฉันคิดว่านังบีต้องมีแผนชั่วหักหลังฉันอย่างแน่นอน มันต้องแอบกินแฟนฉันไปแล้วแน่ ๆ ถึงได้หมดแรงนอนคนละทิศละทางแบบนี้ ฉันสับสนเหลือเกิน ฉันจะทำอย่างไรดี จะเชื่อในสิ่งที่ทีพูด หรือจะเชื่อหัวคิดของฉันเอง ... ฉันตัดสินใจขึ้นไปหาบีบนบ้าน และสอบถามว่ามันเกิดไรขึ้นหรือเปล่า บีก็ตอบเหมือนกับที่ทีตอบ ฉันรู้สึกสบายใจขึ้น เพราะสภาพนังบี ก็ไม่ได้มีท่าทางปกปิดแต่อย่างใด และดูยังไม่มีสติด้วยซ้ำ สงสัยเมามากเหมือนกันแน่ ๆ ฉันคิด สรุป วันนั้นทั้งวัน ฉันก็นอนอยู่โซฟากับทีนั่นแหละ สักเที่ยง บีก็ขับรถไปข้างนอก ไม่รู้เหมือนกันว่าไปไหน ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนประมาณบ่ายสี่โมงได้ ฉันเห็นว่าทีกำลังทำงานอยู่ เลยไม่อยากไปกวน ยังคงนอนเล่น ฉันเห็นโทรศัพท์ของทีวางอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์ที่ทีทำงานอยู่ เลยนึกอยากจะทำอะไรเซอร์ไพรส์บ้าง เลยส่งข้อความหวาน ๆ เป็นกำลังใจให้ทำงานดี ๆ นะ ทำนองนี้ไป ทีหยิบขึ้นมาอ่าน และวางไว้ทำไม่สนใจอะไรเลย ฉันเลยเดินไปหาและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและพูดกับที “เอ๊ะ ใครนะส่งข้อความมา” ฉันถาม “ก็ตั้มไง” ทีตอบ ในขณะที่สายตาจับจ้องที่คอมพิวเตอร์ “เหนื่อยมั๊ย มาเดี๋ยวนวดให้” ฉันนวดบ่าและหลังให้ที แต่ทีทำท่ารำคาญฉันอย่างแรง “อะไร เป็นอะไรล่ะ อุตส่าห์มาหาและจะมานวดให้ แล้วเป็นอะไรทำไมทำท่าทางแบบนี้” ฉันโมโห “ไม่ได้เป็นอะไร คนทำงานอยู่ ต้องเร่งส่งงานพี่บี อย่ากวน!!” ทีตอบ “มันอะไรกันนักหนา หยอกนิดหยอกหน่อยมันจะเป็นไรไป....##%^^&&^%^&...” ฉันบ่นอีก 8 กระบุงโกย “ถึงว่าสิ บีมันบอกตั้มว่าทีมาทำงานสาย เลิกเร็ว พักบ่อย งานไม่ก้าวหน้า ตั้มมาหลายครั้งก็เห็นกองเอกสารมีจำนวนเท่าเดิม ทำไม่เสร็จซักที” ฉันบ่นอีก ทีเงียบ........... “ตั้มเชื่อพี่บีเหรอ...” ทีถาม “อ้าว ก็บีบอกอย่างนี้ ตั้มเลยมาดูไง ก็พบว่าเป็นอย่างงั้นจริง เมื่อเช้านี้ยังนอนเมาอยู่ไม่ใช่เหรอ” “ก็แค่วันนี้เอง ตั้มอ่ะเชื่อบีได้ยังไง เราเป็นแฟนกันนะ ตั้มต้องเชื่อทีสิ พี่บีน่ะไว้ใจไม่ได้” ทีบ่น “อะไรที่ไว้ใจไม่ได้ บีเป็นเพื่อนตั้มตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ก็เป็นเพื่อนกัน ทำไมจะไว้ใจกันไม่ได้ หรือว่าทีกับบีมีอะไรกัน” ฉันบ่นและฟาดงวงฟาดงาไปเรื่อย ๆ “ตั้มรู้ป่าวว่าพี่บีน่ะ มาทำท่าอ่อยทีตั้งหลายครั้ง พยายามหว่านล้อม และหลอกล่อให้เป็นแฟนเค้าแทนตั้ม” ฉันรู้สึกว่าใบหน้าฉันร้อนผ่าว จากประโยคที่ทีบอกฉันเมื่อครู่ ฉันสับสนไปหมด สิ่งที่ฉันสงสัยเมื่อเช้า เป็นจริงหรือนี่ ฉันเงียบ เงียบ และเงียบ จะทำยังไงดี เพื่อนสนิท คิดไม่ซื่อจะกินแฟนตัวเองซะแล้ว ฉันทำไงดี แล้วทีเป็นของบีไปแล้วหรือยัง นี่ฉันเอาปลาย่างมาฝากไว้กับแมวชัด ๆ “แล้วทีมีไรกับพี่บีหรือเปล่า” ฉันถามทีด้วยความโมโห “เปล่า แต่ว่าเมื่อเช้านี้ ถ้าตั้มไม่มาก็ไม่แน่ เพราะทีกำลังแฮ้งจากการกินเหล้าหนัก ก่อนที่ตั้มจะมา พี่บียังมานั่งที่โซฟาและพูดจากแทะโลมที พอเห็นว่าตั้มมา พี่บีถึงขึ้นไปบนบ้าน” ทีเล่ามา ฉันเชื่อสนิท ฉันจะต้องจัดการกับนังบีซะแล้ว ฉันโทรหาบี และบอกให้บีเข้ามาที่ร้านด่วน มีเรื่องจะคุยด้วย เมื่อวางสายจากบีแล้ว ทีขออนุญาตฉันไปข้างนอก บอกว่าจะไปซื้อบุหรี่ ประมาณ 5 นาที บีก็ขับรถเข้ามาที่ออฟฟิส แต่ว่าทียังไม่กลับมา “บี ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะทำอย่างงี้กับฉัน” ฉันหาเรื่องทันที “อะไร อีตั้ม อะไรของแก แกเป็นไรวะ” บีถาม ทำหน้าซื่ออีก น่าตบนัก “ก็แกทำอะไร รู้อยู่แก่ใจ ทำเป็นมาถาม” ฉันยังคงหาเรื่อง แต่ไม่พูดให้ชัด น่าตบปากตัวเองสิบที “อะไรล่ะ เรื่องทีน่ะเหรอ” บีถามด้วยหน้าตาใสซื่ออีก ฉันโมโหกว่าเก่า “แกคิดจะเคลมแฟนฉันเหรอ” ฉันโมโหสุดขีด และโพล่งออกไป .... จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 01:33:52 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 19 “ทีพูดอะไรกับแก มันต่างหากที่เป็นคนอ่อยฉัน ตั้งแต่วันแรกที่แกเอามันมาที่นี่ และปล่อยมันไว้กับฉัน มันแทะโลมและพูดจาจีบฉันทันทีที่แกกลับไป แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ เพราะเห็นว่านี่คือแฟนของเพื่อน และว่าจะเก็บเรื่องนี้ไม่บอกกับแก เพราะกลัวแกไม่สบายใจ อีกอย่างหนึ่งคือ ถ้าบอกแล้วแกอาจไม่ไว้ใจฉัน เพราะว่าแกเชื่อแฟนแกมากกว่าฉันอยู่แล้ว” บีใส่ฉันชุดใหญ่ ฉันงง “แล้วเรื่องเมื่อเช้าล่ะ” ฉันยังคงสอบสวนหนัก “ทีบอกว่า แกพยายามจะทำอะไรกับที” “ตั้ม ฟังฉันดี ๆ นะ” บีบอก “มันมาถึง และบอกกับฉันว่า มันเมากินเหล้ากับเพื่อนมาทั้งคืน ยังไม่ได้กลับบ้าน คิดถึงฉัน และอยากมาหาฉัน ทั้งที่ฉันเพิ่งตื่นนอน พยายามกอดฉัน และจะจูบฉัน แต่ฉันก็บอกว่า ทีทำแบบนี้ไม่ได้ ทีเป็นแฟนของตั้ม เพื่อนที่พี่บีรักที่สุด พี่ไม่มีวันทรยศเพื่อนพี่เด็ดขาด และฉันก็ทิ้งให้มันนอนข้างล่าง แกก็มาเห็นนั่นแหละ” บีอธิบายให้ฉันฟัง ฉันเริ่มสับสนอีกครั้ง จะเชื่อใครดี ฝั่งนี้ก็เพื่อน ทางโน้นก็แฟน พูดจาน่าเชื่อถือทั้งคู่ ฉันกับบีเงียบกันทั้งคู่ จนกระทั่งทีกลับมา ฉันจึงบอกบีว่าฉันจะกลับแล้ว และให้ทีกลับด้วย จากนั้นฉันกลับบ้าน ส่วนทีกลับบ้านของทีเช่นกัน ทีโทรมาหาฉัน และบอกว่า ขอให้เชื่อที ความจริงคือพี่บีเริ่มก่อน บีก็โทรมาเหมือนกันว่าให้เชื่อบี ฉันสรุปเองว่า ไม่ว่าใครเริ่มก่อน มันก็เลวด้วยกันทั้งคู่ แต่ฉันก็ยังแอบเข้าข้างทีอยู่ เกลียดบีมากกว่า บีเลวมากกว่า (โง่มั๊ย) วันต่อมา ทียังคงไปทำงาน โดยมีฉันไปนั่งเฝ้า ฉันส่งข้อความเหมือนเมื่อวาน ทีหยิบขึ้นมาอ่าน และวางไว้ เหตุการณ์ช่างเหมือนเมื่อวานไม่มีผิด ส่วนบีหายไปไหนไม่รู้ ตามเคย ฉันก็แผนเดิม เอาโทรศัพท์ทีขึ้นมาถามว่าใครส่งข้อความมา แต่วันนี้ทีหวงโทรศัพท์มากเป็นพิเศษ จริง ๆ แล้วทีหวงโทรศัพท์ของเขามาก ยิ่งมาช่วงที่อยู่ใกล้กัน ยิ่งหวงมาก หลายครั้งที่เขาไปโทรศัพท์ไกล ๆ กลัวเราได้ยิน บ่อยครั้งที่ขอเงินฉันไปเติมเงิน แต่ไม่เคยโทรหาฉัน บอกว่าโทรหาเพื่อนเรื่องลงทะเบียนเรียน และเรื่องแม่ เรื่องยาย .... ฉันก็เชื่อ จนวันนี้ ฉันรู้สึกแปลกใจว่าทำไมต้องหวงโทรศัพท์มากขนาดนั้น ฉันเก็บความรู้สึกจนกระทั่งบ่าย หลังจากเราทานข้าวเที่ยงเสร็จ ทีบอกว่าของีบสักนิด ก่อนทำงานช่วงบ่าย ฉันตกลง และหลับไปทั้งคู่ที่โซฟาในบ้านบี ท่ามกลางความเงียบ ฉันได้ยินเสียงทีคุยโทรศัพท์ อยู่ไม่ไกลนัก ฉันได้ยินว่า “แค่นี้ก่อนนะ งานยุ่ง เดี๋ยวผมโทรกลับนะครับ” ฉันสงสัยมาก ว่าคุยกับเพื่อนทำไมต้องปกปิด และต้องพูดเพราะขนาดนั้น ทีเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงทันที ส่วนฉัน เริ่มสงสัยมากขึ้น มากขึ้น ทีกลับมานั่งกับฉันที่โซฟา บอกว่าจะทำงานต่อแล้ว ฉันก็แกล้งอยากจะเล่นโทรศัพท์ บอกว่าเบื่อของตัวเองแล้ว ขอเล่นเครื่องของทีได้มั๊ย อยากเล่นเกม ทีทำท่าโมโหมาก จนฉันตกใจ “ไม่ได้ จะเอาเครื่องไปเล่นได้ไง” ทีดุ “อ้าว ก็แค่ขอเล่น...” ฉันทำเสียงอ่อย ๆ เหมือนเด็กมีความผิด “นะ ๆ ไม่ได้เหรอ” ทีรู้ว่าฉันเริ่มระแวง เลยบอกว่า บ่ายนี้ไม่ทำงานแล้ว พี่บีก็ไม่อยู่ ไม่ต้องรีบหรอก นอนต่อดีกว่า ว่าแล้วทีก็ล้มตัวลงนอน ไม่นานนักก็ลุกขึ้นมาและบอกว่าจะสูบบุหรี่ บังเอิญว่า ซองบุหรี่กับโทรศัพท์มือถืออยู่ในกระเป๋าเดียวกัน ทำให้ทีต้องหยิบโทรศัพท์มาวางไว้ที่โต๊ะเล็กหน้าโซฟา ส่วนฉันน่ะเหรอ...คิก ๆ ทำท่าไม่สนใจแล้ว และเดินออกไปหน้าบ้าน ทำเป็นคุยกับที เรื่องสัพเพเหระ และก็บังเอิญอีก โจรต้องมีวันเผลอ วันพระไม่ได้มีหนเดียว เข็นครกขึ้นภูเขา (เกี่ยวมั๊ย) ทีลืมโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะหลังจากหยิบบุหรี่ไปสูบ ฉันจริตทำเป็นปวดท้อง อยากเข้าห้องน้ำ และแอบหยิบโทรศัพท์ของทีเข้าไปในห้องน้ำด้วย ฉันเปิดประวัติการโทร เห็นมีชื่อ “อู๋” บ่อยครั้ง ทั้งโทรเข้า และโทรออก ไวเท่าความคิด ฉันเปิดไปที่ข้อความ “คิดถึงจัง ทีทำอะไรอยู่” “สายแล้ว ตื่นหรือยัง” “ดึกแล้วนะ นอนหลับห่มผ้า คิดถึงผมด้วยนะ” ฯลฯ ฉันอึ้ง อึ้ง อึ้ง เหงื่อแตกพลั่ก ๆ ๆ ยิ่งกว่าเล่นสงกรานต์ รู้สึกเหมือนตัวลอย และหมุนได้รอบทิศทาง ทุกข้อความที่ลงท้ายด้วยอู๋นั่น จะต้องเป็นข้อความที่หวานซึ้ง กินใจมาก ฉันแอบเก็บเบอร์โทรฯ ไว้ในเครื่องฉัน และออกจากห้องน้ำ แต่ทียังไม่กลับเข้ามาจากหน้าบ้าน โล่งอกไปที ฉันบอกทีว่า ขอกลับบ้านก่อน วันนี้แม่ให้เข้าบ้านเร็ว ฉันไม่บอกทีเลยว่า ฉันรู้อะไรมาจากการเข้าห้องน้ำ ตกกลางคืนฉันโทรหาบี เพื่อปรึกษาปัญหาหัวใจ “บี ฉันเจอข้อความและเบอร์โทรของเด็กคนนึง ชื่อ อู๋ ในโทรศัพท์ของทีว่ะ แกคิดว่ามันเป็นใครวะ” “เออ ตั้มกูก็ว่าจะไม่บอกมิงนะ แต่ในเมื่อมิงรู้แล้ว กูก็จะเล่าให้ฟัง ทีมันโทรคุยกับน้องคนนี้บ่อยมาก วันละร้อยรอบได้มั๊ง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ฉันยังคิดอยู่เลยว่า ทำไมเพื่อนตั้มแสนสวยของฉันจะต้องโดนผู้ชายเกย์เลว ๆ คนนี้หลอกด้วย ไหนจะมาจีบกู ไหนจะมีเด็กซ่อนไว้ ตั้มเอ๊ย ทำใจดี ๆ นะเพื่อน แกต้องตัดสินใจทำอะไรแล้วหละ” บีบอก ฉันนอนไม่หลับเลย ทั้งคืนคิดแต่ว่า ระยะเวลา 5 เดือนที่คบกับทีมาฉันเคยระแวงหลายครั้งที่ทีไม่รับโทรศัพท์ฉัน และไม่โทรกลับ หรือรับโทรศัพท์ แต่บอกว่าทำรายงาน ทำการบ้าน ยุ่งมาก อ่านหนังสือสอบ ฯลฯ สารพัดเหตุผลที่จะรีบตัดบทฉัน ยกเว้นเวลาไม่มีเงินที่จะคุยนานมาก ฉันเคยถามว่ามีใครหรือเปล่า เขาปฏิเสธตลอด แถมว่าเราด้วยว่า ตั้มนั่นแหละที่จะมีคนอื่น ประมาณว่า เสียงดังกลบเกลื่อน ฉันรู้สึกเจ็บ ตุบ ๆ ๆ ในหน้าอกข้างซ้าย ฉันเพิ่งรู้ว่า การรู้ว่าแฟนไม่ซื่อสัตย์มันแย่แค่ไหน ตอนได้ยินเรื่องทีกับบี ฉันยังรู้สึกแย่มาก แต่ครั้งนี้รุนแรงยิ่งกว่า ... เอาวะ พรุ่งนี้เป็นไงเป็นกัน ฉันเผลอหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ประมาณสายของวันรุ่งขึ้น ฉันไปหาทีที่ร้านของบีตามเคย แต่คราวนี้สีหน้าเคร่งเครียด เหมือนทีจะรับรู้ความรู้สึกได้ว่าฉันรู้เรื่องหลายอย่างแล้ว หรือว่าบีแอบบอกมันนะ “วันนี้ตั้มเป็นอะไร ดูแปลก ๆ นะ” ทีถาม “ทีทำไมทำกับตั้มแบบนี้” ฉันตะโกน ในห้องทำงานมีบีนั่งอยู่ด้วย “ตั้มใจเย็น ๆ” บีบอก “ไปข้างนอกกับตั้มเดี๋ยวนี้” ฉันสั่งทีให้ขึ้นรถ “ครับ” ทีทำตามอย่างว่าง่าย ฉันขับรถไปเรื่อย ๆ รอให้โจรรับสารภาพ โดยที่ไม่พูดอะไรเลยสักคำเดียว จนทีทนไม่ไหว และพูดว่า “ตั้มมีเรื่องอะไร เป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนี้” “เป็นอะไรอีกล่ะ ไม่ได้กินข้าวเหรอ หรือพี่บีฟ้องไรอีก” ฉันได้ยินประโยคนี้ รู้สึกอย่างเดียวว่า ทำไมต้องให้บีมาฟ้องด้วย ฉันรู้ด้วยตัวฉันเอง ฉันจอดรถที่ริมถนน “ทีทำไร รู้ตัวดี ไหน ขอยืมโทรศัพท์หน่อย เครื่องตั้มแบตหมด” ฉันแกล้ง “อ่ะ เอาไป” ทีให้อย่างง่ายดาย ฉันกดดูรายชื่อโทรศัพท์ และข้อความ ไม่มีคนชื่ออู๋อยู่ในเครื่องเลย “เป็นไง มีอะไรเหรอ โทรศัพท์ทีมีอะไร ถ้าอยากตรวจสอบกัน ก็บอกตรง ๆ ไม่เคยไว้ใจทีเลย” ทีพูดอย่างมั่นใจ “ก็ไม่มีอะไร” ฉันเก็บกดความรู้สึกไว้ “อย่าให้มันมีอะไรก็แล้วกัน” จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 01:37:05 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 20 ฉันยอมกลับมาส่งที ทั้งที่ยังไม่ได้ความจริง และบีก็สงสัยว่า ยังไม่เลิกกันอีกเหรอ ฉันออกไปข้างนอกอีกรอบ เพื่อสงบสติอารมณ์ และเรียบเรียงความคิดในหัวอีกครั้งว่าจะจัดการกับเจ้าทีอย่างไรดี จนกระทั่งเวลาเลิกงาน ฉันไม่กลับเข้าไปหาที หรือบีอีกเลย ส่วนทีก็ไม่โทรหาฉันเช่นกัน คืนนี้ ฉันสับสนเหลือเกิน ฉันเดินครุ่นคิดในสวนหน้าบ้านโดยไม่ใส่รองเท้า คิด คิด คิด และคิด จนกระทั่งดึก แม่ออกมาถาม “ยังไม่นอนเหรอ ถ้าจะนอนก็ปิดบ้านด้วยนะ” น้ำเสียงของแม่ เต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย ที่เห็นลูกสาวในคราบลูกชายเดินใจลอยอยู่หน้าบ้าน ฉันคิดว่าแม่คงพอทราบว่าฉันเปลี่ยนไปจากเดิม ฉันเงียบ เก็บกด แม่คงรู้ แต่ก็คงดูอยู่ห่าง ๆ ฉันคิดได้ทันทีว่า คนที่มีค่าที่สุดสำหรับฉัน คือคนในบ้านหลังนี้ต่างหาก ไม่ใช่ที หรือไม่ใช่ใคร ๆ ที่เราเรียกว่าแฟน หรือ คนรัก ฉันหยิบโทรศัพท์ และกดไปที่เบอร์โทรของที และอู๋ สลับกัน เลือกว่าจะโทรหาใคร ในที่สุด ฉันตัดสินใจ “สวัสดีครับ” ฉันทัก “สวัสดีครับ” เสียงปลายสายรับ “น้องอู๋หรือเปล่าครับ พี่ตั้มนะ” ฉันแนะนำตัว “ครับ พี่ตั้ม” อู๋รับทราบ น้ำเสียงเหมือนกับรู้จักฉันด้วย “อ้าว น้องรู้จักพี่ด้วยเหรอ” ฉันถามด้วยความสงสัยอย่างแรง “ครับ พี่ตั้ม แฟนพี่ทีครับ” อู๋ตอบ ฉันอึ้งอีกครั้ง ฉันกลืนน้ำลายไม่ลงแล้ว ตอนนี้รู้สึกว่า ของในกระเพาะจะไหลออกมามากกว่า “พี่ตั้มครับ ผมมีเรื่องจะบอกพี่เหมือนกันครับ” อู๋พูดนำในขณะที่ฉันช๊อคซีเนม่าอยู่ตรงนั้น “พี่ทีเป็นแฟนผมด้วยครับ เขาอยู่หอเดียวกันกับผมแต่คนละห้อง เราคบกันในฐานะพี่น้องในตอนแรก พี่เขาเข้ามาหาผม และดูแลเอาใจใส่ทุกอย่าง ทานข้าว ไปเรียน และอื่น ๆ อีก พี่เขาทำให้ผมประทับใจมาก และพี่ทีก็บอกว่า พี่ทีคบอยู่กับพี่ตั้มอีกคน เป็นคนที่พี่ทีรักมาก เราคบกันหลังจากที่พี่ตั้มคบกับพี่ทีได้ประมาณ 3 เดือน” อู๋เล่าด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “จริงเหรอ แล้ว...ลึกซึ้งกันแค่ไหน” ฉันถามและกลั้นน้ำเสียงสั่นเครือไว้ “ก็...ไม่ตอบได้มั๊ยครับพี่ รู้แต่ว่าผมทำผิดครับ ผมรู้ว่าพี่ตั้มไม่ได้ทำอะไรผิด คนที่ผิดคือผมกับพี่ที ผมทำเลวกับพี่ แต่ผมก็ไม่รู้จะทำไง ผมก็รักพี่ทีเหมือนกัน ผมขอโทษครับพี่ตั้ม ผมขอโทษ” อู๋ร้องไห้ออกมา ส่วนฉัน กลืนน้ำลายไม่ลง “อู๋รักพี่ทีมากมั๊ย” ฉันถาม “รักครับ” “รักมากมั๊ย พี่ถามว่ารักมากมั๊ย” ฉันเน้นย้ำคำถามอีกครั้ง “ครับ รักมากครับ” อู๋ตอบด้วยเสียงหนักแน่น “งั้นอู๋สบายใจได้ พี่ขอหลีกทางให้อู๋ พี่จะไม่ยุ่งกับผู้ชายคนนี้อีก ต่อจากนี้ไป พี่จะไม่รู้จักเราสองคน พี่จะไม่ยุ่ง ไม่สนใจ และถือเสียว่า สิ่งที่ผ่านมา พี่ชดใช้กรรมให้กับเจ้ากรรมนายเวรก็แล้วกัน” ฉันทำน้ำเสียงเย็นชาสุด ๆ ทำให้น้องอู๋ร้องไห้หนักกว่าเดิม “ไม่นะพี่ตั้ม ไม่นะ พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วจะเป็นแบบนี้ได้ยังไง” อู๋ถามทั้งน้ำตา “ได้สิ พี่ไม่เคยต้องมีแฟน ทีเป็นแฟนคนแรกของพี่ ที่พี่เรียกได้เต็มปากว่าแฟน แต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ จะให้พี่ทนอยู่ได้ยังไง ทีอยู่กับพี่ใจอยู่กับอู๋ หรือทีอยู่กับอู๋ แต่ใจอยู่กับพี่ มันไม่แย่เกินไปเหรอ พี่ทนไม่ได้หรอกอู๋ อู๋รักพี่เค้า อู๋ก็เอาเค้าไปซะ เรื่องจะได้จบ ๆ” ฉันพูดไป “ทำไมพี่ตั้มดีอย่างนี้ ผมรู้แล้วว่าทำไมพี่ทีถึงรักพี่มาก เค้ารักพี่มากจริง ๆ นะครับ เค้าบอกผมตลอดว่า ไม่มีใครดีเท่าพี่ตั้มอีกแล้ว ..” อู๋พรั่งพรูออกมา “ไม่ หยุด หยุดเถอะอู๋ พี่ไม่เอาแล้ว พี่ไม่เคยต้องใช้ของร่วมกับใคร การเป็นคนที่ 1 ของพี่ ต้องเป็นคนเดียว และไม่มีเบอร์สำรอง ถ้าพี่จะคบใคร พี่ไม่มีเบอร์สำรอง และเค้าคนนั้นก็ต้องไม่มีเบอร์สำรอง ทีรักกับพี่และกับอู๋ มันสามเศ้า พี่รับไม่ได้ มันมากเกินไป อู๋ พี่จะเลิกกับเค้า ส่วนเค้ากับอู๋จะไปขึ้นเหวลงนรกที่ไหนก็ตามสบาย พี่เหนื่อย พี่ขอหยุดแค่นี้นะ อู๋ไม่ต้องพูดอะไรอีก พี่ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากฟัง แค่นี้นะอู๋ ขอให้จบแค่นี้” ฉันตัดสายไป อู๋โทรกลับมาอีกหลายครั้ง แต่ฉันไม่รับ ฉันยืนอยู่กลางสนาม อยากร้องไห้ออกมาให้น้ำตาท่วมโลก แต่น้ำตากลับไม่ไหลแม้แต่หยดเดียว ไม่เลย ไม่มีสักหยด แปลกมาก แต่สิ่งที่อยู่ในอกข้างซ้าย มันตุบ ตุบ ตุบ อย่างเร็วและแรง จนฉันรู้สึกได้ ฉันนั่งลงกับพื้นหญ้านั้น และโทรหาบี เล่าทุกอย่างให้บีฟัง บีถามว่าจะให้มาอยู่เป็นเพื่อนมั๊ย ฉันตอบไปว่าฉันอยู่ได้ ไม่เป็นไร แค่ผู้ชายที่เลวกว่าหมาคนนึง ฉันอยู่ได้ ... ฉันกลับขึ้นห้องนอนอย่างกับคนไร้ความรู้สึก ฉันไม่รู้ว่าฉันปิดประตูบ้านหรือไม่ ฉันเดินขึ้นบันไดมาได้อย่างไร ฉันไม่เปิดไฟ ไม่เปิดแอร์ ไม่เปิดพัดลม ทิ้งตัวลงนอน โดยไม่รู้ว่าหัวฉันหันไปทางไหน เสียงโทรศัพท์ดังอีกครั้ง หลังจากที่ฉันตกในห้วงภวังค์ไปหลายนาที ฉันกดรับโดยไม่มีสติ จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 01:39:39 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 21 “ฮัลโหล...” เสียงของฉันอ่อนระโหยโรยแรง “ตั้ม! โทรหาอู๋ทำไม!!!” เสียงทีตะโกนอยู่ปลายสาย ฉันยังไม่ทันตอบ “อู๋น่ะ เป็นแฟนของที ตั้มมีสิทธิอะไรที่จะไปยุ่งกับเขา” ทีตะโกนด่าฉัน ทำให้ฉันตื่น “แล้วทำไมล่ะ ก็แค่โทรไปทำความรู้จัก และตอนนี้ก็รู้จักแล้ว และจบไปแล้ว ต่อไปนี้ เราสามคน ไม่มีอะไรกัน ส่วนเธอกับอู๋ จะไปไหนก็ไม่เกี่ยวกับพี่” ฉันเปลี่ยนสรรพนามทั้งหมด คำแทนตัวฉัน แทนตัวที เปลี่ยนให้หมด (ฉลาดขึ้นมา) “เรื่องของเราก็ส่วนเรื่องของเราสิ ไปเกี่ยวอะไรกับอู๋ อู๋เค้าอยู่ของเค้าดี ๆ แล้วตั้มไปยุ่งกับน้องเค้าทำไม” ทียังคงตะโกนมาที่ฉันยังกับฉันไปค้ายาบ้ามา “เกี่ยวสิ ไม่งั้นเธอจะไปรักเค้าเหรอ” ฉันตะโกนกลับ ตอนนี้ฉันกลับมายืนที่สนามแล้ว เพราะตะโกนบนบ้านไม่ได้ เดี๋ยวพ่อแม่แตกตื่น “ที่ทีรักเค้า เพราะเค้าเป็นเค้า” ทีพูดวกวนมาก “อ้าว แล้วเธอจะทำไงต่อ” ฉันถาม “ก็ไม่ทำไง ก็คบกันไปแบบนี้” ทียังคงดื้อด้าน ด้านมาก ด้านสุด ๆ ไอ้เลว “ไม่เอา พี่ไม่เอา ถ้าคิดจะคบ เธอต้องเลือกว่าจะเลือกใคร” ฉันท้า “ทีเลือกอู๋” ทีตอบฉัน “ดี งั้นเราก็จบกันแค่นี้ ส่วนเงินทอง หรือความช่วยเหลืออะไรก็ตามที่เคยทำให้เธอ ถือว่าพี่ให้ทานไปละกัน” ฉันตอบอย่างเจ็บช้ำที่สุดในชีวิต แต่น้ำเสียงยังคงเข้มแข็ง (หญิงแกร่งก็งี้) “เออ” ทีตะโกนเป็นคำสุดท้าย หัวใจฉันแทบออกมาเต้นนอกโครงกระดูกของฉัน ฉันรู้สึกอ่อนแรงมาก ตลอดเวลาที่คบกัน ทีแอบมีอู๋โดยตลอด โดยที่ฉันไม่รู้เรื่องเลย ไม่เคยรู้ระแคะระคายเลยแม้แต่น้อย เพราะมัวเชื่อคำพูดของคนเลว ๆ คนนึงมาตลอด โดยไม่รู้ว่าเค้าหลอก หลอก และหลอก ไม่ว่าจะหลอกให้เรารัก หลอกให้เราหลง จนส่งเงินทองให้ใช้เรื่อยมา จะบอกว่า หมดไปเยอะมาก คงจะดาวน์รถเก๋งป้ายแดงได้สัก 10% แต่ฉันไม่ได้เสียดายเงินทองหรอก ฉันเสียดาย “ความรัก” มากกว่า ฉันคิดวนไป วกมา ว่าทำไมเราต้องถูกกระทำแบบนี้ แต่...น้ำตาฉันไม่ไหล ไม่ไหลเลยซักหยดจริง ๆ ฉันโทรหาบี อีกครั้ง เล่าให้บีฟังทั้งหมด บีบอกว่า “มิงทำถูกแล้ว ต้องตัดให้ขาดนะ ตัดให้หมดไปเลย” ฉันหลับในห้องนอนของฉันได้ยังไงก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกที แม่ขึ้นมาปลุกไปกินข้าว ฉันกินข้าวเช้าด้วยความไม่อร่อย ลิ้นไม่รู้รสชาติ จมูกไม่รู้กลิ่น ตามองไม่เห็นความสวยงามของอาหาร ประสาทสัมผัสของฉันตายหมด ฉันไม่รู้ว่าพ่อแม่พูดคุยอะไรกัน ฉันไม่รู้ว่าฉันพูดอะไรออกไป ซึ่งทำให้วันนี้ทั้งวันของฉันเหมือนฉันไร้วิญญาณ แต่สิ่งที่ฉันได้มาคือ พ่อและแม่ แปลกมาก ที่วันนั้นพ่อกับแม่พยายามพูดคุยกับฉัน เรื่องโน้น เรื่องนี้ ไปเรื่อยเปื่อย ท่านสองคนพยายามมากที่จะคุยกับฉัน ไม่ว่าฉันเดินไปไหน ก็มีพ่อ แม่อยู่ตรงนั้น ฉันขึ้นมาบนห้อง แม่ก็มาด้วย ฉันไปสนามหน้าบ้าน พ่อก็อยู่ด้วย สิ่งที่ฉันเห็นจากสายตา คือแววตาความห่วงใยของพ่อแม่ ที่มีมาให้ฉัน มันแปลกนะ ที่ฉันรับได้ พ่อแม่ไม่ได้พูด ไม่ได้ถามแม้แต่คำเดียวว่าลูกไปทำอะไรมา ลูกเป็นอะไร ใครทำอะไรลูก ไม่มีแม้แต่คำเดียว แต่การกระทำสิ พ่อแม่ยืนข้างฉันตลอด ตอนบ่ายฉันเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด ฉันหิว ฉันกินข้าวด้วยความอร่อย ยิ้ม และพูดคุยกับพ่อแม่ได้ ทำให้ฉันคิดได้ว่า ไม่มีความรักอื่นใดแล้วที่จะเท่ากับความรักของพ่อแม่ ฉันรีบทิ้งความรู้สึกแย่ ๆ ทั้งหมดที่ฉันได้รับมาเมื่อคืนนี้ทิ้งให้หมด ฉันคิดอย่างเดียวว่า คนที่ฉันควรจะรัก ห่วง และถนอมไว้ให้ดีที่สุดคือ พ่อกับแม่ เท่านั้น พรุ่งนี้ฉันต้องกลับไปทำงานแล้ว หยุดปิดเทอมหลายวัน ต้องกลับไปทำงาน ฉันรู้สึกรื่นเริงอย่างบอกไม่ถูก คงเป็นเพราะพ่อแม่ที่ยืนข้างฉัน ไม่ว่าฉันจะล้มหรือยืน ท่านไม่เคยทิ้งให้ฉันเดียวดาย แม้ว่าไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันก็ตาม พรุ่งนี้โพรมีจะมารับฉันกลับไปทำงานแล้ว ดีใจจัง วันนี้ไม่มีโทรศัพท์ของใครเข้ามาสักคนเลย.... เช้าวันต่อมา พี่โพรมีมารับฉัน ฉันเล่าเรื่องทุกอย่างให้พี่โพรมีฟัง เขาไม่ตอบอะไรเลย ไม่พูดอะไรเลย ฉันคิดว่า เพื่อนน่าจะปลอบใจอะไรฉันสักคำ แต่สิ่งที่เขาทำคือ เปิดเพลงครับ เปิดเพลงอกหักทุกเพลงที่มีในรถคันนั้น ระหว่างทางที่นั่งรถไป ฉันไม่มีน้ำตา แม้ว่าเพลงจะเศร้าแค่ไหน แต่ฉันเงียบ เงียบ และเงียบ จนมีมือหนึ่งมาแตะที่ไหล่และหัวของฉัน มือของโพรมีนั่นเอง วินาทีนั้น ไม่รู้ว่าน้ำตาฉันมาจากไหน ฉันร้องไห้ออกมาอย่างมากมายเหมือนเขื่อนแตก “โพรมี แกทำไรของแกวะ” ฉันไม่เคยเรียกมันว่าพี่ซักที มารยาทเสีย “เปล่า” มันตอบ “ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ” ฉันร้องไห้ออกมา “ผ่านมาทั้งคืน ทั้งวัน ฉันไม่ร้องไห้ เพราะแกทำให้ฉันร้อง ฮือ ๆ ๆ” ฉันบ่น “ร้องออกมาซะ จะได้หาย ไม่ต้องร้องอีก” โพรมีบอกฉัน นี่หรือคือคำปลอบใจ จากเพื่อน....ช่างแสนดีจริง ๆ พอถึงที่ทำงาน ฉันก็ไม่ร้องไห้กับเรื่องนี้...อีกเลย จากคุณ : Arthristry - [ 4 ต.ค. 51 02:28:29 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เจ้าของเรื่อง เคยเอามาลงแล้วใช่มั้ยครับ แต่ตอนนั้น ไม่ยาวขนาดนี้ ยังมีอีกป่าวครับ รออ่าน จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล - [ 4 ต.ค. 51 08:31:54 ]

ความคิดเห็นที่ 23 อืม ยาวได้ใจ แต่ก็อ่านจนจบ จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 4 ต.ค. 51 14:03:23 ]

ความคิดเห็นที่ 24 ใช่แล้วคับ คุณรอยยิ้ม ณ ริมเล เหตุที่ต้องลงซ้ำ เพราะว่าบอร์ดเดิมมันถูกยกเลิกไป เพราะว่าหายไปนานมาก ติดธุระมากมายคับ บังเอิญวันก่อนได้อ่านรวมเล่มตีพิมพ์ของบอร์ดเซ็งเป็ดคับ ก็เลยเกิด แรงบันดาลใจให้เขียนอีกครั้ง ยอมหยุดธุระเพื่อเขียนต่อ เดี๋ยวจะต่อนะคับ ปล. เซ็งเป็ดซึ้งจริง ๆ จากคุณ : Arthristry - [ 5 ต.ค. 51 09:58:39 A:203.144.187.19 X: ]

ความคิดเห็นที่ 25 ชอบมากมาย.. รีบๆมาเขียนต่อนะคร้า... รออ่านอยู่นะเนียะ... สนุกที่สุด มีหลายรสชาด... น่าติดตามมากมาย... บอกได้สองคำว่า "สุดยอด" หุหุ จากคุณ : HapPy_MaFiA - [ 5 ต.ค. 51 11:34:52 A:125.27.218.156 X: ]

ความคิดเห็นที่ 26 บทที่ 7 บทรัก หลังจากประสบความล้มเหลวกับความรักครั้งนั้นแล้ว ฉันก็วุ่นวี่วุ่นวายกับโพรมี เล่ย์จัง อีเคแมน และนังคีโน ตลอดเวลา ซึ่งนับเป็นเพื่อนที่เป็นเพื่อนสนิทจริง ๆ มีประสบการณ์มากมายกับเพื่อน 4-5 คนนี้ ปะปนไปกับความรักของฉันที่เข้ามาผสมผสาน วุ่นวายกับเพื่อนของฉันทั้งหมดจนได้ ก็จะอะไรอีกล่ะ ฉันไปเจอผู้ชายอีกคนนึง หลังจากนั้นอีกไม่นาน ในงานใหญ่นี้ ฉันได้รับหน้าที่พนักงานส่งพานปริญญาบัตร ลำเลียงไปส่งให้กับอาจารย์หญิงส่งต่อบนเวทีพระราชทานฯ นั่นเอง ซึ่งต้องปฏิบัติหน้าที่อยู่บนเวที เรียกว่าเป็นหน้าที่สำคัญเลยแหละ .... นี่แหละ คือจุดเริ่มต้น ในวันซ้อมงานใหญ่นี้ ฉันจะต้องวุ่นวายอยู่กับการฝึกซ้อมเดิน ซ้อมคิว ซ้อมบัณฑิตทั้งหลาย และฉันก็ได้เห็นอาจารย์ชายอีกคนนึง ทำหน้าที่บนเวทีเหมือนกัน หน้าตาขาว ๆ สูงไม่มากนัก ไม่ตี๋ แต่ก็น่ารักดี จะว่าไปก็คล้ายคลึงพวกเชื้อสายเวียดนาม หรือลาว อะไรงั้นแหละ แต่จมูกไม่แบนนะ ฉันรู้สึกว่าคนคนนี้ดูดีจัง ฉันอยากรู้จัก และฉันก็ได้รู้จักจริง ๆ “สวัสดีครับ” ชายคนนี้ทักฉันในขณะที่ฉันยืนคุยกับอาจารย์ชายอีกคนรุ่นน้องที่หน้าตาดีแต่กินไม่ได้ “หวัดดีคับ” ผมตอบกลับอาจารย์คนใหม่นั่น “ผมกวางนะ ...สอนอยู่ภาค XXX คณะ YYYY” “ตั้มนะ สอนภาค ZZZ คณะ VVVV” เราทำความรู้จักกัน จึงได้รู้ว่าอาจารย์กวางอายุน้อยกว่าฉัน 3 วันเอง เราก็เลยเป็นรุ่นเดียวกัน แต่ที่แปลกก็คือ นาย กวางนี่ ใช้สรรพนามแทนตัวเองว่า “กวาง” ตลอดเวลา และแทนชื่อเราว่า “ตั้ม” ตลอดเวลา เราก็เลยสนิทกันอย่างเร็ว ฉันก็คิดทันทีว่า แอบชอบฉันหรือเปล่านะ แอบคิดเข้าข้างตัวเองขึ้นมา เราก็คุยกันสรรพเพเหระในระหว่างซ้อมงานใหญ่ และคุยถึงเรื่องมือถือ สัตว์เลี้ยง พบว่ากวางชอบเลี้ยงหมาเหมือนกัน ยิ่งคุยกันถูกคอเข้าไปใหญ่ กวางเป็นคนแปลกนะ เวลาคุยชอบเอาตัวหรือเอาหน้าเข้ามาใกล้ ๆ ฉันตลอดเวลา ทำให้ฉันแอบคิดไปไกลมาก ว่าเค้าชอบฉันแน่ ๆ ในเวลาพักของวันงานจริง แต่ฉันพะวงกับงานที่กำลังดำเนินอยู่ ถึงแม้เป็นช่วงพัก และฉันก็อยากทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ให้สมกับการเป็นนางงามโลก แหะ ๆ จริง ๆ ไม่ใช่หรอก ถึงฉันจะเป็นคนธรรมดาสามัญชน ก็อยากทำงานรับใช้เบื้องยุคลบาทเหมือนกัน เลยอยากทำหน้าที่ให้ดีที่สุด แต่.... “ตั้ม พักแล้ว เราไปกินข้าวกันเถอะ” กวางเดินมากระซิบหลังหูฉันในขณะที่ฉันวุ่นวายกับกองปริญญาบัตร “อ้าว พักแล้วเหรอ เดี๋ยวค่อยไปนะกวาง เพราะตอนนี้งานยุ่งมาก ๆ” จริง ๆ แล้วไม่ยุ่งหรอก ทำสะบัดสะบิ้นไปงั้น “ไม่เห็นจะยุ่งเลย ตอนนี้เป็นเวรอาจารย์คนอื่นอีกตั้งเยอะ เราได้พักแล้ว พักตรงกันด้วย ไปกินข้าวกัน” กวางอ้อนอีกครั้ง ไม่ได้อ้อนเปล่านะ แอบเอามือขวามาจับมือซ้ายของเราข้างหลังด้วย ชะอุ๊ย “โอเค เดี๋ยวตั้มฝากงานพี่เค้าก่อนนะ” ว่าแล้วฉันก็ทำท่าปล่อยมือกวางออก และทำทีวุ่นวายกับกองปริญญาบัตรนั่น ทั้ง ๆที่ไม่มีอะไรวุ่นวาย เจ้าหน้าที่ช่วยจัดการหมดแล้ว ... จริตนิดนึง “ป่ะ ไปกันเถอะ” ฉันเอ่ยปาก “ได้” กวางบอก และไม่ได้บอกเปล่าอีก กวางเดินจูงมือฉันออกจากหลังเวทีนั้น ออกไปทางด้านหลัง เพื่อไปที่พักกินข้าวของเจ้าหน้าที่ฝ่ายเวที ฉันเขินบอกไม่ถูก ระหว่างทางเจอผู้คนมากมายที่ปฏิบัติหน้าที่บนเวที แต่เคราะห์ดีที่ทุกคนวุ่นวายกันมาก จึงไม่ทันสังเกตว่าเราสองคนเดินจูงมือกันอยู่ ฉันรู้สึกดีมาก เรียกง่าย ๆ ว่าหลงทันทีเลย ... แพ้ แพ้ผู้ชายจริง ๆ เพิ่งอกหักมาไม่นานแท้ ๆ จากนั้นเราสองคนก็กินข้าวด้วยกัน แลกเบอร์โทรกัน โทรหากัน คุยกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉันก็ไม่ลืมที่จะ update ความสัมพันธ์ทั้งหลายให้บรรดาเพื่อนแก๊งค์ฟัง บรรดาเพื่อน ๆ ก็ช่วยกันวิพากษ์วิจารณ์และค้นหาข้อมูลของชายคนนี้เพื่อประกอบการตัดสินใจของฉัน บังเอิญว่าเล่ย์จัง ทำงานที่นี่มานานเพราะชีไม่ต้องไปเรียน ป.โท เหมือนฉัน ช่วงเวลาที่ฉันไม่อยู่ 2 ปีนั้น กวางได้มาเป็นอาจารย์ที่นี่ เล่ย์จังเล่าให้ฟังว่า กวางชอบเล่นกีฬาวอลเล่ย์บอล (เข้าทาง) และชอบไปกับกลุ่มเก้ง เกย์เสมอ ซึ่งตั้มควรระวังตัวนะ เล่ย์จังเตือน แต่ฉันน่ะเหรอจะเชื่อ ... ไม่เชื่อครับ เพราะเริ่มมีความรัก...อีกแล้ว (โดนหลอกง่ายจัง) เล่ย์จังมีข้อมูลของกวางมากกว่านี้ แต่ฉันไม่เชื่อ ชีเลย “อีตั้ม เจ๊จะเล่าให้ฟังนะ ไอ้กวางน่ะ มันเลวนะว้อย” เจ๊เล่ย์จังมากระซิบในมื้ออาหารเที่ยงของวันหนึ่ง “ทำไมเหรอเจ๊ มีอะไรเหรอ” ฉันหูผึ่ง แต่ก็ยังไม่ปักใจเชื่อ “แกจำนังพอลล่ากับนันท์ลูกศิษย์เราได้มั๊ย คนที่เรียนจบไปแล้วน่ะ” เล่ย์จังทำหน้าตาจริงจัง “อือ จำได้ ชั้นล่ะเกลียดมัน มันไม่เคยคิดว่าฉันเป็นอาจารย์มัน มันคิดว่าชั้นสวยกว่า เลยชอบหยิ่งใส่ชั้น ทำไมเหรอ นังพอลล่าเป็นอะไร” ฉันถามเล่ย์จังต่อ “ก็...นังพอลล่ากับนันท์มาทำงานเป็นเจ้าหน้าที่กองกลางไง แล้วก็เลยได้รู้จักกับไอ้กวาง” “เหรอ แล้วยังไงต่ออ่ะเจ๊” “ไอ้กวางนะ หลอกใช้ใครได้ มันก็หลอกหมดแหละ ยิ่งเป็นพวกแกแล้ว มันยิ่งชอบหลอกนะ มันชอบมาตีสนิทกับนังพอลล่ากับนันท์ เพียงหวังให้การติดต่องานเป็นไปอย่างสะดวกเท่านั้น พอหมดค่ามันก็ทิ้ง และจากไป” เล่ย์จังเล่าพร้อมทั้งทำเสียงนินทาเต็มที่ “เหรอ ไม่จริงมั๊ง นังพวกนั้นคิดไปเองหรือเปล่า ว่ากวางมันมาชอบ แต่เค้าไม่ได้ชอบมัน มันก็เลยหาเรื่องว่า จริง ๆ แล้วกวางอาจไม่ใช่คนอย่างนั้น” ฉันยังคงเชื่อว่ากวางเป็นคนดี “เออ ใครเค้าก็รู้ทั้งนั้นแหละนังตั้ม ยกเว้นแก ความรักทำให้คนตาบอด แล้วแต่แก จะเชื่อหรือเปล่า รอดูละกัน” ว่าแล้วชีก็ค้อนชั้น 1 ทีแล้วเดินจากฉันไป จากคุณ : Arthristry - [ 6 ต.ค. 51 03:30:36 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ฉันกับกวางยังคงคบกันไปเรื่อย ๆ และสัมพันธ์ใกล้ชิดขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน จากที่แค่โทรคุย ก็เริ่มตีเทนนิสด้วยกัน ไปมาหาสู่ มากินข้าวเที่ยงด้วยกันแทบทุกวัน โดยที่กวางเป็นคนมากินอยู่หลังภาควิชาของฉัน ฉันรู้สึกดีมากที่กวางมากินข้าวกับฉันทุกวัน เพราะว่าคณะของกวางอยู่ไกลจากคณะของฉันมาก แต่เขายังเพียรมา แสดงว่า ต้องคิดอะไรกับเราบ้างแหละ...ใช่มะ อีเคแมนก็ให้ความคิดเห็นว่า เค้าน่าจะมาดีนะ เพราะเห็นมาทุกวัน แต่เชื่อว่าอีเคแมนน่าจะได้รับข้อมูลอะไรจากเล่ย์จัง ซึ่งฉันไม่อยากรับรู้ เพราะตาเริ่มบอด ตอนนี้ทั้งอาจารย์ทั้งนักศึกษา ล้วน talk of the town ถึงฉันกับกวาง ว่ากินข้าวด้วยกันตลอด ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จนฉันห่างจากกลุ่มแก๊งไปเรื่อย ๆ จนกลายเป็นเช้า เที่ยง เย็น ที่ฉันต้องไปกับกวางตลอด ระยะหลังฉันสนิทกับอีเคแมนมากขึ้นเช่นกัน เพราะอีเคแมนเป็นโรคนอนไม่หลับ ฉันก็แนะนำให้ออกกำลังกายจะได้นอนหลับได้ง่ายขึ้น ชีตัดสินใจเล่นเทนนิส ที่คอร์ดเดียวกับฉันและกวางเล่นอยู่ เราจึงได้ไปออกกำลังกายด้วยกันมากขึ้น เจอทั้งกวาง ทั้งอีเคแมน แต่มีครูฝึกคนละคนกัน ทำให้ได้คุยกันเมื่อซ้อมเสร็จ หรือเวลาพักเท่านั้น แต่ก็สนิทกันมากขึ้น อีเคแมนเป็นคนเก่งและขยัน อึด แต่ขี้แย ชีขยันมาก เป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัย, อาจารย์สอนดนตรีคลาสสิก อีก เก่งด้วย ชีได้สอนลูกศิษย์ทั้งเด็กวัยรุ่น วัยแก่ เรียกว่าทุกวัย และแล้ววันหนึ่งชีก็ได้สอนนักเรียนคนหนึ่งชื่อซัน น้องซันเป็นหนุ่มนักเรียนนอก ได้ทุนรัฐบาลไปเรียนต่อที่อังกฤษ เป็นหนุ่มลูกคนรวยในจังหวัดนั่นแหละ หน้าตาตี๋ ๆ น่ารักดีนะ แต่ไม่สูงนัก มาเป็นลูกศิษย์เรียนดนตรีกับอีเคแมนอีกคนนึง ฉันเลยได้สนิทกับน้องซันด้วย รวมทั้งเรามีกิจกรรมต่าง ๆ ของมหาวิทยาลัยให้ร่วมกันมาก ทำให้พวกเรา ประกอบด้วย โพรมี , คีโน ,เล่ย์จัง และอีเคแมน สนิทกันมากขึ้น ทานข้าว ชอปปิ้งด้วยกันมากขึ้น ฉันต้องแบ่งเวลาให้กับทั้งเพื่อนทั้งกวางให้ดี ไม่งั้นอาจมีอาการงอนกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ โดยเฉพาะอีเคแมน ขี้งอนชะมัด นอกจากขี้แยแล้ว ขี้งอนด้วย แต่ก็เป็นเพื่อนที่ดีของฉันมาก ชีแก่กว่าไง เลยคอยเตือน คอยสอน คอยบอกสิ่งดีสิ่งไม่ดีให้แก่ฉัน โดยที่ฉันก็ตอบกลับเจ็บ ๆ แต่ก็เชื่อนะติดที่ว่า ไม่ทำตามเท่านั้นเอง จากความสนิทกันมากมาย โยงใยกันไปมา วันหนึ่ง อีเคแมนจึงมีนโยบายไปเที่ยวบ้านสวนของชี พ่อและแม่ของชีไปซื้อที่ดินนอกเมืองทำไร่และทำสวน และขุดลอกสระน้ำไว้เป็นแหล่งน้ำสำหรับการเกษตร ปล่อยปลา และอื่น ๆ อีกมากมายในบ้านสวน จึงได้ชวนเพื่อนทั้งแก๊ง ซัน และกวาง ที่สำคัญ กวางพาเมียไปด้วย ทั้ง ๆ ที่ฉันรู้ว่ามันมีเมียชะนี แต่ฉันก็ยังคงปิดหูปิดตา...อยู่ดี วันนั้นสนุกมาก ฉัน กวาง โพรมี เล่ย์จัง อีเคแมน เมียกวาง (ไปด้วยทำไม ชะนีบ้า) ซัน และนังไฮ ไปด้วยอีกคน พวกเราไปถึง คุณพ่อก็ได้เตรียมคันเบ็ดไว้ให้ ลืมเล่าไปว่ากวางมีความสามารถในการตกปลามาก ตกทีไร ได้ปลาทุกที ทำให้ซันอยากทำบ้าง แต่ซันเป็นคนดีเกิน ปลาไม่กินเบ็ดเลยสักตัว ทั้งที่เหยื่อเดียวกัน เบ็ดเดียวกันกับกวาง ส่วนนังชะนีแฟนกวาง ก็นั่งทำหน้าน่ารักให้นังโพรมีแทะเล็มเป็นอาหารตาอยู่นั่นแหละ หมั่นไส้ เออ ช่วงนั้นฉันเลี้ยงน้องหมาตัวนึง พันธุ์ สปริท ชื่อปังย่า ส่วนกวางและเมียมันเลี้ยงชิสุ ชื่อว่ากุ๊กกิ๊ก (น่ารักตายแหละ) เราสองครอบครัวเลยมีลูก ๆ ไว้วิ่งเล่นด้วยกันเสมอ นังน้องหมาสองตัวนี้ ถือเป็นโซ่ทองคล้องใจได้เลยแหละ เพราะเวลาฉันต้องไปต่างจังหวัด ก็เอาน้องปังย่าไปฝากไว้ที่บ้านกวางนี่แหละ เช้ามาก็พาไปหากุ๊กกิ๊ก เย็นก็ไปวิ่งกับกุ๊กกิ๊ก อะไรเงี้ย อิอิ... ฉันสังเกตว่าในสระน้ำนี้มีเรือพายด้วย ด้วยความที่อยากเป็นขวัญเรียม พายเรือในสระน้ำเท่ ๆ ซะหน่อย งามซะไม่มี ก็ขออนุญาตคุณพ่อพายเรือ โดยฉันนั่ง โพรมีเป็นมือพาย มีปังย่านั่งอีกตัว แน่นอนครับ ไปกินข้าวปิกนิกไฮโซแบบนี้ก็ต้องมีเครื่องดื่มมึนเมา พวกเราชายทั้งหลายก็ต้องกินเบียร์ส่วนสาว ๆ เค้าก็กินโค๊ก น้ำเปล่า แต่ที่สนุกสุด ๆ เห็นจะเป็นครอบครัวอีเคแมน ที่เห็นบรรดาแขกทั้งหลายสนุกสนานกับกิจกรรมกลางแจ้งนั่น โดยเฉพาะอีเคแมน ซึ่งอยู่ไม่สุข เดินไปเดินมา วิ่งไปวิ่งมา ไม่รู้ว่าชีเป็นอะไร รู้แต่ว่าไม่อยู่นิ่ง สงสัยตื่นเต้นมั๊งที่เพื่อนมาเที่ยวบ้านสวน พายไปพายมา พี่สาวของอีเคแมนมีอาหารสุดพิเศษคือ ตะลิงปลิงมาให้ชิม มันเป็นผลไม้เปรี้ยว ๆ ชนิดหนึ่ง ฉันชอบกินมาก ใช้เกลือเปล่า ๆ เป็นเครื่องจิ้ม ....ซี๊ด อร่อย ฉันกับโพรมีส่งนังปังย่าไปวิ่งเล่นนานแล้ว จึงได้พายเรือเข้ามาเทียบท่า เพื่อรับเสบียงคือเบียร์ และตะลิงปลิงมากิน ด้วยความที่พวกเราสนานกันมาก มัวคุยกันอย่างสนุกสนาน ทำให้เรือน้อยของฉันกับโพรมี ค่อย ๆ ลอยสอดเข้าไปใต้สะพานท่าเรือตรงนั้น แล้วมันก็เข้าไปเรื่อยๆ ฉันไม่รู้ตัวเลย รู้ตัวอีกที ก็ควบคุมไม่ได้ เรือมุดเข้าใต้ท่าเรือไม้ ตัวฉันถือถ้วยตะลิงปลิง ส่วนโพรมีถือแก้วเบียร์ บวกกับความตกใจที่เรือค่อย ๆ มุดเข้าไปใต้สะพานไม้ แต่เราสองคนยังอยู่บนเรือ ความโกลาหลจึงบังเกิด เรือไหลเข้าไปเรื่อย ๆ ตัวฉันกับโพรมีพยายามที่สุดเพื่อไม่ให้เรือเคลื่อนเข้าไป แต่ก็ทำอะไรไม่ถูก ฉันพะวงกับถ้วยตะลิงปลิง โพรมีก็มัวหวงแก้วเบียร์ ทำให้เรือค่อย ๆ จมลงในน้ำ เสียงคนบนฝั่งทั้งหลายตะโกนให้ฉันวางถ้วย ให้โพรมีวางแก้ว เราสองคนได้สติ จึงได้วางสมบัตินรกนั่นออกจากตัว แต่ไม่ทันเสียแล้ว เรือจมลงไปเกือบครึ่งลำ ส่วนตัวฉันโหนอยู่กับสะพานไม้นั่น และโพรมีก็ตามมาโหนอีกคนนึง แต่ขาโพรมีแสนยาว ทำให้ขาจุ่มน้ำ อิอิ สมน้ำหน้ามัน เปียกไปครึ่งตัว แต่ฉัน ห้อยโหนอยู่ที่ท่าเรือนั่น ความตกใจทั้งหลาย กลายเป็นความขบขัน ทุกคนช่วยฉันและโพรมีขึ้นฝั่ง แต่เรือเจ้ากรรม กำลังดำดิ่งลงสู่ก้นสระ แต่โชคยังเข้าข้างที่จุดเกิดเหตุไม่ลึกนัก ทำให้เรือเกยตื้น แต่ด้วยเกรงว่าเจ้าของเรือจะดุ เพื่อนทั้งกลุ่มจึงช่วยกันลากเรือขึ้นฝั่งอย่างโกลาหล ทุกคนหาอุปกรณ์เพื่อวิดน้ำออกจากเรือ ฉันกับโพรมีลงไปในน้ำตื้นนั่นเพื่อดึงเรือไว้ มันช่างเป็นภาพที่สนุกสนานมาก นังไฮตกใจสุดขีด วิดน้ำด้วยแก้วน้ำใบเล็กจิ๋ว วิดน้ำอยู่ข้างบน บางคนถือหม้อ เพื่อมาวิดน้ำ บางคนขำกลิ้งอยู่บนฝั่ง ทำไรไม่ได้ ก็มี นับว่าเป็นประสบการณ์ที่สนุกสนานมาก จากนั้นเป็นต้นมา ฉันสนิทกับกวางมากขึ้นมากขึ้น กวางลาออกจากการเป็นอาจารย์เนื่องจากไม่ผ่านการประเมิน และมีแนวคิดที่จะเปิดสถาบันสอนพิเศษเพราะคิดว่าจะทำเงินได้มาก ฉันเริ่มไม่เชื่อมั่นในตัวกวาง เนื่องจากระยะหลังกวางแสดงความเห็นแก่ตัวมากขึ้น เศษเงินในรถของฉันฮีก็เก็บหมด และเราสองคนก็เริ่มเที่ยวกลางคืน...เพราะกวางชอบเหล้า ฉันก็ชอบซะด้วยสิ... ประกอบกับฉันเริ่มรู้จักอาจารย์ใหม่ ๆ ที่กินเที่ยวมากขึ้น ฉันจึงกลายเป็นสาวประจำผับแห่งหนึ่งในจังหวัดไปโดยปริยาย จากคุณ : Arthristry - [ 6 ต.ค. 51 03:32:37 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 28 ทุกครั้งที่ไปเที่ยวกับกวาง ฉันจะเป็นฝ่ายที่จ่ายมากกว่าเสมอ กวางออกเงินน้อยมาก แต่ฉันก็ไม่ถือ (เพราะตาบอด) และตัวเองก็ได้กินด้วยไง ฉันคิดหลายครั้งว่าเมื่อไหร่จะได้...กับกวางเสียที “ครั้งนี้ตั้มออกเหล้านะ กวางจะจ่ายค่ามิกเซอร์ให้” กวางบอกฉันแทบทุกครั้งที่ไปเที่ยว “ได้” ฉันตอบอย่างนั้นเพราะค่าเหล้าที่นี่ถูกกว่าค่ามิกเซอร์ เป็นเหล้าเรดเลเบิ้ลซะด้วยสิ ไฮโซ ทุกครั้งที่ไปเที่ยว กวางจะเป็นฝ่ายให้ฉันไปรับเสมอ ทั้ง ๆ ที่ผับนั่นอยู่ใกล้บ้านฉันนิดเดียว ถ้ามาจากบ้านกวาง กวางก็เพียงแวะรับฉัน แต่ฉันต้องขับรถแสนไกลเพื่อไปรับผัวเขามาเที่ยว ว่าแล้วก็อยากจะตบนังชะนีน่ารักนั่นให้ตายคามือ เกิดมาทำไมนะ คิดไป แต่ก็ยังไปรับกวางเสมอ ๆ ดูฉัน โง่แค่ไหน “ตั้ม ตั้มคิดยังไงกับกวางเหรอ” กวางถามขึ้นมาในขณะที่เราไปเที่ยวกันและเมาแล้วในคืนหนึ่ง “คิดอะไรเหรอ” ฉันทำเป็นไขสือ สร่างเมาในทันที “ก็ทำไมตั้มต้องมาทำดีกับกวาง ทำโน่นทำนี่ให้กวางมากมายด้วย” ฉันไม่ได้เล่าว่าฉันทำไรไปบ้าง เยอะ เยอะมากจนไม่รู้จะเล่ายังไง “ก็...ตั้มชอบกวางน่ะ” ฉันหน้าด้านตอบไป.... ซะงั้น “....” “....” “....” “แต่ตั้มเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของกวางนะ” กวางตอบ .... กรี๊ด กรี๊ด ฉันอยากจะกรี๊ดให้ดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ในผับแห่งนั้น แต่ด้วยหน้าที่อาจารย์ ทำให้แรดมากไม่ได้ เลยต้องทำนิ่ง... “ตั้ม ตั้มเป็นอะไร” มือของกวางมากอดที่เอวด้านหลังของฉัน กวางหันหน้าเอาตัวและคางมาสัมผัสด้านหลังของฉัน ในขณะที่ฉันยืนนิ่ง ทำตัวไม่ถูก เมื่อได้รับคำตอบนั้น “เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร” ฉันมึน...เลยไม่รู้จะตอบว่ายังไง “อย่าคิดมากน่ะ ตั้ม เพื่อนกัน เพื่อนกัน” กวางยังมาย้ำอีก “ชน .... หมดแก้ว...ชน” สามคำที่ฉันพูด ตลอดคืนคืนนั้น ฉันพูดได้เพียงแค่นี้ ฉันขับรถไปส่งกวางทั้ง ๆ ที่เมามาก และไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว คงรู้นะว่าเพราะอะไร การโดนปฏิเสธรักครั้งแล้วครั้งเล่า มันเจ็บมาก เจ็บซะจนแทบทนไม่ไหว บวกกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ทำให้ฉันน้ำตาไหล... “ตั้มรักกวางขนาดนั้นเลยเหรอ” กวางถามฉัน “ก็...ที่ผ่านมา เราสนิทกันมาก กินข้าว ดูหนัง เลี้ยงหมา ซื้อของ เล่นกีฬา และอื่น ๆ อีก กวางก็ทำท่าเหมือนจะชอบตั้ม ทำให้ตั้มคิดไปไกล....$#@$%^^&%%&#^&” ฉันพรั่งพรูออกมา ส่วนกวางน่ะเหรอ เงียบครับ เงียบ “กวางนอนก่อนนะ ตั้มขับรถดี ๆ ล่ะ” กวางบอก และเดินเข้าบ้านไป ฉันสังเกตว่า ไม่เห็นรถนังเมียของมันจอดอยู่บ้านหลายครั้งที่ฉันมาส่งกวางแล้ว แต่ก็ไม่คิดอะไร เดี๋ยวคงกลับมา และก็..........เจ็บว่ะ ไม่พูดดีกว่า วันต่อมา และต่อมา และต่อมา กวางก็ยังคงมากินข้าวเที่ยง เย็น และทำกิจกรรมกับฉันทุกอย่างเหมือนเดิม จนฉันไม่เข้าใจว่า กวางต้องการอะไรจากฉันกันแน่ จากข้อมูลที่เล่ย์จังให้มา ชักเริ่มส่อแวว “ตั้ม กวางไม่เข้าใจเนื้อหาวิชาตรงนี้เลยอ่ะ ตั้มพอจะมีหนังสือหรือเปล่า เอามาให้กวางที่บ้านหน่อย” กวางโทรมา “อ่ะ หนังสือ..... ใช่ป่ะ เดี๋ยวตั้มหาให้ ไม่ยากหรอก” ฉันทำหน้าที่ “เพื่อน” ที่ดีต่อไป “ดี แล้วกวางจะรอนะครับ” นั่น หยอดคำหวานใส่อีก ... ใจอ่อน กวางเรียนจบเพียงปริญญาตรีเท่านั้น ทำให้ไม่ผ่านการประเมินเป็นอาจารย์ อย่างที่เล่ามา จึงทำให้กวางอยากจะเรียนต่อปริญญาโท ฉันเองก็สนับสนุนเต็มที่ “ตั้ม กวางว่ากวางจะเรียนต่อ ป.โท นะ” กวางบอกฉันในวันหนึ่ง ขณะที่กินข้าวเย็นกันอยู่ “อือ ก็ดีนะ จะเรียนที่ไหนล่ะ” “เรียนที่........” คือสถาบันที่ฉันจบ ป.โท มานั่นแหละ “เออ ดี จะได้จบที่เดียวกัน มหาวิทยาลัยนี้น่าเรียนนะ โดยเฉพาะสาขาวิศวกรรมศาสตร์อย่างกวาง ยิ่งน่าเรียน” “ตั้ม สั่งซื้อใบสมัครทางเนตให้กวางหน่อย” ...เอาอีกแล้ว ใช้ฉันอีกแล้ว “ได้ เดี๋ยวจัดให้” อีตั้ม ยังมิวาย ทำให้เขา ผ่านไปอีกหลายวัน “ตั้ม สาขาของกวาง เค้าให้ทำเค้าโครงวิทยานิพนธ์ไปด้วย กวางเขียนไม่เป็น ตั้มช่วยหน่อยดิ” กวางใช้ฉันอีก “เหรอ กวางจะทำอะไรล่ะ” ฉันยังคงเป็นธิดาแม่พระ “ก็ กะว่าจะทำแผงโซล่าร์เซลล์ ....บลา ๆ ๆ ๆ” กวางพูดไป ขณะที่ฉันทำหน้าตาชื่นชมในความคิด และหัวคิดสร้างสรรค์ แต่ว่า ก็...ไม่เป็นประเด็นที่ควรทำเท่าไหร่ แต่ฉันก็ไม่ห้าม “อือ ก็ดีนะกวาง แต่ตั้มว่าควรจะเพิ่ม........บลา ๆ ๆ ๆ” ฉันไม่รู้ไปเอาความคิดมาจากไหนมาช่วยเขาคิด ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้รู้เรื่องวิศวะไฟฟ้าเลยสักนิด “ดี ๆ ตั้มช่วยกวางเขียนเค้าโครงหน่อยนะ ต้องยืมหนังสืออะไรเพิ่มหรือเปล่า” กวางถามฉัน ทำหน้าตาน่าสงสารด้วย “ก็ได้นะ เดี๋ยวตั้มจัดการให้” ฉันเข้า google เข้าห้องสมุด ค้นหาหนังสือ ค้นหาบทความ เพื่อมาถวายให้แก่คนรัก อย่างไม่ลืมหูลืมตา ส่วนกวางน่ะเหรอ ...สอนพิเศษ, เล่นบาส, ตีแบต, ตีเทนนิส กิจกรรมทุกอย่าง ดำเนินเหมือนเดิม แต่ฉัน...อย่างที่บอก ไม่ลืมหูลืมตา “ตายละตั้ม ใกล้วันแล้ว กวางยังทำเค้าโครงไม่ถึงไหนเลย” กวางมาเร่งฉัน “อ้าว ก็กวางไม่ทำเองนี่ ตั้มหาข้อมูลมาให้ตั้งเยอะแล้ว วิชาไฟฟ้าของกวาง ตั้มจะเขียนได้ยังไง” ฉันบ่น เหมือนเมียบ่นผัว “อ่ะได้ งั้นตั้มพิมพ์นะ กวางจะบอก” ใช้ฉันอีก ... ฉันก็ทำ “เริ่มจาก .......................................” กวางบอกฉัน และฉันก็ทำให้ จนเกือบรุ่งเช้า....ฉันหมดแรงในห้องทำงานที่บ้านกวาง ในขณะที่กวาง เข้าไปนอนกับเมียชะนี ...มันช่างน่าเศร้า อีกสองสามวันต่อมา “ตั้มพากวางไปสมัครเรียนหน่อย กวางไม่เคยไป” กวางโทรมาหาฉันตอนเย็น “ได้สิ แล้วจะไปยังไง” ฉันถาม และภาวนาว่า อย่าเป็นรถฉันนะ ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกแล้วว่ากวางเอาเปรียบฉัน “กวางยืมรถพ่อมาแล้ว เดี๋ยวเอารถพ่อไป” กวางบอก แต่ฉันก็คิดว่า เมียชะนีมันก็มีรถยนต์นี่นา แต่ไม่ยักกะยืมเมียมัน “ทำไมไม่ยืมรถแม่นังกุ๊กกิ๊กล่ะ” ฉันประชด “เค้าต้องทำงานน่ะ เอาไปใช้ไม่ได้หรอก” กวางบอก ...ปกป้องเมียสุด ๆ “อ้าว ก็ให้เค้าใช้รถมอเตอร์ไซค์ก็ได้นี่” ฉันยังคงไม่หยุดระรานเมียหลวง “อย่าเลย ช่วงนี้กวางทะเลาะกับแม่กุ๊กกิ๊กบ่อย กวางไม่อยากมีเรื่องอีก” “....” ฉันเงียบ และแล้วฉันก็ต้องเป็นคนขับรถอีกตามเคย เพราะกวางอ้างว่าเหนื่อยกับการเตรียมสอนพิเศษที่สถาบันสอนพิเศษของมัน ขับทั้งขาไป และขากลับ พอดีในวันที่ต้องกลับ เพื่อนของฉันคนหนึ่งแต่งงานในจังหวัดบ้านเกิด ซึ่งเป็นทางผ่านขากลับพอดี ฉันขออนุญาต (ขนาดนั้นเลยนะ เพราะกวางมันรีบ) กวางว่า ขอเข้าไปงานแต่งงานเพื่อนสัก 2-3 ชั่วโมง “กวาง ตั้มขอแวะเข้างานแต่งงานเพื่อนก่อนกลับนะ” ฉันทำเสียงอ่อย ๆ เหมือนจะขอสามีออกไปเที่ยว “อ้าว แล้วเราไม่รีบกลับเหรอ กวางเหนื่อยนะ” นั่น ...มันเหนื่อยอะไรวะ “น่า แป๊บเดียว ตั้มขับรถให้กวางนั่งอยู่แล้วหละ ไม่เป็นไรหรอก” “ได้ ๆ แล้วกวางล่ะ” กวางทำเสียงเหมือนกับเป็นเด็กหลงทาง “ก็..จะเข้างานด้วยกันมั๊ยล่ะ” ฉันถาม และคิดไปไกลว่า จะชวนไปเปิดตัวซะหน่อย ทั้ง ๆ ที่เพื่อนกลุ่มนี้ไม่เคยมีใครรู้ว่าฉันเป็นเกย์ “ไม่เอาหรอก กวางไม่รู้จักใครเลย เอากวางไปปล่อยไว้ที่โต๊ะสนุกเกอร์ก็แล้วกัน เดี๋ยวคงอยู่นั่นได้ ไม่เป็นไรหรอก” กวางบอก ...ดูสถานที่ที่เขาไปสิ ช่างแมนเหลือเกิน ดีจัง ... ฉันลืมไปแล้วว่ากวางบอกฉันว่า คิดกับฉันแค่เพื่อน “หวัดดี เพื่อน ๆ สบายดีหรือเปล่า ทำงานอะไร ที่ไหน บลา ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” ฉันทักทายเพื่อนไปเรื่อยเปื่อยในงานแต่งงานสุดหรูและอลังการนั่น “หวัดดีไอ้ตั้ม เฮ้ยมิงเป็นไงมั่ง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน แฟนกรู” ...เสียงคุ้น ๆ ฉันคุ้นเสียงนี้ดี แต่ไม่อยากจะหันหน้าไปหา จากคุณ : Arthristry - [ 6 ต.ค. 51 03:34:54 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 29 บาสนั่นเอง ฉันรู้สึกสั่นสะท้านขึ้นมาอีกหน ฉันไม่ได้เจอบาสนานมาก หลังจากจบ ปริญญาตรีแล้ว บาสก็ไปบรรจุเป็นตำรวจทางเหนือ ได้คุยกันครั้งสุดท้าย ตอนที่ฉันเรียน ป.โท ปีสุดท้าย “หวัดดีตั้ม วันที่ ...... ว่างหรือเปล่า” บาสโทรมาหาฉัน “อ๋อ กรูสอบเสร็จพอดี แต่ว่ามีงานต้องส่งอีกว่ะ ทำไมเหรอ มิงมีอะไร” พูดจาแมนมาก แต่ฉันตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกเลย “กรูจะบวชว่ะ เลยโทรมาบอกบุญ ไปร่วมงานบวชกรูป่าว” บาสกำลังจะบวช กรี๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ อยากถือหมอนจัง “เออ ไปได้ ๆ ๆ ดี ๆ แล้วจะไปนะ” ฉันดีใจอย่างลิงโลด พร้อมทั้งสะกดเสียงไม่ให้ตื่นเต้นมากเกินไป “ได้ แล้วเจอกันนะ” บาสบอก และวางสายโทรศัพท์ ฉันรู้สึกดีมากกกกกกกก ถึงมากที่สุด เฝ้ารอวันบาสบวช แต่ก็ต้องอ่านหนังสืออย่างหนัก เพราะเป็นการสอบครั้งสำคัญ คือการสอบรวบยอด ของการเรียนทั้งหมดในปริญญาโท เป็นการตัดสินว่า เรียนมารู้เรื่องมากน้อยเพียงใด ทำให้ฉันตั้งใจกับการสอบครั้งนี้มาก และแล้ว....ก็ผ่านวันบวชของบาสไป โดยที่ฉันลืมเสียสนิท “ตั้ม ตั้มไม่ไปงานบวชบาสเหรอ” แม่โทรมาในขณะที่ฉันกำลังเขียนรายงานอยู่ “อ้าว แม่รู้ได้ไงว่าบาสบวช” ฉันงง เพราะแม่ไม่น่าจะรู้ว่าบาสมันบวช “ก็ มีคนเอาการ์ดเชิญมาให้ เนี่ยระบุว่าบวชไปเมื่อวาน แม่ก็ยังสงสัยว่าทำไมตั้มไม่กลับบ้าน” แม่ฉันอธิบาย “อ้าว เลยวันมาแล้วแม่ ทำไงดี” ฉันแทบกรี๊ด “ไม่เป็นไรหรอกแม่ เดี๋ยวค่อยหาเวลาไปตักบาตรพระก็ได้” ฉันตอบไป ทั้งที่ใจอยากจะตบกบาลตัวเอง สัก 20 ครั้ง ฉันสืบทราบภายหลังว่า ในงานบวชของบาสนั่น แทบจะเป็นงานตบตีกันของชะนีที่มาติดพัน และบาสไปติดพันมากมาย ทุกคนต่างชิงดีชิงเด่น ชิงหมอนไปถือกันวุ่นวายไปหมด ฉันยังคิดว่าฉันโชคดีที่ไม่ได้ไปร่วมงาน แต่ก็มีสิ่งที่สะกิดใจอีก ... จนได้ นังลูกเกดโทรมาหาฉันในวันรุ่งขึ้นหลังแม่โทรมา “ตั้มแกไปอยู่โลกไหน ทำไมไม่มางานบวชบาสวะ” “ทำไมเหรอ มีอะไร ฉันลืมว่ะแก” ฉันตอบนังเกดไป “อ้าว แก ชะนีตบตีกันวุ่นวายไปหมด แกน่าจะมาเห็นภาพกีฬามันส์ ๆ นะ” นังลูกเกดจีบปากจีบคอพูด “เหรอ ตบกันเลยเหรอ” ฉันงง “ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่ทุกคนแต่งสวยประชันกัน หวังว่าจะได้ถือหมอน แต่แม่บาสไม่ให้ใครถือเลยนะ” นังลูกเกดพรั่งพรูออกมา “แม่ฉันโทรมาบอก ฉันถึงได้รู้ ว่ามันเลยวันงานมาแล้วว่ะ” ฉันบอกนังลูกเกด “อ้าว แล้วแม่แกรู้ได้ยังไงวะ” นังลูกเกดถามอย่างงุนงง “ก็ในการ์ดไง แม่ฉันบอกว่าในการ์ดเชิญไปงานบวชอยู่ที่บ้าน มีคนเอามาให้” ฉันตอบ “อ้าว แก ไม่มีใครได้การ์ดเชิญเลยนะ ทุกคนหาซองใส่เงินมาเอง โห แกได้การ์ดเชิญแล้วยังลืมอีกนะ นังตั้ม #$%%#%@%^^W” นังลูกเกดบ่นพึมพำ ในขณะที่ฉันมึน หน้าชาอีกครั้ง ... ฉันเป็นเพียงคนเดียวที่ได้รับการ์ดเชิญไปงานบวช แต่ฉันก็พลาด พลาด และพลาด ไม่ได้ไปงาน ... จนกระทั่งพระบาสสึก ฉันก็ไม่ได้ไปตักบาตร แม้แต่วันเดียว ...อาย “กรูลางานมา เพราะว่าอยากมางานแต่งของไอ้ฉลาม เพื่อนสนิทแต่งงานทั้งที ไม่มาได้ไง” บาสบอกฉัน พร้อมกับบอกเพื่อน ๆ ที่ยืนกันเป็นกลุ่มในงานแต่งของไอ้ฉลาม “อ๋อ” ฉันเขินมาก เขินจนทำอะไรไม่ถูก ยืนเงียบอย่างเดียว “ตั้ม กรูมีเรื่องจะคุยด้วย” บาสกระซิบใกล้หูฉัน “เรื่องอะไรวะ” ฉันสงสัย ว่าคนไม่ได้คุยกันตั้งนาน มีเรื่องอะไรต้องคุยกัน “ป่ะ เดินไปกับกรูหน่อย” บาสชวนฉันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้ชวนเฉย ๆ บาสเอามือข้างขวามาจูงมือซ้ายฉันเดินออกจากกลุ่มเพื่อน “บ้า บาสทำไรอ่ะ เดี๋ยวกรูเดินเองได้” ฉันทำท่าสะบัดมือของบาสออก เพราะอายคนอื่น และเขินถึงที่สุด แต่เพื่อนคนอื่น ๆ ก็ไม่ได้สนใจหรอกนะ ฉันบ้าไปเอง เอ๊ะ หรือเขาอาจจะสังเกต “มิงจะพากรูเดินไปไหน” ฉันพูดพลางสะบัดสะบิ้นไม่เลิก “เออ เดิน ๆ มาเหอะ” บาสบอก โดยไม่สนใจสายตาผู้คน จนเราเดินมาถึงลานจอดรถ ในมุมที่มืดที่สุด “....” บาสหยุด แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร “.....” ฉันก็เงียบเหมือนกัน เพราะไม่รู้ว่าบาสจะพูดอะไร บาสหยิบบุหรี่ออกมาสูบ แต่ยังคงเงียบ ปล่อยให้ฉันยืนเงียบ แต่ก็แอบมองหน้าบาส ฉันแอบมองจริง ๆ นะ ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงต้องรู้สึกดีกับบาสทุกครั้งที่ได้ยินเสียง ได้พบ ได้เจอ ได้มองหน้า แค่นี้ฉันก็เป็นสุขเหลือเกิน ขณะนั้นฉันลืมไปแล้วว่ากวางรอฉันอยู่ที่สนุกเกอร์คลับ เราสองคนยังคงยืนเงียบตรงนั้น ฉันรู้สึกดี และอยากจะหยุดเวลานี้ไว้ ฉันยืนข้างผู้ชายที่ฉันรู้สึกรักตั้งแต่ ม.ต้น จนกระทั่งตอนนี้ เมื่อฉันพบเขาอีกครั้ง ความรักก็กลับมาดั่งเคย ฉันรู้สึกดีจัง ดีจัง ...ฉันรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า มือขา ขาชา ฉันลองจับมือตัวเอง มือฉันเย็นอย่างกับจับน้ำแข็งมา 10 ชั่วโมงเห็นจะได้ บาสมองหน้าฉันหลายครั้ง แต่ไม่บ่อยนักที่เราสบตากัน ฉันยอมรับว่าฉันไม่กล้าสบตากับเขา ฉันกลัวฉันสะกดอารมณ์ไว้ไม่อยู่ บาสรู้สึกยังไงนะ ทำไมเขาไม่พูด ไหนว่ามีเรื่องจะคุย... “บาส ตกลงมีเรื่องไรจะคุยกับกรูวะ มายืนตั้งนานแล้วนะ” ฉันเอ่ยขึ้นมา “...” บาสยังคงยืนสูบบุหรี่ต่อไป โดยไม่มองหน้าฉัน “ยังไม่เลิกสูบบุหรี่อีกเหรอ มันไม่ดีนะ กรูว่ามิงควรเลิกสูบได้แล้วนะ ทำให้เสียบุคลิกหมด” ฉันหาเรื่องคุย “...” บาสเงียบต่อไป “แล้วจะกลับลำปางเมื่อไหร่ล่ะ ลางานมากี่วัน” ฉันพยายามหาเรื่องคุย “...” เงียบ “อ้าว ตกลงจะมายืนทำอะไรเนี่ย กลับเข้างานเถอะ” ฉันถามไปงั้นแหละ ใจจริงแล้ว อยากจะยืนอยู่อย่างนี้ตลอดไปเลยก็ได้ และแอบคิด แอบหวังลึก ๆ ว่าเขาอาจจะโน้มคอฉันไปจูบ หรือหอม ก็ได้ แค่โอบไหล่ก็ยังดีน่ะ ... ตายละ ฉันคิดอะไร ตอนนี้ฉันมีผู้ชายอีกคนหนึ่งรออยู่ แล้วคนนี้ก็ยืนอยู่กับฉัน ถ้าวินาทีนั้นให้ฉันเลือก ฉันคงเลือกบาส...เพราะเป็นรักแรกที่ฝังใจจริง ๆ และแล้ว... ฝ่ามือใหญ่และอบอุ่นของเขา ก็ได้มาวางบนหัวของฉัน และนิ้วเรียวยาวของเขาขยับไปมาบนหัวของฉัน ลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน เหมือนที่เขาเคยทำกับฉันตั้งแต่เด็ก เมื่อไหร่ที่เราเจอกัน เขาจะต้องทำอย่างนี้กับฉันแทบทุกครั้ง แต่ไม่เหมือนทุกครั้งที่ทำต่อหน้าคนอื่น ทำให้ดูเหมือนเป็นเพื่อนกัน ... นาทีนี้ เขาอยู่กับฉันเพียงลำพังสองคน ฉันพยายามกลั้นน้ำตาแหล่งความปลื้มใจเอาไว้ สะกดอาการสั่นสะท้านของหัวใจ กลัวว่ามันจะแสงออกมาภายนอก ให้ตายสิ มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ใครช่วยบอกที เขาจะบอกอะไรกับฉันเหรอ ฉันอยากรู้ ฉันไม่อยากเข้าข้างตัวเอง “แค่เพียงเรามีงานวิวาห์เดียวดายภายใต้แสงจันทร์ สุกสกาวดวงดาวแพรวพราวนับหมื่นร้อยพัน ร่วมกันเป็นพยานแห่งรักที่ไม่มีพิธีใดจัก ...สำคัญ....เหนือใจ” หูของฉันได้ยินเพลงนี้ชัดขึ้น ชัดขึ้นทุกขณะจิต ในขณะที่รอบตัวมีแต่ความเงียบงัน และเราเพียงสองคน “อ้าว สองคนนี้มาทำไรกันตรงนี้” เสียงแหลมของเอ๊าะมาจากทางด้านหลังของฉันกับบาส “ป่าว มายืนคุยกันเฉย ๆ” บาสตอบ และเก็บมือลง “อ้าวเหรอ เราเพิ่งมาน่ะ เราเข้าไปข้างในงานกันเถอะ” ไอ้เอ๊าะ มาสอดแทรกฉันทำไมเนี่ย บรรยากาศกำลังดีเชียว ...เสียดายสุด ๆ เลย เราสามคนก็เดินกลับเข้าไปงานแต่งงานอีกครั้ง แต่ยังเดินไม่ถึงดีนัก เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น เป็นสายเรียกเข้าจากกวางนั่นเอง ฉันปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น เพราะกำลังเดินอยู่ข้าง ๆ ผู้ชายตัวสูง มีมัดกล้ามสวยงาม ผิวขาวเหลือง ทรงผมตำรวจเข้ากับรูปหน้าของเขา ทุกขณะจิตตอนนี้ มีแต่บาสคนเดียว “อ้าว ทำไมไม่รับโทรศัพท์ล่ะ” บาสถาม และแย่งโทรศัพท์ไปจากมือของฉัน “กวาง ใครเหรอ แฟนมิงเหรอ” “...เปล่า เพื่อนน่ะ” ฉันเสียงสั่น “แล้วทำไมไม่รับล่ะ” บาสยัดโทรศัพท์กลับมาที่มือของฉัน และเดินหายเข้าไปในงานอย่างรวดเร็ว “ฮัลโหล กวางมีอะไร” ฉันถาม “กลับเถอะ เพื่อน ๆ เค้าโทรมาชวนกวางไปเที่ยวแล้ว ชวนตั้มด้วย เปิดเหล้าไว้แล้ว เราไปถึงก็เต้นได้เลย” กวางบอกฉัน และแล้ว เวลาแห่งความสุขของฉันก็สิ้นสุดลงอีกครั้ง แต่จะเรียกว่าสิ้นสุดหรือเปล่า...ติดตามชมตอนต่อไปนะครับ วันนี้ง่วงแล้ว ...นอนฝันถึงบาสก่อน ยังไงก็ลืมไม่ลง บาส หนึ่งเดียวในดวงใจฉัน (แหะ ๆ แม้ว่าจะแว๊บไปบ้าง ระหว่างทาง) จากคุณ : Arthristry - [ 6 ต.ค. 51 03:37:17 A:203.144.187.18 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ซินเดอเรลล่า จะออกจากงานซะแล้ว แล้วเจ้าชายทำไงล่ะครับ ทิ้งรองเท้า ให้ตามหาตัวหรือเป่ล่า จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล - [ 6 ต.ค. 51 08:37:24 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ศิลปิน : แนน อัลบั้ม : เพลงประกอบละคร "มาเฟียที่รัก" เพลง : รู้สึกแย่ แต่ก่อนทุกครั้งทุกทีที่ฉันได้ยินเรื่องราวแห่งความรัก ซึ่งสมควรมีสองคน แต่กลับมีมากกว่าสองคน ฉันนั้นไม่เคยเข้าใจ จนมาถึงวันที่ฉันได้พบได้เจอกับเธอ เธอคนนี้ คนที่ทำใจเต้นถี่ ทั้งที่ฉันก็รู้ดี ว่าฉันไม่ควรปล่อยใจ ฉันรู้ว่าฉันไม่ควรข้ามไป แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร เพราะว่าฉันมีคนคนนั้นที่ยังผูกพันและยืนอยู่ตรงนี้ แต่ลึกลงไปในใจกลับมีแต่เขาแต่เขาอีกคนอยู่ทุกวัน ยิ่งปล่อยให้วันเวลาพ้นผ่าน หัวใจก็ยิ่งทรมาน ที่ฉันต้องเป็นคนแบบนั้น จริงๆหัวใจไม่เคยต้องการให้รักต้องกลายเป็นแบบนี้ คนข้างๆที่แสนดี แต่ทั้งหัวใจที่ฉันมี กลับมอบให้เขาหมด แหม...แหม...แหม... อ่านแล้วนึกถึงเพลงนี้เลย หุหุหุ... ขำขำ... ยังมิวายคงความฮา ว่ะฮ่ะฮ่า .... เขียนต่อ เขียนต่อ เขียนต่อ .... ไม่ต้องหลับต้องนอน.... เอาใจแฟนๆหน่อยนะคร้า... หุหุหุ... จะรออ่านต่อนะคร้า.... หุหุหุ จากคุณ : HapPy_MaFiA - [ 6 ต.ค. 51 10:29:12 A:125.27.210.122 X: ]

ความคิดเห็นที่ 32 วิบากกรรมกำลังะก่อคับคุณรอยยิ้ม ณ ริมเล ตอนนี้ขอทำงานก่อนสักแป๊บ เดี๋ยวมาต่อนะ จากคุณ : Arthristry - [ 6 ต.ค. 51 11:41:06 A:202.28.78.124 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 33 บทที่ 8 เจ็บนี้อีกนาน “โอเค ได้ เดี๋ยวตั้มทักทายเพื่อนก่อนนะ เดี๋ยวไป อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงนะ” ฉันบอกกวาง “ได้ เดี๋ยวจะรอนะครับ” น่าน กวางหวานใส่ฉันได้อีก ฉันเดินทักทายผู้คนมากมายในงานแต่งงานนั้น อย่างกับตัวเองเป็นเจ้าภาพ เนื่องจากความเร่งร้อนต้องขับรถออกต่างจังหวัดกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง ทำให้ฉันกลายเป็นจุดเด่นของงานไปโดยปริยาย ฉันเดินทักทาย พร้อมด้วยการล่ำลาเพื่อนฝูงทุกคน จนกระทั่ง... “บาส เดี๋ยวกรูไปก่อนนะ มีธุระต้องรีบไปว่ะ” นี่...แมนโคตร ต่อหน้าธารกำนัลมากมาย “อ้าวว จะไปก่อนได้ยังไง ยังไม่ได้นั่งกินเหล้ากันเลย” บาสเหมือนจะบอกให้ฉันอยู่ เอาไงดีนะ “ไม่ได้หรอก กรูต้องไปแล้ว บาย ๆ เจอกันคราวหน้านะเพื่อน ๆ” ฉันมองหน้าบาสคนเดียว แต่ปากบอกลาเพื่อนทุกคน เฮ้ออออ เสียดายจริง ๆ “ป่ะ กวาง กลับเถอะ” ฉันชวนกวางกลับ ขณะไปถึงสนุกเกอร์คลับ “ได้ ไปเลยนะ ตั้มขับรถนะ วันนี้กวางเหนื่อยมาก” “โอเค เดี๋ยวตั้มขับให้นั่งนะ” ฉันประชด แต่ก็ต้องขับ ฉันโมโหปนน้อยใจ ที่ฉันต้องขับรถให้นั่งตั้งแต่ขาไป จนขากลับ และยังต้องช่วยทำเค้าโครงเพื่อนำเสนออีก คิดดูสิ ฉันเสียสละมากแค่ไหน แต่ก็นะ เพื่อผู้ชาย สู้ตายค่ะ ฉันทั้งขับรถ ทั้งคิดถึงบาส แต่กวางสิ นอนหลับ.... “ถึงแล้วกวาง” ฉันขับรถเร็วมาก ระยะทางประมาณ 170 กิโลเมตรฉันใช้เวลาวิ่ง 1.30 ชั่วโมงเท่านั้น เมื่อถึงที่หมายแล้ว ฉันคิดว่าเราสองคนจะขับรถตรงไปยังผับที่นัดหมายกับเพื่อนไว้ทันที แต่... “ตั้ม เดี๋ยวแวะบ้านกวางหน่อยนะ” กวางบอก ฉันก็คิดว่าคงจะอยากเข้าไปล้างหน้าล้างตากระมัง อยากหน้าใสล่ะสิ (จิง ๆ มันหน้าใสกว่าฉันอยู่แล้ว) “ได้ แต่ว่าไปเลยได้ป่าวล่ะ อย่าแวะนานนะ เดี๋ยวเพื่อนรอนาน” ฉันอ้อน “ไม่ได้หรอก เอารถกวางไปเก็บ แล้วเดี๋ยวไปรถตั้มละกัน” วันนั้นฉันจอดรถไว้บ้านกวาง เอารถกวางไป “อ้าว ทำไมล่ะ” ฉันสงสัย “ไม่หรอก แค่ไม่อยากเอารถกวางไป ไปรถตั้มแหละนะ” กวางบอก และก้าวลงจากรถไปยังรถของฉัน “โธ่ กรูอีกแล้ว” ฉันคิด และขับรถต่อไป เหนื่อยว่ะ “โย่ว ๆ ถึงแล้วเหรอพวกมิง เร็วว่ะ ขับรถความเร็วเท่าไหร่วะ” นังแพนเพื่อนหญิงทัก “ก็ไม่เร็วหรอก 140 up อ่ะแก” ฉันตอบ “ตั้มก็ดีอย่างงี้แหละ ทำได้ทุกอย่าง” กวางช่วยสนับสนุน (เขินนะ) “มา กินกันเลย” นังแพนชวนอีกครั้ง กินสักพัก เนื่องจากฉันเหนื่อยจากการขับรถ ประกอบกับยังไม่ได้กินอาหารเย็น ด้วยความเร่งร้อน ทำให้ฉันเมาอย่างรวดเร็ว เหมือนฟ้าเป็นใจ คืนนั้น คนเบียดมาก ฉันกับกวาง ยืนชิดติดกัน แทบเอาหน้าชนกันเลยทีเดียว “ตั้มจะทำไรกวางน่ะ” กวางถาม พลางโอบเอวฉันด้วยมือสองข้างของเขา “เปล่า ก็คนมันแน่น เมื่อกี้เค้าเบียดมา ตั้มจะล้มน่ะ” ฉันแก้ตัว “ไม่หรอกมั๊ง อยากกอดกวางล่ะสิ เอาสิ” กวางบอกฉัน แต่ฉันรีบปล่อยมือทันที และคลายตัวออกจากอ้อมกอดของกวางทันที (เล่นบทนางเอกอ่ะ) “ตั้มไม่ได้อยากได้กวางแค่นี้ ขอเป็นเจ้าของกวางตลอดชีวิตได้ป่าววว” ฉันเมา เลยพูดพล่ามไป “เฮ้ย กวาง มาได้ไงเนี่ย ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะมิง” ชายคนหนึ่งปรากฏกายขึ้น ตัวดำ ๆ สูง ๆ ผมยาว “อ้าวโอม มาได้ยังไงเนี่ย มิงมาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่โทรบอกกรูวะ” กวางตอบอย่างดีใจที่ได้เจอเพื่อนเก่า “นี่ตั้ม เพื่อนกรูเอง และนี่ก็....” กวางแนะนำให้ทุกคนรู้จัก โอมมองหน้าฉันแปลก ๆ เหมือนจะบอกอะไรฉันสักอย่าง แต่ฉันก็ไม่รู้หรอก นึกว่าเขาชอบฉันอีกตะหาก ประมาณว่าเข้าข้างตัวเอง แต่ฉันมีกวางแล้วนะ ไม่ได้ ๆ ต้องไม่เจ้าชู้ ฉันคิด “อ้าว พี่กวาง หวัดดี” เสียงเล็ก ๆ ของหนุ่มตัวเล็ก ๆ แต่หล่อมากกกก คนหนึ่ง ทักกวางขึ้นมาอีก อะไรกันนักหนา รู้จักคนเยอะมาก “ไอ้ดำ มาว่ายังไงมิง” กวางทัก และกอดคอเจ้าดำอย่างแรง “ตั้ม นี่ดำ ลูกพี่ลูกน้องกวางเอง ยังเรียน ป.ตรี อยู่เลย สนใจน้องกวางหรือเปล่า” กวางเสนอน้องของตัวเองให้ฉันซะงั้น ส่วนฉันน่ะเหรอ ใจสั่นตั้งแต่เห็นหน้าน้องดำแล้ว หล่อกว่าพี่ชายมาก อยากได้ซะแล้วสิ “อ่ะ เดี๋ยวกินเหล้ากันดีกว่า” ดำกับโอมชวนชนแก้ว แก้วแล้ว แก้วเล่า จนฉันเมาขึ้นอีก ส่วนกวางก็เมามากแล้วเช่นกัน “เฮ้ยกวาง สาว ๆ ทางโน้นสวยว่ะมิง สนใจป่าว เดี๋ยวจะไปเต้นทางโน้นว่ะ ท่าทางคืนนี้ต้องมียาว” ไอ้โอมชวนกวางจากฉันไปซะงั้น กวางไปอย่างว่าง่าย พร้อมด้วยน้องดำด้วย ปล่อยให้ฉันยืนอยู่คนเดียว ส่วนนังแพนไปยืนกับผู้ชายของมันเรียบร้อยแล้ว จากคุณ : Arthristry - [ วันเกิด PANTIP.COM 00:11:29 A:203.144.187.19 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ฉันรู้สึกเหมือนกับถูกทิ้ง ฉันรู้สึกเหมือนยืนคนเดียว ทั้งที่มีคนเบียดเสียดฉันเต็มผับแห่งนั้น ประกอบกับแรงจากความมึนเมา ฉันแสดงออกอย่างชัดเจนว่าฉันไม่พอใจกวางที่ออกไปล่าสาว กับเพื่อนและน้องชายของมัน แต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากยืนกิน กิน และกินเหล้า และมองหน้ากวางอย่างอาฆาตแค้น “กวาง ตั้มกลับก่อนนะ” ฉันเดินตรงไปหาเรื่องกวาง ในขณะที่กำลังจีบสาวคนหนึ่งอยู่ “อ้าว ทำไมล่ะ อยู่ก่อนดิ จะรีบไปไหน” กวางถามฉันด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ก็กวางปล่อยให้ตั้มยืนอยู่คนเดียว มีอย่างที่ไหนชวนตั้มแยกจากงานแต่งงานเพื่อมาปล่อยให้ตั้มยืนคนเดียว แย่นะ” ฉันบ่น เหมือนภรรยาไปตามสามีในคาเฟ่ยังไงยังงั้น “ตั้มอยู่ก่อนนะ อย่าเพิ่งรีบเลย” โอมบอก “ใช่ ๆ พี่ตั้มยืนกับผมก่อนก็ได้” น้องดำเสริม “ก็ได้” ใจอ่อนอีกจนได้ อีตั้มเอ๊ย ฉันกลับไปยืนคนเดียว แต่ไม่นานนักกวางเดินกลับมา แต่ไม่มองหน้าฉันเลย “ตั้มเป็นอะไรไป” กวางถาม “ก็ทิ้งให้ตั้มยืนคนเดียว ตั้มจะกลับแล้วนะ นี่เงิน เดี๋ยวกลับก่อนนะ” ฉันทำท่างอนอย่างงาม “ไม่ ๆ ตั้มอย่าทำอย่างงี้สิ กวางเคยบอกตั้มแล้วไง ว่าเราเป็นเพื่อนกัน ตั้มเป็นเพื่อนรักของกวางนะ” ไม่พูดเปล่า ยังเอามือมาโอบกอดฉันอีก แต่ไม่ลูบหัวเหมือนบาส “ตั้มไม่ได้รู้สึกอยากให้กวางเป็นอะไรกับตั้มหรอก เพียงแต่คืนนี้ ทำไมต้องเร่งให้ตั้มกลับมา แล้วกวางก็ทิ้งให้ตั้มยืนอยู่คนเดียว ตั้มรู้สึกไม่ดี ก็แค่นั้นเอง ไปก่อนนะ” ฉันยังคงยืนกรานจะกลับ “งั้นคิดเงินเลยละกัน กลับหมดนี่แหละ” กวางเรียกเด็กเสิร์ฟมาคิดเงิน “ตั้มไปรอข้างนอกนะ” แล้วฉันก็เดินฉับ ๆ ออกจากผับไปรอที่จอดรถ ฉันรู้สึกแย่มาก แย่จนทำให้ฉันยิ้มไม่ออก มีผู้คนมากมายทักทายฉัน ในขณะที่ฉันยืนก้มมองพื้นตลอดเวลา ใช่ว่าน้ำตาจะไหลหรอกนะ ด้วยความเหนื่อยล้าทางกาย บวกกับความเหนื่อยล้าทางใจที่เพิ่มขึ้นทุกวัน ฉันรู้สึกว่า เพราะเหตุใดฉันต้องทำเพื่อผู้ชายคนนี้มากมาย ทั้งที่เขาให้เพียงน้อยนิด “ตั้มร้องไห้ทำไม” กวางถามและโอบกอดฉันอีกครั้ง “ไม่ได้ร้องไห้นะ กลับเหอะ ตั้มเหนื่อยมากแล้ว” ฉันพยายามปิดบังอาการเศร้า ฉันไปส่งกวาง และกลับบ้านอย่างรวดเร็วด้วยความอ่อนเพลีย วันรุ่งขึ้น เป็นเวลาเกือบเที่ยงวัน ฉันยังคงนอนอยู่ เนื่องจากอาการเพลียอย่างมาก เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น กวางนั่นเอง โทรมาทำไมนะ “ตั้ม กวางจะเลิกกับแม่กุ๊กกิ๊ก” กวางบอกจะเลิกกับเมีย “ทำไมล่ะ รักกันดีไม่ใช่เหรอ มันเกิดอะไรขึ้น กวางเอาสาวไปนอนด้วยที่บ้านเหรอ” ฉันสอบถาม และแอบดีใจที่มันเลิกกันได้ซักที “ป่าวหรอก กวางจับได้ว่าแม่กุ๊กกิ๊กไปมีแฟนใหม่ ซึ่งรวยกว่า หน้าที่การงานดีกว่ากวาง” ว่าแล้วกวางก็ร้องไห้ออกให้ฉันได้ยินทางโทรศัพท์ “แล้วกวางจะทำยังไงต่อไป” ฉันตัดบท เพราะขี้เกียจฟังเหตุผล “กวางก็จะทำทุกทางไม่ให้เค้าจากไป เพราะกวางรักแม่กุ๊กกิ๊กมาก” เจ็บแปลบอีกแล้วอ่ะ เจ็บมาก ผู้ชายที่ฉันรักและเคยบอกรัก มาปรึกษาเรื่องรักกับศรีภรรยา ชีวิตฉันช่างยุ่งเหยิงจริง ๆ “งั้นก็ไม่ต้องเลิก คบไปอย่างงั้นแหละ” ฉันประชด “กวางคิดว่าตั้มเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดนะ จึงเล่าให้ฟัง แค่นี้ก่อนนะ กวางเหนื่อย เดี๋ยวกวางมีเรื่องต้องจัดการอีกมาก” กวางย้ำความเป็นเพื่อนระหว่างเราอีกครั้ง เจ็บว่ะ “อือ” ฉันวางสายไป และหลับไปอีกครั้ง ในคืนนั้น ฉันนอนดูโทรทัศน์อยู่ที่บ้าน ไม่ออกไปข้างนอก เพราะไม่มีแรงและกำลังแม้แต่จะก้าวออกจากบ้าน พี่ชายฉันนอนอยู่อีกห้องหนึ่ง ช่วงนั้นเป็นหน้าหนาวแล้วด้วยซิ อากาศหนาว น่านอนจัง ป๊อก ป๊อก ป๊อก เสียงเคาะประตูบ้านฉันดังขึ้นกลางดึก เวลาประมาณเกือบเที่ยงคืน “ใครน่ะ” ฉันมองลงไปจากทางหน้าต่าง “กวางเอง ฮื่อ ๆ ๆ” กวางนั่นเอง ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นที่หน้าบ้านฉัน ต้องเป็นเรื่องเลิกกับเมียแน่ ๆ เลย ฉันคิด และไม่อยากเปิดประตูรับ “กวางมาทำไม มีเรื่องอะไรเหรอ” ฉันเปิดประตูออกไป “กวางขอนอนด้วยได้มั๊ย กวางไม่รู้จะไปหาใครแล้ว” กวางซบหน้าลงที่บ่าซ้ายของฉัน “จะดีเหรอ มีเรื่องอะไร ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ เล่านะ” ฉันไม่อยากให้กวางนอนที่บ้าน เพราะพี่ชายฉันก็อยู่ด้วย “กวางไม่เล่าได้มั๊ย กวางเจ็บช้ำมาก กวางอยากพัก อยากนอน และคืนนี้ กวางรู้สึกว่า ตั้มเป็นคนที่กวางควรจะมาหา นี่กวางเอาหนังสือมาด้วย เดี๋ยวจะอ่านเตรียมสอบไปพร้อมกันเลย นะ ให้กวางนอนด้วยนะ” ฉันอ่อนระทวยในทันที และรับกวางเข้าบ้านอย่างว่าง่าย “เดี๋ยวพรุ่งนี้กวางจะตื่นแต่เช้านะ” กวางบอกฉันระหว่างเดินเข้าห้อง “อือ” ฉันพูดได้แค่นั้น เพราะทั้งปลื้ม และทั้งไม่ปลื้ม ในเวลาเดียวกัน “...” กวางนั่งลงอ่านหนังสือ ส่วนฉันนอนอยู่ที่เตียง ดูโทรทัศน์ และรอจังหวะดี ๆ แอบคิดบ้า ๆ ทั้งที่เขากำลังอกหักเนี่ย ยังคิดอกุศลอีก อีกใจหนึ่งก็คิดว่า เขาคงต้องการที่พักจริง ๆ และคงคิดถึงฉัน ดีจัง ... “ง่วงแล้ว กวางนอนล่ะนะ” กวางบอก และล้มตัวลงนอนข้างฉัน จากคุณ : Arthristry - [ วันเกิด PANTIP.COM 00:12:36 A:203.144.187.19 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 35 บนเตียงนอนของฉันมีผ้าห่มเพียงผืนเดียว เนื่องจากเป็นห้องนอนคนโสด และไม่เคยหิ้วผู้ชายเข้าบ้าน จึงต้องแบ่งผ้าห่มกันนอน เราสองคนนอนใต้ผ้าห่มผืนแคบ ๆ ผืนเดียวกัน “ไม่เป็นไร กวางไม่ห่มหรอก ขอเสื้อแขนยาวหนา ๆ สักตัวก็พอ” กวางแสดงความเป็นสุภาพบุรุษ “อ่ะได้” ฉันจัดการให้เขาตามต้องการ กวางนอนขดตัวและหลับไป ส่วนฉัน หัวใจเต้นตุบ ๆๆ ยิ่งกว่ากลองสะบัดชัย กลัวกวางได้ยินจัง ฉันลุกขึ้นนั่ง กลางดึก เพราะยังไม่หลับ กวางนอนกอดอก หัวพับ ขางอ เพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย ฉันนั่งมองด้วยความสงสารจับใจ คนเรากำลังจะสอบเรียนต่อครั้งสำคัญ ยังต้องมาเผชิญกับเรื่องไม่ดีอีก ทำไมนะ ผู้หญิงไม่รู้จักรอ กวางกำลังทำให้ตัวเองดีขึ้นนี่ไง ทำไมต้องทิ้งกวางไปกับคนอื่นที่พร้อมกว่าด้วยนะ หรือว่าฟ้าลิขิตให้กวางเป็นของฉัน ... ฉันแอบคิด กวางพลิกตัวมาทางฉัน และขดตัวลงกว่าเดิม คงจะรู้สึกหนาว สงสารเขาจัง ฉันจะทำยังไงดี แบ่งผ้าห่มกันหน่อยละกัน ฉันแบ่งผ้าห่มให้กวาง และฉันก็นอนหันหลังให้เขา ให้เขาโอบอยู่ทางด้านหลัง ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน เพียงไม่นานฉันรู้สึกถึงมือของกวาง ที่โอบกอดฉัน ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ฉันใจสั่นอีกครั้ง สั่นยิ่งกว่าทุกครั้ง บวกกับอากาศหนาวทำให้ฉันสั่นมากขึ้น กว่าฉันจะข่มตานอนได้ คงอีกร่วมชั่วโมง “ตั้ม เช้าแล้ว กวางกลับก่อนนะ” กวางปลุกฉัน ฉันดูเวลา ตอนนี้ตีห้าครึ่งเท่านั้น “อ้าว จะรีบไปไหนล่ะ ยังเช้าอยู่เลย” ฉันถามด้วยเสียงงัวเงีย และอ้อนไม่อยากให้เขาจากไป “ต้องรีบไปละ” กวางรีบและหุนหันออกไป “บาย ๆ” ฉันไปส่งกวางที่หน้าประตู ลมหนาวพัดมาแล้ว ฉันยืนกอดตัวเองอยู่หน้าบ้าน ผู้ชายที่ฉันรัก เพิ่งจากฉันไปไม่ถึงห้านาที ฉันรู้สึกหนาวเข้าถึงกระดูก หนาวมาก น้องปังย่าเดินมาเกาะขาฉันเบา ๆ เหมือนจะปลอบใจเจ้านายของมัน ฉันก้มลงกอดน้องปังย่า น้ำตาฉันไหลอีกครั้ง และคิดว่าจะมีใครซื่อสัตย์กับฉันเท่าแกอีก ..ปังย่า ฉันกำลังก้าวขาขึ้นห้อง เพื่อกลับไปนอนหนาวใจหนาวกายต่ออีกครั้ง เนื่องจากยังเช้าอยู่ ดวงอาทิตย์โผล่พ้นดินเพียงเล็กน้อยเท่านั้น “ตั้ม ใครมาเหรอ” เสียงพี่ชายของฉันถามมา “อ๋อ กวางน่ะ เมื่อคืนมันมานอนด้วย” ฉันตอบ “เหรอ แปลกจัง ไม่เคยเห็นมันมานอนด้วยสักที มาทำอะไรกันเหรอ” พี่ชายฉันซักถามฉัน เหมือนถามนักโทษ “แล้วแกจะไปไหน” ฉันรีบเปลี่ยนประเด็น เพราะเห็นมันแต่งตัวพร้อมออกจากบ้านแล้ว “วันนี้กรูต้องออกตรวจโรงงานแต่เช้า แต่กะว่าจะไปไดร์ฟกอล์ฟกับเจ้านายก่อน” พี่ชายฉันหลงกล “เออ รีบไป เดี๋ยวจะไม่ทัน” ฉันรีบตอบ “เออ สายแล้วว่ะ” มันวิ่งออกจากบ้านไป โล่งอกไปทีนะ คืนต่อมา กวางยังคงมานอนกับฉันอีก และยังคงทำแบบเดิมกับฉันอีก...ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเมียน้อยอย่างแท้จริงแล้วแหละ เพราะได้ข่าวมาว่า เมื่อเช้ามันคืนดีกันแล้ว ... เฮ้อ แย่จัง ตอนเย็นของสัปดาห์ถัดมา แม่ฉันโทรศัพท์มาบอกฉันว่าพ่อไม่สบายหนัก ตอนนี้เข้าโรงพยาบาลไปแล้ว อยากให้ตั้มกลับบ้าน เพราะพี่ชายต้องไปสัมมนาต่างจังหวัด ฉันรู้สึกเป็นห่วงพ่อมาก ในใจอยากจะกลับไปถึงบ้านอย่างรวดเร็วจัง แต่ติดที่ว่า ฉันเหนื่อยจากการทำงาน และฉันไม่มีแรงมากพอที่จะขับรถกลับด้วยระยะทาง 170 กิโลเมตร คนที่ฉันคิดถึงคนแรก คือกวาง เพราะเขาคือคนที่ใกล้ชิดฉันที่สุดในขณะนั้น ฉันยังคงตาบอด ไม่คิดถึงบรรดาเพื่อนร่วมแก๊งที่เต็มไปด้วยความจริงใจ... “กวาง ตั้มมีเรื่องจะรบกวน” ฉันไปหากวางที่บ้าน “อะไรเหรอ มีอะไร” กวางเดินออกมา ฉันสังเกตเห็นแม่กุ๊กกิ๊กยังคงเดินในบ้าน “พ่อตั้มไม่สบาย อยากให้กวางกลับบ้านเป็นเพื่อนหน่อย ตั้มเหนื่อยมาก” ฉันบอกกับกวางตามความจริง กวางทำหน้าเหมือนไม่อยากไป “กวางแค่นั่งรถไปกับตั้มเท่านั้นแหละ ไม่ต้องทำอะไรเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าต้องรีบกลับ เพราะตั้มมีสอน 8 โมงเช้านะ” ฉันอธิบาย และพยายามทำให้กวางรู้สึกสบายใจที่สุดที่จะต้องเดินทางกับฉันอย่างกะทันหัน “เอ่อ กวางไม่ว่างน่ะ กวางยังต้องเตรียมตัวสอบ และต้องเตรียมสอนพิเศษอีก และมีธุระอื่น ๆ ที่ต้องทำอีกหลายอย่างน่ะตั้ม กวางไม่ไปนะ” พูดแล้วกวางเดินหันหลังกลับเข้าบ้าน โดยไม่สนใจเลยว่าฉันยืนคอยคำตอบที่ดีกว่านี้ ฉันรู้สึกแย่มาก แย่อย่างบอกไม่ถูก ฉันไม่เคยคิดว่าคนที่ฉันคิดว่าฉันรัก คิดว่าฉันชอบ และฉันทำดีกับเขามาโดยตลอด จะทำอย่างนี้กับฉันได้ ฉันผิดหวังมากที่สุด นี่เหรอ คำว่าเพื่อนที่กวางพร่ำบอกฉันตลอดเวลา เขาหลอกใช้ฉันมาตลอด ไม่ต่างกับเจ้าทีที่หลอกลวงฉันไปวัน ๆ เพื่อประโยชน์ของตัวเองเท่านั้น ... ฉันร้องไห้และขับรถกลับบ้าน เพื่อไปหาพ่อแม่ ตอนนั้นฉันรู้อย่างเดียวว่า ฉันต้องกลับถึงบ้าน และก็กลับถึงบ้านจริง ๆ พอกลับถึงบ้าน แวะเข้าโรงพยาบาล ด้วยอาการอ่อนเพลียทั้งกายทั้งใจ ฉันรู้สึกเหมือนวิญญาณไม่ได้อยู่ในร่างของฉัน ในขณะที่ลิฟต์พาฉันไปที่ชั้น 5 ของโรงพยาบาล “สวัสดีครับแม่ พ่อเป็นยังไงบ้าง” ฉันถามแม่ ขณะที่พ่อนอนหลับอยู่ “ไม่เป็นไรแล้วหละ อาการไม่น่าเป็นห่วงหรอก พรุ่งนี้เช้าก็กลับได้แล้วหละ ตั้มกลับไปนอนเฝ้าบ้านเถอะ เดี๋ยวแม่อยู่เฝ้าพ่อเอง” โอ้ ฉันพยายามกลั้นน้ำตา ... แม่ของฉัน ท่านประเสริฐจริง ๆ ทั้งที่ท่านวุ่นวายกับการมาโรงพยาบาลทั้งวันแล้ว ยังมีแรงเหลือพอที่จะเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาล ส่วนฉันแม่ให้กลับไปนอนที่บ้าน “ตั้มเฝ้าก็ได้นะแม่ แม่กลับไปพักเถอะ” ฉันอยากให้แม่พักจริง ๆ “แม่เฝ้าบ้านคนเดียว แม่กลัวน่ะ ให้แม่เฝ้าพ่ออยู่ที่นี่ยังอุ่นใจกว่า แม่กลัวทั้งผีกลัวทั้งคนนะลูก” แม่บอกฉัน “ก็ได้แม่ แม่จะเอาอะไรหรือเปล่า” ฉันถามแม่ด้วยความเป็นห่วง ตอนนี้พ่อนอนหลับอยู่ เนื่องจากฤทธิ์ของยานอนหลับที่หมอให้ไปเมื่อเย็น “พาแม่กลับไปอาบน้ำ กินข้าวก่อน เดี๋ยวมาส่งแม่ที่นี่อีกครั้ง” “ครับ” ตอนนี้ฉันนอนที่บ้านเพียงคนเดียว แต่รู้สึกอบอุ่นอย่าประหลาด ฉันเพียงได้พบหน้าพ่อและแม่ ทำให้ฉันลืมเรื่องราวร้าย ๆ ทั้งหมด ความรู้สึกย่ำแย่กับเรื่องที่กวางทำ หายไปหมดจากใจฉัน ฉันรู้สึกว่าบ้านหลังนี้เต็มไปด้วยความอบอุ่น ทั้งที่วันนี้อากาศหนาวมาก และฉันหลับไป เวลา 6.00 น. ฉันรีบไปโรงพยาบาลแต่เช้า เพื่อไปบอกลาพ่อแม่ ก่อนขับรถกลับเพื่อไปสอนให้ทันเวลา 8.00 น. “พ่อ แม่ ตั้มไปก่อนนะ ต้องรีบไปสอน” ฉันบอกพ่อกับแม่ “เออ รีบไปเถอะ เดี๋ยวจะสาย ไม่ต้องห่วงทางนี้นะ เดี๋ยวก็กลับบ้านแล้ว” แม่บอกฉัน ฉันขับรถอยู่บนถนนอีกครั้ง อากาศช่างหนาวเหลือเกิน แต่ฉันรู้สึกเหมือนกับฉันได้เกิดใหม่อีกครั้ง นกกา โบยบินออกจากรัง เหมือนฉันที่กำลังออกจากบ้านเพื่อเริ่มชีวิตของวันใหม่ ทำให้ฉันคิดได้ว่า แค่ลืม และเริ่มใหม่ อะไรที่เลวร้ายก็ทิ้งมันไป ... หลังจากนั้น ฉันพยายามทำตัวออกห่างกวางมากขึ้น พยายามปฏิเสธเมื่อเขาชวน หรือมาหา ฉันพยายามมาก แต่เป็นผลเพียงน้อยนิด ผู้ชายคนนี้ยังคงติดตาม และคอยกวนใจฉันอยู่ตลอด ส่วนใหญ่เป็นเรื่องที่ต้องพึ่งพาอาศัย เช่น การหาหอพักที่มหาวิทยาลัย เพราะกวางสอบเข้าเรียนต่อปริญญาโทสำเร็จ และฉันต้องจัดการเรื่องบ้านเช่าของกวาง ที่ยังมีแม่กุ๊กกิ๊กอาศัยอยู่ แต่ในตอนนี้ ฉันไม่เหลือความรู้สึกรักกับกวางอีกแล้ว ฉันคิดแต่เพียงว่า ฉันจะทำเท่าที่ฉันทำได้ อะไรที่ฝืนตัวฉันเองมากเกินไป ฉันจะไม่ทำเพื่อเขาอีกแล้ว... ตอนนี้ฉันกลับไปใช้ชีวิตกับเพื่อนเหมือนดังเดิมแล้ว รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ยังคงมีให้ฉันเช่นเดิม แม้ว่าฉันจะหายหน้าหายตาไปนานเพียงไหน จะดื้อกับเพื่อนกับพี่มากแค่ไหน เพื่อนฉันไม่เคยทิ้งฉันเลย...ขอโทษนะเพื่อน ๆ ที่ฉันตาบอดไปเป็นเวลาสองปี ต่อไปนี้ฉันจะฉลาดแล้ว นะเพื่อน.... จากคุณ : Arthristry - [ วันเกิด PANTIP.COM 00:14:17 A:203.144.187.19 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ไม่นาน ก็คงมีหนุ่มคนใหม่เข้ามาสร้างความกระชุ่มกระชวย อีกหรือเปล่าครับ จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล - [ วันเกิด PANTIP.COM 00:44:38 ]

ความคิดเห็นที่ 37 มีมาเรื่อย ๆ อ่ะคับ จากคุณ : Arthristry - [ วันเกิด PANTIP.COM 10:20:37 A:202.28.78.124 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 38 โย่ว...โย่ว... ในที่สุด เพ่ตั้มเราก็ตาสว่าง หุหุ... มีอีกเปล่า... อยากอ่าน อยากอ่าน หุหุ จากคุณ : HapPy_MaFiA - [ วันเกิด PANTIP.COM 11:33:52 A:125.27.213.82 X: ]

ความคิดเห็นที่ 39 มาต่อเร็วๆนะครับ จากคุณ : คุณน้อง - [ วันเกิด PANTIP.COM 22:05:08 A:192.168.100.198 X:61.7.178.96 ]

ความคิดเห็นที่ 40 บทที่ 9 ความหวัง(ครั้ง)ใหม่ หลังจากจบเรื่องราวระหว่างฉันกับกวางแล้ว ฉันพยายามที่สุดที่จะทำให้ตัวเองได้มีการพัฒนา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการงานหรือการศึกษาต่อ ฉันรู้เพียงอย่างเดียวว่าสิ่งที่จะอยู่คู่กับฉันตลอดไปคือการศึกษาเท่านั้น เรื่องผู้ชายไม่ขอยุ่ง ไม่ขอเกี่ยวอีก ถ้าไม่มี...ใครเข้ามาจริง ๆ ฉันพยายามเสาะแสวงหาเรื่องการเรียนต่อ ปริญญาเอกแล้ว ทุกที่พร้อมจะรับฉันหมด ไม่ว่าจะเป็นสถาบันการศึกษาในประเทศหรือต่างประเทศ ข้อกำหนดเพียงข้อเดียวที่ฉันยังไม่สามารถไปได้ คือ...ภาษาอังกฤษ ซึ่งต้องมีคะแนน TOEFL อย่างน้อย 550 ยิ่งบางมหาวิทยาลัยขอตั้ง 600แน่ะจะเอาปัญญาไหนสอบ เรื่องเก่ง มันก็เก่งในประเทศไทย แต่พอสอบมาตรฐาน ก็ไม่ผ่านหรอก ฉันคิดว่าฉันจะทำไงดี ในที่สุด พระเจ้าก็เข้าข้าง ฉันสมัครทุน สกอ. ระบบเรียน แบบ แซนด์วิช คือเรียนในประเทศ+ต่างประเทศบางส่วน ซึ่งไม่ต้องมีคะแนน TOEFL ในตอนสมัคร แต่ต้องสอบผ่านก่อนจะไปศึกษาบางส่วนที่ต่างประเทศ แต่บุญยังดีว่าได้ทุนนี้มา ฉันจึงได้มาเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยแห่งเดิม...สมัย ป.ตรี พอฉันได้ทุน+ที่เรียนแล้ว ฉันวางแผนเป็นอย่างดีเกี่ยวกับการเรียน ว่า ฉันจะกลับมาใช้ชีวิตนักศึกษาที่แสนสนุกสนาน อีกครั้ง เยี่ยงตอนเรียน ป.ตรี และ ป.โท จนเพื่อนหลายคนมองว่า ตกลงว่าฉันจะมาเรียน หรือว่ามาเที่ยวกันแน่ ฉันมีคำตอบให้ทุกคนว่า เหมือนเป็นการพักร้อนยาว เพราะว่าไม่มีการทำงานมาเกี่ยวข้อง ฉันลาเรียนเต็มเวลา นั่นคือเวลาที่ฉันจะได้สนุกสนานอีกครั้งนั้นเอง ในช่วงที่ยังไม่เปิดเทอมแรก เบอร์โทรเบอร์หนึ่งที่คุ้นเคย เข้ามาในโทรศัพท์ของฉัน... "หวัดดีตั้ม กวางเองนะ" ไม่บอกคงรู้แหละ ฉันจะเบอร์แกได้แม่นยิ่งกว่าเบอร์บ้านตัวเอง "มีอะไรเหรอ" ฉันใจอ่อน ทันที นี่ขนาดตัดใจแล้วนะ "ได้ข่าวว่าได้ทุนจะไปเรียนต่อ ป.เอกเหรอ ดีใจด้วยนะ" เสียงกวางดังในใจฉัน โอ้ววววว อ่อนระทวยครับ ขอบอก เสียงช่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจจริง ๆ "ใช่ ก็ว่าจะไปเรียนต่อ ม.เดิม ตอนเรียน ป.ตรีแหละ เพราะชอบที่นั่น สนุกสนาน ที่เที่ยวเยอะและก็มีเพื่อนๆ เรียนและทำงานอยู่แถวนั้นเยอะ" ฉันอธิบาย "ดีจัง เดี๋ยวกวางจะได้หาขอทุนไปเรียนมั่ง ตั้มกรุยทางไว้นะ เดี๋ยวกวางจะตามไป" แหมมมม กะมาสร้างครอบครัวล่ะซี้ "อืมมมม ก็ไม่กรุยทางหรอก ตั้มไม่ถนัดงานด้านวิศวกรรมหรอก กวางก็ลองหาข้อมูลเองสิ เรียนป.โท คงไม่ยากหรอก เปิดกันมากมาย อยากเรียนเมื่อไหร่ก็ได้"ฉันหวังดีตอบไป "ก็จะให้ตั้มแหละเป็นหลัก เดี๋ยวจะไปอยุ่กับตั้ม แล้วก็จะสอนพิเศษหารายได้เพิ่ม เพราะจะไม่ได้รบกวนทางบ้าน อีกอย่างตั้มก็มีทุนด้วย" กวางอธิบายอีก "......." อะไรวะ ฉันนิ่ง ไม่มีคำพูดใด ๆ ... มันมาอีกแล้ว หวังจะเกาะฉันอีกแล้ว ไม่น่าเชื่อเลยว่า ผู้ชายคนนี้จะสารเลวได้มากขนาดนี้ "ตั้ม ทำไมเงียบไปล่ะ" มันถาม (ฉันเปลี่ยนสรรพนามทันที) "ป่าวหรอก ตั้มว่ากวางไปเรียนที่อื่นเหอะ ตั้มจะหาแฟนใหม่แล้ว ไม่ต้องมาอยู่กับตั้มหรอก" ฉันทำเป็นพูดเพื่อให้มันออกจากชีวิตฉัน "อ้าว ตั้มมีแฟนเหรอ ไม่บอกกวางล่ะ กวางเสียใจนะเนี่ย" ดูมัน ยังคงปลูกสตอเบอรี่ 20 ไร่ "แล้วแต่สิ แต่แค่นี้นะตั้มมีธุระ" ฉันตัดบท และรีบวางสายไป ถึงฉากนี้ทุกคนคงงงเหมือนกันกับฉันว่า ฉันมีแฟนเมื่อไหร่เหรอ นั่นสินะ ฉันพูดประโยคนั้นไปเพราะว่าอยากให้ชีวิตหลุดจากคนชื่อกวางเสียทีต่างหากล่ะ เอ๊ะ จะทำไงดีนะ ..... ปิ๊งงงงงง หลอดไฟกลม ผุดขึ้นบนหัวฉัน ...พี่พัดไงล่ะ จำได้แระ ว่าพี่พัดมีบ้านที่นั่นนี่นา เขาซื้อไว้ หลังจากที่เขาทำงานแถบนี้ได้สักระยะ เงินเดือนเยอะด้วยสิ ไปเกาะเขาดีมั๊ยนะ เอ๊ะ หรือเขาจะมีเมียแล้ว แต่เท่าที่ทราบ..ยังนี่นา "หวัดดีคับพี่พัด ตั้มนะ" ฉันทำน้ำเสียงสตอเบอร์รี่ไม่แพ้กวาง "อือ ว่ายังไงตั้ม ได้ข่าวว่าจะกลับมาเรียนที่ ม...... เหรอ" แหม พี่พัดช่างรู้ใจจริง ๆ ตั้งแต่เด็กละ "ใช่ครับ ตั้มก็ได้ข่าวว่าพี่พัดมีบ้านที่นั่น จะไปอาศัยอยู่ด้วยได้ป่าวง่ะ" แหม ฉันนะ แสนจะตลกบริโภค "อืมมม มาดิ ดีจะได้มีเพื่อนอยุ่บ้าน พี่ก็เซ็ง ๆ อยู่" กรี๊ดดดดดดดด พี่พัดไม่ปฏิเสธฉัน ...เอ๊ะ พี่พัดนี่ เป็นเกย์ด้วยป่าวนะ น่าจะเป็นแหละ ก่อนหน้านี้ตอน ป.ตรี แกยังเคยนอนกอดเราเลย ตอนที่เป็น roommate น่ะ ไม่ได้เล่าให้ฟังว่า เราเคยเป็นรูมเมทกันมาก่อนคับ ตอนนั้นมีปัญหาหลายอย่าง พี่เขาเลยมาเป็นรูมเมทเรา และตอนนั้นเขาก็ไม่ได้มีแฟน (ญ) และเราก็อยู่กันฉัน...อะไรไม่รู้เพราะเขาจ่ายค่าหอ ค่าไฟค่าน้ำ ให้ฉันตลอด โดยที่ฉันไม่ได้เรียกร้อง บางมื้อเขาก็เลี้ยง และพาไปหาไรแพง ๆ กิน ซื้อเครื่องซักผ้า ให้ยืมเงิน (ซึ่งไม่เคยทวงคืน) เอ๊ะแบบนี้ คืออะไรครับ ท่านผุ้ชม ฉันฝังใจและหยุดความสัมพันธ์กับพี่พัดตั้งแต่จบ ป.ตรี เพราะความห่างไกลและโอกาสที่จะได้เจอกันไม่ได้มีบ่อยนัก และก็ ฉันเองก็มีคนโน้นคนนี้อย่างที่เล่ามาให้ฟัง ...ตอนนี้ เรากำลังจะ กลับมา กลับมาอีกครั้ง ระยะหลัง ๆ พี่พัดโทรหาฉันบ่อยขึ้น ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ เสมือนกับว่าดีใจที่ฉันจะได้กลับมาอยู่ด้วยซะงั้นแหละ คุยทีเป็นชั่วโมง ฉันเองก็สงสัยว่ามันเรื่องอะไรนะ แต่ก็ไม่ได้คิดไรมาก คิดเพียงแค่ว่า พี่พัดช่างใจดีเสียจริง จะให้ฉันไปอยู่บ้านโดยไม่คิดค่าเช่า หรืออะไรเลย หมายความว่าไง "ตั้มก็อยู่บ้านพี่ก็ได้นะ พี่ซื้อไว้ ไม่ค่อยได้อยุ่เท่าไหร่หรอก เพราะพี่ต้องย้าย ออฟฟิสเข้ากรุงเทพ" พี่พัดบอกฉัน "อ้าว แล้วจะจัดการยังไงล่ะ" ฉันหมายถึงค่าเช่าที่ฉันต้องจ่าย "ตั้มก็แค่จ่ายค่าไฟ ค่าน้ำ ค่าเนต ค่าเคเบิ้ล นอกนั้นพี่จ่ายเอง" โห ใจดีจัง น่ารักมาก "ครับ เดี๋ยวประมาณวันที่ 12 ม.ค. ตั้มจะไปสอบนะ พี่มารับตั้มด้วยล่ะ" ฉันจะต้องไปสอบเข้ามหาวิทยาลัย จึงให้พี่เขาไปรับ และค้างด้วยที่บ้าน "หวัดดีคับ ตั้มมาถึงแล้วนะ" ฉันโทรหาพี่พัดตอนตีห้าครึ่ง ทันที่ที่รถโดยสารไปถึง "อือ เดี๋ยวพี่ออกไปรับ" น้ำเสียงงัวเงียอยุ่เลย กึ๋ย ๆ ได้โอกาสแล้วสิเรา ... พอถึงบ้าน สิ่งที่ฉันประหลาดใจที่สุดคือ ...มีผู้หญิงอีกคนนึงอยู่บนบ้าน สิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดคือ พี่พัดไม่เคยบอกฉันเลยว่ามีภรรยานอนอยู่ที่บ้าน "นี่เตยนะ รูมเมทพี่เอง" พี่พัดบอกฉัน แต่ฉันไม่มองหน้า "ครับ" ฉันตอบแค่นั้น และพี่พัดก็พาฉันไปสอบทั้งเช้าบ่าย และเลี้ยงข้าวด้วย แปลกจัง ไม่เห็นเล่าเรื่องยัยเตยนรกนั่นให้ฉันฟังสักนิด จนฉันกลับ "พี่พัด แล้วถ้าตั้มมาอยู่ด้วย จะทำไงกับเตยล่ะ" ฉันถาม "ก็อยู่คนละห้องละกัน เตยก็อยู่ห้องนึง ตั้มก้อยู่กอีกห้องนึง" โห ฉันโดนแบ่งบ้าน แบ่งตัว แบ่งใจ ตายละ ใครเป็นภรรยาน้อย ใครเป็นภรรยาหลวงวะเนี่ย ฉันสงสัย แต่ก็ได้แต่เก็บไว้ในใจ เพราะพี่พัดไม่ใช่คนช่างพูดเท่าไหร่ พูดมาก เจอด่าอีก เลยตัดสินใจเงียบดีกว่า และแล้ววันที่ฉันรอคอยก็มาถึง ฉันขับรถย้ายข้าวของมาจากบ้านนอก เข้ามาบ้านพักที่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก พี่พัดเขาซื้อไว้เพราะว่าต้องทำงานแถบนี้ แต่ด้วยเหตุผลที่ออฟฟิสย้ายเข้ากรุงเทพ ทำให้เขาต้องละบ้านนี้ไว้ แต่ก็ยังคงไม่ปล่อยเช่า หรือขายแต่ฉันล่ะ ต้องไปอยู่กับนังชะนีนั้นเหรอ เอาเหอะก็แค่อยู่ไม่กี่ปี เดี๋ยวก็ไปนอกไม่ได้เจอมันเท่าไหร่หรอก "พี่พัด กุญแจบ้านอยู่ที่ไหน" ฉันโทรมาถามก่อนเดินทางถึงกรุงเทพ "อยู่ที่พี่แหละ เออ แวะมาเอาที่กรุงเทพนะ ลืมบอกไปว่าเตยเขาไม่ได้อยู่บ้านนั้นแล้วนะ ตั้มอยู่กับพี่ในห้องนั้นแหละ ไม่ต้องจัดห้องใหม่นะ" เขารายงาน "อ้าว ทำไมล่ะ" ฉันทำเป็นถามทั้งที่ดีใจสุด ๆ เย้ ไม่มีชะนีนรกนั่นแล้ว "ไม่ต้องถามหรอก บอกว่าไงก็งั้นแหละ" พี่พัดดุฉัน ฉันเก็บของเข้าบ้าน โดยเอาข้าวของของนังเตยนรกออกไปวางไว้ในอีกห้องนึง และจัดข้าวของทั้งหมดของฉันไว้ในห้องเดียวกับพี่พัด เป็นงานที่เหนื่อยและหนักมาก แต่ก็ไม่เป็นไร ได้อยู่กับพี่พัดสองคน อะไรจะสุขใจขนาดนี้ "พี่จะเข้ามาเมื่อไหร่" เป็นคำถามประจำของฉัน เพราะนาน ๆ ทีพี่พัดจะมาสักที ถ้าเขาไม่มี event งานนอกก็ไม่ได้มาที่บ้านฉันสักที และนาน ๆ ทีฉันจะเข้าไปพักที่กรุงเทพกับพี่พัดบ้าง ตกลงฉันกับเขา สถานะอะไรกัน เสียงโทรศัพท์ดังมาอีกครั้ง หลังจากที่ฉันมาเรียนได้เพียง 2 เดือน "ตั้ม กวางนะ" เสียงที่น่าเบื่อพูดมาอีก "อะไรเหรอ" ฉันลากน้ำเสียงแบบขี้เกียจจะพูด "เป็นไง ไปเรียนที่นั่นแล้ว สนุกดีป่าว" ปลายสายส่งเสียงมา แบบสตอเบอร์รี่ "อืม ก็ดี สนุกดี" ฉันตอบแบบเสียมิได้ "ดีแล้ว เดี๋ยวกวางจะไปหานะ ตั้มเลี้ยงด้วย กวางมีแค่ค่ารถไป ส่วนที่เหลือตั้มจ่ายนะ" โห...เอาอีกละ ยังคงเป็นแมงดาไม่เลิก "งั้น ถ้าจะเอางั้น กวางย้ายข้าวของมาเลยมาอยู่กับตั้ม ตั้มจะจ่ายให้ทั้งหมด" ฉันตอบไป "จิงเหรอ เอางั้นเลยเหรอ" กวางทำเสียงแบบสงสัยเต็มที่ "ใช่ แต่กวางต้องทำตามคำสั่งตั้มทุกอย่าง ในฐานะที่ตั้มเป็นผู้จ่ายเงิน ต้องทำตามคำสั่งทั้งหมด บอกซ้าย ต้องได้ บอกขวาต้องได้ ตั้มต้องการอะไร กวางต้องตอบสนองให้ทั้งหมด" ฉันร่ายคำสั่งมนต์ดำ "อ้าว แบบนี้ ก็เท่ากับกวางขายตัวน่ะสิ.." กวางถามฉัน "ก็ใช่น่ะสิ ถ้าคิดจะมาอยู่กับตั้มแบบมาแต่ตัว ก็ต้องทำตามนี้ ทำได้มั๊ยล่ะ" ฉันทำน้ำเสียงท้าทาย ในใจก็คิด ถ้ามันตอบตกลง ซวยเลย "ไม่เอาหรอก กวางยังไม่หมดหนทาง" นี่...ดูมันตอบ "ดีแล้วหละ แล้วไม่ต้องมากวนใจตั้มอีกนะ" ฉันตัดบท "อ้าว แล้วเรื่องในอดีตของเราล่ะ" มันยังคงถามหา...แสงอะไรวะ "เรื่องอะไร เรื่องที่ตั้มเคยรักคนที่ไม่เคยรักตั้มน่ะเหรอ ตั้มถือว่าตั้มให้ทาน" ฉ้นตอบอย่างสะใจ โค๊ด โค๊ด "จิง ๆ กวางก็รักตั้มนะ แต่ว่า ด้วยเหตุผลหลายอย่าง เรารักกันไม่ได้ แต่ต่อไปนี้ ถ้าจะขอโอกาส จะได้มั๊ย" มันยังคง:-)ไม่เลิก "พอเหอะ ตอนนั้น ตั้มรอกวางสองสามปี แล้วตอนนี้จะมาขอโอกาส พอได้แล้ว กวางอย่ามาพร่ำเพ้อ" ฉันตอบไปได้ไง ฉันไม่รู้สึกแย่อีก ฉันรู้สึกโล่งที่สุดเท่าที่เคยรู้สึก ดีจัง... หรือเป็นเพราะฉันมีพี่พัดอยู่ใกล้นะ หรือเพราะว่ามันห่างไกลเกินกว่าที่จะเศร้า "แค่นี้นะ ตั้มไม่มีเวลาว่างมากพอ" ฉันวางสายไปเลย เย้ ๆๆ ๆ อีตั้มทำได้แล้ว จากคุณ : Arthristry - [ 18 ต.ค. 51 15:35:21 A:222.123.126.79 X: TicketID:191022 ]

ความคิดเห็นที่ 41 บทที่ 9.1 ฉันมาเรียนที่นี่ด้วยความสนุกสนานมาก ด้วยความคุ้นเคยที่เคยอยุ่ที่นี่ตอน ป.ตรี ทำให้ฉันมีความสุขมาก เช้าตื่นไปเรียน เย็นกลับบ้านกินข้าวอ่านหนังสือ บรรยากาศนักศึกษา ป.เอกดีอย่างนี้นี่เอง ตกเย็นวันศุกร์ ฉันเข้ากรุงเทพ เพื่อไปเที่ยวแบบชาวเรา ที่ อตก.กับพี่ปัน ตอนนี้พี่ปันเป็นอาจารย์ของมหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ทำให้สาวบ้านนอกอย่างฉันได้เที่ยวผับในกรุงเทพ ว๊าววว ดีจัง เหตุที่ไม่ได้เที่ยวแถบมหาวิทยาลัยของตัวเอง ไม่ใช่ว่าต้องรักษาภาพพจน์นักศึกษาปริญญาเอกหรอกนะ แต่ว่า...มันไม่มีเพื่อนเที่ยว กลับมา เพื่อนเก่า ๆ ก็เป็นนักวิชาการ เป็นอาจารย์ เป็นครูกันหมด เที่ยวไม่ได้ เขาเหลือเพียงกินข้าวเย็น แล้วก็ดริ๊งนิดหน่อยตามริมชายหาดแบบร้านหรู ๆ หาไม่ได้เที่ยวแบบผับ บาร์ซะเมื่อไหร่ ... ไปเที่ยวกับพี่ปันดีกว่า ผู้ชายเยอะดี บอกตรง ๆ นะ ไปเที่ยว อตก. ไม่ได้มีผู้ชายคนไหนก้าวเข้ามาในชีวิตหรอก สงสัยว่าฉันจะหมดวัยได้แฟนแล้ว ผับใน อตก. เป็นศูนย์รวมผู้ชายหน้าตาดี ทั้งกรุงเทพเลยมั๊ง หรือทั้งประเทศก้ไม่รู้ ทำไมมันหน้าตาดีกันขนาดนั้น ฉันคิดในขณะที่โค๊ดจะมึนเมา และเต้นอย่างสุดเหวี่ยง เพราะว่าไม่มีใครมาจีบฉัน แม้แต่คนเดียว แต่ละคน ขาว สูง หล่อ ... สุดจะบรรยาย คงไม่มีใครสนใจหลุมดำอย่างฉัน พลางคิดเสียดายประชากรชายชาวไทย ที่เกิดมาก็มีจำนวนน้อยแล้ว ยังมาเป็นพวกเกย์อีกเกินครึ่ง(ฉันคิดเอง) แล้วจะเหลือกระทาชายที่ไหนน้อ...ถึงว่าสิ ที่เหลือไม่ได้มีความหล่อเลย คนหล่อมารวมกันหมดแล้ว ที่อตก. ไหนจะสีลม..หลังสวน และอีกหลายที่ แล้วผู้ชายแท้เค้าไปไหนกันหมดนะ จนวันหนึ่ง ฉันเข้ามาเที่ยวอีกตามเดิม ฉันเต้นอย่างเมามันตามเคย ไม่ได้มองผู้คนรอบข้าง เพราะสแกนดูแล้วก็รายเดิมที่เคยเจอหน้า และมันก็ไม่ได้สนใจเรา เราก็เต้นสิ สนใจอะไรวะ "น้องอิสรียา" เสียงเจ๊ย้ง ดังมาจากข้างหลัง เจ๊ย้งนี่เป็นเพื่อนพี่ปันนั่นแหละ แก๊งสาวกรุงเทพ "อะไรคะ" ฉันเริ่มสาวแตก ตั้งแต่มาอยู่เมืองกรุง เพราะไม่มีใครรรู้จักฉัน ฉันไม่รู้จักใคร ก็เลยสาวแตกค่ะ สาวแตกเรย "นี่น้องบีม น้องบีม นี่พี่ตั้ม" พี่ย้งแนะนำกับฉัน ในขณะที่ฉันเริ่มเมาแล้ว เพราะกินหนัก ตอนนั้นเป้นเวลา 5 ทุ่มแล้วหละ "อะไรกัน แนะนำให้น้องอิสรียาคนเดียวแล้วฉันล่ะ" เสียงพี่ปัน พูดอย่างน้อยใจ ปนประชดประชัน "ป่าวหรอก ก็แนะนำหมดแหละ แต่เห็นน้องตั้มเต้นสนุกสนาน กัวน้องบีมเขิน เลยแนะนำ เพราะน้องตั้มเค้า เอนเทอร์เทนเก่ง ยืนข้างน้องตั้มละกัน" นังเจ๊ย้งร่ายยาว "ย่ะ ดูคนโน้นสิ...ก๑๑๒๔๔๒+฿฿๔฿๕๓๔๒+๑๒๑๓" พี่ปันชี้ชวนกับพี่ย้งและคนอื่น ๆ ให้ดูผู้ชายที่ผ่านไปมา ปนกันไปหมด ทั้งเพื่อนสาว ทั้งเพื่อนหนุ่ม วุ่นวายมาก "พี่ตั้มชอบมาที่นี่เหรอครับ" เสียงน้องบีมถามฉัน น้องบีมเป็นคนตัวโตมาก สูงราว ๆ 180 เซนฯ เห็นจะได้ ผิวขาว ตัวอวบอ้วน น่ารักเชียว ตอนนั้นฉันรู้สึกว่า ทำไมน้องคนนี้น่ารักจัง เลยเริ่มรุกเร้า "อืม ก็มากับพวกพี่ ๆ นี่แหละ สนุกดีนะ น้องบีมเพิ่งมาเหรอ พี่ไม่เคยเห็นเหมือนกัน" ฉันถาม และใช้มือที่ว่างอยู่ เกาะโอบเอวน้องเขาไว้ ไม่รอบหรอก อ้วนจัด ฉันเองก็พุงใหญ่เหมือนกัน "ก็รู้จักพี่ย้งครับ พี่เค้าชวนมา เลยมาด้วย" ไม่พูดเปล่า มือยังมาประคองโอบฉันไว้เช่นกัน เอาล่ะซี้ "แฟนพี่ย้งป่าวเนี่ย อย่ามากอดพี่นะ เดี๋ยวพี่โดนพี่ย้งตบ" ฉันทำเสียงประชดประชัน "ป่าว เพื่อนกันครับ เพื่อนจริง ๆ ผมยังไม่มีแฟน" บีมตอบฉัน กรี๊ด ดดดด ฉันพยายามเต้นใกล้ ๆ บีมตลอด และเอามือคอยจับเอว จับโน่น จับนี่ ... (ไม่ได้จับส่วนล่างนะ อย่าคิดมาก) น้องก็ไม่หยอกเช่นกัน จับโน่น จับนี่เช่นเดียวกัน จนกระทั้ง..... ฉันเริ่มรุกมากขึ้น และในที่สุด ปากเราสองคนมาประกบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ในตัวเราสองคน ยิ่งทวีความมันและรุนแรงในบทรักครั้งนี้มาก เราสองคนกอดจูบแลกริ้นรัวในผับแห่งนั้น ฉันลืมความอายทั้งหมด ลืมความเป็นชาย ลืมความเป็นหญิง เราสองคนจูบกันพัลวันเป็นเวลานานมาก เสียงที่ฉันได้ยินมีเพียงเสียงลมหายใจรุนแรงเร่าร้อนเท่านั้น โดยไม่รู้เลยว่าตกเป็นเป้าสายตาคนทั้งผับนั่น "อีตั้ม มันจะเกินไปแล้ว" เสียงพี่ปันเรียกฉัน "ปล่อยมันเหอะ" เสียงพี่ย้งและคนอื่น ๆ บอก ฉันไม่ฟังเสียงใด ๆ ทั้งสิ้นแล้ว ตอนนี้สติสตังไม่อยู่กับตัวแล้ว ฉันยอมทุกอย่างที่จะทำให้ปากของเราสองคนไม่หลุดจากกัน จนกระทั้งผับเลิก...นานมากค่ะ เป็นเวลา เกือบ 2 ชั่วโมงที่เราจูบกันอยู่อย่างนั้น เกมยังคงไม่เลิกค่ะ เรามาต่อที่ห้องพี่ปันอีก ฉันลืมอีกว่ามีพี่ปันเป็นเจ้าของห้อง ฉันทำไปได้ไง ฉันทำไปแล้ว ตอนนี้ฉันฟื้นแล้ว เป็นเวลา 12.00 น.ของอีกวันหนึ่ง พี่ปันยืนทำความสะอาดพื้นห้องส่วนฉันนอนกอดก่ายกับบีมอยู่ พี่ไปข้างนอกก่อนนะ พี่ปันบอก จากคุณ : Arthristry - [ 18 ต.ค. 51 15:58:01 A:222.123.126.79 X: TicketID:191022 ]

ความคิดเห็นที่ 42 keep posting na ka จากคุณ : tia - [ 19 ต.ค. 51 10:14:33 A:59.189.32.23 X:218.186.9.4 ]

ความคิดเห็นที่ 43 ไม่เท่านั้นหรอก วันทั้งวันนั้น ฉันรู้สึกดีอย่างยิ่ง รู้สึกจิง ๆ ว่าสารแห่งความสุข ช่างไหลวน ไหลเวียนในตัวฉันมากมายจริง ๆ รู้สึกว่าเหมือนกับตัวเองลอยได้ แค่เห็นหน้าน้องบีม แค่ได้ยินเสียง แค่ได้สัมผัส ... แค่นี้ ฉันรู้สึกถึงพลังของความรัก อัศจรรย์จริง ๆ เรื่องของเราสองคนเริ่มต้นขึ้น ฉันกับบีมคุยกันมากมายในวันทั้งวันวันนั้น ฉันบอกความรู้สึกกับบีมไปหลายอย่าง บีมก็บอกฉันหลายอย่างเหมือนกัน "บีม เชื่อป่าว ว่าตั้มไม่เคยเจอใครแบบนี้มาก่อน" ฉันบอกบีม "ยังไงเหรอตั้ม บีมไม่เข้าใจ" บีมทำหน้างง ๆ ใส่ฉัน ซึ่งก็น่างงอยู่หรอก "ก็...หมายถึงว่า ไปเจอกันในผับ แล้วก็... แล้วก็... เนี่ย ตั้มไม่เคยอ่ะ" ฉันเย้าแหย่ไป "บีมก็ไม่เคยเหมือนกันแหละ ครั้งแรกเหมือนกัน แต่ไม่น่าเชื่อนะว่าอย่างตั้มจะไม่เคย" บีมกวนทีนฉัน "นี่ ตั้มก็ไม่ได้แก่กล้าขนาดนั้นหรอก เมื่อคืนไม่รู้เป็นไร สงสัยกามเทพจะเอาศรมาปักอกเราสองคนมั๊ง" ฉันทำหน้าซื่อ ตามเคย "แล้วบีมอายุเท่าไหร่แล้วอ่ะ" ในสำนึกของฉันรู้แต่ว่ามันต้องเป็นน้องเราแน่ "เอ่อออ 23 ครับ" กรี๊ด กรี๊ด ฉันกินเด็ก !! "ตั้มล่ะ เท่าไหร่" จะบอกว่าไงดีวะ "ตั้มเหรอ แหะ ๆ จะสามสิบแล้ว อีกปีนึงก็สามสิบแล้วหละ แก่จัง แหะๆ" ฉันทำน้ำเสียงแห้ง ๆ "เหรอ จิงดิ ถึงว่าสิ แก่เชียว" บีมมาทับถมฉันอีก "นี่ ... ไม่จิงหรอก ถ้าแก่จิง ก็คงไม่มีใครสนใจตั้มหร๊อกกก" ฉันทำหน้าแบบมีชัยเต็มที่ "คับ ๆ ๆ จิง ๆ ตั้มก็หน้าเด็กนะ" บีมเอาใจฉัน (กรี๊ด) เราคุยกันวนไปวนมา เรื่องแค่นี้แหละ จนเย็น บีมขอตัวกลับหอ ส่วนฉันก็กำลังจะกลับมหาวิทยาลัยเช่นเดียวกัน ส่วนพี่ปันโทรมาบอกฉันว่า จะไปตีแบตต่อ คงกลับเข้าหอตอนค่ำเลย ฉันก็กลับบ้านไปเช่นเดียวกัน ระหว่างทางที่ฉันกลับบ้านนั้น ฉันเพียรโทรหาบีมตลอดเวลา ฉันรู้สึกว่า คนนี้แหละ คงเป็นคนที่ฉันรอคอย เออ ลืมบอกไปว่าบีมยังเรียนไม่จบ ปริญญาตรีหรอก เรียนรามปี 4 แล้ว แต่ยังคงเหลืออีกหลายวิชากว่าจะจบ กว่าจะหางานทำได้ ฉันเริ่มคิดระแวงบ้างเหมือนกัน ว่าจะเป็นเหมือนคนที่ผ่าน ๆ มาหรือเปล่า แต่ก็เอาเหอะ ถ้าไม่ให้เงินซะอย่าง ไม่คบก็อย่าคบ ฉันไม่ใช่พ่อบุญทุ่ม หรือแม่ยกนะ ทำไมทุกคนต้องมาหากินกับฉัน ถ้าบีมคิดเช่นนั้น ฉันคงต้องรู้สึกแย่อีกครั้ง 4 เดือนผ่านไป บีมไม่เคยขอเงินฉันแม้แต่ครั้งเดียว บีมบอกกับฉันว่า บีมอยากหางานพิเศษทำ เพื่อเพิ่มรายได้ จะได้เก็บไว้เลี้ยงตั้มบ้างในบางโอกาส ฉันกับบีมเจอกันไม่บ่อยนัก ด้วยเหตุว่าฉันเรียนหนัก และเริ่มรู้จักเพื่อนในมหาวิทยาลัยมากขึ้น ส่วนบีมก็เรียนหนักเช่นกัน หวังไว้ว่า บีมคงตั้งใจเรียนนะ บ่อยครั้งที่บีมโทรหาฉันในเวลาที่ฉันกำลังสนุก และหลายครั้งเหมือนกัน ที่บีมพาฉันไปเลี้ยงหนัง เลี้ยงข้าว แล้วแต่โอกาสและเงินในกระเป๋าของบีม บีมเป็นคนดีจริง ๆ ครับ !! ขอ Confirm นั่นแหละ เป็นเหตุผลที่ก่อให้เกิดเหตุ... ดังนี้ ตอนนี้เทอมสองแล้ว เริ่มเข้าสู่หน้าหนาว ใกล้ปีใหม่แล้วด้วย ฉันได้รับมอบหมายจากภาควิชาให้เป็นตัวแทน (ว๊าววว ดูดีจัง) ในการเตรียมการประชุมวิชาการนานาชาติ ที่จังหวัดพิษณุโลก ใน Part ที่เป็น "การแสดง" โอโห Advisor ช่างเห็นคุณค่าในตัวสาวคนนี้จริง ๆ นะ และฉันก็เต็มใจทำเสียด้วย หุหุ งานถนัดนี่นา เป็นเหตุให้ฉันเริ่มสนิทกับน้อง ๆ ป.โท มากขึ้น ฉันเตรียมการแสดงอย่างตั้งใจ เพราะว่าการแสดงของปีก่อน ๆ รุ่นพี่เขาทำไว้ดีมาก เป็นโจทย์ที่ฉันต้องคิดอย่างหนัก และก็คิดมุกออก ตามประสากลุ่ม "I will survive" นั่นแหละ แต่...ปัญหาอยู่ที่ หานักแสดงยากเสียเหลือเกิน มีพี่คนนึงเสนอน้องชะนีปริญญาโทสองคน เห็นข้อมูลบอกว่า น้องสองคนนี้ พร้อมจะเป็นนักแสดงได้ ฉันจึงคิดมุกออกให้สองคนนี้แสดงเป็น "ลูลู่ และ ลาล่า" โดยฉันแสดงเป็นตัวคล้ายพี่อิ๊ด โปงลางสะออนแหละ หน้าตาก็ใกล้เคียง หุ่นก็สูสี เราสามคนเริ่มวางแผนการทำงาน จึงเริ่มสนิทกันมากขึ้น "หวัดดี น้องวอร์ พี่ตั้มนะครับ" ฉันเก๊กเสียง เพราะตอนนั้นยังไม่สนิท ไอ้วอร์นี่ เป็นน้องชะนี ป.โท ซึ่งหน้าตาห่วย ๆ ใส่แว่น ไม่สวยหรอก หน้าอกก็แบน ผมก็น้อย โอ๊ย ไม่เห็นจะสวยตรงไหน ทำไมฉันต้องติดต่อมันด้วยนะ "ค่ะ พี่ตั้ม มีอะไรเหรอคะ" มันถามฉันแบบสุภาพเหมือนกัน เหตุด้วยยังไม่สนิท "พี่อยากให้น้องมาร่วมแสดงงานที่จะไปพิษณุโลกอ่ะ จะให้น้องแสดงคู่กับน้องเรนนะ ที่เรียนวิชาดาต้าเบสด้วยกันกับพี่เมื่อเทอมที่แล้วน่ะ" จิง ๆ แล้วนังชะนีสองตัวนี้ เรียนวิชาดาต้าเบสด้วยกันกับฉัน แต่ก็อย่างว่า มันเป็นชะนี ฉันจะสนใจไปทำไม (นะ) "แสดงเป็นอะไรล่ะคะ" นังวอร์ถาม "ก็ ลูลู่ กับ ลาล่าอ่ะ" ฉันจำไม่ได้หรอกว่านังตัวไหนเป็นนังวอร์ หรือนังเรน และจำไม่ได้ด้วยว่า ลูลู่ กับลาล่า มีบุคลิกยังไง "จะไหวเหรอพี่ หนูคิดว่าหนูทำไม่ได้หรอก" มันทำท่าปฏิเสธ ชะนีบ้าเอ๊ย "น่า พี่ก็เป็นพี่อิ๊ดเหมือนกัน แสดงด้วยกันเหอะ นะ ๆ ๆๆ ยังไงพวกเราก็ภาคปกติด้วยกัน ไม่ยากหรอก พี่คิดท่าไว้แล้วแหละ แค่ทำนิด ๆ หน่อย ๆ ตามประสา พวกน้องคงทำได้แหละน่ะ" ฉันพยายามหว่านล้อม จะว่าไป ทำหน้าที่คล้ายๆ ผู้จัดการส่วนตัวดาราเหมือนกันแฮะ ที่ต้องคอยบอกดาราในสังกัดให้ทำงานให้หน่อย "ได้ค่ะพี่ เดี๋ยวจะบอกเรนให้ แล้วการแต่งกายล่ะ เอายังไงคะพี่" แหม ยอมง่ายจัง แต่ก็ดีแล้ว ขี้เกียจพูดกับชะนีนาน "ยังไม่รู้ พี่ออกแบบไว้คร่าว ๆ แล้วแหละ ยังไงก็นัดประชุมกันทั้งหมด ป.โท ป.เอก ก็แล้วกันนะ" ฉันบอกมันไปอีกที "ค่ะ ๆ ไว้เจอกันวันประชุมค่ะ" มันสุภาพจัง ไม่เหมือนตอนนี้ ในวันประชุมมาถึง เราคุยกัน วางตำแหน่งคนโน้นคนนี้ ให้แสดงตรงนั้น ตรงนี้ วางแผนเสร็จสรรพ มาถึงวิธีการแต่งหน้าทำผม ซึ่งสาวสวยอย่างฉัน ... ไม่ถนัดเลย ไม่เคยแต่งหน้าใคร ไม่เคยทำผมให้ใคร ขนาดทำให้ตัวเองยังทำไม่เป็นเลย เอาไงดีนะ "นี่ค่ะ มีพี่ ป.โท คนนึงแม่เค้าเป็นเจ้าของร้านเสริมสวย" นังวอร์กับนังเรน นำเสนอขึ้นมา "เหรอ ใครอ่ะ พี่ไม่รู้จัก" ฉันงง "พี่เค้ายังไม่มา เค้าชื่อพี่บิท เดี๋ยวจะโทรหาเค้าเลย" นังวอร์บอก "หวัดดีค่ะพี่ตั้ม" เสียงนังบิททักฉัน "ครับ หวัดดีครับ" ฉันทักตอบกลับไป แล้วเราก็ประชุมงานกันหลายอย่าง ลงตัวว่า ให้นังบิทไปเรียนวิธีการแต่งหน้าทำผมมาจากแม่ ส่วนฉัน นังวอร์ นังเรน เตรียมเพลงเพื่อการแสดง และฉันเป็นคนไปหาคนมาซ้อมเต้น ซ้อมรำไว้ .. จนกระทั่งเดินทางไปสัมมนาที่พิษณุโลก เราจึงสนิทกันมากขึ้น มากขึ้น ตลอดการเดินทาง ใครที่เคยเดินทางเป็นหมู่คณะคงรู้ถึงปัญหามากมายที่เกิดขึ้น คนทั้งหมดบนรถ 32 คน ต่างพ่อ ต่างแม่ เดี๋ยวพอใจ เดี๋ยวไม่พอใจ ปัญหามากมายก่ายกอง ส่วนนังสามตัวชะนีนั่น นั่งเล่นไพ่ค่ะ เล่นไพ่ไม่สนใจไรซักอย่าง จับใจความได้ว่า มันอยากไปเที่ยวกลางคืน ที่พิษโลกนั่น อ่ะ ๆ ๆ ได้เพื่อนเที่ยวแล้วสิ เพราะฉันนัดเพื่อนเก่าไว้แล้วหละว่าจะไปแด๊นซ์ให้สนั่นพิษณุโลกเลยทีเดียว เราสี่สาว ตั้ม วอร์ เรน และบิท ก็ไปเที่ยวกันตามนั้น เราสี่คนเริ่มสนิทกันมากขึ้น ๆ ๆ ๆ ๆ ๆๆ จนถึงทุกวันนี้ ส่วนเรื่องการแสดงน่ะเหรอ เหอๆ ๆ ไม่ได้แสดงค่ะ เพราะจำเป็นต้องงดการแสดง เนื่องจากการสูญเสียครั้งสำคัญของประเทศไทย คือการสูญเสียพระเจ้าพี่นางเธอฯ ที่คนไทยรักและเทิดทูนไปในปี 2551 นั่นเอง หลังจากกลับมาจากพิษณุโลก ฉันเริ่มนัดแนะกับสามสาวนั่นเที่ยวผับมากขึ้น เพราะรู้สึกว่าเด็กพวกนี้นิสัยดี และที่สำคัญ ...มันทำหน้าที่น้องสาวที่ดีได้ นั่นคือ การวิ่งโร่ขอเบอร์โทรผู้ชายให้ฉัน และแนะนำให้ฉันรู้จักผู้ชายอีกมากมายก่ายกอง ... อิอิ มีความสุขจัง น้องพวกนี้ ... ได้ใจเจ๊จริง ๆ จากคุณ : Arthristry - [ 22 ต.ค. 51 21:27:01 A:118.174.49.130 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 44 ถึงช่วงปิดเทอมใหญ่ หัวใจฉันว้าวุ่นอีกแล้ว จากการเที่ยวอย่างกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ของฉันและน้อง ๆ ชะนีอีก 3 ตัวนั่น ฉันสะสมเบอร์โทรศัพท์ผู้ชายได้มากมาย ไว้จะสาธยายให้ฟังทีละรายก็แล้วกัน ยอมรับจริง ๆ ครับว่า เริ่มแรด และแรดมากด้วย ถ้าอ่านมาตลอดจะรู้ว่า ที่ผ่านมา แค่เด็ก ๆ ไม่ได้แรดอะไรมากมายเลย ต่อไป เป็นเวอร์ชั่นชั่วร้ายแล้วแหละ ขอเล่าเรื่องสงกรานต์ปีนี้ให้ฟังก่อนก็แล้วกันครับ มีเรื่องสนุกมาอีกแล้ว "สวัสดีครับ ขอสายพี่ตั้มครับ" เสียงใครนะ คุ้น แต่ไม่มีใน List โทรศัพท์ "ครับ กำลังพูดครับ" ฉันตอบกลับไป "นี่ทีนะ ทีเอง เป็นไง สงกรานต์กลับบ้านหรือเปล่า" อ้าว เจ้าที มาได้ไงเนี่ยฉันลืมแกไปแล้วนะเนี่ย ฉันคิด "ก็กลับนะ ตอนนีก็อยู่บ้านแหละ ทำไมเหรอ มีอะไร" ฉันตอบกลับไปแบบราบเรียบที่สุด "ทีก็กลับนะ ตอนนี้อยู่บ้านเหมือนกัน ไปเที่ยวสงกรานต์กันเถอะ" ทีชวนฉัน วินาทีนั้น ฉันลืมไปแล้วว่าฉันมีบีมอยู่ ก็อย่างว่าแหละ คนที่เขารักเรา เราก็จะรู้สึกเฉย ๆ ฉันรู้สึกว่าบีมคือคนที่รักฉัน ฉันก็รู้สึกรักบีมนะ แต่ว่า...เฉย ๆ ไม่อยากโทรก็ไม่โทร อยากก็โทร อะไรเทือกนั้น...บ้ามะ "ตกลง เจอกันที่ไหนล่ะ" ฉันถามที "ที่บ้านทีได้มะ มารับทีหน่อย อยากให้ตั้มมาที่บ้านที อยากให้ตั้มรู้จักกับที่บ้านไว้" เจ้าทีชวนฉัน "อ้าว ได้ยังไง ตั้มไม่ได้เป็นไรกับที จะไปบ้านทีทำไมกัน" ฉันงง "ก็...ไม่รู้สิ ตั้มเคยเป็นยังไงกับที ก็คงกลับมาเป็นเหมือนเดิม" มันทำเสียงอ้อนวอน ปนสตอเบอรี่ "ได้ ๆ ไม่ต้องพูดมาก" ตอนนั้นอารมณ์ฉันเตลิดไปแล้ว ลืมไปแล้วว่ามันทำฉันอกหัก หลังจากวางสายไป ฉันมานั่งคิดว่า ทำไมฉันไม่ตัดมันทิ้งไป ทำไมฉันยังรับคำและอยากไปเที่ยวกับมัน ... มันทำให้ฉันเจ็บมากขนาดไหน แล้วตอนนี้ล่ะ ฉันยังอยากเล่นกับไฟ ... แต่เอาเหอะ ยังไงเราก็มีบีม สนใจอะไร ครั้งนี้ถือว่าแค่ไปเที่ยว คงไม่มีอะไรหรอก ทีมันชั่วขนาดนั้น แค่อยากทำอะไรตามใจตัวเองบ้าง ลองดูว่าทีมันจะมีอะไรเปลี่ยนไปในทางที่ดีบ้าง "หวัดดี" ฉันไปถึงหน้าหมู่บ้านของที ซึ่งฉันเคยมาแต่ไม่เคยเข้าไปที่ตัวบ้านหรอก "หวัดดีตั้ม ว๊าว ไปทำไรมา หน้าตาดูสดใสขึ้นนะ" ทีเริ่มปลูกสตอเบอรี่ "คนมันหน้าตาดี ทำไงก็ดีอ่ะ" ฉันปลูกมั่ง ปลูกแข่งมันซะงั้น "อ่ะ ๆ ป่ะ เข้าบ้านกันเถอะ" ทีชวนฉันเข้าบ้าน ทีแนะนำให้ฉันรู้จักยายของที ป้าของที หลานของที เพื่อนของที และใคร ๆ อีกมากมายที่อยุ่ในบ้านหลังนั้น ทุกคนต่างถามว่าฉันคือใคร "อ่อ รุ่นพี่อ่ะครับ พี่เค้าเป็นคนดีมาก เป็นที่ปรึกษาผมหลายเรื่อง" ทีสาธยายกับคนที่บ้าน "อ้าวเหรอ งั้นกินข้าวบ้านป้าก่อนนะ" ป้าของทีชวนฉันทานข้าว แต่ฉันมาเที่ยวนะอยากไปเที่ยวสงกรานต์อ่ะ ตอนนั้นเวลา บ่ายสองได้ กำลังสนุกเชียว ถ้าจะไปเล่นน้ำ ได้เวลาพอดี "ไม่เป็นไรหรอกครับ ตั้มแวะมาเยี่ยมบ้านทีเฉย ๆ ครับ เดี๋ญวก็กลับแล้ว" ฉันปฏิเสธ "ไม่เป็นไรได้ไง ที ชวนเพื่อนอยู่ก่อนสิ" ป้ายังคงอ้อนฉัน "ตั้มอยู่กินก่อนสิ เดี๋ยวค่อยกลับ" ทีชวนฉันตามคำบอกของป้า "อ้าว แล้วไหนว่าจะไปเที่ยวสงกรานต์กันไง" ฉันถามทีเบา ๆ กลัวป้าได้ยิน "เราก็ไปก่อน แล้วค่อยมากินข้าวไง" ทีบอกฉันเบา ๆ เหมือนกัน และให้เด็ก ๆ ยกเบียร์มาให้กิน มันจะทำอะไรกับฉันนะ "อ่ะ โอเค ตอนนี้เอาถังแกสไปเปลี่ยนให้ป้าก่อนได้ป่าว" ป้าบอกที "ได้ ตั้มเดี๋ยวเราเอาถังแกสไปเปลี่ยนแล้วก็เล่นน้ำก่อนเนอะ" ทีบอกฉันอีกที "ตกลง" ฉันอยากออกไปอยู่แล้วนิ เราสองคนออกไปเล่นน้ำ ทั้ง ๆ ที่ใช้รถเก๋งนั่นแหละ ฉันรู้สึกดีที่ได้เล่นน้ำแต่ไม่เปียก ฉันขับรถไปทุกที่ที่เขาเล่นน้ำกัน เพื่อเป็นการเช็ค Rating ว่ายังคงใช้ได้หรือไม่ ถ้ามีคนเห็นเขาจะอยากสาดน้ำหรือไม่ เป็นอันสนุกสนานกันมาก แต่คนอื่น ๆ คงจะคิดว่าฉันบ้าไปแล้ว ขับรถเก๋งเล่นสงกรานต์ "อุ๊ย คนนั้นหล่อจัง" ,"คนนั้นดูดีอ่ะ อยากรู้จักว่ะ" , "คนโน้นก็น่ารัก ขาว ๆ โอ๊ย น่ารักจัง" ฉันตะโกนลักษณะนี้ตลอดเวลา ส่วนทีนั่งนิ่ง "ก่อนหน้านี้ตั้มไม่เคยเป็นแบบนี้อ่ะ" ทีถามฉัน แกล้งทำหน้าซื่อด้วยแหละ "ก็วัยมันเปลี่ยน อะไร ๆ ก็เปลี่ยน" ฉันตอบกลับ "ไม่น่ารักเลย ตั้มคนเดิมน่ารักกว่าตั้งเยอะ" ทีทำเป็นบอกฉันว่า ให้เป็นคนดีเหมือนเดิม "ไม่รู้สิ สงสัยประสบการณ์เลวร้ายมันสอนตั้มมั๊ง" ฉันกวนทีนมันไป "ประสบการณ์อะไรเหรอ" ทียังโง่ "ช่างเหอะ คนเลว ๆ มันมาทำลายชีวิตตั้มไง" ฉันตอกกลับอีกที ทีสะอึกไปเลย "ตั้มไปทำไรมาเหรอ ถามจิง หน้าตาดีขึ้น ขาวขึ้น น่ารักขึ้นนะ" ทีเปลี่ยนเรื่องแล้ว "ตั้งแต่ทีไม่อยู่ ตั้มก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ แหละ" ฉันยังคงสำแดง "จริง ๆ นะ ขอทีหอมหน่อยได้มั๊ย" ทีจะหอมฉันในรถ ท่ามกลางผู้คนมากมายริมถนน "ไม่เอา อย่ามาทำแบบนี้กับตั้มนะ ถึงจะแรดมากขึ้น ก็ไม่ได้แปลว่าจะไม่เลือก" ฉันค้อนทีไป ฮ่า ๆ ๆ สะใจว้อย "ตั้มอ่ะ ค้อนทีเรื่อยเลย เป็นอะไรเหรอ ทำไม ทีทำให้ตั้มเสียใจมากขนาดนั้นเหรอ" ทีมันถามแบบโง่ ๆ กับฉัน "นี่ที ทีคิดว่าเรื่องนั้นเป็นเรื่องเล็ก ๆ งั้นน่ะเหรอ ทีเอาความรักของตั้มไปทำลาย แล้วยังจะมาถามอีกว่า ตั้มเสียใจขนาดไหน แล้วเป็นไง ตอนนี้เจ้าแฟนใหม่ของเธอ ยังรักกันดีหรือเปล่า" ฉันร่ายยาว "ทีขอโทษ แต่มันก็ผ่านไปแล้ว ตั้มอย่าพูดถึงมันอีกได้ป่าว ทีไม่ชอบ อีกอย่าง ตอนนี้ทีก็ไม่ได้คบกับอู๋แล้ว" "ทำไมล่ะ เธอไปมีใหม่เหรอ อู๋ถึงทนไม่ได้" ฉันตอกย้ำทันที น้ำเสียงสมน้ำหน้าด้วย "ป่าวหรอก อู๋มีคนใหม่" ทีพูดทั้งน้ำตา สตอเบอรี่อีกแล้ว... ฉันคิด แต่ก็ยังมิวาย "ไปทำไรให้เค้าโกรธล่ะ ถึงได้ไปมีใหม่ ไปทำชั่วอะไรหรือเปล่า" ฉันตอกย้ำ "ป่าว เชื่อป่าวว่า ทีดีกับอู๋ทุกอย่าง ทีรักอู๋มาก ไม่เคยทำอะไรให้เค้าเจ็บช้ำน้ำใจเลยแม้แต่ครั้งเดียว" ทีอธิบาย (ทั้งน้ำตา สมน้ำหน้ามัน) "โอ๊ย อมวัดทั้งวัดมาพูดตั้มก็ไม่เชื่อ" ฉันทำเสียงสะใจอย่างแรง "จริง ๆ ตอนนี้อู๋เขาไปเจอคนใหม่ที่รวยกว่า มีงานดีกว่าทีไง ทีมันไม่ดีหรอก เหมือนที่ตั้มว่าทีนั่นแหละ" แหม ทำน้ำเสียงเรียกเรตติ้งจากผู้ชมจริง ๆ "อือ ก็จริงแหละ สมควรแล้ว" ฉันยังคงสมน้ำหน้าทีต่อ "จริง ๆ นะ ตั้มไม่เคยเป็นแบบนี้ ทำไมครั้งนี้ตั้มทำแบบนี้กับทีล่ะ เวลาที่เราเคยคบกัน ตั้มเป็นคนน่ารัก เรียบร้อย พูดเพราะ เห็นอกเห็นใจคนอื่น แล้ววันนี้" "วันนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วหละที ทีสอนตั้มได้ดีมาก สอนให้ตั้มรู้ว่า ต้องทำยังไงกับความรัก มีความสุข และทุกข์แค่ไหน จากนั้นมา ตั้มไม่เคยมีความรักอีกเลย เพราะทีนั่นแหละ" ฉันว่าไป ... สตอเบอรี่ใกล้ครบ 5 ไร่แล้ว อิอิ "ทีมันเลว" มันทำน้ำเสียงได้ตุ๊กตาทองมาก "ช่างเหอะ จะถึงบ้านแล้ว เดี๋ยวตั้มกลับบ้านเลยนะ คงไม่กินข้าวกับบ้านทีหรอก" ฉันไล่ทีลงไปจากรถ "เดี๋ยวตั้ม คืนนี้ไปเที่ยวผับกับทีหน่อยนะ อยากเที่ยวผับแถวบ้านเราว่าจะมีอะไรดี ๆ บ้าง เหมือน กทม. หรือเปล่า" "เอาดิ แต่ตั้มไม่มีเงินนะ ถ้าทีเลี้ยง ตั้มไป ทีไม่เลี้ยง ตั้มไม่ไป" ฉันยื่นข้อเสนอ หมั่นไส้มันอ่ะ "ได้ เดี๋ยวทีเลี้ยงเอง" ที่ตอบตกลง ฉันแทบอยากกรี๊ดเป็นภาษาสเปน ทีจะเลี้ยงฉัน ตั้งแต่เป็นแฟน ฉันจ่ายตลอด ... วันนี้มันจะจ่าย ดีใจจัง จากคุณ : Arthristry - [ 22 ต.ค. 51 22:02:43 A:118.174.49.130 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 45 คืนนั้น เราสองคนไปกินเหล้าอยู่ที่โรงเบียร์ กินนั่นกินนี่ หลายอย่าง ฉันเตรียมเงินไว้แล้วแหละ เพราะคิดว่าคนอย่างเจ้าที คงไม่ยอมจ่ายง่าย ๆ หรอก มันต้องมีมุกเด็ด ๆ อีกแน่ๆ ขืนไม่พกเงินไป ได้ล้างจานแน่ ๆ "หนุกดีเนอะ" ทีเมา และสนุกสนานกับเพลงแนวเพื่อชีวิต และอีสาน "อืม ก็ดี" ฉันตอบแบบเสียมิได้ ไม่เมาด้วย ร้านไม่ถูกใจอ่ะ "ตั้มไม่สนุกเหรอ เห็นไม่ค่อยกินไม่ค่อยยิ้มเลย" ทีถามฉัน ทั้ง ๆ ที่ตัวเองลุกขึ้นเต้นอย่างสนุกสนาน "ป่าวหรอก ตั้มไม่ค่อยถนัดเพลงแนวนี้ เลยไม่ค่อยกิน อีกอย่างนึง กลัวเมา เดี๋ยวขับรถกลับบ้านไม่ได้" ฉันตอบไป "อือออ ดี งั้นให้ทีเมาคนเดียวนะ" มันกวนจริง ๆ อีกสามชั่วโมงถัดมา เป็นเวลา ตีหนึ่งกว่า ๆ ฉันเริ่มมึนนิด ๆ แต่ยังคงมีสติดีครบถ้วน ส่วนทีน่ะเหรอ ... เมาเละเทะไปแล้ว เหล้าหมดไปกลมกว่า ๆ กินกันสองคน แต่ส่วนใหญ่เป็นทีกิน "กลับเถอะ เดี๋ยวจะดึกเกินไป" ฉันชวนทีขึ้นรถ "ได้ ๆ น้อง คิดเงิน" นี่ นังที เรียกเด็กมาคิดเงิน "1,5xx บาทค่ะ" ฉันจำราคาแม่น ๆ ไม่ได้ รู้แต่ราว ๆ นี้แหละ "อืมม ตั้ม มีเงินป่าว จ่ายให้ก่อน เดี๋ยวทีกดให้" ....ว่าแล้ว...กรูว่าแล้ว ว่าแล้วววว ว่ามันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล ดีนะที่ฉันมีเงินสำรองมา "ครับ นี่ ไม่ต้องทอนนะ" ฉันจ่ายเงินไป พลางขึ้นรถพร้อมด้วยการลากเจ้าทีเจ้ากรรมขึ้นรถ "นี่ ไปกดเงินเลยนะ พรุ่งนี้ตั้มต้องขับรถกลับกรุงเทพ เอาเงินนั้นเป็นค่าน้ำมัน ต้องเอาคืนนะ" ฉันรีบทวง ก่อนที่มันจะโยกโย้ "ได้ ไปตู้ ATM ของกรุงไทยนะ ทีมีเงินอยู่ในธนาคารนั้น" มันไม่ลืมตาแล้ว อ้อ ลืมบอก ตอนนี้ทีเรียนจบแล้ว ทำงานเป็นพนักงานบัญชีบริษัทฝรั่งใหญ่โต เงินเดือนไม่เยอะด้วย เชอะ กระจอก ฉันคิดแล้วเชียว ว่าพนักงานจน ๆ อย่างที ที่มีประวัติเกาะกินฉันน่ะเหรอ จะมีเงิน "ไหน จ่ายมาเลย" ฉันทวงทันทีที่เจ้าทีขึ้นรถ หลังจากไปกด ATM "นี่ 800 บาท" ทีจ่ายฉัน อ้าววววว ไหนว่าจะเลี้ยงฉันนะ "ไหนว่าจะเลี้ยงตั้มไง จะเบี้ยวเหรอ" ฉันทวงต่ออย่างไม่ลดละ "อ้าวววว จิงงงง เหรอออออ" มันทำเสียงเมามาก "จริงสิ ทีหัดเป็นคนจริงใจบ้างนะ ถ้าตั้มไม่มีเงินสำรอง เราจะทำยังไงกัน" ฉันดุทีไป "ได้ ๆ ๆ เอาไป ๆ ๆ ทวงจริง ๆ เชียว ไปส่งทีที่บ้านด้วย" ทีเริ่มเกรี้ยวกราด "ดีมาก ครบ นี่เงินทอน" ฉันทอนเค้าด้วยนะ ไม่อยากมีอะไรติดไปชาติหน้า ระหว่างทางกลับบ้านที ทีเงียบ เงียบผิดปกติ "ที ๆ เป็นอะไร ทำไมเงียบไปล่ะ" ฉันถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบนั่น "ป่าว ไม่มีไรหรอก" ทำน้ำเสียงเหมือนเด็กไม่ได้ของเล่นซะงั้น "โกรธตั้มเหรอ หรือว่าเมามากจนพูดไม่ได้" ฉันทำท่าแหย่ไป ในใจนึกกระหยิ่มยิ้มย่อง ที่ได้เงินคืน (งกเนอะ) "ไม่หรอก ตั้มแวะป่าข้างทางหน่อย ทีปวดฉี่" ที่ระหว่างทางมีป่าหญ้าสูงท่วมหัว 1 ป่า พอดี "ได้ ๆ" ฉันจอดรถ ทีวิ่งลงจากรถทันที ฉันนั่งรอในรถนานมาก นานจริง ๆ มันเป็นไรหรือเปล่านะ หรือเมาตายไปแล้ว หรือถูกงูกัด หรือหนีฉันไปแล้ว หรืออะไร ฉันไม่สบายใจเลย จะลงไปตาม ก็กลัวผี และกลัวรถหาย กลัวทีมันเอาทีมงานมาปล้น คิดไปล้านแปด ทำไงดีนะ เอาวะ ลงไปตามละกัน ฉันกำโทรศัพท์มือถือ และกด 191 ไว้ พร้อมโทรออกตลอดเวลา แต่ทีล่ะ อยู่ไหน ป่าหญ้านี่ก็ช่างมืดได้ใจจริง ๆ ฉันเดินมาได้เพียง 4-5 เมตร จากริมถนน ก็มืดเสียแล้ว กลัวจัง ฉันวิ่งกลับรถและขับรถเพื่อสาดส่องไฟเข้ามาในป่าหญ้านี่ดีกว่าแฮะ ว่าแล้วฉันก็จัดการเรียบร้อย ฉันก็ยังคงหาทีไม่เจออยู่ดี ตายแล้ว ทำไงดี ถ้าทีตายไป ฉันต้องตกเป็นผู้ต้องหา หรือเป็นฆาตกร อะไรอีกมากมาย ที่บ้านก็จะรู้ความจริง สังคมรอบตัวฉันก็จะคิดว่าฉันเป็นตาเฒ่าพาเด็กมาฆ่า คิดไปสะระตะ ปากก็ตะโกนตามหาทีไปด้วย อีกใจหนึ่งก็กลัวจะมีมีดหรือปืน มาจี้ฉัน.. กลัวจัง "ตุ๊บ" เสียงเท้าของฉันกระทบอะไรบางอย่าง อะไรวะ เท้าฉันไปโดนอะไรนะ "อ้าว ที มานั่งทำไรตรงนี้" เจ้าทีนั่นเอง วัตถุหนา ๆ ที่ฉันเดินเตะตะกี้ "ป่าว" มันนั่งจมธรณีอยู่ตรงนั้น "ป่ะ กลับบ้าน เดี๋ยวตั้มไปส่ง ลุกขึ้น" ฉันบอกที "ไม่กลับ ทีไม่กลับ" อ้าว ไอ้นี่ กวนประสาทจริง ๆ "กลับสิ ตั้มง่วงแล้ว ถ้าทีจะนั่งตรงนี้ ตั้มจะได้ไปบอกคนข้างถนนให้รับทราบ ว่าตั้มไม่ได้เอาทีมาฆาตรกรรม ไม่อยากเป็นข่าว" ฉันบ่น มืออีกข้างก็จูงทีให้ลุกขึ้น กว่าฉันจะลากขึ้นรถมาได้ ใช้เวลานานเหมือนกัน ช่างวุ่นวายจริง ๆ ฉันพลาดไปแล้วที่ออกมากับทีในคืนนี้ เฮ้อ เหนื่อย "โทรศัพท์ทีอยู่ไหน" ทีถามฉัน "จะรู้มั๊ย ทีเอาไว้ไหนละ" ฉันถาม ระหว่างทาง ใกล้ถึงบ้านทีแล้วหละ "โทรหาซิ" ทีสั่งฉัน "ไม่ติดอ่ะ โทรไม่ติด" ฉันโทรไม่ติดจริง ๆ "แบตฯ คงหมด" ทีบอกฉัน ... มันน่าโมโหจริง ๆ ตอนนี้เวลาตีสามกว่าแล้ว ฉันง่วง และอยากกลับบ้านนะ ๆ ๆๆ ๆ "งั้นไปหากัน" ทีบอก ฉันต้องเลี้ยวรถกลับ และเดินลงไปหาโทรศัพท์ที่ป่าหญ้าบ้า ๆ นั่นอีกครั้ง "ไม่เจออ่ะ ทีเดินไปตรงไหนบ้าง" ฉันบ่น ส่วนเจ้าทีเหรอ เดินมั่ว ๆ ไปงั้น "ไม่ได้ไปตรงไหน ก็ฉี่ตรงนี้ แล้วก็นั่งตรงนี้" ไม่ได้พูดเปล่า มันนั่งลงที่เดิม ฉันพยายามวนหา จนเจอ.... "เจอแล้ว กลับบ้านได้ โย่ว" ฉันตะโกน "ไม่กลับ" ทีกวนฉันอีกแล้ว "ไม่กลับก็แล้วแต่ งั้นตั้มไปก่อนนะ" ฉันเดินขึ้นรถ ส่วนทีอ่ะเหรอ ไม่แน่จริงอ่ะ ขึ้นรถด้วยซะงั้น ทีเล่นสงครามเงียบอีก ฉันรู้สึกง่วง เลยไม่อยากจะพูดอะไรเหมือนกัน พอใกล้ถึงบ้านที "รู้ป่าวว่าทีโกรธ" ทีถามฉัน "รู้ แต่ไม่รู้ว่าโกรธเรื่องอะไร" ฉันตอบ "รู้อะไรบ้างมั๊ย เกิดมาในชีวิต ทีไม่เคยต้องจ่ายค่าเหล้า หรือค่าข้าว หรือเลี้ยงใครเลย" ทีเริ่มสาธยาย "อือ แล้วไงเหรอ" ฉันกวนกลับเหมือนกัน "แล้วตั้มเอาสิทธิที่ไหน มาทำให้ทีต้องจ่ายด้วย รู้หรือเปล่า เงินจำนวนนั้น ทีต้องใช้เป็นค่าเดินทางกลับกรุงเทพเหมือนกัน" ทีเริ่มนิยายอีกครั้ง "ช่างสิ ทีก็ยืมป้า ขอยาย หรืออะไรก็แล้วแต่ ตั้มไม่สนใจหรอก" ฉันตอกย้ำว่า ไม่คืนเงินแน่ "ทำไม ตั้มเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ ทีไม่นึกเลยว่าธาตุแท้จริง ๆ ของตั้มจะเป็นคนแบบนี้" มันน่าโมโหจริง ๆ ฉันอยากจะกระโดดถีบหน้าทีสัก 20 ครั้ง แรง ๆ จัง "ก็แล้วสิ่งที่ตั้มเคยทำให้ทีล่ะ ทีไม่เคยเห็นค่าของมันเลย กะแค่ครั้งนี้เป็นเงินไม่กี่บาท ทำไมทีต้องโกรธตั้มขนาดนี้" ฉันด่ากลับ "...." ทีเงียบ "รู้ไว้ซะด้วย ครั้งนี้ที่ตั้มตกลงจะมากับที เพราะตั้มอยากรู้ว่าทีจะเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีหรือเปล่า แต่ตั้มก็ได้รู้ว่าทีเลวร้ายมากกว่าที่ตั้มคิด ทีเปลี่ยนไปจริง ๆ แต่เปลี่ยนไปในทางลบ นับวันยิ่งทวีความเลว" ฉันด่าทีไป ด่าจริง ๆ "เออ เงียบ ทีไม่อยากฟัง ทีมันเลว" นั่น ดูมันประชด "ดี งั้นกลับบ้านไป ต่อไปไม่ต้องมาติดต่อกันอีก" ฉันโมโหสุดขีด "ไม่ลง ไม่กลับ ทีไม่กลับ" มันกวนประสาทฉันอีก "ตุ๊บ" "ปัง" เสียงตุ๊บ คือเสียงทีหล่นลงจากรถ ด้วยพลังสองกีบ เอ๊ย สองเท้าของฉัน ที่ยันมาจากเบาะหน้าด้านคนขับ ส่งพลังตรงไปที่สะโพกของคนเลวคนนั้น ที่นั่งเปิดประตูอยู่แล้ว เสียงปัง คือเสียงฉันปิดประตูรถ ฉันส่งทีไม่ถึงบ้านหรอก อีกประมาณ 500 เมตรเห็นจะได้ ฉันมองกระจกส่องหลัง เห็นทีชี้มือชี้ไม้ เลยถอยรถกลับไปดู (ทำไมนะ) ฉันเลื่อนกระจกลง "มีอะไรอีกที" ฉันตะโกนถาม "จำเอาไว้นะ ตั้มต้องซมซานกลับมาหาที ตั้มไม่มีวันรักใครได้นอกจากที ทีรู้ว่าตั้มรักที และไม่มีวันที่ตั้มจะเปลี่ยนแปลงความคิดนี้" ทีตะโกนใส่ฉันอย่างที่ฉันไม่คิดว่าทีจะพูดแบบนี้ "เออ แล้วคอยดูก็แล้วกัน" ฉันตะโกนออกไปเหมือนกัน "จำไว้ ตั้มเป็นของที และจะไม่มีวันเปลี่ยน" มันจะละครไปถึงไหนนะ ฉันปิดกระจก ขับรถออกไปอย่างเชื่องช้า พอกันที พอเสียที สำหรับผู้ชายคนนี้ ตอนนี้นกกาเริ่มร้อง แสงอรุณรุ่งของวันใหม่ทอแสงสีทองที่ริมขอบฟ้า วันใหม่เริ่มต้นขึ้นแล้ว พร้อมด้วยสภาพจิตใจที่ปลอดโปร่งของฉัน .... ง่วงเหลือเกิน ฉันอยากนอน แต่จะแก้ตัวกับพ่อแม่ยังไงดีนะ ช่างเหอะ นอนก่อนละกัน ตี 5 ครึ่ง โอ้แม่เจ้า...ฉันไปทำอะไรมานะ พรุ่งนี้แล้วสินะ จะกลับมหาวิทยาลัยละ ที่มหาวิทยาลัยยังคงมีเทศกาลสงกรานต์ แม้ว่าจะหมดเวลาสงกรานต์ของคนทั้งประเทศ แต่ที่นั่น ยังคงมีสงกรานต์อีกวันนึง ฉันนัดกับน้องวอร์ น้องเรน และน้องบิทไว้แล้ว พร้อมด้วยเพื่อนชายของพวกมันอีกสองสามคน ฉันจะลืมสงกรานต์บ้านเกิดปีนี้ และไปหาสงกรานต์ที่รอฉันอยู่... ลาก่อน เจ้าที ลาก่อน จริง ๆ จากคุณ : Arthristry - [ 22 ต.ค. 51 22:40:11 A:118.174.49.130 X: TicketID:180618 ]

ความคิดเห็นที่ 46 บรรยายซะเห็นหน้าเลยนะเจ๊ เด๋วเสียภาพพจน์หมด ช่วยบรรยาย หน้าตาน้องเรน กับพี่แร็ป เอ้ย พี่บิท ด้วย 5555 จากคุณ : H2O - [ วันปิยมหาราช 23:38:33 A:222.123.111.5 X: ]

ความคิดเห็นที่ 47 มาเขียนต่อเร็วๆหน่อย อยากอ่านใจจะขาด จากคุณ : H20 - [ 24 ต.ค. 51 23:33:02 A:222.123.111.5 X: ]